คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : ตอนที่ 19
มะ...มะ...ไม่ไหวแล้วฮ่ะ...โทรุ" เสียงหวานเรียกชื่อผมอย่างลำบาก ร่างเล็กบิดเกร็งอีกครั้งบีบบังคับให้การเดินทางแสนหอมหวานของผมสิ้นสุดลงผมสาดเทอารมณ์ที่ทั้งหมดลงในร่างที่รองรับ ค่อยๆถอนกายออกมาอย่างถนอม ไม่ต้องการให้ร่างบางเจ็บปวดแม้แต่น้อย
"เจ็บหรือเปล่า" ผมกระซิบถามมือข้างหนึ่งลูบหน้าผากมนที่ชื้นเหงื่อ
"ไม่เจ็บ...แต่เหนื่อย" เจ้าตัวเล็กตอบแผ่วเบาซบแก้มนิ่มกับมือผม...แล้วจะหยุดได้ไหมว่ะเนี้ย...อ้อนอย่างนี้ใครจะไปทนไหว
"แต่ฉันยังไม่เหนื่อยเลย" เอาโว้ยเอาให้ตายคาอกกันไปข้างเลยเป็นไง
"ไม่เอาแล้ว...พอได้แล้วกะจะฆ่ากันให้ตายเลยหรือไง" เสียงเขียวเลยครับแต่ด้วยความเป็นมนุษย์ที่มีหน้งหน้าหนากว่ายอดมนุษย์อย่างผมมีหรือจะสนใจ
"ไม่ถึงตายหรอกน่า...คนที่จะตายน่าจะเป็นฉันมากกว่า"ไม่พูดเปล่าซุกหน้าไปที่ผิวเนื้อนวนนั้นแต่....โอ้ยยย กัดครับกัด ฟันคมเป็นบ้า
"โอ้ยยยย....มากัดกันทามม๊ายยย" ผมจำต้องผละออกมาไม่งั้นหูหลุดแน่ๆ
"ไอ้บ้า บอกให้พอก็พอสิว่ะ เหนื่อยจะตายอยู่แล้วพูดไม่รู้เรื่องหรือไงฟ่ะ" ตาสวยตวัดมองอย่างเอาเรื่อง...แต่ผมมองว่าเหมือนยั่วมากว่า...อ๊า....ทามมายผมลาโมกกกกเช่นนี้
"ขออีกรอบบบ...แล้วค่อยว่ากันอีกที...." ผมไม่สนใจอะไรแล้วขอกระโจนหม่ำของหวานตรงหน้าที่ไม่ว่าจะกลืนกินสักกี่ครั้งกี่หนดูเหมือนจะไม่สามารถเติมเต็มความต้องการของผมได้เลยสักนิดมีแต่จะทวีความต้องการของผมมากกว่า
แต่มากิก็ใช้ว่าจะยอมผมง่ายๆ ทั้งดิ้นทั้งสู้แต่ก็อย่างที่รู้กันว่ามวยมันคนละรุ่นกันครับเพราะฉะนั้นจึงไม่เป็นปัญหาเลยแม้แต่น้อยกลับเป็นการเพิ่มรสชาติให้กับชีวิตผมมากกว่า
...................................................................................................
