คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #114 : รุ่งเช้า I (100% >3
คาเสะได้รับจดหมายแจ้งข่าวดีแล้ว ข่าวดีที่ว่าคือไข่ที่เธอบริจาคให้กับชิเมซุนั้นสมบูรณ์ดี และตอนนี้ก็กำลังเป็นตัวอ่อนที่แข็งแรง แต่ว่าทั้งหมดนี้ก็ทดแทนความหงุดหงิดที่ก่อตัวมาร่วมสองอาทิตย์ไม่ได้
เพราะอะไรนะเหรอ ก็ซึเครุตัวดีหายหัวไปตามระยะเวลานั้นนะสิ คนอะไรเห็นงานสำคัญ ดูเลื่อนลอยไม่เห็นคิดวางแผนอนาคตเสียเลยสักสิด
แล้วเสียงร้องของเครื่องมือสื่อสารไร้สาย หรือเรียกง่ายๆ ว่าโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น
“หวัดดีที่ร้ากกกก” เสียงยานคางที่ส่งเข้าโสตประสาททำเอาคาเสะเดือดดาล
“ใครเป็นที่รักเธอยังโรคจิต” หญิงสาวตอบกลับอย่างฉุนเฉียว
“ก็ฉ้านนงายยย ซึเครุผู้น่ารักเป็นที่รักของคาเสสสสสสสสไง แค่นี้จามมม้ายยด้ายยยเหรออ” ถ้าอยู่ใกล้ขอแม่ยังสักโครมจะได้หรือเปล่าเนี้ย
“จำไม่ได้ ฉันไม่เคยรู้จักขี้เมาที่ไหน คุณโทรผิดแล้วล่ะแค่นี้นะ” คาเสะตัดสินใจตัดสายทิ้ง ให้ตายเถอะคิดถูกหรือคิดผิดกันนะที่ตกลงปลงใจกับซึเครุแบบนี้
“เฮ้ยยย~” ระบายลมหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน สองเท้าก้าวออกจากบ้านเดินไปยังสวนญี่ปุ่นอันร่มรื่น แล้วก็ความรู้อบอุ่นจากการโอบกอดก็จู่โจมเข้ามาจากด้านหลัง
“เป็นอะไร กลุ้มใจที่ฉันเมาหรือไง” เสียงเพราะๆกระซิบที่ใบหูโดยที่ยังไม่ทันตั้งตัว คาเสะถึงกับหน้าร้อนผ่าว
“ม...มาได้ไง” หญิงสาวหันกลับไปถาม
“มาตามหัวใจไง” ซึเครุยักคิ้วตอบ และได้
“แหวะมุกควายโคตร แถมเสี่ยวอีกต่างหาก กล้ามากที่เล่นมุกนี้” คาเสะทำท่าขนลุกขนพอง
“มุกควายมุกเสี่ยวฉันก็มีให้เธอคนเดียวแหละที่รัก” ซึเครุยังรักษาระดับความด้านของใบหน้าไว้ได้อย่างเหลือเชื่อ แล้วเธอก็ก้าวเท้าเข้ามาโอบไหล่คาเสะเข้าไปยังในบ้าน
0000000
ยูยะยืนหน้าแดงจัดชุดสูทให้กับไคโต้ที่ยังวนเวียน อยู่กับลำคอคนรักไม่เลิก
“ไม่อยากออกไปไหนเลย ยูยะฉันขอหยุดงานไม่ได้หรือไง พ่อก็บอกแล้วว่าหยุดได้แค่โทรไปสั่งงานเท่านั้น” ไคโต้อ้อยอิ่งกระซิบถามบนริมฝีปากสวย
“อย่าเลยครับเป็นผู้บริหารทำแบบนี้ คนอื่นจะว่าเอาได้ขืนไม่มีใครเข้าไปดูงานเลย” ว่าแล้วก็เป็นฝ่ายจูบให้รางวัลคนว่าง่ายที่ยอมไปทำงานตามคำของร้องของตนเอง
