PLAY A GAME (Yaoi)

ลำดับตอนที่ #84 : เมื่อเวลาหมุนกลับ II

ครั้งแรกก็ที่อิวาเตะ ครั้งที่สองก็โรงแรมในโตเกียว ครั้งที่สามก็โรงแรมเดิมเหตุเกิดเมื่อคืนสดๆ ร้อนๆ แถมตอนนี้ยังมาโดนกอดแทนหมอนข้างในบ้านตัวเองอีก สรุปได้ว่าที่พยายามทำเป็นลืมทำเป็นไม่มีหัวใจมันไม่ใช่เรื่องจริงเลยหรือไงกัน แล้วที่ตัวเองเสียอกเสียใจเป็นบ้าเป็นหลังเพราะว่าไม่สามารถครอบครองมากิได้ มันคืออะไร

เด็กหนุ่มนอนลืมตาแป๋วท่ามกลางความมืดที่เริ่มโรยตัวทั่วห้องนอน อากาศภายนอกเริ่มเย็นลงแล้ว แต่ให้ตายเถอะทำไมถึงได้รู้สึกอบอุ่นไปทั้งตัวแล้วก็หัวใจแบบนี้

“นอนไม่หลับหรือไง” เสียงทุ้มเย็นอยู่ๆก็ดังจากคนที่กำลังกอดตัวเองไว้ เล่นเอาเคนโด้ถึงกับสะดุ้ง

“อึดอัดหายใจไม่ออก เลยนอนไม่หลับ” ตอบกลับทันทีแทบไม่ต้องมาคิดให้เสียเวลา

“เหรอ~ แต่ก็ไม่ได้ขัดขืน ท่าทางนายออกจะชอบเสียด้วยซ้ำ นายนี้มันเด็กขาดความอบอุ่นชัดๆ” เหน็บแนมแดกดัน นี้คือคำอธิบายของประโยคนี้สำหรับเคนโด้

“ปล่อย!!” เสียงโวยวายดังขึ้นตามด้วยการดิ้นรนไร้ประโยชน์ของคนหัวดื้อ ชิเมซุได้แต่ส่ายหน้าระอาปนเอ็นดู

“รู้ทั้งรู้ว่าไม่ว่าจะหนี จะดิ้น หรือเถียงนายก็ไม่เคยชนะฉันแล้วจะทำไปทำไม” แขนที่หลุดจากอ้อมกอดได้ทั้งผลั่กทั้งดันจนน่ารำคาญ ในที่สุดมันก็ถูกรวบไว้ได้ด้วยมือข้างเดียวของชิเมซุ แล้วคนตัวใหญ่กว่าก็ดันตัวขึ้นทาบทับร่างที่ดิ้นรนอย่างเอาเป็นเอาตาย

“ปล่อยซิวะ ปล่อย” นอกจากดื้อแล้วยังหูไม่ดีอีก ชายหนุ่มถอนหายใจ แล้วจัดการหยุดการขัดขืนไร้สาระด้วยจุมพิต

“อืออ....อืออ...” ถูกปิดปากแต่ใช้ว่าจะยอมสิ้นฤทธิ์ ฟันคมๆงับลงบนลิ้นอุ่นที่คุกคาม แต่นั้นต้องเรียกว่าเป็นการตัดสินใจผิดเป็นที่สุด

ตอนแรกเรี่ยวแรงที่ใช้เรียกได้ว่าหยอกล้อ แต่พอเจ็บตัวเข้าก็ตอบกลับไปด้วยความรุนแรงตามความเคยชิน  มือข้างหนึ่งที่ว่างอยู่ถูกยกขึ้นแล้วใช้มันบีบคางจนเด็กหนุ่มเจ็บปวดจนน้ำตาซึม ปลายลิ้นที่ส่งเข้าริมรสความหวานในโพรงปาก ก็เพิ่มความร้อนแรง และดุดัน จนผู้ถูกกระทำตื่นกลัว

“อึก!” เสียงคนขาดอากาศหายใจดังในลำคอ แล้วชิเมซุก็ตัดสินใจปล่อยเด็กหนุ่มก่อนจะขาดใจตาย

“ไง ยังจะฤทธิ์เยอะอีกมั้ย คราวนี้ฉันจะเอาให้ขาดใจตายเลย” น้ำเสียงและสีหน้าข่มขู่อย่างชัดเจน แต่มีเหรอคุณชายแห่งบ้านโคมารุที่อยู่ในถิ่นตนเองจะยอมง่ายๆ

“ถ้านายทำอีก ฉันแหกปากให้คนเข้ามาลากนายออกไป” ดวงตารื้นน้ำ จ้องอย่างเอาเรื่อง ไม่รู้เลยว่านั้นเป็นการกระทำที่ยั่วยวนอย่างไม่ตั้งใจ

“โอ...เดี๋ยวนี้สู้ไม่ได้ก็จะใช้เสียงสู้ ชักจะเหมาะที่จะเป็นผู้หญิงของฉันมากขึ้นทุกวันแล้วนะเคนโด้” ท่าทางหยอกล้อของคนที่เหนือกว่าทำเอาเด็กหนุ่มแทบเต้น ตั้งใจจะอ้าปากตะโกนเรียกคนในบ้านเข้ามาลากขอ แต่ผลที่ได้กลับตรงกันข้าม เสียงยังไม่ทันจะลอดจากลำคอ เจ้าตัวก็โดนขโมยจูบไปอีกครั้ง

