Basilisk Eye' : เสน่หา ทาส นาคิน (Yaoi) (จบแล้วจร้า)

ลำดับตอนที่ #16 : ค่ำคืนที่ 14 : สายเลือดที่ไม่บริสุทธิ์...100%

“เลิกมองแบบนั้นสักทีบาซิกค์!”

เสียงโวยวายดังขึ้นในห้องบรรทมไม่รู้เป็นรอบที่เท่าไร หลังจากเขาที่เผลอปากรับคำจะยินยอมแต่งงานด้วย แต่ไฉนเขาถึงได้ตกมาอยู่ในสภาพที่น่าอเนจอนาจ อับอายจนแทบจะแทรกแผ่นดินนี้เช่นนี้ เมื่อดันหลงเชื่อคำพูดของอสรพิษเจ้าเล่ห์ ทั้งๆที่รู้ดีอยู่แก่ใจ ว่างูนั้นลิ้นสองแฉกเชื่อถือไม่ได้

แต่ใครจะรู้ล่ะว่าบาซิกค์จะให้เขามาลองสวมชุดเจ้าสาว!

“หยุดโวยวายสักทีมิกิ ที่ทำแบบนี้เพราะฉันต้องการดูว่านายพร้อมทุกอย่าง” เสียงเรียบนิ่งเอ่ยเหมือนเขานั่นล่ะเป็นฝ่ายผิดชวนให้โมโหยิ่ง ทว่านัยน์ตาสีอำพันคมกริบยังคงจับจ้องไปทุกสัดส่วนของร่างกายในชุดพิธีอภิเษกของพระชายาที่ล่อตาล่อใจ  จนคนถูกมองหน้าแดงก่พไม่รู้จะหลบหนีสายตานั้นยังไง

“ แล้วทำไมฉันต้องแต่งชุดเจ้าสาวแบบนี้ด้วยเล่า! ” มิกิท้วงเสียงดัง หลังจากที่บาซิกค์โบกมือไล่ราชบริวารออกไปให้หมด พอมองสภาพตัวเองในกระจก สติเขาก็ขาดพึง แทบอยากจะหายตัวไปจากโลก

ชุดเจ้าสาวบ้าอะไร นี่มันชุดนางรำเปลื้องผ้าชัดๆ!

“ เป็นพระชายาก็ต้องใส่ชุดเจ้าสาวสิ.. ”

“ ยังไม่ได้เป็นสักหน่อย! ”

“ เดี๋ยวก็เป็น.. ” ถ้อยคำนั้นสงบนิ่งจนน่าหมั่นไส้ แต่ทำเอาคนที่กำลังยืนเถียงสะอึกพูดไม่ออกเพราะความจริงที่ปรากฏ รู้สึกอยากกลับคำพูดเสียตอนนี้ แต่ก็สายเกินไป

ก็ใครจะรู้ล่ะว่าต้องทำเรื่องน่าอายแบบนี้!

แม้จะเป็นชุดเจ้าสาวปกติแบบที่เขาเข้าใจก็ทำใจยากพออยู่แล้ว เขาเป็นผู้ชายด้วยไม่ควรจะแต่งอะไรแบบนี้ แต่พอเห็นชุดพิธีที่เขาต้องสวมที่อนาคานแล้วก็แทบจะลมจับ เพราะมันล่อแหลมเหมือนกับชุดนางรำโยกสะโพกล่อเฒ่าลามกเสียมากกว่า

เวลานี้ร่างกายด้านบนของเขาแทบไม่มีอะไรปกปิดเลยสักนิด มีเพียงแค่โซ่ทองคำลายเกล็ดงู ลากไขว้กันเป็นรูปกากบาทกลางลำตัว ปลอกคอที่ถอดไม่ได้แต่กลับห้อยเพิ่มลูกปัดสีเงินระโยงระยางมาจนถึงแผ่นอกราวกัยสร้อยคอของพวกอียีปห์โบราณ แถมส่วนล่างที่ควรจะใส่กางเกงกลับเป็นกระโปรงจีบบางๆสีขาวที่สั้นเหนือเข่ามากกว่าคืบ เพียงแค่ลมพัดหรือก้าวเดินก็เตลิดเปิดเปิงหมดทุกอย่าง แม้จะมีเข็มขัดหัวอสรพิษคาดพันไว้รอบเอว แต่กลับไม่ช่วยอะไรเลยสักนิด โชคดีที่ด้านหลังเป็นผ้าสีทรายที่เย็บติดกับกระโปรง โดยส่วนปลายประดับด้วยเลื่อมเพรชระยิบระยับ เลยพอปกปิดสะโพกเขาได้บ้าง

บาซิกค์บอกว่านี่เป็นแค่ชุดพิธีเบื้องต้น วันแต่งจริงๆ เขาต้องสวมผ้าปิดใบหน้า รัดเกล้า ผ้าคลุมปั้งบนบ่าทั้งสองข้าง มีกำไลมือและข้อเท้าอีกด้วย ถึงจะพยายามทำใจเหมือนตัวเองกำลังแต่งคอสเพลย์แนวไอยคุปต์ แต่ไม่ว่าเขาจะแต่งตัวเต็มยศหรือครึ่งยศ มันก็ไม่ช่วยลดความอับอายได้ พอยิ่งเจอสายตาที่จ้องมองมาแบบร้อนแรงปสนจะกลืนกินด้วยแล้วเขาก็อยากจะมุดดินหนี ราวกับอีกไม่น่าเขาจะถูกพ่องูตรงหน้าเขมือบ!

