คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #80 : ความสับสน VI
ชายสองคนเดินเคียงคู่กันไปบนริมหาดทราย ด้วยรูปร่างหน้าตาของทั้งคู่เอง ทำให้ดูโดดเด่นทำให้เป็นเป้าสายตาอย่างเลี่ยงไม่ได้ ดีที่ว่าเป็นหาดส่วนตัวของโรงแรมทำให้ผู้คนไม่ได้พลุกพล่านนัก
“อยากเล่นน้ำหรือเปล่า” ชิเมซุถามพลางหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ
“ก็ดี” เคนโด้หันไปตอบพลางปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสี่ฟ้าสดที่ใส่อยู่ แต่ก็โดนคว้าแขนรั้งไว้ จึงหันไปมองคนกระทำอย่างไม่เข้าใจ
“จะทำอะไร” คนที่ถูกมองด้วยความสงสัยกลับเป็นฝ่ายถามขึ้นมาก่อน
“ก็ถอดเสื้อออกแล้วลงไปเล่นน้ำ” เด็กหนุ่มหันไปตอบตามความจริง
“ใครใช้ถอดเสื้อ” น้ำเสียงเข้มขึ้น ใบหน้าเต็มไปด้วยความหงุดหงิด บุหรี่ในมือถูกโยนทิ้งไปแล้ว
“เอ้า ไม่ถอดแล้วจะเล่นน้ำยังไง?” คิ้วขมวดด้วยความไม่เข้าใจมากขึ้นไปอีก
“ก็เล่นทั้งๆ ที่ใส่เสื้อนี่นายจะตายมั้ยเจ้าเด็กบ้า!” เสียงของทั้งสองชักจะเริ่มดัง
“นายจะบ้าหรือไงเบาๆ หน่อยเซ่”
“ไม่เบาแล้วจะทำไม” ชิเมซุยืนกอดอกมองหน้าอย่างเอาเรื่อง
“งั้นไม่ลงไม่เล่นมันแล้วน้ำ” เคนโด้ระบายลมหายใจด้วยความเบื่อหน่ายต่ออารมณ์ของอีกคนเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายตามไม่ทันจริงๆ
“แล้วแค่ใส่เสื้อเล่นน้ำนายจะตายหรือไง!” หน้าของชิเมซุยังหาเรื่องไม่เลิก
“ไม่ตายโว้ยแต่ไม่ชอบ!” อีกคนก็หันหลังเดินหนีให้อย่างรำคาญ
“ต้องโชว์ชาวบ้านหรือไง ถึงจะได้ชอบ” มือใหญ่รั้งแขนไว้ไม่ให้เด็กหนุ่มเดินหนีไปได้ แล้วถามเสียงรอดไรฟัน
“ไม่ใช่ ที่ไม่ชอบเพราะนายเอาแต่บังคับ” เคนโด้หน้านิ่วเพราะเริ่มเจ็บข้อมือที่ถูกบีบอย่างแรง
“ฉับบังคับนายที่ไหน อยากเล่นน้ำก็ให้เล่นแล้วไง” มือที่จับอยู่ยังบีบแน่น
“แต่นายไม่ใช้ฉันถอดเสื้อ” เด็กหนุ่มหันหน้ากลับไปตอบ
“แล้วอยากประกาศให้ชาวบ้านรู้หรือไง ว่านานเร่าร้อนแค่ไหน…รอยเต็มตัวซะขนาดนั้น แล้วฉันก็ไม่อยากให้ใครเห็นนายแบบนั้นด้วย” ชิเมซุเข้ากระซิบ เด็กหนุ่มหน้าแดงถึงใบหู ยกมือข้างที่ไม่ได้ถูกจับไว้กุมเสื้อแน่น
“งั้นฉันไม่อยากเล่นแล้ว” คราวนี้ก้มหน้าตอบไม่กล้าสบตาพราวที่จ้องอยู่
