คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #78 : ความสับสน V
สรุปแล้วยาก็ไม่ได้กิน ไข้ก็ยังไม่ลด เนื้อตัวยังปวดเมื่อยไม่หาย เสื้อผ้าก็ไม่ได้ใส่ แถมไปไหนก็ไม่ได้ เคนโด้นอนคิดอยู่ในวงแขนแข็งแรงที่โอบกอดไว้แนบแน่น
ร่างที่ถูกโอบกอดค่อยขยับ เพื่อให้แขนนั้นค่อยคลายออกโดยพยายามไม่ทำให้เจ้าของตื่นขึ้นมา ไม่อย่างนั้นคงได้เป็นเรื่องอีกรอบแน่ๆ โดยหารู้ไม่ว่าคนที่ตัวเองพยายามไม่ให้ตื่นแทบตายนั้นไม่ได้หลับเลยสักนิด
ชิเมซุนอนมองการกระทำของเด็กหนุ่มเงียบๆ ดูซิว่าจะดื้อด้านแค่ไหน ครั้งพอแกล้งกระชับอ้อมกอดหน่อย ก็พบกับอาการนอนตัวแข็งทื่อของเด็กหนุ่ม ทำเอาแทบกลั้นหัวเราะไม่อยู่ จนต้องแกล้งไอกลบเกลื่อน
นอนแกล้งกันอยู่สักพัก ชิเมซุก็ปล่อยเคนโด้ออกมาจากอ้อมแขน นอนดูเด็กหนุ่มที่ตะกายลงจากเตียงมองหาเสื้อผ้ามาสวมใส่ทั้งๆที่สังขารไม่อำนวย อย่างอารมณ์ดี
“ชุดนายอยู่ในตู้ ไอ้ซากพวกนั้นฉันทิ้งไปหมดแล้ว” เมื่อนอนดูจนพอใจก็เฉลยให้ได้รับรู้แถมด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย ประมาณว่าน่ารำคาญ
“ต...ตื่นตั้งแต่เมื่อไหร” เด็กหนุ่มหันมาถามด้วยใบหน้าตื่นๆ ทำเอาคนนอนสบายบนเตียงแทบหลุดขำออกมา
“ก็ตั้งแต่นายดิ้นไปดิ้นมานั้นแหละ” ทำเป็นไม่ใส่ใจที่จะตอบ หันหลังพลิกตัวคล้ายรำคาญแต่หางตาแอบมอง อยู่ตลอด
เด็กหนุ่มเดินไปยังตู้เสื้อผ้าอย่างยากลำบาก ให้ตายเถอะไอ้ถึกที่นอนสบายบนเตียงจะรู้บ้างหรือเปล่าว่าเขาลำบากแค่ไหน
เสื้อผ้าถูกหยิบจับจัดให้เข้าชุด โดยคนทำตอนนี้นั่งแหมะอยู่กับพื้น เหตุเพราะความเมื่อยล้าที่ถาโถมเข้ามา เมื่อได้ชุดที่ต้องการก็พยายามพยุงตัวให้ลุกขึ้น แต่แล้วแข็งขาก็อ่อนเปลี้ยไปเสียเฉยๆ จนเสียหลักเซถลาไปสองสามก้าว
แขนและร่างของใครบางคน เข้ามารับไว้ก่อนที่คนเสียงหลักจะลงไปกองที่พื้น เด็กหนุ่มหน้าแดงเป็นมะเขือเทศ ตั้งแต่เมื่อคืนเขาโดนผู้ชายด้วยกันกอดมากี่รอบแล้วฟร่ะ
เคนโด้อยากจะตบกะบาลตัวเองเหลือเกิน ทำไมถึงได้ทำตัวปวกเปียกอย่างกับผู้หญิงไปได้ก็ไม่รู้
“ข...ขอใจฉันเดินเองได้” ตอบไปโดยไม่กล้ามองหน้า อยากจะบ้าเกิดมาเคยแต่กอดผู้หญิง แม้บางครั้งจะชอบเด็กหนุ่มหน้าตาน่ารัก อย่างคนที่เคยเจอบนรถไฟอย่างเมื่อครั้งที่ไปฝึกงาน แต่ก็ไม่เคยได้กอดสักทีได้แต่แอบมองห่างๆ แถมครั้งนี้ตัวเองกับเป็นฝ่ายโดนกอดเสียด้วยสิ ยิ่งทำหน้าไม่ถูกเข้าไปใหญ่
“แน่ใจ...แต่ยังไงที่นายเป็นแบบนี้ก็เพราะฉัน งั้น...ฉันช่วยก็แล้วกัน” พูดจบก็อุ้มร่างนั้นอีกครั้ง
“ย...อย่าไม่ต้อง” เคนโด้รีบตอบแต่ไม่ทันแล้วตอนนี้เขาถูกพามายังห้องน้ำเช่นเคย
