คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : Chapter 21
แล้วเขาก็หายไปอีกแล้ว
หลังจากกลับมาพักผ่อนได้แค่สองสามอาทิตย์ เต๋าก็ต้องกลับไปทำงาน ซ้อมสำหรับคอนเสิร์ตเดี่ยวของเขาต่อ ทิ้งให้ผมโดดเดี่ยวอีกเช่นเคย
แต่ผมก็ไม่ค่อยเหงาเท่าไรหรอกนะ..
ก็เพราะดอกไม้ที่ระเบียงทุกเช้ากับเมจเสจนั่นแหละ
บ๊องชะมัดเลย แฟนผมเนี่ย :P
.........
...............
อีกแค่ไม่กี่วันก็จะถึงวันคอนเสิร์ตของเขาแล้วล่ะ
ผมอยากหาอะไรบางอย่างไปเป็นของขวัญให้เขาจัง..
ผมรู้ว่าเขาชอบอะไร เหมือนอย่างที่แฟนคลับของเขารู้นั่นล่ะ
เพราะงั้น.. ผมก็คาดว่าเขาคงมีมันเต็มบ้านไปหมดแล้วล่ะ
งั้นผมควรจะหาอะไรให้เขาดีนะ?
คุณว่ายังไงล่ะ ? หืม ?
......
...........
ผมเดินห้างมาเป็นชั่วโมงๆล่ะ
ผมยังหาอะไรดีๆไม่ได้เลย.. เฮ้ออ ผมชักจะท้อล่ะนะ
ผมทรุดตัวลงนั่งสักที่ในห้าง ถอนหายใจออกมาหนักๆ
กวาดสายตาไปรอบๆ เผื่อจะฟลุ้คเจออะไรดีๆ
อ้ะ ............
นั่นไง
ผมนึกออกแล้วล่ะ
ว่าผมจะให้อะไรเขาดี :)
.
.
.
วันนี้เป็นวันคอนเสิร์ตของเต๋าครับ
ผมได้ตั๋วที่นั่ง vip ที่แนบมากับดอกไม้ในตอนเช้า
ผมอาบน้ำแต่งตัว แล้วลงไปจัดการธุระบางอย่างก่อนออกจากบ้าน
....
..........
อีกประมาณสองชั่วโมงคอนเสิร์ตก็จะเริ่ม แต่ตอนนี้ผมมาถึงที่จัดคอนเสิร์ตแล้วล่ะ
ก็มันไม่มีอะไรจะทำนี่นา
ไม่ใช่แค่ผมคนเดียวหรอกนะ แฟนคลับเขาก็มาต่อแถวรอกันแล้วด้วยล่ะ เมื่อก่อนผมก็เคยเป็นหนึ่งในนั้นนะ ฮ่าๆ
แล้วถามว่าตอนนี้ผมเลิกเป็นแล้วหรอ?
ไม่หรอกครับ ผมก็ยังเป็นอยู่ ก็เห็นๆกันอยู่นี่ครับ ฮ่าๆ
เพียงแต่ว่า.. ผมแค่อัพเกรดสถานะตัวเองจากแฟนคลับธรรมดาขึ้นมาเป็น... เท่านั้นเอง :)
แล้วเสียงโทรศัพท์ของผมก็ดังขึ้น
แน่นอน เป็นข้อความจาก 'เขา'
' ชาาาาาาาาาา มาหาที่ห้องพักหน่อยยยยย '
.
.
.
ผมเปิดประตูเข้าไป ก็พบกับเขาที่นั่งอยู่ที่โต๊ะกระจก
เขามองผ่านกระจกมาเห็นผม และยกยิ้มกว้างๆให้
ให้ตายเถอะ~ แฟนผมหล่อชะมัดด >_<~
“ชาาาา~”
เขาเรียกชื่อผมแล้วก็ตรงเข้ามากอดผมแน่น
“คิดถึงมาก"
เขากระซิบเบาๆที่ข้างหูขณะเอาคางมาเกยไว้ที่ไหล่ของผม
“อือออ...”
