คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : - SP [1] -
SpacialChapter
“ท่านพี่เรนนี่ รู้มั้ยบทที่ท่านพี่บรรยายว่า ‘ลูน่าก้าวเข้าชิดเดธแล้วดึงแขนของเดธ ขออณุญาตยืมตัวเดธจากเรฟา และลากไปทางรูนเน่’ มันทำให้รูนคิดอ่ะ!”
ทันทีที่ผู้กำกับสั่งคัตฉาก รูนเน่ก็พูดกับเรนนี่ด้วยตาเป็นประกาย
เรนนี่ยิ้มกริ่ม แล้วพูดเปรยๆด้วยสีหน้ายิ้มๆ “พี่ว่ารูนคงไม่ต้องคิดแล้วมั้ง” พร้อมทั้งชี้มือไปทางเดธและเรฟาที่กำลังยืนสุมหัวกันอยู่
“เหนื่อยมั้ยเดธ” เรฟาเอ่ยถามด้วยสีหน้ายิ้มๆ มือก็ยื่นขวดน้ำเย็นฉ่ำที่มีหยาดน้ำเกาะอยู่รอบขวดให้ เดธรับมันมาด้วยสีหน้าเหนื่อยหอบเล็กน้อยแล้วกล่าวขอบคุณ
“ขอบคุณนะ”
“วันนี้ให้ฉันไปส่งมั้ย?” หลังจากเงียบกันไปนาน เรฟาก็เอ่ยออกมาในที่สุด ใบหน้าขึ้นสีเล็กน้อยด้วยความอาย แต่เดธที่มัวแต่ง่วนอยู่กับอย่างอื่นก็ไม่ทันได้สังเกตเห็นเสียได้
“เอ้อ ก็ดีนะ” เดธรับคำเรฟาอย่างไม่คิดอะไรมาก แต่คนที่ได้รับการตอบรับกลับคิดเลยเถิดไปไกลเสียแล้ว
“กลับกันเลยมั้ย” ร่างเล็กที่จัดการธุระของตนเสร็จแล้วยกกระเป๋าขึ้นมาพาดบ่าแล้วหันมายิ้มหวานให้กลับคนที่อาสาจะไปส่ง แต่ยังไม่ทันที่เรฟาจะได้พยักหน้ารับนั่น เสียงของใครบางคนก็ดังแทรกขึ้นมาก่อน
“เดธ! ฉันมารับนายแล้ว!!” เสียงร่าเริงดังลั่นก้องกองถ่ายพร้อมทั้งการปรากฏตัวของร่างสูงที่มีนามว่า ..
“แวนเดล?”
เวนเดลยิ้มกว้าง ใบหน้าฉายแววระรื่น แต่มิวายส่งสายตาเขม่นไปให้คนข้างหลังเดธ
“มาทำไมเนี่ย” ทันทีที่ได้ยินร่างเล็กบอกอย่างนั้น แวนเดลก็แสร้งทำหน้าตางอนเสียทันที
“เดี๋ยวนี้นายพูดกับฉันอย่างนี้หรอ ฉันงอนแล้วนะ” เดธส่ายหน้าอย่างระอาเล็กน้อยให้กับแวนเดล เป็นสัญญาณบ่งบอกว่าเขาจะไม่มีทาง ‘ง้อ’ แน่นอน ทำให้แวนเดลที่กะจะให้เดธง้อซะหน่อยต้องเสียแผนไปอย่างช่วยไม่ได้
“ฉันมารับนาย
ส่วนเดธผู้ใสซื่อก็ยังมองไปทางแวนเดลตาปริบๆอย่างไม่เข้าใจความนัย และไม่ทันได้สังเกตถึงรังสีความเมะ เอ้ย การเขม่นกันซึ่งปะทะระหว่างเรฟาและแวนเดลเปรี้ยะๆ
“กลับบ้านกันดีกว่า!” น้ำเสียงหวานเยิ้มที่ออกแนวกระแทกกระทั้น พร้อมด้วยการส่งสายตาเยี่ยงผู้ชนะไปให้กับเรฟาที่อยู่ข้างหลัง
