{ 1886 } Destiny To Heart [ TYL X KHR ]

ลำดับตอนที่ #14 : CHAPTER: 13

B
E
R
L
I
N
❀

 

ห้องเงียบสงัดไร้เสียงเหมือนกับทุกอย่างหยุดนิ่ง มีเพียงเสียงลมหายใจและเสียงหัวใจเต้นเป็นจังหวะกำลังดัง

ดวงตาสีดำนิลค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้นมาอย่างง่ายดาย ภาพตรงหน้าคือใบหน้าหญิงสาวที่หลับใหล ฟังจากเสียงลมหายใจที่สม่ำเสมอก็ทำให้รู้ว่าเธอหลับสนิท ดวงตาคู่นั้นยังคงต้องหวานที่หลับอยู่อย่างนั้นโดยไม่ขยับไปไหน

เขาอยากจะจ้องให้นาน และ จดจำใบหน้าที่น่ารักนี้ให้นานๆ

มือหนาเลื่อนจากเอวบางขึ้นมาลูบแก้มเนียนใสอย่างแผ่วเบาก่อนไล้ลงไปสัมผัสริมฝีปากที่เปิดน้อยๆก่อนใช้นิ้วโป้งลูบไล้ปากล่างอย่างเบามือ

เขาอยากจะโน้มเข้าไปจูบเธอ แต่ทำได้แค่ใช้นิ้วโป้งลูบวนไปมาและชักกลับเอามาแตะที่ปากเขาแทน เป็นการจูบแบบอ้อมที่ไร้สาระ แต่เขากลับพอใจที่จะทำสิ่งที่ไร้สาระแบบนี้

“ขอโทษที่คงอยู่ด้วยถึงเช้าไม่ได้ จะรีบสะสางงานแล้วกลับมาหานะ.. ฮารุ” เคียวยะเอ่ยเสียงแผ่วเบาขณะมองหน้าฮารุที่หลับอยู่

ร่างใหญ่ค่อยๆดึงแขนที่สอดใต้เอวเธอออกอย่างช้า ก่อนผละตัวออกจากเธออย่างขัดใจ ถึงเวลาที่เขาต้องไปแล้ว กลับไปสะสางเรื่องที่เขาต้องทำ

เคียวยะจัดการท่านอนของฮารุเข้าที่เข้าทาง ทั้งห่มผ้าให้เธอเสร็จ ก่อนไปไม่ลืมที่จะโน้มตัวลงไปฝากจูบแผ่วเบาไว้ที่หน้าผาก

“แล้วจะรีบกลับมานะ”

“เข้าไปทำอะไรในนั้น” ฮิบาริถามขึ้นเมื่อเห็นคนที่เขารอเดินออกมาจากห้อง

เคียวยะหยุดเดินก่อนหันไปมองฮิบาริที่ยืนกอดอกพิงผนังอยู่

“ใส่ใจด้วยหรือไง?” เคียวยะถามกลับ

“ไร้สาระ..”

“งั้นจะถามทำไม?”

คิ้วฮิบาริกระตุกนิดๆกับคำพูดที่ดูกวนประสาทของเคียวยะ ปกติเขาแทบจะไม่ใส่ใจคำพูดอะไรของใคร ทั้งเขาก็ไม่ค่อยชอบยุ่งเรื่องส่วนตัวของใครนักหรอก ถ้าไม่ใช่พวกที่ชอบทำผิดกฎของเขา

“ดูแลฮารุด้วย” เคียวยะพูดขึ้นเมื่อเห็นตัวเขาอีกคนเอาแต่จ้องเขาไม่หยุด เขาพอจะเดาออกว่าฮิบาริเป็นอะไร เขาสับสน และ กำลัวต่อต้านความคิดของตัวเอง

“มันไม่ใช่หน้าที่ของผม” ฮิบาริปฏิเสธ

“เหรอ.. งั้นไม่เป็นไร ผมน่าจะฝากให้คนที่มีฝีมือมากกว่าคุณดูแลฮารุน่าจะวางใจมากกว่า”

เคียวยะแค่นหัวเราะในลำคอกับความดื้อรั้นของฮิบาริ เขารู้อยู่แล้วว่าฮิบาริต้องตอบแบบนี้ แต่..เชารู้จุดอ่อนของตัวเองดี

“ก็ได้ ..ผมจะดูแลเธอเอง” ฮิบาริ

เคียวยะระบายยิ้มมุมปากบางๆอย่างพอใจ ก็ไม่รู้หรอกว่าฮิบาริตอบรับเพราะอยากให้เขาไว้ใจว่าฮิบาริมีฝีมือ หรือ ตอบรับเพราะไม่อยากให้ใครคนอื่นมาดูแลฮารุ..

