คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : CHAPTER: 8
“ฮารุอยากออกไปกินเค้กที่ร้านประจำของฮารุจังเลย”
“ฮิบาริ ฮิบาริ”
“งือออ ไม่เอาสิฮิเบิร์ดจังง
เช้าๆแบบนี้ฮารุไม่อยากได้ยินชื่อของซาตานนะคะ!
...ร้องเพลงให้ฮารุฟังหน่อยสิคะ!*-*” ฮารุที่นั่งเอือยอยู่ขอบหน้าต่างถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
เมื่อเธอเอาแต่อาศัยอยู่ในที่พักนี้มาหลายวัน
ยังไม่ได้มีโอกาสออกไปท่องโลกข้างนอกเลย..
ฮิเบิร์ดบินมาเกาะบนหัวของเธอพร้อมเอ่ยเรียกชื่อเจ้านายของมัน
ฮารุพองแก้มนิดๆเมื่อนึกถึงคนที่พูดหักหน้าเธอเมื่อคืน อย่ามายุ่งเหรอคะ.. เชอะ
ฮารุก็ไม่ได้อยากยุ่งด้วยนักหรอก=)x(=
“ฮิเบิร์ดจังง ทำไมเงียบล่ะคะ? คุยกับฮารุหน่อยสิ ฮารุไม่อยากไปคุยกับคุณเจ้านายของฮิเบิร์ดนะคะ!”
“ทำไม?”
“ก็ฮารุยังไม่หายโกรธคุณฮิบาริน่ะสิคะ!..ฮะ ฮาฮิ คุณฮิบาริ!O_o”
ฮารุหันขวับไปกับเสียงเย็นเฉียบที่เธอเผลอตอบกลับไปเมื่อกี้
คุณฮิบาริเข้ามาเยือนในห้องนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันคะ!?
“คุณฮิบาริมีอะไรเหรอคะ..?”
เมื่อเห็นว่าเขาไม่พูดอะไร เธอจึงเปิดประเด็นถาม
“ไหนบอกไม่อยากคุยกับผม?” เขาถามกลับพลางเลิกคิ้วนิดๆ
“..กะ ก็ฮารุแค่ถามค่ะ! ไม่ได้อยากคุยด้วยซะหน่อย!” ฮารุตอบกุกกักพลางสะบัดหน้าหนี
“เหรอ..?
ช่างเถอะ ผมแค่จะมาถาม..ว่าคุณอยากออกไปข้างนอกไหม?”
“ข้างนอก? อยากสิคะ! ฮารุอยากออกไปข้างนอกมากๆเลยค่ะ!TOT”
“..งั้นตามมา”
ฮาฮิ!? อยู่ๆคุณฮิบาริก็หันหลังเดินออกจากห้องไป
แถมบอกให้ตามไป? หรือจะพาออกไปข้างนอก! แต่ให้ฮารุเปลี่ยนเป็นชุดสวยๆก่อนไม่ได้หรือไงคะ!?=[]=
“คุณฮิบาริรู้ทางออกของที่นี่เหรอคะ?”
ฮารุถามขึ้นระหว่างที่เดินตามหลังคุณฮิบาริต้อยๆ
“รู้” เขาตอบสั้นๆ
“รู้ได้ไงคะ?”
“เท็ตสึบอก”
เฮ้ออออออออ
แค่เป็นการถามไปตอบมาทำไมฮารุรู้สึกมันเหนื่อยมันยากขนาดนี้ล่ะคะเนี่ยTOT ฮารุเดินตามคุณฮิบาริมาเรื่อยๆจนมาถึงด้านหลังสุดของคฤหาสน์ซึ่งฮารุไม่เคยมา..
พอมาถึงทางตันกลับมีประตูบานหนึ่งอยู่
คุณฮิบาริเอื้อมมือไปเปิดก็เจอกับทางตรงยาวจนไม่เห็นอะไร เอิ่ม...
นี่ท่านฮิไม่ได้จะหลอกล่อฮารุมาฆ่าหรอกใช่ไหมคะ!?
“จะไปไหม?” คุณฮิบาริที่เดินไปก่อนแล้วหันมาถามฮารุ
“ปะ ไปค่ะ!” ฮารุพยักหน้ารัวๆก่อนรีบวิ่งตามหลังคุณฮิบาริไป
ทางนี้..ดูดีๆแล้วก็เป็นทางอุโมงค์ใต้ดินชัดๆ
ฮารุเดินตามหลังคุณฮิบาริแบบไม่พูดอะไรมาได้สักพักแล้ว
เวลาเดินก็เอาแต่มองแผ่นหลังกว้างตลอด จะว่าไปคุณฮิบาริตัวสู๊งงสูง
ตัวหอมด้วย-...- เย้ยย คิดอะไรอกุศลอีกแล้วเนี่ย><
“คุณฮิบาริเนี่ย..
