คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : CHAPTER 5 มัธยมปลายอันธพาล
CHAPTER 5 มัธยมปลายอันธพาล
“หยุดเถอะ! ทั้งสองคู่เลย นี่!”
ฉันได้แต่ยืนตะโกนห้ามพวกเขาอยู่ไกลๆ ถ้าเขาไปใกล้มีหวังถูกลากเข้าไปเอี่ยวด้วยแน่ๆ แค่นี้ฉันก็แทบพิการอยู่แล้วนะ ไม่อยากเข้าไปเสี่ยงอีกแล้วอ่ะ
พลั่ก! พลั่ก!
ดูเหมือนคำพูดของฉันจะไม่ได้เข้าหูใครเลย ทั้งสี่คนยังคงต่อสู้กันไม่ลืมหูลืมตา นี่พวกนายไม่เจ็บกันบ้างหรือไง ไอ้ที่กระแทกเข้ากับร่างกายนั่นมันหมัดคนนะ ไม่ใช่หมัดตุ๊กตา จะได้ไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลย พวกนายเป็นคนกันแน่หรือเปล่าเนี่ย!
“ท่านยูนิคอร์น รับนี่ไปครับ!”
ฉันหันไปตามเสียงเรียก นักเรียนชายคนของแดนใต้กลบุ่มหนึ่งโยนไม้หน้าสามส่งให้ยูนิคอร์น ซึ่งเขาก็หันมารับไปทันที รอยยิ้มแห่งชัยชนะผลุดขึ้นที่ใบหน้าของเขา
นะ…นี่ใช้อาวุธกันเลยเหรอ!
“ท่านคอปเตอร์ครับ รับไปเร็ว!”
พอหันไปอีกฝั่ง นักเรียนของแดนเหนือก็ปามีดเล่มเล็กไปทางคอปเตอร์ด้วยความเร็วแสง คอปเตอร์ใช้เพียงนิ้วชี้และนิ้วกลางคีบมีดนั่นเอาไว้ก่อนที่มันจะปักลงกลางหน้าผากของเขา
ละ…เล่นมีดเลยเรอะ!
“วันนี้แหละ ฉันจะหลบแดนใต้ออกจากโรงเรียนนี้ให้ดู!”
“นั่นมันคำพูดของฉันต่างหากล่ะคอปเตอร์…”
ฉันหันรีหันขวางเพื่อหาหนทางที่จะห้ามสงครามครั้งนี้ แบบนี้มันเล่นกันแรงเกินไปแล้ว ไม่ว่าจะเป็นคอปเตอร์โดนไม้หน้าสามนั่นฟาดเข้าไป หรือยูนิคอร์นจะถูกคอปเตอร์เสียบด้วยมีดก็ตาม จะใครโดนมันก็มีสิทธิ์ตายด้วยกันทั้งนั้น พวกเขาจะฆ่าใครตายไม่ได้เด็ดขาด พวกเขายังเป็นแค่นักเรียนอายุสิบแปดเองนะ!
“อ๊ากก!”
ทั้งสองคนส่งเสียงเรียกพลังและพุ่งเข้าห้ำหั่นกันอีกครั้ง! การตัดสินใจวูบสุดท้ายส่งผลให้ฉันวิ่งพรวดเข้าไปแทรกกลางระหว่างพวกเขา!!!
ซีกซ้ายจะต้องถูกตีด้วยไม้หน้าสาม ซีกขวาจะต้องถูกแทงด้วยมีด…
ลาก่อนพี่ฟา TT^TT ฉันมันเป็นนังน้องสาวที่โง่ที่สุดในโลกเลย
………………………………….
………………………
……………..
เวลาผ่านไปได้ครู่ใหญ่แต่ทุกอย่างก็ยังคงเงียบกริบ ระ…หรือว่าฉันจะซีม่องเท่งไปแล้วเรียบร้อย งั้นขอลืมตาดูหน่อยเถอะว่าตอนนี้ฉันอยู่ในนรกหรือว่าบนสวรรค์ คิดๆแล้วก็อยากจะตบกบาลตัวเอง เอาชีวิตมาเสียให้กับพวกนักเรียนอันธพาลที่มีดีแค่เรื่องชกต่อยพวกนั้นทำไมกันนะไอ้ซอล TOT!
