คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : คุณย่าอีกคนเพื่อสันติภาพ
ุย่าอีนเพื่อสันิภาพ
“ นายอาบน้ำสะอา ” วินเทอร์บอผมอนที่ผมไถลเ้ามาในรถในอนเ้ารู่ เาโน้มัวูบแ้มอผม “ มัน่อน้าน่าบันริๆ ”
ผมรู้สึว่าัวเอหน้าร้อนผ่าว “ อบใ ” ผมพึมพำ วินเทอร์สาร์ทรถ และพวเราับออถนนไ้เร็วว่าที่าิไว้ สรุปแล้ว มันเป็นเที่อยู่อาศัย บาทีมัน็อาะไม่เป็นไร พวเราวิ่เ้าไปทีหลั และฝูนผู้เร่ศาสนานั่อยู่ในพื้นที่ที่ถูัเรียมไว้สำหรับารนมัสารเรียบร้อยแล้ว
เือนพฤศิายนที่เย็นสบายวนเวียนรอบัวเรา มืออผมสั่น ผมันมือทั้สอ้าเ้าไปในระเป๋าาเยีนส์เพื่อให้วามอบอุ่น รถอวินเทอร์หนาว ที่มีฮิเอร์ที่ไร้ประโยน์ับระ้านหลัที่แร้าว วามหนาวเย็นไหลผ่านรอยร้าวออไป เิมเ็มพื้นที่ว่าระหว่าเรา
ริสัรเมธอิสท์เป็นอาารอิแบบสุภาพที่ั้อยู่บนหัวมุมโพล์แอน์ไฮ์ หลัาสีาวยุบลมาเล็น้อย มีอไม้ายบุทาเิน ัวและแห้เหี่ยวบนพื้นินที่เยือแ็ พวเราเินเลี่ยรอยร้าวบนทาเินอย่าระมัระวั (ไม่ วินเทอร์ไ้แสให้เห็นว่า เาประอหลัอแม่ทุย่า้าว) และันเ้าไปในโบสถ์
รั้ล่าสุที่ผมไปรับใ้พระเ้าือวันอีสเอร์เมื่อสามปี่อน ที่โบสถ์อีแห่หนึ่ในเเมืออละแวเบย์วี สรีผู้รับ่วารมอบถวาย และมันไ้วนรอบวามายเป็นส่วนให่ มันยัามมา้วยารไล่ล่าไ่อีสเอร์บริเวพื้นิน แม้ไ่เป็นสัลัษ์แห่ีวิอเลิ ่วเวลาแห่ารเป็นาทอลิอบริททานีสิ้นสุลหลัานั้น
แสแสาส่อเ้ามาาหน้า่า้านเหนือและ้านะวันออ มันร่าเส้นเรื่อหน้าอวินเทอร์นระทั่ปาอเายายให่ึ้นและส่วนที่เหลือในเายัเิม นั่นเป็นสิ่ที่ผมินนาารว่าเาะมีหน้าายัไหลัาถูทำลาย้วยนิวเลียร์ แม้ะไม่มีอะไรเลยนอาเาบนำแพ หลัาที่ร่าายอเาเสื่อมสลายไปในารไม่มีอยู่ริภายในไม่ี่วินาทีเท่านั้น เาะาม
มืออพวเราเลื่อนเ้าหาันอย่านุ่มนวล และผมรู้สึว่าเาเ้ัวึ้น แม้ว่าอนนั้นผม็เ้ัวึ้นเ่นัน
แทบะไม่ฟั ผมแว่าและ้อมอพื้น ผู้นยัมอมาที่ผม เ็มไป้วยารำเลือมอและารระิบระาบเมื่อผมแน่ใว่าพวเาไม่ไ้รับอนุาให้พูุยัน ผมำไ้ว่าผู้นในโรเรียนมอ้ามไหล่อพวเามาที่ผม พวเราไม่สามารถมีมาว่าร้อยนไ้ แ่โลทั้ใบับ้อมาที่ผม
“ ในฤูาลแห่่ำืนที่ยาวนานและฟุบอล ” ศาสนาารย์หัวเราะ พวเราทุนหัวเราะ “ มันำเป็น้อำไว้ว่ายัมีฤูาลแห่ารให้ ”
