คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : RELATE 01
ลา ลา ล๊า~
เสียงหวานที่กำลังฮัมเพลงเบาๆปลุกผมจากการนอนหลับในตอนเช้าอันแสนเกียจคร้านของวันอาทิตย์
"อืมมมมม...เช้าแล้วเหรอเนี่ยยยยย" ผมลากเสียงยานคาง และพยายามมุดหน้าลงกับผ้านวมผืนนุ่ม
"หืม? ยังไม่ตื่นอีกเหรอเนี่ย ตื่นได้แล้วว เช้าแล้วนะคุณ"
เธอพูดพลางเดินจากระเบียงที่เปิดรับลมไว้มาลากแขนผมเพื่อฉุดให้ลุกจากที่นอน
"เรียกผมว่าที่รักสิ แล้วจะลุก.." ผมพูดทั้งที่ยังหลับตาอยู่
"เวลาพูดก็ต้องสบตาอีกฝ่ายซี๊~ จะลุกไม่ลุก....ถ้าไม่ลุก คืนนี้คุณไม่ต้องนอนกอดชั้นนะ"
"โอ๋ๆ ตื่นแล้วจ๊ะๆ แหมม ทำไมต้องโหดด้วย นี่วันอาทิตย์นะ เมื่อคืนผมนอนตั้งกี่โมงคุณรู้มั้ยเนี่ย"
"ชั้นไม่ได้ใช้ให้คุณนอนเวลานั้นนี่! ไปๆ เราไปทานข้าวกันดีกว่า วันนี้ชั้นทำข้าวต้มไว้ให้ด้วยล่ะ"
"เห? ข้าวต้มอีกแล้วเหรอ? คุณเห็นผมเป็นคนป่วยหรือยังไง วันๆเอาแต่ทานข้าวต้ม"
"ก็มันย่อยง่ายนี่น๊า คุณนี่ยังไงนะ มื้อเย็นก็หนัก มื้อเช้ายังจะหนักอีกเหรอ เดี๋ยวมื้อเที่ยงคุณก็ต้องทานอะไรหนักๆอยู่แล้ว"
ยังไม่ทันที่เราจะเถียงกันเสร็จ โทรศัพท์บ้านของผมก็ดังขึ้นซะก่อน สงครามของเราเลยจบลงแค่เพียงตรงนั้น
เธอเดินตรงไปรับโทรศัพท์ก่อนจะยื่นให้ผม
"ที่บริษัทโทรมา ชั้นไปตักข้าวให้นะ"
ผมได้แค่พยักหน้าอย่างจำยอมแล้วเดินถือโทรศัพท์ออกไปคุยข้างนอก
ผมทำหน้าที่เป็นบรรณาธิการของนิตยสารสำหรับคนวัยทำงานที่เปิดตัวมาได้นานพอสมควรแล้ว
จะว่ายอดขาย ผลตอบรับที่ได้ก็ถือว่า ดี จนบางเดือนถึงขั้นดีเยี่ยมเลยก็ว่าได้
"ฮัลโหล ว่าไง?"
ผมกรอกเสียงลงไปอย่างสุขุม (ก็พูดกับที่ทำงานนี่นะ...)
"บก.คับ นางแบบที่จะถ่ายชุดสูทของแบรนด์ทิฟ่ายังไม่มาเลยคับ เห็นว่าเข้าโรงพยาบาลเพราะหน้ามืด"
"ห๊ะ? แล้วนางแบบคนอื่นๆไม่มีแล้วเหรอ?"
"ไม่ได้นัดคิวกันไว้วันนี้น่ะคับ ไม่งั้นเราก็ต้องปิดต้นฉบับเลทไปอีกสักอาทิตย์หนึ่ง"
"ไม่ได้ๆ ถ้าเราออกเลท ลูกค้าจะรู้สึกเบื่อเอาได้ งั้นเดี๋ยวชั้นจะพยายามติดต่อนางแบบที่รู้จักให้แล้วกันนะ ตอนนี้แสตนบายรอชั้นไปก่อนเลย"
ผมวางโทรศัพท์ด้วยความเหนื่อยล้า....วันอาทิตย์ แต่ผมยังต้องเข้าบริษัท....ให้ตายเหอะคับ!!!!
เธอเดินมาเคาะที่กระจกหน้าต่างริมระเบียง พร้อมเป่าให้กระจกขึ้นฝ้าและเขียนเป็นรูปเด็กชายร้องไห้ กับ เด็กหญิงที่ลูบหัวเด็กชายคนนั้น
ผมคลี่ยิ้มให้เธอ ก่อนจะเดินออกมา
"มีอะไรคะ? เห็นทำหน้ายุ่งเชียว" เธอพูดพลางจิ้มไปยังหว่างคิ้วของผม
"นางแบบไม่สบายน่ะสิ ต้องหาคนแทน เดี๋ยววันนี้ผมต้องเข้าบริษัทล่ะ วันนี้คุณจะไปไหนรึเปล่า?"
"อืมมม ให้ชั้นไปเป็นเพื่อนมั้ยคะ?"
"ไม่ต้องก็ได้ ผมว่าจะรีบไปรีบกลับ"
"ที่จริงคุณให้ชั้นไปถ่ายให้เลบก็ได้นะ ไม่คิดค่าตัวด้วย" เธอหัวเราะเสียงใส ก่อนจะเดินอ้อมมาด้านหลัง มากอดผมไว้
"ชั้นไม่อยากให้คุณเครียดนะ มีอะไรที่ชั้นทำให้ได้ แค่บอกชั้นนะคะ ตกลงมั้ย? ชั้นยินดีจะช่วยคุณทุกอย่างนะ
คุณไม่ได้ยืนอยู่คนเดียวนะค่ะที่รัก"
ผมยิ้มให้เธอพลางเอนตัวไปมาตอบรับคำพูดประโยคนั้น
นี่แหละคับ ความห่วงใยที่เธอมีให้ผมเสมอมา..ผมนั้นรู้ เข้าใจ และสัมผัสมันได้ และผมก็รู้สึกขอบคุณมันตลอดมา
ความคิดเห็น