“…”
หัวใจฉันแทบหยุดเต้นเมื่อลืมตาขึ้น ฉันไม่ได้อยู่ในนรกหรือว่าบนสวรรคฺทั้งนั้น ฉันยังอยู่ที่เดิม อยู่ระหว่างคอปเตอร์และยูนิคอร์น โดยที่ทั้งสองคนต่างถืออาวุธของตัวเองค้างอยู่กลางอากาศ อีกเพียงไม่กี่เซนติเมตร อาวุธของพวกเขาก็จะประทับลงบนร่างของฉัน นัยน์ตาของทั้งสองคนเบิกกว้างอย่างตื่นตระหนก
“ฉะ…ฉันรอดแล้วใช่มั้ย”
ฉันทรุดตัวนั่งลงกับพื้น หมดแรงที่จะยืนต่อเพียงแค่คิดว่าถ้าสองคนนี้ไม่หยุดการกระทำของตัวเองไว้ได้ทันฉันคงไปเฝ้ายมบาลเรียบร้อยแล้ว
“ทำบ้าอะไรของนายฮะมายฟา!”
คอปเตอร์ตวาดเสียงดัง ฉันไม่มีแรงจะตอบเขาเพราะยังช็อกกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่ แต่อย่างน้อยการกระทำของฉันก็สามารถหยุดการอาละวาดเป็นหมาบ้าของสี่คนนี้ไว้ได้ล่ะนะ
“ถ้าฉันหยุดไว้ไม่ทัน นายเละไปแล้วนะฟา…”
ยูนิคอร์นพูดขึ้นอีกคน ฉันได้แต่พยักหน้ารับ ฉันจะไม่ยอมให้มีใครตายจนกว่าฉันจะหาเจ้าของโค้ดเนมปาปาเจอเด็ดขาด ฉันต้องลากตัวคนที่ทำร้ายพี่ฟามารับโทษให้ได้ก่อน!
“ผมว่าพาฟาไปพักที่ห้องของท่านคอปเตอร์ก่อนดีกว่าครับ”
ไซไฟที่สภาพร่างกายเละพอดูเดินเข้ามาสมทบ คอปเตอร์พยักหน้าเห็นด้วยรีบนั่งยองๆลงแล้วดึงแขนฉันขึ้น
“ลุกไหวหรือเปล่า”
“วะ…ไหว”
ฉันตอบ สองมือเกาะแขนคอปเตอร์เอาไว้เป็นที่ค้ำ นี่ฉันรอดตายมาได้สินะ ถึงจะหวุดหวิดแบบเส้นยาแดงผ่าแปดก็เถอะ
“แยกย้ายได้ สงครามวันนี้จบแล้ว”
ยูนิคอร์นสั่งพวกนักเรียนในแดนของตัวเองที่ยืนดาหน้าขวางไม่ให้ฉัน, คอปเตอร์และไซไฟผ่านไป โดยที่คนของแดนเหนือก็ยืนอยู่ข้างหลังเราสามคนเพื่อเป็นกองหนุนให้อีกต่อ
“พวกนายก็ด้วย สงครามจบแล้ว”
คอปเตอร์บอกกับคนของแดนตัวเอง และเมื่อคนของแดนใต้เปิดทางให้ เขาก็ประคองพาฉันเดินเข้าโรงเรียนตรงไปที่ตึกของแดนเหนือทันที
จะว่าไป…หมอนี่โกรธฉันหรือเปล่านะที่ทำอะไรอันตรายแบบนั้นลงไป TT^TT
“นายออกไปก่อนนะไซไฟ ฉันมีเรื่องต้องคุยกับมายฟานิดหน่อย”
นั่นปะไร T^T คอปเตอร์โกรธอยู่จริงๆด้วย ฉันส่งสายตาอ้อนวอนไปให้ไซไฟเพื่อขอไม่ให้เขาออกไป แต่คนที่หมอนี่เชื่อฟังมีแค่คอปเตอร์เพียงคนเดียวเท่านั้น ผลก็เลยออกมาเป็นว่าไซไฟเดินออกจากห้องไปอย่างเต็มใจ
ฉันถูกความเงียบดูดกลืนเข้าไปในวังวนอีกครั้ง…
“มายฟา…”
“คะ…ครับ T^T”
ฉันถดตัวหนีคอปเตอร์ที่นั่งอยู่ข้างๆ ถ้าเกิดเขาคิดจะบีบคอฉันเป็นการลงโทษจะได้กระโดดหนีได้ทัน TT^TT
“อ๊ะ!”