โดยเฉพาะส่วนนั้นที่บาซิกค์จ้องจนขนลุก!

“เลิกเอามือปิดตรงนั้นได้แล้ว ยืนตัวตรงๆฉันจะได้ดูนายให้ชัดๆ ” คำสั่งที่วางอำนาจกับนั้นช่างชวนโมโห แต่เป็นตายยังไงเขาก็ไม่มีวันเอามือออกแน่

บาซิกค์ขมวดคิ้ว เดินตรงดิ่งเข้ามาหาอย่างไม่ลังเล มิกิตกใจผงะเท้าถอยหลังหนี แต่ก็ช้าเกินไป มือทั้งสองข้างถูกคว้าเอาไว้อย่างรวดเร็ว ก่อนเรี่ยวแรงที่เหนือกว่าจะดันตัวเขาจนแผ่นหลังชิดติดกำแพง ดวงตาสีอ่อนเบิกกว้างเมื่อเห็นใบหน้าคมเข้มนั้นอยู่ใกล้ นัยน์ตาอสรพิษกวาดมองสำรวจไปทั่วร่างกายอย่างร้อนแรงราวกับจะแผดเผา

“ สวยงามมาก..” ใบหน้าคมเคลื่อนเข้ามาใกล้ ลมหายใจที่ไหลรดต้นคอนั้นทำให้เขาสั่นสะท้าน ทว่า..ปฏิกิริยาส่วนล่างกลับแสดงออกถึงความรู้สึกที่น่าอับอาย

“ อึก.. ” บาซิกค์หรี่ตาจ้องมองราวกับจะล้วงเอาความลับ ขณะที่มิกิเมื่อเห็นสายตา ความร้อนก็พลันวิ่งมาถึงใบหน้า เขาจะปล่อยเป็นแบบนี้ไม่ได้ ร่างเล็กจึงเริ่มดิ้นทันที

“ พะ..พอใจหรือยัง เลิกมองฉันด้วยสายตาแบบนั้นได้แล้ว! ”

“ถ้าให้เลิกมอง..แล้วนายอยากให้ฉันทำอะไรล่ะมิกิ” บาซิกค์ยิ้มเย็นเยียบ ดวงตาเรียวคมมองราวล่วงรู้ความคิดกับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นกับเขา

สุดท้ายเมื่อถูกไล่ต้อนจนมุม จนไม่มีที่ให้ถอยหนี ริมฝีปากเร่าร้อนก็ตรงเข้าประกบปากเขาอย่างฉาบฉวย การจู่โจมที่ไม่ทันตั้งตัวพลันทำเอาสติหลุดลอย ร่างกายอ่อนแรงดังกำลังถูกดูดกลืนกิน ลิ้นอ่อนนุ่มแทรกซึมบดเบียดสำรวจไปทั่วทุกซอกทุกมุมในโพรงปาก ความวาบหว่ามที่เกิดขึ้นทำให้รู้สึกมวนในท้องของตัวเองคล้ายมีพายุขนาดย่อมกำลังก่อตัวจนในหัวปั่นป่วนไปหมด กระทั่งหลุดเสียงครางหวานออกมาอย่างลืมตัว บาซิกค์ยิ้มอย่างได้ใจ

“ หึ..ทิ้งไว้แค่นี้ก่อน เดี๋ยวชุดจะขาด ” การกระทำหยุดชะงัก จู่ร่างสูงทิ้งแรงปรารถนาของเด็กหนุ่มอย่างหน้าตาเฉย ก่อนจะก้าวเดินออกไปจากห้องโดยไม่สนใจคนที่ยืนทำตาปริบๆ

 มิกินิ่งอึ้งไปชั่วขณะ..แต่พอเริ่มรู้ตัวว่าถูกกลั่นแก้จนส่วนล่างปวดหนึบ ก็ตะโกนไล่หลังเสียงสนั่น

“ ไองูบ้าเอ้ย!! ”

อีกทางด้านหนึ่ง องค์ชายบาฮาลรวมทั้งเหล่าบรรดาขุนนาง และผู้อาวุโสแห่งอนาคานกำลังประชุมอยู่ในห้องทรงงานขององค์ชายอย่างเคร่งเครียด

หลังจากที่ซาอิด สำเร็จโทษตัวเอง และยอมรับความผิดทั้งหมด โดยคุมขังตัวเองอยู่ที่คุกใต้ดินของราชวังก่อนที่จะมีรับสั่ง แต่การกระทำนั้นก็หาได้ช่วยผ่อนหนักเป็นเบาได้เลยแม้แต่น้อย แม้บัญชาเด็ดขาดจะอยู่ที่องค์ชายบาฮาล แต่เหล่าผู้อาวุโสก็ไม่มีใครยอมความ ทว่า..ร่างสูงก็ยังคงนั่งนิ่งงัน ไม่ปริปากตรัสถอยคำใดๆมานานเกือบครึ่งชั่วโมง