“โธ่~ เธอน่ารักแบบนี้แล้วยังจะไล่ฉันไปทำงานอีกหรือไง” ไคโต้ยิ้มหวานแล้วเลื้อยมือไปยังบันท้ายนุ่มแล้ววนเวียนอยู่อย่างนั้น
“พอเถอะครับเดี๋ยวสายกันพอดี รีบกลับมาเร็วๆนะครับผมจะรอ” ยูยะซบลงบนอกกว้างแล้วกล่าวอย่างเขินอาย แล้วรีบผละจากก่อนที่อะไรๆ มันจะเลยเถิดไปกว่านี้
ไคโต้ได้แต่ระบายลมหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย เอาเถอะรีบเคลียร์งานให้เสร็จๆแล้วรีบกลับดีกว่า ชายหนุ่มคุยกับตัวเองในใจ แล้วรีบตรงไปทำตามความรับผิดชอบ
0000000
มากิม้วนตัวอยู่ภายใต้ผ้าห่มผืนหนา มองร่างสูงที่นั่งจ้องเขาอยู่ด้วยสายตาหวาดระแวงเต็มที่
“อ๊ะ! อ๊ะ! อ๊ะ! อย่าขยับสิไอ้บ้ากาม” เจ้าตัวเล็กตวาดเสียงดังลั่น ทันทีที่โทรุ ขยับตัวด้วยความเมื่อยเพราะต้องนั่งอยู่แบบนั้นร่วมยี่สิบนาทีแล้ว
“ได้ไงเล่า ฉันเมื่อยนิ บอกแล้วไงว่าฉันจะไม่ทำอะไรที่นายไม่พอใจแน่ๆ ทำไมไม่เชื่อใจกันบ้าง” โทรุบ่นกระปอดกระแปด
“ไม่ต้องมาทำเป็นพูดดีเลย แบบนายนะไว้ใจไม่ได้อยู่ตรงนั้นเลยนะอย่าเข้ามาใกล้” มากิสะบัดหน้าใส่
“เอ้า! เดี๋ยวคอก็หักหรอกเจ็บหรือเปล่ามะเดียวดูให้” ว่าแล้วก็ถือโอกาสขยับเข้ามาใกล้ แต่มากิก็กระโดดหนีทั้งๆที่เป็นดักแด้ในผ้านวม
“อย่าน๊า!” เจ้าตัวแสบแหกปากโวยวายอีกครั้ง
“OK. ก็ได้แล้วจะอยู่แบบนั้นทั้งวันหรือไง” โทรุนอนลงเท้าคางมองถือโอกาสให้ระยะห่างน้อยลง
“ไม่ เดี๋ยวนายก็ต้องออกไปทำงานอยู่แล้ว รีบๆไปสิฉันจะได้ไปหาคุณเคนโด้เสียที” มากิได้ทีรีบเอ่ยปากไล่
“เจ้าแสบฝันไปหรือเปล่าตาแก่ชิเมซุคงปล่อยเจ้านั้นออกจากอกหรอก จริงสิเมื่อคืนเอาแต่หลับไม่รู้เรื่องสินะ ว่าตาแก่นั้นคงหม่ำคุณเคนโด้ของนายยันเช้าแน่ๆเขาไม่มีทางที่จะแรงลุกขึ้นมาเล่นกับนายได้หรอก แล้วอีกอย่าง...วันนี้ฉันหยุดไม่ไปทำงาน ดังนั้นนาย...เสร็จล่ะ” โทรุที่ค่อยคืบคลานเข้าใกล้คอยระวังให้เจ้าตัวแสบนั้นรู้ตัว เข้าประชิดและตะครุบตัวได้ในที่สุด
“หวา!!!! อย่านะ ปล่อยน๊า! ไม่เอาไม่เล่นแล้ว เจ็บแล้วนะเจ็บไปทั้งตัวเลย โทรุใจร้าย มากิเจ็บนะปล่อยสิปล่อย”
เสียงโหวกเหวกดังขึ้นก่อนจะค่อยๆเงียบลง แล้วทุกอย่านะหรือ หึ หึ หึ เด็กก็ยังเป็นเด็กอยู่วันยังค่ำ ไม่มีทางจะทันคนตัวโตๆ แถมเล่ห์เหลี่ยมแพรวพราวอย่างโทรุได้ง่ายๆ ต่อให้แสบแค่ไหนก็เถอะนะ
0000000
