คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro...
ปกติผมจะไม่ดื่มหนักในงานเลี้ยงสังสรรค์..
เพราะผมมีขีดจำกัด
แต่เพราะบรรยากาศสนุกสนานหรือเพราะรสอร่อยของเหล้ายี่ห้อดังทำให้ผมกินจนลืมนับว่านี่
มันขวดที่เท่าไหร่แล้ว...
เมื่อเวลาเริ่มดึกความครึกครื้นก็ไม่ถอยน้อยลง
"นี่สึนะ พรุ่งนี้แกมีงานตอนเจ็ดโมง "
ชายร่างสูงผู้เป็นทั้งครูและคนในสังกัดแก็งเอ่ยเชิงเตือนสติ หนุ่มร่างสูงเริ่มมีความเลือนลางทางความคิด และหมดสติไปในที่สุด
ฟุ่บ
รีบอร์นมองหน่ายๆก่อนตัดสินใจเดินห่างออกไป
ยามาโมโตะที่ไปเอาเนื้อมาเพิ่มเห็นบอสตัวเองนิ่งอยู่ตรงโซฟาส่วนตัวที่แยกอยู่ตรงมุมโน้น
"โกคุเดระ ฉันว่าสึนะหลับไปแล้ว" ชายหนุ่มเอ่ยกับเพื่อนผมเงินที่กำลังจุดบุหรี่ ด้วยสีหน้าโล่งใจ
"บอสกินไม่เกินหกขวดหรอกน่า" โกคุเดระรู้ใจ ความจริงเขาเองก็ไม่อยากให้ชายคนนั้นแตะต้องเหล้าเลย..
แสงของหิ่งห้อยตัวน้อยปลุกชายหนุ่มร่างสูงให้ลืมตาตื่นช้าๆ
เขาก้าวขาไปตามความต้องการ และมาหยุดอยู่ตรงหน้าชายคนนี้
สีตาโกแมนคู่นี้ทรงอำนาจที่สุดเท่าที่เคยเจอ..
แต่มันช่างงดงามมากทีเดียว...
เขาก้มหน้าเข้าไปใกล้ๆท่ามกลางสายตาของคนอื่นๆ
ตอนนั้นเองที่ยามาโมโตะกับโกคุเดระมองหน้ากัน
แม้จะมีแผลเป็นตรงนี้
แต่...
"เสน่ห์ของนายช่าง..." น้ำเสียงทุ้มเอ่ยเพียงแค่นั้น
ทุกคนจ้องการกระทำของบอสวองโกเล่ไปพร้อมๆกัน
ในที่สุด
ลมหายใจร้อนที่ทาบทับลงมาสัมผัสริมฝีปากสีเข้มนั้นอย่างนุ่มนวล
ไม่มีใครกระพิบตากับสิ่งที่เกิดขึ้น เจ๊กระเทยเทพแห่งวาเรียหวีดว้ายเบาๆอย่างสกัดกั้น
ฟรานยังปิดตาเพราะไม่อยากมอง
เบลเฟกอลกดถ่ายภาพเก็บไว้รัวๆ
สคอลโล่เองยังอึ้ง เคยเห็นคนจูบกันมาก็เยอะนะแตช้อคสุดต้องอันนี้
เลวี่สติหลุดไปนานแล้ว..
โกคุเดระกับยามาโมโตะก็ได้แต่ทำใจ
ในขณะที่ซันซัสเบิกตากว้างเพราะไม่คาดคิดว่าสวะนั่นจะทำแบบนี้ จนเมื่อมันถอนตัวจากไปนั่นล่ะถึงรู้สึกตัว..
"มีรสไวน์ติดอยู่ด้วย"
มันไม่น่าพูด!
"ไอ้สวะ! แก" แววตาน่ากลัวมองบุคคลตรงหน้าอย่างเอาเรื่อง
มันกล้าดียังไง ถึง!
พวกวาเรียรีบกันตัวบอสแห่งวองโกเล่ให้ถอยไปห่างๆ
..ก่อนที่พวกเขาจะโดนลูกหลงจากเพลิงพิโรธ
พอรุ่นสิบออกไปแล้วพวกเขาถึงกับถอนหายใจ
เมื่อหันกลับไปหาบอส.. ถึงกับสะดุ้ง อย่ามาใช้สายตาเวลาฆ่าคนมองพวกฉันนะเฟ้ย
เริ่มแรกพวกเขาเดินออกจากห้องนี้ไปช้าๆโดยที่ซันซัสไม่ว่าอะไร
...หึ ไปให้พ้นๆกันหมดนั่นแหละดี...
เพราะอยากลืมไอ้จูบระยำ เขาเลยซดเหล้าไม่เว้นให้นึกถึงแม้เสี้ยวนาที
สุดท้ายเป็นยังไง
เมา
สายตาพร่ามัวที่เป็นอยู่ตอนนี้สร้างความรำคาญให้เขามากจนถึงขีดสุด
ยิ่งบังคับร่างกายให้เดินตรงไม่ได้ยิ่งหงุดหงิด
พอเลยประตูออกมา บวกกับร่างกายที่เริ่มรั้งไม่ไหว
หากไม่ได้แขนปริศนามาช่วยฉุดไว้เขาคงล้มไปแล้ว
เขาพยายามเพ่งมองแต่สายตาไม่เอื้ออำนวย
มันพยุงเขามาจนถึงห้อง วางลงเตียง
นี่แหละฟูกนุ่มๆที่ฉันต้องการ
"แก.. ทำอะไร " เขาเอ่ยออกมาสายตาจ้องเขม็ง แต่เสียงที่เปล่งออกมานั้นทั้งแหบและพร่า
เมื่อไอ้คนไม่รู้ชื่อมันก้มลงมาซุกไซร้ที่ซอกคอ
"หอม... "
อะ ไอ้บ้านี่
"คิดว่า! อื้อ "
ในตอนนี้สติของเขาสว่างโล่เลยทีเดียว เมื่อริมฝีปากของตนถูกครอบครองโดยคนด้านบน
แรงเขาก็เยอะนะเว้ย แต่ทำไมเป็นแบบนี้
มันเพิ่มแรงรุกให้ทวีความร้อนขึ้นและไม่ปล่อยให้หายใจ
เขาหยุดดิ้นให้เสียแรงเปล่าลง และเป็นฝ่ายดึงอาอาศกลับมาจากมันบ้าง
แต่กลับกลายเป็นว่าการทำแบบนี้ จะเพิ่มความร้อนให้ตัวเองมากกว่าเดิม
.....กลิ่นของมึนเมาคละคลุ้งอบอวน บ่งบอกดีว่าแต่ละคน ดื่มหนักไม่ต่างกัน.....
...........................................................
ตัดจบอย่างละครช่อง7
ปล . ยังไงก็ เม้นๆให้กันหน่อยเน่ออ เขียนผิดอะไรยังไงก็บอกน้า
ความคิดเห็น