นาฬิกาหัวเตียงบอกเวลาตีสี่แล้ว แต่สมองผมยังมึนงงและตื่นตัวไม่เต็มที่ มันก็น่าจะเป็นอย่างนั้นอยู่หรอกก็ไอ้บ้า! ที่นอนหลับเป็นตายข้างๆผมนี้แหละตัวต้นเหตุของอาการมึนงงของผม
แต่เวลานอนนี้หมอนี้หน้าตาดีเหมือนกันนี้หว่า....กว๊ากกกม๊ายยยยคนหล่อที่สุดต้องมากิคนนี้เท่านั้นแต่ผมหมันไส้มันจริงๆ ทำอะไรเอาแต่ใจยิ่ง....โอ้ยยยไม่อยากคิดแล้วอายโว้ยอาย และด้วยความอายผมเลยใช้เท้าพลักเข้าไปทีแต่ไม่รุนแรงอะไรมาก็...สะโพกมันยอกอยู่นี้ครับ
ตื๊ด
เอ๋...เสียงเตือนข้อความเข้าตั้งแต่ตอนหัวค่ำนี้เปิดดูดีหรือเปล่าแต่...เจ้าบ้านี้ขนาดโดนถีบไปยังไม่ยอมตื่นเลย
ผมหยิบโทรศัพท์ กะว่าจะกดปิดแต่เบอร์ที่เป็นว่าฝากข้อความไว้ทำให้ผมสนใจและตัดสินใจกดอ่านข้อความทันที่แม้ว่าจะเป็นการเสียมารยาทก็ตาม
ผมได้ข่าวว่าทั้งมากิแล้วก็ยูยะอยู่กับพวกคุณแล้วเงินที่ตกลงว่าจะจ่ายให้โอนเข้าบัญชีเลยที่ XXX-X-XXXXX-X
ยามาดะ
หมายความว่าไงพ่อ...'ไอ้โง่ก็หมายความว่าเรื่องทั้งหมดฉันเป็นคนจัดฉากขึ้นมาไงน้องของนายฉันก็เป็นคนเอาตัวไปเอง'
น้ำตาที่ไม่รู้มาจากไหนรื้นขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่...ผมอาจคิดมากไปเองก็ได้ผมรวบรวมกำลังลุกขึ้นไปที่โต๊ะทำงานใหญ่ในห้องหรู กวาดสายตาหาบางอย่างที่อาจอธิบายเรื่องนี้ได้ สายตาผมก็ไปหยุดที่สมุดบันทึกเล่มหนึ่ง
xx/xx/xxxx
ไคโต้มาปรึกษาเรื่อง ทาคาม ยูยะ เด็กนั้นหน้าตาเป็นไงก็ไม่รู้แต่คงต้องน่ารักมากแน่ๆไม่งั้นเจ้านั้นคงไม่หลงใหลขนาดนี้
xx/xx/xxxx
นายยะมาดะยอมตกลงที่จะยกลูกชายทั้งสองคนเป็นการใช้หนี้แล้วก็ขอเงินเพิ่มอีกนิดหน่อยแต่เอาเถอะเพื่อเจ้าไคโต้มันแค่นี้ไม่มีปัญหา
xx/xx/xxxx
วันนี้ได้เจอกับยูยะแล้ว เป็นเด็กที่น่าหลงใหลจริงๆด้วยส่วนพี่ชายน่าจับหมกท่อมากกว่าเด็กบ้าอะไรว่ะร้ายกาจเป็นบ้า
ผมปิดสมุดบันทึกนั้นลงเพียงแค่เปิดอ่านไปได้สามหน้าเท่านั้นนี้สิคำตอบนายเองก็น่าจะรู้ตัวตั้งแต่แรก คนคนเข้ามาในชีวิตก็เพราะพ่อเป็นหนี้เขา เจอกันครั้งแรกเขาก็ต้องการแต่น้องนาย...ยูยะ
เฮ้อออ...แล้วจะเสียใจไปทำไมเขาเองก็ไม่ได้โกหกอะไรนายเขาไม่เคยบอกสักครั้งว่ารักนาย นายเองมากิที่คิดและบ้าไปคนเดียว เป็นแค่เด็กใจแตกที่ยอมนอนกับเขาง่ายๆ
ผมรีบพาตัวเองเข้าไปชำระร่างกายในห้องน้ำแต่งตัวให้เรียบร้อยในห้องนั้นพยามทำทุกๆอย่างให้เงียบและเบาเป็นที่สุดต้องรีบออกไปจากที่นี่ ไปให้พ้นแล้วจะไม่ย้อนกลับมาอีก...อะไรที่แล้วก็ให้มันแล้วไป อย่าได้ไปคิดถึงมันอีก
ผมแต่งชุดนักเรียนเก็บกระเป๋าย่องออกไปเหมือนแมวขโมยไม่ต้องมีการล่ำลาเพราะเราไม่ได้เป็นอะไรกันแค่ของเล่นชิ้นหนึ่งเท่านั้นหายไปเจ้าตัวเองบางทีอาจไม่รู้เลยก็ได้ว่าเคยมีของเล่นชิ้นนี้อยู่ในกล่องของเล่นตัวเอง
.................
......................
.............................