เ็สาวาั้นเรียนิศาสร์อผมเอียามอผ่านเ้าอี้สอัวมาที่ผม พวเธอสวมเสื้อผ้าสีม่วและทันสมัย เธอยิ้มให้ผม ริมฝีปาบาและฟันาวใส ่อนที่เธอะเปิปา “ นายมาทำอะไรที่นี่? ”
นั่นเป็น่วเวลาที่ผมหยุฟัอยู่พอี
“ สรุปว่า นายเป็นเพื่อนวินเทอร์หรือ? ”
แม่อวินเทอร์มอมาอย่าอ่อนเพลีย เธอมีผมสีแและเล้าผมมวยสู ปอยผมเล็ๆเหล่านั้นเ้นรำไปรอบๆศีรษะอเธอในรัศมีสีทอแ ปาอเธอถูแ่แ้ม้วยสีลูพลัม ไม่มีส่วนไหนบนใบหน้าอเธอล้ายลึวินเทอร์ นอาวา ผมำวาู่นั้นไ้: สีฟ้าเหมือนมหาสมุทร และเป็นประายเหมือนาววเล็ๆ แม้ทุส่วนบนใบหน้าอเธอะูอ่อนว่าวัย็าม
“ รับ ุนาย ” ผมยื่นมือออไป และที่เธอเย่ามือผมะที่ำลัับทำให้ผมนึถึิ่้นวิลโลว์ ท่วท่าและารสัมผัสอเธออ่อนแร “ ทีแน พาร์เอร์ ”
“ ลูอิส ”
ลินเย์ยิ้มให้ผม “ ยินีที่ไ้พบุอีรั้ ทีแน ” ผมอเธอสั้นลารั้ล่าสุที่ผมเอเธอ มันยาวถึไหล่ เหยียร และัหน้าม้าร มันทำให้เธอูเหมือนาราภาพยนร์ “ เรือใบมลายูเป็นยัไบ้า? ”
“ ำลัำศีลในฤูหนาว ”
เบียทริ์ เวร์นำลัมอมาที่เรา “ นายอยามาทานมื้อเที่ยที่บ้านอเรามั้ย? ” เธอถามสั้นๆ เสียแ็ ปิแล้วเธอเป็นนที่มีวามเป็นธรรมาิีพอสมวร แ่เมื่อผมสบาับเธอ เธอมีสายาที่ทำให้ผมนึถึสิโใน่อิสโฟเวอรี่ ผมเลื่อนออาวินเทอร์ไปเรื่อยๆเท่าที่ะทำไ้
“ เาะไปอย่าแน่นอน ” วินเทอร์ว่า ล้อแนรอบไหล่ผม้วยท่าทาที่ผมสมมุิเอาว่าเป็นารแสออในแบบพี่น้อ ถ้าพวเราเป็นพี่น้อัน มันะเป็นวามุ้ม่าอารบำบัที่ยอเยี่ยมและปริมาวามน่าันอยา้านโรึมเศร้า
“ ี ” ลินเย์ว่า เธอบใบหน้า้าน้าอผม และเธอับฝั่ผู้หิที่เหลือในรอบรัวาราอเธอนั่ในรถมินิแวนสีาวอพวเธอ “ แ่ามเรามา! ” เธอะโนา้านหลั และวินเทอร์ับผมถูทิ้ให้อยู่ามลำพั้านหน้าแถวออเี่ที่ายแล้ว
พวเราปีนึ้นนั่ในรถอวินเทอร์ รอให้ลานอรถโล่
“ ัน่อน้าเป็นัวล ”
ผมปล่อยให้มืออผมไ่ึ้นไปบนไหล่อเาและวาบน้อ่อบนออเา “ ไม่เป็นไร ” ผมพูปลอบเา “ ันะยัอบนาย ” ผมรู้สึว่าีพรที่อยู่ใ้ผิวหนัอุ่นๆอเาเ้นเร็วึ้น ผมินนาารว่าเลืออเาำลัไหลผ่านเส้นเลือำทุเส้น
