ฮูหยินใบ้

ลำดับตอนที่ #9 : 9. เจ้าว่าอย่างไรนะ!?

"ท่านแม่... แล้วถ้าหาก..ถ้าหากข้าสามารถทำให้ถงเอ๋อร์ยอมรับหมั้นข้าใหม่ได้อีกครั้งเล่าขอรับ?"

"อะไรนะ!?"

"อันที่จริง..คนรักของข้าที่ว่านั้น..นางเพิ่งจะเสียชีวิตไปได้ไม่นาน..." เกาเทียนฉีที่กลับมามีสติอีกครั้งเริ่มวางแผน

"เจ้าว่าอย่างไรนะ!?" เกาฮูหยินอุทานด้วยความตกใจอีกครา

"เดิมทีนางเป็นเพียงสตรีชาวบ้านธรรมดาที่ข้าได้พบในช่วงที่ไปทำศึก..." 'ขอโทษด้วยนะท่านแม่ที่ข้าต้องกล่าววาจาหลอกลวงท่านเช่นนี้..' "ข้าเคยช่วยเหลือนางและได้แตะต้องตัวนางโดยไม่ได้ตั้งใจ..ข้าจึงต้องรับผิดชอบในสิ่งตัวเองกระทำ ต่อมาข้ารู้สึกว่านางเริ่มมีใจให้..ส่วนข้าเองก็ยังมิได้รักใครจึงได้ตกลงสัญญาว่าจะใช้ชีวิตร่วมกันหลังจากข้ากลับมาทูลถวายรายงานเรื่องศึกที่เมืองหลวง แต่ก่อนเดินทางได้เพียงวันเดียว..นางก็เสียชีวิตไปด้วยไข้ป่าเสียก่อน...

ท่านแม่ก็ย่อมทราบดีว่าแถบชายแดนที่ข้าไปแห่งนั้นเต็มไปด้วยโรคร้ายมากมาย... อีกทั้งหมอที่มีความสามารถในการรักษาก็ขาดแคลนนัก..." เกาเทียนฉียังกล่าวเสริมอีกหลายประโยคเมื่อเห็นมารดาของตนมองมาอย่างมิใคร่เชื่อถือ รู้ว่าสิ่งที่ตนทำอยู่คือการกล่าวเท็จต่อบุพการี..แต่เขาก็ยังจำเป็นต้องทำต่อไป เขาต้องรู้ให้ได้ว่าเหตุใดเจิ้งหว่านถงจึงได้มีท่าทีเกลียดชังและเคียดแค้นเขาถึงเพียงนี้ และเขาต้องรู้ให้ได้เช่นกันว่าเพราะเหตุใด..หัวใจของเขาจึงปวดแปลบจนแทบทานทนไม่ไหวยามที่เห็นนางจากไปเช่นนั้น!

"จิ้งอีคงไม่เชื่อถือผู้ที่คิดจะทอดทิ้งสัญญาหมั้นกับถงเอ๋อร์เพื่อสตรีอื่นอีกอย่างแน่นอน..." เกาฮูหยินเอ่ยขึ้นด้วยเสียงเบาพลางส่ายหน้าให้บุตรชายอย่างไม่เห็นด้วย "อย่าว่าแต่ตระกูลเจิ้งยังเป็นถึงขุนนางผู้ใหญ่ในราชสำนัก ถงเอ๋อร์ก็มิได้เป็นแค่สตรีธรรมดาเช่นที่เจ้าเคยพบเจอ... ต่อให้พูดไม่ได้..แต่บิดาก็เป็นถึงเสนาบดี..มารดาที่เป็นฮูหยินเอกก็มาจากตระกูลของราชครูเก่า แม่ไม่เห็นว่าจะมีทางใดทำให้พวกเจ้าสองคนกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้อีก..."

"แล้วถ้าถงเอ๋อร์เป็นฝ่ายยอมรับข้าด้วยตัวเองเล่า!?" แม่ทัพหนุ่มเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง แผนการบางอย่างเริ่มเป็นรูปเป็นร่างแจ่มชัดขึ้นมาในสมอง "หากนางยอมรับในตัวข้า..อนาคตของเราทั้งสองและรวมถึงสองตระกูลก็ย่อมมีทางเป็นไปได้เช่นกัน..ใช่หรือไม่ขอรับ!?"

"เจ้า..." เกาฮูหยินยังมองกลับมาด้วยสายตาคลางแคลง "แต่เมื่อกี้เจ้ามิใช่เอ่ยกับน้องไปหรือว่าเจ้ากับสตรีนางนั้นรักกันมาก... มากเสียจนถงเอ๋อร์ต้องยอมหลีกทางให้... แล้วตอนนี้..."

"ที่จริงคือข้าแค่คิดไปว่านั่นคือความรักต่างหากเล่าขอรับ" เกาเทียนฉีมองผู้เป็นมารดาด้วยสายตาแน่วแน่ "ดังที่บอกไปแล้วว่า..ในตอนนั้นข้าแค่ยังไม่มีใคร แต่ยามนี้..ข้าไม่คิดว่าตัวเองจะยอมปล่อยถงเอ๋อร์ไปได้อีก...

..และข้าจะต้องพานางกลับมาให้ได้!"