คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : TUSSLE | 02
สิทธิพิเศษ
านยอลพาแบฮยอนมาถึหน้าห้อพยาบาลอโรเรียนแล้ว
ลู่หานึ่วยเปิประูให้เพราะานยอลำลัแบแบฮยอนไว้้าหลั หลัาที่ลู่หานเปิประูเสร็เรียบร้อยานยอล็่อยๆ
้าวเท้าึ้นไปบนห้อพยาบาลที่พื้นห้อยึ้นสูว่าพื้นปิ ภายในห้อเียบริบราวับไม่มีใรอยู่
านยอลปาสายาไปทั่วห้อแ่็ไม่พบใรอยู่เลยริๆ
เวลานี้เป็นเวลาพัเที่ยทุนะไปทาน้าวันหมรวมถึรูประำห้อพยาบาล้วย
านยอล่อยๆ พาแบฮยอนไปที่โฟาลาห้อแล้วว่าัวอแบฮยอนลอย่าเบามือ
“ไม่มีใรอยู่เลยนี่”
แบฮยอนพูึ้นเมื่อไม่เห็นมีใร
“รูไปิน้าวมั่” ลู่หานอบแบฮยอนเมื่อเา็ไม่เห็นใรเหมือนัน
“ีโอเป็นไบ้าเ็บอยู่ไหม” านยอลรีบหันไปถามีโออย่าเป็นห่ว
ึ่ีโอ็ส่ายหน้าพร้อมับยิ้มน้อยๆ แทนำอบ
แบฮยอนหันไปมอสอนนั้น้วยใบหน้าที่ัะายเหลือทน
“ิ! ห่วใยันเ้าไป
แล้วไอ้สามัวที่นั่สะเหล่ออยู่รนี้เป็นอะไรในสายนาย โยเพาะัน..เยถามสัำไหมว่าเป็นยัไบ้ายัเ็บอยู่รึเปล่า”
“แล้วใระทำแผลให้ันล่ะ”
“นาย็ทำเอสิ” านยอลอบออไปโยไม่หันหน้าไปมอนัวเล็ันิ
“ว่าไนะ! นี่นายิะไม่รับผิอบันใ่มั้ย
นายเป็นนทำให้เ่าันเป็นแผลนาย็้อรับผิอบ นาย้อทำแผลให้ัน!”
แบฮยอนะออย่าแรใส่หน้าานยอลอย่าเหลืออ
ใ่ ! านยอลทำให้เ่าอแบฮยอน้อเป็นแผลานยอล็้อทำแผลให้เาสิ
“็ไ้… ันะทำแผลให้นายเอ”
านยอลยัไหล่อย่าไม่ใส่ใ แ่็เินไปหยิบอุปร์ทำแผลแล้วนัุ่เ่าลอยู่รหน้าแบฮยอน
แบฮยอนเหวอไปั่วะ ทำไมานยอลถึยอมเา่ายนานี่
มันไม่ใ่ละ านยอล้อแล้เาแน่ๆ แบฮยอนิแบบนั้น
“ะทำอะไร?” แบฮยอนถามานยอลอย่าหวาระแว
“อ้าว ็ะทำแผลให้นายไ ส่ามา”
“ไม่! ไม่เอาละ เอามานี่ ! ันะทำเอนายไปทำแผลให้ีโอเถอะ” แบฮยอนพูอย่าไม่ไว้ใานยอล ่อนะแย่อุปร์ทำแผลาานยอลแ่านยอลไวว่าเารีบยล่ออุปร์ทำแผลไปไว้้าหลัเาอย่าว่อไว
“ิะทำแผลให้ันแรๆ ใ่ไหมล่ะ
เหอะ! นายนี่มันร้ายาริๆ”
“อะไรอนายอีล่ะ เมื่อี้ยัเป็นนบอให้ันรับผิอบอยู่เลยนะ
ัน็ำลัะรับผิอบนายอยู่นี่ไ อย่าเรื่อมา ส่ามานี่” านยอลพูพลาเอื้อมมือไปว้าาแบฮยอน
แ่แบฮยอนลับยหนี
“ไม่! ันรู้นะว่าเี๋ยวนาย็ะทำแผลให้ันแรๆ
แล้วถ้าพอันโวยวายนาย็ะ่าว่าันเรื่อมาใ่มั้ยละ”
านยอลถอนหายใออมาอย่าแร ทำไมแบฮยอนถึเอาแ่ใแบบนี้นะ
เาไม่ิะแล้แบฮยอนเลย เาแ่อยาะทำแผลให้แบฮยอน ริๆ นะ
ถึอนแรเาะบอให้แบฮยอนทำแผลเอ็เถอะ เา็แ่อยาะรู้ว่าแบฮยอนอยาให้ใรทำแผลให้
ืนู่ๆถ้า เาอาสาเป็นนทำแผลให้
นัวเล็อาว่าเาเสนอหน้า็ไ้ นอย่าแบฮยอนเยพูีับเาะที่ ไหน
ลู่หานและไที่มอูเหุาร์ถึับส่ายหน้าระอา
ส่วนีโอ็ไ้แ่ยิ้มแหยๆ
“เหอะ! ิว่าันันทาอ้อมแบบนี้แล้วันะยอมเ็บัวฟรีๆ
ั้นเรอะ ฝันไปเถอะ! ไม่มีทา!”
