PLAY A GAME (Yaoi)

ลำดับตอนที่ #105 : วันครอบครัว VI

ร่างของเด็กหนุ่มปลิวหวือลงบนเตียงขนาดใหญ่ มือทั้งสองข้างถูกมัดรวบไว้ด้วยกัน เจ้าของการกระทำอันร้ายกาจ ก็ตามขึ้นมาทาบทับทันที

“ไหนลองอธิบายมาหน่อยสิ เรื่องที่หนีออกไปเที่ยวกันตามลำพัง เรื่องไอ้เจ้านั่น และก็เรื่องชุดนี้อีก” คนถามนั้นน้ำเสียงเอาเรื่อง จนคนถูกถามถึงกับสั่นไปทั้งกาย

“คือว่า...ม...มากิพาไปเลี้ยงขอโทษเท่านั้นครับ” เสียงที่ตอบนั้นสั่นจนคนฟังแทบกลั้นหัวเราะไม่อยู่ ท่าจะกลัวจริงๆแฮะงานนี้

“แล้วไง” ถามต่อพร้อมรวบมือที่มัดไว้ให้อยู่เหนือศีรษะร่างที่กำลังสั่นเทา

“แล้วเจ้านั่นก็เข้ามา แต่ผมไม่ได้ทำอะไรเลยนะครับ” เคนโด้ยิ้มหวานทำตาใส แล้วเฝ้าหวังว่าวิธีที่มากิใช้กับเขานั้นคงจะได้ผลกับชิเมซุบ้าง

“แล้วไอ้ชุดนี้หมายความว่าไง” คนได้เปรียบถาม พลางกดจมูกลงบนแนวกรามของร่างด้านใต้

“มากิ กับ ยูยะอยากให้ผมแต่งแบบนี้ ก็...เพราะคุณนั่นแหละ” ตอบแล้วก็พยามหลบจมูกและปากที่คอยคุกคามตนเองอยู่

“ฉันทำไม” มือใหญ่ปลดกระดุมกางเกงยีนส์ออกอย่างง่ายดาย แล้วลากทั้งชั้นนอกชั้นในไปโยนทิ้งไปแถวๆเตียง

“อ๊ะ! อย่าพึ่งสิครับผม...อือออ” มือใหญ่ที่ดูเหมือนจะรู้จักคนที่เล่นงานเป็นอย่างดี ยังคงทำหน้าที่ของมันได้อย่างดีเยี่ยม

ร่างของเคนโด้สั่นสะท้าน มือที่ถูกมัดไว้ยกขึ้นโอบกอดชิเมซุทั้งๆ อย่างนั้น ดวงตาชุ่มน้ำปรือมองอย่างร้องขอ ทั้งๆที่ตั้งใจจะต่อรอง แต่กลับโอนอ่อนตามชายหนุ่มไปจนได้

“ไหนบอกหน่อยสิว่าอยากได้แบบไหน” แรงกัดเบาๆบนยอดอกทำเอาเด็กหนุ่มผวาไปทั้งกาย

“ว่าไงชอบแบบไหน” ถามย้ำด้วยการขบกัดเบาๆ อีกครั้งบนริมฝีปากอันแสนยั่วยวนนั่น

เด็กหนุ่มที่แสนดื้อรั้นพยายามให้ความสามารถทั้งหมดของตนในการต่อต้าน ไม่รู้ว่าสิ่งนั้นยิ่งกระตุ้นให้โดนเล่นงานหนักขึ้นไปอีก

“อยู่กับมากิไม่เท่าไหร่ ชักจะติดนิสัยดื้อๆนั่นมาแล้วนะ” ปลายนิ้วที่เปียกชุ่มสอดลึกเข้าไปในกายของเคนโด้ เพียงเท่านั้นความอดทนก็สิ้นสุด

ร่างที่ถูกรังแกใช้กำลังเฮือกสุดท้ายพลิกกายขึ้นด้านบน ดวงตาคมสบมองก่อนจะเป็นฝ่ายจู่โจมด้วยจุมพิตหนักๆคืน ก่อนจะถอยออกมากระซิบกับคนช่างแกล้ง

“แก้มัดสิครับ แล้วผมจะบอกให้ว่าชอบแบบไหน” คนฟังกระตุกยิ้มที่มุมปาก ไหนขอดูหน่อยสิว่าจะแน่แค่ไหน มือใหญ่กระตุกปมเชือก ปล่อยมืออย่างง่ายดายแล้วปล่อยให้เด็กหนุ่มทำตามปรารถนา