เหนื่อยแต่ไม่ได้เหนื่อยที่ร่างกายแต่เป็นที่หัวใจดวงนี้มากกว่าเหนื่อยหน่ายที่โง่ให้เขาหลอกอยู่ตั้งนาน คิดว่าตัวเองฉลาดเสียเต็มประดาความจริงก็เป็นแค่เด็กโง่คนหนึ่งเท่านั้น
"มากิ...นายไม่สบายหรือเปล่า" จินไนเข้ามาหาผมวันนี้หมอนี้ทำตัวปรกติทุกอย่างทั้งๆที่เมื่อวานผมทำกับเขาขนาดนั้น แบบนี้เขาเรียกว่ากรรมตามสนองหรือเปล่าน่ะ
"เปล่าแค่เหนื่อยๆน่ะ" ผมหันไปตอบเบาๆ แค่พูดแค่นี้ทำไมรู้สึกเหนื่อยเหลือเกินไม่สิแค่หายใจก็เหนื่อยจะแย่แล้ว
"มากิ....ไปทานข้าวกัน" เสียงขอยูยะดังขึ้นพร้อมกับร่างเล็กๆที่แสนบอบบางน่าถนอม...นี้เราอิจฉายูยะเพราะไอ้บ้านั้นหรือไง
"ยูยะจัง...มากิยังไม่หิวไปทานกับจินไนเถอะ" ผมตอบแล้วลุกขึ้น
"แล้วมากิจะไปไหน" ยูยะดึงแขนผมไว้
"ห้องพยาบาล...ปวดหัว" ผมแกะมือนุ่มออกแล้วเดินตรงไปที่ห้องพยาบาลตอนนี้ไม่อยากเจอหน้าใครหรือคุยกับใครทั้งนั้นอยากอยู่คนเดียว
ผมขออาจารย์ประจำห้องพยาบาลนอนในห้องนั้นอาจารย์เองก็อนุญาติคงเพราะหน้าเจียนจะขาดใจตายของผมแน่ท่านถึงไม่ได้ถามอะไรผมเลยสักคำ ผมนอนอยู่ในห้องนั้นจนได้เวลาเลิกเรียน
ผมสะพายกระเป๋าเตียมกลับบ้านพอมาถึงประตูหน้าทางออกก็พบเข้ากับร่างสูงคุ้นตายืนรอผมอยู่
"ทำไมเมื่อเช้าไม่รอจะได้มาส่ง...อันที่จริงวันนี้ไม่ต้องมาก็ได้เมื่อคืน...นายน่าจะยังเพลียอยู่น่ะ" รอยยิ้มส่งมาให้ทำไม่มันถึงได้ดูเสแสร้งได้แนบเนียนขนาดนั้น
ผมไม่ได้ตอบไม่ได้มองหน้าแต่ใช้วิธีเดินเลี้ยงหนีออกมาไม่อยากเจอยังทำใจไม่ได้แม้จะรู้อยู่แล้วว่าไม่มีประโยชน์อะไรที่จะเรียกร้อง แต่มือใหญ่นั้นไม่ยอมปล่อยผมไป
"เป็นอะไรไป" ทำหน้าตาเป็นห่วงได้เหมือนมากเลยไอ้คนตอแหล
"ไม่สบายใช้หรือเปล่าแล้วทำไมมี่นอนต่อ...มาเรียนทำไมไม่ไหวก็ไม่ต้องมาสิ" ไปให้พ้นไอ้คนลวงโลก
"อย่ามายุ่งกับฉัน!"ในที่สุดความอดทนผมก็หมดลงแต่เสียงของผมทำไมมันเบาเหลือเกิน
"เป็นอะไรมากิ...นายเป็นอะไร" มือใหญ่บีบไหลผมจนเจ็บน้ำตาผมในที่สุดมันก็หยดลงมา...จะร้องไห้ทำไมให้มันได้อะไรขึ้นมาว่ะไอ้โง่
"เป็นของเล่นของนายไง...ยังไม่เบื่อหรือไงถึงได้ตามมากลับไปเล่นอีก" ผมต้องสติแตกไปแล้วแน่ๆถึงได้พูดแบบนั้นออกไป
"ของเล่นอะไรไม่เข้าใจ" ใบหน้าคมของโทรุระบายความไม่เข้าใจเต็มที่ นายจะโกหกฉันหาหอกอะไรว่ะ
"ก็ของเล่นที่นายขอซื้อฉันกับยูยะจากพ่อไง...ฉันว่านายน่าจะพอใจได้แล้วน่ะฉันให้นายไปตั้งเยอะแล้วหรือยังไม่พ่อกับเงินที่พ่อเอาไป" ผมพยามทำเสียงให้นิ่งที่สุดแต่ทำไมมันยากอย่างนี้
"มากิ...นายรู้อะไร...นายเป็นอะไร...ใครบอกอะไรนาย" ใบหน้าตื่นตะลึงที่มองจ้องผมอยู่คงเพราะไม่คิดว่าเด็กโง่อย่างผมจะรู้เรื่องหล่ะสิ
"ไปเรากลับไปคุยกันที่บ้าน" โทรุลากผมขึ้นรถไปผมไม่เหลือแรงจะต่อสู้แล้วจะเอาไงก็เอาว่ามาเลยฉันรับได้ทุกอย่างอยู่แล้วจะได้จบ จบกันเสียที......
