คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ปฎิบัติการขัดขวางความสุข
“นั่งอยู่ตรงนี้เข้าใจไหม-__-”
“เข้าใจ^____^”
“ห้ามตามฉันมา โอเค๊? “
“โอเคจ๊ะ^O^”
“ดี! ฉันไปนะ”
“ม้ายยยยยยยยยยยยยยยย~>[ ]<!!!!”
หมับ!!
ฉันกระโดดเกาะขาชิกะมารุไว้แน่น ไม่นะ ไม่ๆๆๆๆ ไม่ยอมให้ไปหรอก TOT
“-__-+ บ้าจริง ปล่อยนะ” เขาสะบัดขาเหมือนพยายามสะบัดขี้ออกจากรองเท้า
“ไม่อาววววววว นายจะไปดูตัวTOT ฉันไม่ให้นายปายยยยยยย>O<~!!!”
“=___=”
“ทำไมต้องดูตัวด้วย>O< มีฉันแล้วทั้งคน ดูฉันก็ได้ ฉันก็สวยไม่แพ้ใครเหมือนกันนะTT[ ]TT/”
“=___=lll ประเด็นมันไม่ได้อยู่ที่ตรงนั้นสักหน่อย”
“ไม่รู้ละ-^-”
“นี่เธอ...”
“TOT”
“-__-……เฮ้ออออ~ ให้ตายเถอะ”
ชิกะมารุกรอกตาก่อนจะนั่งลง เขาแกะมือฉันที่พันรอบขาออกมาจับไว้ นึกสภาพตามสิคะ ฉันที่นอนแนบกับพื้นครึ่งตัว กับชิกะมารุที่นังอยู่ข้างหน้าจับมือทั้งสองข้างของฉันไว้ +0+ สุดจะโรแมนติก!! เขาคงจะบอกฉันว่าไม่ไปแล้วแน่เลย>__<
“ฉันเข้าใจเธอนะ ว่าทำไมถึงไม่อยากให้ฉันไป เพราะว่าเธอนะ...อะ เออ-///-“
“>////<”
“ทำไมเธอถึงไม่รู้บ้างว่าฉันรู้สึกยังไง”
“*[ ]*!!!!”
ชิ ชิกะมารุกำลังจะ จะ บอกรักฉันหรือนี่!!!!? TT[ ]TTo ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง ขอบคุณพระเจ้าทีทรงเมตตาผู้หญิงตาเล็กๆ ตัวดำๆคนนี้ เออ...รู้สึกจะกลับกันแหะ-___-;;; นี่ความฝันของฉันกำลังจะเป็นจริงหรือนี่ ไม่อยากจะเชื่อ อ๊ายยยยย มันเร็วเกินไป เค้าเป็นลูกมีพ่อมีแม่นะตัวเอง อ๊ายยยยยยย>___< ถ้าจะบอกรักกันแบบนี้ ไปเรียกพ่อมาขอกันเลยจิ๊>O</
“คือฉัน...คือว่าฉันนะ...”
“อะ อะไรเหรอ>///<”
“ฉันนะ...กับเธอ คือ...”
“ว่าไงๆๆๆ>///<”
“รำคาญมากๆ=O= ยัยบ้า ปล่อยได้ก็ดี ฉันสายจะตายอยู่แล้ว บ้าจริงๆ พ่อต้องฆ่าฉันแน่เลย”
ชิกะมารุพูดพรางเกาหัว ฉวยโอกาสตอนฉันกำลังตะลึงเดินหนีไป
O[ ]O ระ รำคาญเหรอ รำคาญ!!!!! นายกล้าพูดขนาดนี้เลยเหรอTOT จะไม่ทำร้ายจิตใจกันไปหน่อยเหรอ ฮึ ถ้าพูดขนาดนี้ฉันก็จะไม่...ไม่...ไม่รอช้า รีบตามไปดีกว่า!!>[ ]</
ปื้นนนน~!!!