เขาบาดเจ็บ..จากพิษกริชของซาอิด

ทั้งที่ไม่ควรอภัยโทษ แต่ทำไมเขาถึงได้อยากทำเช่นนั้น น้ำตาที่ไหลอาบลงมาจากใบหน้าของหัวหน้าราชบริวารหนุ่ม เขาไม่เข้าใจเลยสักนิดว่ามันคือการแสดงความเสียใจ หรือต้องการให้เขาเห็นใจกันแน่

ใจหนึ่งบอกใช่..ทว่าอีกใจบอกไม่

ยิ่งคิดก็ยิ่งหงุดหงิด มิอาจหาคำตอบให้ตัวเองได้เลยสักนิด กระทั่งเสียงจากผู้อาวุโสคนหนึ่งในห้องดึงสติของเขาไป

“ ทูลองค์ชาย..อย่างไร กระหม่อมก็ไม่เห็นด้วยอย่างยิ่งที่จะอภัยโทษ ถึงท่านหัวหน้ราชบริวารจะปฏิบัติหน้าที่มาเป็นอย่างดี แต่ความดีก็หาได้ลบความผิดใหญ่ล้วงครั้งนี้ได้ สายเลือด จาร์ อารากัส พระองค์ไม่ควรไว้พระทัย หากราชิสคนพี่เป็นนาคินแท้ๆยังทรยศได้ นับภาษาอะไรกับคนน้องที่มีสายเลือดเพียงครึ่งเดียว พระชไม่ควรปล่อยไว้นะพ่ะย่ะค่ะ”

“ ข้าเพิ่งรู้ว่าพวกเจ้าวัดความซื่อสัตย์จากสายเลือด ” สุรเสียงนิ่งเรียบ แต่คล้ายกับกำลังเจือไปด้วยความกริ้วโกรธในประโยค จนคนฟังก้มหน้าไม่กล้าสบดวงตาคมเข้ม

องค์ชายบาฮาลหลับตาลง มือข้างหนึ่งจับลงบนผ้าพันแผลบริเวณช่วงเอว ที่ยังคงมีคราบเลือดติดอยู่ เขาผ่อนลมหายใจ พยายามคลายความกดดันที่อยู่ในใจตัวเอง ตอนนี้ความสับสนทำให้เขาไม่พร้อมที่จะตัดสินใจ

“ ข้ายังไม่พร้อมจะตัดสินใจ แต่อย่างไรก็ไม่ได้หมายความว่าจะอภัยโทษ พวกเจ้าไม่ต้องคิดแทนข้า ออกไปซะ ” สั่งด้วยเสียงเด็ดขาด เหล่าบริวาณได้แต่จำใจขานรับไม่กล้าพูด ก่อนจะรีบออกไปจากห้องอย่างเสียมิได้

เมื่อเห็นทุกคนออกไปหมด ร่างสูงถอนหายใจออกมาอีกครั้ง ไม่รู้ว่าทำไมเรื่องของซาอิดที่อยู่ในหัวจนน่าหงุดหงิดนัก ทั้งที่แค่เอ่ยปากสั่ง ก็สามารถประทานความตายได้ในเวลาอันรวดเร็ว ทว่ากลับขยับปากได้อยากเย็นคล้ายกับมีใครมากถ่วงเอาไว้ในที่สุด ก็ทนไม่ไหวกับภาวะที่ตนเองเป็น กายสูงใหญ่ลุกขึ้นจากที่นั่งทรงงาน ก่อนจะเดินออกไปจากห้อง

            องค์ชายบาฮาบาลเดินออกจากห้องทรงงานด้วยใจที่ยังคงไม่สงบ..

            เขาอยากออกไปข้างนอกนั่น และพักผ่อนอยู่ในมุมสงบของเขาที่ไม่มีใครล่วงรู้ แต่ระหว่างที่กำลังเดินผ่านท้องพระโรงของราชวัง ฝีเท้าก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อได้ยินเสียงเอะอะโวยวายดังมาจากด้านหลัง

            หากเดาไม่ผิดนั่นคงเป็นเสียงของมิกิกับองค์ราชาเป็นแน่

            จะว่าไปแล้ว..หลังจากที่กลับมาจากซากปรักหักพังนั่นแล้ว เขาก็ยังไม่ได้พูดคุยกับทั้งคู่เลย เพราะด้วยเรื่องของซาอิดทำให้เขาไม่มีเวลาแม้แต่จะทูลบอก พอรู้สึกตัวอีกที องค์ราชาก็ทรงยอมรับเรื่องของมิกิเป็นที่เรียบร้อย และอีกไม่นานก็จะอภิเษกสมรสกัน แม้พิธีครั้งนี้จะจัดขึ้นเพื่อเปิดสงครามกับซาคาเดียร์อย่างเต็มตัว แต่ดูจากสีหน้าของบาซิกค์แล้วช่างดูมีความสุขอย่างไม่เคยเป็น เขาจึงไม่อยากทูลบอกเรื่องพวกนี้ให้ปวดหัว โดยเฉพาะเรื่องของราซิส..อดีตองครักษ์เทพนาคินที่บัดนี้

            ยังมีชีวิตอยู่..

