ฎีการักจากพระชายาบ้านนอก

ลำดับตอนที่ #10 : 10. คิดจะรับโทษแทนสาวใช้ชั้นต่ำเพียงนางหนึ่ง.. เจ้าคิดดีแล้วหรือไร!?

"อย่านะ..."

น้ำตาที่ฝืนเก็บกลืนไว้ตลอดมากลับไหลรินออกมาอย่างสุดกลั้น... ดวงตาหงส์คู่งามที่ทอดขึ้นมองมายังบุรุษผู้ได้ชื่อว่าเป็นพระสวามีเต็มไปด้วยแวววิงวอนร้องขอ... และถ้ามองไม่ผิด.. คล้ายว่าในนั้นจะเต็มไปด้วยความรวดร้าวระทมทุกข์เสียจนหัวใจของจ้าวฝูหมิงกระตุกวาบ!

"ได้โปรดอย่าลงโทษนางเลยนะเจ้าคะ..เพคะ... เป็นข้า..เป็นหม่อมฉันที่สอนนางไม่ดีเอง... ได้โปรดลงโทษหม่อมฉันแทนเถิด..."

"ไม่ได้นะเจ้าคะคุณหนู.. ไม่..."

เสียงคร่ำครวญอย่างร้อนรนดังขึ้นก่อนที่ปากของบ่าวรับใช้สาวจะถูกปิดลงด้วยมือใหญ่ของนางกำนัลร่างหนาทันทีที่สายตาอันดุข้นของบุรุษเจ้าของวังมองไป

"คิดจะรับโทษแทนสาวใช้ชั้นต่ำเพียงนางหนึ่ง.. เจ้าคิดดีแล้วหรือไร!?"

ความเย็นชาสุดขั้วแผ่ออกมาจากพระสุรเสียงที่แสนจะเยียบเย็นนั้นเมื่ออ๋องเจ็ดแห่งราชวงศ์จ้าวหันกลับมาอีกครั้ง ดวงพระหทัยที่คล้ายจะสั่นไหวไปเมื่อครู่ก่อนกลับถูกกลบกลืนด้วยท่าทีมุ่งร้ายและเดียดฉันท์อันเจนตาหวางเย่หลิงเป็นอย่างดี

"หรือว่าเพียงเพราะบ่าวคนนั้น.. เจ้าก็ยอมทำได้ทุกอย่าง?"

"เพคะ..."

น้ำตาหยดหนึ่งไหลลงตกต้องฉลองพระบาทอันงามวิจิตรพร้อมกับเสียงอันแผ่วเบาที่รับคำทันทีโดยมิต้องคิด ก็สำหรับหวางเย่หลิงแล้ว..ลี่เอ๋อร์เป็นดุจญาติเพียงผู้เดียวที่นี่ แล้วนางจะปล่อยให้คนๆเดียวที่รักและหวังดีต่อนางในยามนี้ต้องทนรับโทษทัณฑ์ที่มีเหตุมาจากตัวนางได้อย่างไรกัน?

ทว่า..ในสายพระเนตรและพระดำริของท่านอ๋องผู้ทรงเคยชินกับการศิโรราบของใครๆแล้ว ท่าทีเช่นนี้กลับแลดูอวดดีอย่างที่สุด!

"ดี! งั้นเจ้าก็รับโทษแทนนางไปเลยแล้วกัน! ไม่สิ..เจ้าเป็นถึงพระชายาของเรานี่นะ! จะให้รับโทษเยี่ยงบ่าวไพร่ได้อย่างไร? ถ้างั้นก็โบยเสีย100ไม้ให้เท่าทัณฑ์ของสตรีที่คบชู้สู่ชายเสียเลยเป็นไร!"