เคนโด้ซุกหาไออุ่นจากคนที่กกกอดตนเองอย่างหนักหน่วงเมื่อคืนอย่างหลงใหล ภายใต้ท่าทางดุดันและเย็นชา เขารู้ดีว่าคนคนนี้อบอุ่นแค่ไหน
“ตื่นแล้วเหรอ ท่าทางแข็งแรงดีแล้วสินะ” เสียงกระซิบจากคนที่ยังไม่ลืมตาขึ้น ทำเอาเด็กหนุ่มหน้าแดง
“ตื่นแล้วครับ แต่...ยังไม่แข็งแรง” เคนโด้ตอบอุบอิบอย่างไม่เต็มเสียง
“เหรอ แล้วมาซุกๆหาฉันแบบนี้คิดว่า...พร้อมแล้วเสียอีก” คราวนี้ไม่ได้หลับตาพูดหากแต่ตาคมๆจ้องมองมาพร้อมแสงวิบวับที่อ่านความหมายได้อย่างเดียวว่า ‘ฉันพร้อมเสมอ’
“ป...เปล่าคือว่าอุ่นดีอยากอยู่แบบนี้อีกซักพัก” เคนโด้ตอบแล้วก็นึกอายตัวเอง จึงได้ซุกหน้าลงบนอกเปลือยเปล่าเพราะไม่รู้จะหนีไปไหน
“ทำแบบนี้ตั้งใจจะกวนฉันหรือไง” มือใหญ่เลื่อนไปลูบบนสะโพกสวย ก่อนจะฟาดดังอย่างไม่เบาไปหนึ่งที
“โอ๊ย! เจ็บนะครับ” เด็กหนุ่มโอดโอยเงยหน้ามองน้ำตาคลอ และนั้นไม่ได้เป็นผลดีกับตนเองเลยแม้แต่น้อย
ชิเมซุจ้องมองใบหน้านั้นด้วยความหลงใหล เขานอนกับผู้หญิงก็มากนอกจากแม่ของไคโต้แล้วเขาไม่เคยรักใคร หรือแม้แต่ผู้ชายก็ไม่เคยมีใครสักคนทำให้เขาหวั่นไหว แต่ทุกอย่างเปลี่ยนไป ตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้พบคนตรงหน้า
ภาพของภรรยายังคงชัดเจน หากแต่ในนั้นกับมีภาพของเด็กหนุ่มในอ้อมกอดเขาเพิ่มขึ้นมา จมูกและปากตักตวงกลิ่นหอมจางๆ ทุกอย่างนั้นแตกต่างจากภรรยาอันเป็นที่รัก สำหรับเขาเด็กหนุ่มคือคนที่เขาหลงใหล และที่ปฏิเสธไม่ได้คือเขารักเด็กหนุ่มเหมือนที่รักภรรยาเช่นกัน แต่ก็ไม่เคยคิดจะเอาทั้งคู่มาเปรียบเทียบกันเลยสักครั้ง
“อือ...พอเถอะครับ...ผมไม่ไหวแล้ว” เสียงเว้าวอนชวนให้ลงมือหนักขึ้นมากกว่าจะหยุดกระทำ
“อยากให้หยุดก็ช่วยพูดให้จริงจังกว่านี้หน่อยสิ” ชิเมซุเงยหน้าขึ้นมากระซิบข้างหู แล้วขบกัดเบาๆ อย่าว่าแต่จะร้องห้ามเลยตอนนี้เคนโด้ที่โดนเขาเล่นงาน หายใจยังลำบากเลยเขารู้ดี
“ฮึก...ได้โปรด” ให้ตายเถอะร้องขอแบบนี้...คิดจะให้ฉันหยุดเหรอชาติหน้าตอนสายๆ ยังไม่มีทางเลย ไอ้เสียงหวานๆ สายตาออดอ้อน น้ำตาคลอแบบนี้ชวนให้หนักมือขึ้นนะสิไม่ว่า เขายอมเอาหัวเป็นประกันหน้าไหนก็หยุดไม่ได้ทั้งนั้น ลองมาเจอเด็กหนุ่มทำสีหน้าแบบนี้
“เคนโด้นายกำลังทำให้ฉันบ้า” ชิเมซุจูบเบาที่หน้าผาก ละลงมายังขมับข้างแก้ม แล้ววกไปลิ้มรสริมฝีปากหวานฉ่ำที่แดงช้ำ จากการบดขยี้ของตนเอง
