คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 6
วันนี้ผมได้ข้อความจากคุณไคโต้เจ้านายของพ่อผมเลยต้องโกหกพี่มากิเฮ้อ..........ไม่สบายใจเลย ขอโทษน่ครับ ขณะผมกำลังคิดอะไรเพลินเสียงของแตรรถยนต์ก็ดังขึ้นด้านหลังผมทำเอาสะดุ้งสุดตัวเลย พอผมหันไปก็พบกับ...
"คุณไคโต้..." เขามองผมด้วยสายตาเย็นชาแล้วลดกระจกลง
"ขึ้นรถ" ผมรีบทำตามคำสั่งนั้นสมองผมสั่งการว่าให้ทำตามอย่าทำให้คนคนนี้โกรธ พอผมเข้าไปในรถเขาก็ขับออกไปนอกเมืองทำเอาผมใจหาย
"จะไปไหนครับคุณคุโรดะ" แย่แล้วเสียงสั่นคุณไคโต้ต้องจับได้แน่ว่าผมกลัวอยู่
"หาที่คุย" เย็นชาจัง...
"ที่จริงคุยกันตรงนี้ก็ได้ครับ...อย่ายุ่งอยากเลยแค่เรื่องของคุณพ่อเอง" ผมก้มหน้าตอบไม่กล้าจะมองคนข้างๆเลยน่ากลัวที่สุด...สักพักเขาก็จดรถไม่ไกลจากโรงเรียนเท่าไหร่แต่แถวนี้ก็เงียบจนน่ากลัว
"เออ...เรื่องคุณพ่อ" ผมรีบถามบรรยากาศแบบนี้ไม่ชอบเลยกดดันน่ากลัว
"พ่อนายเป็นหนี้ฉัน" เขาหันมาบอกแต่ผมไม่กล้ามองเขาจริงๆเลย ก็เขาทั้งสูงหน้าตาก็ดูดีแต่ตานั้นน่ะดุที่สุดเลยแล้วใครจะกล้ามอง
"มองหน้าฉันแล้วฟัง" สั่งอีกแล้วพวกคนรวยนี้ชอบสั่งกันจริงผมเองก็ต้องจำใจเงยหน้าขึ้นมอง อ๊ะตาเขาทำไมผมรู้สึกใจสั่นๆกับตาคู่นั้น
"หนี้ที่พ่อนายติดฉันอยู่แค่บ้านโกโรโกโสนั้นใช้ไม่หมดหรอกแล้วนี้..." เขาส่งรูปให้ผมดูมันถูกถ่ายเมื่อไม่นานนี้ เป็นรูปพ่อในบ่อนแห่งหนึ่ง
"ของเก่าพ่อนายยังไม่ใช้แถมสร้าหนี้เพิ่ม...นายจะรับผิดชอบเรื่องพวกนี้ยังไง" เขาบอกเสียบเรียบแต่หัวใจผมเหมือนถูกบีบ
"แล้วจะให้ผมทำยังไง...ผมเป็นแค่เด็กม.ปลายคุณจะให้ผมทำยังไง" ผมถามเพราะไม่รู้จริงๆ
"ก็ให้พี่นายมาเป็นของเล่นฉันเป็นไง..." มือของเขาจับอยู่ที่คางของผม และตอนนี้ผมหนีไปไหนไม่ได้ทำไมต้องมากิ คนคนนี้จะทำอะไรมากิ
"อยะ อย่าน่ะ อย่าทำอะไรมากิน่ะ" ผมยกมือจับปกเสื้อสูทเขาแน่นอย่าเลยอย่าให้ทำอะไรมากิเลยผมกลัวผมจะช่วยมากิได้อย่างไง
"มากิเป็นพี่คงต้องรับผิดชอบแทนเรื่องนี้หรือว่า...นายที่เป็นน้องอยากรับแทนหล่ะ" ใจร้ายที่สุดพูดเรื่องอย่างนี้ด้วยเสียงแบบนี้ได้ไง มือผมหมดแรงแล้วปล่อยเสือเขาทันที
"ได้สิ ทำไมจะไม่ได้ผมจะปกป้องมากิเองคุณต้องการอะไรก็บอกมา" ผมต้องเข้มเเข็งสิผมต้องไม่เป็นตัวถ่วง แล้วผมจะจัดการเรื่องนี้เองมากิต้องไม่รู้เรื่องเลวร้ายพวกนี้มากิต้องรับผิดชอบมามากแล้วและครั้งนี้ผมต้องรับผิดชอบบ้าง เขายิ้มยิ้มนั้นทำไมดูเย็นชาจังไม่เห็นเหมือนมากิยิ้มเลยทั้งอบอุ่นทั้งอ่อนโยน
"งั้นนายก็มาเป็นของเล่นให้ชั้นแทนมากิสิ...ทำได้ไหมล่ะ" นิ้วเขาไล่ไปตามแก้มผมทุกตารางนิ้วที่ผ่านทิ้งความร้อนไว้จนผมกลัวว่ามันจะไหม้