คงขึ้นอยู่กับความคิดของฮิบาริล่ะนะ

“โฮ่ยย ฮิบาริ! เราต้องไปกันแล้ว!” ยามาโมโตะวัยหนุ่มตะโกนขึ้น

“ไว้เจอกัน” เคียวยะเอ่ยลาและเดินผ่านฮิบาริไป

ฮิบาริมองตามหลังผู้ใหญ่ของเขาเดินไปหายามาโมโตะและโกคุเดระผู้ใหญ่ที่ยืนรออยู่แล้ว

“ฮารุ ฮารุ.. ฮารุ”

“อืออ อ หือ? พี่เบียงกี้? มีอะไรเหรอคะ?” ฮารุลืมตาขึ้นมาก็เห็นเบียงกี้นั่งอยู่ข้างเตียงเธอ เธอยันตัวนั่งก่อนขยี้ตา

“ขอโทษที่ปลุกกลางดึกนะ แต่ฮารุช่วยไปดูสึนะกับฮายาโตะหน่อยได้ไหม? พี่จะออกไปซื้ออุปกรณ์พยาบาลน่ะ” เบียงกี้ยกมือไปลูบหัวฮารุอย่างเอ็นดู

ฮารุสะลึมสะลือใช้สมองที่วิ่งช้าๆ ปะติดปะต่อคำพูดของเบียงกี้ก่อนพยักหน้าเบาๆ

“ได้ค่ะ ฮารุจะไปเฝ้าให้นะคะ..เอ้ะ!”

“เขากลับไปแล้วล่ะ 3ชั่วโมงได้แล้วมั้ง”

เบียงกี้พูดขึ้นเมื่อเห็นปฏิกิริยาของเด็กสาวที่หันไปมองที่ข้างๆตัวเองก่อนมองไปทั่วๆห้อง

ฮารุหันกลับมามองเบียงกี้เมื่อเธอพูดจบ กลับไปแล้วเหรอ? นึกว่าตื่นมาตอนเช้าจะได้ทานข้าวด้วยกันซะอีก..

“งั้น..ฮารุของอาบน้ำแต่งตัวใหท่สักครู่นะคะ แล้วจะรีบไปเฝ้าพวกคุณสึนะเลยนะคะ”

“เข้าใจแล้วล่ะ ฝากด้วยนะ^^” เบียงกี้ลูบหัวเธอก่อนเดินออกจากห้องไป

“ตี3แล้วเหรอคะเนี่ย.. เคียวยะซังกลับออกไปตอนเที่ยงคืนสินะคะ” ฮารุนั่งลูบหน้าตัวเองบนเตียงเพื่อขับไล่ความมึนง่วงออก เพราะเธอเพิ่งจะหลับไปได้แค่3ชม. ก่อนจะนอนก็ได้ทำงานหนักมา เลยเสียงพลังงานไปเยอะแถมยังนอนไม่พอ สักพักฮารุลุกจากเตียงและเดินเข้าไปห้องน้ำ

“เดี๋ยวฮารุจะมาเฝ้าพวกเธอใสระหว่างท ที่ฉันออกไปข้างนอก”

“ฮารุเหรอครับ? ไม่เป็นไรหรอกครับพี่เบียงกี้ ตอนนี้ให้ทุกคนพักผ่อนเถอะครับ”

“คงจะไม่ได้หรอก ฉันบอกฮารุไว้แล้ว อย่าดื้อล่ะฮาตาโตะ” เบียงกี้หันไปบอกน้องชายของตัวเองที่ทำหน้าไม่สบอารมณ์เท่าไหร่

“อย่ามายุ่งน่า!” โกคุเดระสะบัดหน้าหนี

เบียงกี้ขำเบาๆกับท่าทางดื้อของน้องชายของเธอ ก่อนจะเดินออกจากห้องไป เหลือเพียงสึนะกับโกคุเดระที่ตื่นขึ้นมาหลังจากหลับไปนาน