ไปไหนมาไหนต้องมีเสื้อกักคุรันคลุมตลอดเลยนะคะ” ฮารุเอ่ยถาม
“ก็เพราะผมยังทำหน้าที่คณะกรรมการคุมกฎเมืองนามิโมริอยู่..”
“อืมมม
ตอนฮารุยังไม่รู้จักคุณฮิบารินะ ฮารุแค่ได้ยินชื่อเสียงและคดีของคุณฮิบาริเนี่ย
ฮารุคิดว่าคุณฮิบาริต้องเป็นคนที่อันตรายสุดๆเลยค่ะ! …ตอนนี้ก็อันตราย”
“ผมได้ยินนะ-_-”
“ฮะ ฮาฮิ!
แต่ก็อันตรายในเรื่องดีค่ะๆ ฮ่ะๆ ถึงคุณฮิบาริจะแก้ปัญหาด้วยการใช้ความรุนแรง...
แต่บางคนก็สมควรโดนแล้ว^O^;”
“คุณก็สมควรโดนด้วยไหม?”
“เห! ทะ ทำไมฮารุต้องสมควรโดนด้วยล่ะคะ!=[]=”
“ก็เพราะคุณชอบลักลอบเข้ามาในโรงเรียนนามิโมรินี่..
เพื่อมาหาเจ้าสัตว์กินพืชซาวาดะนั่น”
“อะจึ๋ย!
แต่..นั่นก็นานแล้วนะคะ ฮ่ะๆ ^O^”
“แต่ก็ยังไม่ได้คิดบัญชี..”
“ว้ากกกกกกกก
คุณฮิบาริลืมๆมันไปเถอะนะคะ อย่าขย้ำฮารุเลยนะคะTOT”
ฮารุร้องขอ ไม่น่าชวนคุยเรื่องนี้เลยค่ะ กลับกลายว่าตัวเองเป็นคนติดคดีซะแล้ว!
พอคุยเรื่องขย้ำๆคุณฮิบารินี่คุยเพลินเลยT^T
“หึ..ผมไม่ทำอะไรคุณหรอก..
ถ้าผมจะทำผมทำไปนานแล้ว..” ฮิบาริหัวเราะในลำคอและระบายยิ้มในมุมปาก
ถึงจะโล่งใจที่คุณฮิบาริไว้ชีวิตฮารุ..
แต่ประโยคหลังๆก็ดูอันตรายฮวดๆ
“อ๊ะ!
เจอประตูแล้วค่ะ!*0*” ฮารุรีบเบี่ยงเบน
ฮารุยืนนับระยะทางที่เดินมาเรื่อยๆในขณะที่คุณฮิบาริกำลังจะเปิดประตู
อืม...ประมาณ3กิโลได้มั้งคะ..
ฮารุหันไปสนใจประตูที่เปิดได้
คุณฮิบาริเปิดประตูเหล็กออกไป และสิ่งที่ทำให้ฮารุอึ้งก็คือ!!!
“ฮะ ฮาฮิ!?”
“…..”
ฮารุอุทานออกมาผิดกับคุณฮิบาริที่ยืนนิ่ง
พอเปิดออกมาเจอเหมือนจะเป็น..หอประชุม?
“หอประชุมเมืองนามิโมริ” ฮิบาริ
“จะ จริงด้วย! เห...ไม่เปลี่ยนไปเลยนะคะเนี่ย ถึงจะดูใหม่ๆขึ้นก็เถอะ” ฮารุนึกได้
อา...ทางลับของฐานเคียวยะซังเชื่อมต่อกับหอประชุมนามิโมริเองเหรอเนี่ย..
“คะ คุณฮิบาริจะไปไหนคะ!?”
พอเดินออกมาข้างนอกก็เจอทางฟุตบาทที่ฮารุคุ้นเคยดี
คุณฮิบาริดันเดินไปคนละทางที่ฮารุจะเดินไป..
“โรงเรียนนามิโมริ” คุณฮิบาริตอบสั้นๆ
“คุณฮิบาริ..ช่วยไปร้านเค้กกับฮารุได้ไหมคะ?”
