[TaoKacha Fiction] You're my Superstar ★

ลำดับตอนที่ #25 : [SHORT FIC] แค่ของเลียนแบบ

"เต๋า.."

"เต๋า...."

"เต๋า..!"

"ฮะ .. ฮะ?"

"เฮ้อ .."

"ขอโทษๆ เมื่อกี้เบลอๆไปหน่อย พูดใหม่อีกรอบสิ"

"ไหวเปล่า? ขอโทษนะที่มารบกวน วันนี้เต๋าก็ทำงานหนักเราลืมคิดไป งั้นเดี๋ยวเรากลับก่อนดีกว่า บาย"

"เฮ้ยเดี๋ยว" มือหนารีบฉุดคนที่กำลังลุกขึ้นจากโซฟา แล้วดึงให้กลับมานั่งลงที่เดิมใหม่อีกครั้ง

"ไม่รบกวนหรอก แค่นี้เอง"

"จริงนะ?"

"อื้ม! ว่าแต่มีเรื่องอะไร เรื่องบุคคลปริศนาคนนั้นอีกแล้วใช่มั้ย"

คชาพยักหน้าอย่างเงียบงัน แล้วถอนหายใจออกมาหนักๆ ก่อนจะนั่งเท้าคางแล้วมองออกไปนอกหน้าต่าง

"วันนี้ที่คอน.. เขามาด้วยล่ะ" ปากขยับไปพลางโดยที่ไม่ได้หันไปมองหน้าคู่สนทนา ดวงตาเหม่อมองไปยังวิวทิวทัศน์ของเมืองกรุงยามค่ำคืนที่ระยิบระยับไปด้วยแสงไฟ

"จริงๆเราก็ไม่ค่อยแปลกใจหรอก ไม่สิ ต้องบอกว่าไม่แปลกใจเลยมากกว่า ถ้าเขาไม่มาน่ะสิถึงจะแปบก ฮะๆ .."

เสียงหัวเราะขื่นๆบาดลึกเข้าไปในใจของคนฟัง ทั้งๆที่เป็นคอนเสิร์ตของพวกเขาสองคนแท้ๆ.. แต่คนที่คชาสนใจมากที่สุดก็ยังคงเป็นเขา หากปากก็ยังขยับถามออกไปตามหน้าที่ที่เพื่อนควรทำ

"แล้ว..? เขาทำอะไร?"

"ก็ไม่ได้มีอะไรมากหรอก .. แต่แค่ทั้งๆที่เราอยู่ใกล้ๆกันขนาดนี้ แต่เขาก็ยังทำเหมือนไม่เห็นเรา ไม่สนใจเรา เมินเรา เขาดูเป็นธรรมชาติมากเลยนะเวลาเขาหันไปคุยไปเล่นกับคนอื่น .. แต่พอหันมามองหน้าเรา .. ไม่รู้สิ .. รอยยิ้มที่เขาส่งให้เรามันดูฝืนมากเลยอ่ะ .."

ดวงตาที่เคยจับจ้องอยู่ที่วิวทิวทัศน์ด้านนอกเบนกลับมามองคู่สนทนา วินาทีนั้นที่เต๋าเห็นว่าดวงตาคู่นั้นกำลังคลอหน่วงไปด้วยน้ำตา

เร็วกว่าความคิด มือรวบคนตัวเล็กเบื้องหน้าปลิวเข้ามาในอ้อมกอดแล้วโอบไว้แน่น มือลูบแผ่นหลังที่กำลังสะอื้นเบาๆนั้นอย่างอ่อนโยน

"เขา.. ฮึก .. ชอบทำให้เราสับสน เราไม่ ฮึก เข้าใจเขาเลยจริงๆ ฮึก เต๋า"

"ก็ไม่ต้องไปคิดสิ" เต๋าเอ่ยเสียงนุ่ม พยายามฝืนเก็บกลั้นน้ำตาที่กำลังจะหลั่งไหลไว้ข้างใน

ณ วินาทีเขาต้องเข็มแข็ง .. เพื่อคชา ..