ร่างด้านบนค่อยๆสอดนิ้วเรียวของตนเองเข้าเปิดทาง แล้วค่อยๆเพิ่มจำนวนจากหนึ่งเป็นสองและสามในที่สุด เมื่อทุกอย่างพร้อมจึงค่อยๆบรรจงกดร่างของตนสู่ความแข็งแกร่งขอชิเมซุ

ริมฝีปากบางกัดแน่น แต่มันแตกต่างจากเมื่อก่อนทุกครั้งที่เขาทำเป็นเพราะ ความกดดันที่ไม่มีทางระบายออก แต่ครั้งนี้คือความรู้สึกอันเต็มล้นจนไร้ทางระบายออกมา

“บอกแล้วไงว่าอย่าทำแบบนี้ อยากจะร้องก็ร้องออกมาสิ เสียงนาย...น่ารักจะตาย” มือใหญ่ค่อยๆรั้งใบหน้าของเด็กหนุ่มเข้ามากระซิบที่ใบหูนิ่ม

แทนที่จะได้ยินเสียงครวญด้วยอารมณ์ของเด็กหนุ่มชิเมซุกลับได้รับ จุมพิตร้อนแรงกลับมาแทน ก่อนจะยอมปล่อยริมฝีปากนั้นเพราะเสียงครางเพราะขาดอากาศ แต่เจ้าตัวก็ไม่ยอมแพ้ กระซิบตอบ

“เรื่องผมอะไรจะยอมง่ายๆ” สายตาท้ายทายของชายหนุ่มนั้น ทำให้เคนโด้อยากเอาชนะ จากที่ค่อยๆขยับกายเพื่อให้บทรักเป็นไปอย่างนุ่มนวล จึงค่อยๆเปลี่ยนแปลงเป็นทั้งร้อนแรงขึ้นอย่างจงใจ

ในที่สุดโลกของทั้งสอง ก็มีเพียงกันและกัน ไม่สนใจสิ่งรอบกายอีกต่อไป ทุกอย่างทุกการกระทำนั้นถูกกลั่นออกมาจากหัวใจของทั้งคู่ ทุกสัมผัสทุกการแตะต้อง  ทุกอย่างทำเพื่อกันและกันโดยแท้จริง

จนมาถึงจุดสิ้นสุดของการเดินทาง ที่มีเพียงสองเรา ร่างของเด็กหนุ่มเกร็งสะท้านปลดปล่อยตัวตนของทั้งตนเอง และคนรักออกมาร้อมกัน ก่อนจะทิ้งร่างนอนหมดแรงเหนือร่างสูง ทั้งๆที่ชายหนุ่มไม่ได้ถอนกายออก

“ไงหมดแรงแล้วเหรอ” ชิเมซุถามเสียพร่า ด้วยยังเต็มอิ่มกับบทรักของเด็กหนุ่ม

“ครับ เหนื่อยจัง”ตอบพลางซุกใบหน้ากับอกแกร่ง

“ทำแบบนี้เดี๋ยวก็ไม่ได้พักกันพอดี” ชายหนุ่มประคองร่างนั้นให้ลงมานอนเคียงข้าง ก่อนจะค่อยๆถอนกายออก แม้ต้องการกกกอดเด็กหนุ่มอีกแค่ไหน แต่ท่าทางอ่อนล้านั้น ก็ทำให้อดสงสารไม่ได้

“พักก่อนเถอะ” เสียงกระซิบและมือใหญ่ที่ลูบเส้นผมนั้นช่างอ่อนโยน จนแทบไม่น่าเชื่อ ทำเอาเด็กหนุ่มจมลงสู่นิทราอันเป็นสุข...

0000000

“นี่! โทรุ คุณเคนโด้จะเป็นอะไรหรือเปล่าหึ” มากิที่นั่งหม่ำไอศกรีมหน้าจอทีวี ถามโดยที่ดวงตาใสยังจ้องอยู่ที่จออย่างตั้งใจ

“ป่านนี้คงช้ำในตายไปแล้วมั้ง” โทรุตอบพลางนั่งลงข้างๆตัวแสบบนเตียง

“ทำไมคุณชิเมซุดุจัง คุณเคนโด้ยังไม่ได้ทำอะไรเลย เจ้าคนนั้นเข้ามาเองต่างหาก นายช่วยบอกคุณชิเมซุให้หน่อยสิ” ริมฝีปากบางพูดทั้งๆที่ยังงับช้อนไอศกรีมไว้

“เป็นห่วงกันจริงๆนะ เดี๋ยวนี้” คำตอบนั้นอยู่หลังใบหูของเด็กหนุ่ม จนเจ้าตัวต้องหดคอเพราะรู้สึกจักจี้

