คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #52 : ตอนที่ 43
เช้าวันจันทร์ ทั้งมากิและยูยะต่างกลับเข้าเรียนเพราะเป็นช่วงใกล้สอบแล้ว แถมมากิเองก็กำลังจะเรียนจบ ม.ปลายต้องเตรียมตัวสอบเข้ามหาลัย แม้จะไม่ใช้เด็กเรียนเก่งชนิดล้ำเลิด แต่เกรดก็ไม่ได้น่าเกลียดนัก จึงไม่น่าจะลำบากในการเข้าเรียนต่อนัก ส่วนยูยะก็ถูกขอร้องให้ทำการสอบเทียบจากไคโต้เหตุเพราะ อย่างที่ทราบกันดี ยูยะเรียนเก่งแล้วก็เหมือนจะรู้มาก่อนเลยมีการสอบเทียบมาก่อนหน้านี้บ้างแล้ว (ความจริงอยากเรียนกับพี่ต่างหาก)
"มากิ ดีขึ้นมากแล้วสิแต่ว่า....ยังดูเพลียๆ อยู่บ้างน่ะ" จินไนที่ทำใจได้แล้วเข้ามาทัก พร้อมๆกับส่งสมุดโน๊ตให้
"อะไรเหรอจินไน" มากิรับสมุดมาด้วยความงงเล็กน้อย
"ฉันทำไว้ให้นาย ตอนนายป่วยน่ะ กลัวจะเรียนตามไม่ทัน" รอยยิ้มแห่งมิตรภาพที่ส่งมาจากมากิ ทำเอาคนรับหน้าร้อนผ่าว
"ขอใจมากน่ะ จินไนเพื่อนรัก" คำว่าเพื่อนรักดึงสติของจินไนได้ดีนัก
"แน่นอนอยู่แล้วอย่างน้อยฉันก็ยังเป็นเพื่อนนายอยู่" จินไนยิ้มตอบแล้วกลับไปนั่งที่ตนเอง
"นี้มากิ ได้ข่าวว่าป่วยจนเข้าโรงพยาบาลหายดีแล้วเหรอ" สาวน้อยเพื่อนร่วมห้องเข้ามาทักทาย
"อือ...นิดหน่อยน่ะ สบายดีแล้ว" มากิยิ้มให้ด้วยไมตรี แล้วสาวน้อยก็ส่งบางสิ่งให้
"อะไรเหรอ?" ถึงแม้จะยังงง แต่ก็ยื่นมือไปรับของไว้
"ขนมสำหรับคนเพิ่งหายป่วยจ๊ะ คุ๊กกี้ฉันทำเอง" สาวน้อยยิ้มอายๆ แล้วทำท่าจะจากไป
"ขอใจมากน๊า" รอยยิ้มของมากิกว้างขึ้น ช่างไม่รู้ตัวบ้างเลยว่าคนแถวนั้นกำลังจะป่วยเป็นโรคความดันโลหิตสูงเพราะรอยยิ้มของตัวเอง
"ม...มากิไปทำอะไรมา"สาวน้อยที่กำลังจะจากไป ดันตาไวมองเห็นรอยแดงที่หลังใบหูของมากิ
"มดกัดน่ะมดกัด ไม่รู้ว่าไปโดนตอนไหน" มากิตอบด้วยความเร็วแสง
"เหรอ...ระวังหน่อยนะจ๊ะ สงสัยจะแพ้เป็นรอยขนาดนี้เชียว" แล้วเธอก็เดินจากไปพร้อมความโล่งอกของมากิ
"ไอ้บ้า ทำไมต้องทำรอยไว้ด้วยฟ่ะ จะประกาศให้โลกรู้หรือไงน่าอายชะมัด" แล้วมากิก็เอามือสางผมตัวเองมากปิดรอย และขยับผ้าพันคอเป็นการใหญ่ โอ้ยจะบ้าตายนับวันเจ้าบ้านั้นยิ่งทำตัวเป็นเจ้าของเขาหนักข้อขึ้นทุกวัน นี้ถ้าสามารถสักชือตัวเองไว้ที่หน้าผากเขาได้คงทำไปแล้วแน่ๆเลย
................................
