ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    { 1886 } Destiny To Heart [ TYL X KHR ]

    ลำดับตอนที่ #2 : CHAPTER : 1

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 2.87K
      138
      20 ม.ค. 61




    วันนี้อากาศค่อนข้างไม่ค่อยดีค่ะ.. เพราะท้องฟ้าครื้มๆ แต่ก็ไม่มีเมฆนะคะ วันนี้มีนัดกับพวกคุณสึนะซะด้วยสิ แต่ถึงจะอย่างงี้ ฮารุก็ไม่หวั่นหรอกค่ะ *-* ฮารุเดินออกจากบ้านตัวเองอย่างร่าเริงและเดินพึมพำเพลงตรงไปทางจุดนัดพบนั่นคือ หน้าโรงเรียนนามิโมรินั่นเองค่ะ


    ฮารุเดินมาเกือบเรื่อยๆจนมองเห็นคนกลุ่มนึงที่คุ้นเคยยืนอยู่หน้าโรงเรียน ฮารุตะโกนเรียกพร้อมโบกมือ*0*/


    ยัยบ๊อง มาช้าจังนะ ทุกคนเขารอแต่เธอเนี่ย-*-


    ฮาฮิ ฮารุต้องขอโทษด้วยนะคะT3T”


    ฮ่ะๆ ไม่เป็นไรหรอก ทุกคนมาครบกันแล้วสินะ สึนะมองสำรวจเพื่อนๆในกลุ่มปรากฏว่าครบแล้ว หรือยัง..?


    เหมือนจะหายไปคนนึงนะ เคียวโกะหันซ้ายหันขวา


    นั่นสิคะ เหมือนจะขาดไปคนนึง.. ฮารุเกาหัวแกรกๆ ในขณะที่ทุกคนเองก็พยายามนึกว่าขาดใครไป
              

    พวกคุณ..มาสุมหัวอะไรกัน


    มีเสียงนึงทักขึ้นทำให้เราทุกคนหันไปตามเสียง พอฮารุเห็นใบหน้าของเขาก็เผลอสบเข้าไปที่ตา ในขณะที่เขาก็มองฮารุอยู่เหมือนกัน..


    คนๆนี้..
          

        ฮิบาริ!” ทุกคนเอ่ยขึ้นพร้อมกัน


    คุณฮิบาริ ปีศาจแห่งนามิโมรินี่คะ!!!=[]= ฮารุรู้จักเขา เขาคือคนที่อันตราย และ ทั่วเมืองต่างพาหวาดกลัวเขา เพราะเขาคือผู้คุมกฎ ได้เห็นตัวเป็นๆใกล้ยันรูขุมขนก็วันนี้แหละค่ะ!


    เอ่อ..คุณฮิบาริเห็นรีบอร์นมั้ยครับ สึนะถามขึ้น


    ดีจ้า


    รีบอร์น!!”

    รีบอร์นจังปรากฏตัวโดยกระโดดไปยืนบนบ่ากว้างๆของคุณฮิบาริ โดยที่คุณฮิบาริไม่กระดิกตัวอะไรเลย ฮารุชักจะกลัวขึ้นมาแล้วสิคะ สัมผัสได้ถึงรังศีสีม่วงอ่ะTOT พวกเราเริ่มโหวกแหวกโวยวายกันโดยเฉพาะคุณสึนะ คุณฮิบาริก็เริ่มหงุดหงิดขึ้น ฮารุสัมผัสได้...


    หนวกหู.. ถ้ายังไม่หยุดทำตัวน่ารำคาญ จะขย้ำล่ะนะ - -


    บ้าอำนาจ


    ขวับ!!


    ในขณะที่ทุกคนกำลังหวาดกลัวคุณฮิบาริ กับมีเสียงบางอย่างออกจากปากผู้ชายปากปีจ้อ นั่นคือคุณโกคุเดระนั่นเองค่ะ อ๊ากกกก พูดแบบนั้นออกมาเดี๋ยวก็ตายหมู่หรอก


    หรือคุณอยากจะท้าทาย?”


