คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 2
'ตอนนี้เราสองคนพี่น้องได้กลายเป็นคนไร้ที่อยู่จริงๆ ตามที่พี่มากิบอกไว้
แล้วสิน่ะ' ผมยูยะเองครับตอนนี้ผมกำลังเดินตาพี่มากิไปทางที่ผมคิดว่าน่าจะ
เป็นทางไปบ้านของน้านามิ ผมเนี้ยมันช่างเป็นคนที่ไร้ประโยชน์จริงๆอย่างที่
พ่อบอก...พ่อบอกว่ามากิทั้งฉลาดทั้งเก่งสามารถหาเงินให้พ่อได้ส่วนผมทำ
ได้อย่างมากก็แค่เป็น ตัวถ่วง
"ถึงบ้านน้านามิแล้ว" เสียงใสของมากิช่วยดึงผมจากอารมณ์หม่นหมองเมื่อ
ครู่ได้ดีจริงๆ มากินี้เป็นคนที่มีความสามารถในการสร้างความสุขให้คนรอบ
ข้างเก่งจริงๆ เขาหันมาหาผมบีบมือของผมเบาใบหน้าสดในนั้นดวงตาสีดำที่
มีแต่ประกายของความหวังทั้งๆที่อยู่ในเวลามืดมลที่สุด ริมฝีปากบางๆก็คลี่
ยิ้มสดใสมาให้มืออบอุ่นนั้นออกแรงกระตุกเบาเป็นเชิงกระตุ้นให้ผมเดินตาม
ไปยังบ้านน้านามิ
'ปั่ง! ปั่ง! ปั่ง!' มากิใช้กำปั่นเล็กๆของตัวเองทุบประตูบ้านอย่างไม่เกรงใจผม
ได้แต่ทำหน้าเหอวแล้วยื้อแขนมากิไว้
"มากิเบาๆหน่อยสิเดี๋ยวคุณน้านามิก็โกรธเอาหรอก" ผมรีบบอกมากิก่อนที่พี่
ของผมจะพังบ้านน้านามิเสียก่อน
"ไม่เป็นไรหรอกน่า~"มากิหันมาบอกแล้วยิ้มทะเล้นให้ "น้านามิน่ะเป็นเหมือน
แม่ของเราเองน้าน่ะดูแลเราสองคนมาตั้งแต่แม่เราเสียไปตั้งแต่ 5 ปีที่แล้วแค่
ฉันสร้าความลำคาญให้นิดหน่อยน้าของเราเขาไม่ใจร้ายดุเราหรอกน่า...คุณ
น้านามิสุดสวยคร้าบ~ผมกับยูยะโดนยึดบ้านไม่มีที่ซุกหัวนอนหากอีก 10 วิ
คุณน้าคนสวยไม่มาเปิดประตูให้เราเข้าบ้านผมจะให้ยูยะนอนตากยุงหน้าบ้าน
แล้วน่ะ" แล้วดูสิขู่น้ามากแบบนี้แล้วเขาจะสนใจผมเหรอครับในขณะที่ผม
กำลังตั้งคำถามในใจประตูบ้านก็เปิดออกมาพร้อมด้วยร่างของคุณน้าที่คาด
ผ้ากันเปื้อนใบหน้ายิ้มแย้มในมือข้างขวาถือทับพี
"ไงเจ้าตัวแสบเป็นลูกหมาถูกทิ้งแล้วสิน่ะถึงได้ยอมพายูยะมาหาน้าเสีย
ที"คุณน้านามิยกมือกอดอกแล้วมองหน้าของมากิด้วยสายตา...เออผมว่าคง
เป็นสายตาเยาะเย้ย
"ปิ้งป่อง! ถูกต้องแล้วคร้าบ~" มากิบอกด้วยรอยยิ้มดะ...เดียวก่อนนี้มันเรื่องซี
เรียดน่ะทำไมสองคนเนี้ยถึงทำเหมือนเป็นเรื่องสนุกกันได้แล้วมากิก็เฉลยให้
ผมเข้าในในวินาทีต่อมา
"ยูยะไม่ต้องห่วงฉันน่ะพอจะรู้เรื่องนี้มาก่อนฉันก็เลยเตรียมตัวไว้แล้วฉันขน
ของบางอย่างในบ้านของเราสองคนมาไว้ที่บ้านน้านามิแล้ว" มากิบอกผม
ขณะที่เราสองคนกำลังเดินตามน้านามิเข้าบ้านก่อนที่น้าจะแยกเข้าไปทำ
อาหารต่อในครัวมากิกับผมเดินขึ้นไปยังชั้นสองของตัวบ้านมากิเปิดประตู