ฮารุถามออกไปอย่างกุกกักจนคุณฮิบาริหันมามอง
“ทำไม?”
“คือ..ฮารุอยากกินเค้ก
แต่ฮารุไม่มีเงินเลยอ่ะT^T”
“ไม่ต้องกิน”
เพล้ง!!
ฮารุยังพูดจบไม่ถึง2วิคุณฮิบาริตอบกลับด้วยคำตอบไร้เยื่อใย! ใจร้าย ใจมาร
ใจไม่มี! ทำไมฮารุต้องไปหวังอะไรกับคนแบบนี้ด้วยนะ
แต่ฮารุอยากกิน!
ตื้อเท่านั้นที่ครองโลก
“แต่...ฮารุอยากกินนี่นา.. คุณฮิบาริก็ช่วยพาฮารุไปกินหน่อยสิคะ
นะๆๆ*-*”
“ถ้ายังไม่หยุดตื้อผมจะขย้ำให้คุณหยุดตื้อแบบหยุดหายใจ”
Damn!!=[]=*
ตื้อครองโลกได้ก็จริง
แต่ตื้อไม่สามารถครองคุณฮิบาริได้จริงๆค่ะ..
มาแบบเสียเที่ยว
แล้วจะชวนฮารุมาทำไมล่ะคะ!!
“ฮารุตั้งใจจะมากินเค้กนะ! คุณฮิบาริจะชวนฮารุมาทำไมถ้าไม่เลี้ยงฮารุน่ะ!”
“ผมก็ไม่ได้บอกว่าจะพามาเลี้ยง-_-”
คุณฮิบาริตอบ..
ฮารุรู้สึกจุกที่อกจนไม่รู้จะเถียงต่อยังไงดี
ฮารุเม้มปากแน่นอดกลั้นอารมณ์ในใจที่มันคับคล้ายความรู้สึกน้อยใจ..
“ก็ได้!
ฮารุไปเองก็ได้ คุณฮิบาริใจร้ายที่สุดเลยรู้ไว้ด้วย!
แล้วก็นะ! ฮารุจะไม่คุยกับคุณฮิบาริแล้ว!” ฮารุตะคอกใส่คุณฮิบาริด้วยสีหน้าที่โกรธก่อนหันตัวเดินกระแทกเท้าหนีคุณฮิบาริมา
ก็แค่เลี้ยงเค้ก! ก็แค่พาฮารุมากินเค้กเอง!
หรือไม่ก็ให้เงินฮารุก็ได้! ให้ยืมก็ได้อ่ะ! คุณฮิบาริใจร้ายจริงๆเลย... ใจร้ายมากจนฮารุรู้สึกโกรธนิดๆ..
ในใจมันอึดอัด เหมือนน้อยใจเขา ซึ่งไม่ควรที่จะมีความรู้สึกแบบนี้เลย
ทั้งๆที่รู้อยู่แล้วว่านิสัยของคุณฮิบาริเป็นยังไง
เฮ้อ..
“งืออออ อยากกินจัง..” ฮารุเกาะกระจกหน้าร้านเค้กที่ฮารุมักจะมากินบ่อยๆ อยากกินอ่ะ!ถ้าเคียวยะซังอยู่..ต้องยอมซื้อให้กินแน่ๆเลยค่ะ..
ถ้าไม่ติดว่าเคียวยะซังไปส่งฮารุซังวัยสาวที่สนามบินนะ
ฮารุไม่มาขอร้องคุณฮิบาริหรอก!>O<
“คิดไปก็หงุดหงิดใจ..คุณเค้กคะ
ไว้ฮารุจะมากินวันหลังนะคะT^T”
ฮารุยอมถอยออกจากกระจกหน้าร้านแล้วรีบเดินหลับตาจ้ำอ้าวออกจากจุดๆนั้นทั้งๆที่ใจปรารถนาหาเค้ก
ทรมานนนนน
“จริงด้วย!
ฮารุแวะไปดูบ้านของฮารุดีกว่า><” ฮารุกำปั้นทุบมือตัวเองเมื่อนึกได้
“ป่านนี้บ้านของฮารุจะมีอะไรเปลี่ยนไปไหมน๊า?..ฮาฮิ!?”
ฮารุชะงักฝีเท้าเมื่อทางข้างหน้ามีกลุ่มผู้ชายใส่ชุดสูทสีขาวสวมแว่นตาดำสนิทยืนก่อม็อบอยู่หน้าบ้านเธอ4-5คน
ใคร…?