แบฮยอนสะบัเท้าพรืไปอีทา ั้ท่าะหนี
ทว่าู่ๆ านยอล็ว้า้อเท้าแบฮยอนไว้
่อนะึเ้าหาัวเอแล้วเอาสำลีุบแอลอฮอล์เ็รอบแผลที่เ่าอแบฮยอนอย่าแร!
“อ๊า”
ะเมื่อไหร่
านยอลบรรทำแผลให้แบฮยอนอย่าประีประุเป็นแผลอเาเอ่าหา
อนนี้แบฮยอนรู้สึร้อนผ่าวไปทั้วใบหน้า
ยิ่ไ้เห็นใบหน้าหล่อเหลาอานยอลที่ปรไป้วยผมเาำเส้นหนาสลวยอเาทีู่ั้อั้ใับารปมพยาบาลให้ับแบฮยอน้วยแล้ว
แบฮยอน็ยิ่รู้สึใเ้นแรเ้าไปให่
ราวับว่าแบฮยอนเป็นนสำัที่เาเฝ้าถนุถนอมไม่่าาีโอ
ไม่สิ… วามรู้สึอแบฮยอนอนนี้
แบฮยอนอยาะเ้า้าัวเอว่าสีหน้าอานยอลอนนีู้ห่วใยแบฮยอนมาว่าอนเห็นรอยบวมแที่แนีโอ้วย้ำ
“เ็บเหรอ” ลู่หานถาม
“…”
“็นายหน้าแ แถมยัิโฟาะแน่นเียว”
ลู่หานเอียอถามแบฮยอน
ทำให้เพื่อนทุนเยหน้าึ้นมอแบฮยอนเ่นเียวับานยอลที่มวิ้วอย่าสสัย
“ฮึ่ย! นานๆ ทีันะมีโอาสไ้อยู่ในห้วภวั์อโลสีมพูเหมือนนอื่นๆ
เาบ้าทำไมพวนายถึอบทำลายวามสุเล็ๆ น้อยๆ ประเภทร้อยปีะมีมาสัรั้อันนันะ
เป็นโริรึไ !”
“พอแล้ว”
แบฮยอนปัมือนวนประสาทออพร้อมับบุ้ยหน้าไปทาีโอ
“นู่น! นที่นายวระห่วใยือนนู้น่าหา
ไม่้อมาแสละรเป็นพระเอแสนีับันหรอนะ..
ันไม่อบในายแน่ เพราะนายนั่นแหละที่เป็น้นเหุให้ัน้อเสียเลือปาายแบบนี้!!”
ว่าแล้ว็ผลัอนสอหน้าออห่า
่อนะเินระแทส้นเท้าออไป
อนนี้อารม์สุนทรีย์อแบฮยอนเหือหายไปหมแล้วั้แ่รู้ว่าที่านยอลทำีับเาเพื่อที่ะสร้าภาพให้ีโอมอเาเป็นเทวาผู้แสนประเสริวร่าแ่ารเปลี่ยนสถานะเป็นแฟนเท่านั้น…
หาวามริใไม่ไ้เลยสันิ!
