คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Chapter 9
ผมกลับมาที่บ้านด้วยอาการฟุ้งซ่านอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
ผมโยนกระเป๋าสะพายของตัวเองลงไปบนเตียง ก่อนจะทรุดตัวลงนั่ง แล้วจับใบหน้าของตัวเองที่มันร้อนฉ่า
ผมยังหยุดยิ้มไม่ได้
สายตาของผมเลื่อนขึ้นไปมองคนบนผนังข้างห้อง บนประตู และบนชั้นวางซีดี มาจากถึงชั้นหนังสือที่เต็มไปด้วยนิตยสารเกี่ยวกับเขาเต็มไปหมด
ผมเดินไปหยิบสมุดเล่มหนาแล้วเปิดมันออก สมุดที่รวบรวมทุกๆอย่างเกี่ยวกับเขาเอาไว้
จริงสินะ.. มีข่าวว่าเขาหยุดพักงานมาเรียนหนังสือนี่นา..
และผม.. ก็ได้เจอกับเขา ตัวจริงเสียงจริง!!
ผมหยิกแก้มตัวเอง เพื่อตอกย้ำตัวเองว่านี่คือความจริง ไม่ใช่ความฝัน
คนที่ผมเฝ้าฝันอยากจะเจอทุกวัน อยู่ดีๆก็มาปรากฏตัวให้เห็นจริงๆซะงั้น!
“โอ๊ะ"
ผมหยิบช็อตโน้ตออกมาวางไว้นอกกระเป๋า เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยไปซีร็อค..
แล้วผมก็หงายตัวลงกับเตียงนอน ชูช็อตโน้ตขึ้นมอง ช็อตโน้ตที่เขาสัมผัส..
ผมรวบมันมากอดไว้แน่นๆ กลิ้งซ้ายกลิ้งขวา แล้วมุดหน้าจมหมอน ก่อนจะกรี้ดออกมาดังๆ
ผมโคตรจะเขินเลยครับ!!!!
“คชา.. คชาลูก"
เสียงของแม่ที่ดังมาจากข้างล่างทำให้ผมตื่นขึ้นมา นี่ผมเผลอหลับไปหรอเนี่ย?
“ครับแม่ ชามาแล้ว~”
แม่หันมายิ้มให้ผม แล้วพูด "ไปชา เอาขนมไปเยี่ยมบ้านข้างๆกัน" เออแฮะ เมื่อวานเพิ่งมีเพื่อนบ้านคนใหม่ย้ายเข้ามานี่นา
“ครับผม"
แล้วเราสองแม่ลูกก็ออกไปเยี่ยมเพื่อนบ้านกัน ทั้งบ้านนั้นมีแค่ผู้หญิงกับผู้ชายสองคนอยู่กันเองครับ เราคุยกันสักพัก แล้วคนเป็นผู้หญิงก็พูดว่า
“จริงๆแล้วป้าก็มีลูกเหมือนกันนะ อายุน่าจะประมาณคชานี่แหละ"
“จริงหรอครับ" เฮฮ~ ผมจะมีเพื่อนแล้ว~
“จริงสิจ้ะ แต่ตอนนี้เค้ายังไม่กลับมา ไว้เดี๋ยวเค้ากลับมาแล้ว ป้าจะพาไปให้คชารู้จักนะจ้ะ"
ผมยิ้มแก้มแทบแตก "ครับผม" ทำไมวันนี้มีแต่เรื่องดีๆนะ
จนฟ้าเริ่มกลายเป็นสีส้ม เราสองแม่ลูกก็ขอตัวกลับออกมาจากบ้าน
ก่อนที่ผมจะปิดประตูบ้าน ผมก็เหลือบไปเห็นรถสีดำแล่นเข้ามา
เอ๊ะ .. สงสัยว่าจะเป็นเพื่อนใหม่ผมล่ะมั้งครับ
แต่ไว้พรุ่งนี้.. ผมค่อยมาทำความรู้จักกับเขาละกัน
แล้วผมก็ปิดประตู
.
.
.
