คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : Special Scene : Forever with you (Part 2)
Special Scene
Forever with you (Part 2)
“เซฮุน”
“....”
เสียงเล็กร้องเรียกอีกคนที่ควรจะนอนอยู่ข้างๆเขา แต่ตอนนี้เขากวาดมือไปบนเตียงกลับไม่พบอะไรเลย คนตัวสูงไปไหน?
“เซฮุน”
“....”
“งื้อออ....เซฮุน!!” แบคฮยอนร้องเรียกคนตัวสูงเสียงดังกว่าเดิมหลังจากร้องเรียกไปแล้วสองรอบแต่ไม่มีเสียงตอบรับ
“ครับๆๆ มาแล้วครับ” เซฮุนรีบวิ่งเข้ามาในห้อง เขาวางถาดอาหารไว้ที่โต๊ะก่อนจะนั่งลงบนเตียงข้างๆคนตัวเล็ก “ตื่นแล้วเหรอ?”
“งื้อออ....ที่นี่ที่ไหน?” แบคฮยอนมองใบหน้าหล่อของแฟนหนุ่มด้วยสายตาพล่ามัว เขามองอะไรๆไม่ชัดเลยแม้แต่ใบหน้าคมของคนตัวสูง
“ที่บ้านไงครับ”
“หื้ม แล้วไม่ไปเที่ยวกันเหรอ? ทำไมไม่ปลุก”
“พี่ไม่สบายจะไปได้ยังไง”
“แต่เราวางแผนกันไว้แล้วนะ” แบคฮยอนพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
“วางแผนไว้ก็ยกเลิกได้”
“อือออ....แต่พี่อยากไป”
“ไม่ได้ครับ ดูสิ ขนาดพูดยังไม่มีแรงจะพูดเลย จะไปเที่ยวได้ยังไง” แบคฮยอนหลับตาลงด้วยความเหนื่อยอ่อน เขาไม่มีแรงแม้แต่จะต่อปากต่อคำกับคนตัวสูง “ไว้พี่หายแล้วค่อยไปกันนะครับ”
“อือออ”
“ผมทำข้าวต้มไว้ เดี๋ยวพี่กินแล้วก็กินยานะ” แบคฮยอนพยักหน้าเบาๆก่อนที่เซฮุนจะประคองคนตัวเล็กขึ้นนั่งพิงกับหัวเตียง เซฮุนตักข้าวต้มขึ้นมาก่อนจะเป่าจนมั่นใจว่าไม่ร้อนแล้วจึงป้อนให้คนตัวเล็ก
“งื้อออ....ไม่อร่อยเลยอ่ะ” แบคฮยอนทำหน้าแหยเมื่อกินข้าวต้มเข้าไป เขามั่นใจว่าคนตัวสูงทำอร่อยอยู่แล้วเพียงแต่ลิ้นของเขาตอนนี้แทบจะไม่รับรสอะไรเลย
“ไม่อร่อยก็ต้องกินครับ”
“แต่ว่ามัน--”
“ถ้าไม่หายก็ไม่ได้ไปเที่ยว”
“กินก็ได้” คนตัวเล็กยู่หน้าก่อนจะอ้าปากกว้างให้แฟนหนุ่มป้อนแต่โดยดี คนตัวสูงป้อนข้าวต้มให้คนตัวเล็กจนเกือบหมดชามก่อนจะส่งน้ำให้คนตัวเล็กดื่ม จากนั้นก็จับอีกคนนอนลงบนเตียงแล้วแปะแผ่นลดไข้ลงบนหน้าผากเล็ก
“อื้ออออ....ทำอะไร?”
“ทำไมอ่ะ?”
“ออกไปนะ เดี๋ยวติดหวัด” แบคฮยอนใช้แรงทั้งหมดที่มีผลักเซฮุนออกไปเพราะคนตัวสูงแทรกตัวลงมานอนข้างๆเขา
“ก็รีบหายสิจะได้ไม่เป็นภาระคนอื่นเขา”
“นี่นายว่าพี่เป็นภาระเหรอ?...แค่กๆๆ” พูดไปก็ไอไป เสียงก็ไม่มีแรงก็ไม่มี เซฮุนหัวเราะออกมาเบาๆกับความดื้อของคนอายุมากกว่าก่อนจะจับหัวเล็กซบลงบนไหล่กว้างของเขา
“ผมอยู่ด้วยพี่จะได้หายไวๆไง ไม่ดีเหรอ?”
“ดี” แบคฮยอนซุกใบหน้าลงกับอกแกร่งอย่างออดอ้อน
“งั้นก็นอนพักนะครับ” เซฮุนยิ้มบางๆ มือหนาลูบกลุ่มผมนุ่มนิ่มเพื่อให้อีกคนได้หลับอย่างสบายใจก่อนจะจูบหน้าผากอีกคนเบาๆด้วยความรัก เขาไม่เคยคิดว่าจะมีใครที่ทำให้เขาเผยมุมนี้ออกมาได้ คนตัวเล็กคือคนเพียงไม่กี่คนที่เขาอยากจะอ่อนโยน เปลี่ยนคนที่ยิ้มยากให้กลายเป็นคนที่ยิ้มมากขึ้น เปลี่ยนคนปากแข็งให้รู้จักแสดงความรู้สึกออกมามากขึ้น
เปลี่ยนหัวใจของเขาที่เคยด้านชาให้กลับมาเต้นเป็นจังหวะอีกครั้ง
แบคฮยอนใช้เวลาฟื้นตัวเองจากพิษไข้อยู่สองวันโดยต้องลางานแล้วนอนพักอยู่ที่บ้าน ตอนแรกคนตัวสูงจะลางานด้วยเพราะไม่อยากให้คนตัวเล็กอยู่บ้านคนเดียว แต่คนตัวเล็กบอกว่าเขาอยู่ได้ไม่ต้องเป็นห่วง
วันหยุดสุดสัปดาห์วนกลับมาอีกครั้งและคราวนี้แบคฮยอนก็พร้อมที่จะไปเที่ยวแล้ว เสื้อผ้าของสองคนถูกจัดเข้ากระเป๋าเรียบร้อยก่อนที่ล้อออดี้สีดำจะหมุนมุ่งสู่ที่หมาย
ทะเลคือที่หมายของทั้งสองคน ทีแรกเซฮุนอยากจะไปเที่ยวบนเขาสูดอากาศบริสุทธิ์ แต่แบคฮยอนอยากจะไปทะเล เถียงกันไปเถียงกันมาแทบตายสุดท้ายเซฮุนก็ต้องตามใจคนตัวเล็กอยู่ดี
“รู้มั้ยวันนี้วันอะไร~~” แบคฮยอนยื่นหน้าเข้ามาใกล้อีกคนที่กำลังขับรถอยู่
“วันเสาร์ ทำไมเหรอ?” เซฮุนเหล่มองตุ๊กตาหน้ารถนิดๆก่อนจะหันกลับไปสนใจท้องถนนด้านหน้า
“เปล๊าา ไม่มีอะไร” แบคฮยอนยู่หน้าใส่อีกคนก่อนจะหันกลับไปนั่งเรียบร้อยในที่ของตัวเอง
ออดี้สีดำจอดที่ริมหาดเพราะแบคฮยอนบอกว่าอยากจะลงเดินเล่นที่หาดนี้ก่อนจะถึงที่พัก เพราะหาดของรีสอร์ทที่เขาพักเป็นหาดปิดไว้สำหรับผู้ที่พักเท่านั้น ถึงจะเป็นส่วนตัวแต่ก็ไม่ครึกครื้นและกว้างขวางเท่าหาดสาธารณะ พอลงจากรถได้คนตัวเล็กก็รีบวิ่งลงชายหาดด้วยความตื่นเต้นอย่างกับไม่เคยเห็นทะเลมาก่อน ทั้งที่ก็เคยมาตั้งหลายครั้งแล้ว
“เซฮุน ลงมาเร๊วววว” แบคฮยอนกวักมือเรียกอีกคนให้ลงมาเดินบนชายหาดกับเขา พอเห็นอีกคนค่อยๆเดินตามมาช้าๆเขาจึงเดินไปตาม
“เร็วซิ” แบคฮยอนลากแขนอีกคนให้ลงไปที่ชายหาด “เก็บเปลือกหอยกัน”
“ผมนั่งรออยู่ข้างบนได้มั้ย?”