ความคิดที่จะต่อต้าน หรือปฏิเสธของเด็กหนุ่มบินหายไปนอกโลก ทุกสัมผัสที่ชายหนุ่มมอบให้ทั้งบีบคั้นเอาแต่ใจ แต่เคนโด้ก็ไม่อาจกล่าวได้ว่าเขาไม่ชอบการกระทำเอาแต่ใจนั่นได้เลย นับวันชายหนุ่มยิ่งทำให้เขาต้องส่งเสียงร้องดั้งขึ้น เรียกร้องให้กระทำยิ่งกว่าเดิมราวกับไม่มีที่สิ้นสุด แต่นั่นเป็นสิ่งที่เขาพอใจ
“ผมรักคุณ คุณชิเมซุ” อยู่ๆเคนโด้ก็เอื้อมมือจับใบหน้าคมที่กำลังลิ้มรสผิวกายเขา ขึ้นมาสบตา แล้วกล่าวคำหวานโดยที่คนฟังไม่ทันตั้งตัว ชายหนุ่มหยุดการกระทำลงทันที สีหน้าเริ่มกังวล
“มีอะไรหรือเปล่า” ชิเมซุลุกขึ้นนั่งพยุงเด็กหนุ่มให้ทำตาม น้ำตาที่คลอเริ่มกลั่นเป็นหยดน้ำ
“ผมกลัว ผมรักคุณจนผมกลัว” เคนโด้ตัดสินใจบอกสิ่งที่รู้สึกออกไป
“กลัว? นายกลัวอะไร?” ชายหนุ่มเริ่มไม่เข้าใจอาการของคนตรงหน้ามากขึ้น
“กลัวที่จะสูญเสีย ผมรักแม่ แม่ก็จากผมไป ผมรักพ่อ พ่อก็ถูกแย่งไป แล้วตอนนี้ผมรักคุณสักวันคุณคงทิ้งผมไปเพราะผมเป็นผู้ชายเหมือนคุณ สักวันคุณคงจะเบื่อผมแล้วก็ไม่ต้องการผม ผมกลัว” เคนโด้สะอื้นอยู่บนบ่ากว้าง
เด็กหนุ่มเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมอยู่จึงเกิดความคิดเช่นนี้ขึ้นมา บางทีอาจเป็นเพราะว่าเขารักชิเมซุมาก มากจนกลัวความสูญเสียอย่างที่ผ่านมา
“555555+” อยู่ๆชายหนุ่มก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา ทำเอาคนที่กำลังร้องไห้ ถึงกับทำหน้าเหวอ
“ฉันว่านายกำลังแพ้ท้องนะ” ชิเมซุปาดน้ำตาให้เด็กหนุ่ม พร้อมกับพยายามกลั้นหัวเราะไปด้วย เคนโด้ได้ยินแล้วขมวดคิ้วมองอย่างไม่พอใจ
“ไม่ต้องมาทำหน้าอย่างนั้น ฉันพูดจริงๆนะ อืม...จริงสินะฉันคงยังไม่ได้บอกนายว่าตอนนี้ฉันกำลังให้มุซุเมะทำเด็กหลอดแก้วให้อยู่ ตัวอ่อนสมบูรณ์ และก็กำลังเติบโต แล้วอาการของนายมันเหมือนคนแพ้ท้องอารมณ์อ่อนไหวง่าย ท่าจะจริงเรื่องที่ว่าผู้ชายแพ้ท้องแทนผู้หญิงได้ สงสัยแม่อุ้มบุญคงไม่ต้องแพ้ท้องแล้วมั้ง อาการทั้งหมดมาอยู่ที่นายหมดแล้วนี่นะ” ชิเมซุร่ายยาว ก่อนจะยิ้มเจ้าเล่ห์
“นายรู้อะไรมั้ย ฉันว่าเป็นแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน มันทำให้ฉันรู้แล้วว่านายคิดยังไง ฉันจะบอกอะไรดีๆให้ ฉันไม่มีวันทิ้งนายไปไหนถ้าฉันเบื่อนายเมื่อไหร่ฉันจะฆ่านายทิ้ง จะไม่ให้ใครได้นายไปหรอก หรือถ้าฉันจะตายฉันก็จะเอานายไปด้วย จำเอาไว้ แล้วมีอีกอย่างอันนี้สำคัญ...ฉันอยากกินนายอีกแล้วสินายมันน่ากินชะมัดเวลาร้องไห้แบบนี้”
