PLAY A GAME (Yaoi)

ลำดับตอนที่ #16 : ตอนที่ 14

ร่างเปลือยเปล่าขาวสว่าง นอนหลับพริ้มอยู่บนเตียงใหญ่ใต้ผ้าห่มนุ่มในห้องผม ไม่ได้รู้ตัวเลยเหรอไงว่าตัวเองน่ะยั่วยวนขนาดใหน ตอนแรกว่าจะพาออกไปเทียวข้างนอก เพราะตอนนี้คงไม่ต้องมานั่งห่วงเรื่องยุ่งในสมาพันธุ์แล้วเพราะไอ้เจ้าเคนโด้คงไม่กล้ามาวุ่นวายกับผมเป็นแน่ เพราะถ้ายังกล้าดีอีกนอกจากจะเสียโกดังสินค้าแล้วผมรับประกันว่าผมคงได้ถลกหนังหัวมันแน่ๆ

ความคิดสะดุดลงแค่นั้น เพราะเจ้าตัวแสบค่อยๆลืมตาขึ้น ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันใบหน้าแดงเรื่อเมื่อตื่นขึ้นมาเจอผมนั่งจ้องอยู่

"มองไร!" โธ่ๆๆๆ ทำเป็นเสียงแข็งทีเมื่อคืนน๊า.....อย่าให้เหลาเดี๋ยวมันจะแหลม

"ก็มอง...." ผมยิ้มให้และใช้สายตาโลมเลียตั้งแต่ผิวแก้มเนียนริมฝีปากนุ่มไปจนถึงแผ่นอกบอบบางที่มีรอยสีจางที่เป็นฝีมือผมเองครับที่เป็นผู้กระทำ แต่เจ้าตัวคงรู้ทันคว้าเอาผ้าห่มขึ้นคลุ่มตัวแน่น

"อย่ามาทำลามกแต่เช้าน่ะเฟ้ยเจ้าบ้า" ทีตอนนี้เรียกเจ้าบ้าพอเมื่อวานทำหน้าดุหน่อยเรียกโทรุอย่างงั้น โทรุอย่างงี้ อย่าโกรธมากิน่ะ เดี๋ยวปัด...อีกรอบรับอรุ่นซะดีไม๊~เจ้าตัวดี

ว่าแล้วคนอย่างเราก็ทำเลยดีกว่าจะได้ไม่เสียเทียวไหนๆก็ไม่ได้ใส่อะไรกันทั้งคู่อยู่แล้วนี้

"มากิ! แย่แล้วดูนี้สิ" ผมกระโจนคว้าร่างที่ตั้งท่าถอยหนีคงไม่ถนัดนักหร๊อกก็...เห่อๆๆๆ คงรู้กันอยู่แล้วสิน่ะครับว่าเกิดอะไรขึ้น

ผมนำมือเล็กที่สั่นเทาให้มาทักทายกับร่างที่เริ่มตื่นตัวของผมเท่านั้นแหละครับ เท้าน้อยๆลอยปะทะเข้าเต็มๆคางหน้าหงายเลยคราวนี้ผม

"ไอ้บ้าโทรุ อย่ามาทำเป็นได้ใจน่ะโว้ย" เจ้าตัวแล้วตวาดลั่นแล้วม้วนตัวกลิ้งหนีให้ผ้าห่มคลุมร่างแล้วยืนแอบหลังเตียง

"แรงยังดีอยู่นี้ แล้วนี้สรุปชอบแบบ SM. ก็ไม่บอกแต่แรกจะได้จัดให้ถูกใจ" ผมยิ้มแย้มแล้วก้าวเข้าหา

"อย่าน๊า! ไม่เอาแล้ว! ยอมแล้ว!" คราวนี้จอมแสบยอมแพ้คลานกลับขึ้นเตียงทำตาแป๋วเข้าอ้อน หึ หึ ไม่รู้ซ่ะแล้ว ว่ายิ่งทำแบบนี้ยิ่งไม่รอด

ผมตามขึ้นไปบนเตียงคว้าร่างนั้นมากอดหอมซ้ายหอมขวา 

"ทำไม...ยังเจ็บอยู่เหรอ" ผมกระซิบถามแล้วขบกัดเบาๆที่ใบหูนิ่ม

"เจ็บซิ...ถามมาได้นายลองให้ฉันทำนายมั่งไม๊หล่ะจะได้รู้ว่าเจ็บหรือเปล่า" ย้อยครับย้อนสั่นเป็นลูกนกเปียกน้ำยังยอกย้อนได้คงเส้นคงวา

"อืมมมม...เอาไว้วันหลังแล้วกันตอนนี้ฉันขอเป็นคนรุกก่อนแล้วกันนะ" ว่าแล้วผมก็จกจูบกลีบปากนุ่มไปก่อนที่เจ้าตัวดีจะเถียงออกมาอีก

ร่างบางเริ่มเคลิมกับการกระทำที่ผมมอบให้เป็นแน่แขนเรียวถึงได้คล้องเข้าที่คอผมแล้วเอียงใบหน้าเพื่อให้รับสัมผัสได้ลึกล้ำขึ้น

มือผมไล้ไปตามสีข้างปลายนิ้วสะกิดยอดอกที่เริ่มแข็งชันแล้ววกกลับไปทักทายจุดรวมของอามารณ์มากิ

"อืออออ" เสียงหวานครางอย่างอดไม่ได้  หึ หึ นึกว่าจะรอดเหรอไม่มาทางหรอกฝีมือมันคนละชั้นกันหนูน้อย

