คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : ในสุสานที่ถูกทิ้งร้างแห่งนี้
ในสุสานที่ถูทิ้ร้าแห่นี้
มาร์ทิน่าอยู่ในห้อรัวบ้านผม แบบที่เธอปราัวึ้นเือบทุเ้าวันอาทิย์ ผมะไม่าหวัให้เธออยู่รนั้น ผมไม่ไ้เอเธอั้แ่หลัาที่ไปทาโ้ พาเลสวันนั้น แ่เธออยู่รนั้นในห้อรัวบ้านผม เธอเยหน้าึ้นาถ้วยาแฟยามเ้าอเธอมอมาที่ผม (แม้ว่าในถ้วยนั้นะเป็นนมเสียส่วนให่ เธอื่มาแฟเพราะพี่สาวผมเรียเธอว่าฮิปสเอร์และูบเธอเมื่อไร็ามที่พวเธอื่มาแฟ้วยัน) และวาอเธอสใสึ้น
“ ทีแน ” เธอเรียผม้วยเสียที่ผมยอมรับว่าแ็ร้าวและัวเีย “ นายูยอเยี่ยมในเ้านี้ ”
เธอป่วยอย่าแน่นอน ผมูไม่ไ้เลย ผมอผมี้โ่ี้เ่ วาอผมแ่ำ หลายวันมานี้ผมนอนไม่่อยหลับ เธอ้อาบอและแ่ัวนสามารถพ่นำโป้ปนั้น้วยสีหน้าใสื่อไ้ “ อบในะ เธอ็้วย ”
เธอใ้ปลายนิ้วสัมผัสำผมสีน้ำาลอ่อน “ เมื่อืนพี่สาวนายัผมัน พอูไ้มั้ย? ” มันเป็นั้นและระเพื่อมและวาัวรอบใบหน้าูบเียวอเธอ เธอูเ็ว่าที่เย
“ ูีนะ พี่สาวันมีพรสวรร์ที่่อนอยู่ อย่าเห็นไ้ั ” ผมยิ้ม “ อนนี้เธอรู้สึยัไบ้า? ”
เธอมอมาที่ผม หรี่าลใน่วเวลาสั้นๆ พิารา่อนะเอ่ยอบ เมส์ล้วลึวามในใไ้เริ่มึ้นระหว่าเรา ผมิว่าเธอำลัิสินใว่าะเล่นหรือไม่
“ โอ้ ” ในที่สุเธอพูึ้น ใบหน้าปรารอยยิ้มสใสอย่าไม่าฝัน โบมืออย่าไม่ใยี “ ันสบายี น่าเศร้าที่รูทุนำลัวายานัเรียน้วยารบ้าน ผลเสียที่่อนอยู่อ่วปิเทอม ” เธอวบุมสายาให้มอลับมาที่ผม “ นายล่ะ เป็นยัไบ้า? ”
“ ็ี พวเราอยาให้เธอไปโรเรียน ”
“ ปัหาเรื่อารเินทาน่ะ สาร์ิพอันพัยับเยิน ”
ผมหัวเราะในวามระือรือร้นที่ะพูลอเธอ
วันันทร์อสัปาห์ถัไป่อนะถึเวลาเ้าเรียนวินเอร์ว้าัวผมไว้ “ ันำเป็น้อุยับนาย ” เาบอผม ในั่วโมที่น่าอึอัระหว่าประุมฝ่ายบริหารโรเรียนและารเริ่มั้นเรียน “ ริๆนะ ” เารวบัวผมเ้าไปในห้อว่าเปล่าในหอประุมเศรษศาสร์
เาเะประูปิ
เพียแ่เาไม่มีอะไระพู เาผลัผมไปที่ำแพ้านหลัและปาอเาลบนปาอผมอย่าเอาริเอาั ลิ้นอพวเราทับเ้า้วยันโยไม่เริ่นนำให้มาวาม มือเาว้าับที่เอวผม ับผมไว้อย่ามั่นในอนที่เาูอาาศาัวผมเ้าปออเานหม ปาทุส่วนอเา่าเรียบลื่น
ผมิถึปานี้ ผมิ
“ ันรู้อย่าแท้ริว่า… ” เาึเวลาในารพูให้นานึ้น ่อนะเลื่อนูบที่ออผม “ ันไม่อยาอยู่โยที่ไม่มีนายและ… ” ราวนี้ที่ระูไหปลาร้าอผม “ ะเิอะไรึ้นถ้านายายาไป? นายะไม่เยรู้ว่าันรันาย ”