“นายหายเ็บเ่าแล้วหรอ” ู่ๆ ลู่หาน็เอ่ยึ้นมา
นั่นึทำให้ระบบประสาทอแบฮยอนเริ่มทำาน้อนรับวามเ็บเ้ามาอย่ารวเร็ว
“โอ้ยย ย” แบฮยอนทรุัวฮวบลับพื้นทันที ทั้ๆ
ที่เมื่อี้ยัเินไ้อยู่แท้ๆ พอลู่หานทัึ้นมาเท่านั้นแหละวามเ็บึเ้ามาแทนที่วามโรธทันที… วามโรธทำให้ลืมวามเ็บไปไ้ริๆ
แบฮยอนพยายามพยุัวเอลุึ้น่อนะใ่มือเรียวับที่ที่ับประูเพื่อทรัว
ร่าสูเห็นันั้นึเ้ามา่วยพยุร่าบา
“นายนี่ื้อริๆ” านยอลเอ็แบฮยอนทีนึ่อนะประรอร่าเล็เอาไว้ในอ้อมแน
“ปล่อย!” ร่าบาสะบัแนเรียวที่ถูร่าสูับไว้ออแ่ร่าสูลับไม่ยอมปล่อย
เายิ่ับแน่นว่าเิม
“อยาะล้มลไปอีรึไ”
“…”
านยอลย่อลนั่รหน้าแบฮยอนอีรั้
“ึ้นมาสิ”
แบฮยอนมอแผ่นหลัานยอลอย่าั่ใ
“นายทำแบบนี้เพื่ออะไร”
“เพื่อรับผิอบนายไ” านยอลอบเสียเรียบ
ผิับแบฮยอนที่อนนี้เริ่มเหื่อแ รู้สึถึแรเ้นอหัวใที่ผิัหวะ ทั้ๆ
ที่รู้ว่าานยอล็แ่อยาะทำัวเป็นนีแ่่อหน้าีโอเท่านั้น
แ่แบฮยอน็ยอมี่หลัอานยอลนไ้ แบฮยอน่อยๆ ึ้นี่หลัอานยอล้าๆ พร้อมับแนที่ออานยอลไว้แน่น
สัมผัสอ่อนโยนที่้นาอแบฮยอนทำให้แบฮยอนรู้สึวูบวาบอย่าไม่เยเป็นมา่อน…
านยอล่อยๆ ลุึ้นยืน ไึเินมาเปิประูให้ ไเปิ้าไว้อย่านั้นรอให้านยอลพาแบฮยอนออไป่อน
านยอล้าวเท้าาพื้นห้อพยาบาลสู่พื้นราบปิ ลู่หานและีโอามมา
ไึปิประูแล้วเินามหลัมา
“ัวเอ! เฮ้ไอ้านยอล
วาแฟนันลเียวนี้นะโว้ย!!!”
เสียะโนอใรนหนึ่ทำให้ร่าสูหยุเิน
่อนะหันลับไปมอนที่ำลัวิ่มา้วยวามเร็วสู
“ริส!?”
แบฮยอนแทบผะเมื่อเห็นิ๊นล่าสุอเาวิ่มาทานี้พร้อมับระาแบฮยอนลาหลัานยอลและึไปอไว้แน่นอย่าหวแหนโยไม่สนใเลยว่าแบฮยอนะเ็บแผลที่หัวเ่าแ่ไหน
“โอ้ย! ันเ็บนะ ทำบ้าอะไรอนาย ห๊ะ”
“ไม่เป็นไรนะัวเอ
เียวเ้าะสั่สอนไอ้เวรนี่เอ”
ริสไม่สนใำพูอแบฮยอนเลย
เอาแ่ึาใส่านยอลอย่าเอาเรื่อ
“เี๋ยว่อน นายรู้ไ้ไว่าันอยู่ที่นี้”
แบฮยอนถามริส
“็เพื่อนเ้าบอว่าเห็นไอ้านยอลมันพลััวเอนัวเอไ้แผลอ่า
เ้าเลยลอมาหาที่ห้อพยาบาลแ่ยัไปไม่ถึ็มาเอ ัวเอเ้าพอี”
ริสอบแบฮยอนอย่าอออ้อน
นิสัยและท่าทาน่ารัแบบนี้่าไม่เ้าับหน้าาที่หล่อเพอร์เฟ็์ั้นเทพอย่านี้เอาะเลย
“แล้าทำให้แฟนันเ็บ
แ้อเ็บเป็นร้อยเท่า!”
“ถามแฟนนาย่อนเถอะว่าแฟนนายเ็บเพราะอะไร”
“หืม?”
