คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #46 : ตอนที่ 37
ใบหน้าสวยฝังอยู่กับหมอนใบใหญ่ แผ่นหลังชื้นเหงื่อ สะโพกมนถูกยกขึ้นจนสูง เพื่อรองรับแรงกระทั้นจากร่างสูงเบื่องหลัง บ่อยครั้งที่ร่างด้านหลังโน้มกายมาจุมพิตหัวไหล่มนและแผ่นหลังเนียน และทิ้งร่องรอยไว้มากมายเพื่อกระกาศความเป็นเจ้าของร่างงดงามนั้น
"พะ...พอเถอะครับ...ผม..อึก...ไม่ไหวแล้ว..." เสียงอ้อนวอนแผ่วเบา
"อือ..ไคโต้!!" ยูยะกรีดร้อง ก่อนกระตุกเกร็งร้างสะท้าน สายน้ำชุ่มฉ่ำหลั่งไหลจากร่างอย่างเบาบางเนื่องจากถูกพลักดันอารมณ์ในกายมาครั้งแล้วครั้งเล่า
"อ๊า...ยูยะ!!" เสียงเรียกชื่อที่เต็มไปด้วยอารมณ์ ก่อนกระทั้นกายเข้าหาร่างบางอย่างหนักหน่วงครั้งสุดท้าย เกร็งร่างค้างคาไว้แล้วทรุดกายเข้ากกกอดด้วยความรักแต่ยังไม่ถอนกายออกมา
"ไม่ออกไปก่อนหรือครับ...ผม...รู้สึกอัดอัด" ยูยะกล่าวอย่างเขินอาย
"ไม่...เดี๋ยวเราก็ต้องต่อกันอีก" ไคโต้ตอบหน้าตายแถมมือใหญ่ยังบีบเค้นต้นขาขาวของยูยะอีกต่างหาก แล้วรั้งใบหน้าให้รับจุมพิตร้อนแรงอย่างเอาแต่ใจ ยูยะที่ไร้ทางต่อต้านได้แต่คล้อยตามแล้วบทเพลงรักที่ร้อนแรงก็ดำเนินขึ้นอีกครั้ง
............................
.......................................
............................................................
"มีขนมเยอะขนาดนี้เลยเหรอครับ" มากิกล่าวถามด้วยหูตาแพรวพราว ตรงตนเองหน้าเต็มไปด้วยขนมมากมายหลากหลายชนิดแต่ที่ถูกใจสุดๆ คือช็อกโกแลตหลากหลายรสชาติ บางทีกล่าวได้ว่าหากเขาไม่ได้เจอกับโทรุไม่รู้ว่าชาตินี้จะได้กินหรือเปล่า
"เดี๋ยว! มากิไปเก็บของก่อนแล้วค่อยมาทาน" โทรุหอบหิ้วข้าวของเครื่องใช้ของมากิ วางไว้ที่ห้องรับแขก อันที่จริงข้าวของก็ไม่ได้มากมายแต่อยากแกล้งเด็กที่อยากหม่ำขนมมากกว่า
"โห้ยยย...ขอกินชิ้นนึงก่อนได้เปล่า" มากิหันไปทำแก้มป่อง แล้วกลับไปมองขนมหวานอย่างเสียดาย ไม่รู้ว่าการออกจากโรงพยาบาลแล้วโดนลากมาคอนโดของโทรุ จะได้มาเจอขุมทรัพย์ขนมแบบนี้ จะได้รีบมาแต่แรกดีกว่า
"อย่างมาทำงอแง นายไม่อยากมาอยู่กับฉันเสียหน่อย" โทรุวางชุดนักเรียนของมากิ แล้วหยิบถุงยาขึ้นมาอ่าน
"ของมีกระจี๊ดดดเดียว คุณโทรุสุดหล่อก็เก็บให้หน่อยสิ" มากิกระดึบจากเค้าเตอร์ที่ขนมเรียงรายมาเกาะแขนอ้อน
"อืม...ก็ได้ เอ้านี้ทานยาก่อนอาหารก่อน" โทรุส่งยาให้มากิสองเม็ด คนป่วยรับด้วยใบหน้ายู่ แหวะ~ต้องกินยาอีกแล้ว ยืนมองยาในมือเหมือนทำใจสักครู่ ใบหน้าของมากิก็ถูกโอบรั้งให้รับจุมพิตจากร่างสูง ปลายลิ้นร้อนส่งบางสิ่งเข้ามาด้วย รสชาติขมลิ้นทำให้เดาได้ว่าเป็นยาที่มากิยืนทำใจมองอยู่เมื่อครู่ แต่รสหวานและหอมของช็อกโกแลตนี้มันอะไร
