{ 1886 } Destiny To Heart [ TYL X KHR ]

ลำดับตอนที่ #10 : CHAPTER: 9

"ตัวผมพาฮารุออกไปข้างนอกงั้นเหรอ?”

“..ครับ เพราะผมเองที่เป็นคนบอกคุณเคียววัยเด็กเรื่องทางออก.. คงจะพาคุณฮารุออกไปด้วย จนป่านนี้ก็ยังไม่กลับมา.. อาจจะโดนพวกมิลฟิวโอเล่เจอตัวแล้วก็ได้..” เท็ตสึพูดรายงานคนเป็นนายที่นั่งนิ่งอยู่

ฮิบาริ เคียวยะ วัย28ย่าง29กรอกตาไปมาอย่างใช้ความคิด สิ่งที่เขากลัวเกิดขึ้นอีกครั้ง.. เขาน่าจะคิดให้ได้มากกว่านี้ว่าตัวเขาเมื่อก่อนเขานิสัยยังไง.. เคียวยะหันไปมองนาฬิกาที่บอกเวลาขณะนี้ 5ทุ่มกว่าแล้ว.. ฮารุอยู่ข้างนอก ข้างนอกที่ตอนนี้เปลี่ยนไปมาก เหมือนกับโลกใบใหม่ ซึ่งเธอไม่รู้อะไรเลย

เป็นห่วง..

แต่ใช่ มีอีกอย่างที่เขารู้และมั่นใจว่าตัวเขาเมื่อก่อนเป็นยังไง ตัวเขาต้องปกป้องเธอได้แน่ และมันอาจจะเป็นโอกาสที่ดี..สำหรับตัวเขาเมื่อก่อน

“ไม่เป็นไร” เคียวยะเอ่ยขึ้น

“ครับ?” เท็ตสึ

“ฮารุน่ะ...ไม่เป็นอะไรหรอก เพราะมีผมอยู่เพราะงั้นไม่มีอะไรต้องเป็นห่วงมากมายหรอก” เคียวยะเอ่ยเบาๆก่อนหลับตายิ้มๆ ถึงตอนนี้คงต้องเชื่อมั่นใจตัวของตัวเองแล้วล่ะนะ

“คุณฮิบาริ..คุณฮิบาริคะ?....หลับสนิทเลยนะเนี่ย คงจะเหนื่อยสินะคะ”

ฮารุพึมพำเบาๆในขณะที่มองหน้าคุณฮิบาริที่หลับอยู่.. ตอนคุณฮิบาริหลับ ฮารุสามารถมองหน้าคุณฮิบาริได้นานและชัดมากๆเลย

หล่อจัง..-////-

ฮารุไม่ปฏิเสธ.. คุณฮิบาริเป็นผู้ชายที่หล่อมากๆเลย>//< แต่ฮารุกลับไปตกหลุมรักความใจดีและอ่อนโยนของคุณสึนะ.. แถมเป็นการรักข้างเดียวอีกด้วย

คุณฮิบาริก็..ใจดี ปากร้ายแต่ใจดีน่ะค่ะ-_-; หรือเขาอาจจะทำในสิ่งที่ควรทำก็ได้ เดาใจคุณฮิบาริยากสุดๆเลยแฮะ..

นอนไม่หลับ..

ฮารุนอนไม่หลับ เพราะวันนี้ก็หลับมาครึ่งวันแล้ว หมายถึง...หลับแบบน็อคน่ะค่ะ ฮารุเห็นคุณฮิบารินั่งหลับเอียงคอ ท่าจะปวดเมื่อยน่าดู.. อา..จะเป็นอะไรไหมนะ? ถ้าฮารุ..

“คุณฮิบาริ..มานอนตักฮารุดีกว่าเนอะ สบายกว่าเยอะเลย” ฮารุพูดเบาๆพร้อมจับตัวคุณฮิบาริอย่างเบามือและโน้มตัวเขาวางหัวไว้ที่ตักฮารุอย่างพอดี เหมือนคุณฮิบาริจะรับปฏิกิริยาอย่างจัดการขยับตัวเองให้เข้ารูปนอนด้วยท่าสบายๆ

ฮารุก้มมองหน้าคุณฮิบาริที่หลับอยู่ที่ตักฮารุยิ้มๆ หัวผู้ชายที่อันตรายที่สุดตอนนี้มาตกอยู่ที่หน้าตักฮารุ..

“ฮารุให้คุณฮิบาริยืมตักเฉยๆนะ.. ไม่เคยมีใครนอนตักฮารุเลยนะคะ คุณฮิบาริคนแรกเลย” ฮารุพูดยิ้มๆ ทั้งรู้ว่าคนที่หลับอยู่ไม่ได้ยิน แต่ก็อยากจะพูด..

ผมคุณฮิบาริสวยจัง.. ถ้าลองจับดูจะโดนขย้ำไหมนะ?-_-

ฮารุค่อยๆวางมือลงบนเส้นผมสีดำอย่างเบามือเพราะกว่าว่าคนที่หลับอยู่อาจจะตื่นมาขย้ำ พอได้สัมผัสแล้ว..ก็ค่อยๆลูบเส้นผมสีดำ

นุ่มจัง.. ผมคุณฮิบารินุ่มกว่าผมของฮารุอีกมั้งเนี่ย

หน้าคุณฮิบาริก็ขาวเนียน ดูเป็นผู้ชายที่เพอร์เฟคจังเลยคะ ถ้าไม่ติดว่าชอบใช้ความรุนแรง และ น่ากลัวก็จะติดเป็นหนุ่มในผู้ชายสเปคฮารุเลยล่ะ=O=;

“ฮารุเคยเจอกับคุณฮิบาริตอนไหนบ้างน๊า..? อ๋อใช่! ตอนที่บ้านคุณสึนะ.. แล้วก็ตอนที่แข่งปาหิมะที่โรงเรียนนามิโมริ .. อยู่ใกล้กันขนาดนั้นทำไมเราไม่คุยกันนะคะ?” ฮารุหัวเราะเบาๆเมื่อคิดถึงภาพอดีตก่อนๆ