“อ...ออกไปก่อนนะ อยากจะอาบเอง แล้วก็อาบคนเดียวด้วย” คราวนี้คงต้องใช้ลูกอ้อน ขืนทำซ่าไม่รู้ว่าจะรอดหรือเปล่า เคนโด้อ้อนทั้งสีหน้าน้ำเสียงกระทังแววตา ไม่รู้เลยว่าสิ่งที่ทำไปนั้นนอกจากไม่ได้ผล แล้วยังทำให้อีกคนต้องการตัวเองเข้าไปใหญ่
“นายเล่นทำหน้าแบบนี้ แล้วใครในโลกมันจะอดใจไหว” ใบหน้าของเด็กหนุ่มถูกรั้งให้รับจุมพิต เคนโด้เองทำได้แค่โอนอ่อนผ่อนตามชายผู้เอาแต่ใจ แต่เมื่อริมฝีปากได้รับอิสระก็ต้องรีบร้องขอก่อนที่ทุกอย่างจะไปกันใหญ่
“พอก่อนครับ ผมไม่ไหวแล้วจริงๆ เจ็บไปหมดทั้งตัวแล้วครับ” ตอบไปแล้วได้แต่ก้มหน้า โอ้ยยยบรรดาผู้หญิงที่เขากอดพวกเธอเป็นแบบนี้บ้างหรือเปล่านะ หรือว่านี่คือกรรมตามสนอง
“ไม่” สั้นๆง่ายๆ ได้ใจความ แล้วเขาจะทำไงหล่ะคราวนี้
“แต่ผมยืนไม่ไหวแล้วนะ” ต่อรองหน่อยเผื่อสถานการณ์จะดีขึ้น
“ใครให้นายยืน” ชิเมซุตอบหน้าตาย
“ไม่เอาแล้วผมบอกแล้วไงว่าผมไม่เอา จะยืนจะนั่งจะนอนไม่เอาทั้งนั้น” คราวนี้เคนโด้ชักเสียงดัง มันจะมากไปแล้วนะจะเอาแต่ใจไปถึงไหน จะให้ช้ำตายคามือถึงจะพอใจหรือไง
ชิเมซุขำพรืดอดไม่อยู่แล้วจริงๆ เจ้าหนูนี้ยังเด็กจริงๆ ทำท่าเป็นผู้ใหญ่สุขุมเหมือนพร้อมจะดูแลตัวเองได้ แต่พอถูกไล่ต้อนหนักๆ เข้าก็โวยวายออกมาจนได้
ชายหนุ่มวางร่างในอ้อมแขนบนขอบอ่างน้ำอุ่น เปิดน้ำใส่ให้อย่างอารมณ์ดี แล้วมองคนที่นั่งอยู่ด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
“แต่ที่ฉันเห็นไม่ไม่ใช้อย่างนั้นสักหน่อย” เขาทิ้งกายลงนั่งข้างๆ โอบกอดร่างที่หลงใหลแล้วช้อนให้ขึ้นนั่งบนตัก มือใหญ่ดึงรั้งร่างที่เริ่มตื่นตัวโดนเขารุกขนาดนี้ไม่รู้สึกอะไรให้รู้ไป ริมฝีปากและจมูกพรมจูบและสูดดมกลิ่นหอมอ่อนๆจากร่างนั้น
“คุณจะ...อ๊า...ฆ่า...อึก...ผมหรือไง” เคนโด้ประท้วงอีกครั้ง
“ไม่ถึงตายหรอกน่า ยังหนุ่มยังแน่นแค่นี้ไม่ถึงตายหรอก” ชิเมซุมัวเมากับร่างในอ้อมกอดตอบเสียงพร่า
ขาเรียวถูกแยกออกก่อนที่ชิเมซุจะยกร่างนั้นให้รับตัวเขาเข้าไป เพราะช่องทางนั้นคลายตัวไปมากเพราะการกระทำของเขาเองตั้งแต่เมื่อคืน การเดินทางของเขาจึงง่ายดายลงไปด้วย
เคนโด้ซึ่งตอนนี้สั่นเทาไปทั้งร่าง ไม่มีแม้แต่แรงจะต่อต้านขืนกายไม่ให้กดน้ำหนักลงบนตักของอีกคน แขนของตัวเองได้แต่กอดคออีกคนไว้เพื่อให้ล้มลงไปกองที่พื้นก่อน
ร่างเบื้องล่างควบคุมทุกการเคลื่อนไหว ของทั้งตัวเองและเด็กหนุ่มมือใหญ่รั้งสะโพกบนตักให้ขยับตาม เมื่อทุกครั้งที่กดลงมาเขาก็สวนกายเข้าหาอย่างดุดัน แล้วทุกอย่างก็จบลงคนที่ถูกควบคุมปลดปล่อยอารมณ์ออกมาอีกครั้ง ซบหน้านิ่งบนไหล่หนาครางเครือในลำคอ