“ก็ดีกลับขึ้นห้องแล้วทำอย่างอื่นดีกว่า” ชิเมซุพูดกลั่วหัวเราะในลำคอ
“ไม่เอานะ พอได้แล้ว ของร้องล่ะ” มือที่จับข้อมือเขาคลายออกแล้วเดินนำหน้าแทน ไม่สนใจคำพูดของเด็กหนุ่มแม้แต่น้อย เคนโด้ตัดสินใจวิ่งตามแล้วดึงเสื้อขอคำตอบ
“เอาไว้กลับเข้าห้องแล้วจะตอบ” คนถูกทวงคำตอบยักไหล่แล้วเดินจากไป
เคนโด้ยืนพะว้าพะวงอยู่ตรงนั้นจะตามไปดี หรือยืนถ่วงเวลาอยู่ตรงนี้ก่อนดีนะ โอ้ยยปวดหัวยิ่งคิดยิ่งปวดหัว ในที่สุดก็ต้องวิ่งตามคนเดินไปไม่สนเขาสักนิดว่าลำบากใจแค่ไหน
ประตูห้องเปิดออกแล้วเด็กหนุ่มก้าวเข้าไปอย่างระมัดระวัง เพราะเมื่อครู่ไม่รู้ว่าพูดจริงพูดเล่น แต่เมื่อเห็นทุกอย่างไม่มีอะไรผิดปรกติ ก็เดินเข้ามาด้านในด้วยความโล่งใจ
“นึกว่าจะอยู่เล่นน้ำล่อเหยื่อเสียอีก กว่าจะตามมาได้” เสียงจากนอกระเบียงทำให้รู้ตำแหน่งของคนพูด
“ก็อยากอยู่เหมือนกัน” เด็กหนุ่มเองก็ไม่ยอมแพ้เถียงกลับทันทีเช่นกัน
“แล้วขึ้นมาทำไม” น้ำเสียงชักเริ่มหงุดหงิด
“ถ้าไม่อยากให้อยู่ด้วย งั้นฉันกลับเลยก็ได้” แล้วเคนโด้ก็เดินกลับหลังหัน ไปที่ประตูทางออก ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ที่ระเบียงแทบจะกระโจนเข้าหาแล้วลากเด็กหัวดื้อเหวี่ยงลงที่เตียง
“ใครให้กลับ ใครให้นายออกจากห้อง!!” ชิเมซุตะคอกใส่ร่างที่งงงวยอยู่ใต้ร่างตน
“ก็นายไม่อยากให้ฉันอยู่ด้วยพูดเองไม่ใช้หรือไง” อึ้งกับเหตุการณ์แค่เสี้ยววินาทีแล้วก็เถียงกลับทันทีที่นึกได้
“ใครพูด ยังไม่มีใครพูดสักคำว่าให้นายไป” ใบหน้าของคนด้านบนโน้มเข้ามาใกล้ยิ่งขึ้น
“ก็นาย...ถามฉันว่าขึ้นมาทำไม” เด็กหนุ่มที่ถูกกดไว้ด้านล่างเชิดหน้าเถียง
“แล้วมันมีมั้ยสักคำว่าให้ไป” ชิเมซุยิ้มอย่างผู้ชนะ เคนโด้ยิ่งฮัดฮัดเข้าไปใหญ่
“ก็....” อยากเถียงแต่เถียงไม่ได้
“ก็อะไร” คนได้เปรียบยังไล่ต้อนไม่เลิก
“ก็นายชอบหาเรื่องฉัน” ไม่รู้จะเถียงยังไงแถเถือกเข้าไว้ก็แล้วกัน
“ฉันไม่ได้หาเรื่อง แค่ถามเฉยๆ” เมื่อเห็นเด็กหนุ่มด้านล่าง เกิดอาการอึกอักตอบไม่ถูก แล้วดูเหมือนจะพลาดท่าให้เขาแล้ว ชิเมซุเลยคลายมือลง แล้วขยับตัวให้เด็กหนุ่มที่ถูกขวบคุมขยับกายได้บ้าง
“ทำไมนายชอบอารมณ์เสียใส่ฉัน” เคนโด้ขยับตัวขึ้นนั่ง