“ไม่ได้!! มาเก็บด้วยกันเลย” แบคฮยอนพยายามใช้แรงทั้งหมดที่มีดึงคนตัวสูงให้ไปกับเขา แต่แรงเท่าลูกหมาแบบนั้นจะไปทำอะไรโอเซฮุนได้
“เปลือกหอยเขามีไว้ประดับหาดทราย พี่ไปเก็บมาก็เท่ากับทำลายธรรมชาติ”
“โธ่ พ่อนักอนุรักษ์ พ่อคนรักธรรมชาติ”
“....”
“ไปเก็บคนเดียวก็ได้!!” พูดจบก็เดินตุ๊บปัดตุ๊บป่องลงชายหาดไปคนเดียว เซฮุนหัวเราะออกมาเบาๆกับความขี้งอนของคนตัวเล็ก แบคฮยอนน่าจะรู้ว่าเขาไม่ชอบทำอะไรสนุกๆ เขาชอบนั่งเฉยๆมากกว่า เซฮุนนั่งลงที่ใต้ต้นไม้ต้นหนึ่งก่อนจะมองคนตัวเล็กที่เดินเก็บเปลือกหอยไปเรื่อยๆตามชายหาด เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาก่อนจะถ่ายรูปคนตัวเล็กไว้ เผื่อจะเก็บเอาไว้ดูเล่นๆเวลาว่าง
ผ่านไปสิบห้านาทีแบคฮยอนก็ยังเดินเก็บเปลือกหอยไปตามชายหาดจนเซฮุนต้องเดินไปตามเพราะกลัวจะไปถึงที่พักเย็นเกินไป
“พี่แบค ไปกันได้แล้วครับ”
“ขอเก็บต่ออีกนิดไม่ได้เหรอ?” แบคฮยอนหันมองแฟนหนุ่มพร้อมทำหน้าตาออดอ้อน
“มันจะเย็นแล้วนะครับ ถ้าเราไปถึงที่พักช้าพี่จะอดเล่นน้ำที่นั่นนะ” แบคฮยอนทำหน้าลังเล ที่คนตัวสูงพูดมันก็ถูกแต่เขาก็อยากจะอยู่ที่นี่ต่ออีกสักนิด
“ตามใจ พี่อยู่นี่แหละ เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมมารับ” พูดจบเซฮุนก็หันหลังเดินไปทิ้งให้แบคฮยอนยืนอ้าปากค้างอยู่ตรงนั้น จะใช้ไม้แข็งอะไรก็ได้ แต่จะใช้ไม้ทิ้งกันกลางทางแบบนี้ไม่ได้!!!
“เดี๋ยวสิ รอด้วย!!” แบคฮยอนจุ่มมือลงน้ำเพื่อล้างทรายออกก่อนจะรีบเดินตามอีกคนไป
“เซฮุนรอด้วย!!” แบคฮยอนตะโกนตามหลังแฟนตัวสูง แต่เหมือนยิ่งตะโกนว่าให้รออีกคนก็จะยิ่งแกล้งเดินต่อไปโดยไม่สนใจ แบคฮยอนเห็นอย่างนั้นจึงพยายามเร่งฝีเท้าก้าวขาถี่ยิบเพื่อจะเดินตามอีกคนให้ทัน
“แบคฮยอน”
ขาเรียวที่กำลังก้าวเดินหยุดลงก่อนจะหันไปตามเสียงเรียก เสียงที่เขารู้สึกว่า
ครั้งหนึ่งคุ้นเคยกับมันมากแค่ไหน…
“พ....พี่ชานยอล” คนตัวเล็กมองใบหน้าหล่อของอีกคนที่ไม่ว่าจะผ่านไปซักกี่ปีก็ยังหล่อเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน แต่สิ่งที่เปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัดคือพี่ชานยอลดูโตเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาก
“แบคฮยอนจริงๆด้วย” ชานยอลเดินเข้ามาหาคนตัวเล็กพร้อมส่งยิ้มบางๆให้ “ไม่คิดว่าจะเจอเราที่นี่ สบายดีมั้ย?”
“สบายดีครับ พี่ล่ะ?” แบคฮยอนส่งยิ้มบางๆกลับไป
“พี่ก็....สบายดี” ชานยอลมองตาคนตัวเล็กด้วยสายตาสื่อความหมาย ตลอดหลายปีที่ผ่านมา มีไม่กี่อย่างที่วนเวียนอยู่หัวของเขา คือเรื่องงาน ครอบครัว แล้วก็
แบคฮยอน…
“เอ่อ....พี่ชานยอลมาเที่ยวเหรอครับ?” แบคฮยอนที่ได้สติก่อนจึงรีบเปลี่ยนเรื่องคุย
“อ๋อใช่ พี่มาเที่ยวก่อนจะไปจีนน่ะ”
“เอ๋? พี่ชานยอลจะไปจีนเหรอครับ?” แบคฮยอนตกใจเล็กน้อยที่ได้ยินแบบนั้น
“ใช่ พี่ว่าจะไปอยู่ที่นั่นเลย ว่าจะไปเริ่มอะไรใหม่ๆที่นั่นด้วย” ชานยอลรู้ว่าถ้าเขายังอยู่ที่นี่เขาก็จะเอาแค่คิดถึงแบคฮยอน เขาเลยอยากจะไปเริ่มอะไรใหม่ๆที่นั่นตามคำชวนของอี้ชิง เผื่อว่าเขาจะได้จัดการกับความรู้สึกตัวเองแล้วลองเปิดใจกับใครคนใหม่สักที
“งั้นเหรอครับ” บอกตรงๆว่าได้ยินแบบนี้ก็แอบใจหายไม่น้อย ยอมรับว่าตั้งแต่ตอนนั้นมาจนถึงตอนนี้เขาก็ยังมีความรู้สึกดีๆให้พี่ชานยอลอยู่ พี่ชานยอลคือคนที่เขาชอบ ตอนนี้ก็ยังชอบอยู่ นั่นคือความจริงที่ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ เพียงแต่ตอนนี้เขาได้เลือกมันแล้ว
เขาเลือกโอเซฮุน
“แล้วเราล่ะ มาเที่ยวเหมือนกันเหรอ? มากับใคร?”