เรื่องนั้นก็เกิดขึ้นราวสองปีได้แล้ว ตอนนี้เธอและเขาก็เรียนจบแล้ว รวมถึงทั้งพวกสึนะด้วย เพียงแต่ฮิบาริยังคงทำหน้าที่คณะกรรมการคุมกฎอยู่ เพราะเขาไม่อาจไว้วางใจให้ใครทำต่อ

ฮิบารินอนฟังคนตัวเล็กพูดพร่ำคนเดียว เขารู้สึกตัวตั้งแต่หล่อนเรียกเขาตั้งแต่ทีแรกแล้ว เพียงไม่แค่ตอบสนองกลับ.. ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน

ปกติถ้าใครสะกิดเขาเบาๆเขาก็ลืมตาขึ้นมาขย้ำแล้ว แต่กับเธอ..ไม่รู้ทำไมถึงทำเป็นหลับต่อ

เสียงใสที่พูดไม่หยุด พูดเอง เออเอง ตอบเอง และเธอยังสนุกกับการคุยกับตัวเองด้วย .. เสียงนี้ไม่ได้ทำให้ฮิบาริหงุดหงิดหรือรำคาญ ถ้าเป็นเมื่อก่อน.... ก็รำคาญนั่นแหละ ผู้หญิงอะไรพูดมากชะมัด-_-;

“ฮ้าวววว ว ฮารุเริ่มง่วงซะแล้วสิ..” ฮารุกระพริบตาถี่ๆเมื่อรู้สึกว่าเปลือกตาเริ่มหนัก เธอค่อยๆเอนหลังพิงกำผนังและเอนหัวก่อนจะเข้าสู่นิทราไป

“….”

“…”

เสียงลมหายใจพ่นเข้าออกอย่างสม่ำเสมอทำให้ฮิบาริรู้ว่าคนตัวเล็กที่เขาหนุนตักอยู่หลับไปแล้ว เขาค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้นอย่างช้าๆ เมื่อลืมตาขึ้นมาก็พบกับใบหน้าหวานที่หลับตาพริ้ม ปากผยอเปิดออกน้อยๆ ฮิบารินอนมองใบหน้าฮารุอยู่อยากนั้นสักพักจนไม่รู้ตัวว่าทั้งสายตา อารมณ์ ความรู้สึก ทุกอย่างในตัวเขาจดจ่อไปที่ใบหน้าของเธอแล้ว..

เจอกันตั้งหลายครั้ง.. แต่ไม่ได้คุยกัน

นั่นคือสิ่งที่เธอคิด.. เหมือนเธอจะเริ่มคิดอะไรหลายๆอย่างเกี่ยวกับเขาในแง่ดี ทั้งๆที่เมื่อก่อนจะคิดตลอดว่า ถึงจะเจอกันบ่อยครั้ง แต่ก็ไม่คิดที่จะผูกมิตร..

สำหรับเขา..ในตอนนั้น

‘ในตอนนั้น’ ใช่ตอนนั้นน่ะ ตอนที่หล่อนชอบดี๊ด๊ามาส่ง มารอรับพวกสัตว์กินพืชซาวาดะทุกเช้าทุกเย็น ไม่เข้าใจ.. ทำไมเวลาเธอเจอกับสัตว์กินพืชคนนั้นเธอถึงต้องร่าเริงมากด้วย แล้วรอยยิ้มที่สดใส รอยยิ้มที่จริงใจนั่นถึงมอบให้แค่สัตว์กินพืชคนนั้นด้วย..?

มันมีดีตรงไหน..

ฮิบาริค่อยๆขมวดคิ้วเข้าหากันเมื่ออยู่ๆก็คิดเรื่องเกี่ยวกับเธอ.. ทำไมเขาต้องมาสนใจเรื่องของเธอด้วย มันไม่ใช่เรื่องของเขาซะหน่อย..

แล้วก็ไม่ใช่เรื่องที่ต้องมาใส่ใจจนหงุดหงิดด้วย

สิ่งที่เขาใส่ใจ สนใจ และ ทำให้หงุดหงิดได้ มีแต่งาน.. งานเท่านั้น

เพิ่งรู้.. ว่าการที่ต้องยับยั้งอารมณ์และความรู้สึกของตัวเอง ปล่อยให้ใจและความรู้สึกเป็นนาย มันควบคุมยากมาก

จะว่าไป.. เธอชอบซาวาดะสินะ

มีหลายครั้งที่เขาเห็นรอยยิ้มที่มอบให้แค่ผู้ชายไม่เอาไหนคนเดียว แต่ก็มีหลายครั้ง.. ที่เขามองเห็นรอยยิ้มที่น่าสมเพช.. รอยยิ้มที่ฝืนยิ้ม รอยยิ้มที่ทำเป็นว่าไม่เป็นอะไร ดวงตาที่บ่งบอกความรู้สึกได้ดี ว่าเธอเจ็บปวดมากแค่ไหน เพราะเจ้าซาวาดะดันไปชอบผู้หญิงคนหนึ่ง

ในหัวฮิบาริเริ่มประมวลภาพเรื่องราวที่เขาเห็นฮารุมาเรื่อยๆ และเขาไม่คิดที่จะต่อต้านความคิด แต่ปล่อยให้คิดไป..