ริสหันมาเอียอมอแบฮยอนอย่าแปลใแบฮยอนเลยส่้อนให้ริสทีหนึ่
“ันเินุ่มามเอแหละเลยหล้ม
านยอลเลยะอาสาแบันไปที่ึเรียน”
แบฮยอนอบแบบนั้นไปเพราะไม่อยาให้เิเรื่อึ้น
“แล้วทำไมัวเอถึไม่โทรบอเ้าล่ะ
เ้า็แบัวเอึ้นบนึเรียนไ้นะ”
ว่าแล้ว็ถลแนเสื้อโว์ล้ามแนที่เป็นมัๆ
อเาให้แบฮยอนู พร้อมับเบ่ให้มันบูึ้นเพื่อโว์พาว
“ะบ้าาย
หมอนี่ยันทำให้ันายหน้าะริ!”
“ันไม่อยารบวนนายน่ะ”
“ไม่ไ้รบวนะหน่อย
เพื่อัวเอเ้าทำให้ไ้หมแหละ”
“ั้น็ึ้นห้อเรียนนายไปะ”
“ัวเออ่า”
แบฮยอนลอาเ็เมื่อริสเริ่มเบะปาั้ท่าะร้อไห้เหมือนเ็น้อย
่อนะรีบลา ริสให้ออมาาลุ่มแล้วระิบเสียลอไรฟัน
“ถ้าืนนายทำันายหน้า่อหน้าเพื่อนๆ ันอีรั้ล่ะ็
เราบัน!!”
พูบแบฮยอน็หันลับไปมอานยอลที่อยู่้านหลัเพื่อที่ะล่าวอบุ
แ่านยอลลับมอแบฮยอน้วยสายาเหนื่อยหน่าย ่อนะเินไปหาีโอ แล้วพาีโอเินึ้นึเรียนโยไม่วนแบฮยอนเลยสัำ…
“ิ! พอหมหน้าที่แล้ว็ถีบหัวส่เลยนะ
ถ้าแน่ริทำไมไม่แบันึ้นึเรียนเลยล่ะ
ะไ้เป็น่าวฮือฮาไปทั้โรเรียนว่านายน่ะมีเ้าอแล้ว
พวยัยเ็ระเทยหน้า้านทั้หลายะไ้ไม่้อยันส่หมายรัมาให้นายรำาใอี!”
……………………………………………….
บรรยาาศในห้อสมุยัเียบสบอย่าเย
ร่าบานั่อยู่โ๊ะริมในสุแบบที่ั้นหนัสือ่วยบัาผู้น
ใบหน้าสวยหวานยั้มหน้า้มาอ่านหนัสือที่อยู่ในมือ
เพื่อให้ลืมวามหิวที่ำลััแทะระเพาะอเาอยู่
ร่าบายัไม่ไ้ทานอะไรเลยเพราะอนที่ำลัะไปิน้าว็เินเรื่อะ่อนนไม่ไ้ิน้าวเลยสัเม็
เพราะ้อ่วยแบฮยอนและีโอที่ไ้แผลาอุบัิเหุไปที่ห้อพยาบาล
ถึะไปินอนนี้็ไม่เหลืออะไรให้ร่าบาไ้ินแล้วล่ะ
ร้าน้าวในโรอาหารปิไปแล้วเพราะไม่มีอะไราย
รื!
เสียเ้าอี้ฝั่ร้ามถูลาออ
ร่าบาเยหน้ามอ
“มาทำอะไรที่นี่ลู่หาน
แล้วแบฮยอนล่ะ” ร่าสูทีู่ีั้แ่โนผมรปลายเท้าทิ้ัวนั่ลบนเ้าอี้
เา… มาอยู่รนี้ไ้ไ!
“ันมาอ่านหนัสือ
แบฮยอนอยู่บนึเรียน… แล้วนายมาทำอะไรที่นี่ริส”
ร่าบาอบเสียเบา
“็ันเห็นนายอยู่ที่นี่
็นึว่าแบฮยอนอยู่้วยับนายะอี” ร่าสูที่่อหน้าแบฮยอนะอออ้อนทำัวเป็นเ็น้อยน่ารัลอเวลา
แ่ลับเวลาที่อยู่่อหน้านอื่นนิสัยและท่าทาน่ารันั้นลับไม่มีเลย
“ไม่ไ้อยู่หรอ
ันแ่ออมาหาหนัสืออ่านเียบๆ นเียวในห้อสมุน่ะ”
“ั้นหรอ”
“อือ”
ร่าบา้มหน้า้มาอ่านหนัสือ่อ พยายามอลั้นวามหิวเอาไว้ แ่วามหิวมันลับประท้วออมาะัโยไม่อายผู้ายรหน้าเลย
โร รา!!