ให้ตายเถอะเวลาไม่ถึงชั่วโมงเขาโดนขโมยจูบไปกี่ครั้งแล้วนะ แต่ที่น่าโมโหยิ่งกว่าคือชักจะเริ่มรู้สึกคล้อยตาม จนกำลังจะไร้แรงต้านทานอยู่รอมร่อ แถมหัวใจก็เต้นรัว ไม่รู้ว่าคนที่ทาบทับอยู่จะรับรู้เรื่องนี้หรือไม่

“ถ้าอยากให้คนในบ้านนี้รู้ว่าเรากำลังทำอะไรกันอยู่ ก็เรียกให้เข้ามาดูสิ แต่ถ้าคิดว่าฉันจะกลัว นายคิดผิด ฉันจะจัดการนายต่อหน้าคนของนายด้วยซ้ำ พวกนั้นจะได้รู้สักทีว่าเราเป็นอะไรกัน” คำกระซิบข้างหูนั้นสร้างความโมโหให้เด็กหนุ่มเป็นเท่าตัว เขาลอยถองเข้าที่สีข้างแต่ไม่ได้ถนัดนัก แม้ไม่เจ็บมากมายนักแต่สร้างความรำคาญให้เป็นเท่าตัว

เพียงเท่านั้นสิ่งที่ตอบแทนการกระทำชวนโมโหนั้นก็ตอบกลับมาทันที เนคไทที่เด็กหนุ่มถอดทิ้งไว้ถูกใช้แทนเชือกมัดเขาไว้กับหัวเตียงแบบสี่เสาแบบโบราณของตัวเอง

“แก...ไอ้แก่โรคจิตปล่อยฉันออกไปนะโว้ย” สองขาที่ยังมีอิสระแตะถีบให้วุ่นวาย แต่ไม่ได้ทำร้ายชิเมซุเลยสักนิด เหตุเพราะตัวร้ายแทรกตัวอยู่ตรงกลางหว่างขาทำให้ขาเรียวๆนั้นทำร้ายเขาไม่ได้สักนิด

“ยากให้คนในบ้านรับรู้เรื่องนี้มากหรือไง ถึงได้แหกปากไม่เลิก” ไม่พูดเปล่ายังใช้เข่ากดทับขาทั้งสองข้างไว้อีก ตอนนี้ไร้ทางดิ้นหนีอย่างสมบูรณ์แบบ

ร่างด้านใต้ได้หอบหายใจอย่างหนัก ใบหน้าแดงกำ ดวงตารื้นน้ำจ้องมองอย่างเอาเรื่อง ริมฝีปากสีสดเผยอเพื่อช่วยหายใจ ยั่วยวนจนชายหนุ่มแทบจะหมดความอดทนเสียให้ได้ แต่ถ้าเผลอทำอะไรรุนแรงมากว่านี้คงใช้วิธีปล้ำจนกว่าจะสิ้นฤทธิ์เป็นการง้อแน่ๆ

“แล้วแกทำบ้าอะไรเล่าไอ้แก่โรคจิต” หยุดดิ้นก็ได้เหนื่อยจะตายแถมไอ้ถึกนี่ไม่เห็นมันจะเหนื่อยสักนิด จะว่าไปดูเหมือนกับว่าแทบจะไม่ได้ออกแรงด้วยซ้ำ เด็กหนุ่มคิดในใจ

“ลงโทษนายไง เมื่อกี้นายกัดฉันครั้งหนึ่ง ตี่เขาฉันหนึ่งครั้งแถมแหกปากโวยวายจนฉันต้องปิดปาก ดิ้นจนฉันต้องมัดไว้...แล้วอย่างนี้ต้องลงโทษไงดีน๊า...” ใบหน้าเจ้าเล่ห์โน้มมากระซิบข้างใบหูแล้วขบกัดเบาให้จักจี้เล่น

เคนโด้หดคอหนีด้วยความรู้สึกหลากหลาย ทั้งเขินอาย สับสน และไม่เข้าใจเป็นที่สุด แต่การกระทำนั้นเปิดทางให้จมูกโด่งๆซุกไซ้ที่ลำคอขาวนั้นอย่างสะดวก

“ล...แล้วทำไมต้องมัดด้วย” น้ำเสียงที่กล่าวถามชักจะสั่นพร่าด้วยอารมณ์

“ก็นายมันดื้อ” ตอนนี้ชิเมซุเองก็แทบจะพูดไม่รู้เรื่อง มือใหญ่สอดไล่เข้าใต้เสื้อเชิ้ตตัวบางของเด็กหนุ่ม

“ต...แต่ว่านี่มันในบ้านฉันนะ อ๊ะ!” พูดยังไม่จบประโยคก็ต้องสะดุ้งสุดตัว เพราะมือนั้นกำลังเกาะกุมบางสิ่งที่รวบรวมความรู้สึกทั้งมวลในกายไว้