“อืม อ๊ะ แต่ว่าฉันสัญญากับเรฟแล้วว่าจะให้เรฟไปส่ง งั้น เรฟ ไปด้วยกันมั้ย” เดธถามพลางส่งรอยยิ้มละลายใจคนมองไปให้โดยที่ไม่รู้ตัว
“ไม่เป็นไรล่ะ เอาไว้เจอกันพรุ่งนี้ที่กองถ่ายละกันนะ” เรฟายิ้ม ปรายตามองไปทางแวนเดลเล็กน้อย จากนั้น ดวงตาของเขาก็เป็นประกายวูบวาบขึ้นมาในทันที เขาจับมือบางของเดธที่งุนงงกับการกระทำของเด็กชายแล้วยกขึ้นมาจรดริมฝีปาก เรียกสีแดงน้อยๆจากใบหน้าของเดธได้อย่างดี
“แล้วเจอกันครับ” และเขาก็เดินจากไปโดนทิ้งระเบิดลูกโตเอาไว้
ระหว่างทางกลับบ้านอันแสนเงียบสงบ ในที่สุด แวนเดลก็เอ่ยทลายความเงียบขึ้นมา
“นี่ นาย
“ก็เพื่อนไง”
“ฉันไม่ชอบเห็นมือของนายนั่นมาโดนตัวนายเลย” แวนเดลโพล่งออกมาในที่สุด ก่อนจะแทบกัดปากตัวเองเมื่อหันไปเห็นร่างที่ตัวเล็กกว่าเขามากกำลังส่งยิ้มล้อเลียนมาให้
“นี่นาย หึงฉันงั้นหรอ”
“นายพูดเหมือนไม่รู้ใจฉัน”
“นี่” เดธหยุดเดินกะทันหัน แล้วหันมามองแวนเดลด้วยสีหน้าที่ยังเผยรอยยิ้มล้อเลียนอยู่ หากแต่ในสายตาแวนเดล ทำไมมันกลับดูยั่วยวนขนาดนี้นะ
ในระหว่างที่แวนเดลกำลังคิดสะระตะไปเรื่อย ใบหน้าของเดธก็โน้มเข้ามาชิดไม่รู้ตัว ขาที่ก้าวถอยหลังโดยไม่รู้ตัว ทำให้แผ่นหลังสัมผัสกับกำแพงเย็นเฉียบอย่างรวดเร็ว
“ไม่ต้องคิดมากไปหรอกน่า” เด็กชายร่างเล็กเอ่ยด้วยรอยยิ้มหวานที่เผยออกมาให้เห็นโดยไม่รู้ตัว แล้วตั้งท่าจะถอยออก หากแต่ก็ติดมือใหญ่ที่เอื้อมมาโอบเอวบางไว้ทันพอดี
รอยยิ้มน่ารักที่แต่งแต้มที่ริมฝีปากนั่นช่างแสนน่ารัก ..จนอยากจะสัมผัสสักหน่อยให้ได้
เดธชะงักกึกแล้วใบหน้าก็พลันแดงระเรื่อขึ้นมา มือบางปัดป่ายแล้วจับที่ลำแขนของแวนเดล พยายามดึงให้มือนั่นออกจากตัว
“ปล่อยฉันนะ” แวนเดลมองใบหน้าที่ขึ้นสีแดงระเรื่ออย่างน่ารักนั่นแล้วยิ่งห้ามใจตัวเองไม่ไหวใหญ่ มือหนารั้งร่างเล็กของคนน่ารักให้เข้ามาใกล้จนใบหน้ากลับมาเกือบจะแนบชิดกันอีกครั้ง
“ขอฉันพิสูจน์อะไรก่อน”
“พะ.. พิสูจน์อะไร” อะไรบางอย่างในตัวเขากำลังร้องเตือนว่าสถาณการณ์แบบนี้มันช่างน่ากลัวและดูล่อแหลมสิ้นดี
“พิสูจน์ว่านายจะไม่ได้คิดอะไรกับหมอนั่นจริงๆยังไง”
“ละ ..แล้วนายจะพิสูจน์ยังไง”
แวนเดลยิ้มกริ่มอย่างเจ้าเล่ห์ “อย่างงี้ไง”