    ตอนนี้ฉันก็กำลังท้าทายแกอยู่ไง โกคุเดระ
                

    กะ..โกคุเดระคุง


    ตอนนี้บรรยากาศตรึงเครียดแล้วค่ะ.. คุณโกคุเดระจ้องประสานตาสีเขียวมรกตของตัวเองกับตาสีดำนิลของคุณฮิบาริ ฮารุค่อยๆถอยหลังทีละก้าว.. รู้ชะตากรรมค่ะ ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ตอนนี้หน้าโรงเรียนนามิโมริ เกือบจะกลายเป็นสมรภูมิรพแล้วค่ะ


    นี่ๆ อย่ามีเรื่องกันเลยนะ สึนะพยายามห้ามปรามโกคุเดระอย่างใจเย็น โกคุเดระก็เริ่มเย็นลงเพราะสึนะห้าม แต่ฮิบาริกลับตอบกลับด้วยรอยยิ้มเหยียดหยาม ทำเอาโกคุเดระอดกลั้นความโกรธไม่อยู่ จนต้องปล่อยออกมา


    ยิ้มอะไร อะไรของแกฟ้ะ!!”


    หวา อยู่ๆคุณโกคุเดระก็แสดงอาการโกรธออกมา พร้อมกับงัดระเบิดประจำกายออกมาด้วยยย =[]= ก่อนที่เรื่องมันจะแย่ไปกว่านี้… ฮารุว่า ฮารุควรหาที่หลบภัย.. ในขณะที่ฮารุกำลังจะถอยชีวิตออกแรมโบ้จังที่อยู่ๆก็งอแงขึ้นมา กระโดดไปเกาะหัวคุณโกคุเดระ


    เฮ้ย! ทำอะไรของแกฟะเจ้าวัวบ้า ปล่อยนะเฟ้ยย/โกคุเดระบ้า ๆ /แรมโบ้!!” หลากหลายเสียงโวยวายโวกแวก โกคุที่พยายามสะบัดแรมโบ้ออกจากหัว ก็เกิดพลาดมือของเขาที่ถือระเบิดไว้อยู่ดันหลุดออกจากมือกระจายไปทั้ง2ทิศ และแน่นอน.. ระเบิดมันลอยไปทางด้านฮารุที่ยืนเอ๋ออยู่


    ฮะ..เฮ้ย ฮารุ!!!!”


    ฮาฮิ! กรี๊ดดดดดดด! /.....!!”


    วัตถุทรงคุ้นเคยกำลังลอยมาทางฮารุ นั่นคือระเบิดของคุณโกคุเดระ ฮารุขาสั่นตัวแข็งทื่อไปหมดไม่มีเรี่ยวแรงที่จะกระโดดหลบได้แต่หลับตาปี๋แล้วทรุดนั่งยกมือกุมกระหม่อมตัวเองไว้อย่างแน่น


    ตู้มม ม

    ฮารุ!!!”


    เสียงประสานเสียงของหลายๆคนเรียกฮารุไว้ แรงสั่นสะเทือนของระเบิดทำให้ฮารุล้มตัวไปนอนที่พื้น แต่.. ฮารุไม่รู้สึกบาดเจ็บหรือโดนอะไรแข็งๆกระแทกเลยค่ะ ฮารุค่อยๆลืมตาอย่างเก้ๆกังๆ ฮารุมองเห็นเงาของผู้ชายไม่ชัดเพราะควันของระเบิด แต่ควันนั้นเริ่มจางหายไป ทำให้เห็นใบหน้านั้นชัด..


     “คุณฮิบาริ..


    .......