แม้ทุกๆวินาทีที่เป็นได้แค่เงาของๆคนนั้น เป็นของทดแทนแค่นั้น 

แต่เพื่อรอยยิ้มของคชา เพื่อใบหน้าที่ปราศจากน้ำตาของคชา และเพื่อความสุขของคชา..

เขาก็คงจะทำได้แค่เพียงจารึกคำว่าเพื่อนลงไปให้ลึกในหัวใจและหัวสมอง

เขาจะได้ไม่ลืมตัว.. ไม่ลืมจุดยืนของตัวเอง

ว่าเขาเป็นได้ "แค่ของเลียนแบบ" เท่านั้น..

"เราอยากจะเลิก ฮึก เลิกคิดมากๆเลยเต๋า ฮึก.."

"แต่เขาชอบ ฮึก ชอบทำให้เรามีความหวัง ฮึก แล้วเขาก็ทำลายความหวังนั้นทิ้ง ฮึก"

"เราอยากรู้ อยากรู้แค่อย่างเดียว ฮึก"

ดวงตาคู่สวยที่เปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตาช้อนมองเจ้าของอ้อมกอด

"ว่าเขา.. คิดยังไงกับเรากันแน่"

มือที่กุมเสื้อของเต๋าอยู่ถูกขยำแน่น ใบหน้าหวานซบกลับลงไปที่อกของเต๋าอีกครั้ง

"ถ้าเขาเป็นเหมือนเต๋าในตอนนี้ เต๋าในวินาทีได้ ก็ดีสิ"

เต๋ากัดริมฝีปากของตัวเองอย่างลืมตัว เจ็บ.. เจ็บจนแทบจะลืมหายใจ.. แต่ทำยังไงได้ เขาเป็นได้แค่นี้ล่ะ แค่ของปลอม แค่ตัวแทน แค่นั้นเอง

คชาผงกหัวขึ้นมา ยกมือขึ้นปาดน้ำตาลวก ๆ แล้วฉีกยิ้มที่แต่งปั้นขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัดให้กับเขา 

"โอเค เรากลับดีกว่า ขอบคุณมากนะเต๋า" 

"คชา.. ไม่เป็นไรนะ?"

"อือ เราไม่เป็นไร" ฝืนยิ้มทั้งๆที่ดวงตาคู่นั้นเริ่มคลอหน่วงด้วยน้ำตาขึ้นมาอีกครั้ง ใบหน้าหวานหันหลบหนีเขา แล้วเดินออกจากห้องไป

"ไปนะ ฝันดี"

แล้วคชาจะรู้มั้ยว่า .. คชาน่ะไม่เป็นไร แต่เต๋าเป็น

 

 

ปึง

เมื่อคชาไป โลกของเขาก็กลับมาว่างเปล่าและเงียบเหงาอีกครั้ง

ทั้งๆที่ตั้งใจว่าจะตัดใจ ทั้งๆที่บอกตัวเองแล้วว่าจะไม่สนใจ จะไม่ใส่ใจ จะกลับมาเป็น "เพื่อนที่ดี" ของคชาเหมือนเดิม

เพื่อนที่ไม่ได้คิดอะไร.. เพื่อนที่บริสุทธิ์ใจ..

แต่ทุกครั้งที่คชาโทรมา ทุกครั้งที่บอกให้มาหา ทุกครั้งที่คชาร้องไห้..

หัวใจของเขาก็ไม่เคยฟังคำสั่งสมองเลยสักครั้ง

แม้จะเจ็บเจียนตาย อึดอัดและทรมานใจมากแค่ไหน

แม้จะรู้ว่าตัวเองเป็นได้แค่อะไรในสายตาคชา

แต่แค่ได้รู้ว่าคชารู้สึกขอบคุณเขา.. แค่ได้รู้ว่าคชาสบายใจขึ้น..

แค่ได้รู้ว่าคชา "มีความสุข"

เท่านั้นเขาก็พอใจแล้ว

พอใจแล้วจริงๆ

ถึงจะเจ็บแค่ไหน

เขา .. ก็ยอม

 

...........