ผมตื่นเช้ามาด้วยเสียงนาฬิกาปลุกเช่นเคย
ใบหน้าของเขาคนนั้นที่เห็นตั้งแต่ตื่นเช้ามาทำเอาผมยิ้มแก้มแทบปริ
เรื่องราวเมื่อวาน.. ยังกับความฝันแน่ะ..
ผมอาบน้ำแต่งตัวทำทุกอย่างเรียบร้อย แล้วลงมากินข้าวเช้า ก่อนจะออกไปรดน้ำต้นไม้
เช้าวันนี้ก็ยังเหมือนทุกๆวัน
“คชา!!”
เอ่อ.. ยกเว้นเสียงนั่นน่ะนะ
ผมสะดุ้งเฮือก คิดว่าตัวเองคงคิดถึงเขาคนนั้นมากไปจนหลอน แต่ก็อดรู้สึกไม่ได้ว่าเสียงนั่นมันโคตรเหมือนจริงจนเกินไป ผมมองซ้ายขวา แล้วก็หันไปเจอ เขา คนนั้น ที่หน้าบ้านข้างๆ กำลังโบกมือให้ผมอยู่
อย่าบอกนะว่า........
ผมไม่รู้ว่าตัวเองกำลังทำหน้ายังไงอยู่ แต่พอเห็นใบหน้ายิ้มแย้มที่เปลี่ยนไปของเขาคนนั้น ผมก็เลยส่งยิ้มกลับไปแล้วโบกมือกลับ
รู้สึกว่าวันนี้ผมจะปรับตัวปรับใจให้หายใจคล่องกว่าเดิมได้แล้วล่ะ
เขากระโดดข้ามรั้วที่กั้นระหว่างบ้านของผมและเขามา แล้วพูดว่า "เฮ่ย! บังเอิญชะมัดเลย"
ไม่บังเอิญหรอก.. แบบนี้ เขาเรียกพรหมลิขิตต่างหาก!
ผมพยักหน้าแล้วพยายามจะกลั้นรอยยิ้มให้น้อยที่สุดเท่าที่จะทำได้
“นั่นสินะ" ผมตอบ
เขาชวนผมคุยเรื่อยเปื่อย แล้วผมก็ตอบบ้างเป็นระยะๆ รู้สึกว่าผมดูเป็นธรรมชาติขึ้นมาจากเมื่อวานหน่อย เฮ้อ.. ค่อยยังชั่ว
“เออๆ คชาวันนี้ว่างป้ะ?” เขาถามผม
ผมแทบจะตอบไปทันทีว่าว่าง แต่ก็ต้องสงวนท่าทีไว้หน่อยนึง..
“หืม วันนี้อ่อ ก็ว่างนะ มีอะไรหรอ?” ถามกลับด้วยใจที่ลุ้นจนเต้นตึกๆ
“ไปซื้อของเป็นเพื่อนหน่อยดิ เราเพิ่งกลับมาเรียนใหม่ ยังไม่มีอะไรมาเรียนเลย ฮ่าๆ"
ผมแทบจะกรีดร้องเป็นครั้งที่สองด้วยความดีใจ แต่ก็พยายามกลั้นไว้เอาไว้ในใจ แล้วกล้ำกลืนอาการยิ้มจนแก้มจะแตกจนเหลือเพียงรอยยิ้มเล็กๆน้อยพอเหมาะพอควร
“อืม .. ก็ได้"
เขายิ้มให้ผมกลับ แล้วทั้งโลกของผมก็ระเบิดไปในวินาทีนั้นเอง
.
.
.
เขาขอเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้า และให้ผมรออยู่ที่ห้องรับแขก ผมเจอกับคุณแม่ของเขาคนนั้นอีกครั้ง เธอยิ้มให้ผม
“อ่าว รู้จักลูกป้าแล้วหรอ"
“ครับ" ผมเกาท้ายทอยอย่างเขินๆ "พอดีรู้จักกันที่มหาลัยมาก่อนด้วยล่ะครับ" ผมไม่กล้าบอกหรอก ว่าจริงๆแล้วน่ะ ผมปลื้มลูกชายเขายังกับอะไรดี
“งั้นหรอจ้ะ" คุณป้าหัวเราะ แล้วชวนผมคุยเรื่อยๆอย่างเพลิดเพลิน
สักพัก เขาคนนั้นก็เดินออกมา เราจึงร่ำลาคุณแม่แล้วเดินออกมาจากบ้าน แล้วผมก็ฉุกคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้
“แล้ว.. เราจะไปกันยังไงอ่ะเต๋า?”