    ฮารุจ้องหน้าคุณฮิบาริที่แสดงใบหน้าเรียบนิ่งไม่แสดงความรู้สึกอะไรถึงแม้ใบหน้าของเขาจะมีแผลนิดๆ ฮารุถูกคุณฮิบาริช่วยเอาไว้เหรอเนี่ย... ทุกอย่างเกินขึ้นไวมากเลย มีหลายๆเสียงเรียกชื่อฮารุเข้ามาในหูแต่อยู่ๆเสียงนั้นก็หายไป เกิดเป็นความเงียบในโสตประสาทของฮารุ ความรู้สึกนี้มันอะไรกัน.. เหมือนตอนนี้เวลาหยุดหมุนแล้วเวลาผ่านไปนานเมื่อฮารุมองหน้าคุณฮิบาริ เหมือนภาพนี้เคยเกิดขึ้นมาก่อนแล้ว..


    ฮารุ..ฮารุ!!!”


    ฮาฮิ!? คุณสึนะ สึนะตะโกนเรียกฮารุอยู่หลายรอย ฮารุตื่นจากภวังค์และหันไปมองสึนะที่มองเธอด้วยสายตาเป็นห่วงอยู่


    ฮารุได้ยินเสียงคุณโกคุเดระโวยวายโวกแวกแต่ไม่ได้สนใจ เพราะตอนนี้ทุกคนหันไปสนแรมโบ้จัง..ที่โวยวายงอแงร้องไห้ออกมาและเริ่มขุดคุ้ยบางอย่างในหัวฟูๆของตัวเอง และหยิบวัตถุยาวๆสีม่วงที่ทุกคนคุ้ยเคยอย่างดี


    อดทนไว้..ฮึก...แง้ ตายซะเถอะ!!TOT”


    ยะ.. อย่าบอกนะว่า…!!

    ตู้มมมมมมมม ม!!

    .

    .

    .

    .

    .

    .

    .

    .

    .

    .

    .

    .

    .

    อะ...อือออ อ อูยยยย อะไรกันล่ะเนี่ยย


    ฮารุค่อยๆรู้สึกตัวและค่อยๆขยับแต่รู้สึกว่าปวดเนื้อปวดตัวไปหมดเลยย วันนี้เป็นอะไรกันเนี่ยย โดนระเบิดตั้ง2ครั้งT^T ฮารุค่อยๆพยุงตัวลุกขึ้นยืนและพยายามลืมตาอย่างยากลำบาก พอฮารุลืมตาปรับการมองเห็นได้ปกติ ก็...


    ที่นี่...


    ฮารุมองไปรอบๆตัวเอง สถานที่นี่..ไม่คุ้นเคยเลย.. เป็นทุ่งหญ้าสีเขียวอ่อนกว้างและปิดกั้นด้วยป่า..


    ที่หนายยยยยยยยยยย!!=[]=”


    ฮาฮิๆๆ ตายๆๆๆ ฮารุตายแล้วเหรอ!? ตื่นมาก็มาโผล่อยู่สถานที่ไม่คุ้นเคย ฮารุก้มมองตรวจอวัยวะร่างกายตัวเอง ครบบบ ชิ้นส่วนครบ ไม่ขาด ไม่เกิน แต่..ที่นี่มันที่ไหนกัน!? หรือว่า... ปืนบาซูก้าของแรมโบ้จังเหวี่ยงฮารุมาที่นี่-_-?

    ไม่ใช่ละ!!!


    อ้ากกกกกกกกกกกกก ฮารุอยู่ที่หนายยย!TOT”


    โวยวายอะไรน่ารำคาญ..


    พรึบ!!


    เสียงเย็นดังขึ้นจากด้านหลังร่างกายฮารุตอบสนองหันไปหาต้นเสียงอย่างอัตโนมัติ ฮารุเบิกตากว้างเมื่อรู้ว่าเจ้าของเสียงเย็นเมื่อกี้คือ..


    คุณฮิบาริ!!”