ร่าบาหน้า่อยไปเลยแ่็ยั้มหน้า้มาอ่านหนัสือ่อไป
ทำเหมือนไม่มีอะไรเิึ้น
“หึ หิวหรอ?”
ร่าสูที่นั่อยู่รหน้าถามึ้น ลู่หานยื่นัวโผล่หน้าออมาาหนัสือพร้อมับสีหน้าเือนๆ
“แหะๆ นิหน่อย
ยัไม่ไ้ทาน้าวลาวันเลยอ่ะ เพราะ่วยพาแฟนนายไปห้อพยาบาลนั่นแหละ”
“ั้นเอานี่ไหม”
ร่าสูพูออมาพร้อมับท่าทาที่เหมือนำลัหาอะไรในระเป๋าาเ
“อะไร?”
“ันื้อนี่มา
ินรอท้อหน่อยแล้วัน”
แน์วิหนึ่ห่อและนมหนึ่ล่อถูร่าสูว่าไว้บนโ๊ะ
“นายพอพวนี้ิัวลอเลยหรอ”
“เปล่าหรอ พอีวันนี้ไม่ไ้ิน้าวเ้าาบ้านมา็เลยแวะื้อมา้วย
แ่็ไม่ไ้ินเพราะเพื่อนมัน วนไปินที่โรอาหาระ่อน”
“อ่อ แ่เาห้ามเอาอินเ้ามาในห้อสมุไม่ใ่หรอ?”
“ั้นนาย็้อรีบทำลายหลัานแล้วล่ะ” พูบร่าสู็หยิบแน์วิมาแะห่อพลาสิออแล้วส่ให้ร่าบาถึมือ
หยิบล่อนมมาแะหลอพร้อมเาะให้เสร็สรรพ
ร่าบายื่นมือเรียวสวยออไปรับแน์วิามืออร่าสู านั้น็ใ่มือสอ้าับแน์วิแล้วัารินอย่าั้ใ
“อร่อยไหม?”
ร่าสูะโหน้าเ้ามาถามร่าบาใล้ๆ ทำเอานัวเล็้อละสายาาแน์วิเยึ้นมามอนรหน้า้วยวาู่สวยนั้น
ใบหน้าที่ร่าสูยื่นเอามาใล้เินไปทำให้ร่าบา้อ้มหน้า้อแน์วิลเหมือนเิม
ร่าบาถึับไม่รู้ะทำหน้ายัไหน้าาไปหม
“อื้ม อฟรี็้ออร่อยสิ” ลู่หานอบออไป้วยเสียอ้อมแอ้มพร้อมลับวามร้อนที่แผ่่านไปทั้วภายใ้ใบหน้าที่แ่ำนั้น
“ไม่ใ่อฟรีะหน่อย อบแทนนายที่่วยพาัวเล็อันไปที่ห้อพยาบาล่าหา”
“ะ... ็้อ่วยอยู่แล้วล่ะ แบฮยอนเป็นเพื่อนันนะ”
“อือ ั้น่อไป่วยูแลัวเล็อัน้วยนะ ถ้านายอยาไ้อะไรบอันไ้เลย ันให้นายไ้ทุอย่า "
"ไ้ทุอย่าเลยหรอ" ลู่หานถามร่าสู
"ใ่สิ แล้วนายอยาไ้อะไรล่ะ" ร่าสูถามร่าบา่อนะสบาเพื่อรอำอบ ร่าบาสบาน้าหน้าลับ
ทั้สอมอาัน ้วยสายาที่ยาะาเาวามหมาย นานนร่าสูรู้สึัว่อน
"เออ ือัน้อไปแล้วอ่ะ ไปละ"
ร่าสูพูแ่นั้นานั้น็ลุาเ้าอี้แล้วเินาไปอย่ารวเร็ว
ร่าเล็ไ้แ่มอามแผ่นหลัว้านั้นที่เินออไปเรื่อยๆ ้วยวามรู้สึหวั่นไหว
นี่เป็น ‘สิทธิพิเศษ’ ในานะที่ลู่หานเป็นเพื่อนสนิทอแฟนเาใ่ไหม?
TBC.
เวิ่นเว้อไป้วยัน ิแท็ #ฟิแย่
ทวิเอร์ @SaiTing_cb
BEST_CB
ความคิดเห็น