วบุมลมหายใไว้ไ้ ผมผลัเาออ “ อะไรนะ? ” ผมถาม เพราะผมโรธและผมไม่ไ้าย “ นายไม่รู้สึลัวแล้วหรือ? อบันในอนนี้็ไม่มีปัหาแล้วหลัานั้นล่ะ? ”
เาหัวเราะแห้ๆ “ อนนี้ันลัว ” เาบอผม มือเาวาบนไหล่ผม ับผมไว้อย่ามั่น บาทีผมวระลัว แ่ผม็ไม่ “ ันลัวว่าันถือรออีและปล่อยให้มันเป็นอิสระเพราะวามโ่เลาอัวเอ ” เาูบผมอีรั้ และเวลานี้วาอผมปิล
ผมเลิบเลิ้มไปับริมฝีปาอเาที่อยู่บนริมฝีปาอผม
“ หยุนะ ” ผมำราม ผลัเาไป้านหลัอีรั้ มืออเายื่นออมา้านหน้า “ ันัารับนายและเรื่อเมส์โ่ๆอนายไม่ไ้ ันไม่สามารถรอ่อไปเรื่อยๆในะที่นาย้นพบัวเอ ” ผมำลััวสั่น ทำไมผมถึัวสั่น? ผมูบเาไปเพื่ออะไร? แม้ระทั่ที่ว่าทำไมผมยัสนใใรสันที่โ่เหมือนวินเทอร์?
เพราะผม้อารให้เายัสนใผม นที่โ่เหมือนผมอยู่
“ ันิถึนาย ” เายอมรับ ถอยหลัอี้าวและ้มมอพื้น “ โทรหานายและถามว่านายำลัทำอะไรอยู่และทำให้นายพูในทำนอที่ว่า ‘อบู้โล แ่ันสามารถใ้เวลาส่วนนั้นอยู่ับนายไ้’ และานั้นพวเราะออไปเที่ยวเร็เร่้วยัน ”
ผมำเรื่อนั้นไ้ มันเป็นืนวันันทร์ วัน่อมาที่้อไปโรเรียนพวเราใ้เวลาทั้วันผสิ่่าๆ เพ้อเพราะไม่ไ้นอน
“ หรือพี่สาวอนายเินเ้าไปพร้อมระเปาะไฟลวโบ๋และนายิว่าเธอถือท่อที่แหั? ”
บ่ายวันพฤหัสบี ผมยัอิาอุปร์ีพ่นสารระเหยอบริททานีมาเป็นเือน
“ หรือเอันที่โบสถ์นะ! ึ่่าน่าบัน เพราะมันไม่เหมือนว่าพวเราเื่อริๆในสิ่ที่ผู้นในโบสถ์ำลัพู แ่พวเรา็บลที่นั่นอยู่เรื่อยไปและมัน็เป็นที่เ่าเวลาเิมและนั่น่าสวยาม นายพาันออห่าาารแยทา ”
ที่ล่าวมานี้ือวันอาทิย์ที่สวยาม มันสามารถทำให้ทั้สัปาห์เป็น่วเวลาที่สวยามไ้ ถ้าผมโน้มัวไป้าหน้าและูบวินเทอร์
ผมมอไปอีทาแทน “ หยุนะ ” ผมเอ็ พยายามไม่เยหน้าึ้นมอสีหน้าพินิพิเราะห์และเอาเป็นเอาายอเา “ ัน็มีเรื่อแย่ๆเหมือนัน แ่มัน็แ่มีน้อยมา ันไม่สามารถพยายามะเ็บเรื่อแย่ๆอนายไว้้วยันไ้เ่นัน ”
ผมหมุนัวไป
“ ไ้โปรเถอะ ทีแน ” เาอร้อ ผมหันไปหาเา เาำลัร้อไห้ และเาูเ็และัวเล็และบอบ้ำไ้่าย าอเาสั่น เ่าอเาระแทัน และเาพยายามะับลมหายใอเาอยู่ใ้ารวบุม
“ ไม่ ” ผมพู ผมเสแสร้ ผม้อเสแสร้ ผมะเสแสร้ไปลอ “ ัน้อิ ”
อนที่เาเลื่อนผ่านัวผมอย่ารวเร็ว ผมรู้สึว่ามือเาแะบนไหล่ผม ริมฝีปาอเาูบที่มับอผม ผมัวสั่น ผมสามารถทำแบบนี้ไปไ้ลอ: อยู่้วยันแ่ไม่บหาัน วามรัที่ไม่ใ่วามรั