    โดนระเบิดโจมตี2ครั้ง โผล่มาที่แปลกประหลาด เจอคุณฮิบาริ! มีแต่เรื่องโชคร้ายยย แต่ลึกๆในฮารุก็รู้สึกสบายใจนิดๆนะคะ.. เพราะอย่างน้อยก็เจอคนรู้จัก(?) คุณฮิบาริมองหน้าฮารุด้วยใบหน้านิ่งแบบนั้นนานแล้วทำเอาฮารุรู้สึกอึดอัดนิดๆ.. ฮารุพยายามหลบสายตา แต่ก็เหลือบไปเห็นแผลที่ขมับซ้ายเขา.. เหมือนจะเป็นแผลที่เกิดจากการช่วยฮารุ?


    คุณฮิบาริ.. แผล ฮารุพูดทั้งๆที่สายตายังจับจ้องไปที่แผล


     “หือ.. ฮิบาริขมวดคิ้วนิดๆ


    ฮารุไม่รอช้า ก้มลงล้วงมือไปในกระเป๋ากางเกงยีนส์และหยิบผ้าเช็ดหน้าสีชมพูออกมา ฮารุถลาตัวเข้าไปประชิดกับตัวฮิบาริพร้อมเงยหน้ามองเขาเพราะความสูง และ เอื้อมมือไปทำความสะอาดแผลที่ขมับฮิบาริ


    ....... ฮิบาริเบิกตากว้างนิดๆ เขาสงสัยกับร่างกายตัวทำไมมันไม่ตอบสนองเมื่อมีใครเข้ามาประชิดขนาดนี้ ปกติเขาจะผลักออก หรือ ถอยห่าง.. แต่นี่เขากับยืนนิ่ง และ ยินยอมให้เธอยุ่งย่ามกับใบหน้าของเขาอีก..


    แปลกเกินไปแล้ว..


    ฮารุเผลอเลื่อนสายตาจากแผลที่ขมับมาสบตานิ่งของคุณฮิบาริ.. อันตราย..!!! ฮารุไม่ควรเข้าใกล้เขามากขนาดนี้ ใครๆก็ต่างพูดกันว่า ถ้าใครเข้าใกล้เขาเกิน1เมตรก็โดนรังศรีอำมหิตแล้ว แต่ครั้งนี้ฮารุกลับรู้สึกต่าง.. แต่ก็อธิบายไม่ได้ ก่อนที่จะควบคุมสถานการณ์ไม่ได้  ฮารุรีบถลาตัวออกห่าง5ก้าวทันที


    เอ่อ..ขอบคุณนะคะคุณฮิบาริ


    เรื่องอะไร เขาถามกลับนิ่งๆ


    ก็ที่ช่วยฮารุตอนนั้นไงคะ


    ฮารุเงยหน้าสบตาของคุณฮิบาริ เขาจ้องฮารุนิดๆก่อนจะเบือนหน้าไปทางอื่น


    ทีหลังก็อย่ายืนเอ๋อแบบนั้นอีกล่ะ มันเกะกะ


    เพล้งงงง !!!!!


    ไม่มีคำที่ตอบรับคำขอบคุณดีกว่านั้นอีกแล้วหรือไงคะ! สุดท้ายก็ปากร้ายยังงี้นี่เอง ทำเอาฮารุหัวเสียกับคำพูดของเขา หึ ก็ซาตานแห่งนามิโมรินี่คะ จะไปหวังคำพูดดีๆจากคนแบบนี้ได้ไงล่ะเนอะ แต่ตอนนี้ไม่ใช่เรื่องที่จะมาเบ้ปากมองบนกับเรื่องแบบนี้


    คุณฮิบาริคะ ที่นี่ที่ไหน?”