“จะเดินเข้าไปถามดีไหมนะ
ว่ามีธุระอะไร..” เธอคิด
ในขณะที่ฮารุจะก้าวเท้าเดินเข้าไปเพื่อถามกลุ่มคุณพวกผู้ชายนั้นก็ชะงักอีกแล้ว
เมื่อมีผู้ชายสวมชุดเครื่องแต่งกายที่ดูแปลกๆเดินออกมาจากในบ้านฮารุ
“เจออะไรหรือเปล่าครับ?” หนึ่งในนั้นถาม
“ไม่เจออะไร..
ก็นี่มันบ้านภรรเมียของฮิบารินี่นะ คงจะอยู่กับฮิบารินั่นแหละ” ชายคนนั้นพูด
“ทำไมบอสสั่งให้เรามาจับตัวผู้หญิงของฮิบาริเคียวยะด้วย?”
“ก็เพราะผู้หญิงคนนั้นคือจุดอ่อนเดียวของฮิบารินี่นา”
“และก็เป็นจุดแข็งที่ทำให้ฮิบาริแข็งแกร่งขึ้นได้เหมือนกัน....”
ฮารุที่ตอนนี้ขยับไปหลบหลังเสาแล้ว...
เมื่อกี้ฮารุได้ยินชัดแจ๋วเลยว่าเขาพูดเรื่องอะไรกัน
เขาพูดถึงฮารุ..คุณฮิบาริ เคียวยะด้วย
เหมือนจะหมายถึงโลกนี้ เขาจะมาจับตัวฮารุงั้นเหรอ? ดะ เดี๋ยวนี่มันเรื่องอะไรกันคะเนี่ย!?=[]=
ฮารุไปติดหนี้ใครหรือเคียวยะซังไปเผลอขย้ำคนมีอิทธิพลจนเขามาตามจับหรือไง!
ทำไมมีแต่เรื่องดวงตกล่ะเนี่ยT^T
“ดะ แดนเจอรัส! ฮารุรีบชิ่งดีกว่า..!”
“เฮ้!
ใครแอบอยู่ตรงนั้นน่ะ!”
ว้าย!!! โดนเห็นเข้าแล้ว!=[]=
พอฮารุกำลังจะหันหลังวิ่งหนีแต่มีคนๆนึงในกลุ่มนั้นเห็น
ทำให้ฮารุหยุดขยับตัวและยืนอยู่หลังเสาด้วยตัวที่สั่นเทา..
ตึกตึก..
เสียงฝีเท้าเดินเข้ามา
หัวใจฮารุเริ่มเต้นแรงขึ้นตามเสียงที่ดังขึ้นเรื่อยๆ
อะ เอาไงดี! ถ้าขืนโดนเจอตัวเข้า
ต้องโดนจับแน่...!
แต่เอ๊ะ! ฮารุเป็นฮารุที่อายุ18นี่นา! เขาต้องจำไม่ได้และไม่รู้เรื่องๆแน่เลย !
ทำไมไม่คิดออกให้เร็วกว่านี้นะ>O<
“ขะ ขอโทษค่ะ! คือฮา..เอ้ย! ฉันทำเงินตกตรงนี้น่ะค่ะ
กำลังงมหาอยู่*-*” ฮารุกระโดดออกไปยืนประจันหน้า..ผู้ชายตัวใหญ่ผมสีแดงหยิกหยักศกเหลืองที่เดินมาหาฮารุ
ฮารุรีบตีหน้ายิ้มร่าอย่างไม่รู้ไม่ชี้
“…งั้นหรอกเหรอ”
“..ค่า!
ตอนนี้เจอแล้ว งะ งั้นขอตัวก่อนนะคะ^O^;” เอาล่ะ! รีบหันหลังหนีแล้วโกยเถอะฮารุ!
หมับ!
“ฮะ ฮาฮิ!?”
“..ไม่ผิดแน่ เธอน่ะ..”
“คะ..?”
“มิอุระ ฮารุเมื่อ10ปีก่อนสินะ..
กำลังตามหาตัวอยู่เลย หึๆ”
“..!!?”
ฮารุเบิกตากว้างเพราะคนตัวใหญ่จับไหล่ฮารุไว้ก่อนบีบมันแรงขึ้นจนฮารุรู้สึกเจ็บ
แต่ว่าไม่สามารถขยับตัวได้ ทะ ทำไมเขาถึงรู้เรื่องนี้!!?