ถ้าผมเสแสร้ เป็นเพราะผมถูเิม้วยอารม์บิเบี้ยว รุ่โรน์ และปรารถนา ร้อนึ้นเหมือนแ๊สพิษใ้แรันที่สามารถระเบิเวลาไหน็ไ้ ใ้ผิวหนัอผมทั้หม ผมมีปัหาอผมเอ วามลัวอผมเอ
“ พวเราทุนเป็นพิพิธภั์แห่วามลัว ” บูเาว์สีล่าว
พูไ้ี วามมึนเมาอผม เพื่อนยา
นี่เป็นเหมือนวามออยา หลัาวามระวนระวายไ้บรรเทาลและนอนหลับสบาย ร่าายอผมโ้อ วามรู้สึึเรีย้วยวามไม่สมบูร์อมันเอ และผมรู้อย่าแท้ริว่าผม้อารอะไร ไม่มีอะไระทำนอารอให้มันเิึ้น นว่าผมะไ้รับสิ่ที่้อาร หรือายาไป
ืนนี้ผมะโทรหาวินเทอร์
ถ้าเาะมาหา ผมิว่าผมยั้อารเา
“ รู้อะไรมั้ย ” พี่สาวผมพู “ หนูิว่าปีหน้าหนูยัไม่อยาเรียนมหาวิทยาลัย ”
ใบหน้าอแม่ีเียวไม่มีสี “ โอ้พระเ้า ลูไม่ไ้ั้ท้อ ใ่มั้ย? ”
บริททานียิบา “ ไม่่ะ หนูแ่ิว่าหนูยัไม่อยาเรียนมหาวิทยาลัยในปีหน้า ” เธอใ้ปลายแหลมอส้อมลาเส้นบน้าวอเธอ “ หนูะเ้าั้นเรียนที่วิทยาลัยใล้บ้าน หนู็แ่ไม่อยาะาบ้านไปริๆ ในละแวนี้มีหลายเรื่อที่หนูสนใริๆ ”
“ แ่ลูยันเรียนมาเพื่อที่ะไ้เรที่ลูไ้ ” พ่ออผมพู วาอเาเบิว้า ้อมอเธอ พิาราูเธอ รอเพื่อพูประโยสุท้าย “ มีมหาวิทยาลัยที่ใ้เวลาเินทาาบ้านหนึ่ั่วโม ”
แ้มอแม่ยัีเผือ ผมรู้ว่าทำไม: เธอเป็นลูสุประเสริอพวเา เธอเป็นนัเรียนผู้สมบูร์แบบอพวเา ลูสาวผู้เป็นที่รัอพวเา วัยรุ่นทั่วไปอพวเา เป้าหมายในอนาอเธอือวามรู้สึสบายใอพวเาที่ไ้ผมเป็นลูนที่สอ และในอนนี้เธอไม่เพียแ่มีวามรัับผู้หิอย่ามีวามสุ เธอไม่อยาเรียนมหาวิทยาลัย
ผมล่าวโทษพวเา บาสิ่บาอย่าที่ว่า้วยพันธุรรมอพวเาให้ำเนิเย์วีน
“ หนูอยู่ที่นี่สัปีีว่า มันไม่ไ้แย่มา ใ่มั้ยะ? ” เธอยิ้ม และพ่ออผมถลึา แม่ื่มน้ำอึให่าวน้ำฟูิอเธอ “ หนูอิบหน่อยไ้มั้ย? ”
แม่ันแ้วน้ำอเธอไปทาพี่สาวผม “ ื่มสัหน่อยสิ ” เธอว่า “ แม่บวิามินอแม่และใส่มันลในนี้ ”
พี่สาวผมยัไหล่และื่มน้ำ “ หนูไม่เห็นว่ามันะเป็นอะไรเลย ถ้าทำแบบนี้เราะประหยั่าใ้่ายไ้มา ”
พ่ออผมระแทหมัลบนโ๊ะ “ นั่นไม่ใ่ประเ็น บริททานี ” เาพูัฟัน “ ลูไ้ยันเรียนเพื่อเ้าเรียนมหาวิทยาลัย และลูะไม่เบนเป้าหมายไปที่ารเรียนอนุปริาปีหนึ่เพื่อใ้เวลาหมไปับารอยู่ับแฟนสาวอย่าเปล่าประโยน์ ”
บริททานียัไหล่ “ ใ่่ะ ”