            “ บาฮาล..” เสียงเรียบเย็นทำเอาร่างสูงหลุดออกจากภวังค์ ราชาแห่งอนาคานย่างเท้าเข้ามาใกล้ขึ้นพร้อมกับเด็กหนุ่มต่างชาติที่อยู่ในชุดโธปสีขาวปกติ

            มิกิมององค์ชายบาฮาลนิ่ง แต่ร่างสูงกลับหลบสายตาคล้ายกับมีเรื่องปิดบัง เรียกคิ้วเรียวให้ขมวดเข้าหากัน หากเดาจากสีหน้าของบาฮาลแล้ว ก็ทำให้เขานึกเรื่องบางอย่างได้ ว่าเขายังไม่ได้เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นที่สถานีวิจัยให้บาซิกค์ฟัง

            “ บาซิกค์คือ.. ”

            “ ท่านพี่ลองชุดพิธีอภิเษกให้มิกิเสร็จแล้วหรือ” บาฮาลแทรกพูดสวนขึ้นทันที เดาในความคิดของเด็กหนุ่มว่าคิดจะพูดเรื่องอะไร

            นัยน์ตาสีอำพันมองผู้เป็นน้องนิ่งก่อนจะตวัดสายตาคนกริบมาที่เด็กหนุ่มข้างกาย มิกิพลันสะดุ้งเฮือกหน้าแดงก่ำเป็นลูกตำลึง เมื่อคิดถึงสภาพน่าอายเมื่อครู่

            “ เสร็จแล้ว..สัดส่วนพอดีทุกอย่าง ” รอยยิ้มบางๆคลี่ออก มิกิแทบแทรกตัวมุดหายลงไปใต้พื้น แต่ขณะที่กำลังจะโวยวายใส่ บาซิกค์กลับชิงถามเรื่องหนึ่งขึ้น

            “ ซาอิดล่ะ..”

            “….” คำถามนั้นราวกับกระสุนปืนยิงตรงกลางใจขององค์ชายหนุ่ม ทว่ากลับไม่สามารถตอบอะไรได้

            ดวงตาสีอำพันจ้องมองร่างสูงตรงหน้านิ่ง ขณะที่มิกิกลับสัมผัสได้ถึงบรรยากาศกดดันที่เปลี่ยนไป ถึงภายนอกบาฮาลจะดูแข็งแกร่งเพียงใด แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าของชายผู้นี้แล้วกลับเป็นเพียงน้องชายธรรมดา

            “ มีอะไรที่ข้ายังไม่รู้งั้นหรือ..บาฮาล ” เสียงทรงอำนาจนั้นนิ่งงันราวกับจะเค้นเอาคำคอบ ดวงตาคมจับจ้องไม่เคลื่อนไหว บาฮาลกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ อย่างไรถ้ากล่าวปดออกไปบาซิกค์คงจับได้ สุดท้ายจึงเลือกที่จะค่อยๆเผยความจริงที่ยังไม่อยากบอก

            “ ท่านพี่ ทรงจำราซิสได้หรือไม่ ”

            “ คนทรยศ ” บาซิกค์ไม่ลังเลที่จะพูดเลยสักนิด สีหน้าที่เย็นชานั้นทำให้เด็กหนุ่มรู้ว่า หากคนผู้นี้มาอยู่ต่อหน้า คงไม่พ้นที่จะถูกร่างสูงหักคอทิ้ง

            “ เขายังมีชีวิตอยู่พ่ะย่ะค่ะ แล้วเข้าพวกกับซาคาเดียร์ ” บาฮาลกล่าวไปตามจริง คิดว่าองค์ราชาต้องทรงกริ้วและตกใจเป็นแน่ ทว่ากลับหัวเราะเบาๆออกมาแทน ราวไม่แปลกใจเลยสักนิด

            “  ที่แท้ ซาคาเดียร์ ก็แสร้งทำเป็นรักษากฏเทพนาคินสินะ” รอยยิ้มหยั่นปรากฏขึ้น ก่อนดวงตาคมจะสังเกตุเห็นแผลที่ท้องของผู้เป็นน้องชาย

            “ แผลนั้นราซิสเป็นคนทำเจ้าหรือ ” ได้ยินคำถาม บาฮาลถึงกับเม้มริมฝีปากลงคล้ายกับไม่อยากตอบ

            “ เปล่า..ซาอิดเป็นคนทำพ่ะย่ะค่ะ ” นั้นเสียงนั้นแผ่วเบาราวกับกระซิบ บาซิกค์หัวเราะในลำคอ

            “ เหมือนกันทั้งพี่ทั้งน้อง แล้วมันอยู่ที่ใด ”คำพูดนั้นฟังดูชิงชังจนน่าใจหาย บาฮาลเลือกตอบไปตามความจริงไม่ปิดปัง

            “ ถูกคุมขังอยู่ในคุกใต้ดินของวังพ่ะย่ะค่ะ ”

            “ ฆ่ามันซะ ” รับสั่งเลือดเย็นเอ่ยขึ้น  “ ด้วยมือของเจ้า ” ดวงตาคมหรี่มองราวกับจะวัดความกล้า ขณะที่หัวสมองของบาฮาลขาวโพลนไปชั่วขณะเมื่อได้ยินรับสั่ง มิกิเห็นท่าไม่ดี จึงรีบแทรกขึ้น

            “ อย่านะบาซิกค์ ” มิกิรีบเดินเข้ามาขว้างไว้ แต่พออยู่ต่อหน้าบาซิกค์เวลานี้ร่างกายก็ตื่นสั่น คล้ายกับรู้ว่าไม่ควรขัดแต่ ก็ทำใจกล้าพูดไปตามความคิด

