ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    CODE DIE สงครามอันตราย…วัยร้ายอันธพาล.

    ลำดับตอนที่ #6 : CHAPTER 5 มัธยมปลายอันธพาล

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 9.69K
      3
      4 เม.ย. 66

     

    CHAPTER 5 มัธยมปลายอันธพาล

     

    “หยุดเถอะ! ทั้งสองคู่เลย  นี่!”

    ฉันได้แต่ยืนตะโกนห้ามพวกเขาอยู่ไกลๆ  ถ้าเขาไปใกล้มีหวังถูกลากเข้าไปเอี่ยวด้วยแน่ๆ  แค่นี้ฉันก็แทบพิการอยู่แล้วนะ  ไม่อยากเข้าไปเสี่ยงอีกแล้วอ่ะ

    พลั่ก! พลั่ก!

    ดูเหมือนคำพูดของฉันจะไม่ได้เข้าหูใครเลย  ทั้งสี่คนยังคงต่อสู้กันไม่ลืมหูลืมตา  นี่พวกนายไม่เจ็บกันบ้างหรือไง  ไอ้ที่กระแทกเข้ากับร่างกายนั่นมันหมัดคนนะ  ไม่ใช่หมัดตุ๊กตา  จะได้ไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลย  พวกนายเป็นคนกันแน่หรือเปล่าเนี่ย!

    “ท่านยูนิคอร์น  รับนี่ไปครับ!”

    ฉันหันไปตามเสียงเรียก  นักเรียนชายคนของแดนใต้กลบุ่มหนึ่งโยนไม้หน้าสามส่งให้ยูนิคอร์น  ซึ่งเขาก็หันมารับไปทันที  รอยยิ้มแห่งชัยชนะผลุดขึ้นที่ใบหน้าของเขา

    นะ…นี่ใช้อาวุธกันเลยเหรอ!

    “ท่านคอปเตอร์ครับ  รับไปเร็ว!”

    พอหันไปอีกฝั่ง  นักเรียนของแดนเหนือก็ปามีดเล่มเล็กไปทางคอปเตอร์ด้วยความเร็วแสง  คอปเตอร์ใช้เพียงนิ้วชี้และนิ้วกลางคีบมีดนั่นเอาไว้ก่อนที่มันจะปักลงกลางหน้าผากของเขา

    ละ…เล่นมีดเลยเรอะ!

    “วันนี้แหละ  ฉันจะหลบแดนใต้ออกจากโรงเรียนนี้ให้ดู!”

    “นั่นมันคำพูดของฉันต่างหากล่ะคอปเตอร์…”

    ฉันหันรีหันขวางเพื่อหาหนทางที่จะห้ามสงครามครั้งนี้  แบบนี้มันเล่นกันแรงเกินไปแล้ว  ไม่ว่าจะเป็นคอปเตอร์โดนไม้หน้าสามนั่นฟาดเข้าไป  หรือยูนิคอร์นจะถูกคอปเตอร์เสียบด้วยมีดก็ตาม  จะใครโดนมันก็มีสิทธิ์ตายด้วยกันทั้งนั้น  พวกเขาจะฆ่าใครตายไม่ได้เด็ดขาด  พวกเขายังเป็นแค่นักเรียนอายุสิบแปดเองนะ!

    “อ๊ากก!”

    ทั้งสองคนส่งเสียงเรียกพลังและพุ่งเข้าห้ำหั่นกันอีกครั้ง!  การตัดสินใจวูบสุดท้ายส่งผลให้ฉันวิ่งพรวดเข้าไปแทรกกลางระหว่างพวกเขา!!!

    ซีกซ้ายจะต้องถูกตีด้วยไม้หน้าสาม  ซีกขวาจะต้องถูกแทงด้วยมีด…

    ลาก่อนพี่ฟา TT^TT  ฉันมันเป็นนังน้องสาวที่โง่ที่สุดในโลกเลย

    ………………………………….