“ดูเหมือนว่าเรายังต้องฝึกฝนให้หนักมากกว่านี้นะ” สึนะนอนมองเพดานสว่างก่อนเอ่ยขึ้นมา

“..?” โกคุเดระที่ยันตัวนั่งพิงหัวเตียงหันไปมองสึนะนิดๆ

“ฉันน่ะ.. อยากแข็งแกร่งเพื่อที่จะได้ปกป้องทุกคน ฉันน่ะคิดว่าตัวเองเก่งขึ้นบ้างแล้ว แต่พอเจอเหตุการณ์วันนี้.. คิดว่าคงต้องพยายามอีกเยอะเลย ฮ่ะๆ” สึนะหัวเราะเบาๆในระหว่างที่คำพูดของเขากรีดใจโกคุเดระที่ฟังอยู่เงียบๆ

ใช่.. เขาเองก็อยากจะแข็งแกร่งขึ้น เพื่อที่จะได้ปกป้องเพื่อนๆ และปกป้องคนที่เขารัก แต่ทว่าที่ฝึกมายังไม่ได้แข็งแกร่งขึ้นเลย พวกเขาถึงโดนพวกมิลฟีโอเล่เล่นงานมาหนักขนาดนี้

“เรามาพยายามด้วยกันนะโกคุเดระคุง!^^”

“คะ ครับ!”

โกคุเดระตอบรับอย่างไม่ทันตั้งตัว เพราะอยู่ๆสึนะก็หันมายิ้มให้กับเขา

“คุยอะไรกันอยู่เหรอคะ?^O^”

“ฮารุ!/ยัยบ๊อง” ทั้งสองพูดขึ้นพร้อมกัน

“ฟื้นกันแล้วสินะคะคุณสึนะ คุณโกคุเดระ ตอนที่ฮารุเห็นสภาพพวกคุณตอนแรก ฮารุแทบลมจับเลยค่ะ!TOT” ฮารุรีบวิ่งไปเกาะขอบเตียงสึนะ

สึนะหัวเราะแหยๆกับความเวอร์ของฮารุก่อนปรับสีหน้ามายิ้มอย่างอ่อนโยนให้กับเธอ

“ฮารุเป็นคนทำแผลให้ฉันกับโกคุเดระคุงสินะ ขอบคุณมากๆเลย^^”

“เธอเป็นคนทำเหรอ? ถึงว่า..พันผ้าพันแผลซะแน่นเชียว” โกคุเดระบ่นอุบอิบ

“ใครๆเขาก็ต้องพันกันแน่นๆแบบนั้นนั่นแหละค่ะคุณโกคุเดระ! พูดจิกกัดแบบนี้แสดงว่าหายดีแล้วสินะคะ=3=”

“หายดีอะไร ฉันไม่ได้เป็นอะไรซะหน่อยเหอะ!” โกคุเดระหันไปตวาดใส่ฮารุก่อนสะบัดหน้าหนี

“แล้วคุณโกคุเดระจะไปไหนคะ? อ๊ะๆ ห้ามลุกนะคะ! ต้องนอนพักก่อน ขืนขยับร่างกายเยอะแผลจะเปิดเอานะคะ อยากได้อะไรคะ เดี๋ยวฮารุไปเอามาให้” ฮารุถลาตัวไปดันตัวโกคุเดระที่กำลังจะหันตัวลุกออกจากเตียง

“อย่ามายุ่งน่า! ฉันจะไปกินน้ำ ฉันลุกไปเองได้เฟ้ย!”

“ไม่ได้นะคะ! ห้ามลุกเด็ดขาด เกิดแผลเปิดมันจะแย่เอานะคะ อยู่เฉยๆเถอะค่ะ ฮารุจะไปเอามาให้!”

