คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #62 : MeltinG FrOzEn iN HeR HearT
“หมายเลแป เธอเป็นใรัน!?” ในที่สุวามสสัยอพันธรัน์
็ลั่นออมาเป็นำถาม
“ผมอโทษรับ ุพันธรัน์..” ู่หมายเลแป็อโทษเ็าย แล้วปุ่มปิเรื่อสื่อสาร
นาเล็ใน่อหู ทำให้สรรพเสียที่เยส่ผ่านมาับหาย
“เฮ้!! เี๋ยว!!” เ็ายร้อห้าม แ่ทว่า้าไป เพราะารสื่อสารทาเสียถูัาลแล้ว
่อแ่นี้พันธรัน์็ทำไ้เพีย ูภาพารระทำอพวเาผ่านเล็นส์ล้อวรปิ..
ารสื่อสารับโลภายนอับล แ่ารสื่อสารับเรื่อราวในอีเพิ่ะเริ่ม้น!
หมายเลแป้อใบหน้านวลสะอาอหิสาวลึลับไม่วาา ายหนุ่มเพ่เม็
เ้าไปยัวาู่เย้ายวนที่ำลัทอประายแ็ร้าว ราวับพยายามมอหาอะไรบาอย่า
าวาู่นั้น..
นัยน์าออีฝ่าย็เ้นระริ ืนแ็ไม่ยอมหลบหลุบแม้แ่น้อย วาู่สวย้อายหนุ่ม
ที่อยู่เบื้อหน้าราวับะินเลือืนเนื้อ!! สายาอนทัู้่สาแววระ้าแ็ใส่ัน
ราวับทัู้่เป็นอริร้ายที่หมายะ่าันให้ายมาแ่ปา่อน!! แล้ว.. แววาที่เ็มไป้วย
เยื่อใยเสน่ห์หาเมื่อรู่หายไปไหนเสียเล่า?
หมายเลแปถอนใหน่วหนั ่อนะเผยอปา ปล่อยวามในใอนเอ
ออมาเป็นำพู..
“มอร์ฟีน ุมาอยู่ที่นี่ไ้ยัไ? ทั้ๆที่นี่เป็นอพวุ แล้วทำไม้อปลอมัว?
รึว่า.. พวปล้นธนาารที่บุเ้ามา็เป็นฝีมือุใ่ไหม!! ุบอเวลาเปิ-ปิู้เพ
ให้ับมันใ่ไหม ุ้อารทำอะไรันแน่!!” ายหนุ่มถามเสียแ็
แ่ฝ่ายถูถามลับีหน้าไม่ยี่หระ รอาลบไปมาแล้วเอ่ยเสียเย็น
“็เหุผลเียวับุละมั้่ะ?”
“ไม่ใ่แน่.. ”หมายเลแปีหน้าเรีย ล่าว้วยเสียทุ่ม่ำที่ไม่เหมาะับบุลิเอื่อยเื่อย
อารม์ีอเาแม้แ่น้อย ราวับหิสาวรที่ปราึ้นรหน้าพราเอาอารม์
สุนทรีย์หายหมไปาัวอายหนุ่ม
“ิันไม่ำเป็น้ออบำถามุ ยัไเสียเรา็ือศัรู!!” มอร์ฟีนะอลับ นัยน์า
ลุวาบปราแววแหลมม อย่าับ้อาระแทายที่อยู่รหน้าให้ับิ้น!!
“ไม่.. ผมไม่เยิว่าุเป็นศัรู และไม่มีวันิ..” ายหนุ่มบอ เพ่้อ
ไปยัหิสาวรหน้า นัยน์าทอประายโหยหา่อนวามนัยลึึ้
ถ้าเปรียบหิสาวที่ำลัอยู่ในอารม์เรี้ยวราผู้นี้ืออไฟ... ำอบอหมายเลแป
เสมือนน้ำหอบให่ที่สาพรมลบนอไฟ ทำเอาไฟที่ำลัลุโนวูบไหวอ่อนแร
ลไปไ้เหมือนัน วาอันแ็ร้าวอเธอสั่นไหวไปั่วรู่ แ่็แ่เพียั่วรู่...