ข้อมือของฉันถูกคอปเตอร์คว้าและดึงกลับไปจนเซเข้าซบกับแผงอก ก่อนที่ร่างกายส่วนบนจะถูกอ้อมแขนของเขาตราตรึงเอาไว้
“อย่าทำแบบนั้นอีกนะ”
“คะ…คอปเตอร์”
“ถ้านายเป็นอะไรไปฉันจะทำยังไง ขอร้องล่ะ อย่าทำอีก”
น้ำเสียงของคอปเตอร์เจือไปด้วยความเป็นห่วง คล้ายกับเขาเองก็ยังไม่หายตกใจที่ฉันทะลึ่งพรวดเข้าไปหมายจะรับคมมีดและไม้หน้าสามนั่นแทนพวกเขาทั้งสองคน ฉันได้แต่พยักหน้าหงึกหงักคล้อยไปตามอารมณ์ แต่พอนึกคิดได้ว่าคนที่หมอนี่รักและเป็นห่วงจริงๆคือพี่ฟาแล้วก็อยากจะกรี๊ดออกมาสุดเสียง
อิจฉาพี่ฟาโว้ยยย >O<
“ฉะ…ฉันว่าฉันทำแผลให้นายดีกว่านะ”
ว่าแล้วก็เปลี่ยนเรื่องก่อนที่หัวใจจะหวั่นไหวเผลอไปคิดอะไรกับว่าที่พี่เขยในอนาคตของตัวเอง T^T
“ขอบใจนะมายฟา เพราะนายน่ารักแบบนี้ไง สามีถึงได้หลงหัวปรักหัวปรำ”
“อ๊ะ! อย่าเพิ่งนะ ทะ…ทำแผลก่อน”
ฉันยกมือขึ้นดันกน้าของคอปเตอร์ที่พุ่งจะมาทำรุ่มร่ามกับร่างกายของฉันอีกแล้ว นี่แสดงว่าที่ผ่านมาเวลาพี่ฟาอยู่กับหมอนี่สองคน เอะอะก็คงจับกดกันอย่างเดียวเลยสินะ =__=;;
เวรกรรมมาตกถึงฉันแทนแล้วไอ้พี่ฟาเอ๊ยยย
“เอ่อ…กล่องปฐมพยาบาลอยู่ไหนเหรอ -*-“
“พูดอะไรน่ะ พวกเราเคยใช้ของแบบนั้นที่ไหน แผลพวกนี้ไม่นานก็หายไปเองแหละ”
คอปเตอร์ลูบที่มุมปากของตัวเองซึ่งปากแตกเลือดอาบเหมือนเพิ่งดื่มเลือดคนมาไม่มีผิด ใบหน้าก็ฟกช้ำ เรียกได้ว่า…เละ - -+
“งั้นฉันจะทำให้แผลให้นายยังไงล่ะ”
“ก็ทำแบบที่เคยทำสิ ^^~”
บะ…แบบที่เคยทำ -__-;;”
ฉันเอนตัวไปด้านหลังหลีกหนีใบหน้าของคอปเตอร์ที๋โน้มเข้ามาใกล้ อย่าบอกเชียวนะว่าไอ้อะไรที่เคยทำของเขามันคือ…เรื่องอย่างว่าน่ะ T/////T!!!
คงไม่ใช่ว่าพี่ฟาได้เสียกับไอ้หมอนี่ไปเรียบร้อยโรงเรียนคอปเตอร์แล้วหรอกนะ >[]<!
“แต่วันนี้ทั้งฉันแล้วก็นายต่างก็สะบักสะบอมเจ็บตัวกันทั้งคู่ งั้นเอาแค่…ตรงนี้ก็พอเนอะ”
คอปเตอร์จิ้มไปที่หน้าผากของตัวเอง ซวยล่ะสิ จะถามว่าให้ทำอะไรก็ไม่ได้ซะด้วย แบบนั้นหมอนี่คงสงสัยแย่ เอาวะ! เดาไปตามท้องเรื่องก่อนก็แล้วกัน!