กรี๊สสสสส รถชิกะมารุขับออกไปแล้ว ทำไงดีเนี่ย!!? ในขณะที่กำลังสับสนวุ่นวายหาวิธีที่จะตามไปเจือกอยู่นั้นเอง ฉันก็เหลือบไปเห็นเด็กผู้ชายปี 1 สองคนกำลังลากจักรยานออกมาจากประตูโรงเรียน
โอ้ว์>[ ]<!!! นี่แหละใช่เลย LA Bicycle หนึ่งเดียวที่แพทย์ทั่วโลกแนะนำ (ดีละ คราวนี้ฟันเราจะได้สะอาดเพราะเราใช้โซ่ขัดฟัน=_=) ฉันพุ่งตัวเข้าไปหาสองคนนั้นอย่างไม่ลังเล
“เฮ่ย!! ไรเนี่ยO_O”
“อุ๊! นี่มัน นี่รุ่นพี่เทมาริที่ฉันเล่าให้แกฟังไง คนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นดาวเด่นปี 2 คนนั้นไง”
“จริงอ่ะ>O<!?”
-___-+++ จะคุยกันอีกนานไหมยะ!!?
“เอ่อดิ-///- ไม่ทราบว่ามีอะไรกับพวกเราหรือครั-“
“ไม่มี! จักยนายนะ ส่งมานี่เซะ!”
“ห๊า? นะ นี่เหรอครับ”
“เอ่อใช่! ส่งมาเซ่ยะ เดี๋ยวแม่ต่อยฟันร่วงเลยเน่-O-^^!!!”
“ดาวเด่นเรื่องความสวย หรือเรื่องต่อยตีวะ-___-+”
“-_____-^^^^”
“>___< นะ นี่ฮ่ะ”
“ขอบใจยะ!!!”
ฉันคว้าจักรยานและใช้กล้ามเนื้อขาให้เป็นประโยชน์ จักรยานบ้านๆมีตะแกรงข้างหน้า ฉันปั่นยังกับจักรยานเสือภูเขาแน่ะ-___-;;;
เอี๊ยดดดดด~!! (เสียงเข้าโค้ง)
ปัง! โครม!
เลี้ยวแรงไปเลยส้อยถังขยะเต็มๆ -___-lllll
“จักรยานของช้านนนนนนนนนนนน~!!!T[ ]T”
แว่วเสียงหนุ่มปี 1 ด้านหลัง =___=+ เออ..นะ แล้วฉันจะกลับมาขอโทษนายทีหลังแล้วกัน -__-lll จะว่าไปแล้วตัวฉันตอนนี้เหมือนโจรขโมยจักรยานเลยแหะT^To เพราะนายนั่นแหละชิกะมารุ ว๊ากกกกกกกก มัวแต่บ่น รถชิกะมารุขับไปไกลแล้ว อ๊ายยยยยยยยย
กรี๊งๆ!
“หลบหน่อยค่า!!!!”
T^To อนาถาจริงๆสิให้ตาย นักเรียนที่เดินตามถนนกระโดดหลบแทบไม่ทัน สงสัยอยู่ว่ากว่าจะตามรถชิกะมารุทันจะได้ตูดกลับบ้านไปกี่ตูด -___-++
“ว๊ายยยยยย รีบไปหาพ่_แกเหรอไงยะ~!!!!!!!”
นังนี่ กระโดดลงไปบีบคอซะเลยดีไหม =___=^^^ ไม่ได้ๆ ไม่มีเวลาขนาดนั้น
ฉันปั่นจักรยานตามรถชิกะมารุอยู่เกือบ 5 นาที ระหว่างทางก็ได้รับคำชื่นชมมาเป็นระยะๆ -___-lll นอกจากนั้นยังได้รื้อฟื้นเผาพันธุ์บรรพบุรษอีกต่างหาก อาม่าที่ซี้แหงนอนอยู่ในหลุมป่านนี้คงสะดุ้งมาปลุกอากงเรียบร้อยแล้ว คืนนี้ตูโดนบรรพบุรษหักคอแน่เลยTToTT/
เอี๊ยดดดดด~~~~!!!!