เต๋าทำหน้าครุ่นคิด แล้วถามผม "แล้วปกติคชาไปไงอ่ะ?”
“ก็จักรยานอ่ะ" ผมชี้ไปที่จักรยายที่จอดอยู่ข้างๆบ้านของผม "แต่เต๋าจะสะดวกมั้ยนี่สิ..”
“เฮ่ยๆไม่เป็นไร สบายมาก"
ผมกลัวผมจะอกแตกตายต่างหาก ถ้าต้องมานั่งรถจักรยานคันเดียวกับเขา! T////T
“แน่นะ?”
“อือ!”
และแล้ว ผมกับเขา.. ก็มาอยู่บนจักรยานสีเขียวของผมในที่สุด
แล้วใครเป็นคนปั่นน่ะหรอ? แน่นอน.. ก็ผมสิ !
“โอ้ย เต๋าตัวหนักชะมัดเลยแฮะ" ผมแกล้งแซวเขาเล่น
แล้วเขาก็ทำให้หัวใจผมล้มเหลวเฉียบพลัน ด้วยการเอื้อมมือมาขยี้หัวผม
“ปั่นช้าชะมัดเลยคชา อ่อนจริงๆ"
ด้วยความเขินผสมปนเปกับคำพูดดูถูกของเขาคนนั้น ผมเลยปั่นสุดแรงจนเขาผงะไปข้างหลัง
“ยังช้าอยู่รึเปล่า?”
ผมถามแก้เก้อ แต่ก็แอบแซวเขาไปในที
เขาไม่ได้ตอบผม แต่เอื้อมมือมารัดเอวผมไว้แน่นๆแทน ผมตัวเกร็งขึ้นมาทันที เฮ่ยยย!! ทำไรว้ะ! T/////////T!!!
“เป็นไรอ่ะชา?” ยังมีหน้ามาถาม!!
“ก็เต๋าอ่ะดิ เล่นรัดซะแน่น!” หวังว่าเสียงของผมคงจะไม่สั่นนะ T//T
“ฮ่าๆ โทษๆ"
แล้วสักพัก ผมก็รู้สึกได้ว่า.. เขาเอนหัวมาซบหลังผม แล้วหลับไป
ผมว่า... ผมกำลังจะหัวใจวายตายจริงๆแล้วล่ะ
.
.
.
“ขอบคุณสำหรับวันนี้มากๆเลยนะคชา"
เขาพูดกับผมพร้อมรอยยิ้มกว้างๆแบบที่แทบทำให้ผมละลายลงไปกองกับพื้น ฮื้ออ อย่ายิ้มบ่อยๆสิ! ผมกำลังจะเป็นบ้าตายอยู่แล้วนะ!
“อือ เราก็ต้องขอบคุณเต๋าเหมือนกัน วันนี้เราสนุกมากเลย"
ผมพูดตอบอย่างจริงใจและส่งรอยยิ้มให้เขามากอย่างที่ใจอยาก
“อื้ม! งั้นวันหลังไปเที่ยวกันอีกนะ!”
ผมพยักหน้ารัวๆ พยายามจะหลบซ่อนรอยยิ้มของตัวเอง แล้วเราก็แยกกันตรงนั้น ระหว่างหน้าบ้านของผมและเขา ผมลากจักรยานเข้าบ้านไปโดยพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะไม่หันกลับไปมองเขา
แล้วผมก็นึกอะไรได้
ผมหันหลังกลับ "เฮ่ยเต๋า เดี๋ยวๆ"
ผมวิ่งตามเขาไป ผมยืนอยู่หน้าบ้านเขา ในขณะที่เขาอยู่ระหว่างรั้วหน้าบ้านและประตูบ้าน
ผมปาอะไรบางอย่างไปให้เขา
“ของตอบแทน ขอบคุณนะ!”
ความคิดเห็น