วันนั้นเธอร้องไห้นี่.. เธอแอบร้องไห้คนเดียว

ทั้งๆที่ก่อนเธอจะร้องไห้ เธอยิ้ม หัวเราะแท้ๆ เมื่ออยู่ต่อหน้าผู้คนน่ะนะ.. แต่พอเธออยู่คนเดียว เธอกลับกลายเป็นคนละคน ผู้หญิงคนนี้..อ่อนนอกแข็งในงั้นสินะ

“...หึ” ฮิบาริแค่นหัวเราะเบาๆเมื่อนึกถึงใบหน้าหวานที่ยิ้มแย้มและสลับกลับไปใบหน้าสลดทุกข์

ฮิบาริยันตัวนั่งอย่างสบายๆ เขาไม่ได้ง่วง ถึงแม้วันนี้จะใช้แรงกายเยอะ แต่เขาก็ยังสามารถทนได้ เดิมทีเขาทุ่มแรงไปกับงานสังหารออกจะบ่อย เพราะงั้น..ไม่หลับไม่นอนไม่กิน3วัน เขาก็ยังใช้ชีวิตปกติได้อย่างสบายๆ

“อะ..อือ..” ฮารุครางเมื่อเริ่มรู้สึกหนาวจนตัวเริ่มสั่น

“…อ่อนแอจังเลยนะ” ฮิบาริมองร่างบอบบางที่สั่นเทาด้วยความหนาว ริมฝีปากเริ่มซีดอย่างเห็นได้ชัด.. ขืนปล่อยไว้แบบนี้คงป่วยแน่

เขาไม่ได้ห่วงเธอ... ไม่ได้สนใจว่าเธอจะเป็นอะไรซะหน่อย

ก็แค่.. ถ้าเธอป่วยคงจะยากที่จะคอยพาไปไหนมาไหนด้วย ไม่ป่วยก็น่าจะดีกว่าอยู่แล้ว..

ฮิบาริถอนหายใจเบาๆ ตอนนี้ความคิดเขาเริ่มจะย้อนแย้งเต็มที และใช่ มันทำให้เขาหงุดหงิด ทั้งๆที่ไม่เคยที่จะมาเถียงกับความคิดตัวเอง ฮิบาริกระชับเสื้อคลุมของเขาคลุมตัวเธอให้แน่นขึ้น เพื่อที่จะช่วยบรรเทาความหนาว

เขามองเสื้อคลุมกักคุรันของเขาที่ตอนนี้คลุมคนตัวเล็กที่นอนอยู่จนมันดูหลวมๆ..

เสื้อเขาใหญ่กว่าตัวเธออีกเหรอเนี่ย.. หรือว่าเธอตัวเล็กเกินไปนะ..?

“คุณสึนะ...” ร่างบางเอ่ยเสียงแผ่ว

“…?”

“..คุณสึ..นะ”

ฮิบาริมองหน้าฮารุที่หลับและปากก็เอาแต่ขยับเรียกชื่อเจ้าห่วยที่ป่านนี้หลุดไปอยู่โลกไหนก็ไม่รู้.. ทำไมต้องเรียกหาคนที่ไม่ได้อยู่ข้างเธอด้วย..?

“น่าหงุดหงิด..” ฮิบาริยันตัวลุกและเดินออกห่างจากเธอเพื่อที่จะเดินไปให้ไกลพอที่จะไม่ได้ยินเสียงพร่ำเพ้อถึงชื่อที่ฟังแล้วรู้สึกคันมืออยากจะขย้ำคนชื่อนั้นให้ตายคามือ..

ฮิบาริเดินออกมานอกที่หลบซ่อน เงยหน้ามองท้องฟ้าที่ไร้เมฆ มีเพียงดวงจันทร์เต็มดวงสาดส่องแสงสว่างจากตัวของมันเอง พออารมณ์เริ่มเย็น ก็ต้องมาคิดอีก.. ว่าทำไมเขาต้องหงุดหงิดเธอด้วย?

จะว่าไป.. ตอนเขาเห็นเธอหมดสติเพราะถูกทำร้าย เขาก็รู้สึกใจวาบขึ้นมา.. เป็นความรู้สึกแปลกใหม่ที่เพิ่งเกิดขึ้น จนเขาเองก็ไม่รู้ว่าความรู้สึกแบบนี้มันคืออะไร และมันทำให้เขาไม่สงบอารมณ์เอาซะเลย

เหมือนว่าคืนนี้คงจะมีอะไรให้เขาคิดมากเลยทีเดียว..

‘คุณสึน้า! งานพร็อมวันศุกร์นี้คุณสึนะมีคู่หรือยังคะ!?>///<’

เสียงเจี๊ยวจ๊าวดังขึ้นอย่างดัง ทำให้ฮิบาริที่นอนหลับอยู่ใต้ตอนไม้ถึงกับคิ้วกระตุก..

หนวกหู..

ฮิบาริคิด เป็นเสียงที่เขาค่อยข้างคุ้นเคย เพราะเขาได้ยินบ่อยไงล่ะ..

‘จะมีหรือไม่มีมันเกี่ยวอะไรกับเธอด้วยล่ะยัยบ๊อง!’

อยากขย้ำ..

‘ก็ฮารุจะชวนคุณสึนะมาคู่กับฮารุนี่คะ! ฮารุน่ะอยากจะเต้นรำกับคุณสึนะจังเลยยย’

ฟังสิ..หล่อนดูไม่ต้องพึ่งความหวังเลยนะ.. พูดเหมือนมั่นใจมากเลย หึ..

ฮิบาริคิดในใจพร้อมกับยิ้มมุมปากอย่างเย้ยหยันทั้งๆทียังหลับตาอยู่ เขารู้ว่าคนกลุ่มนี้คือกลุ่มไหน เป็นกลุ่มที่เขาคลุกคลีบ่อยในบางเวลา.. และพอจะรู้ประวัติของแต่ละคนมาบ้าง

‘เอ่อ..ขอโทษนะฮารุ ฉันตั้งใจว่าจะไปชวนเคียวโกะจังน่ะ..’

‘….’