“ฟู่! เพี้ยงๆ เดี๋ยวก็หาย”
ฉันยกมือขึ้นจับใบหน้าของคอปเตอร์ให้โน้มลงมาต่ำกว่าเดิมแล้วเป่าปู้ดเข้าที่หน้าผากของเขาแล้วพูดตามแบบฉบับที่เคยได้รับมาเป๊ะๆ ก็ตอนเด็กพี่ฟาชอบทำแบบนี้ให้ฉันประจำเวลาฉันหกล้มเจ็บตัวกลับบ้านมานี่นา (._.)//
“ฮ่าๆๆๆ เป่าลมใส่งั้นเหรอ น่ารักเป็นบ้าเลย”
คอปเตอร์หัวเราะร่วนอย่างอารมณ์ดี หมายความว่าไงที่ว่างั้นเหรอน่ะ หรือปกติพี่ฟาไม่ได้ใช้วิธีนี้กับหมอนี่ กรรมล่ะสิ ความจะแตกหรือเปล่าเนี่ย TT^TT
“งั้นสามีทำให้มายฟาบ้างละกันนะ”
คอปเตอร์ไม่รอให้ฉันอนุญาต เขาดันที่ท้ายทอยฉันไว้เพื่อให้เงยหน้าขึ้นหา แล้วจัดการเป่าลมใส่ที่หน้าผากของฉัน ทะ…ทำไมลมที่ออกมาจากปากเขามันถึงได้ร้อนขนาดนี้ล่ะ T/////T
“ฟู่! เพี้ยงๆเดี๋ยวก็หาย ^3^”
“=///////=”
พี่ฟา…ฉันขอโทษ ขอสามวินาทีให้ฉันได้กรี๊ดกับความน่ารักของสามีพี่หน่อยเถอะ!!!
“เป็นอะไรไปคะมายฟา หน้าแดงเชียว”
คอปเตอร์จับหัวฉันโยกไปโยกมาเหมือนฉันเป็นตุ๊กตา ขอร้องเถอะคุณพี่เขย อย่ามาทำตัวน่ารักโปรยเสน่ห์ให้ฉันหลงใหลมากนักจะได้มั้ย เดี๋ยวฉันจะกลายเป็นน้องสาวนิสัยไม่ดี ทรยศพี่ชายแล้วคว้าพี่เขยมาเป็นสามีของตัวเองหรอก T^T
“ฉะ…ฉันว่าเราไปเรียนคาบแรกกันดีกว่านะ”
“ใจร้ายจัง มาทำตัวน่ารักน่ากินแล้วก็จะชิ่งหนีไปดื้อๆเนี่ยนะ ทรมานสามีแย่เลย ^^”
“ก็ฉันขาดเรียนไปหลายวัน ฉันกลัวเรียนตามเพื่อนไม่ทันนี่”
“นายก็รู้ว่าไม่มีอาจารย์คนไหนกล้าให้นักเรียนที่นี่สอบตกหรอก หรือถ้าใครมันกล้า ก็จัดชุดใหญ่ให้มันเป็นการสั่งสอนไปเลย”
ยังไงก็หนีไม่พ้นความป่าเถื่อนอยู่ดีสินะ กับครูบาอาจารย์ยังไม่เว้น ไอ้พี่ฟานะไอ้พี่ฟา บอกให้ย้ายโรงเรียนก็ไม่เคยเชื่อ ไม่รู้ติดอกติดใจอะไรโรงเรียนนี้นักหนา
หรือที่ติดใจคืออีตาสามีคนนี้ก็ไม่รู้ =.,=
“ฉันอยากเรียนจบแบบมีเกียรติมีศักดิ์ศรีมากกว่าน่ะ ถ้าต้องเรียนจบเพราะไปขู่เอาเกรดมาจากพวกาอจารย์ ฉันคงไม่ภูมิใจเท่าไหร่”
เป็นไงล่ะ ฉันพูดจาดูดีไปเลยใช่มั้ย ฮิๆๆ >.,<
“พูดแบบนี้อีกแล้ว นี่มันครั้งที่สองแล้วนะ ฉันจำได้แล้วน่า”
คอปเตอร์พูดเสียงอ่อนคล้ายกับเบื่อหน่าย นี่หมายความว่าพี่ฟาก็เคยพูดแบบที่ฉันพูดไปงั้นเหรอ แสดงว่ายังมีความคิดในด้านดีๆอยู่บ้างนะพี่ชายฉัน
“งั้นขอเปลี่ยนเสื้อก่อนแล้วกัน เสื้อตัวนี้รอยเท้าไอ้ยูนิคอร์นเต็มเลย =*=”
