คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : CHAPTER 1
CHAPTER 1
“เนตะลูก”เสียงแม่ผู้เป็นคุณนายของบ้านดังขึ้น ทำให้ผมที่นั่งเล่นเกมส์มือถืออยู่ที่หน้าทีวีที่กำลังฉายข่าวได้ยิน
“อะไรครับแม่”
“เอาคาราเกะไปให้น้ามิตสึกิทีสิ”
“ค้าบๆ”ผมละมือออกมาจากเกมส์แล้วเดินไปหาแม่ที่ครัว
ก่อนจะหยิบคาราเกะเข้าปากชิ้นนึง
“โห อร่อยอีกแล้ว
ฝีมือแม่ใครเนี่ยยย”ผมว่าแล้วก็เดินไปกอดแม่จากด้านหลัง
“เดี๋ยวเถอะลูกคนนี้นี่
หยิบไปกินก่อนได้ยังไง”แม่พูดเอ็ดอย่างไม่จริงจังนักก่อนจะเอาตะหลิวไม้ตีหัวผมเบาๆ
เจ็บนะเนี่ย แต่ไม่เป็นไร ถือว่าได้กินของอร่อยก่อนพ่อ อิอิ “เอาไปให้น้าเขาไปๆ”
“ค้าบบบ ฟอดดด”ผมขานรับแล้วหอมแก้มแม่ไปทีนึง
ก่อนจะหลบองศาตะหลิวที่กำลังจะโดนหัวผมแล้ว
วิ่งไปเอากล่องคาราเกะที่แม่เตรียมไว้ออกไปข้างนอก “ไปแล้วนะค้าบ”
ผมได้ยินเสียงแม่ตะโกนเอ็ดไล่หลังมา พร้อมกับบอกว่าถ้ากลับมาช้า ให้กลับมาอุ่นกินเองนะ ทุกคนครับแม่ผมน่ารักมากๆเลยอ่ะฮือออ ทุกวันนี้ผมตีกับพ่อเรื่องแม่ทุกวันว่าแม่รักใครมากกว่า (มีสาระมาก -_-) และวันนี้ก็เป็นผมที่ได้แต้มนำพ่อไป
คิ้กๆๆๆๆ (ขำกวนตีนชห) ไม่อยู่บ้านก็แพ้ไปนะครับ
อ้า ผมลืมแนะนำตัวไป
ผม คามูริ ชิเนตะครับ อายุ 15
ปี
แม่ผมชื่อ คามูริ เอนะ เป็นคนที่สวยมากๆๆๆๆๆๆ หุ่นดีจนผมตกใจกับอายุของเขา
แต่จะไม่พูดเรื่องอายุก็แล้วกันนะครับว่าอายุเท่าไหร่ เดี๋ยวจะโดนฆ่าเอา อัตลักษณ์ของแม่คือสร้างเหล็ก ผมได้อัตลักษณ์มาจากแม่นี่แหละ ส่วนพ่อผมน่ะ คามูริ มาโอโตะ อัตลักษณ์ของพ่อคือแมว (นี่อาจจะเป็นเหตุผลที่ผมหน้าเหมือนแมวก็ได้) พอแล้ว ไม่แนะนำเยอะ แต่ที่แน่ๆผมหล่อกว่าแน่นอน
ตอนนี้ผมกำลังไปบ้านน้ามิตสึกิที่ข้างๆนี่เอง
น้าเป็นเพื่อนกับแม่สมัยมัธยม แล้วบังเอิ๊ญ บังเอิญแม่ผมย้ายบ้านมาอยู่ข้างกันเฉยตอนแต่งงานใหม่ๆ
ทำให้เป็นเพื่อนสนิท+เพื่อนบ้าน
และฝากนู่นนี่นั่นให้กันอยู่เรื่อยจนถึงทุกวันนี้
น้ามิตสึกิเขามีลูกชายอยู่คนนึงครับ
อายุเท่าผมเลย ชื่อว่า บาคุโก คัตสึกิ ผู้ชายผมสีฟางหัวฟูๆเหมือนกับน้ามิตสึกิเด้ะ
สีตาก็เหมือนกัน นิสัยก็เหมือนกันอีกด้วย เป็นผู้ชายที่หัวร้อนเก่งมากๆ
แต่ก็เรียนเก่งเกินมนุษย์ คิดแล้วหมั่นไส้ชะมัด
“เฮ้ย
มาทำอะไรหน้าบ้านคนอื่นเขาวะ”
พูดถึงหมา หมาก็มา
ตายยากชะมัด
“แม่ฝากคาราเกะมาให้ นายมาได้จังหวะพอดีเลย
เอาไปสิ ผมจะกลับบ้านไปเล่นเกมส์ต่อ” ชิเนตะ ตั้งสติไว้ คุยกับคนแบบนี้ต้องเอาน้ำลูบๆ
/หายใจเข้าช้าๆ ออกช้าๆ
“เรื่องอะไร ไอ้หน้าแมว เอาไปให้ยัยป้าเองสิ แค่เดินเข้าไปก็ถึงแล้ว” ไอ้หน้าแมวอีกแล้วเรอะ
“ผมไม่ใช่ไอ้หน้าแมวนะ!!