“อ๋อ มากับ--”
“มากับผม”
คนที่น่าจะเดินไปตั้งนานแล้วกลับมายืนเท้าเอวอยู่ตรงนี้ ใบหน้าหล่อทำหน้ากวนบาทาใส่อีกฝ่ายก่อนจะยักคิ้วเบาๆสองที เขาเดินไปเกือบจะถึงรถอยู่แล้วก็นึกว่าคนตัวเล็กจะเดินตามมา พอหันไปไม่เห็นจึงเดินกลับมาตาม ไม่คิดว่าปล่อยให้ห่างตัวแป๊บเดียวจะเกิดอะไรแบบนี้ขึ้น ต่อจากนี้เขาจะผูกโซ่ข้อมือติดกับแบคฮยอนให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย
“อ้าว สวัสดีเซฮุน” ชานยอลกล่าวทักทายด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ถึงแม้ว่าจะเป็นการยิ้มแย้มที่ดูจะเสแสร้งไปสักนิดหนึ่ง
แบคฮยอนเห็นคนตัวสูงไม่ยอมทักทายชานยอลกลับจึงใช้ศอกกระทุ้งอีกคนพร้อมส่งสายตาเป็นเชิงว่าอย่าเสียมารยาท เซฮุนจึงต้องยอมโค้งให้ถึงแม้จะไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่ก็ตาม
“พี่ว่าพี่ไปดีกว่า แถวนี้มันมีพวกหึงโหด ไม่คิดว่าจะยังขี้หวงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน”
“มันก็แน่อยู่แล้วครับ มีแฟนน่ารักก็ต้องหวงเป็นธรรมดา โดยเฉพาะคนที่คิดจะง้าบไปทุกทีที่เผลอ”
“เซฮุน!!” แบคฮยอนหันมองหน้าแฟนหนุ่มอย่างคาดโทษก่อนจะหันไปยิ้มแหยๆให้ชานยอล
“งั้นแบคลานะครับ” คนตัวเล็กโค้งให้ชานยอลแล้วก็ไม่ลืมจะจับหัวแฟนตัวสูงให้โค้งตามก่อนจะลากอีกคนให้เดินตามมา แบคฮยอนลากคนขี้หึงมาจนถึงรถก่อนจะยืนเผชิญหน้าเพื่อเคลียร์เรื่องเมื่อครู่
“ทำไมนิสัยไม่ดี”
“ตรงไหน?”
“นี่ไง นายกำลังนิสัยไม่ดี” แบคฮยอนจิ้มนิ้วชี้ลงบนอกแกร่ง คนนิสัยไม่ดีก็ได้แต่ทำหน้าหงิกใส่อีกคน เขาไม่ได้นิสัยไม่ดี เขาแค่ไม่ชอบพี่ชานยอล เขาไม่ชอบมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว
“ก็ผมไม่ชอบเขาอ่ะ”
“ถึงไม่ชอบก็ต้องทำตัวดีๆ รู้จักมั้ยมารยาทสังคมน่ะ”
“โห แรงอ่ะ” เซฮุนเบิกตากว้างกับคำพูดของคนตัวเล็กก่อนจะเอาหลังพิงรถแล้วเสมองไปทางอื่น
“ฮั่นแน่ หึงอ่อ?” แบคฮยอนยื่นหน้าเข้าไปใกล้อีกคน
“ใครหึง?”
“นายไง”
“ผมไม่ได้หึง”
“แล้วอย่างงี้เรียกว่าอะไร?”
“เรียกว่าหงุดหงิด”
“หงุดหงิดเพราะว่าหึงใช่มั้ยล่ะ?”
“ก็มัน--”
‘จุ๊บ’
คำพูดน้อยใจต้องถูกกลืนลงไปเมื่อมือเล็กคว้าใบหน้าหล่อลงมาประกบจูบ ริมฝีปากบางดูดดึงริมฝีปากหนาทั้งบนและล่างอย่างเอาใจ จูบซ้ำๆอยู่อย่างนั้นเพื่อให้คนน้อยใจเลิกคิดมากเสียที คนตัวเล็กถอนริมฝีปากออกก่อนจะอมยิ้มบางๆแล้วมองใบหน้าหล่อของแฟนตัวสูง
“จะหึงทำไม นายก็รู้อยู่แล้วว่ายังไงพี่ก็รักนายคนเดียว หื้มม” แบคฮยอนยิ้มกว้างก่อนจะดึงแก้มของอีกคนอย่างเอ็นดู
“ขี้น้อยใจแบบนี้ไหนมาดูสิหัวล้านหรือเปล่า?” แบคฮยอนทำท่าทางจะแหวกผมอีกคนดู เซฮุนจึงจับมือเล็กเอาไว้ก่อนที่จะทำผมของเขายุ่ง
“พอแล้ว หายงอนแล้ว” เซฮุนทำเป็นปั้นหน้านิ่งแต่จริงๆเขารู้สึกดีเอามากๆที่ได้ยินคำพูดแบบนั้นจากคนตัวเล็ก ทั้งสองคนขึ้นรถแล้วเดินทางต่อไปจนถึงรีสอร์ท คราวนี้เซฮุนต้องลงไปเล่นน้ำกับแบคฮยอนเพราะครั้งนี้คนตัวเล็กขู่ไว้บอกว่าถ้าไม่มาเล่นน้ำด้วยกันจะไม่พูดด้วยสามวัน
“ขึ้นกันเถอะครับ จะมืดแล้วนะ”
“นายขึ้นไปก่อนเลย พี่ขอเล่นต่ออีกหน่อย”
“แต่ว่า--”
“ขอสิบนาที”
“....”
