สวัสดีพ่อแม่พี่น้องค่ะ
บล็อคนี้ สร้างขึ้นเพื่อเป็นการชวนกันมาต่อนิยายขนาดย่อม
ต่อกันคนละประโยค คนละคำ หรือคนละพยางค์ก็ได้เอ้า
ภาษาไม่เกี่ยง วิบัติไม่หวั่น เอาหนุกหนานเป็นพอ^^
จะยำรั่ว ป่วง หลอน หยิว ยังไงก็ตามสบายค่ะ แต่ให้เรื่องต่อจากเม้นก่อนๆได้ก็พอค่า~
***************************************
งั้นเริ่มด้วย....
กาลครั้งหนึ่ง นานมาแล้ว มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง เดินทอดน่องอยู่ในป่า....
มาต่อนิยายกันเถอะ!
เขียนโดย
Becassine
แจ้ง Blog ไม่เหมาะสม
31 ต.ค. 52
876
60
ความคิดเห็น
"ผู้ชนะจะได้ไก่ดำจากม็อบของเรา!!!!!!!!!" ฝูงชนกู่ร้อง
และแล้วการต่อสู้ก็เริ่มขึ้น หญิงสาวทั้งสองฟาดฟันปากกาพลาสติกกันอย่างดุเดือด เสียงก๊อกแก๊กดังก้อง(?)ไปทั่วทางเดินอึมครึมใต้ดิน
สาวแบรนด์เนมชิงรุกก่อน เธอพุ่งเข้าละเลงตราม้าสีดำสนิทบนใบหน้านางดอลลี่จนเละเทะ แต่ก็ต้องกระเด็นกลับทิศเก่าด้วยแรงดันจากบราดันทรงขององค์ราชินี
"โอ๊ย! นังบราสี่ตัวร้อยบัดซรบเอ๊ย! โมโหแล้นนะเธอ!!"
สาวน้อยปากกาตราม้าจึงต้องงัดกระดานชนวนอันเป็นของคู่กันขึ้นมาขีดๆเขียนๆร่ายคำสาปเรียกเมฆฝนฟ้าคะนองและทิฟฟี่ แผงสีเขียว..ทิฟฟี่... จบโฆษณาคั่นเวลาครู่ต่อมาก็เกิดอาเพศขึ้นกับราชินีดอลลี่ขึ้นในบัดดล...
เปรี้ยง!
"อุกริ้ดดดดด" สายฟ้าฟาดผนังปราสาทวังบาดาลจนถล่ม และผ่าลงบนร่างราชินีสาวอย่างจัง นางหวีดร้องด้วยความเจ็บปวด พลันหมอกควันจางลงเผยให้เห็นผิวคล้ำละไมจากการถูกเผาไหม้
"เราได้ผู้ชนะแล้ว!!!!!! >{ }< " หัวหน้าม็อบร้องเย้ว
"อะฮิ ขอบใจจ้ะทุกคน" สาวสามัญชนผายมือออกหมายรับไก่ดำกลับบ้านเป็นรางวัล ทว่าหัวหน้าม็อบกลับเดินผ่านเธอไปอย่างไม่แยแส
"ทูลองค์ราชินีดอลลี่แห่งวังบาดาล ไก่ตัวนี้เป็นของท่าน เพราะท่านคือผู้ที่เหมาะสมกับมันที่สุด..." เขาพูดพลันคุกเข่าทูลเกล้าถวายไก่ดำแด่ดอลลี่ผู้สูงส่ง
...why?... นางคิดในใจแต่ก็ไม่ได้ปริปากถาม พลางรับไก่ดำมากอดไว้แนบอก
"ขอบใจพวกเจ้ามาก ช่างเป็นไก่ที่วิเศษเหลือเกิน" นางแสยะยิ้ม...
1เดือนต่อมา...(ตัดบทไปเป่าวะ0+0)
รอซุ่มดูคนต่อ เอิ๊กๆ
(ปล. สรุปชั้นต่อของชั้นเอง?)
ขณะที่ราชินีกำลังแทะขาไก่(1เดือนยังไม่หมด?)อย่างเพลิดเพลินนั้น ก็ได้ยินเสียงผิวขลุ่ยทำนองเพลงFire พลันเลือดในกายก็พลุ่งพล่าน อยากจะไปพบเจอหน้าคนเป่าใจจะขาด จึงขว้างกระดูกไก่ทิ้งแล้วโยนตัวเองลงทางหน้าต่างหอคอยกว่าสิบชั้น ลอยคอไปตามทะเลดุจผีเสื้อสมุทรเพื่อไปหา.....