            “ นายไม่เข้าใจ ถ้าไม่ได้ซาอิดช่วยไว้ ทั้งฉันและบาฮาล คงตายไปแล้ว”

            “ ดูแผลนั่นก่อนมิกิ..” สิ้นเสียงพร้อมกับมือที่เผยไปด้านหน้า เด็กหนุ่มรับหันไปตามบอก เห็นบริเวณช่วงเอวของบาฮาลพันด้วยผ้าพันแผล แม้จะผ่านไปกว่าหลายวันแต่เลือดของบาฮาลก็ยังคงไหลซึมออกมา ราวกับเป็นบาดแผลใหม่ๆ

            “ นั่นคือพิษที่ร้ายแรงที่สุดของอนาคาน ไม่มีรักษาหายสนิท แม้นาคินจะลอกคราบใหม่กี่ครั้งก็ตาม ” บาซิกค์กล่าวอย่างเย็นชา

            “ แต่เขาไม่ได้ตั้งใจ ถ้าไม่ทำแบบนั้น ราซิสจะฆ่าเราทุกคน”

            “ พอได้แล้วมิกิ..” บาฮาลมิอาจทนฟังได้ต่อได้จึงได้พูดขึ้นขัด อย่างไรการกระทำที่ทำลงไปก็ไม่มีวันเปลี่ยนแปลง บาดแผลที่ปรากฏบนร่างกายก็เป็นเครื่องย้ำเตือนได้เป็นอย่างดี เขาไม่ควรลังเลอีกแล้ว

            “ ซาอิด จาร์ อารากัส และ ราซิส จาร์ อารากัสไม่ใช่คนของอนาคานอีกต่อไป ต้องฆ่าเขาเพื่อความปลอดภัยของเทพนาคิน”

            “ อย่าพูดแบบนั้นนะ! ” มิกิตะโกนสวนขึ้นจนเขาต้องเบิกตากว้าง ดวงตาสีเขียวอ่อนมองหน้าเขานิ่ง แต่ทว่าลึกๆกัลบเจือไปด้วยความผิดหวัง

            “ฉันก็ไม่ได้เข้าข้างซาอิด แต่ที่ฉันกลับมาที่นี่ก็เพราะคำพูดของเขาที่ทำให้ฉันรู้ทุกอย่าง  ถึงการกระทำของเขาจะเกือบฆ่าพวกเราทั้งหมด แต่ถ้าเขาจะทรยศอนาคานจริงๆ ทั้งฉันและบาฮาลคงไม่ได้มายืนอยู่ตรงนี้ ” มิกิพูดขึ้นราวรับเจ็บปวดของซาอิดไว้เสียเอง อย่างไรถึงเขาจะไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับอนาคานมากไปกว่านี้ แต่จะให้เขาอยู่เฉยๆทนดูคนที่ช่วยเหลือชีวิตเขาต้องตาย คงทำไม่ได้แน่ หากคำพูดของเขาพอเปลี่ยนใจบาซิกค์ได้เขาก็จะพูด

            “  ฉันไม่รู้ว่าก่อนหน้านี้ ราซิสทำอะไรเอาไว้ แต่ถ้าพี่มันเลวก็ไม่ได้หมายความว่าน้องมันจะต้องเลวด้วยเสมอไป ให้โอกาสเขาเถอะ” เขาขอร้องเสียงสั่น บาซิกค์หลับตาลง แต่พอลืมขึ้นมาก็ยังคงพูดอย่างไร้เยื้อใย

            “ กฏย่อมเป็นกฏมิกิ อนาคานไม่ต้อนรับคนทรยศ และจะไม่มีครั้งที่สอง ”

            “ แล้วถ้าฉันทรยศนายล่ะบาซิกค์! ”มิกิขึ้นเสียงดัง ดวงตาคู่สวยเปลี่ยนหันมามองเจ้านครแห่งนาคินอย่างไม่เกรงกลัว

            “ฉันเคยหนีจากที่นี่มาตั้งกี่ครั้ง แล้วถ้าฉันทำอีกครั้งล่ะ ” ร่างเล็กกล่าวอย่างท้าทาย บาซิกค์ยังคงเงียบไร้ซึ่งคำตอบ

            “ ถ้าเป็นฉัน นาย..จะฆ่าฉันหรือเปล่า ” คำถามนั้นช่างแสนเศร้าดวงคู่สวยเป็นประกายสั่นไหวคล้ายกับปรารถนาคำว่า’ไม่’จากชายตรงหน้า ทว่า..สิ่งที่เขาได้ยินกลับตรงข้าม ทำลายหัวใจของเขาอย่างสิ้นเชิง

            “ ฉันจะฆ่านายด้วยมือของฉันเองมิกิ ” บาซิกค์กล่าวนิ่ง ร่างเล็กเม้มริมฝีปากลง เขาคงสำคัญตัวกับบาซิกค์ผิดไปเองถึงได้เจ็บช้ำเช่นนี้ หากความสัมพันธ์ทางกายที่เกิดไม่ได้ช่วยให้บาซิกค์มีความรู้สึกขึ้นมาเขาก็ไม่สนใจอะไรอีก ถ้าเห็นเขาเป็นสิ่งของ คนตรงหน้าก็ไม่มีค่าอะไรให้จดจำว่าเป็นคน!