ในที่สุดรถสีดำสนิทเป้าหมายที่ฉันตามติดมาก็หยุดลงเสียที แฮ่กๆ ปวดขาชะมัด กล้ามขาขึ้นแน่เลยงานนี้ โฮๆTT[ ]TT ใครจะได้คิดว่าฉันเป็นผู้หญิงสู้งานหนักกันนะซี่>___<
ฉันจอดจักรยานและแอบมองอยู่ห่างๆ รถของชิกะมารุจอดอยู่หน้าร้านอาหารหรูเลิศสไตร์ยุโรป ประมาณว่าคุยกันไปดื่มไวน์กันไป สรุปว่า ไฮโซสุดๆ!! ทำไมกัน แค่ดูตัว ไปนั่งโซยราเม้งข้างทางก็ได้ ไม่เห็นต้องหรูเลิศอลังการงานสร้างขนาดนี้ ถ้าขนาดนี้คงวางแผนจับแต่งงานแน่เลย
แต่งงาน!? แต่งงานเหรอ~~~~O[ ]O!!!! ไม่เจงงงงงงงงงงง!!!! ใครจะไปยอมละยะ ปฏิบัติการขัดขวางความสุขคนอื่นได้เริ่มต้นแล้ว!!!
เมื่อเห็นชิกะมารุเข้าไปในร้านแล้วฉันจึงย่องไปดู แต่หน้าร้านดันเป็นกระจกเสียนี่ ใกล้กว่านี้คงเห็นตัวเป็นแน่ ดังนั้นฉันจึงอ้อมไปเข้าหลังร้าน ค่อยๆย่องคะท่านผู้อ่าน ตามประสาคนทำความผิดทั่วไป-___-+
ปัง!
“@#$%^&* O__O!!!”
ตายละนังเทมาริเอ๋ยยยย ดันเดินชนกับอิป้าหน้าเหี่ยวหัวทองเต็มๆ หล่อนบ่นอะไรไม่รู้ แต่ฉันไม่ยักจะรู้เรื่องสักคำ เหลือบไปมองข้างในจึงได้รู้ว่า ไอ้ร้านห่าเหวนี่มันเป็นร้านอาหารฝรั่งเศษ T_____To ตายห่า ตั้งแต่เกิดมาจากท้องพ่อท้องแม่ ก็ไม่เคยได้พูดภาษาฝรั่งเศษสักคำ จะไปสื่อสารแก้ตัวอะไรได้TOT เอาวะ เอาที่รู้แล้วกัน
“บ๊องชู้T__T”
“......”
“อะเออ..เชอแต้มนะจุ๊บๆT^T”
“O.o? @#$%^”
อะไรไม่รู้ แต่ยัยป้าทำมือไล่ฉันเข้าไปข้างในได้ ว๊ายยยย>___< อะไรฉันจะดวงดีเยี่ยงนี้ เปลี่ยนใจฉันก็ไม่ออกไปหรอกนะยะ นึกว่าจะได้ปีนฝ้าเข้ามาซะแล้วT^T
แสกนหาตำแหน่งเป้าหมายด้วยคลื่นความหึง -___- ซึบๆ... อยู่นั่นไง และแล้ว และแล้วฉันก็ได้เห็น T^T ภาพบาดตาบาดใจ ชิกะมารุกำลังนั่งอยู่กับผู้หญิง T[ ]T เห็นแล้วก็แทบหมดเรี่ยวแรง นึกอยากหาไม้ยาวๆสักท่อน จะเอามาฟาดหัวยัยนั่นให้เลือดพุ่งตามวิถีสายเคนโด้ที่ร่ำเรียนมา =__=++
ผู้หญิงคนนั้นค่อนข้างจะออกไปทางสวยจนน่าเอาน้ำกรดมาสาด=__=^^ ผมของหล่อนเป็นสีแดงเงางามยาวกลางหลัง อายุน่าจะมากกว่าเราสักประมาณ 3-4 ปีเห็นจะได้ หล่อนแต่งตัวค่อนไปทางอาร์ทนิดหน่อย เชอะ ชิกะมารุไม่สนผู้หญิงแบบนี้หรอก
หรือว่าสนวะ O__O!! ก็ไม่เคยถามสเป็กไว้เสียด้วย อ๊ายยยยยยย ถ้าเกิดยัยหัวแดงนี่ถูกใจชิกะมารุขึ้นมาจะทำไง ฉันไม่ยอมหรอก!!!