    ………………………

    ……………..

    เวลาผ่านไปได้ครู่ใหญ่แต่ทุกอย่างก็ยังคงเงียบกริบ  ระ…หรือว่าฉันจะซีม่องเท่งไปแล้วเรียบร้อย  งั้นขอลืมตาดูหน่อยเถอะว่าตอนนี้ฉันอยู่ในนรกหรือว่าบนสวรรค์  คิดๆแล้วก็อยากจะตบกบาลตัวเอง  เอาชีวิตมาเสียให้กับพวกนักเรียนอันธพาลที่มีดีแค่เรื่องชกต่อยพวกนั้นทำไมกันนะไอ้ซอล TOT!

    “…”

    หัวใจฉันแทบหยุดเต้นเมื่อลืมตาขึ้น  ฉันไม่ได้อยู่ในนรกหรือว่าบนสวรรคฺทั้งนั้น  ฉันยังอยู่ที่เดิม  อยู่ระหว่างคอปเตอร์และยูนิคอร์น  โดยที่ทั้งสองคนต่างถืออาวุธของตัวเองค้างอยู่กลางอากาศ  อีกเพียงไม่กี่เซนติเมตร  อาวุธของพวกเขาก็จะประทับลงบนร่างของฉัน  นัยน์ตาของทั้งสองคนเบิกกว้างอย่างตื่นตระหนก

    “ฉะ…ฉันรอดแล้วใช่มั้ย”

    ฉันทรุดตัวนั่งลงกับพื้น  หมดแรงที่จะยืนต่อเพียงแค่คิดว่าถ้าสองคนนี้ไม่หยุดการกระทำของตัวเองไว้ได้ทันฉันคงไปเฝ้ายมบาลเรียบร้อยแล้ว

    “ทำบ้าอะไรของนายฮะมายฟา!”

    คอปเตอร์ตวาดเสียงดัง  ฉันไม่มีแรงจะตอบเขาเพราะยังช็อกกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่  แต่อย่างน้อยการกระทำของฉันก็สามารถหยุดการอาละวาดเป็นหมาบ้าของสี่คนนี้ไว้ได้ล่ะนะ

    “ถ้าฉันหยุดไว้ไม่ทัน  นายเละไปแล้วนะฟา…”

    ยูนิคอร์นพูดขึ้นอีกคน  ฉันได้แต่พยักหน้ารับ  ฉันจะไม่ยอมให้มีใครตายจนกว่าฉันจะหาเจ้าของโค้ดเนมปาปาเจอเด็ดขาด  ฉันต้องลากตัวคนที่ทำร้ายพี่ฟามารับโทษให้ได้ก่อน!

    “ผมว่าพาฟาไปพักที่ห้องของท่านคอปเตอร์ก่อนดีกว่าครับ”

    ไซไฟที่สภาพร่างกายเละพอดูเดินเข้ามาสมทบ  คอปเตอร์พยักหน้าเห็นด้วยรีบนั่งยองๆลงแล้วดึงแขนฉันขึ้น

    “ลุกไหวหรือเปล่า”

    “วะ…ไหว”

    ฉันตอบ  สองมือเกาะแขนคอปเตอร์เอาไว้เป็นที่ค้ำ  นี่ฉันรอดตายมาได้สินะ  ถึงจะหวุดหวิดแบบเส้นยาแดงผ่าแปดก็เถอะ

    “แยกย้ายได้  สงครามวันนี้จบแล้ว”

    ยูนิคอร์นสั่งพวกนักเรียนในแดนของตัวเองที่ยืนดาหน้าขวางไม่ให้ฉัน, คอปเตอร์และไซไฟผ่านไป  โดยที่คนของแดนเหนือก็ยืนอยู่ข้างหลังเราสามคนเพื่อเป็นกองหนุนให้อีกต่อ

    “พวกนายก็ด้วย  สงครามจบแล้ว”