“ฉันก็ว่างั้นแหละ”
คอปเตอร์ลุกขึ้นไปเปิดตู้เสื้อผ้าอันเล็กที่มีอยู่ในห้องออกแล้วหยิบเสื้อนักเรียนตัวใหม่ออกมาแทน ฉันหันมองไปรอบๆห้องเพื่อสำรวจว่ามีอะไรอยู่ตรงไหนบ้าง เผื่อหมอนี่ใช้ให้ฉันช่วยหยิบจับอะไรให้จะได้ทำได้โดยไม่ต้องถูกสงสัย
“อ๊ะ…”
ฉันอุทานกับตัวเองเบาๆเมื่อหันกลับมาทางคอปเตอร์ที่ยืนหันหน้าเข้าหาตู้เสื้อผ้าเลยต้องหันหลังให้ฉันไปโดยปริยายถอดเสื้อออกเรียบร้อย เผยให้เห็นแผ่นหลังกว้างที่ขาวเนียน ไม่สิ…นั่นไม่ใช่ประเด็น =__=// ประเด็นคือที่สะโกพด้านซ้ายอีกนิดเดียวจะถึงก้นของหมอนั่นต่างหากล่ะ! มันมีอะไรบางอย่างถูกสลักเอาไว้ด้วยสีดำ คล้ายๆกับรอยสักรูปตัวอักษร แต่เพราะมันอยู่ต่ำกว่าสะโพกลงไปมาก และเขาก็ใส่กางเกงยีนส์ปกปิดเอาไว้อยู่ ทำให้ฉันมองไม่เห็นตักอักษรทั้งหมด ที่เห็นก็มีเพียงแค่เศษเสี้ยวช่วงบนเพียงเล็กน้อยเท่านั้น
โธ่เว้ย! แบบนี้ก็ไม่รู้กันพอดีน่ะสิว่าหมอนี่มีโค้ดเนมว่าอะไร
วิธีเดียวที่จะรู้ได้คือต้องขอให้หมอนี่ถอดกางเกงยีนส์ออกเท่านั้นสินะ!
บะ…แบบนั้นก็เท่ากับฉันต้องดูหมอนี่แก้ผ้าน่ะสิ O.,O
ไม่ไหวๆ อันตรายต่อหัวใจและความดันในร่างกายเกินไป ดีไม่ดีไปขอให้เขาถอดกางเกงออก เขาจะนึกว่าพี่ฟาในร่างฉันอย่างจะทำอะไรต่อมิอะไรกับเขาก็เป็นได้ แบบนั้นสวัสดิภาพด้านเวอร์จิ้นของฉันก็คงจะไม่ปลอดภัย แล้วฉันจะทำยังไงถึงจะเห็นโค้ดเนมที่ตัวของหมอนี่ได้กันล่ะ T^T
“มายฟา~”
แสดงว่าอีกเจ็ดคนที่เหลือที่มีโค้ดเนมเหมือนกับหมอนี่ ก็คงจะมีรอยสักโค้ดเนมของตัวเองอยู่ตามตัวเหมือนกันสินะ แล้วอีกเจ็ดคนที่เหลือจะสักโค้ดเนมของตัวเองไว้ในที่ลับสุดยอดแบบคอปเตอร์หรือเปล่า หรือถ้าสักต่ำกว่านั้นลงไปอีกคงได้เลือดหมดตัวตายตอนขอดูกันบ้างล่ะ T^T
“มายฟา~~”
ภารกิจนี้ช่างเปลืองตัวยิ่งนัก ที่ง่ายหน่อยก็คงจะเป็นคอปเตอร์กับยูนิคอร์นนี่แหละ เพราะสองคนนี้ดูจะมีซัมธิงแปลกๆกับพี่ฟาอยู่ ส่วนไซไฟก็ยังพอมีเปอร์เซ็นต์จะทำสำเร็จอยู่บ้าง แต่พวกที่เหลือเนี่ยสิ ดราก้อนกับโซลเปอร์เซ็นต์จะได้รู้โค้ดเนมนี่แทบจะเป็นศูนย์ ส่วนคิงรองหัวหน้าของแดนใต้ฉันก็ยังไม่เคยคุยด้วยเลยสักกะคำ อีกสองคนที่เหลือของแดนตะวันออกไม่ต้องพูดถึง หน้ายังไม่เคยเห็นเลย TT^TT
สงสัยต้องยอมเสียตัวให้คอปเตอร์กับยูนิคอร์นซะล่ะมั้ง T^T
“มายฟา!”
