คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #27 : ยามองค์ชายหายสาบสูญ (รีไรท์แล้ว)
อนที่ 27 ยามอ์ายหายสาบสู
[ ำหนัน้ำ้าหยแห่อ์ายหเินหยู]
หลัผ่านืนอภิรมย์อันเร่าร้อนและยาวนานรั้แล้วรั้เล่า อ์ายหเินหยูที่หมสิ้นเรี่ยวแรทอเรือนายเปลือยเปล่าาวผ่อั่หยหิมะสลัเสลาอยู่บนเียว้า ลิ่นราะหอมหวนแผ่่านผสานลิ่นผิวเนื้อบุรุษยวนเย้าไป้วยแรปรารถนา เานอนหลับาแนบสนิทอยู่บนผ้าลุมเียเนื้อนุ่มที่หลุาอบ้าออมาอยับย่นไร้ระเบียบ เพราะเิาารเบียเสียปลปล่อยอารม์ที่พุ่ทะยานไปแะสุอบฟ้าสวรร์
ผิับอ์ายให่ฮุ่ยหร ที่ถึแม้ะเป็นฝ่ายโถมแรทุหยาหยโหมระหน่ำไม่หยุพั แ่ท่าทายัระปรี้ระเปร่า วพัร์หล่อเหลาไม่แสสีหน้าเหน็เหนื่อยแม้แ่น้อย
ภายใ้แสเทียนไที่สว่าริบหรี่บนเิทอเหลือเพราะนวนะหมสิ้น ผสานแสรุ่อรุสีทอำสุปลั่ทอยาวผ่าน่อว่าอบานหน้า่า ลมายัร่าเปลือยเปล่าบนแท่นบรรทมว้าที่หลับลึ ผิวายาวนวลถูอาบไล้้วยสีทออแสเทียนและแสะวัน ส่ผลให้ทุสิู่ามั่ภาพฝันที่ยาะลบเลือนไปาใ
วูบหนึ่ที่สายลมผ่านแผ่วมาาบานหน้า่า เาเทียนริบหรี่ยับไหว วเนรสีำั่หยน้ำหมึออ์ายฮุ่ยหรแลลมอเสี้ยววหน้าีาว ที่อิแอบแนบิอยู่บนหมอน้วยวามรู้สึที่ลุ่มลึ ยาะาเาวามรุ่นิ หาทุอย่าล้วนเป็นสิ่ที่เิึ้นเพียั่วพริบา็หายไป
วพัร์มายลับมาายวามลุ่มหลระนพึใอย่าัเน ในแววาประายพร่าพราวระยับ ปลายเท้ายับ้าวเิน้วยเสียเียบริบไปที่แท่นบรรทมว้า ทิ้ายลนั่้วยิริยาที่ระมัระวั เาใ้เรียวนิ้วยาวสวยั่แท่เทียนสลัเี่ยวเส้นผมสีาวราวสายไหมบริสุทธิ์ึ้นมาหนึ่ปอย รริมฝีปาเรียวบาลประทับราอย่าเื่อ้า้วยวามรัใร่เสน่หา สูมลิ่นหอมเย็นื่นเหมือนลิ่นอบัวแรแย้ม่อยๆ สยายลีบบานในยามเ้า ลิ่นหอมที่น่าลุ่มหลนี้โยอ่อนออมาาลุ่มเส้นผมนุ่ม
“เสี่ยวหยู...เรือนร่าอเ้า่าทำให้้ารู้สึพอใยิ่นั” อ์ายให่ฮุ่ยหรเอ่ยวาาแผ่วเบายิ่ว่าสายลม ใระิบริมใบหูนุ่มออ์ายเินหยู มือสาหนายับลูบไล้เรือนร่าาวี้วยวามถนอม ราวับสิ่ที่แะ้อนั้นเป็นปีผีเสื้อแสนสวยแผ่นบา ที่หาสัมผัสแร็อาะาวิ่นลายเป็นผุยผ...