"ผมเป็นคนไม่ใช้สิ่งของ" ผมตอบด้วยเสียงที่คิดว่านิ่งที่สุด
"แล้วแต่นายจะคิดแต่ลูกหนี้...อย่างนายอย่าได้คิดจะต่อรอง"
"โอ๊ย!" ผมร้องด้วยความเจ็บอยู่ๆเขาก็บีบคางผมแน่น
"ว่าไง!" น้ำเสียงเขาข่มขู่เปิดเผย
"ก็ได้ แต่อย่าทำอะไรมากิน่ะคุณคุโรดะ" ต้องต่อรองไม่ว่ายังไงผมก็ต้องไม่ทำให้มากิเจ็บปวด
"ดี...ต่อไปนี้นายเป็นของฉันจำไว้ต่อไปนี้นายต้องเรียกฉันว่าไคโต้ ไม่ใช้เรียกคุโรดะ" ออกคำสั่งอีกแล้ว
"คุณไคโต้" ผมเรียกตามที่เขาสั่ง แล้วเขาก็ปล่อยมือจากคางผม
"จูบฉัน" บะบ้าน้าสั่งอะไรออกมาน่ะรู้ตัวหรือเปล่าสั่งให้จูบเนี้ยน่ะใครจะทำผู้ชายกับผู้ชายเนี้ยน่ะ
"ไม่" ผมตอบทันที
"หรืออยากให้ฉันเอาตัวมากิมา"
"ไม่น่ะอย่าทำอย่างนั้น....ผมยอมแล้ว" ผมต้องทำตามคำสั่งนั้นผมค่อยๆขยับเข้าใกล้เขาแล้วต้องทำไง ต้องทำอะไรต่อไปหล่ะผมจ้องมองริมฝีปากนั้นไม่รู้จริงๆนี้ต้องทำไงก่อนที่จะคิดอะไรต่อมือใหญ่ของเขาก็กระชากผมเข้าหาตัวผมกระแทกเข้ากับออกหนานั้น ตัวใหญ่จังมีแต่กล้ามเนื้อทั้งนั้นผมสู้แรงเขาไม่ได้อ๊ะ! มือเขาสอดเข้ามาใต้เสื้อนักเรียนผมไล้อยู่ที่แผ่นหลัง แล้วอีกมือของเขาจับเข้าที่ต้นคอผมบังคับให้ไม่สามาถหันหน้าหนีหน้าเขาที่ใกล้เข้ามาแย่แล้ว...ไม่น่ะไม่ริมฝีปากเขาอยู่บนริมฝีปากผมลิ้นร้อนนั้นแต่ที่กลีบปากล้างแล้วผมทำสิ่งที่แย่ที่สุดในชีวิตผมยอมเปิดริมฝีปากออกยอมให้ลิ้นร้อนของเขาเข้ามาในปากผม ผมเป็นบ้าอะไรทำไม่ต้องทางตามความต้องการเขา ผมคิดอะไรไม่ออกในหัวมีแต่สีขาว... หายใจไม่ออก
"อื๋ออออ" ผมส่งเสียงประท้วง เขาก็ยอมปล่อยผมออกมาแต่ก็ยังวกกลับมาสำผัสผมอีกสองสามครั้ง
"บอกที่บ้านเข้าคายพิเศษฉันจะจัดการเรื่องที่โรงเรียนเอง ฉันให้เวลานายลาพี่สองวันจำไว้" เขาสั่งอีกครั้ง ผมได้แต่ก้มหน้าเมื่อกี้เกิดอะไรขึ้นมันเร็วจนผมตั้งตัวไม่ทันหรือว่าไม่เกิดอะไรขึ้นเลย เขาขับรถมาส่งผมที่บ้านน้านามิ พอผมกับเข้าบ้านมาก็พบกับน้านามิ มากิแล้วก็อีกคนผมคุ้นหน้าแต่จำไม่ได้ว่าเป็นใครเห็นคุยอยู่กับมากิสงสัยจะเป็นคนรู้จักมากิเข้ากับคนง่ายคงมีเพื่อนอีกหลายคนที่ผมไม่รู้จักแล้วเวลาสองวันที่เหลือผมจะบอกมากิยังไงผมทำอะไรได้ไม๊...แล้วคืนนี้ผมก็นอนไม่หลับทั้งคืน
*****************************
หุ หุ หุ แต่งตอนอารมณ์หม่นหมองยูยะคือผู้โชคร้ายเกิดมาไม่เคยเขียนเลิฟซีนซ่ะด้วยดีไม่ดีอย่างไงบอกด้วยน๊าเพราะว่าคือว่าเค้าไม่เค๊ยไม่เคยง่ะต้องอาศัยอ่านของชาวบ้านเขามาแล้วฉากต่อไปตูจะรอดไม๊หว่าเส้นทางชีวิตตูอีกยาวไกล....ละละ แล้วมากิหนูลากขวานมาทำม๊ายยยยยยยย
ปล.ลาค่ะวันนี้ เมื่อวานช่างเป็นวันสุดซวยของกระผมจริงๆ ตอนที่ 5 อยู่ๆก็หายไป นกก็ตาย หมาก็หลุด รถยางแตก เอาเข้าไป
ความคิดเห็น