“คุณครับ คุณ คุณ!”
“คะ?”
“-__-^ มากี่ท่านครับ”
แล้วก็ดันมาถามอะไรตอนนี้ยะไอ้บ๋อยหน้าเหียก-O-!!! ก็เห็นอยู่ว่ามาคนเดียว ใช่เซ่ฉันไม่ได้มาเป็นคู่เหมือนโต๊ะนั้นนี่ นี่แกกะเยาะเย้ยฉันใช่ไหมเนี่ยTT^TTo
“มะ มาคนเดียวคะ”
“อ่อครับ งั้นนั่งนี่นะครับ”
“ได้คะ^O^”
“จะรับอะไรดีครับ^___^”
“ไม่รับ ไม่มีเงิน จน >O<!”
“-___-^^^ นี่คุณ จะมานั่งร้านอาหารแล้วไม่สั่งอะไรได้ยังไง กวนตรีนแล้วนะครับเนี่ย”
“=__=lll งั้นเอาน้ำส้มแก้วหนึ่งคะ”
“ได้ครับ-__-++ รอสักครู่นะครับ”
“เอ่อเดี๋ยวคะ”
ฉันเรียกบ๋อยหน้าเหียกไว้อย่างทันท่วงที พอดีนึกขึ้นมาได้ ฉันหยิบปากกาขึ้นมาเขียนใส่กระดาษทิชชู่ก่อนจะยื่นให้เขา
“ช่วยเอาไปให้ผู้ชายโต๊ะนั้นหน่อยได้ไหมคะ”
“-___-+ ได้ครับ (สักน้ำส้มแก้วเดียวใช้กุจัง)”
ไอ้บ๋อยหน้าเหียกทำตามคำสั่งของฉันแต่โดยดี ชิกะมารุรับกระดาษทิชชู่จากหมอนั่นอย่างงงๆ แล้วจึงค่อยก้มอ่านอย่างตั้งอกตั้งใจ
‘ที่รัก ฉันมาปกป้องพรมจรรย์ของนายแล้ว!!! จาก ภรรยาสุดสวยเทมาริ’
ชิกะมารุสะดุ้ง มองซ้ายมองขวาหาต้นตอของกระดาษทิชชู่ ฉันที่อยู่ไม่ห่างก็ไม่ได้ซ่อนตัวแต่อย่างใด โบกมือให้อย่างมิสยูนิเวอตัวจริง แถมส่งจูบให้ด้วย นี่แน่ะ! พอเห็นฉันเท่านั้นแหละเขาถอนหายใจทันที แล้วยังก้มหน้ากุมขมับอีกต่างหาก =__=^^ จะแกล้งดีใจเสียหน่อยก็ไม่มีใครว่าหรอกนะยะ!
“เป็นอะไรคะชิกะมารุคุง”
“ไม่มีอะไรหรอกครับทายูยะซัง”
“^___^ นึกว่าหนักใจที่ต้องมาเจอฉันวันนี้เสียอีก”
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะครับ ผมออกจะดีใจที่ได้พบคุณ”
ชิ ชิกะมารุพูดว่าดีใจ ดีใจเหรอ TT[ ]TT โฮๆๆ ไม่จริงใช่ไหม ต้องเป็นเพราะฉันไม่แคะขี้หูมาหลายวัน หูก็เลยฟังมาแบบผิดๆเป็นแน่ ชิกะมารุไม่เคยพูดว่าดีใจที่ได้พบฉันเลยสักครั้ง มีแต่คำว่ารำคาญ น่าเบื่อบ้างแหละ เซ็งบ้างแหละ ง่วงบ้างแหละ อยากจะกรี๊สให้ลั่นโลก!!!
