[TaoKacha Fiction] **MOVE**

ลำดับตอนที่ #3 : • 2nd Chapter •

"เพื่อนกันเค้าทำกันแบบนี้เร้ออ"

 

นั่นคือคำถามที่คชาได้ยินและเฝ้าเพียรถามตัวเองมาเป็นรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้ เมื่อเวลาในบ้านย่างเข้ามาสู่อาทิตย์ที่สี่ และเหลือเพียงตัวจริงทั้ง 12 คน

 

แค่วินาทีแรกที่รู้ว่าอ้นจะไม่อยู่แล้ว เขาก็รู้สึกราวกับโลกทั้งใบดูเคว้งคว้างไปหมด

 

ไร้ที่ยึดเหนี่ยว ไร้ที่พักพิง

 

และนั่นทำให้หลายๆที ที่คชาเกลียดความนิ่งเงียบและขี้อายของตัวเอง

 

และยูกิ..

 

ผู้หญิงคนที่ทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองไม่ใช่แค่ผู้ชายนิ่งๆที่มนุษย์สัมพันธ์แย่เพียงเท่านั้น ผู้หญิงแสนสดใสคนนั้นที่เข้ามาเติมสีสันให้โลกอันหมองหม่นของเขา และ

 

ผู้หญิงคนที่เขา.. กล้าพูดได้อย่างเต็มปากเต็มคำว่ารู้สึกดีด้วย

 

ทุกอย่างกำลังไปได้ด้วยดี .. ทุกอย่างกำลังไปได้สวย .. คชากำลังมีความสุขกับสังคมเล็กๆของตัวเอง 

 

แล้วทุกอย่างก็พังครืน

 

แม้รู้ว่าสักวัน .. อาจจะมีสักวันที่พวกเขาต้องออกไป หรืออาจจะเป็นเขาที่ต้องออกไป 

 

แต่คชาหลอกตัวเองซ้ำๆ บอกกับตัวเองว่ามันจะไม่มีวันนั้น เขาเชื่อ เขาฝัน เขาคาดหวัง ว่าเขาทั้งสามคนจะได้ไปยืนอยู่บนเวทีที่อิมแพ็คด้วยกัน

 

หากยิ่งฝันสูงเท่าไร เวลาตกลงมามันก็เจ็บเท่านั้น

 

ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วจนไม่ทันตั้งตัว เสียงที่ดังหลังจากคำประกาศนั้นอื้ออึงฟังไม่รู้เรื่อง หัวใจก็ร่ำร้องเพียงแต่อยากจะก้าวออกไปข้างหน้า ไปฉุดรั้งพวกเขากลับมา ให้ทุกคนกลับมา

 

เพียงวินาทีแรกที่ร่างกายสัมผัสกัน คชาก็กอดอ้นไว้แน่น น้ำตารินไหลลงมาไม่ขาดสาย ปากขยับพร่ำคำพูดไม่รู้เรื่องไม่หยุด หูก็ได้ยินเสียงอ้นหัวเราะขำเบาๆ 

 

"ใช่ว่าเราไม่อยู่แล้วชาจะอยู่คนเดียว"

 

แม้ในใจจะกู่ร้องว่าไม่ ไม่มีอ้นกับยูกิคชาก็ไม่เหลือใคร ไม่รู้จะหันไปหาใคร คชาเข้าหาคนอื่นไม่เป็น คขาทำไม่ได้ คชาไม่อยากทำ และอีกมากมายสารพัด แต่ปากกลับพูดอะไรไม่ออก ทำได้แต่เพียงส่งเสียงสะอื้นอย่างเดียว

 

จนวินาทีที่ต้องปล่อยอ้นไป น้ำตาก็กลับมาไหลอีกครั้ง

 

แม้จะเจ็บปวดใจ แต่คชาก็หันไปอีกทาง หันไปหาคนที่อยู่ในวงล้อมเหล่าผู้หญิง และพอดีกันนั้น ดวงตาคู่ที่จับใจเขาตั้งแต่วันแรกก็หันมาสบประสาน

 

ยูกิแหวกหมู่มวลเพื่อนๆออกมา และตรงเข้ากอดเขา

 

หัวใจเขาเต้นระรัว ไม่อยากจะกระพริบตาแม้เสี้ยววินาที อยากหยุดเวลาไว้ตรงนี้ อยากหยุดความฝันไว้ตรงนี้

 

"ไม่เป็นไรนะ ไม่ร้อง ไม่ร้อง"

 

เสียงปลอบโยนนั้นพาหัวใจล่องละลอย หากแต่ความเป็นจริงที่เผชิญอยู่กลับฉุดหัวใจดวงน้อยให้ลงดิ่งลงจมดินอีกครั้ง