“ฉะ ฉันว่าคุณจำคนผิดแล้วค่ะ
ปล่อยเถอะค่ะ!” ฮารุยังตีเนียนและพยายามปัดมือเขา
“ปล่อยไม่ได้หรอก...
เพราะบอสต้องการตัวของเธอมากเลยล่ะ” เขาพูด
“บอสไหน!
ฮารุไม่รู้จักพวกคุณเลยนะคะ!...อุ้บ!!” ซวยแล้วววววว เผลอหลุดปากออกไปแล้ว!TOT
“หึๆ ในที่สุดก็หลุดออกมาสินะ
เอาล่ะ.. ถ้ายอมไปกับพวกฉันดีๆ เธอจะไม่เจ็บตัวนะ” เขาพูดด้วยรอยยิ้มน่ากลัวและขยับมาจับข้อมือฮารุทั้งสองข้าง
พอฮารุจ้องเข้าไปในตาของเขา ก็ทำให้ขยับตัวไม่ได้..ทั้งๆที่ตัวสั่นมากแท้ๆ
แต่บังคับร่างกายไม่ได้เลย..
คุณสึนะ.. คุณโกคุเดระ.. คุณฮิบา.. ไม่!
ฮารุจะมาเอาแต่อ่อนแอรอความช่วยเหลือจากคนอื่นไม่ได้ ฮารุต้องปกป้องตัวเอง
ฮารุต้องเติบโตขึ้น!
เมื่อเขาเห็นฮารุไม่ขัดขืน
เขาก็ค่อยๆจูงฮารุเดินกลับไปหาคนที่มาด้วย ในขณะที่เขาหันหลัง ...เอาไงดีล่ะ!
ยังคิดไม่ออกเลยว่าจะหนีด้วยวิธีไหน!
วิธีแรกก็..กัดแขนเขาแรงๆแล้วสะบัดออกและวิ่งหนี
วิธีที่2เตะขาที่ฝึกฝนคาราเต้มาเข้าช่องระหว่างขาให้โดนผ่าหมากแล้ววิ่งหนี
อืม..อันนี้เข้าท่า
เอาล่ะ.. ฮารุเลือกวิธีที่สอง!!
1 2 3..!!
หงับ!!!
“โอ้ย!”
ฮารุกัดเข้าที่มือของเขาแรงๆจนเขาร้องออกมาและคลายมือจากข้อมือฮารุ
ฮารุรีบสะบัดจนหลุดและหันหลังวิ่ง! นี่มันไม่เหมือนที่คิดไว้เลย! แต่สถานการณ์แบบนี้อะไรก็เปลี่ยนแปลงได้!
หมับ!
“ฮาฮิ!
ปล่อยฮารุนะ!!”
ถูกจับได้อีกแล้วT^T
“หนอย.. ตอนแรกฉันว่าจะพาตัวไปส่งทั้งๆที่ยังดี.. แต่สำหรับเธอคงต้องพาไปแบบไร้สติแล้วล่ะ”
“คะ คุณจะทำอะไรฮารุ..!”
ฮารุมองเขาด้วยสายตาหวั่นๆ
เขาบีบข้อมือฮารุแรงมากจนฮารุรู้สึกเจ็บปวด แถมสายตาของเขาโกรธสุด!
ผลัวะ! หมัดหนักๆกระแทกเข้าที่ท้องน้อยของฮารุ
“อ๊ะ!!...อึก!”
ฮารุรู้สึกเจ็บปวดขนาดหนักที่ท้องน้อยก่อนเรี่ยวแรงทั้งหมดจะหายไปทั้งหมด
ฮารุขาอ่อนจนทรงตัวไม่อยู่และล้มไปนอนตะแคงกุมท้องตัวเองด้วยตัวสั่นๆ ..
ฮารุกัดปากแน่นตาที่ใกล้จะปิดเริ่มพร่ามัว..
กลัว..
เจ็บ..
“นิ่งๆ
เงียบๆแบบนี้คอ่ยน่ารักขึ้นหน่อย...หึๆ” เขานั่งยองๆมองฮารุด้วยสายตาสมเพช
“เฮ้ย! มาพาตัวแม่นี่กลับไปให้บอส!”
เขาตะโกนบอกคนข้างหลัง
“คะ เคียวยะซัง..” ฮารุพึมพำออกไป
“หืม..?