แล้วแค่เอาเข้าไปให้ไม่ได้หรอ นายต้องเข้าบ้านอยู่แล้ว--”
“นี่คัตสึกิ
คุยกับใครอยู่-- อ่าว เนตะคุงง เข้ามาก่อนลูกมา”และแล้วน้ามิตสึกิที่อยู่ดีๆก็เปิดประตูออกมาเจอผมกับคัตสึกิที่อยู่หน้าบ้านก็เอ่ยทักทันที
“แหมยัยป้า
เสียงเปลี่ยนทันทีเลยนะ”
“หุบปากน่าเจ้าลูกชาย
มานี่มาเนตะคุง น้าคิดถึงเรามากเลยนะ เนี่ย#&^%#^**&^%$#@”น้ามิตสึกิพูดแล้วก็ลากผมเดินเข้าบ้านโดยมีคัตสึกิเดินตามอยู่ข้างหลัง
ที่น้ามิตสึกิมีปฏิกิริยาแบบนี้มันเป็นเพราะว่า
‘น้าชอบแมว’ แค่นั้นแหละครับ /หลั่งน้ำตา ไม่น่าเกิดมาหน้าเหมือนแมวเลย อยากจะปฏิเสธก็ทำได้ไม่เต็มปาก .-.
“น้ามิตสึกิครับ
คือแม่ฝากคาราเกะมาให้”ผมยื่นกล่องคาราเกะให้น้ามิตสึกิ
“โอ้ะ
ขอบใจมากจ่ะเนตะคุง ฝากขอบคุณแม่เราด้วยนะ”น้ามิตสึกิพูดยิ้มๆ
“นี่ยัยป้า
ยิ้มหวานมากเกินไปรึเปล่า ตาลุงนั่นจ้องตาไม่กระพริบแล้วนะ”
“ไม่ใช่ซักหน่อย...”หลังจากที่คัตสึกิขัดน้ามิตสึกิที่พูดอยู่กับผม
น้าเขาก็หันไปคุยกับคุณลุง
“ส่วนแกมานี่”แล้วจู่ๆคัตสึกิก็คว้าหมับที่ข้อมือผมแล้วลากขึ้นบ้านทันที
“เฮ้ย คัตสึกิปล่อยนะ
ผมจะกลับบ้านแล้ว”ผมพูดพร้อมกับแงะมือตัวเอาออกมา ทำไมมันแงะยากจังวะ
มือเป็นปลาหมึกรึไง
“หุบปากแล้วเดินตามมาก็พอ”เขาพูดโดยไม่สนใจผมที่แงะมือเขาอยู่เลยซักนิด
แล้วเขาก็เดินไปเปิดประตูห้องตัวเอง แล้วลากผมเข้าไป
ให้ตายสิ
ห้องเรียบร้อยไปเพื่อใครฟร่ะ ห้องผมยังไม่เรียบร้อยเท่านี้ ห้องผู้ชายจริงป่ะเนี่ย
“จะสำรวจห้องฉันอีกนานม้ะ
ไอ้หน้าแมว”
“ก็แค่สงสัยเฉยๆ ว่าทำไมห้องดูเรียบร้อยผิดกับหน้าตาลิบลับเลย”
“แกนี่มัน เฮ้อ
เอาเถอะ รอบนี้จะปล่อยไปแล้วกัน” เขาพูดเหมือนจะหวีดแตกอีกครั้งแต่ก็ชะงัก
ก่อนจะหมุนตัวกลับไปที่โต๊ะของตัวเองแล้วหาอะไรซักอย่างในลิ้นชัก
แปลกแฮะ รอบนี้นิ่งอ่ะ
นึกว่าระงับอารมณ์ไม่เป็นซะอีก
