คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : 10. อดีตและความทรงจำ(6)
"ก็ฟังดูน่าสนใจดีนี่ กินมาม่าตอนเที่ยงคืนน่ะ!" ไอศูรย์พูดหน้าตาย นึกขำขึ้นมาเมื่อเห็นใบหน้าเหวอๆติดจะตกใจของสาวห้องข้างๆ
"งั้นก็...รอแป๊บนะคะ!" มินตราโคลงศีรษะขณะพูดอย่างตัดสินใจดีแล้ว 'กินก็กินสิ! แค่มาม่าเอง...ยังไงซะเขาก็คงไม่ถึงตายหรอกมั้ง!' คนใจอ่อนคิดขณะเดินหายเข้าไปในครัวอันค่อนข้างจะว่างเปล่าของตน
ไม่ถึงสิบนาทีต่อมา.. ถ้วยกระเบื้องส่งควันกรุ่น 2 ใบใหญ่ก็ถูกวางลงบนโต๊ะเล็กๆข้างโซฟา ตามมาด้วยน้ำซุปใสร้อนๆอีก 2 ถ้วยและน้ำเย็นกำลังดีอีก 2 แก้ว
"นี่คือ...?" ไอศูรย์ถามหญิงสาวที่เตรียมจะนั่งลงบนโซฟาตัวเล็กข้างเขาอย่างสงสัย ก็เห็นอยู่หรอกว่าเป็นมาม่าแห้งที่น่าจะมีรสจัดจ้านไม่เบาหากดูจากสีส้มๆแดงๆที่ปรากฏ แต่ไข่ดาวเยิ้มๆ 2 ฟองที่โปะอยู่ข้างบนกับน้ำซุปใสหอมๆนี่ล่ะ?
"มาม่ารสต้มยำทรงเครื่องน่ะค่ะ ฉันเติมพริกไทยเข้าไปอีกนิดหน่อยจะได้เรียกเหงื่อให้คุณหายไข้แล้วก็..เอ่อ..หายเมาเร็วขึ้น ส่วนนี่ก็ไข่ดาวกับน้ำซุปแก้เผ็ด เป็นน้ำซุปหวานสูตรเฉพาะของฉันเองนะคะ!" มินตราพูดอวดๆพลางก้มลงทำท่าจะจัดการอาหารตรงหน้า แต่ก็ชะงักกึกเมื่อนึกขึ้นได้ว่าตัวเองเกือบจะทานก่อนแขกเสียแล้ว
"คือ...คุณจะไม่ลองดูหน่อยหรือคะ ยังไงก็ดีกว่าปล่อยให้ท้องว่างนะ!" สาวร่างบางพูด ไม่รู้ว่าเป็นเพราะท่าทางที่ดูอ่อนลงของเขาหรือความหิวกำลังบังตากันแน่ เธอจึงรู้สึกได้ว่าตัวเองพูดคุยกับลูกแมวดื้อได้อย่างสนิทใจมากขึ้น ไม่ใคร่กังวลเท่ากับเมื่อครู่ที่ผ่านมา
ไอศูรย์ขยับตัวที่ยังคงปวดเมื่อยให้นั่งได้ถนัดขึ้นก่อนจะก้มลงดูอาหารมื้อดึกที่หญิงสาวเตรียมไว้ให้อีกครั้ง มาม่าเส้นสวยกำลังสุกพอดี ส่วนไข่ดาวแบบยางมะตูมก็น่ากินไม่น้อย ยังมีน้ำซุปใสส่งกลิ่นหอมยั่วกระเพาะอยู่ตลอดจนชายหนุ่มนึกอยากลองชิมฝีมือแม่สาวห้องข้างๆสักคำ ทว่า..ทำไมของในถ้วยของเธอจึงไม่เหมือนของเขาเลยล่ะ?
"ทำไมของคุณถึงเป็นอย่างนั้น?" ไอศูรย์อดถามไม่ได้เมื่อเห็นความแตกต่างชัดเจนตรงหน้า ไข่ดาวที่มีเพียงฟองเดียวนั่นก็ช่างเถอะเพราะเธออาจจะกินน้อยกว่าประสาผู้หญิง แต่มาม่าหน้าตาซีดเซียวนั่นล่ะ หมายความว่าอะไรกัน?
"อ๋อ..เส้นขาวๆเนี่ยเหรอคะ" มินตรายิ้มอย่างกระดาก "ขอโทษนะคะ..ฉันทานเผ็ดไม่ได้น่ะค่ะ"
"คุณแพ้กระทั่งพริกเลยหรือไง?" ไอศูรย์ถามด้วยน้ำเสียงบอกความไม่เชื่อถือ แต่เมื่อเขาได้ยินเสียงฟุดฟิดกับจมูกและตาที่แดงขึ้นอย่างผิดปกติของเธอทันทีที่เขายกถ้วยอาหารของตัวเองเข้าไปใกล้ ชายหนุ่มก็เลิกสงสัยไปในพริบตา
"เป็นขนาดนี้แล้วจะยังขนพริกใส่มาทำไมนักหนา น่าจะเอาออกจากครัวไปเลยด้วยซ้ำ!" ชายหนุ่มบ่นเพื่อนใหม่ที่ไม่เจียมตัวเอาเสียเลย
"ก็บางครั้งเพื่อนๆแวะมาทำอาหารกินกันน่ะค่ะ เลยต้องมีพริกติดครัวไว้บ้าง ส่วนที่ใส่ไปในถ้วยของคุณก็เพราะอยากช่วยให้มีสติกับหายไข้เร็วๆนี่นา.." มินตราบ่นเบาๆเมื่อถูกลูกแมวหนุ่มเอ็ดเอา
"ขอบคุณ.." ไอศูรย์ชะงักกับคำพูดแสดงน้ำใจตรงๆของหญิงสาวก่อนจะเอ่ยขอบคุณออกมาเบาๆจนแทบไม่ได้ยิน
"คุณไม่ต้องห่วงหรอกนะคะ" สาวน้อยยังเกรงลูกแมวดื้อจะรู้สึกผิด "ถ้าไม่มากฉันก็แค่จามนิดๆน้ำตาไหลหน่อยๆเองน่ะค่ะ เดี๋ยวก็หาย" ว่าแล้วพยาบาลจำเป็นของไอศูรย์ก็คว้าทิชชูมาซับน้ำมูกน้ำตาที่กำลังไหลออกมาให้เขาดูเสียเลย ชายหนุ่มจึงได้แต่ถอนหายใจกับสภาพของคนตรงหน้าก่อนจะก้มลงจัดการกับอาหารฝีมือเพื่อนห้องข้างๆอย่างเงียบๆ
และนั่นคือการพบกันครั้งแรกของคนทั้งคู่ ก่อนที่ทุกสิ่งทุกอย่างจะตามมา...
ความคิดเห็น