ว่าไงนะ? เคียวยะ? ฮิบาริ เคียวยะน่ะนะ? มันไม่อยู่หรอก ไม่มีใครมาช่วยเธอหรอก”
ความหวังทั้งหมดค่อยๆเริ่มหายไปพร้อมกับสติ
ฮารุปิดตาลงอย่างช้าๆเพื่อที่จะไม่รับรู้อะไร..
ผลัวะ! พลั่ก!
โครม!
ถึงแม้ตาฮารุจะปิดแล้ว แต่ยังพอมีสติอยู่ เสียงกระแทกหลายๆอย่างดังเข้ามาในหู
รวมทั้งเสียงโวยวายโหวกแหวกหลายๆเสียง
“เฮ้ย!!
ฮิบาริ!”
“ฮะ ฮิบาริ!
..เมื่อ10ก่อน!?”
“หนวกหู.. ”
เสียงเย็นเฉียบเอ่ย
...เสียงของคุณฮิบาริ?
“ฮิบาริเมื่อ10ก่อนงั้นเหรอ..?”
หนุ่มผมแดงพูด
“เห่าเสียงดังกันจังเลยนะ..สัตว์ที่เรียกว่าหมาหมู่อย่างพวกคุณน่ะ..
คุณทำยัยสัตว์กินพืชนั่นงั้นเหรอ..?” ฮิบาริกรอกตาไปมาอย่างเบื่อหน่ายเหมือนเขาไม่ได้รู้สึกร้อนทุกอะไร เมื่อมีคนหลายๆคนยืนล้อมรอบเขาพร้อมอาวุธในมือ ก่อนสายตาจะไปหยุดที่ร่างบางที่นอนไร้สติอยู่พื้น
“ใช่ ฉันเองแหละ หึ” ชายผมแดงแสยะยิ้ม
“คุณเองงั้นเหรอ..? หึ.. คงต้องขย้ำให้ตาตรงนี้แหละนะ” ฮิบาริแสยะยิ้มมุมปากและเตรียมตั้งท่าในการโจมตีก่อนสายตาที่ดูเจ้าเล่ห์ก็เปลี่ยนเป็นนิ่ง
“คนที่จะทำร้ายยัยนั่นได้.. มีแค่ผมคนเดียวเท่านั้น!”
พรึบ! ..สติฮารุดับไปอย่างสมบูรณ์
“อึก..อือ...ฮาฮิ..?”
ฮารุค่อยๆเปิดเปลือกตาที่หนักขึ้นภาพข้างหน้ายังคงพร่ามัวไม่มีความชมชัด
ฮารุกระพริบตาถี่ๆเพื่อปรับสภาพในการมองเห็น สักพักสายตาเริ่มปรับสภาพเข้ากับความมืด? ฮารุมองเพดานที่อยู่สูงก่อนค่อยๆกวาดสายตาไปรอบๆ
ข้าวของเก่าๆถูกวางไม่เป็นที่กระจัดกระจายไป..
ที่นี่..ที่ไหน?
“อะ โอ้ย! ..เจ็บ”
ฮารุค่อยๆยันตัวลุกขึ้นหนักก็เกิดเจ็บจุกที่ท้องน้อยจึงรีบยกมือบีบกุมไว้ทันทีและค่อยๆปรับตัวนั่งจนทรงตัวได้
“หือ..?
เสื้อกักคุรัน..?”
ฮารุมองร่างตัวเองที่ถูกคุมด้วยเสื้อคลุมแขนยาวสีดำซึ่งเป็นเสื้อกักคุรันพอเอามาดูดีๆที่แขนมีป้ายสีแดงที่คุ้นเคยดี
‘คณะกรรมการคุมกฎ’
คุณฮิบาริ? เสื้อของคุณฮิบารินี่นา..
เห็นแต่เสื้อแล้วคนไปไหนล่ะเนี่ย-_-;
“ตื่นแล้วเหรอยัยสัตว์พืช”
“ฮาฮิ!!! ตะ
ตกใจหมดเลยคุณฮิบาริ=[]=”
เสียงเย็นเฉียบดังขึ้นฮารุรีบหันไปมองต้นเสียงที่ดังมาจากมุมห้องทันที
คุณฮิบารินั่งนั่งชันเข่าข้างเดียวในมุมมืด ฮารุไม่เห็นหน้า
เห็นแค่ส่วนขาจนถึงอกเพราะแสงดวงจันทร์ส่องถึงแค่นั้น
“ตื่นมาก็เสียงดังเลยนะ
คงจะสบายดีแล้วล่ะสิ” ฮิบาริหัวเราะในลำคอเบาๆ
“เห..?” ฮารุเอียงคองงๆกับคำพูดของคุณฮิบาริ
ก่อนภาพในหัวจะค่อยๆย้อนกลับไปเมื่อช่วงกลางวัน..