 

"เต๋า.. วันนี้ไปเที่ยวกันป้ะ" น้ำเสียงสดใสที่ดังผ่านโทรศัพท์ทำให้เขาใจชื้น ดีขึ้นแล้วสินะ.. แต่..

"ขอโทษนะคชา วันนี้เราไม่ว่าง ติดงานอ่ะ ไว้วันหลังนะ" ปลายสายเงียบไปชั่วครู่ ก่อนที่เสียงอีกคนจะดังขึ้นมา

"อ่อ โอเค ขอโทษที่รบกวน ตั้งใจทำงานนะ แล้วเจอกัน บาย"

"อื้อๆ บาย"

.. เพราะเขาตัดสินใจแล้ว ที่จะตัดใจ ตัดใจจากคชาอย่างจริงจัง.. 

ขอโทษนะคชา.. แต่ปล่อยให้เต๋าทำใจก่อนสักนิด.

และเมื่อถึงเวลาที่เต๋าโอเคเมื่อไหร่ ตอนนั้นเต๋าก็จะกลับไปเป็น "เพื่อนสนิท" ของคชา.. เหมือนเดิม

ม

 

ห้าทุ่มสามนาที ความคิดถึงกำลังกัดกร่อนหัวใจของเต๋าจนแทบจะเป็นบ้า 

มือหนาคว้าโทรศัพท์ที่อยู่ข้างหัวเตียงขึ้นมา มองเบอร์ที่ถูกตั้งให้เป็น favorite อันดับหนึ่ง แล้วนั่งจ้องมันอยู่นิ่งและเนิ่นนาน

'โทรดีมั้ย.. จะโทรดีมั้ย' 

'ไม่.. ไม่' มือหนาคว่ำโทรศัพท์ลง 'ถ้าโทรไป ที่อดทนมาได้ทั้งวันจะมีประโยชน์อะไร'

'แต่..' โทรศัพท์ถูกพลิกกลับขึ้นมาอีกครั้ง 'ก็โทรไปในฐานะเพื่อนไง'

'หรือเปล่า?' ในขณะที่หัวกำลังคิดสระตะ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมา เต๋าสะดุ้งจนแทบจะหล่นตกเตียง เมื่อพลิกโทรศัพท์ขึ้นมาดู ใบหน้าหวานที่ฉีกยิ้มกว้างก็โชว์เด่นหราอยู่บนหน้าจอโทรศัพท์

ใจเต้นตึกตึกๆ สูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วค่อยๆสไลด์หน้าจอกดรับอย่างช้าๆ

"ฮัลโหล"

"......"

"คชา..?"

"เต๋า เราว่า .."

"เรา .. จะตัดใจแล้ว .."

"...."

"เรา ฮึก จะตัดใจแล้ว จริงๆ.."

"คชา อยู่ไหน ?"

แค่รู้ว่าอีกคนร้องไห้ แค่ได้ยินน้ำเสียงเจ็บปวด หัวใจที่ห่อหุ้มด้วยน้ำแข็งก็ละลายลงด้วยไฟร้อนรนในใจทันที 

"สวน.. ฮึก สวนเดิม.."

สวนเดิมที่คชามักไปเป็นประจำ.. แค่ได้ฟังดังนั้น เต๋าก็ลุกพรวดขึ้นพร้อมกับวิ่งออกไปข้างนอกห้องอย่างรวดเร็ว

ให้ตัดใจงั้นหรอ .. คงยากแล้วล่ะ

 

.......

ตึก ตึก ตึก

เสียงลงเท้าหนักๆทำให้คนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ม้าหินอ่อนต้องเงยหน้าขึ้นมามอง เต๋าวิ่งมาหอบแฮ่กๆ อยู่ตรงหน้าเขา 

"คชา .. แฮ่ก ไม่เป็นไร.. แฮ่ก แฮ่ก .. นะ"

คชามองหน้าเต๋าอึ้งๆ ปากขยับพูดไม่ออกไปชั่วคราว 

"นี่วิ่งมา? นั่งก่อนๆ"

มือดึงคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าให้มานั่งข้างๆ เต๋าหอบหายใจอีกสักพักจนลมหายเริ่มปรับได้เข้าที่เข้าทาง ก็หันมามองคชา

"เป็นอะไร? เกิดอะไรขึ้น?"