นับาวันที่เ้าอำหนัน้ำ้าหยบรรเลเพลผีผานระทั่ถึเ้าในวันนี้ นับไ้ว่าผ่านมาสอืนิันแล้วที่เาร่วมเียเนยับอ์ายเินหยู วามเร่าร้อนที่มามายทำให้อ์ายเ้าอพระำหนัน้ำ้าหย ำ้ออบรับารเลื่อนไหวรั้แล้วรั้เล่าอย่าหัโหม าว่าเรื่อนี้ทำให้เ้าอร่าอันแสนเปราะบา้อเหน็เหนื่อยและสูเสียำลัายไปไม่น้อย
ระหว่าที่อ์ายให่ฮุ่ยหรำลัมัวเมาในารสัมผัสผิวเนื้อนุ่มละมุนออ์ายเินหยู สายลมหอบหนึ่พัผ่านมาแผ่วเบาอีรั้ นำพาผ้าม่านบา้าเียยับไหว มือให่ที่เลื่อนไปบนผิวาวีพุ่ทะยานว้าผ้าห่มที่อยู่้านหลันร่าผอมึ่หลับสนิทึ้นมา ัารลุมเรือนร่าเปลือยเปล่า หลบเร้นผิวายที่ะให้ผู้อื่นเห็นไม่ไ้นอาเาผู้เียวเท่านั้น...
ทุอย่าเิึ้นอย่ารวเร็วนเินว่าลมหายให้วหนึ่ะผ่านพ้น ่อนที่เาำสายหนึ่ะปราัวุเ่าลเบื้อหน้า ในระยะห่าออไปรอีฟาฝั่อห้อบรรทมว้าวา
้วยำสั่ออ์ายฮุ่ยหร ึทำให้ทุสรรพสิ่รอบพระำหนัน้ำ้าหยออ์ายเินหยูเียบสัไม่่าไปาสุสาน ทุแห่หนล้วนว่าเปล่าไร้ผู้น ราวับว่าพื้นที่แห่นี้เป็นสถาน้อห้าม สวนไว้เพื่อเทพเียนไ้เ้าานบำเพ็บะสะสมบารมี
ภายในห้อบรรทมที่าั้นม่านบัลมถึเ็ั้น นอาเสียลมหายใที่ฟัูอ่อนแรราวรวยรินวนาสะบั้นออ์ายหเินหยูแล้ว ็มีเพียเสียลมหายใที่เป็นัหวะมั่น เ็มไป้วยลิ่นอายเ้มแ็และทรอำนาออ์ายให่ฮุ่ยหรเท่านั้น ส่วนเสียลมหายใอผู้มาเยือนลับไม่มีแม้แ่น้อย สิ่นี้ย่อมแสให้เห็นว่าผู้มาเยือนย่อมเป็นยอฝีมือที่ไม่ธรรมา
แ่ท่ามลาารรัษาาร์อทหารราอรัษ์พิทัษ์วัหลว ประอบับำลันส่วนัวออ์ายให่ ึ่ปิล้อมรอบำหนัน้ำ้าหยอย่าแน่นหนา นที่สามารถฝ่าวล้อมเ้ามาอย่าเียบริบเ่นนี้ไ้ ็มีเพียนอ ‘หน่วยเร้นเา’ ที่อ์ายให่่อั้ึ้นมา ฝึฝนให้เป็นสายลับและอรัษ์เาประำัวเท่านั้น
ึ่นอหน่วยเร้นเาที่ล้ามาเยือนในยามที่เาอยู่ับอ์ายเินหยู้วยสภาพวนัเินเ่นนี้ไ้ ะ้อมีเรื่อสำัที่รีบร้อนรายานอย่าเร่่วนเินว่าะรอ้าแน่นอน
“อ์าย...” ร่าในอาภร์ำปปิรูปโมโ้ำนับหนึ่รั้ เสียยามเอ่ยานราบเรียบและแฝไป้วยวามยำเร