“นะ” บอกตรงๆว่าเซฮุนไม่เคยเอาชนะใบหน้าออดอ้อนแบบนี้ได้เลย
“รีบตามมานะครับ”
“อื้ม” แบคฮยอนตอบรับก่อนที่คนตัวสูงจะเดินเข้าไปที่ห้องพัก
สิบนาทีผ่านไปแบคฮยอนก็เดินเข้ามาในห้องแล้วเข้าห้องน้ำเพื่ออาบน้ำล้างตัว เซฮุนนอนอยู่บนเตียงก็นั่งดูรูปคนตัวเล็กที่เขาถ่ายวันนี้ มีทั้งรูปเก๊กรูปเผลอ แต่ไม่ว่าจะเป็นรูปไหนสำหรับเขาคนตัวเล็กก็น่ารักทุกรูปอยู่แล้ว
ไม่นานแบคฮยอนก็เดินออกมาจากห้องน้ำกลิ่นหอมของสบู่และแชมพูสระผมหอมฟุ้งไปทั่วห้อง ผมเปียกที่หยดลงมากับร่างบอบบางที่สวมแค่เสื้อคลุมอาบน้ำทำให้เซฮุนจ้องมองไม่ละสายตา
“พี่แบคมานี่” เซฮุนร้องเรียกอีกคนพร้อมกวักมือเรียก คนตัวเล็กก็เดินไปหาแฟนหนุ่มอย่างว่าง่ายก่อนจะถูกฉุดให้ลงมานอนอยู่ในอ้อมกอดของอีกคน
“เซฮุน อย่า!!” แบคฮยอนร้องห้ามเมื่อแฟนหนุ่มซุกใบหน้าลงลำคอขาวของเขา “ยังไม่ได้เช็ดผมเลย”
“หอม”
“ก็ต้องหอมอยู่แล้วเพิ่งอาบน้ำมานี่น่า เซฮุน!!” แบคฮยอนหัวเราะคิกคักเมื่อคนตัวสูงฝังจมูกคมลงบนแก้มนุ่มนิ่ม
“วันนี้สนุกมั้ย?” เซฮุนถามคนที่อยู่ในอ้อมกอด
“สนุกมาก ขอบคุณนะ” แบคฮยอนอมยิ้มก่อนจะหอมแก้มแฟนตัวสูงคืน
ตื๊อดึงงงงงงงง!!!!
เสียงแอปพลิเคชั่นสีเขียวยอดฮิตดังขึ้นขัดจังหวะของทั้งคู่ แบคฮยอนเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์บนหัวเตียงก่อนจะเปิดอ่านข้อความเมื่อครู่แล้วพิมพ์ตอบกลับอย่างตั้งใจ
“ใครเหรอ?” เซฮุนถามขึ้นเพราะเห็นคนตัวเล็กเงียบไป
“อ๋อ เพื่อนน่ะ” สีหน้าแบคฮยอนตอนนี้ไม่เนียนจนคนตัวสูงสัมผัสได้ เซฮุนยื่นหน้าเข้าไปดูหน้าจอโทรศัพท์แต่อีกคนก็เอียงหลบไม่ให้เขาดู
“ไหนเอามาดูซิ” เซฮุนแย่งโทรศัพท์มาจากมือเล็กก่อนจะอ่านชื่อคนที่คนตัวเล็กบอกว่าเป็นเพื่อน
พี่ชานยอล
“ทักเขาไปก่อนด้วย ร้ายอ่ะ” เซฮุนมองอีกคนด้วยสายตาตัดพ้อ เขาเลื่อนดูแชทก็เห็นว่าบทสนทนาครั้งสุดท้ายคือเมื่อสี่ปีที่แล้ว แต่เมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมาบทสนทนาเกิดขึ้นเพราะคนข้างๆเขาเป็นคนทักไปก่อน
“นายฟังก่อนนะ คือเมื่อเย็นยังคุยกันไม่เสร็จนายก็มาก่อเรื่องซะก่อนอ่ะ”
“....”
“พี่ชานยอลเขากำลังจะไปอยู่จีนแล้ว พี่ก็แค่อยากรู้ว่าเขาเป็นยังไงบ้าง แค่นั้นเอง”
“แล้วทำไมต้องโกหกว่าเป็นเพื่อน” เซฮุนมองหน้าคนตัวเล็ก เขาเป็นคนมีเหตุ ถ้าคนตัวเล็กมีเหตุผลดีๆเขาก็จะไม่โกรธ
“ก็ถ้านายรู้นายก็จะเป็นแบบนี้ไง” แบคฮยอนจ้องมองใบหน้าหล่อของอีกคน เขาไม่ได้มีอะไรนอกจากอยากรู้ความเป็นอยู่ของคนที่ไม่ได้ติดต่อกันมาหลายปี เขาคุยแบบบริสุทธิ์ใจจริงๆนะ
“ไม่เชื่อนายเอาไปดูเลย ไม่มีประโยคที่อ่านแล้วรู้สึกพิเศษอะไรเทือกๆนั่นหรอก” เซฮุนจ้องตากับอีกคนที่พยายามจะสื่อบอกเขาว่าไม่ได้คิดอะไร เซฮุนส่ายหน้าเบาๆก่อนจะมองใบหน้าน่ารักแล้วยิ้มออกมาบางๆ
“ผมเชื่อ” เขาเชื่อคนตัวเล็ก เชื่อจนหมดใจ
“น่ารักที่สุด” แบคฮยอนหยิกจมูกโด่งเบาอย่างหมั่นเขี้ยวก่อนจะยิ้มกว้างจนตาหยี
“แต่ผมก็ไม่ชอบให้พี่ไปคุยกับใครแล้วไปยิ้มหวานใส่เขาแบบนี้อ่ะ”
“เอ้า!! แล้วจะให้พี่เบะปากมองบนใส่เขาหรือไง?”
“ก็ผมหวงอ่ะ” ไม่พูดเปล่าร่างหนาลุกขึ้นคร่อมร่างบางทันทีก่อนจะสบตากับคนตรงหน้า “ยิ้มแบบนี้กับผมคนเดียวได้มั้ยครับ”
พูดจบริมฝีปากหนาก็ก้มลงประกบริมฝีปากบางทันที เขาค่อยๆขบเม้มริมฝีปากบนและล่างอย่างอ่อนโยนก่อนจะรุกล้ำเข้าไปข้างในโพรงปากอุ่น
“อื้ออออ” ลิ้นร้อนตวัดพันลิ้นของอีกคนจนพอใจก่อนจะถอนจูบออก
“รอยยิ้มนี้เป็นของผม”
“....”