นี่ไม่ใ่สิ่ที่สมวระพู
พ่ออผมระทืบเท้า ปราเพลิโทสะในวาอเา เาูโรธริ้ว “ ไม่ ” เาัฟันพู “ ลูะไม่ทำแบบนั้น ไม่ใ่ในอนที่ลูอาศัยอยู่ที่นี่ ” ผมอเาระายไปรอบๆใบหน้า เป็นลุ่มเล็ๆและเส้นบาๆ “ ถ้าลูอยาะทำแบบนั้น หาที่อยู่ใหม่ ”
“ โีที่หนูมีแฟนสาว ” บริททานีพู ผมสสัยว่าพ่อแม่อมาร์ทิน่าะยอมให้เธอย้ายมาอยู่้วยหรือไม่
พ่ออพวเราระแทเท้าเินไป ออาประูหน้า ว้าุแระหว่าทาที่เินออไป
“ เา็แ่โมโห ” แม่ยืนยันับพี่สาวผม พี่สาวผมมอออไป “ เาแ่โมโหริๆ ”
“ หนูรู้ หนูะไม่ย้ายออไป ” บริททานีเี้ยว้าวเป็นำสุท้าย “ หนูะโทรหามาร์ทิน่า ” เธอสั่นศีรษะและเ็บานไปวาที่ิ์และเินึ้นบันไหายไปในแสสลัว
เหลือแ่แม่ับผม
เธอื่มน้ำาว
“ วอ้าเป็นยัไบ้ารับ แม่? ”
“ ็ี ใสลายเป็นยัไบ้า? ”
“ เหมือนันรับ ”
เธอยื่นวออหาผม “ แม่ไม่แม้แ่ะเ้าใประเ็นเลยสันิ ” ผมรับวมา ผมิบอเหลวในนั้น “ แม่เหนื่อยับาริบรายารทรัพย์สินาสมุรวเ็ เหนื่อยับารบอพวผู้หิที่ออฟฟิศว่าลูายแม่มีแฟนสาวหน้าาสะสวย เหนื่อยับารเสแสร้ว่าสิ่เหล่านั้นไม่ไ้รบวนแม่ ”
“ แม่บอพวเาว่าผมมีแฟนสาวหรือรับ? ”
เธอเหวี่ยวที่มีน้ำอยู่รึ่หนึ่เป็นวลม “ พวเาุยเรื่อลูและพวเาเป็นนยันทำานที่มีวามสุแ่ไหน ลูเยูรายารโทรทัศน์นั้นมั้ย? ปล่อยให้เป็นหน้าที่อนยันทำานน่ะ? แม่สมมุิว่ามันไม่มีอะไร ” วาอเธอลบนานที่ไม่มีอาหารเหลืออยู่อเธอ “ เ็มีสถานภาพท่ามลา่าเลี่ย มันือทั้หมที่พวเราไ้รับ: ลูอันถูประเมิน่าสูว่าลูอเธอ ันผอมเพรียวว่าเธอ ุนมอันห้อยน้อยว่า ”
ผมเสนอนมปั้าวโพเย็นัในานอผมให้เธอำหนึ่
“ ผมไม่มีแฟนสาวหน้าาสะสวยหรือแฟนหนุ่มหน้าาสะสวย ันั้นผมเาว่ามันไม่มีอะไร ”
เธอเทรึ่หนึ่อน้ำที่เหลือลในแ้วเปล่าอผม วัปริมาาสายา ผมไม่ั้ใะื่มน้ำนี่ริๆ เธอยวึ้นเพื่อื่มอวยพร “ แ่วามเลียัและารสาปแ่ในทุๆเรื่อ ”
นอร์แมน ร็อเวลล์ ัินหัวใั่ว้าอุเสีย
เาไม่รับโทรศัพท์ในืนแร หรือืนที่สอ หรือืนที่สาม แ่ในวันที่สี่ เารับสาย วันที่สี่นั้นแย่ที่สุ
“ ยุ่อยู่หรือเปล่า? ” ผมถาม
“ เปล่า ”
นั่นเป็นทั้หมที่ผมอยาไ้ยิน มาว่าสิ่อื่นใ ผมไ้เลี่ยไม่มอหน้าเามาสี่วันแล้ว และเา็ว่าอยู่ “ นายอยามาหา ”
พ่อแม่อผมออไป้านอ พวเาออไป้านอเสมอ พวเาทำหน้าที่ส่วนหนึ่ในานอพ่อ: เนไทสีำ แมเปมามี ไ่ปลาาเวียร์บนานสีเินที่ถูเสิร์ฟโยหิสาวร่าบาที่สวมเสื้อเิ้รัรูป