            “ งั้นก็เชิญฆ่าคนที่ช่วยนายทิ้งได้เลยบาซิกค์.. ” มิกิกล่าวเสียงเย็นอย่างไม่เคยเป็น นัยน์ตาคู่สวยรีบหลบหนี ก่อนที่หยาดน้ำตาจะเริ่มคลอจนเริ่มเอ่อ ร่างบางเดินหันหลังกลับไป โดยไม่สนใจราชาแห่งอนาคานเลยสักนิด บางทีถ้าเขาไม่กลับมาที่นี่คงดีกว่า..

            เสียงอึกทึกวุ่นวายนี่คืออะไร..

            ร่างหนึ่งสะดุ้งตื่นจากเตียงกลางดึก มีเสียงโครมครามดังอยู่ด้านนอกจนน่าแปลกใจ เขารีบสวมเสื้อคลุมที่แขว้นไว้ที่เสาปลายเตียง ก่อนเดินออกไปเปิดประตู

            ทันทีที่ออกมาด้านนอก กลิ่นคาวเลือดก็ตีคลุ้งเข้าจมูกจนต้องรีบเอามือปิด ทว่าพอได้เห็นภาพที่อยู่ตรงหน้า ดวงตาสีครามก็เบิกกว้างตกใจ 

           ทางเดินชะโลมไปด้วยเลือดสีแดงฉาน ศพทหารมากมายตายเกลื่อนกลาด เสียง’ตึงตัง’ ดังขึ้น เพดานด้านบนจะสั่นสะเทือนอย่างรุนแรงจนเขาต้องเงยมอง ก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อรู้ว่าเสียงนั้นดังมาจากห้องของราชาบาซิกค์!

            ร่างสูงโปร่งรีบเร่งฝีเท้าขึ้นไปด้านบน ตามไรผมเริ่มมีเหงื่อไคไหลซึมตามหัวใจที่เต้นระรัว ทว่ายิ่งเข้าไปใกล้ห้องผู้เป็นเจ้าชีวิตมาเท่าใด ภาพการตายอันน่าสยดสยองระหว่างทางเดินก็รุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ศพทหารบางนายบ้างก็ไร้ศรีษะ บ้างก็ตัวขาดครึ่ง แต่ที่แปลกใจก็คือสภาพของการตายของคนที่ขาดอากาศหายใจ น้ำลายฟูมปากยังคงหลออกมาแม้จะสิ้นใจ ดวงตาปูดโปนใกล้ถล่นเหลือขึ้นจนเห็นแต่ตาขาวน่ากลัว ใบหน้าม่วงช้ำคล้ายกำลังเน่าเปื่อยหรือมีเลือดไหลออกมาจากใต้ผิวหนัง ลักษณะที่เขาเห็นคล้ายกับอาการถูกพิษของงู ใบหน้าของใครบาคนผุดขึ้นในหัว

            ตึง!

            ประตูห้องบรรทมเปิดออกดังคล้ายกับถูกแรงระเบิดดันจากภายใน วัตถุขนาดใหญ่กระเด็นกระแทกเข้ากับกำแพงของราชวังสั่นสะเทือนจนเขาสะดุ้ง แต่พอมองวัตถุนั้นให้ดีๆ กลับพบว่าเป็นร่างของอสรพิษทะเลทรายขนาดใหญ่เท่าคน เกล็ดสีเหลืองมองหยาบด้านเป็นปุ่มป่ำ หน้าท้องสีขาวแบนราบไร้บาดแผล ดวงตาของอสรพิษช่างคุ้นเคย บนเปลือกตาด้านบนมีเขาแหลมงอกออกมา ทันทีที่เห็นทุกอย่างครบท้วนเขาก็เข้าใจทุกอย่างได้ทันที แต่ไม่ทันจะได้เอ่ยปาก อสรพิษชูคอสูงขึ้น ส่งเสียงขู่ฟ่อกับศัตรูที่อยู่ตรงหน้า

            ใครกัน..

         เรือนร่างสูงสว่างก้าวเดินตามมา เส้นผมสีดำปลิวสยายไปตามแรง ใบหน้างดงามนั้นไร้ซึ่งบาดแผลใดๆ ดวงตาสีอำพันสว่าไสวทว่ากลับให้ความรู้สึกเย็นเยือกที่สัมผัสได้ราวกับต้องการแช่แข็งคนรอบกายให้ไร้ลมหายใจ

            ในมือของผู้สูงศักดิ์มีกริสสีเงินเงาวับ ดวงตาอสรพิษสั่นไหววูบหนึ่ง ริมฝีปากหยักสวยของชายตรงหน้าเขยื้อนเอ่ยบางสิ่ง ทว่ากลับได้ยินไม่ชัด เว้นแต่ประโยคท้ายที่ทำเอาเขาหัวใจหล่นวูบ

            “ เจ้าคนทรยศราซิส!” ดวงตาร่างสูงเบิกว้าง กริสเงินแทงลงที่ท้องอสรพิษ!

            “ ท่านพี่!! ”

            !!