“ปากนี้ก็เป็นของผม” เซฮุนใช้นิ้วชี้แตะที่ริมฝีปากสีเชอรี่
“แก้มย้อยๆนี่ก็ของผม” แบคฮยอนหัวเราะคิกคักอย่างชอบใจเมื่อริมฝีปากหนาประทับลงบนแก้มนุ่มนิ่ม
“นี่ก็ของผม” เซฮุนก้มลงซุกไซร้ซอกคอขาว คนตัวเล็กก็เอียงคอเล็กน้อยเพื่อให้อีกคนซุกไซร้ตามใจชอบ ริมฝีปากหนาไล่จูบจากลำคอขาวลงมาจนถึงหน้าอกที่เสื้อคลุมอาบน้ำปิดไม่มิดแล้วฝากรอยรักเอาไว้เพื่อแสดงความเป็นเจ้าของก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาสบตากับคนใต้ร่าง
“บยอนแบคฮยอนเป็นของผม”
แบคฮยอนจ้องมองคนรักก่อนจะอมยิ้มออกมาบางๆ คำพูดหวานๆของคนตัวสูงไม่ได้เป็นเพียงแค่คำหวานลอยๆที่นึกพูดเพื่อสนุกปาก เพราะตลอดหลายปีที่ผ่านมาเขาสัมผัสได้ถึงความรักความจริงใจที่อีกคนมีให้ ตั้งแต่วันนั้นจนมาถึงวันนี้ความรักที่คนตัวสูงมีให้เขามันไม่เคยน้อยลงเลย กลับกันมีแต่จะเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆด้วยซ้ำ เซฮุนทำให้เขารู้สึกว่าเขาสำคัญกับอีกคนมากจริงๆ
“โอเซฮุนก็เป็นของพี่แบคเหมือนกัน” มือเล็กโอบใบหน้าหล่อของคนบนร่างก่อนจะเสยผมสีดำขลับของอีกคนด้วยความรัก
“ทำไมพูดจาน่ารักจังเลยครับ”
“ทำไมอ่ะ? จะพูดบ้างไม่ได้เหรอ?”
“….”
“พี่ต้องมัดใจนายเอาไว้ก่อน เผื่อวันไหนนายไปเจอสาวสวยๆจะได้ไม่ทิ้งพี่ไปไง” แบคฮยอนบีบจมูกโด่งด้วยความหมั่นเขี้ยว
“น่ารักขนาดนี้ใครจะทิ้งลงล่ะครับ” ใบหน้าหล่อก้มลงฟัดแก้มขาวนุ่มนิ่มก่อนจะแทรกตัวลงนอนข้างๆแล้วคว้าอีกคนเข้ามากอดแน่น
“กว่าผมจะได้พี่มาไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะ ไม่ทิ้งง่ายๆแน่นอน”
“ง่ะ ย้อนความหลังอีกแล้ว” แบคฮยอนหันหน้าซุกเข้าไปในอ้อมกอดอบอุ่นก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตากับอีกคน
“คิดถึงวันแรกที่เราเจอกันเนอะ ไม่ใช่แบบนี้เลย นายดูเกลียดพี่มากอ่ะ” แบคฮยอนยิ้มขำเมื่อนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์เมื่อห้าปีที่แล้ว ตอนที่เจอกับคนขี้รำคาญครั้งแรก เอาแต่ทำหน้าเบื่อโลกจนเขาเองก็ยังไม่อยากจะคุยเลยด้วยซ้ำ
“ใครบอก วันนั้นไม่ใช่วันแรกสักหน่อย”
“….”
“ผมเจอพี่ก่อนหน้านั้นอีก”
“ห๊ะ! เจอตอนไหน? ที่ไหนยังไง?” คนตัวเล็กส่งเสียงตกใจก่อนจะขมวดคิ้วถามอีกคน
“วันปฐมนิเทศที่พี่เมาในร้านเหล้าแล้วอาละวาดจนข้าวของเละเทะหมดเลยไง” เซฮุนตัดสินใจเล่าเรื่องราวอันไม่น่าประทับใจให้คนตัวเล็กฟัง ตอนนั้นคนตัวเล็กน่าเกลียดมาก เสียงดังจนคนเขาส่ายหัวกันทั้งร้าน
“ไรอ่ะ?! แล้วทำไมเพิ่งมาบอก น่าอายจัง” แบคฮยอนก้มหน้างุดๆเพราะรู้สึกเขิน แต่จะมาเขินตอนนี้มันไม่ทันแล้วล่ะ มันสายเกินไปแล้ว
เซฮุนหัวเราะออกมาเบาๆเมื่อเห็นท่าทางเขินของอีกคน นึกย้อนไปถึงเรื่องราวทั้งหมดมันก็มีทั้งดีและไม่ดี มีทั้งเหตุการณ์ที่คิดถึงและเหตุการณ์ที่ไม่อยากจะคิดถึง แต่สุดท้ายแล้วเรื่องราวพวกนั้นมันก็เป็นความทรงจำดีๆที่ทำให้คนตัวเล็กได้มาอยู่ข้างๆเขาในตอนนี้ ต่อจากนี้ก็แค่ทำทุกวันให้ดีที่สุด รักและดูแลคนตัวเล็กให้ดีที่สุดก็พอ
“ง่วงแล้วเหรอครับ?” เซฮุนถามขึ้นเพราะเห็นคนตัวเล็กหาวหวอดๆ
“อือ เพลียน้ำทะเลอ่ะ”
“งั้นก็นอนเถอะ” คนตัวสูงกระชับอ้อมกอดเพื่อให้ความอบอุ่นกับอีกคนแต่อีกคนกลับไม่ยอมนอนเงยหน้าขึ้นมามองเขาด้วยแววตาใส
“ร้องเพลงให้ฟังหน่อย”
“หื้ม?” คนตัวสูงจ้องหน้าอีกคนอย่างแปลกใจที่จู่ๆก็บอกว่าอยากฟังเขาร้องเพลง
“พี่จะฟังเสียงของผมจริงๆเหรอ? ผมกลัวว่าพี่จะตื่นมากกว่าหลับนะ” เซฮุนเลิกคิ้วถามอีกคน ก็รู้ๆอยู่ไม่ใช่เหรอว่าเสียงเขาเป็นยังไง ถ้าอยากฟังจริงๆเขาจะร้องให้ฟังก็ได้ แต่ฟังแล้วอาจจะรู้สึกปวดหูหน่อยๆ
“โถ่ นายทำให้ความฝันของพี่พังไม่เป็นท่าเลยนะรู้มั้ย?” แบคฮยอนถอนหายใจเบาๆก่อนจะพลิกตัวนอนหงายอย่างเซ็งๆ
“ความฝัน?”
