คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : ตอนที่ 20
ร่างเล็กๆบนตักผมกำลังร้องไห้แล้วคนที่ทำเรื่องนี้ให้เกิดขึ้นก็คือผมเองเฮ้ออ....เป็นเรื่องจนได้ไอ้เกมส์บ้าๆบอๆ ที่คิดขึ้นมากลับมาทำร้ายคนตรงหน้าเข้า โดยที่ผมเองไม่ได้ตั้งใจแต่...ทำไมแค่เห็นเด็กคนนี้ร้องไห้ก็เหมือนกับว่าหัวใจผมมันถูกบีบแทบแหลกด้วยความเศร้าขนาดนี้
"เท่าไหร่" เสียงหวานพึมพัมออกมาเบาๆสร้างความข้องใจให้กับผมมากทีเดียว
"อะไรเท่าไหร่" ผมจับมากิให้หันมามองหน้ากันตรงๆ
"ฉันนอนกับนายครั้งหนึ่งนายต้องจ่ายให้พ่อเท่าไหร่...แล้วพ่อเอาเงินของนายไปมากแค่ไหน" อะไรทำให้คนตรงหน้าคิดอย่างนี้คิดว่าทุกครั้งที่มีอะไรกันผมตีราคาเขาเป็นแค่ตัวเงินไม่กี่ร้อยกี่พันเยน ทั้งๆที่ตัวเองมีค่ามากกว่าเงินทองพวกนั้นนัก...ความรักต่างหากที่ผมจ่ายไป
"ถามทำไม...คิดว่านายมีปัญญาจ่ายหรือไง" ผมพยามตอบเสียงเรียบไม่อยากใช้อารมณ์ตอนนี้เพราะมากิเองคงโกรธอยู่แน่ๆ
"บางที...ฉันอาจจะหาเงินมาใช้นายหมดก็ได้" ดวงตาที่เคยสดใสสบกับผมด้วยความหม่นหมองเต็มไปหมด
"ด้วยวิธีไหนเธอน่ะทำอะไรไม่ได้หรอกเรื่องนี้ปล่อยให้ผู้ใหญ่จัดการเองจะดีกว่า" ผมใช้นิ้วไล่ไปตามใบหน้าที่ผมหลงรักเข้าไปเต็มๆ...ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร...บางทีอาจเป็นตั้งแต่วันแรกที่ได้เจอกัน
"ก็...วิธีเดียวกันกับที่คุณใช้กับผม...นอนกับทุกคนที่จ่ายเงินให้" วินาทีที่คำตอบนั้นหลุดออกมาจากริมฝีบากบางที่หวานล่ำนั้น...เส้นด้ายคุมสติผมก็ขาดผึงทุกอย่างอยู่เนือการควบคุมโดยสิ้นเชิง
.......................
.............................
...................................
"ฉันบอกแล้วไงว่าอย่าได้แม้แต่คิดจะทำอะไรแบบนั้น" โทรุอุ้มร่างบางขึ้นบ่อกว้างตรงรี่เข้าห้องนอน โซ่เงินที่ครั้หนึ่งถูกไคโต้ใช้ล่ามยูยะถูกนำมาใช้พันธนาการข้อเท้าเล็กของมากิ
เขาเคยคิดว่าการกระทำของไคโต้งี่เง่าและโง่เขลาที่สุดแต่ตัวเองตอนนี้ก็ไม่ได้ต่างกันเพื่อดึงรั้งความรักของตัวเองไว้เขาถึงกับต้องการจองจำคนตรงหน้าไว้กับตัวเอง
ร่างเล็กที่ดิ้นหนีเพิ่งแรงโทสะให้กับโทรุเป็นเท่าทวี
"ทำไมจะหนีไปไหนอยากขายตัวนักก็มาขายกับฉันนี้ฉันจะซื้อทุกๆอย่างที่เป็นของนายเอง ไม่ว่าจะเป็นอะไรร่างกายนี้หรือแม้แต่หัวใจนาย ไม่มีวันที่ฉันจะยอมปล่อยให้เป็นของใคร" คำพูดจากร่างสูงเหมือนมีกรีดแทงเข้าหัวใจด้วงน้อยของมากิ อะไรกันแม้แต่หัวใจเขาคนคนนี้ก็คิดจะซื้อด้วยหรือไง
"ไม่ไม่เอา..อย่ามายุ่งกันฉันน่ะฉันจะขายอะไรให้ใครก็เรื่องของฉันนายไม่เกี่ยว" ร่างเล็กดิ้นหนีอีกครั้ง