“ ใ่ ”
เาวาสายโยที่ไม่พูอะไรอีเลย ผมนั่ที่อบเียสัพั่อนะยัทุอย่าลใ้เียนระทั่ห้ออผมูสะอาและเป็นระเบียบ ไม่มีใรเยรวูวามเรียบร้อยใ้เียอผม โยเพาะวินเทอร์
ย่อเบาลบันไ (แม้ผมิว่าผมอยู่บ้านนเียว) ผมรอที่ประูให้ไฟหน้ารถอวินเทอร์ปราึ้นบนถนนส่วนบุลที่ว่าโล่อผม พวเพื่อนบ้านน่าะำลัมอู พวเาน่าะบอพ่อแม่ว่ามีเ็หนุ่มแปลประหลามาหาผมึื่นยามวิาล
พ่ออผมะูไม่สบายใ
แม่อผมะสั่นศีรษะและื่มน้ำอึให่าวน้ำอเธอ
วินเทอร์เ้ามาในบ้านอผมและเอนพิประู “ อนนี้นาย้อารอะไร? ” เาถาม
ผมบเา
“ ันเลียนาย ” ผมบอเา
เายิบาใส่ผม “ ้อารแบบนั้นหรือ? ”
“ ไม่ ” และานั้นผมหน้าอผมลบนออเา “ ันรันาย ันิถึนาย ลับมาหาันนะ ”
โยไม่ลัเล “ ไ้ ”
ใรสันะไม่ลัเลอนที่พูอะไรทำนอนี้ไ้อย่าไร
ผมว้า้อมือเาและลาเาึ้นบันไ เ้าไปในห้ออผม ผมปิประู ผมไม่เปิไฟ ผมพยายามล่อลวเาไปที่เียอผม ึ้นเียอผมแทน โยไม่ใ้วิธีอื่นนอาึแนเาอย่านุ่มนวล เาเลื่อนัวามแรึอผม ปล่อยให้ผมเป็นนพาเาไป
ารเปลื้อผ้า่ายว่าที่ผมิ ในวามมื
ปาอเาแนบผิวายอผม ผ้าปูที่นอนสับไปมาไปรอบๆัวเราเหมือนสำรับไพ่ทาโร์ ร่ายวามพินาศย่อยยับอเราสอออมา มือสัมผัสผิวาย ลิ้นสัมผัสผิวาย เนื้อแนบเนื้อ เสื้อผ้าที่สลัทิ้ไป ปราส่วนที่เปลือยเปล่าอันเยาว์วัยและลับเพาะมาึ้น: มันมาในรูปแบบอารสัมผัสเบื้อ้นและารปลุเร้าที่ใ้เวลาน้อยที่สุ
สอมืออเาเลื่อนผ่านหว่าาอันสั่นเทาอผม
“ นายไม่วรลัวอะไรแบบนี้ ” เาบอผม
“ นาย็ไม่วรลัวเหมือนัน ”
แ่พวเราลัว
มันไม่น่าประทับใเอาเสียเลย ุ่มเหื่อ ลำหาในวามมือย่าเอาเป็นเอาาย เมื่อมีเพียแสไฟาบ้านอเพื่อนบ้านที่ส่อมาและเล็ลอผ่านหน้า่า ผมึสามารถมอเห็นเ้าโรหน้าอวินเทอร์ ารบิัวไปมาที่เปี่ยมสุ ถูผลัลบนเียอผมและยึเาะอยู่ที่นั่น
ถูทำรั
เมื่อมันบล เมื่อร่าายอผมหยุารเลื่อนไหวและผมรู้สึพอใแ่็ไม่มีอะไรเิึ้นามมาอี ผมนั่ที่อบเียรออยู่ที่นั่นเพื่อให้มีบาอย่าเิึ้น ารเผาไหม้ที่เิึ้นเอามธรรมาิ? โทสะอพระผู้เป็นเ้า? เ็นิรนามที่ถือเป็นารลโทษ?
สิ่เหล่านั้นล้วนเป็นารโห ไม่มีอะไรเิึ้น ผมเ้าไปในห้อน้ำเพื่อะล้าออ และเมื่อผมลับมา วินเทอร์หลับไหลบนผ้าปูที่นอนอผม ผมม้วนัวอเา เาัวอุ่น
ผมสสัยว่าารระทำที่เพิ่เิึ้นนี้มีวามหมายหรือไม่
ความคิดเห็น