เสียงใสเงียบไป.. ฮิบาริควรจะรู้สึกสบายใจที่เสียงรบกวนเวลานอนของเขาเงียบไป.. แต่มีบางอย่างกลับทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจ.. อยู่ๆเธอก็เงียบไปกับคำตอบของคนที่เธอชวน

‘..อ๋อ! งั้นเหรอคะ! ถ้างั้น..ขอให้เคียวโกะจังตอบตกลงนะคะ! คุณสึนะกับเคียวโกะจังต้องเหมาะสมกันมากๆเลย ฮ่าๆ^O^’ ฮารุพูดขึ้นมาอีกครั้งด้วยน้ำเสียงสดใสไม่ต่างจากบทแรกที่เธอพูด

แต่ฮิบาริกลับรู้ว่าน้ำเสียงนั่นเอ่ยออกมาอย่างฝืนทน .. เสียงใสยังคงพูดต่อไม่หยุดและข้ามไปชวนพูดคุยเรื่องอื่นต่อ นั่นยิ่งทำให้เขารู้สึกหงุดหงิด ไม่ใช่เพราะหงุดหงิดที่เธอเสียงดัง..

‘อะจึ๋ย!! คุณฮิบาริ!!’

‘ฮิบาริ!’

‘ฮาฮิ?’

ฮิบาริตัดสินใจผละทิ้งการนอนและลุกขึ้นยืนก้าวเดินออกมาจากต้นไม้ที่เขานอนพักพิงอยู่ และใช่ คนที่รบกวนเวลานอนเขาก็ยืนอยู่ไม่ไกล พอยืนจ้องเขม็งส่งรังสีสีม่วง ก็ทำให้บุคคลที่ยืนอยู่หันมาทันที..

สัตว์กินพืชซาวาดะดูตกใจมากที่เห็นเขา ก็แสดงปฏิกิริยาสีหน้ากลืนน้ำลายไม่ลงออกมา

สัตว์กินพืชฮายาโตะ.. บุคคลที่ไม่เกรงกลัวเขา และมักจะชอบจิกกัดเขาเสมอเวลาเจอกัน

เธอ.. เธอเอียงคอมองเขาด้วยสีหน้าไม่เข้าใจ..

‘ซาวาดะสึนะโยชิ..’ ฮิบาริเอ่ยเสียงเรียบ

‘คะ ครับ!’ สึนะตอบรับและยืนตัวเกร็งจนแข็ง

ฮิบารชักทอนฟาขึ้นมา

‘..ขย้ำ!’

‘จ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก!!!=[]=’

อดีต.. เขายังเก็บจำเรื่องไร้สาระแบบนี้ได้ด้วยเหรอเนี่ย รกสมองเหลือเกิน.. 

50%

เขาไม่ได้มองผู้หญิงคนนี้ซะหน่อย ไม่ได้สนใจเธอด้วย..แค่เธอมาป้วนเปี้ยนในชีวิตประจำวันของเขาบ่อยก็แค่นั้นเอง ก็เลยเผลอจำได้.. ก็แค่นั้น

“ฮิบาริ ฮิบาริ”

“…?” ฮิบาริเงยหน้ามองท้องฟ้าเมื่อได้ยินเสียงของนกน้อยตัวอ้วนสีเหลืองของเขา มันบินมาเกาะบ่าของเขา และส่งเสียงร้อง ฮิบาริขมวดคิ้วยุ่งกับปฏิกิริยาของนกน้อยที่สื่อบางอย่างให้เขา และ..เขาเข้าใจมัน

ครืนน!

จากท้องฟ้าที่ปลอดโปร่ง ตอนนี้ถูกคลุมไปด้วยเมฆครึ้มพร้อมส่งเสียงสัญญาณว่าอีกไม่นานคงมีฝนเทลงมา .. เหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นหลังจากนนี้ทำให้เขาหวนนึกถึงภาพเมื่อตอนกลางวัน

เคร้ง!

เสียงโลหะกระทบไปมาจนสิ้นเสียงสุดท้าย ร่างของชายแปลกหน้าล้มไปนอนด้วยสภาพสะบัดสะบอม ฮิบาริสะบัดทอนฟาในมือคล้ายกับปัดเลือดที่เกาะติดอยู่ทอนฟาของเขาด้วยท่าทีสมเพช แต่สภาพเขาก็สะบัดสะบอมไม่ต่างกัน เพราะกำลังของพวกมันก็ไม่ใช่ว่าเป็นมือขี้เล่นเหมือนที่เขาเจอที่โลกของเขา

แต่แค่นี้.. ไม่คณามือหรอก ..สนุกด้วยซ้ำ

ฮิบาริเหลือบมองผู้คนที่เขาจัดการล้มไปนอนไร้สติกองอยู่บนพื้นด้วยสายตานิ่ง

‘อ่อนหัด..’ ฮิบาริเอ่ยเบาๆก่อนก้าวขาเดินเพื่อที่จะเดินไปหาร่างเล็กที่หมดสติอยู่ แต่ก็ต้องชะงักเมื่อมีเสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลัง

‘บะ บอสไม่ปล่อยพวกแกไว้แน่..’’

ฮิบาริค่อยๆหันตัวกลับไปมองต้นเสียง บุคคลที่พูดกระอักเลือดออกมาและมองเขาด้วยสายตาเครียดแค้น แต่ฮิบาริไม่ตอบกลับเพียงแค่ส่งสายตานิ่งๆใส่เท่านั้น

‘บอสตามล่าแกแน่ฮิบาริ!’ ผู้ชายแปลกหน้าตะโกน

‘เหรอ.. รีบมาละกัน’ ฮิบาริหัวเราะในลำคอเบาๆและเดินเข้าไปหาผู้ชายคนนั้นก่อนกระแทกปลายทอนฟาลงที่กลางอกคนๆนั้นจนสุดแรงจนเขากระอักเลือดและไร้สติไป.. ‘เพราะจะได้ขย้ำเร็วๆ..’

หลังจากนั้นเขาก็พาฮารุมาหลบที่นี่ เพื่อที่จะให้เธอปลอดภัยและเขาจะได้พักฟื้นด้วย และตอนนี้เขาก็ฟื้นพอแล้ว และ จิตสังหารของเขาสัมผัสได้ว่ากำลังมีคนมาทางนี้.. และน่าสนใจ

มีหลายอย่างที่เขาค้างคาใจ.. คนพวกนั้นมันเป็นใคร? ทำไมถึงทำร้ายฮารุ? ทำไมถึงต้องตามล่า แถมยังมีบอสอีก..