    คอปเตอร์บอกกับคนของแดนตัวเอง  และเมื่อคนของแดนใต้เปิดทางให้  เขาก็ประคองพาฉันเดินเข้าโรงเรียนตรงไปที่ตึกของแดนเหนือทันที

    จะว่าไป…หมอนี่โกรธฉันหรือเปล่านะที่ทำอะไรอันตรายแบบนั้นลงไป TT^TT

     

    “นายออกไปก่อนนะไซไฟ  ฉันมีเรื่องต้องคุยกับมายฟานิดหน่อย”

    นั่นปะไร T^T  คอปเตอร์โกรธอยู่จริงๆด้วย  ฉันส่งสายตาอ้อนวอนไปให้ไซไฟเพื่อขอไม่ให้เขาออกไป  แต่คนที่หมอนี่เชื่อฟังมีแค่คอปเตอร์เพียงคนเดียวเท่านั้น  ผลก็เลยออกมาเป็นว่าไซไฟเดินออกจากห้องไปอย่างเต็มใจ

    ฉันถูกความเงียบดูดกลืนเข้าไปในวังวนอีกครั้ง…

    “มายฟา…”

    “คะ…ครับ T^T”

    ฉันถดตัวหนีคอปเตอร์ที่นั่งอยู่ข้างๆ  ถ้าเกิดเขาคิดจะบีบคอฉันเป็นการลงโทษจะได้กระโดดหนีได้ทัน TT^TT

    “อ๊ะ!”

    ข้อมือของฉันถูกคอปเตอร์คว้าและดึงกลับไปจนเซเข้าซบกับแผงอก  ก่อนที่ร่างกายส่วนบนจะถูกอ้อมแขนของเขาตราตรึงเอาไว้

    “อย่าทำแบบนั้นอีกนะ”

    “คะ…คอปเตอร์”

    “ถ้านายเป็นอะไรไปฉันจะทำยังไง  ขอร้องล่ะ  อย่าทำอีก”

    น้ำเสียงของคอปเตอร์เจือไปด้วยความเป็นห่วง  คล้ายกับเขาเองก็ยังไม่หายตกใจที่ฉันทะลึ่งพรวดเข้าไปหมายจะรับคมมีดและไม้หน้าสามนั่นแทนพวกเขาทั้งสองคน  ฉันได้แต่พยักหน้าหงึกหงักคล้อยไปตามอารมณ์  แต่พอนึกคิดได้ว่าคนที่หมอนี่รักและเป็นห่วงจริงๆคือพี่ฟาแล้วก็อยากจะกรี๊ดออกมาสุดเสียง

    อิจฉาพี่ฟาโว้ยยย >O<

    “ฉะ…ฉันว่าฉันทำแผลให้นายดีกว่านะ”

    ว่าแล้วก็เปลี่ยนเรื่องก่อนที่หัวใจจะหวั่นไหวเผลอไปคิดอะไรกับว่าที่พี่เขยในอนาคตของตัวเอง T^T

    “ขอบใจนะมายฟา  เพราะนายน่ารักแบบนี้ไง  สามีถึงได้หลงหัวปรักหัวปรำ”

    “อ๊ะ! อย่าเพิ่งนะ  ทะ…ทำแผลก่อน”

    ฉันยกมือขึ้นดันกน้าของคอปเตอร์ที่พุ่งจะมาทำรุ่มร่ามกับร่างกายของฉันอีกแล้ว  นี่แสดงว่าที่ผ่านมาเวลาพี่ฟาอยู่กับหมอนี่สองคน  เอะอะก็คงจับกดกันอย่างเดียวเลยสินะ =__=;;

    เวรกรรมมาตกถึงฉันแทนแล้วไอ้พี่ฟาเอ๊ยยย

    “เอ่อ…กล่องปฐมพยาบาลอยู่ไหนเหรอ -*-“

    “พูดอะไรน่ะ  พวกเราเคยใช้ของแบบนั้นที่ไหน  แผลพวกนี้ไม่นานก็หายไปเองแหละ”