รถของโทรุพาผมกลับมาที่ที่ผมหนีออกมาเมื่อเข้าเราสองคนกลับขึ้นไปบนห้องต่างคนต่างเงียบแล้วน้ำตาผมก็หยุดไหลเสียที ไม่มีใครพูดอะไรทั้งนั้นพอเข้าไปในห้องโทรุก็นั่งลงที่โซฟานั้นที่เมื่อคืน....
มือใหญ่โอบรั้งให้ผมนั่งลงบนตักนิ้วเรียวปาดน้ำตาที่ไม่รู้ว่าไหลลงมาเมื่อไหร่
"เกิดอะไรขึ้นบอกฉันหน่อยได้มั๊ย" เสียงทุ้มกระซิบข้างหู แต่มันฟังเหมือนคำโกหกมากกว่า
"นายอย่ามาหลอกฉันอีกเลยพูดกันตรงๆเถอะ...นายซื้อฉันกับยูยะมาจากพ่อแล้วนายเองก็ได้จากฉันไปแล้วขอร้องปล่อยยูยะไปเถอะ"
"มากิรู้เรื่องนี้ได้ไง"
"จากข้อความของพ่อ....ที่ส่งเข้ามาเมื่อคืนในเครื่องนาย...จากสมุดบันทึกของนาย"
เอาเถอะอะไรจะเกิดก็ให้เกิดอยากรู้นักยากุซ่าอย่างนายจะทำอะไรเด็กอย่างพวกเราอยากจะฆ่าจะแกงอย่างไรก็ได้สำหรับฉันแต่ปล่อยยูยะไปอย่าไปยุ่งกับเขาจะให้ฉันทำอะไรฉันก็จะทำ........
*******************************************
โครงเรื่องมันเป็นแบบนี้นี่นาเค้าเปล่าใจร้ายน๊าได้แต่แกล้งเด็กแล้วสบายใจจังวู้ปี้ >0<
ท่านเจ๊ mama เป็นแบบคงไม่สงสารเด็กๆหรอกเน้อก็เด็กๆจะได้มีพัฒนาการไงค๊า แอ๊ก โดนไปหนึ่งลูกถีบ ปล.หากคิดจะหม่ำมากิคงต้องฝ่าด่านโทรุให้ได้ค๊าเพราะตอนนี้เฮียแกกำลังจะเอาด้านมืดของยากุซ่าออกมาใช้กับมากิแย้วววว...เจ๊ใจเย็น เจ๊ กำลังพิมพ์ค่าเมื่อกตะกี๊
ท่าน meiarchan มากิเป็นของหวานแม่นแล้วเป็นของหวานของทุกคนเลยโดยเฉพาะไอ้ Big ที่เห็นลู่ทางในการกลั่นแกล้งอยู่รำไร
ท่าน darkworm จินตนาการของท่านกำลังจะเป็นจริงในเร็ววันขอแสดงความยินดีด้วยค่ะ ไอ้ Big สนใจทุกข้อความอยู่แล้วค๊า ว่าแต่ท่านคงไม่งับหัวไอ้ Big จนขาดไปก่อนน่ะค่ะพอได้อ่านตอนนี้ไป...เอิ๊ก เอิ๊ก
ความคิดเห็น