“ู่...” อ์ายฮุ่ยหรส่เสียปรามเอ่ยเือนแผ่วเบา สายาลุ่มลึไม่ละไปาวพัร์นิ่สบอนบนเีย ลิ่นอายโทสะลับแผ่ว้านร่าในอาภร์ำปปิรูปโมสั่นสะท้าน้วยวามหวาลัว เา้มัวลฟุบหน้าลับพื้น ไม่ล้าแม้แ่ะเยึ้นมาเอ่ยวาาสัรึ่ำ
อ์ายให่ฮุ่ยหรโ้ายที่เปลือยเปล่าท่อนบนลไปอย่าเื่อ้า บรรแนบริมฝีปาเรียวบาลไปบนผิวเนื้อบาร้นอาวผ่อ ทัู้ึและบเม้น้วยแรัหวะหนัเบาสลับัน สร้ารอยแเรื่อวาบหวามนพอใแล้ว็เลื่อนริมฝีปาลาึ้นไปามแนวาเรียวอย่าอ้อยอิ่ วัเรียวลิ้นอุ่นร้อนเล็มเลียริมฝีปาอวบแและื่ม่ำวามหวานอย่านุ่มนวล ยามเมื่อนใ้ร่าร้อราประท้วแผ่ว เาถึถอถอนาลา้วยวามอาลัยอาวร์
เรียวนิ้วยาวเลี่ยปอยผมออไปาวพัร์าวี ให้ไหลลเีย้าเ้าอร่าผอมบอบบาปานเรื่อแ้วเียระไนที่แ่าย ระับผ้าห่มึ้นมาอีรั้ เพื่อให้แน่ใว่าะสามารถสร้าวามอบอุ่นให้ับนที่อยู่ในห้วนิทราไ้มาพอ ทุท่วท่าล้วนระทำอย่านุ่มนวลแผ่วเบา ราวับว่าหาหายใรรินแรอีนิ หรือเลื่อนไหวเสียัอีหน่อย นที่เฝ้าอยถนอมมาลอรารีอาสะุ้ื่นาวามฝันอันแสนหวาน
อ์ายฮุ่ยหร้าวเท้าลาเีย ฝีเท้ายามเลื่อนไหวมั่น เร็ว และเียบริบนไร้เสีย เาเินผ่านม่านบาันลมเ็ั้น ่อนหยุลอยู่เบื้อหน้าร่าในอาภร์ุำที่ฟุบัว้มหัวแนบสนิทับพื้น
“ามมา” ผู้เป็นเ้านายเหนือหน่วยเร้นเาเอ่ยวาาสั่สั้นระับ านั้น็้าวเินออไปาห้อบรรทม โยมีร่าผู้มาเยือนยันายลุึ้นแล้วรีบ้าวเินิามไปอย่ารีบร้อน
บานประูห้อบรรทมปิแ่ไม่สนิทเพราะวามเลินเล่ออผู้เินาไป อาศัยเพีย่อว่าอบานประูที่เปิแ้มและแสสลัวอเทียนไและแสะวันในยามอรุรุ่ ภาพเาร่าหนึ่นายหนึ่บ่าวเอ่ยเราวามลับอันน่าสสัยทอายลบนพื้น ทุสิ่ล้วนเห็นัประัษ์ในรรลอเนรามที่เผยปรือึ้นมาอย่าเหนื่อยล้า
อ์ายหเินหยูที่ถูเ้าใผิว่าเ้าสู่ห้วนิทราสนิทแนบแน่นไปนานแล้ว เริ่มยับผ้าห่มเนื้อหนาหนัออาเรือนาย ฝืนยับร่า้าวเท้าลาเีย้วยเรี่ยวแรทั้หมที่มีอยู่ไม่มา ลมหายใหอบสะท้านหนัหน่ว้วยวามื่นเ้นระนสูเสียพละำลัอันมีน้อยนิไปนเือบหมเลี้ย
ทุารเลื่อนไหว...่าส่ผลให้ห้วัหวะลมหายใแผ่วรวยระริน ราวับววิาำลัละาสัารไปสู่ินแนปรโล