สึนะนั่งมองฮารุและโกคุเดระโต้เถียงกันอย่างจริงจัง น่าแปลกที่เขาไม่รู้สึกเครียดเลย เพราะสองคนนี้ไหนๆก็ชอบทะเลาะชอบเถียงกันแบบนี้มาตั้งนานแล้ว ภาพตรงหน้ากลับทำให้เขาระบายยิ้มออกมา

“โกคุเดระคุง ฉันว่าให้ฮารุไปเอาน้ำมาให้แทนเถอะนะ โกคุเดระนอนพักเถอะ” สึนะยื่นมือช่วยฮารุในที่สุด

และสงครามน้ำลายก็หยุดทันทีเมื่อน้ำเสียงอันอ่อนโยนพูดขึ้นมา ฮารุและโกคุเดระหันไปมองสึนะที่มองพวกเขาด้วยรอยยิ้มบางๆอยู่

ไม่ว่าจะครั้งไหน.. คุณสึนะก็จะมองฮารุด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนเสมอ.. นั่นคือเหตุผลที่ฮารุรักคุณสึนะมาตลอด

“..ก็ได้ครับ เอ้า! รีบไปเอาน้ำมาให้ฉันกับรุ่นที่สิบเลย! ฉันจะยอมนอนอยู่เฉยๆก็ได้ เพราะรุ่นที่สิบบอกหรอกนะ..!” โกคุเดระ

“แหม พอเชื่อฟังแล้วคุณโกคุเดระดูเป็นเด็กน้อยเลยนะคะ^O^”

“ยะ อย่ามาเรียกฉันว่าเด็กน้อยนะเฟ้ย!”

“คิคิ ค่าๆเข้าใจแล้วค่า! คุณสึนะจะเอาอะไรไหมคะ? หิวหรือเปล่า?” ฮารุเลิกแหย่โกคุเดระก่อนหันไปถามสึนะ

“ก็หิวนิดหน่อยนะ.. เอาที่ฮารุจะเอามาให้ฉันเลย” สึนะตอบเธอยิ้มๆ

“รับมราบค่ะ!” ฮารุตอบรับยิ้มแฉ่งก่อนวิ่งออกจากห้องพักของสึนะและโกคุเดระทันที

หลังจากฮารุออกจากห้องไป โกคุเดระเบะหน้านิดๆ

“จะมาทำไมก็ไม่รู้ ชิ..”

“นั่นสินะ น่าจะนอนพักผ่อนมากกว่า”

“ผะ ผมไม่ได้หมายถึงแบบนั้นนะครับ!=[]=” โกคุเดระหันไปแก้ตัว

“ยังไงโกคุเดระคุงก็เป็นห่วงฮารุใช่ไหมล่ะ?” สึนะพูดขึ้นอย่างรู้ทัน

โกคุเดระหน้าแดงขึ้นเรื่อยๆเนื่องจากเขาไม่สามารถหาข้อแก้ตัวได้ จึงได้ทิ้งตัวนอนบนเตียงและหันหนีสึนะทันที สึนะเห็นท่าทางของเพื่อนสนิทสุดซึนก็ได้แต่หัวเราะแห้งๆ

“อืม..เพราะเพิ่งฟื้นจากการเจ็บ ให้กินซุปน่าจะดีกว่า..ทำซุปนี่แหละ!” ฮารุยืนเคาะแก้มตัวเองอย่างใช้ความคิดว่าเธอจะทำอะไรไปให้ทั้งสองคนนั้นทานดี

และหลังจากวิเคราะห์กับตัวเองมานานก็ได้ความคิดว่าจะทำซุป ฮารุจึงรีบวิ่งไปเปิดตู้เย็น และ หอบวัตถุออกมาทันที และเริ่มลงมือจัดการตามขั้นตอนต่างๆจนเตรียมการเสร็จ

มันคงจะดูแปลกๆที่ตี3มีคนตื่นขึ้นมาทำซุปและฮัมเพลงไปด้วย แต่ตอนนี้ฮารุกำลังทำสิ่งที่แปลกนั้นอยู่ค่ะ=O=;

“อืมมซุปเสร็จแล้ววว>O< ต่อไปก็..เตรียมน้ำ! เอ.. แก้วน้ำอยู่ไหนนะ?” ฮารุกวาดสายตามองหาแก้วน้ำ ก่อนสายตาจะเงยไปสุดตู้ชั้นบนสุดที่สูงกว่าเธอมาก...