หลังจากที่นังดอลลี่เหินออกทางหน้าต่างหอคอยสูงกว่า10ชั้น แล้วแลนดิ่งลงพื้นอย่างปลอดภัย(ได้ไงว่ะ???)
และออกลอยคอตามหาที่มาของเสียงขลุ่ย~อยู่ในปาร์ตี้ร้อนยังกับไฟเยอร์~
ห่างออกไป120กม.(/ช.ม.)
นางก็ได้ไปพบสบตาต้องรักร้อนๆกับหนุ่มหล่อสุดแมนแสนฮอตซึ่งกำลังเต้นfireอยู่บนโขดหิน
นังดอลลี่เอเลี่ยนไม่รอช้า นางตรงเข้าไปพูดจาภาษารักกับหนุ่มคนนั้นในทันที!
แล้วหันมาสบสายตาที่แข็งแกร่งห้าวหาญแต่แฝงความหื่นของนังดอลลี่
เขากระโดดลงมาจากโขดหินแล้วกล่าวกับนางว่า...
"เจ้าเป็นใครกัน... ยัยตะพาบช้างน้ำ?"
ถ้าต่อไม่ได้ก็ลบที่ฉันเม้นไว้ออกได้เน้อ...
(ตูลบไม่ได้ ฮา)
(ตูวิ่งหนีเข้าหลังบ้าน แล้วทะลุประตูหน้า ออกจากบ้านในทันใด!)
เด็กสาว(?)กรีดร้องอย่างกลัวตาย...
แล้วพยามกะเกียดตะกายปีนกำแพงสูงนรกด้วยแรงทั้งหมดที่มี...
แต่ก็ไร้ผล...
เธอจึงงัดเอาส้อมพรวนอาวุธไม้ตายเพียง1เดียวของเธอออกมา
เตรียมพร้อมสู้...กับปีศาจผีผมขาว
ฉึกๆๆๆๆๆ
"ตายซะนังผีแก่!!!"
"อ๊างงงงงงงงงงง={}=)
เด็กหนุ่ม.. ไม่สิ เด็กสาวแทงส้อมใส่(ดิน)ไม่ยั้งจนผีต้นไม้อ่อนระทวยประดุจได้รับการเกาหลัง...
(อย่างเปล่าประโยชน์)...
เมื่อรู้ว่าไม่ได้ผล เขาก็เริ่มท้อใจ...
ใบหน้าของญาติที่ตายแล้วเริ่มปรากฎขึ้นให้เห็นทีละคน...
แต่ทันใดนั้นเอง...ก็ได้ยินเสียงใครบางคนตะโกนขึ้น....
"ปล่อยผัวข้านะ.... ยัยปีศาจรากไม้"
สิ้นเสียง.. คู่จดทะเบียนสมรสฝ่ายหญิงก็โดดกระชากสามีไปพร้อมกับบิกินี่อย่างรวดเร็ว..
สิ่งเดียวที่ผีสาวเห็นครั้งสุดท้ายคือผมยาวสลวยสีเหมือนของหวานชนิดหนึ่งที่เคยทำกับคุณยายสมัยเด็ก สะท้อนกับแสงอาทิตย์จนแสบตา แล้วสองหนุ่มสาวก็หายลับไป..
**********
"ทางนี้ มีรถจอดรออยู่!" คู่ผัวตัวเมียทั้งสองพากันมายังตรอกแห่งหนึ่ง ที่นั่นมีชายหนุ่มกับรถมอไซค์คันใหญ่จอดอยู่ ฝ่ายภรรยาออกคำสั่งกับเขาทันที...
"รีบไปกันเถอะ!"
"ฉันไม่สน"..
หนุ่มผมตั้งพูดขึ้นอย่างเบื่อหน่าย และไม่แม้จะสบตา...
\"ขอร้องหล่ะ...ช่วยพวกเราด้วยเถอะนะ\" เด็กกระเทียมพูดขึ้นอย่างอ้อนวอน...
\"จะหนีกันไปทำไม หนีพ้นแล้วได้อะไร...\"พูดจบ เค้าก็ขับรถจากไป...
\"เราจะทำยังไงต่อไปดี มายดาริ่ง เราไม่มีใครแล้ว...\"หนุ่มขนมหวานพูดขึ้นอย่างเศร้าใจ
ทันใดนั้นเอง...
\"....ไม่ว่ายังไงแสงจะอยู่เคียงข้างพวกเธอนะ!\"
เสียงปริศนาดังขึ้นมาจากหลังกำแพงสูง
ว่าแต่ไปๆ มาๆ เอเลี่ยนไปไหนซะแล้่วล่ะคะนี้?! 55555+