วามริแล้วอ์ายหเินหยูื่นึ้นมานานแล้ว นับั้แ่ถูริมฝีปาร้อนผ่าวออ์ายฮุ่ยหรฝัลไปบนผิวอ่อนรออระห แ่ที่ยัแสร้เป็นนอนนิ่ไม่ไหวิราวนหลับลึ ็เพราะวามอยารู้ว่าผู้มาเยือนยามรารีมีสิ่ใะรายานผู้เป็นนายเหนือีวิ
ถึแม้ว่าเรือนร่านี้ะถูเี่ยวร่ำรับทั์ทรมานแสนหวาน และเหน็เหนื่อยนแทบาใเพียใ แ่เพราะวามอยารู้ผสมวามหวาระแว ประอบับแรใที่อยาปป้อพี่น้อและผู้อื่นอย่าแน่วแน่ ึทำให้เาฝืนสู้ับวาม่วุนละวามอ่อนเพลียที่ถาโถมั่ลื่นพายุั
มือาวีเร็เาะเสาเียแท่นบรรทม อาศัยเสาหลันั้นพยุร่าที่วนแสลาย้าวเิน้วยแรใมุ่มั่น าเสาเียไปสู่ผนัห้อ ฝ่ามือยัน้ำร่าายที่อ่อนล้า และเหนี่ยวรั้้าวเินอย่าเยือเย็น ่อยๆ เินออไปทีละ้าว ทีละ้าว เพียรพยายามฝืนวามเหน็เหนื่อยแสนสาหัสฝ่าม่านันลมออไปทีละั้น สอหูสับฟัเสียระิบที่เอ่ยลอผ่าน่อว่าาบานประูที่เปิแ้มออเล็น้อย
‘้อเ้าไปใล้ว่านี้...’
อ์ายหเินหยูัฟันพร่ำบอัวเอให้อทน ลมแผ่วอ่อนสายแล้วสายเล่าพัผ่านาบานหน้า่าเ้ามาอย่าบาเบา เป็นสายลมยามใล้อรุอันอบอุ่นและอ่อนโยน แ่สำหรับเรือนร่าเปลือยเปล่าลับให้วามรู้สึที่เหน็บหนาวสะท้านไปถึระู
ทว่าสอ้าไรผมสีเินที่ปล่อยยาวสยายับบนหน้าผามนลับเปียื้นไป้วยเม็เหื่อที่ผุพราย วามร้อนผะผ่าวอลมหายใทวีวามระอุึ้นมาหลายส่วนอย่ารวเร็วราวับำลัะับไ้ สุท้ายเพราะทานทน่อวามเหนื่อยหอบและสายาที่พร่ามัวไม่ไหว อ์ายหเินหยูึทรุายทิ้ัวลับพื้น เอนร่าพิผนัที่ห่าาบานประูไปอีแ่สาม้าวฝ่าเท้าเท่านั้น
ริมฝีปาบวมแั่้ำโลหิลี่ยิ้มเย้ยหยันในวามอ่อนแออัวเอ
ยามนี้...ร่าายนี้...
ไม่อายับเลื่อนไหวไ้อีแล้ว!
วเนราบรอยเศร้าหมอหลับาลปิสนิท เปลี่ยนมาั้ใใ้ารฟัทุสรรพเสียที่แว่วลอยมาเลือนรา...
วามลับ่าวนเิให้มนุษย์ระหาย้วยวามอยารู้ วามระแวันำให้มนุษย์ใร่รวสสัย และวามหวาหวั่นที่บีบบัับให้มนุษย์้อล้าหา
ยามนี้อ์ายเินหยู็ล้วนเป็นเเ่นันนั้น
อบุสำหรับทุๆ วามิเห็นและาริาม่ะ
โปรอ่านอน่อไปนบเรื่อ้วยนะะ อบพระุ่ะ
蝶兰 เี๋ยหลาน
15/ม../2561
สามารถามหา ามทว ิามวามเลื่อนไหว หรือ ิ่อไรท์ไ้ที่
เฟบุเพ เี๋ยหลาน-นัเียน-蝶兰 >)">https://www.facebook.com/DielanWriter)
ความคิดเห็น