ทะ ทำไมเอาแก้วไปเก็บไว้สูงขนาดนั้นล่ะคะ!=[]=

“เก็บไว้สูงขนาดนั้น เอาไว้ให้ผู้ชายหยิบหรือไงคะ! ฮารุเป็นผู้หญิงที่สูงไม่ถึง165นะคะT^T”

ฮารุยืนบ่นอุบอิบด้วยสีหน้าแทบร้องไห้ ปกติเธอไม่ใช่คนจัดน้ำจึงไม่รู้ว่าแก้วน้ำเก็บไว้ที่ไหน และแน่นอน..ถ้าเธอเป็นคนเก็บ เธอจะไม่เก็บเอาไว้สูงขนาดนั้นแน่!

“ฮึบบบบ! ไม่ถึงอ่ะแง้!!TOT” ฮารุเอื้อมแขนสุดและพยายามกระโดดเขย่งเท้าเพื่อที่จะเอื้อมมือไปหยิบแก้ว จะเปิดตู้ก็ยังไม่ถึงเลยค่ะT^T ถ้าคุณยามาโมโตะอยู่ด้วยก็คงดี..

ในขณะที่ฮารุไม่ย่อท้อกำลังพยายามใช้ส่วนสูงอันน้อยนิดเขย่งหาที่สูงนั้น ฮิบาริ.. ที่เดินผ่านหน้าห้องครัวไป ก็หยุดและหันมาเจอเธอหันหลังและกำลังปฏิบัติสิ่งที่ทำ

ฮิบาริยืนมองคนตัวเล็กกระโดดเขย่งเท้าและเอื้อมแขนสั้นๆพร้อมใบหน้าที่ดูเหมือนใกล้จะร้องไห้ขึ้นทุกที-_-;

เขาหัวเราะในลำคอ.. เขายิ้ม.. เขาไม่รู้

ฮิบาริตัดสินใจเดินไปซ้อนหลังฮารุที่ไม่รู้ตัวเลยว่าเขาเดินเข้ามา ฮิบาริยืนซ้อนหลังฮารุและเอื้อมมือขึ้นไปเปิดตู้กระจกและหยิบแก้วออกมาได้อย่างง่ายดาย

“ฮาฮิ! ขอบคุณนะคะ! อ๊ะ..!” ฮารุเห็นแขนยาวๆหยิบแก้วออกมาก่อนจะรีบหันไปขอบคุณและตกใจ

ฮารุปะทะเข้ากับฮิบาริที่ยืนห่างเธอเพียงคืบ ใบหน้าทั้งสองจ้องมองกัน

ฮิบาริมองหน้าฮารุที่กุกกักโดยไม่พูดอะไรนั่นทำให้เขารู้สึกขัดใจนิดๆ.. แต่ก็ไม่แสดงออกอะไรกลับยื่นแก้วให้เธอสองใบ ฮารุกระพริบตาปริบๆก่อนรีบเอื้อมมือไปรับ

“ขะ ขอบคุณค่ะ ..คุณฮิบาริ” เธอกล่าวขอบคุณก่อนเว้นระยะห่างและเอ่ยชื่อเขา

“อืม..” ฮิบาริตอบกลับเบาๆและทำท่าจะเดินออกไป

“คุณฮิบาริคะ! ..หิวไหมคะ?” ฮารุยั้งเขาไว้ก่อนถาม ใบหน้าก้มมองพื้นโดยอัตโนมัติ ถะ ถามไปแล้ววว! อยู่ๆฮารุก็ถามแบบนั้นออกไป ทั้งๆที่ตอนแรกโกรธเขาอยู่แท้ๆ แต่พอเขามาทำดีด้วยหน่อย ฮารุก็กลับมาใจง่ายเหมือนเดิมแล้วTOT

“หือ?” ฮิบาริหันกลับมามองเธอที่ก้มหน้าอยู่

“คือ..ฮารุทำซุปไว้ คุณฮิบาริจะทานไหมคะ?”