คชาส่ายหน้าช้าๆ แล้วก้มหน้านิ่งไม่สบตา

"ไม่รู้ .. เราไม่รู้เราเต๋า.. ไม่รู้จริงๆ .. ไม่รู้ว่าตัวตนที่แท้จริงของเขาเป็นยังไงกันแน่ .. เขาคิดกับเรายังไงกันแน่ .. แค่เพื่อน .. หรืออะไร"

"บางทีเขาทำเหมือนเราพิเศษ แต่บางทีเขาก็ไม่ .. เขาทำดีกับเราวันนี้ แล้วพรุ่งนี้เขาก็กลับมาเย็นชาหมางเมินเหมือนเดิม .. เราไม่เข้าใจ.. ไม่เข้าใจเลยจริงๆ .."

"เราอยากจะเลิกที่จะพยายามทำความเข้าใจเขาแล้ว.. เราอยากตัดใจแล้ว.."

"แต่สุดท้าย.. เขาก็ทำให้เราสับสนจนตัดใจไม่ได้อีกแล้ว"

น้ำตาค่อยๆไหลรินลงมา เสียงสะอื้นเบาๆในขณะที่เต๋าทำได้เพียงแค่ลูบหลังคชาเบาๆ

เจ็บแค่ไหนก็ต้องทน .. แต่เขาก็มีขีดจำกัดเหมือนกันนะ..

"คชา.."

คชาเงยหน้าขึ้นมามอง ในขณะที่เต๋าเองเป็นฝ่ายหลบตา ..เขาทนไม่ไหวแล้ว เขาทนมานานเกินไป อย่างน้อยก็ขอสักนิด .. ขอแค่ได้บอกไป.. ก็ยังดี

"เต๋าขอโทษ"

ดวงตาที่จ้องมองมาฉายแววประหลาดใจและงุนงง

"ขอโทษทำไม"

ดวงตาสองคู่ประสบสาน เต๋ากุมมือของคชาไว้ในอุ้งมือของตัวเองแน่น ขนาดนี้แล้ว.. ถอยไม่ได้้แล้ว..

"เต๋า.. รัก.. คชา"

คชาเบิกตากว้าง ใบหน้าตื่นตะลึงไร้คำพูดใดๆ เต๋าลอบถอนหายใจกับตัวเองเบาๆ .. เขาก้าวล้ำมันไปแล้ว ก้าวล้ำเส้นของคำว่าเพื่อนไปแล้ว ต่อไปนี้เขาคงไม่มีหน้ามาเจอคชาอีกแล้ว

"เต๋าขอโทษ .. ขอโทษจริงๆ"

ร่างสูงลุกขี้นอย่างรวดเร็ว เตรียมจะวิ่งหนีไปให้เร็วที่สุด น้ำตาที่ตกค้างอยู่ข้างในกำลังจะไหลทะลักออกมา เมื่อความรู้สึกเลวร้ายทั้งหมดกำลังอัดแน่นประดังเข้ามา

"เดี๋ยวเต๋า!"

มือบางคว้ามือหนาเอาไว้แน่น ลุกขึ้นยืนแล้วเดินอ้อมมาด้านหน้า ความเงียบปกคลุมอยู่ชั่วครู่ ก่อนที่คชาจะเป็นฝ่ายเอ่ยปากออกมา

"งั้นเต๋าช่วยรับฟังเราเป็นครั้งสุดท้ายได้มั้ย.."