    คอปเตอร์ลูบที่มุมปากของตัวเองซึ่งปากแตกเลือดอาบเหมือนเพิ่งดื่มเลือดคนมาไม่มีผิด  ใบหน้าก็ฟกช้ำ  เรียกได้ว่า…เละ - -+

    “งั้นฉันจะทำให้แผลให้นายยังไงล่ะ”

    “ก็ทำแบบที่เคยทำสิ ^^~”

    บะ…แบบที่เคยทำ -__-;;”

    ฉันเอนตัวไปด้านหลังหลีกหนีใบหน้าของคอปเตอร์ที๋โน้มเข้ามาใกล้  อย่าบอกเชียวนะว่าไอ้อะไรที่เคยทำของเขามันคือ…เรื่องอย่างว่าน่ะ T/////T!!!

    คงไม่ใช่ว่าพี่ฟาได้เสียกับไอ้หมอนี่ไปเรียบร้อยโรงเรียนคอปเตอร์แล้วหรอกนะ >[]<!

    “แต่วันนี้ทั้งฉันแล้วก็นายต่างก็สะบักสะบอมเจ็บตัวกันทั้งคู่  งั้นเอาแค่…ตรงนี้ก็พอเนอะ”

    คอปเตอร์จิ้มไปที่หน้าผากของตัวเอง  ซวยล่ะสิ  จะถามว่าให้ทำอะไรก็ไม่ได้ซะด้วย  แบบนั้นหมอนี่คงสงสัยแย่  เอาวะ!  เดาไปตามท้องเรื่องก่อนก็แล้วกัน!

    “ฟู่! เพี้ยงๆ เดี๋ยวก็หาย”

    ฉันยกมือขึ้นจับใบหน้าของคอปเตอร์ให้โน้มลงมาต่ำกว่าเดิมแล้วเป่าปู้ดเข้าที่หน้าผากของเขาแล้วพูดตามแบบฉบับที่เคยได้รับมาเป๊ะๆ  ก็ตอนเด็กพี่ฟาชอบทำแบบนี้ให้ฉันประจำเวลาฉันหกล้มเจ็บตัวกลับบ้านมานี่นา (._.)//

    “ฮ่าๆๆๆ  เป่าลมใส่งั้นเหรอ  น่ารักเป็นบ้าเลย”

    คอปเตอร์หัวเราะร่วนอย่างอารมณ์ดี  หมายความว่าไงที่ว่างั้นเหรอน่ะ  หรือปกติพี่ฟาไม่ได้ใช้วิธีนี้กับหมอนี่  กรรมล่ะสิ  ความจะแตกหรือเปล่าเนี่ย TT^TT

    “งั้นสามีทำให้มายฟาบ้างละกันนะ”

    คอปเตอร์ไม่รอให้ฉันอนุญาต  เขาดันที่ท้ายทอยฉันไว้เพื่อให้เงยหน้าขึ้นหา  แล้วจัดการเป่าลมใส่ที่หน้าผากของฉัน  ทะ…ทำไมลมที่ออกมาจากปากเขามันถึงได้ร้อนขนาดนี้ล่ะ T/////T

    “ฟู่! เพี้ยงๆเดี๋ยวก็หาย ^3^”

    “=///////=”

    พี่ฟา…ฉันขอโทษ  ขอสามวินาทีให้ฉันได้กรี๊ดกับความน่ารักของสามีพี่หน่อยเถอะ!!!