“โห ไม่โต้ตอบด้วย
แปลกตานะเนี่ย อย่างงี้ต้องจดไว้เป็นประวัติศาสตร์โลกแล้วล่ะมั้ง”
“พูดมากจริงๆนะแก เอ้า เอาไป”เขาพูดก่อนจะโยนสมุดสีฟ้ามาให้ ผมคว้าไว้โดนอัติโนมัติไม่ให้มันร่วงไปซะก่อน
“หืม”
‘Note. English’
ผมละสายตาจากหน้าปกมามองหน้าเจ้าของสมุดด้วยสีหน้าแปลกใจ(อีกแล้ว) ก่อนจะเปิดสมุดแบบผ่านๆ
เข้ สรุปได้แบบ
เรียบร้อยชิบ เนื้อหาคือกระชับ แถมลายมือน่าอ่านอีกต่างหาก
น้ำตาละไหล
ปลื้มปิติมากแม่
“กากวิชานี้ไม่ใช่รึไง
เอาไปสิ คิดซะว่าทำบุญให้แมว”
อห
เมื่อกี้อุตส่าห์ปลื้มปิติในตัวแกนะคัตสึกิ
ความฉลาดกับความปากหมามันไปกันคนละทางจริงๆสินะ
“ปากนายนี่มัน ควรไปให้หมอเอาหมาออกจากปากนะฉันว่า”ผมบอกเขา
“แต่ก็...ขอบใจ”
“อะไรนะ
เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะ ขออีกทีสิ”
ไอ้นี่
มันกวนตีนเราอยู่
“ขอบใจ”ผมกัดฟันพูด
“อะไรนะๆ”รอบนี้มันทำหน้ากวนๆพร้อมกับเอามือไปปล้องไว้หลังหู
“ขอบใจเฟ้ย!!!!!!!!!”
ตะโกนเสร็จแล้วจะรออะไรล่ะครับ
หนีสิ
“โอ้ย หูฉัน ไอ้หน้าแมว”ผมตะโกนใส่ผมพร้อมกับเอามือลูบหู
“กลับมานี่เลยนะโว้ย”
“กลับให้โง่สิ”ผมพูดขำๆ
“ฉันกลับบ้านแล้ว ไปล่ะ บายย”
ผมวิ่งหนีเขาลงมาจนถึงข้างล่าง
“ผมกลับแล้วนะครับคุณน้า
คุณลุง”
“จ้า เดินดีๆนะ”
“ค้าบบ”
อารมณ์ดีล้ะ
ไปกินกับข้าวฝีมือแม่ดีกว่า หวังว่าจะยังไม่ได้เก็บไปนะ
TO BE CONTINUED
Talk.
สวัสดีค่า หลังจากที่อู้มานานมาก คลอดตอนแรกแล้วเด้อ อาจจะสั้นไปหน่อย ขอโทษด้วยนะคะ จะพยายามไม่ดองนะคะ อิอิ คาแรคเตอร์อาจจะหลุดๆไปบ้างตามความสบายใจของเรา เราไม่ค่อยแต่งฟิคดราม่านะคะ สบายใจได้ จะไม่มีการแจกมาม่าเกิดขึ้นแน่นอน แล้วเจอกันตอนหน้านะคะ ฝากน้องเนตะไว้ในอ้อมอกอ้อมใจด้วยนะคะทุกคนนน รักส์ :)
ปล.เจอคำผิดบอกได้เลยนะคะ เราตาไม่ค่อยดีเวลาตรวจแล้วไม่ค่อยเจอ 555
ความคิดเห็น