ารับรถไปบ้านอเาไม่มีอะไรเลยนอาเพลแนวเทโน มันเป็นัหวะเิมๆ้ำแล้ว้ำเล่า บรรเลนผมสาบานว่าสมออผมะหลุออาศีรษะ ถนนหลายสายโบผ่านรอบัวเราอนที่เราแล่นผ่านสี่แยในอนที่ไม่มีใรอยู่แถวนั้น
บ้านอวินเทอร์เป็นสีฟ้า ห้าเป็นสีน้ำาลและถูปลุม้วยน้ำ้าแ็ เราทัู้่้าวเท้าึ้นไปยัประูหน้าบ้านอเา และเาเปิประู้วยุแสีทอ ในบ้านไม่มีนอยู่และไม่มีวามเลื่อนไหวใๆ เพราะวินเทอร์ับรถเหมือนบ้าลั่
โยไม่มีารเว้น่ว วินเทอร์ผลัผมไปยัประูที่ปิอยู่ เาฝัใบหน้าลบนเส้นโ้ที่ออผมและูบผิวหนัอผม “ ทีแน ” เาลาเสีย “ ทีแน ที่รัอผม ” เาหยุูบแล้วพู้วยสำเนียบาอย่าที่ฟัูเหมือนภาษาสเปน
“ ันไม่พูภาษาสเปน ” ผมเสนอ อนที่ปาอเาสัมผัสรามอผม
“ ัน็เหมือนัน ” เาหัวเราะ ปาอเาสัมผัสปาอผม และผมรู้สึถึรอยยิ้มอเาที่ริมฝีปาอผม “ ันไม่่อยั้ใเรียนที่โรเรียน ” มืออเาโ้เ้าไปในระเป๋า้านหลับนาเยีนส์เนื้อีอผม
ผมไ้ยินเสียรถับเ้ามาในถนนส่วนบุล “ ันไ้ยินเสียรถแม่นาย ” ผมบอเา รั้สุท้ายเาริมฝีปาอเาลบนริมฝีปาอผมแรึ้น ศีรษะอผมวิเวียน และแถบสีสเปรัมเ้นรำอยู่้านหลัเปลือาอผม
“ นายูเหมือนเยูบมา่อน ” เาบอผม อนที่เาถูันไป้านหลั
“ ันสสัยว่านั่นเป็นวามผิอใร ” ผมลาเสีย เาไล่นิ้วมือผ่านเส้นผมอผมสอสามที ะหยุ็่อเมื่อเารู้สึพอใเท่านั้น พวเรา้าวออาประูและนั่ลบนเ้าอี้โฟาอย่ารวเร็ว พยายามทำัวใหู้ไม่มีพิษมีภัยเท่าที่ะเป็นไปไ้
ประูหมุนเปิออ และรอบรัวอวินเทอร์ระโเ้ามา “ เฮ้ ” ลินเย์เอ่ยทั “ พวุพร้อมสำหรับสลัไ่รสเยี่ยมทุำหรือยั? ” เธอไล่นิ้วมือผ่านเส้นผมอวินเทอร์และเินเ้าไปในรัว “ ันมีพรสวรร์สุวิเศษ ” วินเทอร์สั่นศีรษะอย่าโศเศร้า
มื้อเย็นเป็นไป้วยวามเียบ อาหารอลินเย์ไม่ไ้แย่ที่สุเท่าที่ผมเยิมมา แ่ผม็ถูเลี้ยให้โ้วยมิี้ ีส์ “ อร่อยมา ” ผมว่า พยัหน้าให้ลินเย์ เธอหน้าแ
“ พระเยูไม่ทรโปรในอนที่พวเราโห ” วินเทอร์ู่ฟ่อ แ่เายิรอยยิ้มมาทาผม
“ ทีแน ที่โรเรียนนายอบเรียนวิาอะไร? ” ลูอิสถาม
“ ประวัิศาสร์ ” ผมัสลัเพื่อไ้อ้อใอีำ “ ผมสนใะเรียนเอโบราี ” ลูอิสยิ้มให้ผมและพยัหน้า
“ นั่นเป็นสาาที่น่าสนใมา ” เธอว่า ั้ส้อมไว้ที่อบานอเธอ “ ันมีเพื่อนที่อนนี้ำลัทำานอยู่ที่ประเทศแมเบีย เธอำลัศึษาอารยธรรมโบราบาส่วนอที่นั่น ”