ห้องแรกที่ติดกับบันได้แล้วผ่ายมือตัวเอง
"นี้คือห้องของเราสองคนเองเป็นไง้สวยไม๊~ยูยะจังของฉัน"มากิบอกด้วยน้ำ
เสียงร่าเริงแล้วรวบผมเข้าไปกอดไว้จมูกของเขากดลงหนักๆที่แก้มของผม
เล่นเอาผมเขินเลยครับผมจึงรีบหันมาให้ความสนใจกับบรรยากาศในห้องที่
มากิอวดผมเมื่อครู่ก่อนเพื่อหลบตาซุกซนคู่นั้น...แล้วผมก็เห็นทีวีตู้เย็นโต๊ะ
เครื่องเขียนของเราสองคนผมจึงหันมาหามากิอีกครั้งด้วยใบหน้าที่เป็นหมาย
คำถามแน่ๆ เพราะมากิหัวเราะแล้วตอบผมทันทีว่า"ฉันน่ะเอาทั้งทีวีตู้เย็น
เครื่องเรียนของเราที่บ้านขนมาที่นี้ล่วงหน้าแล้วตั้งสองอาทิตย์...แล้วฉันก็
พนันกับน้านามิไว้ว่าหากฉันซื้อเวลาในการโดนไล่ที่ได้เป็นเวลาสองอาทิตย์
เราสองคนจะได้กินสตูเนื้อฝีมือน้านามิกันวันนี้วันที่ 15 ที่เป็นวันที่ฉันพนัน
เอาไว้ไปเถอะไปทานสตูเนื้อกันสงสัยจะเสร็จพร้อมกินแล้วกลิ่นหอมลอยมา
ถึงบนนี้แล้ว" มากิบอกผมแล้วเดินไปวางสำภาระน้อยนิดที่ขนมาจากบ้าน
ไว้บนเตียงเดินเข้ามาจูงมือผมตรงไปหาน้ามากิในครัว...อะไรกันเนี้ยมากิรู้
ทุกอย่างรู้ทุกเรืองรู้แม้กระทั้งว่าจะต้องจัดการกับชีวิตอย่างไร ต้องทำอะไร
ก่อนหรือหลังทั้งๆที่เราสองคนอายุห่างกันแค่ปีเดียวมากิกับควบคุมทุกอย่าง
ได้ในขณะที่ผมทำได้แค่รอคอยให้สถานการนำพาผมไปนี้สิน่ะคนที่ไร้
ประโยชน์แล้วคืนนี้มากิก็จัดเตรียมทุกอย่างไว้ทำให้ผมมีอาหารสุดแสนดี
ทานมีที่นอนดีๆนอนถ้าไม่มีมากิผมคงเป็นแค่ลูกหมาสกปรกหลงทางตัวหนึ่ง
เท่านั้น...พี่มากิครับผมรักพี่น่ะครับรักมากด้วยถ้าไม่มีพี่ผมจะทำอย่าง
ไรดี
***************
ขอมาแบบสั้นๆแล้วจากไปอีกรอบค่ะเนื่องจากนี้เป็นแต่งสดหากมีการพิมพ์ผิดสำนวนแปลกต้องขออภัยเป็นอย่างยิ่งทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในนี้เป็นการมั่วโดยส่วนตัวแท้ๆค่ะแล้วก็มีอะไรจะสารภาพด้วยค่ะนี้เป็นการแต่งนิยายเรื่องแรกเลยแถมเป็นแบบ YY ด้วยช่างกล้าจริงๆฉันตอนแรกที่เอามาลงใจก็ตุ๊มๆ ต๋อมๆจะมีใครมาอ่านงานฉันหรือเปล่าเนี้ยลองเช็คดูวันนี้ กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ มีคนเข้ามาอ่านด้วยแถมมีเม้นให้อีกต่างหากแค่อันเดียวก็เถอะแค่นี้ก็มีความสุขมากมาย (เริ่มออกแนวจิตๆแล้วเรา) ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยน่ะค๊าเลี้ยงไม่ยากกินง่ายโตเร็วแถมฉีดยากันพิษสุนัขบ้าเรียบร้อยหากไม่ดึงหูดึงหางหรือแหย่เจ็บๆรับรองไม่ดื้อไม่ง๊องแงหรือจิกกัดเป็นอันขาด ^0^
ความคิดเห็น