"ทำไมจะไม่เกี่ยว...ลีลาของนายฉันเป็นคนสอนมากับมือทั้งนั้น" มือใหญ่ลูบไล้ร่างงานที่สันเทาด้วยความโกรธ
โทรุบีบคางมนแน่นแนบจุมพิตร้อนแรงให้ด้วยความโกรธเกรี้ยว มากิที่ดิ้นรนหาทางหนีหางตาเหลือบเห็นโคมไฟหัวเตียงมือเล็กไม่ลังเลที่จะคว้ามันเป็นอาวุธ ฟาดเข้าเต็มศรีษะโทรุสุดแรง
ร่างสูงของโทรุถึงกับทรุดกุมศรีษะแน่นด้วยความเจ็บปวด สติของเขากับมากอีกครั้ง
"มากิฉันขอโทษ อย่าโกรธอย่าไปจากฉัน" เสียงทุ้มร้องขออย่างเว้าวอน มากิที่เห็นเลือดและน้ำตาจากร่างสูง หัวใจก็พลั่นอ่อนยวบ โผเข้ากอดโทรุแน่น
"ฮือ...โทรุ เป็นอะไรหรือเปล่าฉันขอโทษ" มากิร้องไห้หนักขึ้นกอดประคองโทรุแน่น
"ไม่เป็นไรแค่หัวแตกนิดหน่อย" รอยยิ้มอ่อนโยนถูกส่งมาให้เจ้าของผลงานอย่างปลอบโยน
"เลือด....เลือดเต็มไปหมดเลย" มากิฟูมฟายร้องไห้อย่างเป็นห่วงความโกรธในหนแรกหายไปสิ้น
"ถือว่าเป็นการทำโทษที่ฉันทำร้ายนาย อย่าโกรธฉันอีกเลยน่ะ...แล้วอย่าคิดหรือทำอะไรแบบนั้นอีก" โทรุจูบซับน้ำตาให้มากิที่สะอื้นจนตัวโยน
"ฉันจะบอกความจริงกับนายทุกอย่าง...ทั้งหมดเป็นเพราะไคโต้หลงรักยูยะมากเราเลยคิดเกมส์บ้าๆนี้เพื่อจะได้ตัวยูยะมา ทั้งเรืองพ่อนายเราเองก็อาศัยความเป็นคนชอบพนันเข้ามาบีบ และทุกอย่างมันเข้าทางเพราะบ่อนที่พ่อนายเป็นหนี้เป็นของฉันเองแต่....นายอยู่นอกเกมส์แล้วฉันดันพลาดไปหลงรักนาย" เสียงคำสุดท้ายเบาแทบไม่ได้ยินแต่มากิกลับได้ยินมันชัดเจน
มากิซบนิ่งกับร่างสูงของโทรุผู้ชายคนนี้บอกรักเขาแต่...เดี๋ยวก่อนแล้วไอ้บ้าสองตัวเอายูยะไปจากเข้าตอนไหน
"แล้วนายกับไคโต้ได้ยูยะไปตอนไหน" มากิซบอยู่กับอกหนาถามเสียงเรียบ
"ตอนที่ยูยะบอกนายว่าไปเข้าค่ายวิชาการ" โทรุรู้สึกว่าเหมือนมีก้อนแข็งจุกออกไอ้ท่าทางของมากิตอนนี้ทำไม่มันน่ากลัวนัก
"ไปอาบน้ำแล้วฉันจะทำแผลให้" มากิบอกเสียงเยืนขืนตัวออกมาจากอกแกร่งโทรุรีบทำตามแต่โดยดีและรวดเร็ว ไอเย็นดุจน้ำแข็งจากร่างบางทำเอาเขาตาลีตาเหลือกทำตาม
โทรุอุ้มกล่องปฐมพยาบาลเข้ามาในห้องนอน ร่างเล็กของมากิที่ชื้นเหงื่อจนเสื้อเชิดนักเรียงเปียกลู่แนบร่าง ใบหน้าแดงกำจากการออกแรง เซ็กซี่ชะมัด พลันความคิดอันบรรเจิดก็เกิดขึ้น
มากิที่ยังไม่รู้ตัวตั้งหน้าตั้งตาแก้เผ็ดด้วยการราดทิงเจอร์ลงแผลสดอย่างไร้ความปราณี โดยหารู้ไม่ว่าโทรุแอบอาเน็คไทออกมาเมื่อไหร่ไม่รู้ บาดแผลไม่ได้ร้ายแรงมากไม่นานก็ทำแผลเสร็จ
โทรุจัดการคว้ามือบางมัดไว้กับหัวเตียงกล่องยาหล่นกระจายเต็มพื้นห้อง ร่างสูงเข้าทาบทับ ลมหายใจร้อนเป่ารดข้างแก้ม
"นี้เป็นการทำโทษที่นายคิดจะไปทำเรื่องบ้าๆ" รอยยิ้มรายปรากฏบนใบหน้าคมเข้ม มากิที่งงงวยในตอนแรกเริ่มตามทันแหกปากโว้ยลั้น