วินเทอร์ทำลิ้นให้ว่า “ อโทษนะ ” เาพู โ๊ะอาหารลสู่วามเียบ “ ผมมีบาอย่าะบอทุน ”
พวเามอมาที่เาอย่าาหวั
“ เห็นมั้ย ” เาเปลี่ยนท่านั่อย่ารู้สึไม่สบาย “ ทีแนเป็นแฟนหนุ่มอผม ”
พวเามอมาที่ผมอย่าาหวั
นแรที่ยับือลูอิส เธอลุออาโ๊ะและใ้แนยึเาะผมไว้ “ ันมีเรื่อ้อุยับนาย ” ลาผมออาห้ออาหารอย่าเป็นันเอ เธอลาผมเ้าไปในโถทาเิน เินผ่าน้านหลัเบียทริ์ที่ะลึและลินเย์ที่พูไม่ออ
ผมมอไปที่พื้นไม้แ็ๆ ผิวหนัอผมเิุ่มหนาว
“ ันอยาให้นายไม่ทำให้เาเ็บปว ” เธอว่า
หัวสมออผมประมวลผลอย่ารวเร็วและวาอผมประสานับวาสีฟ้าที่น่า้นหาู่นั้น
“ วินเทอร์เป็นนโลเลมาลอ ” เธอเอ่ยึ้น “ นั่นเป็นเหุผลบาส่วนที่พวเราย้ายลับมาที่นี่ สำหรับเาแล้วมันูเหมือนเป็นสิ่แวล้อมที่วบุมไ้มาว่า ปลอภัยว่า ” ลูอิสพิำแพสีาวและไล่มือผ่านเส้นผมอเธอ
“ ุหมายวามว่ายัไ? ” ผมรู้สึไ้ว่าระเพาะอผมแน่นึ หแบล ผสมเ้า้วยันับัวมันเอนระทั่ไม่มีอะไรเลยนอา้อนรวเล็ๆ
ผมสีแอเธอลบนใบหน้าอเธอ “ มันไม่ใ่หน้าที่อันที่ะบอนาย มันไม่ใ่เรื่อราวในอีอัน ” เธอูเหมือนอายุล้านปีึ้นมาในทันที “ ันรู้สึัวลในเรื่อนี้ เพราะบารั้วินเทอร์ไม่ิให้รอบอบ่อนที่ะทำเรื่อพวนั้น และนายูเป็นนีแบบนี้ ”
ผมยิบา “ แุ่โอเที่พวเราเทันใ่มั้ย? ”
เธอรอา และรอยยิ้มน้อยๆปราึ้นที่มุมปาอเธอ “ ันโที่านฟรานิสโ ันะไม่โอเไ้ยัไ? ”
บไหล่ผม ลูอิสามผมเ้าไปในห้อนั่เล่น “ อหวานมั้ย? ” เธอเสนอ เลื่อนรไปที่ห้อรัว “ ันะไปเอามันฝรั่ทอสัหน่อย ”
เบียทริ์ยิ้มให้ผมอย่าสวนท่าทีและูสุภาพในแบบที่นเ่านแ่ยิ้มให้ลูสะใภ้ที่ไม่เหมาะสม “ อย่าน้อยนาย็ไม่ไ้แ่ัวเหมือนโสเภี ผู้หิแลิฟอร์เนียทุนแ่ัวเหมือนโสเภี ”
“ พวเราไม่ไ้แ่ัวแบบนั้น ” ลินเย์โ้อบ เธอเหวี่ยศีรษะไปรอบๆเพื่อมอไปทีุ่ย่าอเธอ และผมรู้อย่าแท้ริว่าเธอ็แ่ไ้ทำลายวามเียบาารแ่้อาับน้อายอเธอเท่านั้น เธอูไม่เหมือนหิสาวนที่ผมเอเมื่อเือน่อน เธอไม่ไ้ำลัยิ้ม วาอเธอสิ้นแส “ ยัแ่ัวีว่าายรัร่วมเพศแถวนี้เสียอี ”
ผม้มลมอเสื้อผ้าัวเอ “ นั่นมันแทใำ ”
วินเทอร์เินลาเ้าอี้เียบๆ
อะไรบาอย่าระแทลบนเาน์เอร์ในรัว “ ลินเย์ อลิาเบธ มาไวเออร์ ” ลูอิสร้อเสียแหลมาอีห้อ เธอปราัวึ้นที่ประูห้อรัว “ ำพูำาแบบนี้ไม่เหมาะสม ”