    “เป็นอะไรไปคะมายฟา  หน้าแดงเชียว”

    คอปเตอร์จับหัวฉันโยกไปโยกมาเหมือนฉันเป็นตุ๊กตา  ขอร้องเถอะคุณพี่เขย  อย่ามาทำตัวน่ารักโปรยเสน่ห์ให้ฉันหลงใหลมากนักจะได้มั้ย  เดี๋ยวฉันจะกลายเป็นน้องสาวนิสัยไม่ดี  ทรยศพี่ชายแล้วคว้าพี่เขยมาเป็นสามีของตัวเองหรอก T^T

    “ฉะ…ฉันว่าเราไปเรียนคาบแรกกันดีกว่านะ”

    “ใจร้ายจัง  มาทำตัวน่ารักน่ากินแล้วก็จะชิ่งหนีไปดื้อๆเนี่ยนะ  ทรมานสามีแย่เลย ^^”

    “ก็ฉันขาดเรียนไปหลายวัน  ฉันกลัวเรียนตามเพื่อนไม่ทันนี่”

    “นายก็รู้ว่าไม่มีอาจารย์คนไหนกล้าให้นักเรียนที่นี่สอบตกหรอก  หรือถ้าใครมันกล้า  ก็จัดชุดใหญ่ให้มันเป็นการสั่งสอนไปเลย”

    ยังไงก็หนีไม่พ้นความป่าเถื่อนอยู่ดีสินะ  กับครูบาอาจารย์ยังไม่เว้น  ไอ้พี่ฟานะไอ้พี่ฟา  บอกให้ย้ายโรงเรียนก็ไม่เคยเชื่อ  ไม่รู้ติดอกติดใจอะไรโรงเรียนนี้นักหนา

    หรือที่ติดใจคืออีตาสามีคนนี้ก็ไม่รู้ =.,=

    “ฉันอยากเรียนจบแบบมีเกียรติมีศักดิ์ศรีมากกว่าน่ะ  ถ้าต้องเรียนจบเพราะไปขู่เอาเกรดมาจากพวกาอจารย์  ฉันคงไม่ภูมิใจเท่าไหร่”

    เป็นไงล่ะ  ฉันพูดจาดูดีไปเลยใช่มั้ย  ฮิๆๆ >.,<

    “พูดแบบนี้อีกแล้ว  นี่มันครั้งที่สองแล้วนะ  ฉันจำได้แล้วน่า”

    คอปเตอร์พูดเสียงอ่อนคล้ายกับเบื่อหน่าย  นี่หมายความว่าพี่ฟาก็เคยพูดแบบที่ฉันพูดไปงั้นเหรอ  แสดงว่ายังมีความคิดในด้านดีๆอยู่บ้างนะพี่ชายฉัน

    “งั้นขอเปลี่ยนเสื้อก่อนแล้วกัน  เสื้อตัวนี้รอยเท้าไอ้ยูนิคอร์นเต็มเลย =*=”

    “ฉันก็ว่างั้นแหละ”

    คอปเตอร์ลุกขึ้นไปเปิดตู้เสื้อผ้าอันเล็กที่มีอยู่ในห้องออกแล้วหยิบเสื้อนักเรียนตัวใหม่ออกมาแทน  ฉันหันมองไปรอบๆห้องเพื่อสำรวจว่ามีอะไรอยู่ตรงไหนบ้าง  เผื่อหมอนี่ใช้ให้ฉันช่วยหยิบจับอะไรให้จะได้ทำได้โดยไม่ต้องถูกสงสัย

    “อ๊ะ…”

    ฉันอุทานกับตัวเองเบาๆเมื่อหันกลับมาทางคอปเตอร์ที่ยืนหันหน้าเข้าหาตู้เสื้อผ้าเลยต้องหันหลังให้ฉันไปโดยปริยายถอดเสื้อออกเรียบร้อย  เผยให้เห็นแผ่นหลังกว้างที่ขาวเนียน  ไม่สิ…นั่นไม่ใช่ประเด็น =__=//  ประเด็นคือที่สะโกพด้านซ้ายอีกนิดเดียวจะถึงก้นของหมอนั่นต่างหากล่ะ!  มันมีอะไรบางอย่างถูกสลักเอาไว้ด้วยสีดำ  คล้ายๆกับรอยสักรูปตัวอักษร  แต่เพราะมันอยู่ต่ำกว่าสะโพกลงไปมาก  และเขาก็ใส่กางเกงยีนส์ปกปิดเอาไว้อยู่  ทำให้ฉันมองไม่เห็นตักอักษรทั้งหมด  ที่เห็นก็มีเพียงแค่เศษเสี้ยวช่วงบนเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

    โธ่เว้ย! แบบนี้ก็ไม่รู้กันพอดีน่ะสิว่าหมอนี่มีโค้ดเนมว่าอะไร

    วิธีเดียวที่จะรู้ได้คือต้องขอให้หมอนี่ถอดกางเกงยีนส์ออกเท่านั้นสินะ!

