คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : 7. อดีตและความทรงจำ(3)
"รังเกียจแล้วมาทำแผลให้ฉันทำไม!?" ไอศูรย์ถาม น้ำเสียงแหบแห้งฟังดูขุ่นขึ้งจนมินตราต้องเงยหน้าขึ้นด้วยความตกใจ
"คะ?" หญิงสาวงง
"ก็เธอไง!?" ชายหนุ่มยังหน้าบึ้ง จ้องมองหญิงสาวตรงหน้าที่ยังคงย่นจมูกนิดๆเหมือนไม่เต็มใจ มือเข้มกระตุกออกอย่างแรงจนขวดแก้วกระเด็นหล่นปล่อยของเหลวสีน้ำตาลขุ่นกระจายไปทั่ว โดยเฉพาะบนกางเกงยีนส์สีซีดที่อีกฝ่ายสวมอยู่
"คุณ...!" มินตราอุทานอย่างตกใจกับปฏิกิริยาของคนป่วยและสภาพเลอะเทอะที่ตามมา แต่ก็พยายามอธิบายอย่างใจเย็น
"ฉันเป็นภูมิแพ้น่ะค่ะ เลยไม่ค่อยถูกกับพวกยาแล้วก็..เอ่อ..แอลกอฮอล์ทั้งหลาย" หญิงสาวลุกขึ้นเตรียมจะเก็บทำความสะอาดข้าวของที่กระจัดกระจาย แต่เพราะกลิ่นเข้มข้นของตัวยาที่อวลอยู่ในอากาศทำให้รู้สึกมึนงงและคลื่นไส้อย่างบอกไม่ถูก ท่ายืนของเธอจึงดูไม่มั่นคงนักจนต้องหันไปเกาะพนักพิงของเก้าอี้นวมตัวที่อยู่ใกล้ครู่หนึ่งก่อนจะหันมาบอกคนที่นอนมองอยู่ด้วยใบหน้าที่ค่อนข้างซีดเซียว
"อย่าเพิ่งขยับนะคะ ฉันจะไปเอายาขวดใหม่มาทำแผลต่อให้"
"..............." ไอศูรย์มองตามร่างบางที่เดินหายเข้าไปด้านในอย่างสับสนอีกครั้ง ผู้หญิงคนนั้น..หรือว่าเธอจะเป็นภูมิแพ้จริงๆอย่างที่พูด ไม่ใช่เพราะรังเกียจที่เขาเมาและเหม็นเหล้าหึ่งไปทั้งตัวอย่างที่ใครๆเป็นกัน แล้วทำไมเธอต้องมาช่วยทำโน่นทำนี่ให้เขาด้วย ทั้งๆที่คนรักของเขาแท้ๆกลับไม่รู้หนีหน้าหายไปไหนจนเขาต้องตกอยู่ในสภาพเช่นนี้! คิดถึงแฟนสาวคนสวยขึ้นมา ชายหนุ่มก็รู้สึกเหมือนจะทนไม่ได้ขึ้นมาอีก เมื่อมินตรากลับเข้ามาใหม่จึงได้เห็นสีหน้าแววตาแบบเกลียดชังคนทั้งโลกจากลูกแมวข้างบ้านอีกครั้ง
คนใจอ่อนก้มหน้าก้มตาเช็ดคราบยาเหนียวๆออกจากพรมเท่าที่จะทำได้ ก่อนจะหันมามองแผลที่หลังมือของชายหนุ่มที่ตอนนี้เริ่มมีเลือดซึมออกมาอีกแล้ว
"ขอมือด้วยค่ะ" มินตราพูดด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างอ่อนล้า เกือบเที่ยงคืนแล้วแต่ภารกิจช่วยลูกแมวของเธอยังไม่ลุล่วง มื้อเย็นที่ได้เพียงดื่มนมไปกล่องเดียวก็เริ่มแสดงอาการอ่อนแรงให้เห็น ไหนจะกลิ่นแอลกอฮอล์จากเหล้าและยาที่ตลบไปทั้งห้องจนต้องหายใจด้วยความยากลำบาก หน้านวลที่ไอศูรย์ได้เห็นยามนี้จึงเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อที่ผุดขึ้นทั่วพาให้สีหน้าบึ้งตึงของเขาอ่อนลงก่อนจะยื่นมือข้างที่เป็นแผลให้ช้าๆ
"ต้องระวังอย่าให้แผลโดนน้ำนะคะ..." คนใจอ่อนกำชับเบาๆขณะรับมือใหญ่มาแตะสำลีซับคราบยาที่หกเลอะของคราวก่อนอีกครั้งก่อนจะลงมือทายาให้ใหม่ มือนุ่มๆและสัมผัสอ่อนโยนทำให้ไอศูรย์รู้สึกว่าหัวใจกระตุกขึ้นมาอย่างแปลกๆ ในช่วงนั้น.. เหมือนเขาจะลืมความขุ่นข้องหมองใจอื่นๆไปอีกแล้ว
"ทำไมต้อง..ช่วยฉัน!?"
ความคิดเห็น