    ผมไม่รู้


    อ้าว... ถ้างั้นก็อาจจะมาโมเม้นต์เดียวกับฮารุ ตื่นมาก็โวยวาย(?)อันนี้ไม่น่าเกิดกับคุณฮิบาริ อาจจะตื่นมาก็งงงวยว่าที่นี่ที่ไหน


    เธอรออยู่นี่ ผมจะเข้าไปในป่า เผื่อเจอพวกสัตว์กินพืชเพื่อนของเธอ


    ฮาฮิ! จะให้ฮารุรออยู่เฉยๆ ฮารุไม่เอาด้วยหรอกค่ะ ฮารุจะไปตามหาพวกคุณสึนะ!”


    หึ.. งั้นก็แยกกันหาละกัน


    ฮาฮิ.. ถ้าเกิด..ฮารุเจออะไรไม่ดีล่ะคะ


    ถ้าฉลาดก็หนี ถ้าเก่งก็รอด


    อ๋อ.. อะเอ๋!!


    นั่นคำอวยพรเหรอคะฮารุยังไม่ทันได้โวยวายอะไรกลับคุณฮิบาริเขาก็หันหลังเดินเข้าไปในป่าแล้ว ฮารุพองลมในแก้มใส่ตามหลังเขานิดๆ ก่อนจะหันไปมองทางเข้าป่าอีกฝั่งนึง พวกคุณสึนะจะอยู่ที่นี่มั้ยนะ.. ฮารุยืดอกทำหน้ามั่นใจและตัดสินใจก้าวเข้าเดินเข้าไปในป่าโดยไม่เกรงกลัวใดๆ(?) กะ..ก็กลัวนิดๆแหละค่ะ เผื่อในป่านี้มีควายป่าไล่ฮารุจะทำไงล่ะคะ


    คุณสึนะ!!~~ คุณสึนะค้า~~ คุณสึน๊า~~ อยู่ในนี้หรือเปล่าคะ!!~~” ฮารุตะโกนก้องกังวานในขณะเดินก็หันไปทั่วๆพร้อมตะโกนไม่หยุดหวังว่าจะมีคนตอบกลับมา.. ขอเป็นคนนะ..


    เฮ้อ.. ตะโกนจนเจ็บคอ เดินจนเหนื่อยแล้วนะคะเนี่ยย


    ฮารุถอนหายใจพลางบ่นพึมพัมเบาๆ ตอนนี้หิวน้ำมากๆเลยค่ะ ป่านนี้คุณฮิบาริจะเป็นยังไงบ้างนะ.. มะ..หมายถึงงง จะเจอใครนอกจากฮารุอีกหรือเปล่า ฮารุไม่ได้เป็นห่วงนะ ตอนนี้ฮารุเป็นห่วงคุณสึนะมากกว่า=3=  ยิ่งเดินรู้สึกว่ายิ่งมีลมพัดเข้ามานะคะเนี่ย.. แสดงว่าข้างหน้าต้องมีทางออกแน่ๆเลย


    ฮารุจำใจเดินไปอีกสักพักก็..


    แกรกกก พรึบ ตุบ!!


    ฮาฮิ..


    ฮารุหยุดการเคลื่อนไหวตัวเพราะรู้สึกเหมือนมีบางอย่างตรงลงพาดบ่า.. ขนแขนสแตนอัพอย่างอัตโนมัติ.. ฮารุเริ่มเหงื่อไหลและค่อยๆหันไปมองที่บ่าของตัวเอง..


    ลักษณะสิ่งที่พาดอยู่บ่า..  ยาวๆ ลายสวยงาม แต่อันตราย มันคือ..


    งะ..งู! กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!! TOT”


    ฮารุวิ่งป่าราบพร้อมสะบัดตัวอย่างแรง วิ่งไปข้างๆหน้าทั้งๆที่หลับตาโดยใช้กระแสจิตสั่งการวิ่งเอา ม่ายยยยยยยยย ฮารุเกลียดงูที่ซู๊ดดดดดดดดด


    ตุบ พลั่ก!!


    โอ้ยฮาฮิ!!”