ผมใช้เรียวนิ้วเบิกทางอย่างไม่ยากเย็นก็ช่องทางนั้นผมได้ทำความรู้จักเป็นอย่างดีเมื่อคืนนี้แล้วนี้ครับ

"มากิฉันว่าจะพาเธอออกไปเที่ยวข้างนอกแต่...ฉันว่าฉันเปลียนใจแล้วหล่ะอยู่ในนี้กันอีกวันน่ะแล้วพรุ้งนี้ฉันจะพาเที่ยวชดเชยให้" ผมกระซิบบอก แล้วยกต้นขาขาวสูงแทบชิดอก แล้วค่อยๆแทรกกายเข้าหา แล้วถอยออกไม่อยากแร่งร้อนให้มากนักเดี๋ยวมากิของผมจะเจ็บตัวอีก

"พรุ้ง...นี้...ผมอึก...มีเรียน" เสียงตอบกระท่อนกระแทนแน่หล่ะก็ผมแร่งเร้าอยู่นี้ไง

"หยุดวันนึงคงไม่เป็นไรหรอกน๊า" ตอนนี้ผมเข้าหลอมรวมกับมากิเป็นหนึ่งเดียวกันแล้ว

"แต่....อืมมมมม...บะ...เบาหน่อยสิ" เอาแล้วครับเริ่มคุยกันไม่รู้เรื่องแล้วเอาเป็นว่าตอนนี้เรื่องอะไรก็ไว้ทีหลังก่อนแล้วกันครับเรื่องสำคัญแบบที่ไม่ต้องการเหตุผลใดๆทั้งสิ้นขอจัดการให้เรียบร้อยก่อนแล้วกันคร๊าบ....

...............................................................................................

"คุณไคโต้ฮ่ะเออ....ผมต้องอยู่ที่นี้ หนึ่งเดือนเลยเหรอครับ" ผมถามผู้ชายที่ตอนนี้เป็นเจ้าของผมทั้งตัวแล้วก็หัวใจไปแล้วตอนแรกยอมรับเลยครับว่าทั้งกลัวทั้งเกรงผู้ชายคนนี้ แต่ตอนนี้กลับเป็นหลงรักไปได้ยังไงก็ไม่รู้

"คิดถึงพี่ชายสิน่ะ" เสียงทุ้มตอบผมอย่าใจดี อยู่ๆก็เปลี่ยนไปแบบนี้ผมเลยหลงรักไปทั้งใจเลยครับ

"ครับ" ผมก้มหน้ารับคำอย่าโกรธผมน่ะครับ

"งั้นพรุ้งนี้ก็กลับไปเรียนแต่ว่า...ต้องกลับมาค้างที่นี้น่ะ"  เขาคว้าผมที่ยืนอยู่ข้างเข้าไปนั่งตัก แล้วหอมแก้มผม อันที่จริงนอกจากมากิแล้วคงเป็นคุณ ไคโต้เนี้ยแหละที่แตะต้องผมมากกว่าใครๆ แม้กระทั้งพ่อกับแม่ด้วย

"ผมกับไปเรียนได้จริงน่ะครับ" ผมยิ้มให้แต่ก็ต้องตกใจกับริมฝีปากที่แนบประกบ

"แล้วอีกอย่างอย่าเที่ยวไปทำหน้าอย่างนี้กับใครอีกหล่ะไม่งั้นนายจะโดนทำโทษ...แล้วฉันจะไปขอนายกับคุณนามิเราจะได้อยู่ด้วยกัน" 

"คงไม่ดีมั๊งครับผมยังเรียนอยู่เลยแล้ว...ขอเวลาผมหน่อยได้ไม๊ครับ" ผมจับมือใหญ่ขึ้นมากุมแน่น

"ทำไม" คำถามนั้นผมก็ยากจะตอบ

"เอาเป็นว่าผมขอเวลาหน่อยน่ะครับ" ผมสบตาขอร้องเขา

"ถ้านายยังไม่แน่ใจกับฉันงั้นฉันก็จะพิสูจน์ให้นายเห็นเอาเป็นว่าตอนนี้เลยก็ได้" แล้วเขาก็เข้าจู่โจมผมอีกครั้ง...แต่ว่านี้มันในห้องหนังสือน่ะ

"อย่าครับเดี๋ยวมีคนมาเห็น" ผมรีบห้าม

"ห้องของฉันบ้านของฉันคนที่เข้ามาโดยที่ฉันไม่อนุญาติฉันจะจัดการเอง"

สรุปแล้วผมไม่มีทางขัดขืนได้เลยให้ไม๊เนี้ย ผมเลยได้แต่ทำตามความต้องการของคุณไคโต้ทุกอย่าง ทุกอย่างเลยจริงๆ

*******************************************

ทำไม่เรื่องมันกลายเป็นอย่างงี๊ได้ไงหว๋า ไอ้ Big ก็ไม่รู้ ตอนนี้กำลังเซ็งกับชีวิตครับ เซ็งแบบหาที่มาไม่ได้ด้วย เงินก็ขอได้แล้ว เมื่อเช้าเจ้แกก็เอาขนมกับนมมาส่งให้กินแต่ทำไมวันนี้ตูรู้สึกเซ็งชีวิตอย่างนี้ฟ่ะ เย็นนี้จะไปแดะแด๋ข้างนอกไม่รู้จะดีขึ้นหรือเปล่า หรือต้องไปเติมพลังที่แหล่งอื่นหว๋า