ร่างของเด็กหนุ่มถูกดันให้นอนราบอีกครั้งต้นขาขาวถูกแยกออก ช่องทางอ่อนนุ่มที่ถูกรุกรานมาครั้งแล้วครั้งเล่านั้นเปิดทางต้อนรับชายหนุ่มอย่างเต็มใจ
“รู้สึกดีจริงๆ ข้างในตัวนาย” เสียงทุ้มต่ำกระซิบแหบพร่าบ่งบอกว่าอารมณ์กำลังโหมทวี สะโพกสวยถูกยกขึ้นจนลอยไม่ติดเตียงมือใหญ่ประคองไว้มั่นก่อนจะรุกรานอย่างร้อนแรง
ร่างรองรับไหวคลอน อารมณ์กระเจิดกระเจิงไม่สามารถควบคุมตนเองได้อีกต่อไป สองแขนเรียวไขว่คว้าหาร่างสูงใหญ่ที่กำลังรุกรานตนเองอยู่อย่างโหยหา ตอบรับทุกการกระทำอย่างเต็มใจ
เสียงครางหวาน ดังลั่นห้องประสานเสียงหอบหายใจของชายหนุ่ม เสียงเนื้อกระทบเนื้อฟังดูหยาบโลน หากแต่ในเวลานี้กับพัดพาอารมณ์ให้ลุกโชน ทุกอย่างในกายเหมือนกำลังลุกไหม้ ทุกสัมผัสอิ่มเอม ตอกย้ำว่าเขาต้องการเด็กหนุ่ม และเด็กหนุ่มเองก็ต้องการเขา ไม่มีวันปล่อยไปแน่ๆ ไม่มีวันที่ใครจะมาแยกเขาทั้งสองได้
“อ๊า! คุณชิเมซุ...ผม...ผมไม่ไหวแล้ว” เสียงกรีดร้องดังขึ้น มือที่เกาะเกี่ยวแผ่นหลังจิกเล็บมนลงอย่างแรง ราวกับจะบรรเทาอารมณ์ที่กำลังจะแตกเป็นเสี่ยงๆ
ช่องทางอ่อนนุ่มเกร็งเป็นจังหวะส่งสัญญาณว่า เด็กหนุ่มกำลังจะทานทนไม่ไหว และสิ่งนั้นก็ส่งผลต่อผู้รุกรานอย่างช่วยไม่ได้ ชายหนุ่มกัดกรามกรอดครางเสียงต่ำอย่างพอใจ แนบร่างเข้าหาอย่างรุนแรงครั้งแล้วครั้งเล่าราวกับไม่อยากให้มันสิ้นสุด แล้วทั้งคู่ก็เห็นแสงสว่างวาบ ทุกอย่างในกายระเบิดออกมาอีกครั้งเป็นสายน้ำ
“จำเอาไว้ว่านายเป็นของฉัน” ชายหนุ่มบอกกับคนที่หอบเหนื่อยไม่แพ้กัน คนฟังทำได้เพียงแค่ยิ้มตอบ ไม่มีแรงจะเอ่ยอะไรออกมา เปลือกตาบางหนักอึ้ง ในที่สุดสติก็ดับวูบ ชายหนุ่มประคองต้นขาอย่างถนอมค่อยๆ ถอนกายออกมา
“สงสัยต้องอาบน้ำแต่...ไว้ก่อนแล้วกัน” ชายหนุ่มกล่าวขณะที่ทิ้งกายนอนพักข้างๆ แล้วรั้งร่างของเด็กหนุ่มที่สิ้นสติเข้ามาโอบกอดด้วยความรัก
อุ๊ยตาย อุ๊ยต๊าย ดูท่าเมื่อวานทำเอาหลายคนค้างนะคะ คือว่าไม่ได้ตั้งใจ พิมพ์ๆอยู่ แล้วมันก็แป๊กไปเฉยๆ คิดไม่ออกเลยหยุดดีกว่า ก่อนที่มันจะออกทะเล ไม่ได้เจตนาจริงๆน๊า
ท่านแอล น่านักเหรอค๊าขอบคุณค๊า ชมอย่างนี้เขินแย่สิคะตัวเอง (เขาชมบรรดาเคะไม่ได้เกี่ยวกับแกเลยไอ้ Big)