แต่เขาไม่ได้มีความรู้สึกกลัวใดๆ มีแต่ความรู้สึกใจจดใจจ่อที่อยากจะสู้กับบุคคลที่กำลังมา แต่... เขาคงสู้ไม่ได้ ในเมื่อในใจลึกๆเขามีความกังวล? ว่า..ถ้าขืนให้ฮารุอยู่ที่นี่ อาจจะไม่ปลอดภัยต่อเธอ เก่งก็ใช่ว่าจะเก่ง แถมยังขี้กลัว เขาคงปกป้องเธอไม่ได้ตลอดหรอกนะ

หลังจากหยุดความคิด ฮิบาริเดินกลับเข้ามาหาคนตัวเล็กที่หลับอยู่ก่อนเขย่าเธอเบาๆเพื่อปลุก

“อือ.. คุณฮิบาริ..? มีอะไรเหรอคะ?” ฮารุลืมตามองคนตรงหน้าอย่างมึนๆก่อนเอ่ยถาม

“ไปจากที่นี่ซะ” ฮิบาริ

“ทำไมล่ะคะ..?” ฮารุขมวดคิ้วยุ่ง ไม่เข้าใจกับคำพูดของเขา ทำไม? ทำไมต้องไปจากที่นี่? มันหมายความว่ายังไง?

“ที่นี่ไม่ปลอดภัยสำหรับคุณ..ไปจากที่นี่แล้วไปหาที่ซ่อน.. ถ้าเป็นไปได้ก็อยากให้กลับไปที่ฐานลับซะ”

“ทำไมถึงไม่ปลอดภัยล่ะคะ! แล้วทำไมคุณฮิบาริจะต้องให้ฮารุไปคนเดียวด้วย แล้วคุณฮิบาริจะไปไหน!”

“ก็เพราะผมจะจัดการพวกมัน..” เพียงคำเดียวที่ฮิบาริเอ่ย

ฮารุชะงักเมื่อสายตาของฮิบาริเปลี่ยนไป ดวงตาสีดำนิลที่สะท้อนความว่างเปล่า ตอนนี้มีสายตานักฆ่าซ่อนอยู่.. จัดการพวกมัน..? พวกมันที่ว่า..หรือว่าจะเป็นคนที่ทำร้ายเธอและเล่นงานเขาเมื่อกลางวัน..?

ฮารุเริ่มประติดประต่อทุกอย่างได้ แต่เธอก็ยังกลัว..

“ไม่เอา..” ฮารุเอ่ยแผ่วเบาโดยไม่สบตาฮิบาริ “ฮารุจะไม่หนี.. ฮารุจะไม่ทิ้งคุณฮิบาริไว้คนเดียวหรอกนะคะ! ให้ทำแบบนั้นน่ะ.. ฮารุไม่เอาด้วยหรอก!”

“….”

ฮิบาริอึ้งไปนิดๆกับคำพูดของฮารุ เด็กผู้หญิงตัวเล็กที่ขี้กลัว แต่คำพูดของเธอดูหนักแน่นจนเขาแปลกใจ .. ทิ้งเหรอ..? ทิ้งอะไรกันล่ะ

“ผมไม่ได้หมายความว่าให้คุณทิ้งผม.. แต่ผมอยากให้คุณไปซ่อนตัวก่อน” ฮิบาริ

“แต่..!”

“หยุดต่อล้อต่อเถียงได้แล้วมิอุระ ฮารุ”

ฮารุกลืนคำพูดลงคอ เมื่อเขาใช้เสียงแข็งและเรียกชื่อจริงเธอ เธอจำใจหยุดพูดและกัดปากตัวเองแน่นก่อนหลบตาเขา.. ฮิบาริมองหน้าเธอที่ดูหมองลง ดวงตาสีโกโก้เริ่มมีน้ำคลอเบ้า..

ลีลาชะมัด..

“ไปซ่อนซะ.. แล้วผมจะไปรับ” ฮิบาริยันตัวลุกขึ้นยืน

“คุณฮิบาริไม่มาหรอก!” ฮารุตะโกนตัด

“…..?” ฮิบาริเลิกคิ้วน้อยๆกับคำพูดของเธอ

“ใครๆ..ก็พูดแบบนี้! สุดท้าย..ก็ไม่มา!”

ใบหน้าหวานเปื้อนไปด้วยน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม เธอกัดปากสะอึกสะอื้นให้กับคำพูดของตัวเอง และ ใจที่เจ็บปวด และกลัวว่าจะถูกทิ้ง..

ฮิบาริไม่เข้าใจว่าทำไมเธอทิ้งคิดแบบนั้น.. เหมือนเธอพาลซะด้วยซ้ำ แต่พอเห็นน้ำตาของเธอ..

เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นเธอร้องไห้แบบชัดๆครั้งแรก และมันไม่ใช่เรื่องดีเลย..

“ผมไม่ใช่ใครๆที่คุณว่าซะหน่อย” ฮิบาริเอ่ยขึ้น

“ฮาฮิ..?” ฮารุเงยหน้าขึ้นมองหน้าฮิบาริ

“ผมจะไปรับคุณ” ฮิบาริเอ่ยเสียงหนักแน่นถึงใบหน้าของเขาจะยังคงนิ่งเหมือนเดิม ไม่ได้แสดงออกอะไร แต่ฮารุกลับรู้สึกโล่งใจขึ้นมาก

“..ก็ได้ คุณฮิบาริพูดแล้วนะคะ!”

“อืม พูดแล้ว”

“...ฮารุจะรอนะคะ” ฮารุเอ่ยและระบายรอยยิ้มบางๆให้เขา

รอยยิ้มที่จริงใจ.. และ ดูเชื่อใจ

ฮิบาริพยักหน้าเบาๆ ฮารุดูลังเลนิดๆแต่เธอก็ยอมวิ่งออกไปทางประตูหลัง ฮิบาริมองแผ่นหลังที่วิ่งหายไปจนลับตาก่อนจะกระตุกยิ้มเบาๆ เมื่อรู้สึกถึงบางอย่างได้..