    บะ…แบบนั้นก็เท่ากับฉันต้องดูหมอนี่แก้ผ้าน่ะสิ O.,O

    ไม่ไหวๆ  อันตรายต่อหัวใจและความดันในร่างกายเกินไป  ดีไม่ดีไปขอให้เขาถอดกางเกงออก  เขาจะนึกว่าพี่ฟาในร่างฉันอย่างจะทำอะไรต่อมิอะไรกับเขาก็เป็นได้  แบบนั้นสวัสดิภาพด้านเวอร์จิ้นของฉันก็คงจะไม่ปลอดภัย  แล้วฉันจะทำยังไงถึงจะเห็นโค้ดเนมที่ตัวของหมอนี่ได้กันล่ะ T^T

    “มายฟา~”

    แสดงว่าอีกเจ็ดคนที่เหลือที่มีโค้ดเนมเหมือนกับหมอนี่  ก็คงจะมีรอยสักโค้ดเนมของตัวเองอยู่ตามตัวเหมือนกันสินะ  แล้วอีกเจ็ดคนที่เหลือจะสักโค้ดเนมของตัวเองไว้ในที่ลับสุดยอดแบบคอปเตอร์หรือเปล่า  หรือถ้าสักต่ำกว่านั้นลงไปอีกคงได้เลือดหมดตัวตายตอนขอดูกันบ้างล่ะ T^T

    “มายฟา~~”

    ภารกิจนี้ช่างเปลืองตัวยิ่งนัก  ที่ง่ายหน่อยก็คงจะเป็นคอปเตอร์กับยูนิคอร์นนี่แหละ  เพราะสองคนนี้ดูจะมีซัมธิงแปลกๆกับพี่ฟาอยู่  ส่วนไซไฟก็ยังพอมีเปอร์เซ็นต์จะทำสำเร็จอยู่บ้าง  แต่พวกที่เหลือเนี่ยสิ  ดราก้อนกับโซลเปอร์เซ็นต์จะได้รู้โค้ดเนมนี่แทบจะเป็นศูนย์  ส่วนคิงรองหัวหน้าของแดนใต้ฉันก็ยังไม่เคยคุยด้วยเลยสักกะคำ  อีกสองคนที่เหลือของแดนตะวันออกไม่ต้องพูดถึง  หน้ายังไม่เคยเห็นเลย TT^TT

    สงสัยต้องยอมเสียตัวให้คอปเตอร์กับยูนิคอร์นซะล่ะมั้ง T^T

    “มายฟา!”

    “คะ! เอ๊ย! ครับ!”

    ฉันรีบหันไปหาคอปเตอร์ที่ตะโกนเรียกฉันออกมาเสียงดังลั่น  อยู่กันแค่สองคนในห้องแคบๆทำไมต้องเสียงดังขนาดนี้ด้วยล่ะเนี่ย  ตกใจหมดเลย TOT

    “เป็นอะไรไป  ฉันเรียกตั้งหลายครั้งแล้วนะ -*-“

    “ทะ…โทษที  คิดอะไรเพลินไปหน่อยน่ะ”

    “ช่างเถอะ  มานี่หน่อยสิ”