ชิเมซุเองก็ตามเด็กหนุ่มไปติดๆ เพราะการโอบรัด กระตุกเกร็งของเด็กหนุ่มนั้นแหละทำให้เขาสิ้นสุดการเดินทางไปในที่สุด
ร่างอ่อนเปลี้ยถูกอาบน้ำเสียจนสะอาดหมดจด ถูกสำรวจความเรียบร้อยทุกซอกทุกมุม ต้องร้องห้ามก่อนที่ถูกจับแต่งตัวเป็นเด็กอ่อนเสียด้วยซ้ำ
ระเบียงด้านนอกของห้องสูทหรู ตอนนี้เป็นที่สำหรับชมวิวทะเลของคนสองคน เคนโด้นั่งสบายบนโซฟาไม้ที่มีเบาะหนังรอง โดยที่มีอีกคนนอนหนุนตักสบายกว่าอยู่ด้วย
แต่จู่ๆ เสียงโทรศัพท์ภายในห้องก็ดังขึ้น เด็กหนุ่มจึงปลุกคนที่นอนอยู่ให้ลุกขึ้นเพื่อไปรับสาย
“คุณชิเมซุ ตื่นเถอะครับ” มือที่จับไหล่เขย่าเบาๆ
“ไม่ต้องฉันรับเองนั่งอยู่ตรงนี้ก่อน” คนที่ทำเป็นหลับตอบพร้อมขยับกายลุกขึ้นยืนแล้วเข้าห้องเพื่อไปรับโทรศัพท์ภายในห้อง
เด็กหนุ่มมองตามหลังและไหล่แข็งแรง ความรู้สึกที่ตอนนี้บรรยายไม่ถูกเหมือนกัน ว่าเพราะอะไรถึงได้ยอมปล่อยให้อะไรต่อมิอะไรกลายเป็นแบบนี้
เคนโด้เฝ้ามองชิเมซุที่คุยโทรศัพท์ แล้วแสดงสีหน้าไม่พอใจอย่างชัดเจนแต่ก็ไม่ได้ยินเพราะกระจกใสนั้นขวางกั้นบทสนทนานั้นไว้ แต่เมื่อร่างสูงวางสายแล้วเดินมาทางตนเองจึงกล่าวถามทันที
“มีอะไรหรือเปล่าครับ”
“เปล่าไม่ใช้เรื่องสำคัญอะไร อืม...นายอยู่ที่นี้อีกสองสามวันนะ” ชิเมซุเอนกายหนุนนอนตักของเด็กหนุ่มต่อ
“งั้นผมคงต้องโทรไปแจ้งที่บ้านว่าธุระยังไม่เรียบร้อย” จริงสิเขามาที่นี้เพราะธุระของทางบ้านนี้นา
คนที่นอนหนุนตักเลิกคิ้วสูงขึ้น ระบายลมหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายจับมือเด็กหนุ่มไว้แนบออกตัวเองแล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“ไม่เอาดีกว่า...อย่ามาคุยอะไรให้เสียอารมณ์เลย แล้วทางบ้านนายไม่ต้องห่วงฉันจัดการให้เรียบร้อยแล้ว” คนที่หนุนตักดึงมือของเคนโด้ขึ้นจุมพิต งานนี้เล่นเอาเด็กหนุ่มหน้าแดงเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้
“เออ...เย็นนี้ผมออกจากห้องได้หรือเปล่า” เคนโด้ถามแก้เขิน
“นายจะออกไปไหน” ชิเมซุจ้องหน้าคนถาม
“ก็ทานข้าว เดินเล่น” เด็กหนุ่มขมวดคิ้วตอบ ถามอย่างกับกลัวว่าเขาจะหนี จริงสิแล้วทำไมฉันไม่หนีไปฟร่ะ
“งั้นก็ทานบนนี้แหละ ทุกครั้งก็เห็นทานได้ แล้วเรื่องเดินเล่น...ไอ้ที่ทำอยู่ทุกคืนเนี้ยยังเหนื่อยไม่พอหรือไง ถึงจะต้องออกไปเดินเล่นให้เหนื่อย ถ้างั้นอีกรอบได้แล้วสินะ” ชิเมซุลุกพรวดคว้าเอวของเคนโด้ที่ไม่ทันตั้งตัวเข้ามาใกล้
“ม...ไม่ใช่อย่างนั้น” เคนโด้ร้องเสียงหลง
“แล้วยังไง คิดหนีหรือไง” ชิเมซุเหล่ตาลงอย่างเอาเรื่อง ถ้าตอบว่าจะหนีคงได้ถูกบีบคอตายคามือคู่นั้นแน่ๆ
“เปล่าแค่...”
