half Zombie MB #ครึ่งซอมบี้มบ

 

     'รายงานข่าวจากที่เมืองXเมื่อเช้านี้นะคะ มีรายงานว่าผู้คนไล่กัดกินอย่างบ้าคลั่งหรือเรียกว่าซอมบี้ขณะนี้ระบาดไปทั่วแทบทั้งเมืองXเจ้าหน้าพยายามควบคุมสถานการณ์ได้ขอให้ทุกคนช่วยอยู่แต่ในบ้านหรือที่พักของตนเพื่อไม่ให้เกิดการชุลมุนมากไปกว่านี้ ประธานธิบดีกล่าวว่าขอให้ทุกคนอยู่ในความสงบ หากเมืองXไม่สามารถควบคุมได้อาจจะสั่งปิดตายและกำจัดซอมบี้โดยการทิ้งระเบิดที่เมืองนั้น ขอบคุณคะ'

   ผมเปิดวิทยุเพื่อฟังข่าวเกี่ยวกับเรื่องนี้ ตอนนี้ผมกำลังมุ่งหน้าไปที่เมืองXที่ที่เกิดเหตุการณ์ชุลมุลวุ่นวาย ผมอยู่ที่เมืองpมันเป็นเมืองที่ใกล้กับเมืองXมากที่สุด ถ้าถามว่าทำไมผมต้องไปที่ที่อันตรายแลนั้นด้วย มันคงเป็นเพราะเหตุผมเดียว เพราะ แบมแบม แบมอยู่ที่เมืองXผมเชื่อว่าเขายังอยู่ที่นั้น ผมกับแบทเราคบกันมาได้2ปี เพราะแบบนี้ผมเลยยอมเสี่ยงตายเพื่อมาที่นี้ ตอนนี้รถเริ่มเข้าสู่เขตชานเมืองที่ติดกับเมืองPแล้ว บริเวณรอบข้างเต็มไปด้วยป่าทึบตอนนี้เวลาใกล้ค่ำแล้วบรรยากาศเงียบเชียบชนิดที่ว่าได้ยินแค่เสียงเครื่องยนต์ของผมเท่านั้น

 ตุบ ตุบ ตุบ ตุบ

  เสียงที่ตกกระทบบนหลังคารถทำให้เงยหน้าขึ้นมองก่อนจะพบว่าพวกมันคือซอมบี้ที่น่าจะตกลงมา เงยหน้าขึ้นไปอีกนิดเขาเห็นเป็นฮอลล์ที่น่าจะปล่อยพวกซอมบี้มา บ้าชิป!! นี่มันเมืองPนะไหนบอกว่าจะปิดตายไงว่ะ!! ซอมบี้ที่ถูกปล่อยมาตกลงบนรถมาร์คพอดีพวกมันตกลงสู่พื้นทันที โชคดีที่รถมาร์คเป็นรถออฟโรด SUV หลังคาเลยไม่บุบ มาร์คเร่งเครื่องให้ห่างจากซอมบี้ที่ถูกปล่อยตกลงมา พวกมันมี4ตัว อีกสองตัวดูเหมือนขาจะหักเลยใช้การไม่ได้แต่อีกสองตัวที่เหลือมันกลับวิ่งตามเสียงรถของมาร์คตามมาติดๆ ตัวแรกขาผิดรูปของมันที่หักจนหมุนผิดรูปไปหมด ทำให้มันวิ่งช้ากว่าตัวที่สองที่วิ่งมาใกล้เขามากขึ้น มาร์คตัดสินใจหยุดรถมักพักจนซอมบี้ใกล้เข้ามาในระยะ300เมตรมาร์คจัดการถอยรถไปด้วยความเร็วทำให้ชนเข้ากับซอมบี้อย่างจังจนซอมบี้ตัวนั้นขาขาด เขาจัดการกระชากตัวรถออกไปข้างหน้าด้วยความเร็วทันทีที่จัดการซอมบี้สำเร็จ

            

 

                                                (รถพี่มาร์ ออฟโรด SUV จาก Rezvani motor ชื่อ Rezvani tank)