 

คชารู้สึกราวกับโลกใบเล็กๆของเขาแตกเป็นเสี่ยงๆ ในวินาทีที่เขากลับมายืนคนเดียวอีกครั้ง ทำได้เพียงยืนมองพวกเขาสองคนเดินออกไปด้วยน้ำตาที่หลั่งรินจนภาพตรงหน้าพร่ามัว

 

และแม้คชาจะอยากจดจำภาพรอยยิ้มสุดท้ายที่ยูกิมอบให้เขาอย่างชัดเจนมากแค่ไหน แต่ทุกอย่างก็กลับพร่าเลือนไปด้วยน้ำตา

 

ถึงจะฝืนกล้ำกลืนมันมากเพียงไหน น้ำตาก็ยังคงไหลออกมาไม่ขาดสาย

 

นั่นทำให้คชานึกโกรธเคืองตัวเอง

 

ค่ำคืนนั้น น้ำตาที่คิดว่าไหลจนเหือดแห้งแล้วก็กลับมาไหลอีกครั้ง

 

หากแม้ใจจะปวดร้าวถึงเพียงไหน

 

แต่ความฝัน.. ก็ยังคงต้องดำเนินต่อไป

 

 

 

 

 

 

...

 

หัวใจที่แห้งเหี่ยวกลับมาชุ่มชื้นอีกครั้ง เมื่อได้ใครสักคนมาเติมเต็ม

 

'เต๋า V23'

 

ผู้ชายคนที่เขาบอกกับตัวเองตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นว่าคนอะไร แม่งจะขี้เก๊กไปไหน!

 

หากเวลาห้าอาทิตย์ที่ผ่านมา บอกกับเขาว่า ผู้ชายคนนี้ มีอะไรดีมากกว่าแค่ขี้เก๊ก

 

คนที่แม้ไม่ได้อายุมากที่สุดในบ้าน แต่กลับเป็นเหมือนพี่ใหญ่ในบ้าน คอยเตือนคนนู้นคนนี้ ดุและตำหนิอย่างเหมาะสมเวลามีใครทำอะไรไม่ถูกต้อง และคอยดูแลใส่ใจทุกๆคนอย่างทั่วถึง

 

เต๋าอ่อนโยน.. อย่างไม่น่าเชื่อ

 

และยังเผื่อแผ่ความใจดีแบบไร้ลิมิต.. มาถึงเขา

 

หัวใจที่แห้งเหี่ยวกลับมาชุ่มชื้นอีกครั้ง เมื่อได้ใครสักคนมาเติมเต็ม

 

คนที่ค่อยๆแทรกซึมเข้ามาในโลกของเขาอย่างแนบเนียน ค่อยๆทะลายกำแพงที่ขวางกั้นอยู่เข้ามาอย่างช้าๆและง่ายๆ โดยที่เขาไม่แม้กระทั่งจะรู้ตัว

 

คนอีกคนที่ทำให้เขารู้สึกว่าเขาไม่ได้โดดเดี่ยวและเคว้งคว้างอีกต่อไป คนที่ทำให้เขากลับมายิ้มได้อย่างจริงใจอีกครั้ง

 

คนที่ดึงให้เขาออกไปหาคนอื่น ออกไปคุยกับคนอื่น ออกไปสร้างสังคมกับคนอื่น

 

ออกไปทำในสิ่งที่เขาไม่เคย และไม่คิดจะทำ

 

และตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ที่เขากลับกลายเป็นคนยิ้มง่ายขึ้น และเข้าหาคนอื่นมากขึ้น

 

ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ที่โลกของเขาเริ่มขยายกว้างใหญ่ขึ้น

 

และตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ที่เขาสองคนก็กลายมาเป็นเพื่อนสนิทกัน

 

...

 

ทุกอย่างเป็นไปอย่างธรรมชาติที่สุด

 

กอด นั่งตัก ป้อนอาหาร ห่มผ้าให้ เป่าผมให้กัน พับแขนเสื้อ นอนตัก นอนก่าย หรืออะไรต่อมิอะไร

 

มีคำถามแว่วเข้าหูเขามาว่า เพื่อนเขาทำกันแบบนี้รึไง

 

คำถามนั้นติดค้างอยู่ในใจคชาเป็นเวลาหลายวัน

 

และเมื่อมานึกดูแล้ว คชาก็เหมือนเพิ่งจะนึกออกว่าเขาก็ไม่เคยทำแบบนั้นกับใคร

 

ก่อนที่คำถามนั้นจะถูกลบออกไปด้วยคำตอบของคชาที่ว่า ก็เขาไม่ได้อยู่ด้วยกันตลอด 24 ชั่วโมงเป็นอาทิตย์ๆแบบนี้กับเพื่อนคนอื่นนี่นา

 

เขาไม่รู้สึกตะขิดตะขวงใจ ไม่รู้สึกแปลกประหลาด ไม่รู้ว่ามันพิเศษ หรืออะไรทั้งสิ้น

 

ก็อย่างที่บอก ทุกอย่างมันเป็นไปอย่างเป็นธรรมชาติที่สุด ปกติ ไม่มีอะไรผิดแปลก

 

.