ปัง!!

ประตูเหล็กเก่าๆถูกเปิดออกจนหลุดจากโครงกระเด็นปลิวไปตกไม่ใกล้ไม่ไกล ฮิบาริหันตัวกลับไปมองผู้มาเยือน ผู้ชายชุดสูทที่มากกว่า30คนก้าวเดินเข้ามาพร้อมอาวุธในมือ

“สัตว์กินพืชแบบพวกคุณอยู่กันเงียบๆไม่เป็นหรือไงกันนะ?” ฮิบาริพูดพร้อมชักทอนฟาขึ้นมาตั้งการ์ด แววตานิ่งเย็นเปลี่ยนเป็นแววตาสังหาร

ฮิบาริยืนอยู่กับที่ จนคนเหล่านั้นพุ่งเข้ามาหาเขาแบบรวดเดียว

“จะขย้ำให้หมด!”

ปัง!!!

“แฮกๆ โอ้ยเหนื่อยจังเลยค่ะ!TOT” ฮารุหยุดวิ่งและยืนมือยั้งเข่าหอบเพราะเหนื่อยจากการวิ่งไม่คิดชีวิตเพื่อที่มาหาที่หลบซ่อน และเธอก็เลือกเป็นโรงเรียนนามิโมริ! ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องเป็นที่นี่.. แต่คุณฮิบาริเขาก็ไม่ได้บอกด้วยว่าให้หลบที่ไหน! แล้วจะหากันเจอมั้ยเนี่ย! ไม่น่ารีบเผ่นออกมาเลยTOT

“เฮ้อ..” ฮารุถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนทิ้งตัวนั่งลงหลังพุ่มไม้

“คุณฮิบาริ.. จะเป็นอะไรไหมนะ..?”

ฮารุหลุบตาต่ำลง ใบหน้าหมองแสดงความกังวล..หรือห่วง? ถึงกับให้มาหาที่ซ่อน มันจะต้องรุนแรงมากแน่ๆเลย และก็มีหลายอย่างที่เธอคาใจ ทำไมคนที่ทำร้ายเธอเมื่อกลางวันถึงรู้เรื่องเธอ10ปีนี้ และ 10ปีก่อนได้? ทำไมพวกเขาถึงอยากได้ตัวเธอ.. และทำไมต้องพูดถูกคุณฮิบาริ หรือ เคียวยะซัง.. เรื่องนี้จะต้องมีคำตอบ แต่เธอต้องเอาตัวรอดจากการหนีนี้ให้ได้ก่อน!

“เคียวยะซัง..คุณสึนะ” ฮารุเอ่ยเรียกคนที่เธอคิดถึงแผ่วเบาก่อนชันเข่าขึ้นเพื่อกอดเข่าตัวเอง

ทำไมเคียวยะซังถึงไม่ออกตามหาเธอนะ..? หรือว่ายังไม่กลับจากที่ไปส่งตัวฮารุที่อิตาลี..? ทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้นะ T^T โลกนี้ทำไมมันถึงบิดเบี้ยวขนาดนี้เนี่ย! คนกลุ่มนั้นตามล่าหยั่งกับฮารุไปติดหนี้มายังไงยังงั้นแน่ะ!

หึ่ง หึ่งง

“ฮาฮิ? ผึ้ง..?” ฮารุกระพริบตาปริบๆเมื่อมีผึ้งตัวหนึ่งบินรอบๆตัวเธอ หมายความว่ายังไง..?

“เจอตัวแล้ว..” เสียงปริศนาดังขึ้น

ฮารุตัวแข็งทื่อเมื่อเสียงที่ไม่คุ้นและฟังแล้วทำให้รู้สึกว่าไม่ปลอดภัยดังอยู่ข้างหลังเธอ.. ฮารุค่อยๆหันตัวไปเผชิญหน้าก่อนเบิกตากว้าง ผู้ชายร่างใหญ่รอยอยู่เหนืออากาศทั้งมีฝูงผึ้งบินล้อมอยู่ ใบหน้านั่นแสดงรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ทำเอาฮารุหายใจไม่ทั่วท้อง

“คะ คุณ..!” ดวงตาหวานสั่นเทาด้วยความกลัวเมื่อเจอสิ่งแปลกข้างหน้า

“ฮิบาริ ฮารุ.. บอสกำลังต้องการตัวอยู่เลย หึๆ จงจำนนและยอมมากับฉันซะ” ชายหนุ่มแสยะยิ้มก่อนพุ่งมาหยุดตรงหน้าเธออย่างรวดเร็ว

“ยะ อย่านะ!! กรี๊ดดดดดดดดดดดดด!”

“ไม่เลวนี่.. แต่ก็ยังอ่อนหัด” ฮิบาริยืนอยู่ท่ามกลางผู้คนที่เขาจัดการจนหมดสติไป บางคนก็ปางตายได้เวลาไม่นาน.. ตอนแรกคิดว่าจะมีระดับบอสมา.. แต่เท่าที่เห็นก็มีแค่สมุนฝีมือดีเท่านั้น

หรือเขาจะคิดผิดไป..?

ลางสังหรณ์ของเขาเริ่มวิกฤต ในหัวเริ่มนึกถึงภาพเด็กผู้หญิงที่มอบรอยยิ้มสดใสให้เขา ป่านนี้ไปรออยู่ไหนนะ..?

“อั่ก..อึก!”