“ไม่เอานะกำลังกินอยู่ไม่เห็นหรือไง” ตัวแสบประท้วงพร้อมส่งถ้วยไอศกรีมให้ดี

“เห็นนายทานอยู่ ฉันก็อยากทานเหมือนกันนะสิ” พูดจบก็ไล้ปลายลิ้นบนกลีบปากนุ่ม ที่ยังมีรสชาติหอมหวานไม่เปลี่ยน

“ไม่เอานะ เมื่อคืนก็...เกือบเช้าเลยนะ” ถ้วยและช้อนถูกแย่งเอาไปวางให้พ้นๆแล้ว มือเล็กพยายามแย่งคืนแต่ไม่เป็นผล

“อะไรกันยังวัยรุ่นอยู่แท้ๆ แค่นี้ก็ไม่ไหวแล้วหรือไง” ร่างเล็กถูกดันให้นอนลงบนเตียงใหญ่แล้วตอนนี้

“ฉันไม่ได้หมกมุ่นแบบ...อือออ” เสียงต่อว่าขาดหายไปกลางคัน

มือเล็กจากที่เคยผลักไส เปลี่ยนเป็นไล่ไขว่คว้าด้วยความโหยหา ปลายนิ้วเรียวลูบไล้เส้นผมราวกับเชยชมให้กับปลายลิ้นที่ชำนาญ ที่กำลังทำหน้าที่ปรนเปรอให้กับร่างเล็กๆนั่น

“ไหนว่าไม่หมกมุ่น เป็นขนาดนี้แล้วยังจะมาว่าฉันอีก” โทรุยกยิ้มเจ้าเล่ห์ ให้เมื่อขยับกายขึ้นมาทาบทับ

“เพราะนายนะแหละ ไม่ต้องพูดมากจะทำหรือเปล่าถ้าไม่ฉันจะไปหายูยะ” ว่าแล้วก็ออกฤทธิ์ใส่ เป็นการหันเหความสนใจ

“แน่ใจเหรอว่าจะไปได้” มือใหญ่ยกขาเรียวขึ้นจนแทบชิดอก แล้วค่อยแทรกกายเข้าหาความอ่อนนุ่มที่ตนเองหลงใหล

เพราะว่าร่างกายของมากิ รู้จักชายหนุ่มเป็นอย่างดี ทุกการล่วงล้ำจึงไม่ได้เป็นการทำร้าย หากแต่เป็นการเติมเต็มให้กันและกันมากกว่า เสียงครางที่แผ่วหวานยิ่งพาให้อารมณ์ของชายหนุ่มเหมือนถูกโหมกระพือให้ร้อนแรงขึ้นตามลำดับ

การรุกรานจึงเริ่มหนักหน่วงขึ้นร้อนแรงขึ้นตามลำดับ จนกระทั้งทุกอารมณ์ทุกความรู้สึกของทั้งสองกลั่นกรองออกมาเป็นสายน้ำ เติมเต็มความรักให้แก่กันและกันจนเหลือล้น แล้วทั้งคู่จึงเข้าสู่ห่วงฝันอย่างเป็นสุข

0000000

ยูยะหลับไปแล้ว ไคโต้นอนมองคนในอ้อมกอดอย่างเป็นสุข คิดไม่ผิดเลยว่าต้องรีบพายูยะกลับมาที่ห้องจะเป็นผลดีกับตนเอง เขาแทบไม่อยากเชื่อเลยว่าการมาหาบิดาตนเองครั้งนี้ จะทำให้ยูยะของเขาร่างเริงขึ้นขนาดนี้ หรือว่าจะเป็นเพราะได้เพื่อนใหม่ เออ...หรือว่าจะเรียกว่าแม่ใหม่สำหรับเขาดี อย่างเคนโด้ แถมยังหาเรื่องแตะต้องเด็กหนุ่มได้เยอะขึ้นอีก

มือใหญ่เกลี่ยเส้นผมที่ปรกหน้าออกให้ด้วยความรัก เคยคิดว่ายูยะเป็นรักแรกของเขาแต่ไม่เคยคิดเลยว่าจะรักยูยะได้มากมายขนาดนี้ เขาช่างเป็นคนที่โชคดีเหลือเกินที่ได้สิ่งที่มีค่าอย่างยูยะมาครอบครอง

ร่างสูงโอบกอดเด็กหนุ่มไว้ด้วยความรัก เขารู้แล้วว่าความรักมีค่าแค่ไหน เขาจึงทำใจยอมรับคนรักของพ่อตนเองได้อย่างไม่ยากคงต้องมอบความดีครั้งนี้ให้กับยูยะ ในตอนแรกเขาไม่แน่ใจว่าหากมาเห็นว่าพ่ออยู่กับเคนโด้แล้วตนเองจะเป็นเช่นไร

แต่เป็นเพราะยูยะ ทำให้เขาเป็นมุมมองความรักที่ต่างไป ยูยะเป็นคนสำคัญสำหรับเขา เพราะฉะนั้นเคนโด้ก็เป็นคนสำคัญสำหรับพ่อเช่นกัน เขาจะไม่คิดเล็กคิดน้อยเรื่องของเคนโด้อีกต่อไป เพราะแต่ละคนก็ย่อมต้องมีคนสำคัญของตนเองทั้งนั้น....