มากิที่ถูกปล่อยตัวถอยกรู่ออกมาตั้งหลักวางยาในมือใส่ถ้วยยาเปล่าที่วางไว้บนเค้าเตอร์ พอนึกได้รีบคว้าแก้วน้ำที่ถูกรินวางเตรียมไว้ให้เมื่อไหร่ไม่รู้ขึ้นมาดื่มไล่เม็ดยาและขนมลงลำคอไป
"แหวะ เล่นอะไรฟ่ะไอ้บ้า" มากิที่กลืนยาและขนมสำเหร็จโวยใส่โทรุที่ยืนยิ้มขำ
"ก็เห็นยืนทำหน้าบู่กับยาอยู่ เรารึอุตส่าห์ช่วยป้อนพร้อมช็อกโกแลตจะได้กินง่ายนะเนี้ย" โทรุยักคิ้วให้แล้วก้าวเท้าเข้ามาหา
"เดี๋ยวๆๆ!! อย่าเข้ามาน่ะฉันจะไปเก็บของ" มากิกระโดดหนีไปอีกทางคว้าชุดนักเรียนกับแปรงสีฟันขึ้นมากันโทรุ
"ของ ของนายน่ะวางไว้ก่อนก็ได้ เดี๋ยวฉันเก็บเอง" รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของโทรุ ทำเอามากิต้องถอยหนีไปอีกก้าว
"มะ ไม่ดีมั้ง ผมเอาของไปเก็บก่อนดีกว่า" ว่าแล้วเจ้าตัวแสบก็เผ่นหนีเข้าห้องนอนเอาของไปเก็บ โทรุยิ้มระรื่นด้วยคิดว่าปลาติดเบ็ต แต่พอตามไปหมายเผด็ดศึก พอมือใหญ่จับลูกบิดประตูจึงได้รู้ว่าตัวแสบล็อกห้องไว้ไม่ให้เขาตามเข้าไปได้
โทรุแทบเอาหัวโขกกำแพงเขาลืมไปได้อย่างไรว่ามากิน่ะจะจนมุมเขาง่ายๆ เฮ้ยยยยยกลุ้มมม โว้ยยยยกลุ้มมมม เลยได้แต่เคาะประตูแล้วร้องตะโกนหา....
"มากิ!! ไอ้ตัวแสบกลับมาเปิดประตูเดี๋ยวนี้น๊า! นายทำอย่างนี้ไม่ได้น่ะ นายต้องออกมาทานข้าวก่อนแล้วขนมนี้ถ้านายไม่ออกมาฉันจะกินให้หมดเกลี้ยงเลย" เงียบไร้เสียงตอบรับจากในห้อง
มากิที่หนีเข้าห้องมาแลบลิ้นปริ้นตาใส่ประตู ที่โทรุทุบเรียก หัวเราะเอิ๊กอ๊ากอย่างสนุกนานภายในห้องไม่ยอมตอบเสียงตะโกนเรียกแต่อย่างใด สักพักทุกอย่างก็เงียบลง เจ้าตัวเลยเข้าไปอาบน้ำก่อน แล้วค่อยออกไปทานอาหารแล้วกินยาหลังอาหารอีกที พออาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็ออกมายืนแนบหูที่ประตู เงียบไร้เสียงสิ่งมีชีวิต
"สงสัยจะยอมแพ้ หนีออกไปเที่ยวข้างนอกแล้วมั้งเจ้าบ้า" มากิบ่นพึมพำ แล้วค่อยๆเปิดประตู แล้วย่องออกมา
"ไปไหนแล้วหว๋า" มากิมองซ้ายมองขวาแต่ไร้วี่แวว
"เชอะ! แค่นี้ก็งอนแล้ว ตัวโตเสียเปล่า ไม่สนใจแล้วไปหาของกินเองก็ได้" มากิเดินปึงปังเข้าไปในห้องครับก็พอข้าวต้มปลาหอมกรุ่นวางไว้ให้แต่ก็ยังไร้ร่องรอยคนทำให้อยู่ดี
"แล้วหายไปไหนของเขากัน" มากิยกถ้วยข้าวต้มมานั่งทานที่โต๊ะอาหารเพียงลำพัง พอทานเสร็จก็ยกถ้วยไปล้างเก็บอย่างเรียบร้อยแล้วไปแปรงฟันบ้วนปากทานยาอย่างสุดฝืน กลับไปนั่งรอโทรุที่โซฟารับแขกอย่างเป็นห่วง