“ก็พี่เคยฝันว่าถ้ามีแฟนจะให้แฟนร้องเพลงกล่อมนอนน่ะสิ” คนตัวเล็กหันมองหน้าอีกคนก่อนจะยู่หน้างอแงใส่ “ฝันพังหมดเลย”
“ถึงผมจะร้องเพลงให้ฟังไม่ได้ แต่ผมกอดพี่ได้ทั้งคืนเลยนะ” เซฮุนจ้องมองใบหน้าน่ารักก่อนจะยิ้มออกมาบางๆ
“พี่จะนอนฝันดีไปจนถึงเช้าเลย” เขาพูดจริงๆนะ ถ้าคนตัวเล็กอยากให้เขากอด เขาก็จะกอดให้ความอบอุ่นไปตลอดทั้งคืนเลย
“จริงอ่ะ”
“อื้ม”
“งั้นกอดหน่อย” ร่างเล็กซุกตัวเข้าไปในอ้อมกอดของอีกคนก่อนจะหลับตาพริ้มแล้วยิ้มออกมาบางๆ
“กอดแน่นๆเลยนะ”
“ไม่อึดอัดเหรอครับ?” เซฮุนถามเพราะเขาคิดว่าถ้ากอดอีกคนแน่นไปอีกคนจะอึดอัด แต่อีกคนกลับส่ายหัวเป็นคำตอบ แบคฮยอนชอบให้คนตัวสูงกอดแน่นๆ เพราะมันให้ความรู้สึกเหมือนกับว่าคนตัวสูงจะกอดเขาไว้แบบนี้และจะไม่ทิ้งเขาไปไหน
“จุ๊บด้วย” คนตัวเล็กเงยหน้ามองก่อนจะทำปากจู๋เพื่อขอจูบจากอีกคน เขาต้องได้จูบก่อนนอนเขาถึงจะนอนหลับ
เซฮุนเห็นท่าทางน่ารักก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา จริงๆคนตัวเล็กก็อ้อนเก่งเหมือนกัน เผลอๆจะอ้อนเก่งกว่าเขาเสียอีก คนตัวสูงค่อยๆก้มลงไปก่อนจะจูบแตะริมฝีปากบางของอีกคนเบาๆด้วยความรัก
“คิคิ” พอได้รับจูบก่อนนอนแบคฮยอนก็หัวเราะคิกคักชอบใจ
“นอนได้แล้ว”
“อื้อออ” แบคฮยอนพยักหน้าแล้วซบศีรษะลงกับอกแกร่ง แค่นี้เขาก็มีความสุขจะแย่อยู่แล้ว ไม่อยากจะคิดว่าตอนหลับไปจะฝันดีขนาดไหน
เซฮุนมองคนในอ้อมกอดที่กำลังหลับตาพริ้ม ใบหน้าน่ารักยามหลับใหลน่ารักเสียจนอดไม่ได้ที่จะก้มลงจูบหน้าผากมนเบาๆ คนตัวเล็กนิ่งไปแล้ว คาดว่าอีกไม่นานคงจะหลับสนิท
“ฝันดีนะครับ”
เปลือกตาบางขยับเล็กน้อยก่อนจะลืมตาขึ้นในความมืด ในห้องมืดไปหมดมีเพียงแสงไฟยามค่ำคืนจากหน้าต่างที่ส่องเข้ามาเพียงเล็กน้อย ร่างเล็กบิดขี้เกียจเล็กน้อยก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดโคมไฟแล้วนั่งงงอยู่บนเตียง
คนตัวสูงไปไหน?
แบคฮยอนมองไปรอบๆห้องแล้วไม่พบคนตัวสูงขาเรียวจึงก้าวลงจากเตียงก่อนจะเดินไปดูที่ห้องน้ำแต่ก็ไม่พบอีกคน คนตัวเล็กขมวดคิ้วเล็กน้อย เวลานี่แล้วคนตัวสูงไปไหนกันนะ ไปซื้อของเหรอ? หรือออกไปเดินเล่น?
คิดได้อย่างนั้นแบคฮยอนจึงเดินออกไปดูที่ชายหาดเพื่อว่าจะเจออีกคนเดินเล่นอยู่ ขาเล็กก้าวเดินไปตามทาง เขาเลือกที่จะไม่ใส่รองเท้าเพราะอยากให้เท้าได้สัมผัสความอ่อนนุ่มของทรายขาว ใบหน้าสวยเงยหน้าขึ้นปะทะกับสายลมเย็นริมทะเลยามดึก สูดอากาศบริสุทธิ์ที่หาไม่ได้จากในเมืองก่อนที่ขาเล็กจะหยุดชะงัก
สายตาเรียวมองตรงไปยังชายหาดข้างหน้าที่ถูกประดับไปด้วยเทียนแสงสว่างไสวเป็นรูปหัวใจ เขาก้มลงมองที่ปลายเท้าตัวเองก่อนจะหยิบรูปถ่ายใบหนึ่งที่วางอยู่บนพื้นทรายขึ้นมา มันเป็นรูปคู่รูปแรกที่เขาเซลฟี่ด้วยกันตอนขี่หลังน้องรหัสเมื่อห้าปีที่แล้ว ยังเก็บมันไว้อยู่อีกเหรอ?
รอยยิ้มบางๆเกิดขึ้นบนใบหน้าสวยก่อนที่เอวบางจะถูกสวมกอดจากทางด้านหลังแล้วจมหายไปในอกของอีกคน
“ตื่นช้าจังเลยครับ รอตั้งนาน” เซฮุนก้มลงฝังจมูกคมลงบนแก้มนุ่มนิ่มก่อนจะเกยคางบนไหล่บาง
“เซอร์ไพรส์เหรอคนบ้า ก็นึกว่าหายไปไหน”
“รออยู่ตรงนี้นานแล้วครับ ยุงกัดด้วย” เซฮุนทำเสียงอ้อนใส่อีกคน แบคฮยอนจึงหัวเราะออกมาเบาๆก่อนจะหันหน้าเข้าหาแฟนตัวสูงแล้วใช้แขนคล้องคออีกคนไว้
“น่าสงสารจังเลย กลับไปเดี๋ยวจะเกาให้นะ” แบคฮยอนยิ้มกว้างใส่อีกคนก่อนจะต้องตกใจเมื่อคนตัวสูงอุ้มร่างเล็กขึ้นในท่าเจ้าสาว ขายาวพาอีกคนก้าวเดินไปในวงเทียนเหล่านั้นก่อนจะวางอีกคนลงอย่างอ่อนโยนแล้วนั่งลงข้างๆ
“สุขสันต์วันครบรอบนะครับ” มือหนาเอื้อมหยิบช่อดอกกุหลาบสีขาวที่วางอยู่ข้างๆยื่นให้คนตัวเล็ก แบคฮยอนรับมันมาก่อนจะดมความหอมเล็กน้อยแล้วหันไปสบตากับอีกคน
“นึกว่าจะจำไม่ได้ซะแล้ว”
“วันสำคัญจะลืมได้ยังไงครับ” มือหนายื่นไปกุมมือเล็กก่อนจะส่งยิ้มบางๆ
“ก็เมื่อเช้านายจำไม่ได้”
“ใครบอก ผมแกล้งให้พี่เฟลเล่นต่างหากล่ะ”
“เด็กบ้า” แบคฮยอนอมยิ้มบางๆก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตากับอีกคน “ห้าปีแล้วเนอะ เวลาผ่านไปไวมากเลย”
“อืม”
“ไม่คิดว่าจะคบกันได้นานขนาดนี้เลยอ่ะ”
“ทำไมล่ะครับ?” เซฮุนถามคนตัวเล็กก่อนจะหันมองใบหน้าน่ารัก
“ก็นายกับพี่ไม่ค่อยเหมือนกัน แต่ก็คบกันมาได้จนป่านนี้” แบคฮยอนหันหน้าเข้าหาแฟนตัวสูงก่อนจะโอบใบหน้าหล่อเอาไว้ด้วยมือเล็กทั้งสองข้าง
“ขอบคุณที่อดทนกับพี่นะ”
“พูดอะไรอย่างนั้นครับ”
“พี่รู้หน่าว่าบางทีพี่ก็งี่เง่าใส่นายมากไปหน่อย”
“….”