20%

     ทันทีที่ร่างเล็กตื่นขึ้นมาเขาก็พบว่าตัวเองอยู่ในห้องที่เป็นสีขาวสะอาดตาทั้งหมด มีสายรัดข้อมืออย่างหนายึดตึดเขากับเตียง ทันทีที่กระตุกดึงเชือกที่ยีดติดเขาไว้มันก็ขาดออกทันที ร่างเล็กลุกนั่งบนเตียงทันทีเขานั่งสักพักด้วยความึนหัว จึงสะบัดนิดหน่อยแล้วกวาดสายตาอย่างสำรวจ ร่างเล็กลงจากเตียง ทันทีที่เท้ากระทบเข้ากับพื้นห้อง มันเย็นเฉียบ ห้องที่เขาอยู่มันเป็นเพียงกระจกสี่เหลี่ยมที่มีเพียงแค่เตียงและทางเดินนิดหน่อยเท่านั้นด้านนอกกระจกแสนหนานี้คือห้องสีขาวที่เขาเจอตอนตื่นนอน ร่างเล็กหมุนคอด้วยความเมื่อยล้าและบิดตัวขี้เกียจสักพัก ระบบประสาทการทำงานต่างๆเริ่มทำงานด้วยดี เดินมายังหน้าตู้กระจกมองไปด้านนอกที่มีเสียงกรี๊ดร้องอย่างบ้าคลั่งและหวาดกลัว เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ไม่รู้อะไรเลยจริงๆ...

   ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน...

   ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น...

   ไม่รู้ว่าผมเป็นใคร...

   ไม่รู้อะไรเลย...

   เฮ้ออออ

  ได้แต่ถอนหายใจและมองออกนอกกระจกอีกครั้งดูเหมือนว่าข้างนอกนั้นเสียงจะกรี๊ดร้องจะไม่มีแล้ว ผมได้ยินแต่เสียงคนเดินและเสียงครางต่ำอย่างหืดหาด แต่บริเวณนั้นกลับไม่มีใคร แปลก มนุษย์ปกติคงไม่ได้ยินเสียงที่ไกลขนาดนี้ได้ เขามั่นใจว่าเสียงที่ได้ยินมันไม่ได้อยู่แถวบริเวณห้องที่เขาอยู่เลย นี้เขาเป็นอะไร?? จะเป็นเหมือนพวกมันรึเปล่า แล้วทำไมเขาอยู่ที่นี้ได้หละ?? จะออกไปยังไงดีเนี่ย โอ๊ยยยย เครียด ทุบแม่งเลยดีไหม?

  ก็ดูเหมือนจะเป็นทางเดียวที่ทำให้เขาสามารถออกไปจากตู้กระจกนี้ได้อ่ะนะ

 เพล้ง เพล้ง

  ??

  ดูเหมือนสิ่งที่เขาคิดเล่นๆมันจะเป็นจริงนะ เมื่อลองทุบกระจกตรงหน้าดูมันก็แตกออกเป็นวงกว้างรอบข้างเป็นรอยร้าวลามไปแทบทั้งบาน เอ่อออ เขาต้องรู้สึกยังไงเนี่ย ที่ตัวเองทุบกระจกจนแตกออกได้ ถ้าเป็นคนปกติคงทำไม่ได้หรอก กระจกหนาขนาดนี้ สรุป เขาไม่ปกติสิ่นะ แล้วต่อไปเขาจะเป็นตัวอะไรเนี่ย หวังว่าคงไม่ใช่พวกตัวข้างนอกที่ดูน่าจะสยดสยองไม่น้อยเลยนะเมื่อฟังจากเสียงครืดคราดนั้นน่ะ

  ทันทีที่กระจกแตกจนสามารถออกจากตู้กระจกได้เขาก็ก้าวออกมาทันที ห้องนี้กว้างกว่าที่เขาคิดรอบด้านตู้กระจกเป็นพื้นที่สำหรับเดินและทำงานต่างๆ มีเครื่องมือต่างๆทั้งหลอดทดลอง หลอดฉีดยา เครื่องมือคอมมากมายที่เขาไม่คุ้น เหอะ!! เขาคงเป็นหนูทดลองของที่นี้สิ่น่ะ บัดซบ!! พวกสกปรก เห็นชีวิตเป็นของเล่นรึไง ลากสายตาไปเรือยจนมาหยุดที่ข้อมือตัวเองมีสายรัดมือไว้ มันเขียนไว้ว่า 'A2-7X half PZ '(เอทู เซเว่นเอ็กซ์ฮาร์ฟพีซี) เขาเป็นหนูทดลองจริงๆสิน่ะ หึ 