ลินเย์พ่นลมออามูและแ้ัวให้ัวเอโยที่ไม่แสวามเห็น
“ ทีแน ันะพานายลับบ้าน ” เบียทริ์ยืนึ้น ปััวสอสามที “ ันไปเอารอเท้า่อนนะ ”
“ ันไปส่เาไ้ ” วินเทอร์ััหวะ เาลุึ้นและเินไปที่ประู้วยท่าทาแ็ทื่อเหมือนเรื่อัร “ มาเถอะ ทีแน ”
้านนอ เาหยุเพื่อพิ้าน้าอัวบ้าน นิ้วมืออเาพยายามุเ้าไปในำแพนนิ้วมือลายเป็นสีาวและเล็บ็เริ่มี “ วินเทอร์ ” ผมึไหล่เาไป้านหลั เาหยุ มอมาที่ผม และว้าผมมาอเ็มแร
ผมรู้สึว่าอาาศทั้หมำลัไหลออาปออผม ูเหมือนว่าผมะหายใไม่ออ ับทิศทาให้มั่น แ่แทนที่ะัืนผมปล่อยให้แนอผมโอบรอบัวเาเ่นัน าอเามุเ้าไปในไหล่อผม
“ พี่สาวนายะลับเป็นปิ ” ผมปลอบเา “ ันอโทษ ”
เาถอยหลัและปาอเาลบนปาอผม “ ่าเธอสิ ันไม่แร์ ”
แ่เาแร์ริๆ ผมไม่ิะพูอะไรเลยลอทาลับบ้าน
_______________________________
บทบรรยายเยอะมานเือบาย เรื่อศาสนา็เยอะ ้น้อมูลนเหนื่อยเลย
บทที่แล้วเป็นมุมรอบรัวทีแน บทนี้เป็นมุมรอบรัววินเทอร์ แ่ละนแ่บๆันทั้นั้น ทั้บ้านมีวินเทอร์เป็นผู้ายนเียว แถมนายัเป็นนไปเรื่อย ใรวนไปไหน็ไป รอบรัว็้อเป็นห่วเป็นธรรมา
พีสุือลินเย์ นาไม่เหมือนสาวแเียร์ในอนแร แอบแรเหมือนัน ิว่าะ่อ้านารบหาันอสอนนี้ เบียทริ์นี่ไม่รู้ท่าทีเลย ส่วนลูอิสสนับสนุนแน่ๆ
วินเทอร์นี่หื่นึ้นทุอนเลย ว่าเมื่อไรอูบลูบลำลอ อนที่แล้ว็ทะลึ่พูถึเรื่อที่ะไ้เสียัน
ว่าแล้ว็อยาเห็นอนที่พวนาไ้เสียันแล้วสิ
ศัพท์อนนี้เป็นื่อเพาะนะ๊ะ
เมธิิส์ เป็นนิายหนึ่ในริส์โปรแสแน์ เริ่มึ้นในศวรรษที่สิบแป ผู้เผยแพร่ือ าร์ลีส์ อห์น เวสลีย์ และอร์ ไวท์ฟิล์
หน้าาริสัรเมธอิส์
วันอีสเอร์(ปีนี้รับ วันอาทิย์ที่21 เมษายน) เป็นวันที่พระเยูทรืนพระนม์ีพ ัึ้นเพื่อเลิมลอที่พระเยูทรฟื้นึ้นาวามายในวันที่สามหลัาถูรึาเน ทั่วโลมีารลอ่าัน แ่ิรรมที่ทุที่ทำเหมือนันือ ารแ่ไ่อีสเอร์และาร้นหาไ่อีสเอร์ในอนเ้ามื
ไม่มีอะไระพูเี่ยวับวันธรรมเลิ แ่เราอบนัร้อลุ่มนี้มา รู้สึถึแฟนาีเ่าๆ
้นวิลโลว์ ิ่มันอไ้น่าลัวมา
มิี้ ีส์ เป็นื่อย่ออแมโนัลล์
ประเทศแมเบีย อยู่ในทวีปแอฟริาะวัน
ไม่เยไ้ยินื่อเลย ใหู้เผื่ออยาไปเที่ยว
อัพบ่อยๆแบบนี้เบื่อมั้ย? ถ้าเบื่อะไ้ลลบ้า
ความคิดเห็น