“แต่อยากให้รู้ไว้ว่าไม่ได้ตั้งใจ” แบคฮยอนสบตากับอีกในระยะใกล้ เขาอยากให้คนตัวสูงอภัยให้เขาไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตาม ถ้าเขาทำตัวไม่ดีหรือทำแย่ๆใส่ เขาไม่ได้ตั้งใจจะให้มันเป็นแบบนั้น
“งั้นพี่ก็ต้องรักผมให้มากๆรู้มั้ยครับ”
“รู้น่า ทุกวันนี้ก็รักมากอยู่แล้ว ให้รักมากกว่านี้มันจะล้นหัวใจเอานะ” คนตัวเล็กทำหน้าตาน่ารักก่อนจะยิ้มหวานให้อีกคน
“ดอกไม้สวยจัง ขอบคุณนะ” ศีรษะเล็กเอียงลงไปซบกับไหล่กว้าง เขามองดอกไม้ในมือแล้วยิ้มออกมาบางๆก่อนจะหลับตาลงซึมซับความสุขและบรรยากาศดีๆกับคนข้างๆ
“พี่ครับ”
เสียงเข้มเอ่ยเรียกอีกคนก่อนที่อีกคนจะดันตัวขึ้นมามองหน้าเขา แบคฮยอนสบตากับคนตรงหน้าก่อนจะก้มลงมองกล่องเล็กๆที่อยู่ในมือหนา แหวนคู่สีเงินในกล่องกำมะหยีสีดำถูกยื่นมาตรงหน้าคนตัวเล็ก เป็นแหวนเรียบๆไม่หรูหรา ไม่มีเพชรหรือพลอยประดับตกแต่งมากมาย แต่มันเป็นแหวนธรรมดาๆที่สามารถใส่ไปได้ทุกที่ตลอดชีวิตของเขา แบคฮยอนเงยหน้าขึ้นสบตากับคนตรงหน้าก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วพยายามรวบรวมสติกับเหตุการณ์ตรงหน้า
“เซฮุน...”
“แต่งงานกันนะครับ”
สิ้นเสียงของคนตัวสูงน้ำสีใสก็เริ่มคลอออกมาในดวงตา เขากำมือแน่นและเม้มริมฝีปากบางจนเป็นเส้นตรง
“บ....บ้า....ล้อเล่นป่ะเนี่ย” แบคฮยอนตีแขนแกร่งไปหนึ่งทีโทษฐานแกล้งเขาให้ตกใจเล่น
“ไม่เล่นครับ จริงจัง” เซฮุนสบตากับอีกคนเพื่อบอกให้รู้ว่าประโยคเมื่อครู่ที่เอ่ยออกไปนั้นได้ผ่านการไตร่ตรองมาอย่างถี่ถ้วนแล้ว
“จะแต่งยังไง....เราเป็นผู้ชายนะ” ปฏิเสธไม่ได้ว่าเรื่องนี้ก็เป็นเรื่องที่สำคัญมาก เขากังวลอยู่ตลอด กลัวว่าสักวันคนตัวสูงอาจจะเปลี่ยนใจอยากจะมีอนาคตครอบครัวที่ดี ซึ่งเขาอาจจะทำให้ไม่ได้
“ผมไม่สนใจว่าจะเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง”
“....”
“แล้วก็ไม่สนว่าใครจะว่ายังไงด้วย”
“....”
“ผมรู้แค่ว่าผมรักพี่”
“....”
“แล้วก็ต้องการจะอยู่กับพี่ไปตลอดชีวิต”
สีหน้าคนตัวสูงดูจริงจังกว่าครั้งไหนๆ เขาอยากให้คนตัวเล็กมั่นใจว่าเขาคิดดีแล้วและจะไม่มีวันกลับคำพูด
“พี่รู้มั้ยครับ....ว่าพี่เป็นทุกอย่างของผม”
“....”
“เป็นรอยยิ้ม เป็นเสียงหัวเราะ เป็นความสุข”
“....”
“เป็นโลกของผม”
มือหนาเลื่อนไปจับมือเล็ก เขาก้มลงจูบบนหลังมืออย่างแผ่วเบาก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตากับอีกคนเพื่อขอความรัก
“เพราะฉะนั้นอย่าปฏิเสธเลยนะครับ”
แบคฮยอนมองใบหน้าของคนรักด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ทั้งตกใจ ดีใจและตื้นตันใจในเวลาเดียวกัน มือหนายังคงกุมมืออีกคนแน่นราวกับว่ากลัวอีกคนจะเดินหนีไปยังไงยังงั้น คนตัวเล็กหลุดหัวเราะออกมาเบาๆก่อนจะยื่นมือข้างที่ว่างไปหยิกแก้มของอีกคน
“นายเอาอะไรมาคิดว่าพี่จะปฏิเสธ หื้ม?”
“ผมไม่รู้ ผมแค่กลัว กลัวว่าจะเซอร์ไพรส์ไม่ดี กลัวว่าพี่จะไม่ชอบ กลัวทุกอย่างเลย” เขาพูดจริงๆนะ เขาเพิ่งรู้ว่ามันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยสักนิดที่จะรวบรวมความกล้าทั้งหมดเพื่อขออีกคนแต่งงาน ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าอีกคนจะตอบตกลง แต่ใจหนึ่งก็กลัวว่าถ้าคำตอบไม่เป็นอย่างที่คิดเอาไว้เขาจะทำยังไงดี
“เด็กบ้า กังวลไม่เข้าเรื่อง” แบคฮยอนหัวเราะเบาๆกับความซื่อๆของคนตรงหน้า “นายควรจะกังวลว่าถ้าพี่ใส่แหวนวงนี้ไม่ได้แล้วจะเป็นยังไงมากกว่า”
“ใส่ได้แน่ครับ แอบวัดตอนหลับมาแล้ว”
“โห ขี้โกงอ่ะ” มือเล็กชกอกแกร่งเบาๆก่อนที่ทั้งคู่หัวเราะออกมาพร้อมกัน
“แล้วคำตอบล่ะครับ?” เซฮุนกลับเข้าสู่โหมดจริงจังอีกครั้ง เขาสบตากับอีกคนแล้วกุมมือเล็กให้แน่นยิ่งกว่าเดิม
“บยอนแบคฮยอนจะไว้ใจให้โอเซฮุนคนนี้ดูแลชีวิตที่เหลืออยู่ของคุณมั้ยครับ?”