    ฉันลุกขึ้นเดินเข้าไปหาเขาอย่างว่าง่าย  คอปเตอร์ใส่เสื้อนักเรียนเรียบร้อยแล้วแต่ยังไม่ยอมติดกระดุมเสื้อสักเม็ด  จะปลดไว้ให้ฉันเข้ามาลูบคลำเหรอยะ  ดูกล้ามหน้าท้องกับซิคแพ็กนั่นสิ  โอ้ไม่!!!  ใจจะละลายแล้ว >//////< 

    “มีอะไรเหรอ”

    “ติดกระดุมให้สามีหน่อยสิ  หน้าที่ศรีภรรยาไม่ใช่เหรอ ^^”

    ฉันจะขอเตือนเป็นครั้งสุดท้ายว่าหยุดทำท่าทางน่ารักๆแบบนี้เดี๋ยวนี้!!!  ไม่งั้นฉันจะต้องตีท้ายครัวพี่ฟาแน่นอนเลย  แง้ๆๆ T/////T

    “เป็นอะไรคะ  เร็วๆเข้าสิ  หรือว่าหายไปสองอาทิตย์เลยลืมหน้าที่ของตัวเองไปหมดแล้ว”

    “ครับๆ  จะติดให้เดี๋ยวนี้แหละ”

    ฉันบรรจงติดกระดุมเสื้อให้คอปเตอร์ทีละเม็ดเพื่อเป็นการตัดบท  ไม่อยากให้ตาบ้านี่มันทู่ซี๊ถามนู่นถามนี่มากมาย  เดี๋ยวจะแถกันไม่ถูก  สรุปว่าหน้าที่ทุกอย่างของพี่ฟา  ที่พี่ฟาเคยปรนนิบัติพัดวีหมอนี่เอาไว้ฉันจะต้องทำหมดเลยสินะ  ถ้าไม่อยากถูกสงสัย =__=;;

    หน้าที่ศรีภรรยาของคอปเตอร์…

    แค่คิดก็อยากจะกรี๊ดแล้ว >O<

     

    เวลาในการเรียนผ่านไปด้วยความครึกครื้นเป็นที่สุด  อาจารย์ที่มาสอนก็เอาแต่ยืนตัวลีบอยู่ที่โต๊ะของตัวเอง  เขียนกระดานอะไรไป พูดอธิบายอะไรไปก็ไม่ได้มีนักเรียนคนไหนสนใจฟังเลย  มีแต่คนพูดคุยกันเอง  บ้างก็เอาบอลมาเล่นกันกลางห้อง  คนที่สนใจฟังอาจารย์อยู่ก็มีแค่ฉันนี่แหละ =__=;;

    “เฮ้ยๆๆๆ ใครมีบุหรี่บ้างวะ  ขอมวนหนึ่งดิ  เมื่อเช้าลืมซื้อ!”

    ขนาดอาจารย์ยืนหัวโด่อยู่ตรงหน้านะเนี่ย  ยังคิดจะสูบบุหรี่กันอีกเหรอ =O=

    “คือว่านักเรียน  สะ…บูบบุหรี่ในห้องไม่…”

    “มีปัญหาหรือไงวะ!!!”

    “ไม่มีปัญหาอะไรครับ  เชิญตามสบายเลย TOT”

    แล้วอาจารย์ก็หดตัวลงไปนั่งที่โต๊ะของตัวเองตามเดิม  หนูเข้าใจค่ะอาจารย์  ความโหด โฉด และชั่วของพวกนี้มันน่ากลัวมาก  ถ้ายังรักตัวกลัวตายไม่ควรจะขัดใจพวกเขา T^T

    “นี่ๆๆ วันนี้ฉันมีนัดบอดกับสาวๆที่โรงราใกล้ๆนี่เว้ย  ใครอยากจะไปด้วยบ้าง  ถ้าถูกใจคนไหนก็พาขึ้นโรงแรมได้ทันทีเลยน้า~ สนใจเปล่าๆ”

    ฉันล่ะอยากเห็นหน้าผู้หญิงพวกนั้นจริงๆ  เอาสมองส่วนไหนคิดถึงได้มานัดบอดกับอันธพาลพวกนี้  เฮ้ออออ =__=;;

    “เอ่อ…นักเรียนเข้าโรงแรมไม่…”

    “มีปัญหาเรอะไอ้แก่!!!”