ใช่!!! ฮารุถูกกลุ่มผู้ชายทำร้าย!!..แล้วคุณฮิบาริก็มาช่วย..
“คุณฮิบาริ..มาช่วยฮารุเหรอคะ?”
ฮารุถามขึ้น
“..จะปล่อยให้คุณตายผมอีกคนคงรับไม่ได้น่าดู”
เขาตอบด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ
ยังเป็นคำตอบที่ดูเป็นคำใจร้ายเหมือนเดิม..
ชิ! ไม่น่าถามเล้ย!
“ขอบคุณนะคะ!” ฮารุก้มหัวลงขอบคุณ
“ก็ไม่เท่าไหร่หรอก..”
ฮารุค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองร่างของคุณฮิบาริ
แต่ไม่ได้พูดอะไร เพราะเวลาเริ่มผ่านไป กลางคืนเริ่มดึกขึ้น
ดวงจันทร์ก็เลื่อนสูงขึ้น..
ความสว่างของแสงจันทร์เริ่มส่องถึงตัวคุณฮิบาริทำให้ฮารุเริ่มเห็นเขาชัดขึ้น
ชัดถึงขั้นขนาดชัดแบบHD
“คุณฮิบาริ..” ฮารุเรียกชื่อเขาเบาๆ
คุณฮิบาริอยู่ในเสื้อเชิ้ตสีขาวบางส่วนมีรอยขาด
รอยขีดข่วน รอยเปื้อนสีดำ รอยยับ รวมไปถึง..รอยเลือด
ใบหน้าคุณฮิบาริมีแผลไม่มากไม่น้อย มุมปาก แก้ม คาง คิ้ว.. รอยแผลพวกนั้น..
เพราะที่ช่วยฮารุงั้นเหรอ?
ฮารุรู้สึกจุกเจ็บในใจ จนพูดไม่ออก รู้สึกโกรธตัวเองที่จะไปใส่ใจกับคำพูดใจร้ายของคุณฮิบาริ
แต่การกระทำของเขามัน...
“มองอะไร..?”
คุณฮิบาริถาม
พรึบ หมับ!!
ฮารุกัดปากแน่นก่อนพุ่งตัวลุกขึ้นวิ่งไปโน้มตัวลงไปกอดคุณฮิบาริอย่างเร็วและซุกหน้าลงที่อก
คุณฮิบาริสะดุ้งหน่อยแต่ก็นิ่งต่อ..
“ฮึก.. ฮึก ฮะ ฮารุขอโทษ..
ฮารุขอโทษนะคะคุณฮิบาริ..!” ฮารุสะอึกสะอื้นพูดไม่เป็นคำเพราะร้องไห้ทั้งใจที่ทั้งดีใจและไม่ดีใจ
หลายๆอารมณ์สวนทางกันไปหมด
“ขอโทษเรื่องอะไร?” คุณฮิบาริถามเบาๆ
“ฮารุ..คิดว่าคุณฮิบาริใจร้าย
แต่คุณฮิบาริใจดีมากๆเลย..!
ยอมช่วยฮารุจนตัวเองเจ็บตัวหนักขนาดนี้ ฮะ ฮารุไม่เคยเห็นคุณฮิบาริมีแผล
จนมาถึงวันนี้..คุณฮิบาริมีแผลเพราะฮารุแท้ๆเลย ฮึกฮึกฮืออ!”
“..อย่าร้อง”
“คุณฮิบาริ..” ฮารุเงยหน้าไปมองคุณฮิบาริทั้งๆที่ใบหน้าเต็มไปด้วยคราบน้ำตา “..เจ็บไหมคะ?”
“...ไม่เจ็บหรอก
หยุดร้องได้แล้วล่ะ”
“แต่..แผล...อ๊ะ ขอโทษค่ะ..
ฮารุจะไม่ยุ่งกับแผลของคุณฮิบาริ..” ฮารุกำลังจะเอื้อมมือไปแตะแผลที่ใบหน้าคุณฮิบาริแต่ก็ชะงักเมื่อนึกคำพูดของคุณฮิบาริครั้งนั้นได้..
ฮารุเงื้อนมือกลับพร้อมหลุบตาต่ำลง
หมับ
“…ฮาฮิ?”
“ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่” คุณฮิบาริจับมือฮารุไว้แล้วเอ่ยเบาๆถึงสายตาและเสียงจะนิ่งๆแต่การกระทำของคุณฮิบารินั้นชัดเจน
เขาจับมือฮารุไปทาบแก้มของเขาเบาๆและหลับตาลง
ตึกตักตึกตัก..!
เสียงหัวใจฮารุเต้นแรงขึ้น
ความรู้สึกบางอย่างกำลังก่อตัว ฮารุรีบสะบัดหัวไล่ความรู้สึกออก
และเริ่มสำรวจแผลที่ใบหน้าคุณฮิบาริทั้งๆที่ตัวเองนั่งแนบตัวชิดกับคุณฮิบาริรู้
คุณฮิบาริหลับตาในขณะที่ฮารุลูบมือไปที่แผลบนใบหน้าคุณฮิบาริเบาๆ
ฮารุเผลอยิ้มออกมาน้อยๆ เมื่อเริ่มเข้าใจอย่างบาง...
คนอย่างคุณฮิบาริ.. จะมองอะไร
ก็ต้องมองที่การกระทำสินะคะ ความจริงเขาก็ไม่ใช่คนใจร้ายเลย.. แค่ปากไม่ตรงกับใจเท่านั้นเอง
“พรุ่งนี้..ฮารุจะรีบทำแผลให้นะคะ”
“อืม..”
“ว่าแต่..เราอยู่ที่ไหนคะ?”
ฮารุถาม
“โกดังเก็บสินค้าเก่า..”
“แล้วทำไม..เราถึงมาอยู่ที่นี่คะ? ทำไมเราไม่กลับไปที่ของเคียวยะซัง?”
“พวกมันยังอยู่ข้างนอก” คุณฮิบาริพูด
ฮารุก็พอจะเข้าใจทันที
พวกนั้นที่ว่าคงเป็นคนพวกนั้นที่ทำร้ายฮารุและทำให้คุณฮิบาริมีแผล..
เห็นที่คงต้องซ่อนตัวอยู่ที่นี่จนกว่าคุณฮิบาริจะมีแรง
จ๊อกกก ก
อะ อุ้ย ฮารุก็เริ่มไม่มีแรงแล้วค่ะ..T^T
“หิว?” คุณฮิบาริถามพลางเพลิงคิ้ว
ฮารุก้มหน้าแดงๆแล้วพยักหน้าเป็นคำตอบเบาๆ
“…”
“คะ?”
ฮารุเงยหน้ามองคุณฮิบาริที่เหมือนยื่นอะไรบางอย่างมา
พอเงยหน้ามองก็คุณฮิบาริยื่นถุงสีใสๆมาข้างในมีกล่องสีเหลี่ยมสีชมพูที่ยับไปนิด
ซึ่งมองแวบแรกฮารุรู้ว่ามันเป็นกล้องอะไร..
“เค้ก*0*” ฮารุรีบคว้าถุงนั้นมาวางบนตักและรีบเปิดกล่องออก
สตรอว์เบอร์รี่ชีสเค้ก..
ฮารุค่อยๆเงยหน้าไปมองหน้าคุณฮิบาริที่มองหน้าฮารุอยู่แล้ว
“ผมเลือกที่คิดว่าเหมาะกับคุณ..”
พูดเสร็จก็หลับตาแล้วหันหน้าไปทางอื่น
ฮารุขำเบาๆกับคุณฮิบาริ นึกภาพไม่ออกเลยนะคะว่าพนักงานทำหน้ายังไงตอนคุณฮิบาริยืนเลือกเค้ก..
คงจะสั่นน่าดู
อ้ะ..!
คุณฮิบาริซื้อเค้กแล้วไปช่วยฮารุสินะ สภาพกล่องถึงได้ยับแบบนี้ ..
ฮารุจำได้ว่าฮารุโกรธคุณฮิบาริที่คุณฮิบาริไม่พาไปกินเค้ก..
แต่นี่คุณฮิบาริถึงกับซื้อเค้กมาให้เองเลย
ฮารุยกยิ้มเบาๆ
“คุณฮิบาริคะ..” ฮารุเรียกคุณฮิบาริเบาๆพร้อมระบายยิ้มกว้าง
“…?”
คุณฮิบาริหันมามองฮารุพร้อมเลิกคิ้วบางๆ
“ขอบคุณนะคะ!^O^”
ฮารุน่ะ..เริ่มประทับใจในตัวคุณฮิบาริขึ้นมาซะแล้วสิ!
ความคิดเห็น