เขายกมือข้างหนึ่งที่รวบเอวเล็กเอาไว้มาแตะที่ท้ายทอยของเด็กชายอย่างแผ่วเบาแล้วดันให้ใบหน้าหวานน่ารักนั่นโน้มเข้ามาใกล้พร้อมๆกันกับที่ใบหน้าของเขาก็โน้มเข้าไปใกล้ด้วยเช่นกัน
ริมฝีปากทั้งสองแนบชิดกัน ใบหน้าของเดธฉายแววตกใจและเขินอายปนๆกันไปหมด สองมือยกขึ้นมาดันอกแกร่งของอีกฝ่ายที่ยังคงกอดเธอไว้แน่นไม่ยอมปล่อยเพื่อที่จะได้หลุดจากอ้อมกอดนั่น หากแต่แรงของร่างเล็กๆนั่นก็ไม่สามารถสู้แรงของคนที่ตัวสูงกว่าได้เลย ริมฝีปากบางเม้มแน่นอย่างขัดขืน ร่างกายก็ดิ้นไปมาอย่างไม่ยอมอีกฝ่าย
แวนเดลถอนจูบออกมาช้าๆแล้วมองหน้าอีกฝ่ายที่ยังเม้มปากแน่น ดวงตาปิดสนิท ใบหน้าก็แดงระเรื่อ
“ลืมตาสิ” เสียงแผ่วเบาดังขึ้นที่ข้างหู ทำให้เดธค่อยๆลืมตาขึ้นมาช้าๆ เพราะไม่รู้สึกถึงแรงสัมผัสที่ริมฝีปากแล้ว เมื่อลืมตาขึ้นมาเห็นใบหน้ายิ้มกริ่มของอีกฝ่ายแล้ว ปากก็อ้าขึ้นเตรียมจะโวยวายทันที
ริมฝีปากของแวนเดลทาบทับเข้ามาอีกครั้งทันที และใช้โอกาสที่ร่างบางอ้าปากขึ้นแทรกลิ้นร้อนเข้าไปตักตวงหาความหอมหวานจากอีกฝ่าย
“อื้อ..” เดธร้องครางออกมาอย่างแผ่วเบา มือเล็กยกขึ้นทุบอกอีกฝ่ายเบาๆ แต่สุดท้ายแล้ว มือนั่นก็อ่อนแรงลง และกางนิ้วแผ่ไปบนหน้าอกของอีกฝ่ายนิ่งๆ
รอยสัมผัสแผ่วเบาที่แก้มของแวนเดลและเดธทำให้เดธเริ่มรู้สึกตัว ในขณะที่แวนเดลก็ยอมปล่อยในที่สุด เดธก้มหน้างุดด้วยความเขินอาย ส่วนแวนเดลก็ใช้นิ้วเรียวปาดที่จุดที่รู้สึกถึงสัมผัสที่แก้มของตน ก่อนจะพบว่ามันคือหยดน้ำ
ฝนเริ่มตกโปรยปรายตกลงมาจากท้องฟ้า มือบางของเดธยกขึ้นไปรองน้ำฝนที่ตกลงมา แล้วจึงหันมาพูดกับคนที่อยู่ข้างหน้า
“ฝนตกแล้ว รีบกลับบ้านดีกว่า”
“อื้อ!” แวนเดลฉวยโอกาสหอมแก้มนุ่มนิ่มของอีกฝ่ายเบาๆเป็นครั้งสุดท้ายแล้วยอมคลายมือของตัวเองออกแต่โดยดี เดธที่ถูกฉกฉวยกำไรไปหันมาค้อนขวับให้อีกฝ่ายอย่างอายๆ มือที่ถูกปล่อยจากเอวของอีกฝ่ายแล้วเปลี่ยนเป้าหมายมาคว้าที่มือของเจ้าของเอวแทน
“กลับบ้านกันเถอะ.. นะ”
แล้วทั้งสองก็หายไปกับสายฝนและแสงแดดอ่อนๆ ..
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------
วีนี่ก็แค่จุดเริ่มต้น?
มาคอยดูตอนต่อไปดีกว่า ...คึคึคึ
ความคิดเห็น