“..ยังไม่ตายอีกเหรอ? ก็ดี มีอะไรที่ต้องถามอยู่พอดี” ฮิบาริมองบุคคลที่นอนอยู่กระอักเลือกออกมาปางตายก่อนสาวเท้าเดินไปหา

“ใครส่งพวกคุณมาแล้วต้องการอะไร?” ฮิบาริเปิดประเด็นถามนิ่งๆ

“บอส..ต้องการทำลายจุดอ่อนของแกไง หึๆ” บุคคลด้อยกว่าพูด

“จุดอ่อน.. หึ ผมไม่มีจุดอ่อนหรอกนะ” ฮิบาริยิ้มเย้ยหยัน

“มีสิ..” เขาพูดต่อทำให้ฮิบาริขมวดคิ้วยุ่ง “ฮิบาริ ฮารุไงล่ะ.. ถ้าทำลายเธอ ก็เท่ากับทำลายแก!”

ฉัวะ!!

“อั่ก!!...”

ฮิบาริคว้าดาบข้างตัวตวักปลายลงแล้วเสียบแทงกลางอกของบุคคลนั้นอย่างไม่ลังเลจนเขาสิ้นหายใจในเพียงไม่กี่วินาทีต่อมา..

ใจที่แน่นิ่งดังหินผา สมาธินิ่งเหมือนน้ำนิ่ง เริ่มกระเจิดกระเจิงกับคำพูดเมื่อกี้..

จุดอ่อนของเขาคือมิอุระ ฮารุเหรอ.. ถึงตอนนี้จะไม่ใช่ แต่เขาก็รู้สึกโกรธจัด และลางสังหรณ์ของเขาสัมผัสได้ว่า ต้องเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นกับเธอในตอนนี้แน่!

“แฮกๆๆ! ..คงไม่ตามมาแล้วล่ะ” ฮารุวิ่งมาหลบใต้สะพานลำธารเพื่อหลบคนที่เธอเพิ่งหนีหลุดมาได้..

ตอนแรกก็ถูกจับได้แล้ว แต่เธอได้ใช้วิธีที่คิดไว้เมื่อกลางวันและไม่ได้ใช้ไงล่ะ! เตะผ่าหมากจังๆจนผู้ชายคนนั้นหน้าเขียวหน้าม่วงเลย...

คุณฮิบาริ..

ช่วยฮารุด้วย ฮือๆ ฮารุกลัวจะตายอยู่แล้วอ้า!!!TOT

หึ่ง หึ่งง

“ผึ้งตัวนั้นอีกแล้ว..? จะว่าไป..รอบๆตัวผู้ชายคนนั้นมีผึ้งบินล้อมเต็มไปหมดเลย.. ระ หรือว่า!”

“มองออกแล้วเหรอเนี่ย.. ว้าแย่จังเลยนะ”

“ฮาฮิ!! คะ คุณ!=[]=” ฮารุก้าวถอยหลังพรวดๆเมื่อคนที่เธอเพิ่งเตะผ่าหมากเมื่อกี้ดันมาเจอตัวเธออีกแล้วพร้อมกับฝูงผึ้ง!

“ทำแสบมากนะ.. บังอาจมาเตะความเป็นชายของฉัน!” ชายที่มีนามว่า ‘นาเบ’ ทิ้งตัวมายืนบนพื้นและก้าวหาฮารุด้วยใบหน้าโกรธจัด

“ปะ ปล่อยฮารุไปเถอะนะคะ! ฮารุไม่ได้ทำอะไรคุณซะหน่อย!TOT”

“ก็บอกแล้วว่าบอสต้องการตัวของเธอ”

“จะเอาตัวฮารุไปทำไมกันเล่า!! ยะ อย่ามาใกล้ฮารุนะ ไม่งั้นฮารุฟาดจริงๆด้วย ย๊าๆๆ!>O<” ฮารุก้มหยิบกิ่งไม้เรียวยาวที่ไม่ได้ดูแข็งแรงอะไรมาก มาฟาดอากาศไปมาเชิงขู่ โดยไม่รู้ว่ามีผึ้งตัวหนึ่งบินไปเกาะที่ต้นคอเธอก่อนจะ..

ฉึก..! แปล๊บบ บ!

“กรี๊ดดดดดดดด ด!”

ผึ้งตัวเล็กจรดปลายเข็มทิ่มลงที่คอของเธอก่อนกระแสไฟฟ้าขนาดสูงช็อตและส่งกระแสไฟฟ้าผ่านร่างกายเธอไปทุกส่วน จนฮารุทรุดตัวนั่งลงอย่างหมดแรง

“อะ.. อะไรกัน.. ชาไปหมดเลย” ตัวฮารุสั่นเทาจนบังคับไม่ได้ ร่างกายชาไปทุกส่วนจนเธอรู้สึกเจ็บ

“ผึ้งตัวนั้นคืออิเลคโท ฮันนี่ เหมือนเข็มของมันทิ่งร่างกายเธอมันจะปล่อยกระแสไฟฟ้าที่โดนครั้งแรกทำให้ชาจนขยับตัวไม่ได้.. หึๆ ถ้าโดนครั้งต่อไปเธอคงหลับและชาไป3วันเลยล่ะ เอาล่ะ.. เธอทำฉันเสียเวลามามากแล้ว..” นาเบตีหน้าครึ้มก่อนย่างก้าวเดินเข้าไปหาร่างเล็กที่นั่งก้มหน้าอยู่

“คุณ..ฮิบา..ริ” ฮารุเอ่ยเสียงแผ่วเบา

“หือ.. ว่าไงนะ?” นาเบหยุดเดินก่อนทวนถาม

“คุณฮิบาริ.. ช่วยฮารุ..ด้วย ฮึก..!” ฮารุกัดปากแน่นพยายามเรียกเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มี.. แต่กลับไม่มี จนถึงตอนนี้คนที่เธอคิดถึงมากที่สุด คือเขา.. คนที่พูดว่าจะมารับเธอ

อยากเจอ.. อยากเจอเหลือเกิน..

“ชิ.. น่ารำคาญ เอาล่ะ ไปกันได้แล้ว”

เมื่อหยาบกร้านเอื้อมมือจับต้นแขนที่อ่อนปวกเปียกเธอ ฮารุหลับตาปล่อยให้น้ำตาหยดแรกไหลหลงมา

สุดท้าย..ก็ไม่มา

ผวั๊ะ!!