เสียเลือดเสียเนื้อกันพอสมควรนะค๊า คือว่าตอนท้ายขอมีสาระหน่อยแล้วกัน สำหรับไคโต้ จะไม่ให้มันคิดอะไรเลยก็กลัวจะไม่สมเหตุสมผล เลยเอาให้มันคิดเล็กคิดน้อยกับแม่เลี้ยงหน่อยแล้วกันนะคะ

ท่านน้องหนู เฟย์_เฟย์ Big ขอบคุณมากนะค๊า ที่แม้จะไม่ค่อยมีเวลาแต่ก็ยังพยายามแวะมาเยี่ยมมาอ่านกัน ตอนที่แล้วอาจะรั่วไปหน่อย (อันที่จริงต้องเรียกว่ารั่วหนักมาก) พอดีช่วงนี้กำลังไม่เครียดค๊า เพราะอีสุกอีใสหายแล้วคะ เหลือแต่สะเก็ดแผล แถมที่มีบนหน้าก็น้อยกว่าที่คิดค๊า แต่ตามตัวยังมีอีกเพียบ แต่ช่างมันคะเพราะไม่มีใครเห็นอยู่แล้ว เลยค่อนข้างสบายใจแล้วคะ ตอนนี้ขอบคุณสำหรับทุกคำแนะนำ และทุกความรู้ที่อุตส่าห์หามาให้จริงๆคะ

ท่าน k_roro คือว่าอยากเป็นหนึ่งในขบวนการพลัง Y เหรอค๊า อันที่จริงก็เป็นอยู่แล้วนี่คะ อ๊ะแต่เพื่อความสุขของท่านไว้จะจัดการให้ตามขอค๊า

ท่าน แอล หนูเคนน่ารักเหรอค๊า รับใส่ถุงกลับบ้านหรือเปล่าค๊าเดี๋ยวจัดให้ คิก คิก คิก

ท่าน meiarchan หุ หุ หุ มาแล้วจ้าร้อนๆ เลยคะฉากเคลียร์ของหนูเคนกับป๋า ไม่รู้จะถูกใจกับบ้างหรือเปล่า ส่วนเรื่องรูป คือว่า...ผู้ไม่เป็นด้วยมิใช่แค่ไคโต้หรอกคะ แต่ป๋าคงเตรียมปูนไว้หล่อถ่วงน้ำแน่ค๊า ขอบคุณสำหรับรูปอีกครั้งคะ ^^ แต่อีกรูปขออนุญาต เข้าไปดูอย่างเดี๋ยวน๊า ไม่กล้าเอามาใส่ คือว่ามันหวิวจ๊ะ

ท่านเจ๊ mama เป็นหนูๆ ของเจ๊ ก็ต้องน่ารักทุกคนสิค๊า สายข่าวสำนัก Y ของเรามีทั่วทุกภูมิภาคคะ ขึ้นอยู่กับความบ้าของ Big แต่ว่าแผลเจ๊แทบไม่เห็นเลยเหรอคะ แถมแจ๊บอกว่าขาวกลืนกับผิดด้วยเพราะฉะนั้น เจ๊ต้องขาวววมากกกกกดิ โฮกกกก อิจฉาคนขาวง่ะ ไอ้ Big ตัวดำสงสัยได้เป็นตุ๊กแกแน่งานนี้ (แอบปาดน้ำลายเจ๊ขาวก็เค้าเป็นโรคแพ้ความขาวนี้ค๊า)

ท่าน MeAwKiM ได้เลยคะ ไว้นึกตอนก่อนนะแล้วจะมาลงให้ เอิ่มมมมมคือว่า เรื่องความรั่วของ Big เค้าไม่ได้รั่วนะ แต่ล้นต่างหาก ก๊ากกกกกก (จะเถียงทำไมชีวิตก็เพี้ยนไม่แตกต่าง)

ท่าน *JM4* อยากได้หนุ่มๆ ไปเป็นที่ระลึกเหรอค๊า ได้คะเดี๋ยวใส่ถุงให้คะ