ท่านเจ๊mama เค้าไม่ได้เจตนาทำให้ค้างนะตอนที่แล้วอุตส่าห์ให้ปากพูดมือทำแล้วนะจะเจ๊ แต่ตอนนี้แค่ตั้งใจนิดหน่อยเองไม่โกรธกันนะกิ้ว กิ้ว (ว่าแต่ทำไมต้องเช็ดรองเท้าทำท่าเตรียมถีบด้วยง่ะ)
ท่านคุณน้องเฟย์ ดูเหมือน จะทำให้หนูค้างอย่างแรงเลยน๊า มาตัวหนังสือใหญ่ยักษ์บ่งบอกว่าค้างอย่างแรง พี่มิได้เจตนาค๊า สองสาวตอนนี้ลาป่วยคะ(ความจริงคือยังคิดไม่ออก) ส่วนฮิโตะ รอก่อนนะรับรองกลับมาแน่คะ
ท่านไก่ผัดขิง ก่อนอื่นคือเห็นชื่อแล้วหิวคะ ตอนนี้กำลังแด่น้องผู้หิวโหยอยู่ด้วย อ่านมาได้สองเดือนเหรอคะ (โอ้ววววขอบคุณหลายค๊า) ความจริงแล้ว Big ก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ตอนแรกที่จบ 60 ตอนแล้วกะจะกดจบเลยเหมือนกัน แต่ว่าใจไม่แข็งพอ คือพออ่านเม้นแล้วเหมือนได้คุยกับเพื่อน ต่อให้ไม่เห็นหน้าแต่ก็รู้สึกดีคะ เหมือนเราได้เพื่อนจากเรื่องนี้เลยไม่กล้ากดจบ ก็แค่นั้นแหละคะ
ท่านรัติกาลที่ว่างปล่าว มามะเค้าปัดมดให้ จริงด้วยคะมาดึกๆ รู้สึกเหมือนกับว่าเน็ตเร็ว
ท่าน*JM4* มากิน่ารัก คนอ่านก็น่ารักเหมือนกันค๊า แต่ชอบเค้าด้วยจิ (Big เข้ามาเกาะแข็งเกาะขา)
ท่าน yah มาอัพต่อแล้วนะคะ
ท่านsonii คือว่า...ไม่รู้จะตอบยังไง แต่ต้องบอกว่าเห็นด้วยกับที่ท่านว่าจริงๆคะ
ท่านมินนี่ หึ หึ หึ อย่าปารองเท้ามาจิเค้าหลบไม่ทันนะ ขออภัยนะคะที่ทำให้ค้าง เอาเป็นว่ามาแก้ตัวแล้วคะ (ไม่รู้ว่าทำให้อยากตืบหนักกว่าเดิมหรือเปล่า) ส่วนไคโต้เนื่องจากยูยะคาดการว่า หากไม่ไล่ให้ไปทำงานตนเองจะช่ำในตายได้ ส่วนคู่อื่นๆ 5555+ หัวเราะทำไม่หว๋า?
ท่านmeiarchan (ซุบซิบ) เค้าว่าหนูเคนต้องอายุสั้นแน่เลย ก็ท่านเห็นว่าน่ารักทีไรเจ็บตัวทุกทีเลยนิ ส่วนไคโต้ หุ หุ หุ ยูยะงอนแล้วไม่พูดแต่หนีเลยเฮียเลยยังไม่กล้าขัดใจ (เข้าไปพันแข็งพันขา >3< ดูคำผิดให้ด้วยนะค๊า ยังคงเลวได้คงเส้นคงวาจริงๆ ไอ้ Big)
ท่านAttack ขอบคุณมากนะคะที่ชอบแต่...อย่าลืมชอบ Big ด้วยเน้อ (แล้วตรูไปเกี่ยวอะไรด้วยฟร่ะ)
แก้ไขคำผิด 09/07/2008 ด้วยความกรุณาจากท่าน meiarchan คะ
ปล.น้อง k_roro อย่าเครียดค๊า คือพี่ Big เข้าใจจ้า ว่าอ่านยังไม่ครบร้อยแล้วมันค้าง อ้อตอนนี้กำลังจดจ้องอีกเรื่องให้อยู่ไม่รู้จะออกหรือเปล่านะ
ความคิดเห็น