“อั่ก!!”

“!!!!?”

มือหยาบกร้านของนาเบหลุดจากต้นแขนของฮารุและเหมือนลมแรงพัดปลิวเขาผ่านเธอไป ฮารุเบิกตากว้างกับสิ่งที่เกิดขึ้น เพราะเธอก้มหน้ามองพื้นอยู่ทำให้เธอเห็นรองเท้าของคนที่เธอคุ้นเคย.. อยู่ๆแรงที่หายไปกลับเข้ามาทำให้เธอสามารถเงยหน้าขึ้นได้

“..คุณฮิบาริ!” ฮารุร้องออกมา

“..ไง”

ดวงตาหวานสั่นเทาไม่ใช่เพราะความกลัว แต่ดีใจ เมื่อเธอเห็นเขายืนอยู่ข้างๆ สภาพร่างกายของเขาสะบัดสะบอมมาก ..มากกว่าตอนแรก ทำให้หัวใจดวงน้อยๆของเธอบีบรั้นด้วยความเจ็บปวด จนเธอปล่อยน้ำตาออกมา

“..ร้องไห้ทำไม?” ฮิบาริเหลือบมองคนตัวเล็กก่อนเอ่ยถาม

“ฮึก.. ฮารุ.. ฮารุนึกว่าคุณฮิบาริจะไม่มา..ฮืออ”

“ผมพูดแล้ว..” ฮิบาริเว้นคำพูดและชักทอนฟาขึ้นเมื่อเห็นคนที่เขาซัดไปเมื่อกี้ยันตัวลุกขึ้นมาอีก “ว่าจะมารับ..”

“หนอย.. แก! ฮิบาริเมื่อ10ปีที่แล้วเหรอ.. หึ ตัวกระเปี๊ยกแค่นี้คิดว่าจะชนะฉันได้เหรอ!?”

“ก็ลองดู..”

จู่ๆทอนฟาของฮิบาริก็จุดไฟสีม่วงขึ้น ฮิบาริไม่รอช้าพุ่งตัวเข้าไปหานาเบด้วยความรวดเร็วจนนาเบและฮารุเองก็ยังตกตะลึง!

การต่อสู้ดำเนินไปเรื่อย แต่เหมือนจะมีเพียงแค่ฮิบาริที่เป็นฝ่ายเล่นงานอีกคน ฮิบาริซัดทอนฟาที่จุดไฟสีดำกระแทกใบหน้า ท้อง อก เสยคางอีกคนรัวๆด้วยความบ้าคลั่ง และความสนุกเมื่อเห็นอีกคนเจ็บปวด กระบวนท่าของฮิบาริคล่องแคล่วว่องไว จนนาเบไม่สามารถโต้กลับได้ จนเสียท่าล้มให้กับฮิบาริ และในที่สุดการต่อสู้ก็จบลงพร้อมกับลมหายใจของนาเบ..

“คุณฮิบาริ.. อึก!” ฮารุพยายามยันตัวลุกแต่ก็ยังเซและทรงตัวยืนไม่ได้ เธอพยายามก้าวเท้าเดินไปหาคนตัวสูงที่หันมามองเธอด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง

พรึบ!

“…!?”

ฮิบาริเบิกตากว้างเมื่อจู่ๆร่างเล็กก็พุ่งมากอดเขาแน่นพร้อมซุกหน้าลงอกเขา ตัวเธอค่อยๆเริ่มสั่นทำเอาฮิบาริทำอะไรไม่ถูก

“คุณฮิบาริ.. ฮารุกลัวมากๆเลย..!”

เธองอแงพูดเสียงอู้อี้อัดอกของเขา ฮิบาริเหล่ก้มมองหัวน้อยๆของเธอ ความรู้สึกที่คลุ้มคลั่งเมื่อกี้ปลิวหายไปปลิดทิ้ง ฮิบาริไม่พูดอะไรปล่อยให้เธองอแงและทุบตีอกเขาด้วยแรงอันน้อยนิด และเหมือนเธอพิงตัวเขาด้วยความที่ดูเหมือนไม่มีแรง ฮิบาริตัดสินใจช้อนตัวเธออุ้มขึ้นด้วยแขนแกร่ง

“คุณฮิบาริ..” ฮารุตกใจน้อยๆเมื่อเขาอุ้มเธอขึ้น

“มอมแมมเหมือนลูกหมาเลยนะ..หึ” ฮิบาริกระตุกยิ้มมุมปากเบาๆเมื่อมองใบหน้าหวานที่ดูเขินเขา

ฮารุค่อยๆพองแก้มและสะบัดหน้าหนีด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ แต่ก็ไม่ต่อต้านอะไรเธอปล่อยให้เขาอุ้ม.. ทั้งรู้สึก และก็ดีด้วยเพราะเธอแทบจะไม่มีแรงเดินแล้ว แต่..ขนาดเขามีแผลเต็มตัวขนาดนี้แต่ยังอุ้มเธอได้สบายๆ

บรื้นนน น!

“ฮาฮิ?/….?”

หลังจากฮิบาริอุ้มฮารุเดินขึ้นมาบนฟุตบาทก็มีรถสีดำคันหนึ่งแล่นมาจอดข้างหน้าของพวกเขา สร้างความสงสัยขึ้นทันที

ประตูรถถูกเปิดออกจากด้านในรถ เปิดเผยให้เห็นคนที่ยืนอยู่บนเบาะนั่ง..? รอยยิ้มดีใจเกิดขึ้นบนใบหน้าของฮารุทันทีเมื่อเธอเห็นบุคคลคนนี้!

“ดีจ้า!”

“รีบอร์นจัง!!/เจ้าหนู..”

-----------------------------------

เอาแล้วเหวยยยยยยยยยย เจอรีบอร์นแล้วเด้ออ

*ไรต์บรรยายการต่อสู้ไม่เก่ง แต่จะพยายามปรับปรงนะคะTWT*

COMMENT!

B
E
R
L
I
N
❀