"ไอ้บ้าจะทำอะไรของนายปล่อยโว้ยปล่อย" มากิดิ้นหนี้โทระยิ่งรู้สึกท้าทาย
"แบบนี้เขาเรียก SM ถ้านายชอบบอกได้ครั้งหน้าจะเปลี่ยนจากเนคไทเป็นกุญแจมือแทนจะได้เหมือนจริงไง" โทรุบอกอย่างอารมณ์ดี
"ปล่อยน่ะ ไอ้บ้า ไอ้ลามก ไอ้ ไอ้หื่นกาม ปล่อย" มากิขึงตาใส่อย่างเอาเรื่องอย่าให้หลุดไปได้น่ะจะตืบให้ตายคาเท้าเลย
โทรุซุกไซ้หน้าลงซอกคอคอมกรุ่น จัดการฉีกกระชากเสื้อเชิดขาวกางเกงนักเรียนถูกจัดการได้ไม่ยาก
"อือออออ...ปล่อย..น่ะ....ปล่อย....อา" เสียงประท้วงเบาหวิวเปลี่ยนเป็นเสียงครางหวานแทน
"แน่ใจเหรอว่าอยากให้ปล่อย....ตรงนั้นของนายต้องการฉันมากขนาดใหนดูสิ" โทรุตอบเสียพร่า
ยอดอกสีทับทิมถูกครอบครองด้วยริมฝีปากร้อน ลากลงมาถึงหน้าท้องเนียน พรมจูบไปทั่วก่อนจะเข้าครอบครองส่วนอ่อนไหวของมากิที่ตื่นตัวเต็มที่พร้อมๆกับนิ้วเรียวเข้าเบิกทาง
มากิกรีดร้องอย่างสุดกลั้นหัวสมองมึนงงเรื่องราวต่างที่คิดว่าจะเอาคืนหายไปสิ้นหลงเหลือแต่ว่าตัวเองรักและต้องการคนตรงหน้านี้แต่ไหน ไม่นานโทรุก็เข้ารุกรานด้วยกายแกร่งแทนปลายนิ้ว สิ่งที่ผู้ชายคนนี้มอบให้กับมากิ เริ่มเร่าร้อนและรุ่นแรงมากขึ้น แต่มากิเวลานี้ไม่เหลือสติรับรู้ ท่อนขาเรียวถูกยกสูงแทบชิดออก โทรุรุกรานอย่างหนักหน่วงมากิเกร็งสะท้านปลดปล่อยสายธารแห่งอารมณ์อย่างรุนแรง เสีงครางต่ำในลำคอแสดงให้รู้ว่าโทรุเองก็ถึงที่สุดตาม เขาไปเช่นเดียวกัน
"มากิ...ฉันรักเธอน่ะ...ไม่เคยคิดจะซื้อนายด้วยเงินเลยแม้แต่นิดเดียว"
"ไอ้บ้ารักบ้ารักบออะไรถึงทำอย่างนี้" มากิเถียงออกไปแต่หัวใจกับพอโตแทบระเบิด เอาเถอะเรื่องเอาคืนไว้ก่อนก็แล้วกัน ดูท่าเจ้าบ้านี้ไม่ยอมหยุดแค่นี้แน่
โทรุแก้เนคไทออกและปลดโซ่ที่เท้าให้จูบซับรอยชำจากข้อเท้าเรื่อยมา...เฮ้ออแล้วแบบนี้เขาจะได้นอนหรือเปล่าเนี้ยมากิได้แต่ถอดถอนในใจ
******************************************************
หึ หึ หึ นับวันความบ้าของไอ้ Big ยิ่งทวีความรุนแรง ก๊ากกกกก
ท่านmama จัดการปลอบมากิแล้วน๊าอย่าโกรธกันนา
ท่านdarkwormเอาเลือดชั่วของโทรุออกให้แล้วค๊าแบตหมดอืมมมมชาร์ตสิจะ
ท่านอะนะผมเก่ง อัพทุกวันจันทร์-เสาร์ค่ะประมาณช่วงกลางวันเพราะกลางคืนแย่งกับคนอื่นไม่ทัน อ่านงาน Big ทำใจหน่อยน่ะค่ะเป็นพวกภาษาไทยไม่ได้เรื่อง ภาษาอังกฤษก็ห่วยแตกค่ะ วันอาทิตย์คนอยู่เพียบหากมานั่งพิมพ์อาจตายได้ค่ะ
ปล.พรุ่งนี้ใครว่างขอเชิญไปลั่นลาที่ตึกฐานน่ะค่ะไม่ได้ไปขายไม่ได้ไปโชว์แต่จะไปหาหนังสืออ่านค่ะ....ลองหา Big ให้เจอแล้วจะเลียงข้าวแกงจานหนึ่ง หึ หึ หึ แต่คงไม่มีใครอยากเจอ Big หรอกเนอะ คิ คิ คิ
ความคิดเห็น