ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 3
© Tenpoints !
ผมรู้สึกว่าชีวิตของผมมันน่าตื่นเต้นขึ้นทุกๆวัน ตั้งแต่การได้รู้จักกับคชา จนกระทั่งการได้มารับเลือกมาเป็นพระเอก
ผมรู้สึกว่าชีวิตของผมมันน่าตื่นเต้นขึ้นทุกๆวัน ตั้งแต่การได้รู้จักกับคชา จนกระทั่งการได้มารับเลือกมาเป็นพระเอก
หลายคนบอกกับผมว่า 'ไม่เห็นน่าแปลกใจเลย' แต่ผมก็ยังแปลกใจอยู่ดีนั่นแหละ ผมอ่านบทของตัวเองที่ได้รับมาแบบผ่านๆ มันเป็นเรื่องเกี่ยวกับซุปเปอร์สตาร์หนุ่มคนนึงที่ปลอมตัวเข้ามาในมหาลัยเพราะอยากจะใช้ชีวิตแบบคนปกติ แล้วก็พบรักกับนางเอกที่เป็นเพื่อนสนิท เนื้อเรื่องก็ดูปกติ ไม่มีอะไรแปลก จนกระทั่งผมอ่านมาจนถึงตอนใกล้ๆจะจบเรื่องนี่แหละ.. “เฮ่ยยยยยยยย!!!” คชาที่กำลังแคสบทอื่นๆในเรื่องหันมามองผม รวมทั้งเหวยเหวยที่นั่งอยู่ข้างๆ และเจมส์ และคนอื่นๆเกือบทั้งห้องเช่นกัน ผมเดินตรงดิ่งเข้าไปหาเหวยเหวยด้วยอารมณ์ที่บอกไม่ถูก มันตีกันมั่วไปหมด “นี่มันอะไรกันอ้ะเหวยเหวยย!” เหวยเหวยทำหน้างงๆ แล้วรับสคริปต์บทที่ผมส่งไปให้ ก่อนจะหัวเราะเบาๆแล้วชี้ไปทางไทด์ “ก็ไทด์อ่ะสิ บอกว่าให้มีฉากอย่างนี้ในหนังบ้างอย่างน้อยฉากนึงก็ยังดี จะได้สมจริง" ผมหันขวับกลับไปมองไทด์ทันที ไทด์กลืนน้ำลายเอื้อกแล้วรีบแก้ตัวเป็นพัลวัน "ก็.. ก็แบบ เอาน่า! เพื่อความสมจริงไง! แกไม่อยากชนะอีกทีมรึไงว้าา" “ไอ้อยากก็อยากหรอก แต่นี่มันเกินไปนะ .. แล้วนี่นางเอกใครเนี่ยย?” “กำลังคัดอยู่อ่ะเต๋า" คชาตอบผม ผมกุมขมับ กำลังจะพูดปฏิเสธขอไม่ทำงานนี้ แต่สายตาของทุกๆที่มองมาก็ทำให้ผมพูดได้แค่เพียง.. “เออ.. เลือกนางเอกดีๆแล้วกัน" แล้วกลับไปนั่งอ่านบทต่ออย่างอาภัพ ผมอ่านบทที่ได้รับมาซ้ำแล้วซ้ำอีกราวกับจะย้ำว่ามันไม่จริง ถ้าเป็นแต่ก่อน ผมก็คงทำได้สบาย แต่ตอนนี้ ผมแทบไม่อยากทำมันเลยสักนิด โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ต่อหน้าคชา.. แน่นอนล่ะ! ใครจะไปอยากเล่น 'ฉากจูบ' ต่อหน้าคนที่ตัวเองชอบกันล่ะ ?! “เฮ้อ...” ผมถอนหายใจแล้วอ่านบทนั้นซ้ำอีกรอบ 'ชายหนุ่มหอบแฮ่ก มองหญิงสาวที่หันกลับมามองใบหน้าของเขาด้วยความงุนงง เขาสูดลมหายใจเข้าลึก แล้วค่อยๆพูดอย่างช้าๆ.. “ผมคิดหาคำเป็นร้อยคำ สรรหาประโยคเป็นล้านประโยค แต่สุดท้าย ผมก็ยังไม่สามารถหาอะไรที่ดีไปกว่าคำนี้ได้" “.. ผมรักคุณ" ร่างสูงก้าวเข้าไปหาหญิงสาวแล้วรวบตัวหญิงสาวมากอดไว้แนบแน่น “ผมรอวันที่จะพูดคำนี้มานานแล้ว.. คุณรู้มั้ย" หญิงสาวส่ายหน้าทันทีอยู่ในอ้อมกอดของเขา ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆในลำคอ แล้วดันตัวหญิงสาวออกมา มองใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มนั่นอย่างรักใคร่ ใบหน้าของชายหนุ่มเลื่อนเข้ามาใกล้ๆจนเหลือที่ว่างเพียงแค่แสงลอดผ่าน แล้วเอ่ยคำพูดหนึ่งออกมา “งั้นก็รู้ซะ" แล้วช่องว่างนั้นก็หายไป' เขาเชื่อสนิทใจเลยล่ะว่าเหวยเหวยนี่แต่งเรื่องเก่งจริงอะไรจริง!! . . . และ ณ ขนาดนี้ ..ผมกำลังกลั้นหายใจอยู่ต่อหน้าผู้หญิงคนหนึ่ง.. “ยินดีที่ได้ร่วมงานนะคะ" เธอฉีกยิ้มหวานที่ทำผู้ชายครึ่งห้องเคลิ้มไปมาให้ แต่นั่นไม่ใช่กับผม ผมพยายามฝืนยิ้มกลับไปอย่างฝืดเฝือนเต็มทน “เช่นกันครับ" แน่นอน.. ผมโกหก . . . เป็นโชคดีของผมที่วันนี้มีเพียงแค่การคัดตัวแสดงเท่านั้น แต่พรุ่งนี้น่ะสิ พรุ่งนี้ผมตายแน่ๆ ผมยังทำใจไม่ได้นะ ! T^T “ต๋าวต๋าวว เป็นไรร?” คนข้างๆผมที่กำลังเดินกลับบ้านด้วยกันเรียกชื่อผมยาวๆอย่างน่ารัก แต่มันก็ยังไม่ทำให้ผมหายเครียดอยู่ดีนั่นแหละ! “เครียดหรอ?” ผมเงียบ “เฮ่ยไม่ต้องซีเรียส" ผมเงียบ “อย่าเครียดน่าา" ผมก็ยังเงียบ “แค่ฉากจูบเองน่า..” คราวนี้ผมไม่เงียบล่ะ "เฮ่ยมันไม่ใช่แค่ 'แค่' นะเว้ยย" ผมหยุดเดิน หันหน้าขวับไปจะเหวี่ยงเขา แต่ก็กลายเป็นได้รอยยิ้มหวานๆน่ารักแบบรู้ทันมาให้แทน อารมณ์โกรธหดหายลอยไปกับสายลมทันที “ในที่สุดก็พูด" คชายิ้มกว้างๆให้ผมก่อนจะแกล้งบีบจมูกผมเล่น เหมือนที่ผมทำกับเขาเมื่อวาน “เมื่อวานใครกันน้า.. บอกชาว่า 'อย่าเครียด คชาทำได้อยู่แล้ว เชื่อมั่นในตัวเองหน่อยสิ' แล้วพอมาวันนี้ก็ดันป๊อดเองซะงั้น ฮ่าๆ" ผมปั้นหน้าเครียด “เราไม่ฮานะชา" คชามองหน้าผมแล้วเลิกคิ้ว ก่อนจะแกล้งพูดล้อเลียน "ชาก็ไม่ฮาเหมือนกันนะเต๋า" ผมถอนหายใจ แล้วออกเดินต่ออย่างเซ็งๆ ผมได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆดังมาจากด้านหลัง ก่อนจะเป็นแรงฉุดอย่างแรงจากคนตัวเล็ก แล้วรู้ตัวอีกที ผมก็มาอยู่ในอ้อมกอดของอีกฝ่ายแล้ว เฮ่ยยย! “ถ้าเต๋าเครียด เต๋าก็จำไว้เหมือนกันนะว่า.. เต๋ายังมีชาอยู่เสมอ ชายังอยู่ข้างๆเต๋าเสมอ ไม่ว่ายังไงก็ตาม" ประโยคคุ้นๆที่เปลี่ยนคนพูด และเปลี่ยนสถานการณ์ ผมอดยิ้มออกมาไม่ได้ หัวใจผมมันเต้นแรงจนผมกลัวคนตรงหน้าจะได้ยินเหลือเกิน “ขอบคุณ ..นะ" “เต๋าร...” “หืม ?” “ไม่มีอะไรหรอก กลับบ้านกัน!”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น