“ฉันไม่ได้ชอบ...แต่...ช่างเถอะ แล้วยังอยากเล่นน้ำอยู่หรือเปล่า” ชายหนุ่มเปลี่ยนเรื่องคุยกะทันหัน
“เออ...ก็ไม่แล้ว” แม้จะงง แต่ก็ตอบคำถาม
“แต่ฉันอยากเล่น มานี้” ชิเมซุดึงร่างของเด็กหนุ่มให้ลุกเดินตามไปที่ระเบียงด้านนอก
เคนโด้เดินตามแล้วหัวสมองก็เริ่มทำงาน จริงสิก็ห้องนี้เป็นห้องสูท ย่อมมีสระว่ายน้ำส่วนตัวอยู่ที่ด้านนอก เขาลืมเรื่องนี้สนิทเลย
เมื่อมาถึงริมสระ ร่างของเด็กหนุ่มก็ถูกดึงให้ร่วงหล่นลงในสระตามอีกคน ทั้งที่ยังไม่ได้ตั้งตัว
“แค่กๆ จะบ้าเหรอไงวะ อ๊ะ ม...ไม่ใช่ จะบ้าหรือครับ” เคนโด้ที่สำลักน้ำโวยวาย
“เอ้า! คราวนี้จะถอดเสื้อ หรือจะแก้ผ้าเล่นก็ตามสบายฉันอนุญาตแล้ว” ชิเมซุปล่อยมือจากเอวของเด็กหนุ่ม แต่เปลี่ยนไปปลดกระดุมเสื้อแทน
“เฮ้ย!! จะทำอะไร” เคนโด้ปัดป้องไปตามเรื่อง
“ก็ช่วยไง เมื่อกี้เห็นอยากจะถอดก็ช่วยถอดให้ไง” คนเจ้าเล่ห์ตอบเหมือนไม่ใส่ใจ แล้วมือไม้ก็ไม่หยุดวุ่นวายกันคนที่พยายามปกป้องตัวเอง
ไร้ประโยชน์สุดท้ายก็ไม่เหลืออะไรสักชิ้นบนตัว แถมไม่ใช่แค่ตัวเองด้วย คนเอาแต่ใจตอนนี้สภาพก็ไม่ต่างกัน แต่ความหน้าด้านสิที่แตกต่าง ร่างสูงใหญ่ว่ายน้ำสบายอารมณ์ แต่เด็กหนุ่มได้แต่ขดเป็นกุ้งมองดูการกระทำอย่างอายๆ
หน้าด้านหน้าทนเหนือมนุษย์จริงๆ ขณะที่ชิเมซุว่ายน้ำผ่านหน้าไปเขาก็ตัดสินใจขึ้นจากสระดีกว่า เพราะไม่สนุกแล้ว ตามองหาเสื้อผ้าที่ถูกจัดการถอดทิ้งโดยอีกคน เมื่อเห็นก็เอื้อมมือหยิบหมายจะใส่ แต่แล้วก็เซเสียหลักเพราะถูกดึงจากด้านหลัง
“ใครให้ไป” เสียงเย็นๆที่ถาม ทำให้เคนโด้เริ่มสวดส่งวิญญาณตัวเอง
“ก็หนาวแล้วอยากจะขึ้นแล้ว” เอาวะเลี้ยงได้ก็เลี้ยงอย่าเก่งนักเลยฉัน
“อืม...ถ้างั้นเอาแบบนี้แล้วกันฉันยังไม่อยากเลิก” เคนโด้ได้แต่ตบหัวตัวเองในใจเพราะการตอบแบบนั้นออกไป ทำให้เขาถูกกอดแบบเนื้อนแนบเนื้อไร้อาภรณ์ขวางกันแล้วตอนนี้
“ต...แต่นี้มัน...อือ...” นอกจากกอดแล้วยังโดนจูบอีก...คงต้อง...เอาเถอะจะทำอะไรก็ทำตอนนี้อารมณ์ของเด็กหนุ่มเตลิดไปไกลแล้ว
ขณะที่สองแขนของเคนโด้โอบรอบบ่าหนา ตอบรับจุมพิตของชิเมซุอย่างเต็มใจ เรียวลิ้นเกี่ยวกระหวัดตอบรับ อย่างแสนหวานทุกอย่าก็สะดุดลง เมื่อเสียงกรีดร้องของโทรศัพท์ภายในห้องพักดังขึ้น