แม้น้ำตาที่ฝืนกลั้นเอาไว้จะใกล้หลั่งรินออกมามากเพียงไหน แต่เต๋าก็พยักหน้า

เขาจะทำหน้าที่ในฐานะเพื่อนครั้งสุดท้ายให้ดีที่สุด .. ไม่ว่ายังไงก็ตาม

"เขาทำให้ชาสับสนเสมอ เวลาอยู่กันปกติ เขาหลบหน้าชาเหมือนจงใจ เขาหลบเลี่ยงชาเหมือนไม่อยากเจอ เขาฝืนยิ้มกลับมาทุกครั้งที่ชายิ้มไปให้.."

"แต่ทุกครั้งที่ชาเสียใจ เขากลับปลอบชาอย่างนุ่มนวลทุกครั้ง อ่อนโยนทุกครั้ง จนหลายๆครั้งที่ชาคิดว่าทุกอย่างมันดีขึ้น เขารู้สึกดีๆกับชาบ้าง.. ไม่มากก็น้อย"

"แต่ไม่ เพราะพอจบเหตุการ์ณนั้นไป เขาก็กลับมาเป็นคนเดิม คนที่คอยหมางเมินคชาทุกครั้งที่เห็นหน้า"

"ชาถึงชอบไปหาเขา.. ไปปรึกษาเขา.. เพราะเวลานั้น เขาจะกลับมาอ่อนโยน.. กลายเป็นคนที่ทำให้ชาหลงรักอยู่เสมอ"

"เพราะอย่างนี้ .. ชาถึงไม่เคยตัดใจได้"

"เพราะอย่างนี้ .."

ดวงตาช้อนมองอีกฝ่ายอย่างช้าๆ มือบางที่สั่นระริกแตะที่ใบหน้าคลอน้ำตาของเต๋าเบาๆ

"คชาถึงอยากให้เต๋า .. เป็นเหมือนเต๋าในวินาทีตลอดเวลา.."

เต๋ารู้สึกเหมือนกำลังถูกค้อนหนักห้าสิบกิโลทุบลงบนหัว สมองเขาค้างไปชั่วคราว แม้จะพยายามทำความเข้าใจกับคำพูดนั้นแค่ไหน เต๋าก็ไม่เข้าใจ

แต่ดวงตาคู่นั้นบอกเขา .. 

"ชารั.. อื้อ.."

แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว .. พอแล้วจริงๆ..

แค่ได้เป็น "ตัวจริง" ไม่ใช่ "แค่ของเลียนแบบ" เขาก็พอใจแล้วจริงๆ ..

 

 

"ทำไมถึงคิดอย่างนั้น"

"ก็เต๋าชอบเมินคชา ชอบหลบหน้าหลบตา"

"เต๋าทำเพราะ.. อยากจะตัดใจเถอะ ก็เต๋าไม่รู้"

"ใช่ซี้~ ไม่เคยรู้อะไรสักอย่าง"

"ก็ใครจะไปรู้เล่า มีที่ไหน เอาเรื่องคนที่ตัวเองชอบมาปรึกษากับคนที่ตัวเองชอบ"

"ก็คชาอยากให้เต๋าอ่อนโยนกับคชาเสมอ.. เป็นแบบนั้นเสมอนี่นา .. ตอนนั้นถึงจะร้องไห้ แต่อย่างน้อยมันก็ยังมีความสุข .. ที่มีเต๋าอยู่ข้างๆ.."

"โธ่เอ้ยย คขาเอ้ยยย"

"อะไรเล่าา"

"ใครใช้ให้น่ารักขนาดนี้เนี้ย !"

 

- FINALE -

 

แหวกกระแส! จบแบบไม่ดราม่า 5555
เห็นคนอื่นเค้าทำชาเฮิร์ท อยากให้เต๋าเฮิร์ทบ้างงงงง55 #ถึงจะเพลงพี่ชาก็เถอะ
เพลงใหม่พี่ชาเพราะมาก -.,- ฟังไปนับไม่ถ้วนรอบ 5555

อย่าลืม! #แค่ของเลียนแบบ

อย่าลืม #เธอไม่เป็นไรแต่ฉันเป็น ด้วยนะ >< 55555

ฝากฟิคใหม่ด้วยฮับบ :DD http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/view.php?id=860196