หลัานั้น มัน็ลับมาทอประายแ็ร้าวอีรั้!!
“ุทรยศ ุือศัรู!!” เธอะโน้อ ราวับพยายามลบวามรู้สึอันเป็นเนื้อแท้
ในิใ แล้วโถมัวเ้าหาายหนุ่ม ้าหมัที่มีแหวนปลายแหลมึ้นสู แล้วเ้าใส่
หมายเลแป แ่ทว่าายหนุ่มลับไม่ิหลบเลี่ย เายัยืนมอมอร์ฟีนพุ่เ้าโมี
นเอ้วยสีหน้าเรียบเย!!
หมัอันแหลมมอหิสาวพุ่เ้ามานเือบะถึัวายหนุ่มแล้ว
ทันในั้น หมายเลแปไ้ยมือึ้นรับหมัอเธอ หมัที่แหวนปลายแหลม!!
ึ! ปลายอันแหลมมอแหวนทิ่มเ้าใส่มือวาอหมายเลแปอย่าั นแททะลุ!!
“เฮ้ย!! หมายเลแปุทำอะไรน่ะ” พันธรัน์ะโนลั่น้วยวามใ
แ่็ุิึ้นมาไ้ ว่าเาไม่สามารถิ่อับหมายเลแป ที่ทำไ้อนนี้็แ่เื่อมั่น
ในัวอหมายเลแป และอยให้ำลัใเท่านั้น..
วาู่สวยเบิโพล้วยวามื่นระหน!! เธอนึไม่ถึว่าหมายเลแปะทำบ้าระห่ำแบบนี้
ู่ๆ็ใ้มือเปล่ารับหมัอันแหลมมอเธอ นมืออนเอโนมแหวนแท!!
ามริวามเ็บปวน่าะโถมเ้าโมีประสาทารรับรู้อายหนุ่ม นเารีร้อ
โอโอย้วยวามทรมาน แ่หมายเลแปลับไม่ร้อสัแอะ! ายหนุ่มบฟันรามแน่น
ล้ามเนื้อบนใบหน้าเร็ระริเพราะำลัพยายามสะเ็บวามเ็บ ไม่ให้ลุโพลออมา
แ่ถึใบหน้าะเบี้ยวบิ แ่มุมปาลับเผยอรอยยิ้ม!?
“ะ. ุทำอะไรนะ!!” ลายเป็นฝ่ายโมีเสียอี ที่มีสีหน้าหวั่นวิ วหน้านวลาว
ีเผือ ูเหมือนเธอเอ็ิไม่ถึ ว่าผลลัพธ์ะออมาแบบนี้
“ทะ.. ทำไมไม่หลบ! ปะ.. ปล่อยสิ ปล่อย!!” น้ำเสียแ็ร้าวถึับอ่อนยวบะุะั
ิ้วเรียวสวยยับย่น้วยวามนใ เธอำลัพยายามระาหมัออไปามือที่บาเ็บ
อหมายเลแป แ่ายหนุ่มลับบีบมือเธอไว้แน่นไม่ยอมปล่อย!!
เลือเริ่มไหลเยิ้มออมาารอยแทบนมืออหมายเลแป ไหลโลมไปาม
ฝ่ามืออเาเอ แล้วย้อยหยไปยัำปั้นอหิสาว นมอร์ฟีนรู้สึไ้ถึวามอุ่นร้อน
าเลืออเา!!
“ทะ.. ทำไมไม่ปล่อย ไม่เ็บเหรอ!!” หล่อนะอถาม ในน้ำเสียไม่มีวามเ็เี่ยว
เหลืออยู่อีแล้ว ในระแสเสียอันสั่นเทิ้มปนไป้วยวามสับสนและสสาร!!