“ด...เดี๋ยวรับโทรศัพท์ก่อนเถอะครับ” เคนโด้ยันกายออกห่างเล็กน้อย
“ช่างมัน ฉันไม่สนใจ” ชิเมซุตอบทั้งๆที่ยังไม่ห่างจากลำคอของอีกฝ่ายทำเอาเสียงอู้อี้ฟังแทบไม่รู้เรื่อง
“แต่...ถ้ามีธุระสำคัญ” คำนั้นทำเอาชิเมซุหยุดการกระทำโดยสนิท เด็กหนุ่มเองก็ชะงักไปเหมือนกันลอบสังเกตอาการอย่างเงียบๆ
เมื่ออ้อมแขนนั้นคลายลง เคนโด้ก็แยกตัวออกมาปล่อยให้ชิเมซุขึ้นจากสระน้ำเข้าไปในห้องรับโทรศัพท์ทันที
เมื่ออยู่คนเดียวเด็กหนุ่มก็ขึ้นจากสระน้ำเช่นกันแล้วแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าที่เปียกปอน ยืนคิดอะไรเงียบๆสักครู่ ก่อนจะตัดสินใจเดินตามไปในที่สุด สิ่งที่เขาเห็นตอนนี้คือชิเมซุในชุดคลุม ยืนคุยโทรศัพท์หันหลังให้เขา
“ทุกอย่างเรียบร้อยดี”
“.............”
“ใช่ทางเราจะไม่ยุ่งกับเขตนั้นอีก”
“.............”
“ทางนั้นให้ผลประโยชน์เราดีเยี่ยม พวกแกไม่ต้องเป็นห่วง รับรองฉันตักตวงเอาเต็มที่แน่”
“.............”
“ก็แค่เด็กโง่ๆ ไม่ทันเกมส์ฉันหรอกน่า อย่าคิดมากสิ”
“.............”
“รับรองเจ้าเคนโด้นั้น ไม่ไปยุ่งกับพวกแกแน่ๆ”
ทุกคำพูดที่เด็กหนุ่มได้ยินแม้จะไม่เข้าใจทั้งหมด แต่ก็พอจะเดาได้ว่ากำลังพูดถึงเด็กโง่ๆคนหนึ่ง แล้วชื่อนั้นก็ชื่อเขา จริงสิเขามาด้วยเรื่องผลประโยชน์ของกลุ่ม แล้วเท่าที่ฟัง ชิเมซุเองคงจะยอมปล่อยมือจากเขตที่มีปัญหา
แล้วถ้าจะให้เดาก็คงเพราะการปรนเปรอของเขาตลอดสามวันที่ผ่านมา นั่นก็เท่ากับเขาได้คำตอบแล้ว ว่าสามวันที่ผ่านมานั้นเรื่องราวต่างๆ เป็นแบบนี้เพราะอะไร ก็แค่ความพอใจแลกกับผลประโยชน์
เด็กหนุ่มก้าวเท้าถอยหลังกลับไปยังด้านนอกเบาเสียงฝีเท้าที่สุดเท่าที่จะทำได้ ชิเมซุเองก็มัวแต่คุยโทรศัพท์อยู่ไม่ทันสังเกตุว่าเขาเข้ามาที่นี้แน่ๆ เหลืออีกกี่วันนะ อีกสองวันสินะ ที่เขาต้องทำหน้าที่บำเรอความสุขให้
แล้วเมื่อทุกอย่างที่นี้จบลง มันก็จะสิ้นสุดทุกอย่าง ทั้งตัวเขาเองและชิเมซุก็จะไม่เกี่ยวข้องกันอีก เขาไม่ต้องกลัวเรื่องนี้จะทำให้แปดเปื้อนเพราะยังไงเขาก็เป็นผู้ชาย
ไม่มีวันเรื่องพวกนี้จะทำให้เป็นเรื่องยุ่งยาก ไม่มีความผูกพันไม่ต้องกลัวว่าจะผิดพลาดจนเกิดชีวิตที่ไม่ต้องการขึ้น เพราะอย่างนี้หละมั่งชิเมซุถึงเลือกเขาแค่นี้เอง......