..........................................
...................................................
"คุณหนูคะเสะครับมีคนมาขอพบครับ" พ่อบ้านเข้ามารายงานคุณหนูจอมเอาแต่ใจ ที่นั่งให้อาหารปลาสวยงามของตัวเองอยู่ ใบหน้าสวยเบ้ปากอย่างเบื่อหน่าย
"ถ้าเป็นซึเครุ บอกว่าฉันไม่ว่างให้รอไปก่อน ถ้ารอไม่ไหวก็กลับไปซ่ะ" มือบางปิดฝากระปุ๋กอาหารปลาอย่างใจเย็น
"ไม่ใช้คุณซึเครุครับ เขาแจ้งว่าชื่อเคนโด้ครับ" พ่อบ้านกล่าวตอบทำเอาคะเสะแปลกใจเล็กน้อย ก็เมื่อวานซึเครุบอกว่าจะมาหาวันนีนี้น๊า แล้วนี้ก็ปาเข้าไปจะเทียงแล้ว ยังไม่โผล่มาอีก
"แล้วเขามีธุระอะไรกับฉัน" คะเสะชักแปลกใจตัวเองแค่คนที่มาไม่ใช้ซึเครุทำไมต้องหงุดหงิดด้วยน่ะ
"ไม่ได้แจ้งครับ"
"งั้นบอกให้รอไปก่อน" คะเสะลุกขึ้นจัดเสื้อผ้านิดหน่อย เตรียมตัวกลับเข้าไปในบ้าน แล้วสาวใช้คนหนึ่งก็วิ่งหน้าตื่นเข้ามาหา คะเสะหันไปมองด้วยความแปลกใจ
"ค...คุณซึเครุมาแล้วค่ะบอกว่าให้เวลาสิบนาทีจะพาไปทานอาหารกลางวันค่ะ" สาวใช้ที่หอบแหก เข้ามาบอกด้วยใบหน้าดีใจสุดชีวิต ก็ซึเครุนั้นสามารถเข้ามาตีสนิดคนในบ้านนี้ แม้จะใช้เวลาไม่นานนัก
"นี่สำรวมหน่อย ทำอะไรไม่รู้จักมารยาท" พ่อบ้านสูงอายุกล่าวตำหนิสาวใช้
"ก็แหม~ คุณซึเครุมาทั้งทีนี้ แล้วนี้ก็ถามหาคุณพ่อบ้านด้วย สงสัยจะเอาแชมเปญโบลแลงเช กรองด์ อันเน ปี1988 ที่คุณพ่อบ้านบอกว่าอยากลองชิมมาฝากด้วย" สาวใช้ทำหน้าทะเล้นใส่พ่อบ้านมาดเข้ม
"เออ...ผมขอตัวไปแจ้งข่าวคุณซึเครุ เอ้ยไม่ใช้ครับคุณเคนโด้ก่อน" พ่อบ้านรีบขอตัวเดี๋ยวจะอดของดีไปก่อน
"เชอะ! แค่ยัยนั้นมาก็แห่ออกไปต้อนรับกันหมด เธอกลับไปบอกยัยนั้นด้วยว่าฉันจะไปพบในครึ่งชั่วโมงรอได้ก็รอถ้ารอไม่ได้ก็กลับไปซ่ะ แล้วแจ้งด้วยว่าฉันมีแขกอยู่อย่าเสียมารยาท"
"ได้ค่ะคุณหนูคะเสะ" สาวใช้ของตัวแล้วแผ่นออกไปด้วยความเร็วเหนือเสียง (ซึเครุเอาเค้กร้านอร่อยมาหลอกล่อไว้แล้ว)
"พอกันทั้งบ้าน ไม่รู้ว่ายัยบ้านั้นมีอะไรดีนักน่ะถึงได้...แล้วฉันคิดบ้าอะไรเนี้ย" ผิวแก้มแดงเรื่อด้วยความร้อน ตายแล้วไม่อยากเชื่อตัวเองว่าจะเผลอคิดบ้าๆ กับยังซึเครุตัวแสบ และที่สำคัญเราสองคนเป็นเพศเดียวกัน........