   แบมแบมตัดสินใจเดินออกมาด้านนอกมันเป็นเพียงทางเดินโล่งๆสีขาวสะอาดตา แล้วเสียงที่ได้ยินมาจากไหน?? นี่มันบ้าอะไรว่ะ!! สัญชาตญาณของเขามันบอกให้รีบเดินออกไปจากที่นี้ ตัดสินใจเดินไปทางด้านซ้ายมือ ตามทางเดินเขาก็พบกล้องวงจรปิดที่ไม่ทำงานแล้วเพราะไฟไม่กนะพริบแล้ว เดินทางมาเรื่อยๆจนเจอทางออก ด้านตรงข้ามกับสถานวิจัยคือห้างขนาดใหญ่ ระหว่างทางเดินเขาเจอพวกซอมบี้ตามทางเดิน ประปราย แต่ก็สามารถหลบเลี่ยงมาได้ด้วยสัยชาตญาณ ตอนที่กำลังเดินออกจากที่นี้ เขาเห็นแฟ้มๆหนึ่งที่ด้านหน้ามันเป็นรหัสเดียวกันกับข้อมือของเขา แต่เขายังไม่ทันเปิดดูก็ต้องวิ่งหนีซอมบี้ด้วย แต่ทำไมเขารู้สึกสนุกก้ไม่รู้ทั้งๆที่มันไม่ควรเลย อะดรีนาลีนไหลอย่างพุ่งพล่านเหมือนรุ้สึกสนุก ตื่นเต้น อ่าาาา ระหว่างนั้นเขาก็สู้กับซอมบี้บางตัวที่เลี่ยงไม่ได้ด้วย 

   เดินเข้ามาในห้างข้าวของตกกระจายเกลื่อนกลาดไปหมด คงมีคนมาขโมยของสิ่นะ งั้นขโมยด้วยดีกว่า มาถึงชั้นสองของห้าง เป็นโซนเสื้อผ้าแฟชั่น ร้านที่เข้าที่แรกคือร้านกระเป๋า มีกระเป๋าหลายใบที่วางเรี่ยราดไปหมด เดินมายังชั้นวางกระเป๋าเป้ใบใหญ่ที่มีล็อกใส่ของเยอะ ออกจากร้านกระเป๋าก็เข้ามาที่ร้านเสื้อผ้าชาย สภาพเขาตอนนี้จากชุดสีขาวกลายเป็นสีแดงไปหมด เดินมาเรื่อยก็ชะงักกับตัวเองที่สะท้อนในกระจก เสื้อผ้าที่หลุดลุ่ยสีแดงฉาด ผิวขาวที่ซีดอย่างกับคนไม่มีเลือด นัยตาที่เป็นสีฟ้า นี่มันอะไรกัน ค่อยๆเลื่อนมือมาจับใบหน้า พบว่ามันเย็นเฉียบเหมือนคนตาย นี่ตายเขายังเนี่ย สายตามาหยุดที่บริเวณลำคอ มีรอยเข็มอย่างชัดเจนเพราะมันตัดกับสีผิวที่ขาวซีดของเขา ชิป จะจับเขาทดลองแต่ช่วยลบรอยหน่อยไม่ได้รีไงว่ะ!! คงต้องหาโชคเกอร์มาใส่อีกแน่ 

   ละสายตาแล้วหันมาเลือกเสื้อผ้าต่อ สิ่งที่เตะตาเขาที่สุดคือกางเกงรัดรูปสีดำสนิท เดินไปหยิบกางเกงตัวนั้นมาเทียบกับตัวเองพบว่ามันพอดีเป๊ะ ที่เขาเลือกตัวนี้เพราะมันคลุมขาเขาทั้งหมด น่าจะช่วยปกปิดรอยเล็บได้นิดหน่อย ต่อมาคือเสื้อ เขาเลือกเป็นเสื้อแขนยาวเอวสูงสีดำลาวขาวสลับกันเป็นลายทางตามด้วยโชคเกอร์ที่มีความหนาพอสมควร ถ้าไม่ใส่โชคเกอร์เจอมนุษย์ด้วยกันคงวิ่งหนีป่าลาบอะ เปลี่ยนเป็นใส่บูทมีส้นนิดหน่อย และหยิบสายรัดขามาเพื่อเก็บอาวุธกับบูทที่ใส่ เดินมาชั้นล่างกวาดอาหารกระป๋องลงในกระเป๋าใบใหญ่และน้ำดื่มยัดแฟ้มในกระเป๋าที่สะพายแล้วเดินออกมาจากห่างทันที