“คะ! เอ๊ย! ครับ!”
ฉันรีบหันไปหาคอปเตอร์ที่ตะโกนเรียกฉันออกมาเสียงดังลั่น อยู่กันแค่สองคนในห้องแคบๆทำไมต้องเสียงดังขนาดนี้ด้วยล่ะเนี่ย ตกใจหมดเลย TOT
“เป็นอะไรไป ฉันเรียกตั้งหลายครั้งแล้วนะ -*-“
“ทะ…โทษที คิดอะไรเพลินไปหน่อยน่ะ”
“ช่างเถอะ มานี่หน่อยสิ”
ฉันลุกขึ้นเดินเข้าไปหาเขาอย่างว่าง่าย คอปเตอร์ใส่เสื้อนักเรียนเรียบร้อยแล้วแต่ยังไม่ยอมติดกระดุมเสื้อสักเม็ด จะปลดไว้ให้ฉันเข้ามาลูบคลำเหรอยะ ดูกล้ามหน้าท้องกับซิคแพ็กนั่นสิ โอ้ไม่!!! ใจจะละลายแล้ว >//////<
“มีอะไรเหรอ”
“ติดกระดุมให้สามีหน่อยสิ หน้าที่ศรีภรรยาไม่ใช่เหรอ ^^”
ฉันจะขอเตือนเป็นครั้งสุดท้ายว่าหยุดทำท่าทางน่ารักๆแบบนี้เดี๋ยวนี้!!! ไม่งั้นฉันจะต้องตีท้ายครัวพี่ฟาแน่นอนเลย แง้ๆๆ T/////T
“เป็นอะไรคะ เร็วๆเข้าสิ หรือว่าหายไปสองอาทิตย์เลยลืมหน้าที่ของตัวเองไปหมดแล้ว”
“ครับๆ จะติดให้เดี๋ยวนี้แหละ”
ฉันบรรจงติดกระดุมเสื้อให้คอปเตอร์ทีละเม็ดเพื่อเป็นการตัดบท ไม่อยากให้ตาบ้านี่มันทู่ซี๊ถามนู่นถามนี่มากมาย เดี๋ยวจะแถกันไม่ถูก สรุปว่าหน้าที่ทุกอย่างของพี่ฟา ที่พี่ฟาเคยปรนนิบัติพัดวีหมอนี่เอาไว้ฉันจะต้องทำหมดเลยสินะ ถ้าไม่อยากถูกสงสัย =__=;;
หน้าที่ศรีภรรยาของคอปเตอร์…
แค่คิดก็อยากจะกรี๊ดแล้ว >O<
เวลาในการเรียนผ่านไปด้วยความครึกครื้นเป็นที่สุด อาจารย์ที่มาสอนก็เอาแต่ยืนตัวลีบอยู่ที่โต๊ะของตัวเอง เขียนกระดานอะไรไป พูดอธิบายอะไรไปก็ไม่ได้มีนักเรียนคนไหนสนใจฟังเลย มีแต่คนพูดคุยกันเอง บ้างก็เอาบอลมาเล่นกันกลางห้อง คนที่สนใจฟังอาจารย์อยู่ก็มีแค่ฉันนี่แหละ =__=;;
“เฮ้ยๆๆๆ ใครมีบุหรี่บ้างวะ ขอมวนหนึ่งดิ เมื่อเช้าลืมซื้อ!”
ขนาดอาจารย์ยืนหัวโด่อยู่ตรงหน้านะเนี่ย ยังคิดจะสูบบุหรี่กันอีกเหรอ =O=
“คือว่านักเรียน สะ…บูบบุหรี่ในห้องไม่…”
“มีปัญหาหรือไงวะ!!!”
