ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 4
© Tenpoints !
“อย่างงั้นล่ะ.. หนึ่ง สอง.. คัท!”
“อย่างงั้นล่ะ.. หนึ่ง สอง.. คัท!”
เสียงหวานๆที่พูดคัทนั่นราวกับเสียงที่มาจากสวรรค์อย่างไงอย่างงั้น ผมรีบปล่อยมือจากผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมแขนของผมทันที “เฮ่ยเร็วไปป้ะว้ะคชา?” ผมได้ยินเสียงเจมส์ท้วงเบาๆ “ไม่หรอก" ดีแล้ว เร็วๆน่ะดีแล้ว!! ผมรีบวิ่งมานั่งข้างๆคชาทันทีที่ถึงเวลาพักเบรก “ขอบคุณนะ" คชาหันมามองหน้าผมงงๆ ก่อนจะทำหน้าเข้าใจ แล้วหัวเราะเบาๆ “ถามจริงเหอะต๋าวว ทำไมถึงไม่อยากทำขนาดนั้น? ใครๆก็อยากจะเล่นฉากนี้กันทั้งนั้น" “ยกเว้นเราคนนึงนี่แหละ" ผมรีบสวนขวับทันที “นี่..” คชามองหน้าผมอย่างจริงจัง "เต๋าอยู่ในวงการบันเทิง ไม่ว่าวันใดวันนึง เต๋าก็ต้องทำแบบนี้อยู่ดีนั่นแหละ" คชาถอนหายใจ แล้วพูดต่อ "เพราะงั้น.. ชาก็อยากให้เต๋าทำฉากนี้ให้ดีๆนะ อย่าให้เสียชื่อ ทั้งเต๋าเองและชาด้วย โอเคป้ะ?” ผมได้ยินคชาพึมพำอะไรต่อเบาๆสักอย่างที่ผมฟังไม่รู้เรื่อง “อะไรนะคชา?” “เอ้อ เปล่าๆ" ผมพยักหน้าตอบรับไป ในหัวมีแต่ความคิดมากมายตีกันมั่วไปหมด เขาจะรู้มั้ยเนี้ย! ว่าไอ้ที่ผมไม่อยากเล่นฉากนี้ ก็เป็นเพราะเขานะรู้มั้ย?? คชาลุกออกไปคุยงานกับเจมส์และคนอื่นๆสักพักแล้ว ส่วนผมก็นั่งทอดอารมณ์อยู่คนเดียวไปเรื่อยๆ จนกระทั่งคนที่ค่อนข้างคุ้นตากันในช่วงนี้ก็เดินเข้ามาหาผม ใช่แล้ว.. เธอคนนั้นนั่นแหละ นางเอกของผม.. ยูกิ.. “ไงเต๋า" เธอทักทายผมอย่างสนิทสนม ผมยิ้มตอบกลับไป “คือว่า..” “หืม?” ผมมองหน้ายูกิที่กำลังทำหน้าสับสนประมาณว่าจะพูดดีหรือไม่พูดดี “เต๋าไม่สบายใจป้ะอ้ะ? ที่ต้องมาเล่นกับกิ?” คำพูดตรงไปตรงมากับสีหน้าหนักใจนั่นทำให้ผมพูดอะไรไม่ออก อยากจะตอบออกไปตรงๆเลยว่า 'ใช่! โคตรไม่สบายใจเลย!' แต่ก็คงไม่ดีเท่าไหร่ .. ผมเลยเรียบเรียงคำพูดให้มันฟังออกมาดูดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ “ไอ้ไม่สบายใจนั่นมันก็ไม่สบายใจหรอก.. แต่เราไม่สบายใจที่บทน่ะ.. ไม่ใช่ที่ยูกิหรอก..” “งั้นหรอ..” ยูกิทำสีหน้าโล่งใจขึ้นมาทันที