หมายเลแปยิ้มน้อยๆ พร้อมับมอหน้าหิสาวที่ำลัสับสน ายหนุ่ม้อเม็ไปยั
วาู่สวย บันี้นัยน์านั้นปราศาแววร้าวแร่ นัยน์าอหิสาวทอประาย
นุ่มนวลห่วใย ราวับเป็นนละนับ่อนหน้านี้
“ถือว่าใ้.. ในสิ่ที่ผมทำับุ!!” หมายเลแปอบเสียสั่น ใบหน้าเบี้ยวบิมาึ้น
เพราะวามเ็บที่อัแน่นเ็มระแสประสาท แ่ายหนุ่ม็ยัไม่ยอมปล่อยมือ
เายอมให้มแหวนรึแทอยู่อย่านั้น เพื่อพิสูน์ถึเนารม์อันแน่วแน่!!
วาู่สวยเริ่มปราน้ำแห่วามโศเศร้าปริ่มล้นออมา อาบล้าแ้มาว...
นัยน์าสั่นไหวระริอย่าสับสน น้ำเสียที่เปล่ออมาาปาู่ามปนไป้วยเสียสะอื้น
สั่นสะท้าน..
“ปะ.. ปล่อยสิ ปะ... ปล่อยเถอะ!!”มอร์ฟีนพยายามึมืออนเอออมา เพราะลัว
ายหนุ่มะเ็บนทนไม่ไหวเสีย่อน.. แ่หมายเลแปลับไม่ยอมให้ารพันธนาาร
สิ้นสุล ายหนุ่มยัุมมือหิสาวไว้แน่น ทั้ๆที่โนแหวนอเธอแททะลุ
“เี๋ยว็เ็บายหรอ!!” หล่อนบอ น้ำาร่วพรูออมาาวาู่สวยไม่า
หมายเลแปเผยยิ้ม แล้ว่อยๆเอ่ย้าๆ...
“ผมเ็บ.. มาลอสิบว่าปีที่ผ่านมา เ็บเพิ่มอีสัหลายนาทีไม่เป็นไร” เาอบเบาๆ
พลา้อวหน้านวลใส้วยใโหยหา...
ำอบอหมายเลแป ทำเอาหิสาวน้วยำพู หล่อนไ้แ่้อหน้าเา
อย่าื่นะลึ..
ทันในั้น หมายเลแปพลันวัมือ้าที่เหลือรัร่าอรร เ้ามาแนบอ..
ายหนุ่มโอบร่าสวยไว้แน่น นรู้สึไ้ถึวามอบอุ่นอเลือเนื้อและัหวะ
ารเ้นอีพรอันสั่นระรัว าายบอบบาที่เาเฝ้าอย..
“โอ้โห!!” พันธรัน์ราฮือ้วยวามใ ้อภาพอหิายทัู้่ที่อันลม
อยู่ในอมอร์นิเอร์เม็นวาแทบถลน รู้สึร้อนผ่าวๆทั่วใบหน้า ใหนึ่็อยา
เบือนหน้าหนี เพราะอาะเป็นเรื่อส่วนัว แ่อีใหนึ่็อยาู นล้าๆลัว หันไปหันมา
เลิ่ลั่ ปรอทวัวามใอเ็ายพุ่ึ้นสู มาว่ารั้ที่หมายเลแป
เอามือเปล่ารับอาวุธเสียอี... ่อมอยารู้ในัวเ้นุ้บๆ อยาไ้ยินว่าทั้สอน
ุยเรื่ออะไรันบ้า!!...
“ผมไม่เยทิุ้... ุ่าหาที่ปิเศษำวนอผม ราวนั้นถ้าหา
เราไป้วยัน็ไม่มีวันนี้ เรา็ไม่้อาันแบบนี้..” หมายเลแปพู
พลา้อหน้าเธอเม็ ้มหน้าลไปหาเธอ นใบหน้าอเาวนะแนบิ
ับแ้มาว ่อว่าที่ถูบีบแบเ้ามาเรื่อยๆ ทำให้หมายเลแปสัมผัสไ้ถึ
ลิ่นรุ่นาายบอบบาที่เาเฝ้าโหยหา.. สัมผัสไ้ถึลมหายใอุ่นๆอหิสาว
ที่พรมรลบนแ้มนเอ..