ผมลากเสียงยาวตอบรับ วางของในมือลงกับพื้นแล้วยกมือขึ้นกอดเขาตอบ
“คิดถึง.. เหมือนกัน"
ผมรู้สึกได้ถึงรอยยิ้มกว้างบนใบหน้าของเขา และแรงสัมผัสเบาๆที่ข้างแก้ม ก่อนจะเป็นสายตาเป็นประกายของเขาที่มองมา
“เอาอะไรมาด้วยเนี่ย? หืม?” เขาพูดแล้วลงไปนั่งยองๆอยู่กับพื้น ก้มดูของที่ผมวางลงเมื่อครู่ แล้วถือวิสาสะเปิดถุงแล้วหยิบมันออกมาซะเลย
กล่องสีดำมาอยู่บนมือเขา เขาเงยหน้าขึ้นมามองผมแล้วเลิกคิ้วเล็กน้อยเป็นเชิงขออนุญาติ ผมยิ้มบางๆแล้วพยักหน้าให้ เขาจึงเปิดฝากล่องออก
“หือ? ข้าวกล่องหรอ" น้ำเสียงเขาแลดูประหลาดใจอย่างยิ่งยวด และเมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมาสบตาผม ดวงตาเป็นประกายวิบวับกับรอยยิ้มกว้างนั่นก็ทำเอาใบหน้าของผมร้อนผ่าวขึ้นมา
ให้ตายยังไง ผมก็ยังไม่ชินสักที
“อืออ"
“คชาทำเองรึเปล่า"
“อืออออออ"
“จริงหรอ"
“อื้อออออออออ"
แล้วเขาก็ลุกพรวดขึ้นมา ฉีกยิ้มหวานให้ผม ก่อนจะพูดว่า "ขอบคุณนะคชา ขอบคุณมาก"
ผมยิ้มตอบกลับ แล้วเขาก็จูงมือผมไปนั่งบนโต๊ะโดยไม่ลืมหยิบถุงที่วางบนพื้นไปด้วย
“มีสองกล่องนี่ กินด้วยกันนะคชา"
“อือออ"
ผมหยิบข้าวกล่องของผมออกมาแล้วเริ่มลงมือกินพร้อมๆกับเขาที่พูดไปกินไป ถ่ายทอดเรื่องราวสองสามอาทิตย์ที่เราไม่ได้อยู่ด้วยกันให้ผมฟังอย่างสนุกสนาน
จนกระทั่งข้าวกล่องของผมหมด และข้าวกล่องของเขาก็ใกล้จะหมด ผมก็ก้มหน้างุด
แล้วเสียงช้อนกระทบกันก็เงียบไป เสียงพูดของเขาก็เงียบไป
แล้วทุกอย่างก็ตกอยู่ในความเงียบ
Tao's
ผมมองคชาที่อยู่ดีๆก็ก้มหน้าลงไปอย่างงงๆ แต่ก็ไม่ได้ติดใจอะไรเท่าไหร่นัก ผมยังคงพูดพูดพูดต่อไปเรื่อยๆ จนกระทั่งข้าวกล่องหมด แล้วผมเตรียมจะเก็บกล่องนั่นแหละ
ผมถึงเพิ่งเห็นอะไรบางอย่างที่ก้นกล่อง
...................... พลาสติก ........
เดี๋ยวสิ่! อย่าเพิ่งทำร้ายผม! ผมยังพูดไม่จบ
พลาสติกที่รองกล่องข้าว แล้วก็.. ข้างใต้นั่น
ตัวอักษรที่ผมจำได้ว่าเป็นลายมือของคนที่กำลังก้มหน้างุดไม่พูดไม่จา
เขียนว่า .....................
“ รัก ❤ "
ผมนิ่งงัน พูดอะไรไม่ออก ความดีใจปลื้มปิติคับแน่นเต็มหน้าอกจนแทบจะทะลักออกมา แอบเห็นคนตรงข้ามเหลือบขึ้นมามองแล้วหลุบตากลับลงไปเมื่อเห็นว่าผมเห็นข้อความแล้ว ใบหน้าขาวเนียนแดงระเรื่อไปจนถึงใบหู เห็นแล้วน่าแกล้งชะมัด !
“คชาาา~”
ผมเรียกเขา แต่เขาก็ยังก้มหน้ามองเศษข้าวในกล่องอยู่นั่นแหละ
“เงยหน้ามองเต๋าหน่อยสิครับ"
คราวนี้ผมเอื้อมมือไปหยิกแก้มนิ่มๆนั่นอย่างหมั่นเขี้ยว
“อ้ะ! ตัวร้อนจังคชา ไม่สบายรึเปล่า"
แกล้งพูดแซวอีกคนเล่น แล้วก็ได้ผล เมื่ออีกฝ่ายเงยหน้าขึ้นมาค้อนใส่เขา
แล้วก็เปลี่ยนจากรอยยิ้มแกล้งๆเป็นรอยยิ้มจากใจจริง ส่งให้คนน่ารักเบื้องหน้า
“ขอบคุณนะครับ..”