    เพราะความวิ่งเร็วและไม่ได้ลืมตามองทางฮารุก็ชนกับบางอย่างเข้าอย่างแรงแต่ฮารุกลับหงายหลังล้มไปนั่งกองกับพื้นหญ้าแทน ฮารุร้องออกมาด้วยความเจ็บพร้อมยกมือกุมจมูกงามๆตัวเอง งื้ออ เจ็บบ


    อูยย.. เจ็บจังเลยค่ะ ฮารุบ่นพลางค่อยๆลืมตามองสิ่งที่ตัวเองชน


    ฮาฮิ...?”


    ฮารุเอียงคอนิดๆ เมื่อพบกับคนที่คุ้นเคยและก็รู้สึกไม่คุ้นเคยอยู่ตรงหน้า..


    คุณฮิบาริ??”


    ...ฮารุ


    คุณฮิบาริเรียกชื่อฮารุ!!!?


    อะไรมันชักจะแปลกๆแล้วนะคะเนี่ย.. คุณฮิบาริเดินมาจับแขนมาฮารุ และดึงฮารุขึ้นอย่างเบามือจนฮารุรู้สึกไม่เจ็บอะไรเลย แปลกจริงๆ.. ฮารุเงยหน้ามองหน้าคุณฮิบาริ ก่อนจะขมวดคิ้วนิดๆ เหมือนมีอะไรแปลกๆเปลี่ยนๆไปนะคะ..


    หน้าคุณฮิบาริดู..คมขึ้น ผมก็สั้นขึ้น ดูตัวสูงขึ้นมาก ตัวใหญ่มาก แล้ว..สูท? คุณฮิบาริใส่สูทสีดำเนคไทสีม่วง ไปเอามาจากไหนล่ะนั่น..


    เจ็บตรงไหนหรือเปล่า?” ฮิบาริถามฮารุด้วยน้ำเสียงนิ่งๆแต่แฝงไปด้วยความอ่อนโยน


    ฮาฮิ! ไม่ค่ะๆ ฮารุไม่เจ็บแล้วว


    ฮารุตอบกลับด้วยรอยยิ้ม คุณฮิบาริระบายยิ้มบางๆออกมา ไม่ใช่รอยยิ้มเหยียดหยาม แต่เป็นรอยยิ้มอ่อนโยน ฮารุ..ไม่เคยเห็นรอยยิ้มแบบนี้จากคุณฮิบาริเลย แถมยังเคยคิดว่า.. สันกรามคุณฮิบาริขยับยิ้มได้หรือเปล่า อยู่ๆก้อนเนื้อด้านซ้ายก็เต้นตุบตับอย่างรุนแรง


    คุณฮิบา...!”


    พรึบ ตู้มม


    ทุกอย่างเกิดขึ้นไว้มากคุณฮิบาริช้อนตัวอุ้มฮารุและกระโดดลอยฟ้าออกตัวอย่างรุนแรง และก็มีการสั่นสะเทือนเกิดขึ้น คุณฮิบาริปล่อยฮารุลงยืนโดยไม่วายที่จะประคับประคอง ฮารุมองคุณฮิบาริงงๆ เขามองไปข้างหน้า ไม่ได้มองฮารุ เขามองอะไรกันนะ..


     “ฮะ..เฮือกกก เห!!!!!!!!!!!!”


    ฮารุหันไปมองตามที่คุณฮิบาริมอง ก็เจอสิ่งที่สยดสยองมาก!!


    คุณฮิบาริ!!! ”


    คนที่ยืนห่างจากฮารุคือคุณฮิบาริ แต่เป็นคุณฮิบาริที่ใส่เสื้อกักคุรันที่ฮารุคุ้นมากกว่า ฮารุมองคุณฮิบาริใส่สูทสลับกับคุณฮิบาริใส่เสื้อกักคุรัน


    คะ..คุณฮิบาริมี2คน!!?=[]=”



    B
    E
    R
    L
    I
    N
     
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×