ป้ายไฟสีเขียวแดงที่โบกสะบัดเริ่มละลานตาไปหมด ปริมาณที่พุ่งพรวดจากอาทิตย์ที่ผ่านๆมา บ่งบอกถึงกระแสระหว่างเขากับเต๋าที่เริ่มจะเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆไปตามวีค

 

เขาก็พอจะรู้เรื่องอยู่บ้างเกี่ยวกับกระแสจับคู่ ก็ใช่ว่าเขาจะไม่เคยดูเอเอฟ

 

แค่ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะมาเป็นหนึ่งในนั้น .. มันเป็นอะไรที่ไม่ได้อยู่ในเส้นทางความฝันของเขาแม้แต่นิด

 

และไม่คิดแม้แต่นิดว่าตัวเองต้องมาโดนจับคู่กับ .. ผู้ชาย

 

เหนือความคาดหมาย

 

 

...

 

"แอทเลิฟ แอทเลิฟ"

 

สงสัยว่านี่ล่ะ อาจจะเป็นเหตุผลหลักใหญ่ๆที่ทำให้มีคนจับคู่เขากับเต๋ามากมายข้างนอกบ้านนั่น

 

ก็คนในบ้านเล่นชงกันขนาดนี้

 

คชาลอบถอนหายในขณะที่เหลือบมองคนที่โอบแขนรอบไหล่เขาอย่างถือวิสาสะ 

 

ในใจก็นึกขำ 

 

จะเป็นไปได้ยังไง ให้เขากับเต๋าเป็นแฟนกัน

 

ใจเต้นน่ะหรอ ไม่มีสักนิด หวั่นไหวนะหรือ ก็ไม่เห็นจะมีแม้แต่น้อย

 

แต่ความรู้สึกอุ่นวาบๆในใจ กับความรู้สึกดีแบบบอกไม่ถูก.. ก็อาจจะพอมีบ้าง..

 

 

.

คชาเคยคิดว่าตัวเองแทบจะหัวใจวายตาย ตอนที่ได้กอดกับยูกิครั้งแรกในวันนั้น

 

แต่มาในวันนี้ คชาคิดว่ามันเทียบไม่ได้เลย กับหัวใจที่กำลังเต้นตึกตัก ตึกตัก ตึกตักอยู่ในตอนนี้

 

ในตอนนี้ ในวินาทีนี้ ในอ้อมกอดของ.. เต๋า

 

แม้หัวใจที่ดังตึกตักอยู่นั้นจะเต้นด้วยความเร็วปกติ แต่มันกลับให้ความรู้สึกดีอย่างไม่น่าเชื่อ

 

รู้สึกดียิ่งกว่าตอนได้กอดยูกิ ยิ่งกว่าตอนได้เห็นรอยยิ้มของยูกิ

 

และนั่นทำให้คชารู้สึกยิ่งกว่าคำว่าตัวเองจะหัวใจวายตาย

 

อ้อมกอดที่แสนธรรมดาในทีแรก กลับทำให้รู้สีกดีได้มากขึ้นทุกครั้งที่กอดกัน

 

และถึงสมองจะเพียรย้ำกับตัวเองว่าเขาก็เคยกอดกับเพื่อนผู้ชายมาแล้วตั้งหลายคน ไม่เห็นเป็นอะไร

 

แต่หัวใจกลับตอกย้ำ ว่าไม่เคยมีอ้อมกอดใด ที่ทำให้เขารู้สึกอบอุ่นในใจได้เท่าอ้อมกอดนี้

 

คำตอบนั่นสร้างความตระหนกให้เกิดขึ้นในใจคชาขึ้นมา

 

นี่เขากำลังรู้สึกดี.. กับ.. 

 

 

.

ผู้ชาย .......? 




.

.

.

รีบมาอัพแบบเบลอๆ เดี๋ยวมาแก้ตัวหนังสือทีหลังคร้าบบ
หายไปนาน เดี๋ยวไม่อยู่อีกสี่วัน รีบมาอัพก่อนจะไม่ได้อัพและค้างนานไปกว่านี้อีก-..-555
ขอบคุณที่ติดตามฮับ แล้วเจอกันตอนหน้าเน้อ ><