    “ครูแค่จะบอกว่าขอให้สนุกเท่านั้นเองครับ T^T”

    และอีกมากมายหลายปัญหาที่พวกนี้ขยันก่อเรื่องออกมาให้ได้ปวดหัว  ไม่มีใครคิดที่จะสนใจเรียนกันเลยสินะ  แต่ละคนดูจะสนใจแต่เรื่องของตัวเองเท่านั้น

    “มีเรื่องแล้วโว้ยๆๆ!  พวกแดนตะวันตกมันบุกมาเอาคืนพวกเราเรื่องเมื่อวาน  เรียกรวมพลเร็วเข้า!”

    “จริงเหรอวะ!!!”

    แล้วเพียงพริบตาเดียว  ทุกคนที่เคยอยู่ในห้องก็พุ่งพรวดออกไปจนหมด  คอปเตอร์กับไซไฟที่นั่งหลับอยู่หลังห้องลุกขึ้นตรงมาทางฉัน

    “นายรออยู่ในนี้ก็แล้วกัน  สภาพแบบนี้ขืนออกไปคงได้กลายเป็นกระสอบทรายให้พวกนั้นมันซ้อมซะมากกว่า”

    คอปเตอร์พูดแค่นั้นก็หันไปพยักหน้ากับไซไฟและตั้งท่าจะเดินออกจากห้องไป  แต่ฉันคว้าแขนเขาเอาไว้ได้ก่อน

    “พวกนายไม่ไปไม่ได้เหรอ  พวกนายก็บาดเจ็บอยู่นะ”

    “ไม่ได้หรอก  ฉันกับไซไฟเป็นถึงคนปกครองแดนเหนือนะ  จะปล่อยให้พวกลูกน้องไปลุยกันตามลำพังได้ยังไง  นายน่ะนั่งเรียนต่อไปเหอะ  จดเลคเชอร์เพื่อพวกเราด้วย”

    “แต่ว่า!”

    “สามีจะกลับมาอย่างปลอดภัย  ไม่ต้องห่วงนะคะ ^^”

    คอปเตอร์โน้มหน้าลงมาจุ๊บที่หน้าผากฉันเบาๆก่อนจะแกะมือฉันออกแล้วเดินออกไปพร้อมกับไซไฟ  สุดท้ายก็ต้องสู้กันอยู่ดี  ไม่มีวิธีอื่นที่จะสามารถพูดคุยและตกลงกันได้นอกจากการแลกหมักเลยเหรอ  พวกเขาต้องใช้ชีวิตอยู่ในวังวนของการต่อสู้ไปจนกว่าจะเรียนจบเนี่ยนะ  แบบนั้นมันไม่ตลกเลย  ถ้าเกิดพลาดท่าถูกทำร้ายจนตายขึ้นมา  มันคุ้มกันซะที่ไหนล่ะ

    “เอ่อ…เริ่มเรียนต่อเลยมั้ยครับนักเรียน @_@”

    เอาวะ!  อยู่จดเลคเชอร์ให้พวกเขาตามคำสั่งก็แล้วกัน

    ปัง!!!

    “สะ…เสียงปืน!!!”

    ฉันกับอาจารย์ที่หน้าห้องตะโกนขึ้นพร้อมกัน  มีเสียงปืนดังมาจากข้างนอกที่พวกแดนเหนือกับแดนตะวันตกกำลังสู้กันอยู่…

    “คอปเตอร์…ไซไฟ!!!”

    ฉันลุกพรวดวิ่งออกจากห้องไปทันที  ขอให้เสียงปืนที่ได้ยินเมื่อกี้ไม่ได้เกี่ยวข้องกับพวกเขาสองคนทีเถอะ!!!

     


     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×