“แล้วเรื่องนั้นละคะ ว่ายังไง”
เรื่องนั้น? แต่งงานนะเหรอO__O!!!
“อ๋อครับ พ่อกับผมคุยกันแล้วฮ่ะ บอกว่าตกลงครับ^___^”
ตกลง กรี๊สสสสสสสสสสสสส!!!!!
“ดีคะ คราวนี้ทางฉันจะได้มั่นคงเสียที แม่ฉันก็เป็นห่วงมานานแล้วเหมือนกัน”
ยัยแก่แม่เธอคงอยากให้ลูกเป็นฝั่งเป็นฝาน่าดู แต่ทำไมต้องมายุ่งกับชิกะมารุของฉันด้วย!!! อ๊ายยยย ยังงี้ต้องบุกตะลุยสถานเดียว!!!
“คุณครับน้ำส้มที่สั่งได้แล้-“
“นายเอาไปกินเองเลยไป๊”
“O_O!! (ตูทำไรผิดวะเนี่ยT^To)”
“ที่ร๊ากกกกกกกก~!!!!!”
หมับ!
เข้าแก๊กเดิมคะ กระโดดกอดแขนชิกะมารุอย่างรวดเร็ว
“ทะ เทมาริO__O”
คงไม่นึกว่าฉันจะกล้าเข้ามาขัดขวางละสิ รู้จักซาบาคุโนะ เทมาริคนนี้น้อยไปแล้ว
“นายมาทำอะไรที่นี่ ฉันบอกให้รีบกลับบ้านไง ละแล้วแบบนึ้คนที่อยู่ที่บ้านจะกินอะไร”
“ใคร? ที่บ้าน?”
“>///< ทำไมต้องให้ฉันพูดด้วยละ ต่อหน้าคนอื่นเขานะ”
“-___-+ เออ..สังหรณ์ไม่ดีแหะ อย่าพูดเลยดีกว่า”
“ก็ลูกของเราไง!!!”
“ลูก? =___=llll นี่เธอ-”
“ฉันบอกให้นายรีบกลับไปดูแลลูกแล้วนี่อะไรฮ่ะ!? กำลังคุยกับสาวที่ไหนอยู่”
“ชิกะมารุคุง ใครคะเนี่ยO.o?”
“ทายูยะซังอย่าเพิ่งเข้าใจผิดนะครับ เธอคนนี้เป็น-“
“เป็นภรรยาของเขาคะ! หมอนี่มีลูกมีเมียแล้วนะคะ อะไรที่คุณกำลังคิดจะทำกันอยู่ยกเลิกไปได้เลย”
ชิกะมารุมีสีหน้าตกใจมากเสียยิ่งกว่าผู้หญิงคนนี้เสียอีก -__-+ อะไรกันนะ
“อ๋อคะ ไม่ยกเลิกหรอกคะ”
“ฮ่ะ!???”
“ถึงมีลูกมีเมียแล้วก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย ฉันไม่ถือ”
“-[ ]-“
พูดไม่ออก ยัยนี่เป็นมนุษย์พันธุ์ไหนกัน!!!!? ต่อให้ผู้ชายเขามีเจ้าของแล้วก็ยังคิดจะแต่งงานด้วยอยู่อีก กรี๊สสสสสสสสส ไม่รู้จะด่าว่าอะไรดี โอ้ว์แม่เจ้า น่าจับยัยนี่ไปสตัฟเก็บไว้ให้ชาวโลกดูเสียเหลือเกิน คนอาร๊ายยยย หน้าหนาเหมือนฉาบปูนพี่เสือจ๋าสักสามชั้นเห็นจะได้-O=+
“ไหนๆก็มาเจอกันแล้ว นั่งกับพวกเราไหมคะ^___^”
ยัยทายูยะเชิญชวน ไม่เชิญฉันก็จะนั่งอยู่แล้วละยะ-__-^^ ฉันนั่งลงข้างชิกะมารุ มือยังเกาะแขนเขาแน่น ไม่ปล่อยให้เข้าปากเสือง่ายๆหรอกยะ!