  ตอนที่เขาถอดเสื้อและกำลังจะเปลี่ยนเสื้อนั้นสายตาดันไปสะดุดที่รอยสักหนึ่งที่อกข้างซ้าย มันพิมพ์เป็นภาษาอังกฤษที่เขียนว่า'mark' แต่เขาก็ไม่รู้หรอกว่าสักตอนไหน ใครคือมาร์ค แค่ชื่อตัวเองยังจำไม่ได้เลย ตัดใจเลิกสนใจและตั้งหน้าตั้าตามาที่ร้านขายอาวุธ ระหว่างมาที่นี้เขาเจอรถบิ๊กไบค์พอดีเลยฉวยมาด้วย ไม่รู้หรอกว่าร้านขายอาวุธอยู่ไหนแค่ขับมาเรื่อยๆก็เจอเลยเข้ามา เปิดร้านมาก็เจอกับซอมบี้หนึ่งตัวที่เค้าเตอร์ 

   "แฮร่รรรรรรร" 

   มันทำท่าจะกระโจนเข้าหาเขาแต่ติดตรงมาเค้าเตอร์กันระหว่างเรา สาตาเหลือบไปเห็นไม่เบสบอลของใครสัดคนที่น่าจะเข้ามาที่นี้หยิบขึ้นมาแล้วฟาดไปที่หัวซอมบี้จนแตกแผละเลือดกระเด็นกระจัดกระจายไปทั่วรวมถึงโดนเสื้อเขาด้วย ฮืมมมม เพิ่งเปลี่ยนเสื้อเองนะ!!  ซอมบี้ดูเหมือนจะจัดง่ายกว่าที่เขาคิดแค่เล้งที่หัวมันก็น่าจะตายแล้ว ง่ายดีแหะ งั้นเอาอันนี้แหละไม้เบสบอล คือาวุธที่เขาเลือก ต่อไปก็อยากได้ดาบสักเล่ม มีดพก แน่นอนเขาไม่เอาปืนสั้น แต่เอาสไน์เปอร์มาแทนกับที่เก็บเสียง ทันทีที่ได้ก็ออกจากร้านคร่อมมอไซด์ขับต่อไปเรื่อยๆ อาจจะดูไม่ค่อยมีซอมบี้ทั้งๆที่นี้น่าจะเป็นจุดเริ่มต้นด้วยซ้ำ แต่ลองนึกภาพตามนะ ถ้าที่นี้คือที่ระบาดผู้คนคงวิ่งหนีไป แล้วซอมบี้ก็ต้องไล่ตามอยู่แล้วมันเลยกลายเป็นว่าบริเวณแถวนี้มีซอมบี้แค่ประปราย การจราจรก็ไม่ค่อยติดขัดเพราะเขาใช้มอไซดืมันเลยสะดวก ช่วงที่ซอมบี้น่าจะมีเยอะก็คงรอบๆบริเวณนี้แหละคงอยู่ในรัศมี30โลน่าจะได้ ในหัวเขามันยังคงมีแต่ภาพรอยสักของตัวเองที่ชื่อมาร์ค หรือเขาจะชื่อมาร์ค? อาจเป็นไปได้นะ แต่ถ้าไม่ใช่เขาคงเป็นคนอื่น แล่วทำไมสำคัญจังว่ะ 

                                            (รอยสักด้านหน้าของน้อง)

   

  

                                                   

    

                                             (ด้านหลังที่มองไม่เห็น)

 ทอล์ค

ช่วงนี้คือไม่มีบทพูดเลยนอกจากน้องที่บ่นไปเรื่อย เม้นติกันได้นะคะ ^^