แล้วยิ้มหวานให้ผม “อือ.. งั้นก็ โอเค ถ้าเต๋าสบายใจ กิก็ค่อยโล่งใจ นึกว่าเต๋าไม่อยากมาเล่นกับกิซะอีก" “เฮ่ยไม่ใช่ เราไม่ได้รังเกียจยูกิสักหน่อย ฮ่าๆ" แล้วอยู่ดีๆยูกิก็ทำให้ผมตกใจขั้นหนักด้วยการโผเข้ามากอดผมเต็มเหนี่ยว เฮ่ยย! “ขอบคุณนะ กิก็รักเต๋าเหมือนกัน" ผมชักงงๆแฮะ .. ?! . . . ผมกำลังรู้สึกสังหรณ์ใจอะไรตงิดๆเกี่ยวกับเจมส์ขึ้นมา มันเริ่มที่ว่าอยู่ดีๆพี่ต้น ผู้จัดการส่วนตัวของผมก็เกิดบุกมาหาผมที่มหาลัย เหตุผลไม่มีอะไรมาก แค่ 'คิดถึง' มันเริ่มจะแปลกตรงที่ว่าขณะที่ผมกำลังนั่งคุยกับพี่ต้นอยู่ดีๆ ผมก็เหลือบไปเห็นไอ้เจมส์กำลังทำลับๆล่อๆอยู่ที่ใต้ตึก ผมจะไม่ตงิดใจอะไรเลย ถ้าไอ้การทำลับๆล่อๆของเจมส์นี่ไม่ใช่การแอบมองผู้จัดการส่วนตัวของผม ที่ยิ่งตงิดใจหนักเข้าไปอีกก็คือ.. ดูท่าเหมือนว่าพี่ต้นก็จะแอบเหลือบๆมองเจมส์ขณะคุยกับผมไปด้วยนี่สิ่! มันชักจะแปลกๆแล้วนะเนี่ย.. james's วันนี้ผมกำลังเดินกลับมหาลัยหลังเสร็จงานซ้อมละครเหมือนเช่นทุกๆวัน แต่ในขณะที่ผมกำลังข้ามถนนอยู่นั้น อยู่ดีๆก็มีรถคันนึงมาปาดหน้าผมเฉยเลย!!! ผมตกใจจนแทบจะลงไปกองกับพื้น แต่ทำได้เพียงยืนแข็งเป็นหุ่นตัวแข็งอยู่กลางถนน รถคันนั้นจอดรถ พร้อมกับแสงไฟที่หน้ารถที่ส่องจ้ามาที่ตาของผม แล้วเขาคนนั้นก็เดินออกมาจากรถ.. ผมจำไม่ได้ดีเท่าไรนักว่าตอนนั้นมันเกิดอะไรขึ้น ผมแค่รู้สึกเหมือนเหตุการณ์ทุกอย่างมันดูสโลว์โมชั่นไปหมด ตั้งแต่ที่ผู้ชายคนนั้นเดินออกจากรถมา ผมก็รู้สึกเหมือนทั้งโลกมันหยุดหมุนไป.. ผมว่าผมคงตกหลุมรักแล้วล่ะ ผมจำได้เลาๆว่าผู้ชายคนนั้นอาสาพาผมมาส่งที่บ้านเพื่อเป็นการไถ่โทษที่ทำผมบาดเจ็บ แล้วเขาก็กลับไป ผมยังไม่ได้รู้จักชื่อเขาด้วยซ้ำ.. แล้ววันถัดมา เหมือนฟ้าเป็นใจ ผมก็เจอเขาอีกครั้ง รักแรกของผม.. ที่ร้านไอศกรีม ผมก้าวเข้ามาในร้านไอศกรีมแบบไม่รู้ตัว แล้วก็ตรงดิ่งเข้าไปที่โต๊ะตัวนั้นแบบไม่รู้ตัวเช่นกัน “ขอโทษครับ คือที่นั่งมันเต็มหมดแล้ว ผมขอนั่งด้วยได้มั้ยครับ?” แล้วก็เป็นโชคดีของผม.. ที่เขาคนนั้นจำผมได้ “อ้าว! นายคนเมื่อวานนี่นา นั่งสิ่นั่งเลย