"จะงอนอะไรนักหนากันแค่แกล้งเล่นนิดเดียวเอง...เอ๋ หรือว่าโทรุความจริงแล้วหัวล้าน" คิดไปแล้วก็ขำกับตัวเองก่อนจะผลอยหลับไปที่โซหาหน้าโทรทัศน์นั้น
ร่างของมากิถูกอุ้มอย่างถนอม โทรุไม่อยากทำลายนิทราของร่างเล็กๆในอ้อมกอดแม้แต่น้อย โทรุอุ้มมากิวางนอนบนเตียงใหญ่คลี่ผ้าห่ม ห่มให้อย่างเบามือ แล้วถอยออกมานึกถึงช่วงเวลาเมื่อครู่ขณะที่กำลังทุบประตูเรียกมากิ ก็มีโทรศัพท์จากบ้านใหญ่ของตรุกูลคุโรดะมา โทรุปลีกตัวออกมาคุยจึงได้รู้ว่าอาทิตย์หน้าเขาและไคโต้ต้องเข้าพิธีดูตัวกับสองสาวที่เจอกันที่งานดืมน้ำชาวันนั้น
ตอนแรกที่คนของเขามาส่งข่าวที่โรงพยาบาลเขาเองก็ได้แต่ปลอบใจตัวว่าอาจไม่เป็นอย่างที่คิดก็ได้ แต่ลองพ่อของไคโต้หรือลุงของเขาโทรมาเองแสดงว่างานนี้ต้องจริงจังแน่ๆ แล้วจะรับมือกับเรื่องนี้อย่างไรแค่คิดก็ปวดหัวแล้ว
"โทรุ นายโกรธฉันเหรอ" เสียงเรียกเบาๆของมากิดึงสติของโทรุกับมา
"ขอโทษ แล้วหายไปไหนมา...นายเบื่อฉันแล้วหรือไง" มากิคลานมานอนหนุนตักใหญ่อย่างออดอ้อน
"ใครเบื่อนายกัน" โทรุลูบผมนุ่มเล่น ละไปตามแก้มเนียน
"ก็แล้วนายไปไหนมา"
"ออกไปโทรศัพท์มา ไม่อยากกวนเธอน่ะมากิ"
"เห๋ แอบคุยกับสาวน่ะสิถึงไม่อยากให้ฉันได้ยิน" คนพูดตวัดตามองอย่างเราเรื่อง
"หึงหรือไง" โทรุยิ้มขำกับอาการของคนตัวเล็ก
"ใครหึงนายฟ่ะบ้าแล้ว" มากิมุดเข้าผ้าห่มนอนหันหลังให้อย่างขัดใจ
"งั้นคืนนี้นอนให้พอน่ะ เพราะพรุ้งนี้ฉันไม่ได้ไปไหน เจอกันทั้งวันทั้งคืนน่ะตัวแสบ" โทรุกระซิบบอกแล้วลุกหนีเข้าไปในห้องน้ำ
"โว้ยยย!! ไอ้บ้า ไอ้ลามก ไอ้โรคจิตตตตต" มากิปาหมอนใส่แต่ไม่โดนเพราะโทระเข้าห้องน้ำไปแล้วเลยต้องเดินกระฟัดกระเฟียดไปเก็บหมอนมาอีกต่างหาก
**************************
ตื่นสายค่ะ ตื่นสายไร้ข้อแก้ตัวค๊า
ท่าน darkworm ใจเย็นค่ะใจเย็น เอาน้ำหน่อยมั้ยค่ะ หรือว่าจะเอาพัดดีปรอดแตกไปแล้ว คือว่ากลัวจะเบื่อกันน่ะเลยว่าจะลองแต่งแบบเปิดจะได้จิ้นกันเองไงค๊า
ท่าน -Ai- ดูท่าจะชอบหม่ำเด็กๆ อีกรายแล้วนะค่ะ น่ากลัวจริงๆ =..= '
ท่าน meiarchan พอเก็บมีดเจ้พกขวานแล้วถ้าขอให้เก็บขวานมิควักเอาเลือยไฟฟ้ามาเลยเหรอค๊า
ท่านเจ๊ mama จริงเหรอค๊า เลือดเจ๊จะหมดอายุง่ายๆน่ะ เค้าไม่เชื่อเจ๊หรอกเลยลงแบบเลือดซึมๆ ไปน่ะค๊า
ท่าน sweezy_hollow สู้ๆ ค่ะ สู้ๆ ขอให้อ่านหนังสืออย่างไหลรื่นค๊าแล้วก็จำได้ด้วย ขอให้ที่อานตรงกับข้อสอบทั้งหมดน๊าเป็นกำลังในให้ค๊า
ความคิดเห็น