“แค่อะไร บอกมา!” น้ำเสียงเริ่มคุกคามมากขึ้น
“แค่คิดว่าคุณจะเบื่อ เลยจะชวนออกมไปเดินเล่นแค่นั้น” เคนโด้เองก็ชักเริ่มโมโหแค่นี้ก็ต้องโวยวายด้วย เลยเพิ่มความดังของเสียงที่ตอบออกไป
“ฉันไม่ใช้คนจะเบื่ออะไรง่ายๆ อยู่ในนี้นี่แหละ อยู่ด้วยกันฉันไม่เบื่อ” พูดด้วยน้ำเสียงเย็นลง แล้วล้มตัวลงนอนต่อ
เอาแต่ใจ อารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ น่ากลัวผิดมนุษย์ นี้คือสิ่งที่อยู่ในหัวของเด็กหนุ่ม แต่ไม่ได้เป็นคำพูดออกมา เพราะขืนพูดออกมาสิ ไม่รู้งานนี้จะโดนอะไรบ้าง ก็ขี้โมโหจนเขาเองตามไม่ทันหลายต่อหลายครั้ง.....
เอาหละเว้ยยย เอาให้เลี่ยนตายกันไปข้าง หึ หึ แล้วต่อไปจะเป็นอย่างไงดีน๊า...ยังไม่รู้เพราะยังไม่ได้คิดทุกอย่างอยู่ในมือข้า ว่ะ 555 555 555 หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง
ท่าน k_roro โปรดไปเช็กน้ำตาลด่วนบริโภคของหวานมากๆ ระวังเป็นเบาหวานนะค๊า
ท่าน รัติกาลที่ว่างปล่าว เร็วพอมั้ยเคอะตอนนี้ ส่วนการเปรียบเทียบ อารมณ์กับกิ่งก่า....ช่างคิดดดดด เล่นซ่ะหมดเท่ห์เลยป๋าชิเมซุของโผมมมม
ท่าน *JM4* เร็วพอมั้ยเคอะ หึ หึ หึ ช่วงนี้ว่างงานค๊า ยังหารายได้เพิ่มไม่ได้เลยเร็วสมใจคะ
ท่าน meiarchan เออ...แล้วจะพยายามเข้าใจความสงสารของท่าน meiarchan แล้วกันค๊า แล้วก็เข้าไปแก้คำผิดแล้วน๊า ขอบคุณมากคะเช่นเคยยย
ท่านเจ๊ mama ตามที่ต้องการค้าเลยมีการกดกันอีกรอบ แต่ไม่ได้บรรยายมากนักเอาไว้ให้จิ้นเพื่อส่งเสริมจินตนาการกันเล็กน้อยถึงปานกลาง โอ้วว Big ลืมถามไปเลยค๊าว่างานสัปดาห์หนังสือที่ผ่านมาเจ๊ได้หนังสืออะไรดีๆมาบอกเล่ากันบ้างหรือเปล่าค๊า (แล้วก็หายเครียดแล้วเน้อ ไม่ได้ถามตอนนั้นเพราะอยากให้สบายใจก่อนคะ)
ความคิดเห็น