“ดูรักกันจังเลยนะคะ”
“ไม่ใช่คือ-“
“แน่นอนสิคะ รักกันม๊ากมากคะ^___^”
“=___=”
“ได้ยินว่ามีลูกแล้วเหรอคะ ยังเรียนม.ปลายกันอยู่ไม่ใช่เหรอคะ”
“ไม่ได้มี- โอ้ย!“
ฉันหยิกแขนชิกะมารุจนเขี้ยวไปหมด ขอโทษนะตัวเอง นี่เพื่อความรักของเราสองคนT^To
“อ๋อคะ เพราะว่าฉันกับชิกะมารุรักกันมาก พ่อของชิกะมารุกับลุงของฉันก็เลยอนุญาติให้เราแต่งงานกันอย่างลับๆนะคะ^[ ]^”
“=___=lll”
แหลเก่งจริงๆตู -__-+++
“ดีจังนะคะ ชิกะมารุคุงดูท่าทางคงเป็นพ่อที่ดีน่าดู น่าอิจฉาจังเลยนะคะ”
“^__^ คะ ขอบคุณคะ”
รู้ไว้ซะนะยะ ว่าพวกเรา(ฉันคนเดียว)รักกันแค่ไหน-O-!! อย่าได้คิดจะมาแย่งชิกะมารุไปจากอ้อมแขนแห่งความรักของฉันเด็ดขาด!!
จู่ๆยัยทายูยะก็ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู หล่อนขมวดคิ้วน้อยๆ
“อื้ม ฉันว่าถึงเวลาแล้วนะคะชิกะมารุคุง เราควรจะเริ่มภาคปฎิบัติได้แล้วนะคะ”
ภาคปฎิบัติ!!!! มะ หมายความว่ายังไง!!!?
“จริงด้วยสิ ผมว่าเราควรจะรีบไปดีกว่า ผมไม่ชอบไปที่แบบนั้นตอนกลางคืนเสียด้วย เดี๋ยวใครเห็นจะเข้าใจผิดเอาได้”
“นั่นสินะคะ^___^ ไปกันเลยไหมคะ”
“ครับ”
จะไปไหนทำอะไรกันนะ!!!? อะไรภาคปฎิบัติ? ไปตอนกลางคืนไม่ได้กลัวคนเข้าใจผิด? อาร๊ายยยยยยยยยย!!? อย่าบอกนะว่า...จะไปโรงแรมกันO[ ]O!!!!
“อ๊ะ! เธอไม่ต้องไปหรอกเทมาริ ไปก็คงไม่สนุกกับพวกเราหรอก”
“แหมชิกะมารุคุงก็ ให้เธอไปกับพวกเราเถอะคะ ไม่เห็นเสียหายอะไร”
“จะดีเหรอครับ”
ชิกะมารุทำหน้าครุ่นคิด
“เธออาจจะชอบก็ได้นะคะ^___^”
“เหรอ....งั้นก็ได้ครับ”
“ไปกันเถอะจ๊ะเทมาริจัง”
เดี๋ยวก่อนนนนนนนนนนนน จะพาฉันไปหนายยยยยยยยยยยยย~!!!! TT[ ]TT ฉันยังเด็กอยู่นะย๊า~!!!! เง้ออออออออ ถึงจะเป็นชิกะมารุก็เถอะ นี่มันเข้าข่ายสวิงกิ้งเลยน๊า~!!!!! ใครก็ได้ช่วยฉันด้วยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย~!!!!!!!!!!!!!!
K a e
ความคิดเห็น