เพื่อป้องกันอาการเบาหวานของทุกท่าน ข้าน้อยเจ้าBig ของทุกท่านจึงกระทำการเช่นนี้ออกไป แล้วจะเป็นไงต่อ ไม่รู้อีกเช่นเคย เพราะอย่างที่เคยบอกตั้งแต่ครั้งแรกที่ลงมือแต่งเรื่องนี้คือ แต่งสดเพราะฉะนั้น สถานการณ์ข้าวยากหมากแพงหาเงินใช้ไม่ได้จึงมีผลกระทบกับเรื่องนี้ทั้งหมด (แล้วตรูจะบอกเพื่อ???) สรุปว่ามั่วก็แล้วกันค๊า
ท่าน yah ความเร็วของ Big ยังคงที่คะ
ท่าน k_roro อืมมม อาการน่าเป็นห่วงนะคะ งั้นลดความหวานลงหน่อยแล้วกันคะ ส่วนเรื่องสถานการณ์ปัจจุบัน เออขอเวลาคิดหน่อยแล้วกันค๊ายังไม่กล้ารับปากคะ แต่จบตอนนี้ว่าจะเอาสองพี่น้องกลับมาลั่นลากันสักหน่อยคะ
ท่าน รัติกาลที่ว่างปล่าว เพื่อป้องกันอาการสำลักน้ำตาลขณะอ่านกรุณาเรียมพริก เกลือ และมะม่วงเปรี้ยวเอาไว้จิ้มด้วย ท่านจะได้พริกเกลือที่หวานนำมาแกล้มกับมะม่วงน้ำดอกไม้(ต้องดิบนะคะไม่งั้นท่านอาจมีการน้ำตาลในเลือดสูงเฉียบพลัน) ว่าแต่ Big อัพเร็วไปเหรอค๊า ที่ทำคือปรกติวันละตอนค๊า
ท่านเจ๊ mama ท่าจะชอบบริโภคเนื้อเด็กดื้อเป็นกิจวัตรนะค๊า เห็นเด็กดื้อๆ ที่ไรหูตาแพรวพราวทุ๊กกกที
ส่วนเรื่องไม่สบายใจขอให้กำจัดมันทิ้งได้ในเร็ววันนะค๊า เอาใจช่วยคะ
สัปดาห์หนังสือ แง๊ Big ไม่ได้ไปเลยคะโดยเม้งว่าใช้เงินเปลือง อดไปเลยคะ เจ๊คะอาการขาไปนั้นไปเยี่ยงไฮโซขากลับนั้นยาจก Big เห็นภาพตามเจ๊อธิบายเลยค๊า ขออณุญาติลงไปขำสิบวิ ถ้าให้ทายขาไปนั่งรถไฟฟ้า ขากลับขึ้นรถร่วมขสมก. แน่ๆเลย (เขาเอารถไปเองต่างหากยะ แต่ว่าน้ำมันหมดต้องเข็นกลับ) จะโดนกระโดดถีบหรือเปล่างานนี้ me/วิ่งหนีก่อนเจ๊จะลงมือ(เท้า)
ท่าน meiarchan ยังคะยัง ยังไม่ SM เพราะเท่าที่เอามาลงแค่สองสามวันคะแล้วดูเหมือนหนูเคนยังไม่ได้พักเลย กลัวจะช่ำในตายก่อนค๊า ส่วนคำผิดเข้าไปแก้แล้วค๊า
ท่าน RedDevil with BlackMagic หึ หึ มีอะไรจะบอก Big เป็นพวกจิตเล็กน้อยถึงปานกลาง บางทีแอบหนักมาก เห็นใครมีความสุขแล้วต้องมีการขัดขวางกันบ้าง เหอๆๆๆ เพราะฉะนั้นขอตัวไปนอนคิดก่อนว่าจะจัดการกับหนูเคนของท่านอย่างไรดี
ความคิดเห็น