ใบหน้าของคชาขึ้นสีอีกรอบ แต่คราวนี้มาพร้อมกับรอยยิ้มหวานน่ารัก
ผมมองซ้ายขวา หาอะไรบางอย่าง ก่อนจะเจอมันที่เก้าอี้ข้างๆ
ผมกำมันไว้ในมือ แล้วแบมืออีกข้างลงบนโต๊ะ คชามองผมด้วยสีหน้างุนงง ผมปรายสายตาไปทางมือของเขา เขาจึงทำหน้าเข้าใจขึ้นมา แล้ววางมือของตัวเองทับลงบนมือผม
ผมพลิกฝ่ามือของเขาออกมา แล้วหยิบปากกาที่หาเจอเมื่อกี้มาเขียนอะไรบางอย่างลงไป
คชามองผมอย่างงุนงง แต่ก็ไม่ได้ถามอะไร เพียงแค่มองอย่างตั้งใจว่าผมจะเขียนอะไรลงไป
จนกระทั่งเสร็จ ผมก็พลิกมือของเขาไปอีกด้าน
แล้วก็ก้มลง แนบริมฝีปากแตะลงไปเบาๆ..
ใบหน้าของเขาแดงแปร้ดอย่างน่ารัก แล้วรีบชักมือหนีออกไปทันทีที่ผมปล่อยมือ
ผมหัวเราะเบาๆ แล้วมองเขาอ่านข้อความบนมืออย่างตื่นเต้น
สักพัก ใบหน้านั้นก็แดงฉ่าขึ้นมาอีกรอบ แล้วเขาก็เงยหน้าขึ้นมา ส่งยิ้มหวานที่สุดเท่าที่ผมเคยเห็นมาให้
ว้ากกกกกกกกกกก ผมจะละลายแล้วนะะ ~~~~!
ยังไม่ทันที่ผมจะได้ขยับปากพูดอะไรต่อ ประตูก็ถูกเปิดเข้ามา
“น้องเต๋า เตรียมสแตนบายได้แล้วนะคะ"
พี่สตาฟพูดรัวเร็วแล้วก็ปิดประตูหายไป ทิ้งให้บรรยากาศตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง
คชาลุกขึ้น เก็บกวาดข้าวของทุกอย่าง แล้วเดินมาฉุดผมให้ลุกขึ้นจากที่นั่ง
“เอาล่ะ ถึงเวลาแล้ว" เขายิ้มให้ผม "คชามีอะไรจะให้เต๋าด้วย"
“หือ? อะไรหรอ?”
เขาอมยิ้ม "หลับตาสิ่"
ผมเลิกคิ้วเล็กน้อย แต่ก็หลับตาแต่โดยดี
ได้ยินเสียงปล่อยลมหายใจหนักๆ แล้วก็เงียบไป โดยที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
แล้ว... ผมก็ค่อยๆรู้สึก ..
สัมผัสอบอุ่นจากอ้อมแขนอีกฝ่ายที่โอบรอบตัวผมเอาไว้ สัมผัสนิ่มๆแผ่วเบาที่แก้มข้างซ้ายและขวา ไล่มาที่ปลายจมูก และที่มุมริมฝีปาก
“สู้ๆนะเต๋า" เสียงกระซิบแผ่วเบาใกล้ริมฝีปาก แล้วเขาก็จูบผม แผ่วเบา และผละออกมา "ชาเป็นกำลังใจให้เสมอ" และประทับจูบอีกรอบอย่างเนิ่นนาน..
หัวใจผมกำลังเต้นถี่รัว รสสัมผัสแผ่วเบาแต่ให้ความรู้สึกวาบหวามไปทั่วทั้งร่างกาย ทั้งตัวเบาโหวงราวกับลอยล่องอยู่ในความฝัน มีเพียงอ้อมกอดอบอุ่นที่ทำให้ผมยังรู้ว่าตัวเองไม่ได้ฝันไป
เมื่อลืมตาขึ้นมา ก็เห็นใบหน้าแดงระเรื่อของอีกฝ่ายที่กำลังเกาท้ายทอยอย่างเขินๆ
“ไปได้แล้ว ช้าแล้วนะ"
ผมอมยิ้ม อดไม่ได้ที่จะก้มลงไปหอมแก้มเนียนๆด้านซ้ายและขวาของคนน่ารัก กอดแน่นๆทีนึง ก่อนจะผละออกมา
“ตั้งใจดูเต๋าด้วยนะ"
เขาพยักหน้าหงึกๆรัวเร็ว "อื้ออ แน่นอนน"
ผมยิ้มให้เขาอีกที แล้วก้มลงจูบเบาๆเร็วๆอีกรอบก่อนจะเดินออกมา
ทิ้งคนเขินหน้าแดงแปร้ดให้อยู่ในห้อง ~ :P
ความคิดเห็น