ฮิบาริยืนมองคนตัวเล็กที่ก้มหน้าพูดเสียงอู้อี้ใส่เขา การกระทำของเธอตอนนี้ดูน่ารักอีกแล้ว.. และเขาก็ใจอ่อนจนได้.. เรียกว่าเผลอใจอ่อนจะดีกว่า

“อืม เอามาสิ” ฮิบาริตอบก่อนเบือนหน้าหนี

ฮารุเงยหน้ามองฮิบาริที่เบือนหน้าหนีไปอีกทางก่อนระบายยิ้มกว้าง ใจดวงน้อยๆที่เคยห่อเหี่ยวกลับมาพองโตขึ้นเรื่อยๆก่อนรีบวิ่งไปตักซุปทันที

ฮิบาริมองแผ่นหลังคนตัวเล็กที่วิ่งลุกลี้ลุกลนตักซุปให้เขา รอยยิ้มบางๆปรากฏอยู่บนใบหน้า

ทำไมนะ.. เธอทำอะไร ทุกอย่างที่เธอทำมันดูน่ารักในสายตาเขาทั้งหมดเลย..

สิ่งที่เขาเคยคิดว่าจะตีตัวออกห่างจากเธอ ก็ลืมไปหมด

เวลาที่เขาหลบหน้าเธอ ทำเป็นไม่สนใจเธอ ไม่กินอาหารของเธอ การกระทำทุกอย่างตอนนั้นมันเป็นการบังคับใจตัวเองทุกอย่าง

ตอนข่มใจที่มันเจ็บปวดตอนพูดจาไม่ดีใส่เธอว่าไม่ได้สนใจเธอ ทุกสิ่งที่เขาพูด มันทำให้เขาเจ็บและโกรธตัวเองมาก ไม่รู้ว่าความรู้สึกที่สวนทางกับคำพูดมันคืออะไร.. แต่ตอนนี้ช่างมันปะไร

ตอนที่ได้อยู่กับเธอ ได้พูดคุย มันทำให้เขารู้สึกดีและผ่อนคลาย

เบื่อแล้ว.. เบื่อที่จะทำตัวตีตัวออกห่างจากเธอแล้ว มันเหนื่อย และ ทำให้หงุดหงิดตลอด

“คุณฮิบาริคะ! เสร็จแล้วค่ะ” ฮารุเรียกฮิบาริ

ฮิบาริเดินไปนั่งบนโต๊ะอาหารตรงที่เธอวางซุปและน้ำไว้ให้เขา และเธอก็นั่งลงข้างๆคอยมองเขาว่าเขาจะทานซุปเธอไหม

ดวงตาโตๆใสๆหวานๆจ้องเขาอย่างจดจ่อ หัวใจที่เคยนิ่งและเต้นเป็นจังหวะปกติ ตอนนี้เริ่มเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ

“ไม่โกรธผมหรือไง?” ฮิบาริถามขึ้น

“คะ? โกรธอะไรเหรอคะ?” ฮารุถามกลับ

“ที่พูด..ตอนนั้น”

“อ๋อ... ตอนแรกฮารุโกรธมากๆ แบบโกรธจนปฏิญาณตนกับตัวเองว่าจะไม่คุยกับฮิบาริอีกเลยค่ะ! ฮ่าๆ แต่ตอนนี้ฮารุไม่โกรธแล้วค่ะ^^”

ใบหน้าฮารุกลับมาเป็นเด็กน้อยที่พูดมาก และ แสดงความรู้ แสดงใบหน้าออกมามากเหมือนเดิม ฮิบาริมองนิ่งๆ นี่คือสิ่งที่เขาคุ้นเคยตั้งแต่เริ่มรู้จักกันเธอ

เด็กคนนี้.. แสดงทุกอย่างในตัวเองออกมาทั้งหมด และ จริงใจตลอด

“เหรอ.. คุณเคยพูดว่าจะไม่คุยกับผมอีกต่อไปมาสามครั้งแล้ว แต่ก็ไม่เห็นทำได้สักครั้งนี่นะ” ฮิบาริแค่นหัวเราะเบาๆ

“ฮาฮิ! จริงด้วยย เหมือนฮารุเป็นพวกขี้โม้เลยอ่ะ!T3T” ฮารุทำหน้างอแง

จะว่าไป..คุณฮิบาริจำได้ด้วยว่าเธอเคยพูดแบบนั้น ใช่ ฮารุพูดมาสามรอบได้แล้วมั้งเวลางอน..เวลาโกรธ ฮารุจะประชดว่าจะไม่คุยกับคุณฮิบาริอีก แต่ก็กลับมาคุยเหมือนเดิม..