            สะดุ้งตื่นขึ้นจากความฝันฉับพลัน ดวงตาสีครามเบิกกว้างเต็มตา ลมหายใจหอบถี่กระชั้นเหมือนหัวใจดวงนี้เคยหยุดเต้นไป เม็ดเหงื่อไหลโซมกาย อยากจะยกมือขึ้นมาซับ แต่ร่างกายก็ถูกมัดตึงไว้กับโซ่ตรวนที่ยึดติดไว้กับผนังชื้นๆในคุกใต้ดินดิน..

           ฝันร้ายทำให้หัวใจเต้นระส่ำไม่สงบ.. ภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทำให้เกิดความตึงเครียดหลอมรวมอยู่ในหัวสมอง  พยายามนึกถึงสิ่งแรกที่ราชาบิกซิกค์พูดขึ้น..แต่กลับว่างเปล่าไปหมด ที่จำได้แม่นยำคือประโยคตราหน้าว่าเป็นคนทรยศ

            เขาไม่เข้าใจ...

          ไม่เข้าใจเลยสักนิด..

            ความอึดอัดกระจุกอยู่ที่กลางอกจนแทบจะสำลักตาย ทั้งที่ไม่มีหลักฐาน แต่เพราะเหตุใดถึงได้หาว่าพี่ชายเขาเป็นคนฆ่าทหารพวกนั้น

            ไม่มีใครเห็นกับตา..

            พี่ราซิสเป็นองครักษ์มิใช่หรือ...แล้วเหตุใด..เหตุใดกันเล่าถึงได้ทำเรื่องแบบนี้!

            ความเจ็บช้ำ ปะปนกับความเศร้าไหลประดั่งเข้ามาที่ดวงตาทั้งสองข้าง..

            “ ฮึก.. ”

            อีกครั้งที่น้ำตาไหลออกมารดลงมาที่ใบหน้า ก่อนจะหยุดลงบนพื้นที่ไม่มีผู้ใดอยากเกยียบย้ำ

           ไร้ความรัก

           ไร้ความเห็นใจ..

            นี่คือสิ่งตอบแทยสำหรับความจงรักภักดีงั้นหรือ..เขาควรจะลืม หรือเกลียดชัง สุดท้ายคำตอบนั้นก้ไม่เคยได้รู้เลยสักครั้ง เพราะคำพูดของพี่ชายที่ฝากฝังจนพาให้หัวใจสับสน

             ‘ อนาคานคือบ้านของเรา’

         ‘ จงมอบชีวิตทั้งหมดที่เจ้ามีให้เทพนาคิน เพื่อความสุขของพวกเรา’

         เขาทำตามทุกอย่างแล้ว แต่ทำไมกัน..

            ฟ่อ!

            เสียงขู่ของบางอย่างทำให้ค่อยๆเขาต้องช้อนดวงตาที่ชุ่มไปด้วยคราบน้ำตาขึ้นมอง สีหน้าที่เต็มไปด้วยความสิ้นหวังนั้นเห็นอสรพิษสรเหลืองทองตัวหนึ่งอยู่กับเขา

            องค์ชายบาฮาลคงตัดสินพระทัยแล้วสินะ..

            ซาอิดคิดอย่างสิ้นหวัง อสรพิษที่ปรากฏอยู่ตรงหน้า องค์ชายบาฮษลคงสั่งมาประหารเขา ดวงตาสีครามหลับลง ร่างกายไร้การขัดขืนยอมรับทุกสิ่ง ขระเดียวกันหูก้ได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวที่เข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ ในที่สุดผิวหยังหยาบแข็งก็เกี้ยวรัดที่ท่อนขาเปลือยเปล่า ก่อนจะรู้สึกว่ามันเลื้อยสูงขึ้นเรื่อยๆ

             ที่เอว..

            ที่แผ่นอก..

            จุดหมายคือลำคอ..

            เขาคิดในง่ายร้าย เพราะหากเป็นบริเวณนี้ ต่อให้เนนาคินที่แข็งแกร่งเพียงใดก้มิอาจต้านทานพิษได้ พิษจะแพร่เข้าสู่หลอดลมจนเป็นอัมพาต ไม่สามารถหายใด ก่อนไปถึงหัวใจ ความตายชั่วพริบตานี้แม้จะน่ากลัว แต่เทียบแล้วคงทรมาณน้อยกว่าโดนกัดที่ส่วนอื่นแล้วปล่อยให้ร่างกายค่อยๆตาย

            ซาอิดกลืนน้ำลายลงคอ อสรพิษอยู่บริเวณที่เขาคิด ลิ้นสองแฉกแล่บออกใกล้ใบหูจนชวนสั่น แม้เขาจะสามารถสื่อสารกับอสรพิษและอยากจะพูดสั่งเสียไว้ก่อนตาย แต่ก็กลับเลือกที่จะปิดปากเงียบ อย่างไรเขาก็ไม่เลือกใครที่จะฝากอะไร ทว่าใบหน้าของใครบางคนกลับผุดขึ้นมา

            องค์ชายบาฮาลงั้นหรือ..

            ทั้งๆที่เป็นคนประทานความตายมาให้แต่ทำไม..ถึงยังได้คิดถึงเขาคนนั้น

            “ อยากตายขนาดนั้นเลยเหรอซาอิด” น้ำเสียงนั้นทำเอาคนที่กำลังสิ้นหวังนั้นสะดุ้งตกใจ เมื่อรู้วว่าเสียงนั้นเป็นของ..