ไม่รู้ว่าอะไรดังกว่ากันระหว่างเสียงคลื่นกระทบหาดทรายหรือเสียงหัวใจของแบคฮยอน ตอนนี้หัวใจของเขาเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมาเพราะคำพูดหวานๆของคนตรงหน้า แบคฮยอนมองใบหน้าของคนรัก เขารักผู้ชายคนนี้มากและแน่นอนว่าคำถามเมื่อครู่นี้เขาจะไม่ปฏิเสธมัน
แบคฮยอนพยักหน้าเบาๆเป็นคำตอบก่อนจะยิ้มบางๆให้อีกคน เหมือนความกังวลใจทุกอย่างหายไปในพริบตาทันทีที่คนตัวเล็กตอบตกลง เซฮุนยิ้มกว้างด้วยความดีใจก่อนจะหยิบแหวนวงที่เล็กกว่าสวมที่นิ้วนางข้างซ้ายแล้วบรรจงจูบที่หลังมือเล็กอย่างอ่อนโยนก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตากับอีกคน
“สวมให้ผมด้วย” เซฮุนยื่นมือไปให้อีกคนก่อนที่คนตัวเล็กจะหยิบแหวนแล้วสวมไปที่นิ้วนางข้างซ้ายเช่นเดียวกัน
“สัญญาว่าจะดูแลกันตลอดชีวิตแล้วนะ ห้ามผิดสัญญาด้วย”
“สัญญาครับ โอเซฮุนคนนี้จะรักและดูแลบยอนแบคฮยอนไปจนวันตายเลย” แบคฮยอนหัวเราะออกมาเพราะอีกคนชูนิ้วปฏิญาณตนแบบลูกเสือสามัญ คิดแล้วก็ตลกดี เซฮุนคนแรกที่เขาเคยรู้จักไม่มีมุกอารมณ์ดีอะไรแบบนี้ แต่เดี๋ยวมันไม่ใช่อีกต่อไปแล้ว ตอนนี้มีแต่เซฮุนที่ปากหวาน ขี้เอาใจ ขี้อ้อนแล้วก็ขี้งอนมากด้วย
“ผมรักพี่นะ”
“พี่ก็รักนายเซฮุน”
ริมฝีปากหนาประกบจูบริมฝีบางอย่างแผ่วเบา เป็นจูบที่ไม่มีการรุกล้ำเข้าไปแต่กลับให้ความรู้สึกหวานละมุนและอ่อนโยนมากกว่าครั้งไหนๆ คำพูดที่เขาได้พูดไปในวันนี้ ให้ท้องฟ้า สายลม ทะเล และหาดทรายเป็นพยาน ว่าเขาจะปกป้องคนตัวเล็ก จะดูแลและหวงแหนให้ยิ่งกว่าชีวิตของเขา จะรักแต่คนตัวเล็กคนเดียว และจะรักตลอดไป
จนกว่าโอเซฮุนคนนี้จะหมดลมหายใจ...
~ The end ~
จบแล้วววว จบจริงๆแล้วน้าาาา แงงงงงงง ไรท์ไม่รู้จะพูดอะไรดี ตื้นตันไปหมดเลย ฮืออออออ ไม่ใช่แค่รีดเดอร์ที่ใจหายนะคะ ไรท์เองก็ใจหายเหมือนกัน T.T
ขอขอบคุณรีดเดอร์ทุกคนมากนะคะที่คอยให้กำลังใจไรท์มาตลอด คอมเม้นของทุกคนไรท์ได้อ่านหมดเลย เวลาเหนื่อยหรือท้อ เขียนไม่ออก คอมเม้นของทุกคนจะทำให้ไรท์มีกำลังใจที่จะแต่งต่อ เหมือนเป็นแรงผลักดันให้ไรท์เขียนมาได้จนถึงตอนนี้ ขอบคุณจริงๆนะคะ :)
ฟิคเรื่องนี้เป็นฟิคเรื่องแรกของไรท์ ถ้ามีข้อผิดพลาดอะไร ไรท์ก็ขออภัยทุกคนไว้ ณ ที่นี่ด้วยนะคะ ไรท์จะตั้งใจเขียน จะพัฒนาการเขียนให้ดีมากยิ่งขึ้น ขอบคุณทุกคำติชมนะคะ มีอะไรจะบอกไรท์ก็บอกได้น้าาาา ไรท์จะได้เอาไปปรับปรุงให้ดียิ่งขึ้น
แล้วก็ขอบคุณทุกคนที่ชอบฟิคเรื่องนี้นะคะ ขอบคุณที่รักฮุนแบคด้วย ไรท์หวังว่าทุกคนจะคอยสนับสนุนฮุนแบคเรื่องต่อๆไปของไรท์ด้วยน้าา อ้อแล้วก็ ไรท์มีความคิดว่าจะเขียนภาคสองด้วยน้าาา ใครอยากอ่านบ้างเอ่ยย 5555555555 ถ้าอยากอ่านก็บอกไรท์ไว้เลยน้าาา ไรท์กลับมาเขียนแน่นอน แต่คงจะต้องขอเวลาพักซักหน่อย ^ ^
อีกอย่างหนึ่ง ตอนนี้ไรท์เปิดเรื่องใหม่แล้วน้าาา เรื่อง Superstar’s boyfriend #น้องแบคแฟนซุปตาร์ เป็นเรื่องราวของ โอเซฮุน ซุปเปอร์สตาร์สุดหล่อ กับ บยอนแบคฮยอน แฟนเด็กขี้งอน ก็แนวน่ารัก ใสๆ ดราม่าไม่เยอะ ไปลองอ่านกันได้น้าาา จิ้มๆตรงนี้เลย
สุดท้ายนี้ไรท์ก็ขอให้ทุกคนคิดถึงฟิคเรื่องนี้ด้วยนะคะ ขอให้พี่รหัสน้องรหัสคู่นี้อยู่ในใจของทุกคนตลอดไป ขอบคุณที่รักพวกเขา ขอบคุณจริงๆค่ะ
ไรท์อูอุ้ม
AuaumCB
ความคิดเห็น