**********************************************************
วันนี้อารมณ์คงที่แล้วค๊า \^0^/
ท่าน rOckprincess อย่าบอกว่าท่านคือเด็กผีนะคะ
ท่าน for ever ไอ้เรื่องใจเย็นขอตอบว่าไม่ค่อยแน่ใจค่ะเพราะ ไอ้เด็กเกรียนนั้นมันดันมาวนเวียนอยู่ใกล้ๆ (มันเป็นเพื่อนหลานค่ะ)
ท่าน meiarchan เค้าแอบเห็นตัวเองในนิยายท่าน Blueฯ ด้วยหล่ะ แล้วท่าน Blue เนี้ยแหละค๊า Big ถือว่าเป็นเทพของ Big เลย ถ้าบอกว่าอ่านเรื่องนี้แล้วซับเลือดของท่าน Blueฯ เนี้ยไม่ทราบว่า....เอิ๊กๆ (ใครอย่ากรู้จักท่าน Blue ลองหานิยายท่านมาอ่านได้ค่ะอยู่ในเด็กดีเนี้ยเอง ขอบอกว่าคนเนี้ยสุดยอดทั้งสำนวนทั้งเนื้อหา ของBig เนี้ยถือว่าเป็นแค่ขยะเลยค่ะ) ขอบพระคุณสำหรับคำแน่นำน่ะค่ะว่าเราไม่ควรใส่ใจกับไอ้เด็กเกรียนนั้น กำลังพยามอยู่ค่ะ
ท่าน -Ai- ถูกต้องเป็นที่สุดเลยค่าความคิดของท่าน ไอ้เด็กเกรียนนั้อายุยังไม่ถึง 15 เลยมั้งแต่มันทำตัวประหนึ่งผู้มีประสบการสูง มันเป็นเด็กเพื่อนนักกีฬาหลานชายค่ะ
ท่าน Love ค๊า อัพค่ะ อัพ Big พวกบ้าจี้อยู่แล้ว
ท่านเจ๊ mama เห็นใจ Big เถอะค๊าอย่าให้เครียดมากเลยเดี๋ยวเลือดท้วมจอค๊า แล้วยิ่งน้องโทรมาบอกว่าไอ้เกรียน มันมากินมานอนอยู่บ้านหลานชายบ่อยๆ (คือว่าบ้านที่ปทุมเป็นรูปแบบของคนต่างจังหวัดเลยค่ะคือมีที่อยู่ ลูกหลานมีเงินปลูกบ้านก็มาปลูกได้ บ้านแม่ Big เป็นหลังเก่าอยู่ตรงกลางเพราะฉะนันทุกคนเลยเข้าออกเหมือนบ้านสาธารณะเลยรวมทั้งคนที่มาเที้ยวบ้านด้วย) ขอบอกว่าแค่เห็นหน้ามันก็ปวดอึแล้ว หึ หึ ว่าจะให้พี่ชายจัดการลากมันไปอัดถั่วดำให้หายซ่าซักที แต่กลัวบาปเหมือนกันเลยว่าจะพยามไม่กลับบ้านทำตัวเป็นหนอนนอนอยู่ในหอดีกว่า
ปล.ปรกติเค้าเป็นคนดีรักเด็กน๊า แต่ถ้ามาเกรียนใส่ องค์จะลงทันที่ค่ะแถมเป็นกวนอูประทับด้วย
ความคิดเห็น