“มะ.. ไม่ ไมุ่ทรยศ!” เธอยัย้ำำเิม แ่น้ำเสียลับอ้อมแอ้มเ็มที
วาู่เย้ายวนรอไปมาอย่าไม่แน่ใ มอร์ฟีนิ้นลุลัอยู่ใน
อ้อมออหมายเลแป พยายามเอาัวรอาพันธนาารเสน่ห์หาอเา
แ่ราวับว่าเธอไร้เรี่ยวแร เพราะไม่ว่าะพยายามิ้นยัไ็ไม่หลุ
แถมยิ่ิ้น หมายเลแปลับยิ่รัร่าเธอเ้ามาแนบอเาเ้าทุที!!
“ผมไม่เยทรยศ! แ่เป็นพวที่อยู่ในอาาัร่าหาที่เปลี่ยนไป
พวมันมันิารให่เินไป อันรายเินไป ผมเห็น้วยับเพื่อนอผม
เรามีอุมาร์เียวัน แ่.. ุลับไม่เื่อผม” หมายเลแปเริ่มประโย
้วยถ้อยำแน่นหนั แ่ลับบประโย้วยน้ำเสียเศร้าสร้อยัพ้อ...
ไม่มีประโยใหลุลอออมาาริมฝีปาู่สวย.. ที่บันี้เม้มสนิทเป็นีร
“ุยึมั่นเินไป.. สิบว่าปีที่ผ่านมา อาาัรไม่เป็นเหมือนเยอีแล้ว ผู้นในนั้น
บ้าลั่เินไป ุมุ่หมายในารมีอยู่ออาาัรบิเบือนไปาเิมมานน่าลัว.”
ราวนี้หิสาวไ้แ่ยืนเย.. ไม่มีารโ้เถียอีแล้ว วาู่สวยหลุบหลบไม่ยอม
ประสานสายาับายหนุ่มเหมือนับยอมรับผิ เธอนิ่ รับฟัหมายเลแปพูอยู่ฝ่ายเียว..
และแล้ว หล่อน็บหน้าลับแผออายหนุ่ม
ระเบิเสียร้อไห้ัลั่น!!
น้ำาแห่วามเศร้าใพร่าพรูออมาาวาู่สวยไม่า เปลือนอที่แสร้ว่าเ่ล้า
โนระเทาะแออ!
วามเศร้าเสียใอ่อนไหว ถูเผยออมาพร้อมสายน้ำาที่หลั่รินอาบทั่ววหน้าาวนวล
มอร์ฟีนพร่ำเพ้อัพ้อหมายเลแป้วยน้ำเสียปนสะอื้นแทบฟัไม่ไ้ศัพท์ แ่ายหนุ่ม
ลับไม่พูอะไรสัำ เาเพียลูบไล้ฝ่ามือ้าที่เหลือไปบนเรือนผมนุ่มนิ่มำลับอเธอ
อย่าอ่อนโยน.. พยายามปลอบประโลมให้หายเศร้า..
“บาทีมันอาะเป็นอย่าทีุ่บอ็ไ้.. อาาัรไม่เหมือนเิม ายนนั้น นิโิน..
เริ่มแผนารบาอย่าแล้ว” เ้าอวาู่เย้ายวนเอ่ยเบาๆ หลัาระบายวามอัอั้นใ
ออมาับน้ำานหมแล้ว หิสาวยมือึ้นปาน้ำาป้อยๆ
“นิโิน! มันทำอะไร?” หมายเลแปโพล่เสียั แ้วาหเล็ล้วยวามใ
ื่อที่มอร์ฟีนเอ่ยออมามีพลัอำนามาแ่นั้นไหนัน หมายเลแปถึมีท่าทีแื่นแบบนี้?
“ิันถูส่มาที่นี่็เพราะเรื่ออายนนั้น.. ในห้อมั่นแห่นี้มีสิ่ที่นิโินเ็บไว้
เพื่อใ้เล่นานพว ะบริหารเ่าๆ แ่ิัน็ยัไม่ทราบว่ามันืออะไร? แ่ไ้รับำสั่
ให้นำมันออไปเท่านั้น”
“หมายวามว่า.. นิโินมีส่วนเี่ยว้อับเรื่อนี้เหรอ?” หมายเลแปพู
ใบหน้าเรียเม็ึ้นทุที..
ความคิดเห็น