            “ ท่านพี่! ” เขาพยายามหันซ้ายหันขวา แต่ก็พบสิ่งใดนอกจากงูที่พันอยู่ที่ลำคอ หรือว่า!

            “ มากับข้าที่ซาคาเดียร์ ข้าจะช่วยเจ้า ” สิ้นเสียงโดยไม่รอคำตอบรับ โซ่ตรวนที่พันธนาการไว้ก็หลุดออกทันที ราวกับมีเวทย์มนต์

            ร่างกายเปลือยเปล่าทรุดลงกับพื้นเย็นเฉียบ ทว่ากลับไร้เรี่ยวแรงเกินกว่าจะยันตัวลุกขึ้น อาจเป็นเพราะเขาไม่ได้กินอะไรเลยตลอดสามวันมานี้ อาศัยแต่น้ำที่ไหลซึมจากเพดานบนที่หยดลงมาประทังชีวิต หากเป็นนาคินเต็มตัวเขาคงไม่เป็นเป็นเช่นนี้ แต่สายเลือดที่ไหลเวียนเพียงครึ่งเดียวทำให้เขาอ่อนแอ ขนาดที่กำลังคิด ทุกอย่างก็ค่อยเริ่มมืดลง รู้สึกอยากหลบตาลงทุกวินาที สิ่งที่เห็นเป็นครั้งสุดท้ายคือ ท่อนขาเรียวยาวของผู่เป็นพี่ชายที่อยู่ข้างกาย ก่อนทุกอย่างจะหายไป

            อีกทางด้านหนึ่ง องค์ชายบาฮาลหลังจากที่พยายามครุ่นคิดมาทั้งวันว่าจะจัดการเรื่องนี้อย่างไร แม้จะมีเหตุผลที่เขาได้ฟังจากมิกิ แต่เขาก็ยังหาคำตอบไม่ว่าควรจะเลือกกฏหรือว่าความรู้สึกส่วนตัว อีกเหตุผลหนึ่งอาจเป็นเพราะเขาไม่แน่ใจว่าซาอิดคิดสิ่งใดอยู่กันแน่ ด้วยความข้องใจ สุดท้ายก็ทำให้สองขาก้าวเดินมาจนถึงคุกที่คุมขัง

            ทว่าพอมาถึง กลับต้องเบิกตากว้างไม่คาดคิด เมื่อสภาพทางเดินที่อยู่ตรงหน้ากลับถูกย้อมไปด้วยเลือดสีแดงฉาน ศพทหารตายเกลื่อนกลาด

            ไม่มีเสียงกรีดร้อง

           ไม่มีเสียงการต่อสู้

            เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทำให้เขานึกถึงคราวอดีตขึ้นมาทันตา ชื่อของบุคคลลหนึ่งผุดขึ้นมาในหัว สองรีบพาให้เขาวิ่งไปด้านใน ขณะที่หัวใจก็เต้นแรงขึ้นทุกวินาที ดวงตาคู่เข้มเบิกกว้าง ประตูห้องขังด้านในสุดถูกแหกออกจนไม่เหลือสภาพ เขารีบเข้าไปดู แต่ที่เห็นก็มีเพียงความว่างเปล่าไร้เงาของของผู้ถูกคุมขัง

            ทว่า..แสงไฟจากจากภายนอกที่ส่องเข้ามาทำให้เขาเห็นข้อความบางอย่างที่เขียนด้วยตัวอักษรเลือดบนผนังของคุกใต้ดิน

         ‘รักจากคนทรยศ’

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ทักทายกันสักนิด

               กราบบสวัสดีค่ะ ห่างไปนานนน มากกกกกกกกกกกกกกก หลังจากที่มีงานแทรก และงานซุ่มบางอย่างที่ไรท์แอบเขียน เลยไม่ได้มาอพเรื่องนี้ต่อเลยฮือ ยังก็ขออภัยที่หายไปนาน ยังไงจะรีบมาต่อให้จบนะคะ 

                ว่าถึงเนื้อเรื่องช่วงนี้กันบ้าง ตอนนี้ก็เริ่มจะข้นขึ้นเรื่อยๆแล้วเนรีอะ ตอนแรกก็แต่งมาดีๆ น่ารักน่าตีกับพ่องูใหญ่อยู่หรอก แต่ไปมาๆ นุ้งมิ้งของเรางอลซะงั้น งานนี้พี่งูจะมีงานง้อเมียมั้ย?? แล้วจะร้องได้กร๊งกริ๊งกิ่งก่องแก้วหรือเปล่า คิดตามตอนหน้าด้วยความระทึก แต่ช่วงนี้คู่หลักแฮปปี้วิ๊ดวิ๊วนะ แต่ทำไมคู่รอง...ปะดราม่า เอาคู่รองไปตายอีกสักเรื่อง(ผั๊วะ โดนคนอ่านตบ)

               ขอบคุณที่ติดตามผลงานค่ะ ยังไงดี้ก็ขอฝากทุกเรื่องที่เขียนด้วยนะ ทั้งที่กำลังจะออก ที่กำลังซุ่มเขียน แล้วที่กำลังเขียน! 

              นักคนอ่านค่ะ ^0^ 

               /// ผั๊วะโดนถีบ