ตอนนี้คุณฮิบาริไม่เดินหนีฮารุแล้ว คุณฮิบาริยอมพูดกับฮารุแล้ว อา..รู้สึกดีจังเลยค่ะ

“มะ มองอะไรคะคุณฮิบาริ-///-” ฮารุรู้สึกตัวเมื่อถูกฮิบาริจ้องหน้าอยู่

“อะไร.. เวลาไม่มองก็โวยวาย เวลามองก็ถาม”

“คุณฮิบาริ! หยุดมองแล้วทานซุปได้แล้วค่ะ เย็นหมดแล้ว!>///<” ฮารุสะบัดหน้าหนี

ฮิบาริกระตุกยิ้มมุมปาก เขาเริ่มรู้สึกชอบเวลาฮารุเขินและโวยวายใส่เขาด้วยใบหน้าแดงๆแบบนั้น สิ่งที่ทำเมื่อกี้คือการแหย่ การหยอกงั้นสินะ

“อร่อยไหมคะ?” ฮารุถามขึ้นเมื่อฮิบาริตักซุปเข้าปาก

“อืม อร่อย” ฮิบาริตอบรับเบาๆ

คำตอบนิ่งๆของฮิบาริทำให้ฮารุเบิกตากว้าง ใจเริ่มเต้นแรงไม่รู้เรียกว่าตื้นเต้น หรือ ดีใจดี แต่ความรู้สึกดีทั้งหลายแบบถาโถมเข้าใส่ใจเธอ

“จริงเหรอคะ! ฮารุดีใจนะคะที่คุณฮิบาริชอบ!” ฮารุยิ้มร่าก่อนชะงัก “คุณฮิบาริคะ..”

ฮิบาริเหลือบมองคนตัวเล็กข้างๆที่หน้าหมองลง เสียงและใบหน้าเมื่อกี้ดรอปลงจนเขาแปลกใจ

อะไรกันเด็กคนนี้.. เปลี่ยนสภาพตัวเองไวเหลือเกิน-_-;

“ต่อไป.. คุณฮิบาริช่วยทานอาหารที่ฮารุทำให้ได้ไหมคะ..?”

“หืม?” ฮิบาริเลิกคิ้วแปลกใจนิดๆ

“ฮารุเป็นห่วง.. ถ้าคุณฮิบาริไม่ทานอะไร ไม่พักผ่อนร่างกายจะแย่เอานะคะ ช่วยทานอาหารที่ฮารุเตรียมไว้ให้ได้ไหมคะ!?” ฮารุพูดเสียงหนักแน่นและเงยหน้าจ้องหน้าจ้องตากับคนที่มองเธออยู่แล้ว

ฮิบาริมองหน้าฮารุที่เปลี่ยนเป็นจริงจัง เธอห่วงเขางั้นเหรอ..? นึกว่าที่ทำอาหารไว้ให้ทำไปเพราะหน้าที่ซะอีก..

ได้ยินแบบนี้แล้วรู้สึกพอใจ..

“เข้าใจแล้ว” ฮิบาริตอบ

“ฮาฮิ?”

“ผมจะทานอาหารที่คุณทำไว้ให้ผม” ฮิบาริย้ำ

“จะ จริงเหรอคะ! คุณฮิบาริพูดแล้วนะคะ! พูดแล้วนะ! ต้องทานจริงๆนะคะ!”

“อืม ผมพูดแล้ว-_-” ฮิบาริทำหน้าเอือมๆมองปฏิกิริยาของฮารุที่ดูตื่นตูม

ฮารุค่อยๆระบายยิ้มน้อยๆเป็นยิ้มกว้างอย่างดีใจ ตอนนี้เธอและฮิบาริสบายใจขึ้นมากแล้ว ไม่ต้องมาเจอเหตุการณ์หลบหน้ากันแล้ว การใช้ชีวิตต่อไป..คงจะดีขึ้นเยอะ!

ณ อีกด้านหนึ่ง

สองคนที่ถูกฮารุลืม

“ยัยบ๊อง!!! หายไปตักน้ำที่ไหนฟ้ะ!! กลับมาพ่อจะบูมส์ให้กระจุกเลย!”

“หายไปตั้ง40นาทีแล้ว.. ฉันว่าเรานอนกันเถอะโกคุเดระคุง=_=;”

Good Night