“ไม่มีปัญหาอะไรครับ เชิญตามสบายเลย TOT”
แล้วอาจารย์ก็หดตัวลงไปนั่งที่โต๊ะของตัวเองตามเดิม หนูเข้าใจค่ะอาจารย์ ความโหด โฉด และชั่วของพวกนี้มันน่ากลัวมาก ถ้ายังรักตัวกลัวตายไม่ควรจะขัดใจพวกเขา T^T
“นี่ๆๆ วันนี้ฉันมีนัดบอดกับสาวๆที่โรงราใกล้ๆนี่เว้ย ใครอยากจะไปด้วยบ้าง ถ้าถูกใจคนไหนก็พาขึ้นโรงแรมได้ทันทีเลยน้า~ สนใจเปล่าๆ”
ฉันล่ะอยากเห็นหน้าผู้หญิงพวกนั้นจริงๆ เอาสมองส่วนไหนคิดถึงได้มานัดบอดกับอันธพาลพวกนี้ เฮ้ออออ =__=;;
“เอ่อ…นักเรียนเข้าโรงแรมไม่…”
“มีปัญหาเรอะไอ้แก่!!!”
“ครูแค่จะบอกว่าขอให้สนุกเท่านั้นเองครับ T^T”
และอีกมากมายหลายปัญหาที่พวกนี้ขยันก่อเรื่องออกมาให้ได้ปวดหัว ไม่มีใครคิดที่จะสนใจเรียนกันเลยสินะ แต่ละคนดูจะสนใจแต่เรื่องของตัวเองเท่านั้น
“มีเรื่องแล้วโว้ยๆๆ! พวกแดนตะวันตกมันบุกมาเอาคืนพวกเราเรื่องเมื่อวาน เรียกรวมพลเร็วเข้า!”
“จริงเหรอวะ!!!”
แล้วเพียงพริบตาเดียว ทุกคนที่เคยอยู่ในห้องก็พุ่งพรวดออกไปจนหมด คอปเตอร์กับไซไฟที่นั่งหลับอยู่หลังห้องลุกขึ้นตรงมาทางฉัน
“นายรออยู่ในนี้ก็แล้วกัน สภาพแบบนี้ขืนออกไปคงได้กลายเป็นกระสอบทรายให้พวกนั้นมันซ้อมซะมากกว่า”
คอปเตอร์พูดแค่นั้นก็หันไปพยักหน้ากับไซไฟและตั้งท่าจะเดินออกจากห้องไป แต่ฉันคว้าแขนเขาเอาไว้ได้ก่อน
“พวกนายไม่ไปไม่ได้เหรอ พวกนายก็บาดเจ็บอยู่นะ”
“ไม่ได้หรอก ฉันกับไซไฟเป็นถึงคนปกครองแดนเหนือนะ จะปล่อยให้พวกลูกน้องไปลุยกันตามลำพังได้ยังไง นายน่ะนั่งเรียนต่อไปเหอะ จดเลคเชอร์เพื่อพวกเราด้วย”
“แต่ว่า!”
“สามีจะกลับมาอย่างปลอดภัย ไม่ต้องห่วงนะคะ ^^”
คอปเตอร์โน้มหน้าลงมาจุ๊บที่หน้าผากฉันเบาๆก่อนจะแกะมือฉันออกแล้วเดินออกไปพร้อมกับไซไฟ สุดท้ายก็ต้องสู้กันอยู่ดี ไม่มีวิธีอื่นที่จะสามารถพูดคุยและตกลงกันได้นอกจากการแลกหมักเลยเหรอ พวกเขาต้องใช้ชีวิตอยู่ในวังวนของการต่อสู้ไปจนกว่าจะเรียนจบเนี่ยนะ แบบนั้นมันไม่ตลกเลย ถ้าเกิดพลาดท่าถูกทำร้ายจนตายขึ้นมา มันคุ้มกันซะที่ไหนล่ะ
“เอ่อ…เริ่มเรียนต่อเลยมั้ยครับนักเรียน @_@”
เอาวะ! อยู่จดเลคเชอร์ให้พวกเขาตามคำสั่งก็แล้วกัน
ปัง!!!
“สะ…เสียงปืน!!!”
ฉันกับอาจารย์ที่หน้าห้องตะโกนขึ้นพร้อมกัน มีเสียงปืนดังมาจากข้างนอกที่พวกแดนเหนือกับแดนตะวันตกกำลังสู้กันอยู่…
“คอปเตอร์…ไซไฟ!!!”
ฉันลุกพรวดวิ่งออกจากห้องไปทันที ขอให้เสียงปืนที่ได้ยินเมื่อกี้ไม่ได้เกี่ยวข้องกับพวกเขาสองคนทีเถอะ!!!
ความคิดเห็น