แล้วเป็นไงมั้ง? โอเคมั้ย?” ใบหน้าเป็นห่วงนั่นทำให้หัวใจผมพองโต ถึงจะรู้ว่าเขาแค่เป็นห่วงเพราะเมื่อวานเขาเกือบขับรถชนผมก็ตามทีเถอะ “ครับ ผมสบายดีครับ ว่าแต่คุณ เอ่อ.. ชื่ออะไรหรอครับ?” เขายิ้มให้อย่างใจดี แล้วตอบกลับว่า "เรียกว่าพี่ก็ได้ พี่ชื่อต้นครับ แล้วน้องล่ะ?” เขาชื่อ ต้น .. รักแรกพบของผม “ผมชื่อเจมส์ครับ" ผมตอบแล้วฉีกยิ้มกว้างให้เขา แล้วเราก็นั่งคุยกันอยู่ตรงนั้นเป็นเวลาสองสามชั่วโมง .. สองสามชั่วโมงที่ดูราวกับแค่สองสามนาทีในความคิดผม “เฮ่ยร้านจะปิดแล้วอ่ะ นี่เราคุยกันนานไปป้ะเนี่ย?” พี่ต้นพูดขำๆ ผมก็ขำตาม “แล้ว.. กลับไงเนี่ย? หนูน้อย หืม?” “ก็.. คงเดินกลับล่ะครับ" “โหดึกแล้วเนี่ย ให้พี่ไปส่งป้ะ?” ผมฉีกยิ้มทันที "ก็ดีครับ" แล้วระหว่างทาง.. เราก็คุยกันเรื่อยเปื่อยไปเรื่อยๆ พี่ต้นชวนผมคุยนู่นนี่นั่นอย่างไม่เคอะเขิน ราวกับว่าเราสองคนรู้จักกันมานานแล้วอย่างงั้นล่ะ “แล้วนี่ เจมส์เรียนอยู่ที่ไหนเนี่ย ?” “อ่อ มหาลัย... ครับ" “อ่าว! พี่ก็มีคนรู้จักอยู่ที่นั่นนะ เต๋าอ่ะ เจมส์รู้จักมั้ย?” “หืม.. เต๋าหรอครับ ใครในมหาลัย ..หรือนอกมหาลัยด้วยนั่นแหละ ไม่รู้จักเต๋าสิแปลก" “ฮ่าๆ นั่นสินะ พี่เป็น ผู้จัดการส่วนตัวของเต๋าเค้าน่ะ" “จริงหรอครับ" แล้วบทสนทนาของผมกับพี่ต้นก็ดำเนินไปเรื่อยๆจนกระทั่งผมมาถึงบ้านในที่สุด ผมกำลังจะเปิดประตูออกจากรถ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะหันกลับมาอีกรอบ “เจมส์จะได้เจอพี่ต้นอีกมั้ย?” พี่ต้นมองผมอย่างงงๆ แล้วก็หัวเราะเบาๆ กลอกตานิดๆแล้วตอบว่า "ไม่รู้สิ อาจจะไม่มั้ง..” “งั้น.. เจมส์มีอะไรอยากจะบอกพี่ต้น" พี่ต้นเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย “หืม?” “เจมส์.. ชอบพี่ต้นนะ!” ผมกลั้นใจบอกเอาไป เอาว้ะ ! เผื่อถ้าไม่ได้เจอกันอีก ผมก็จะได้ไม่เสียใจที่ไม่ได้บอกเขาไป พี่ต้นมองหน้าผมด้วยความประหลาดใจเสียเต็มประดา ก่อนจะหัวเราะออกมาเสียงดัง แล้วเลื่อนมือมาขยี้หัวผมเบาๆ “พี่ว่า.. พี่ก็ชักจะถูกชะตากับเจมส์ซะแล้วสิ..”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น