“พูดต่อสิฉันฟังอยู่” ปากบอกให้พูดต่อแต่การกระทำนั้นตรงข้ามอย่างสิ้นเชิง มือที่ครอบครองสิ่งนั้นดึงรั้งอย่างชำนาญ ร่างที่ถูกกลั่นแกล้งก็เกร็งไปทั้งกาย

“หือ...ว่าไง ฉันรอฟังนายอยู่พูดมาสิ” แค่บีบปลายยอดแห่งอารมณ์เป็นการลงโทษร่างนั้นสั่นเทาดังลูกนกที่เปียกปอน

“ม...มันไม่ดี...พ่อ...อาจจะมา…อือ” แทบจะใช้แรงทั้งหมดที่มีในการเพื่อกลั่นกรองมาเป็นคำพูด

“พ่อนายมาก็ดี ฉันจะได้จัดการเรื่องนี้ให้จบสักที” คนคุมเกมส์ยังคุกคามไม่เลิก เมื่อร่างภายใต้การควบคุมเหมือนกำลังจะถึงจุดหมาย ชิเมซุก็หยุดการกระทำไปเสียเฉยๆ ทำเอาเด็กหนุ่มแทบจะร้องไห้ออกมา

ไม่มีคำอธิบายใดๆ จากคนด้านบน มีแต่สายตาเจ้าเล่ห์ร้ายกาจกับร้อยยิ้มร้ายๆที่ส่งมาให้ เด็กหนุ่มที่ถูกควบคุมนั้นสบสนและทรมาน ต้องกัดริมฝีปากเพื่ออดกลั้น

“อย่าทำแบบนี้สิ ฉันไม่อยากให้นายทำร้ายตัวเองแบบนี้” ปลายนิ้วแกร่งไล่บนกลีบปากเพื่อผ่อนคลายการกระทำนั้น

ใบหน้าของเด็กดื้อหันหนีอย่างถือตัว ทั้งๆที่ทั้งกายนั้นทรมานจนแทบจะแตกสลายเสียให้ได้ แต่เจ้าตัวก็ยังไม่คิดจะร้องขอความเห็นใจออกมา

“นายยังเจ็บอยู่หรือเปล่า” อยู่คนที่โหดร้ายนั้นก็ถามออกมา ด้วยเสียงอ่อนโยนอย่างไม่น่าเชื่อ จนเคนโด้ต้องหันกลับไปมองหน้าชายผู้นั้นอีกครั้ง

“ที่ฉันหยุดเพราะ ฉันกำลังจะทนไม่ไหว ถ้าเห็นนายเป็นแบบนั้นฉันรับรองได้เลยว่าฉันต้องทำร้ายนายอีกแน่ๆ” อยู่ก็เปลี่ยนสีหน้าจากจอมเจ้าเล่ห์เป็นชายผู้อ่อนโยนได้อย่างรวดเร็วจนคนโดนเล่นงานตามเกมส์ไม่ทัน

“ม...ไม่เป็นไร ฉัน...ต้องการ” พูดไปแล้วก็ได้แต่หน้าแดง เพราะตอนนี้ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้แล้วจึงหลุดปากพูดออกไป ไม่รู้เลยว่ากำลังเดินเข้าหากับดักของนายพรานจอมเจ้าเล่ห์อยู่

“ฉันให้โอกาสนายปฏิเสธแล้วนะ แต่นายขอเอง ฉันหยุดไม่ได้แล้วด้วย” เสื้อเชิ้ตตัวบางถูกปลดกระดุมให้อย่างอ่อนโยน กางเกงด้านล่างถูกกำจัดอย่างง่ายดายทั้งๆที่แขนทั้งสองข้างยังถูกมัดอยู่ ส่วนอาภรณ์ของชิเมซุนั้นไม่ต้องพูดถูกเจ้าตัวจัดการเองด้วยความรวดเร็วอย่างไม่น่าเชื่อ

“ไม่แก้มัด...หรือไง” เด็กหนุ่มร้องถามเมื่อเห็นท่าว่าจะไม่ถูกปล่อยออกไป

“ไม่... ฉันชอบเห็นนายในแบบนี้” นิ้วชุ่มเจลใสที่ไม่รู้ว่าเจ้าตัวนำมาออกมาเมื่อไหร่สอดเข้าเบิกทางร่างที่อยู่ในท่าเชิญชวนทันทีที่เด็กหนุ่มเผลอ

“อ๊ะ!!” เสียงร้องด้วยความตกใจเรียกรอยยิ้มจากชายหนุ่มได้ดีนัก

“อ๊ะ เหรอนายนี้น่ารักจริง” กระซิบข้างหูแล้ววาดขาเรียวขึ้นชิดแผ่นอกเปิดทางให้สะโพกมนลอยเด่นยั่วยวนต่อการลุกล้ำยิ่งนัก

ร่างแกร่งร้อนแรงดังเหล็กกล้า ค่อยๆแทรกผ่านช่องทางอ่อนนุ่มที่พร้อมสำหรับการลุกล่ำครั้งนี้อย่างเต็มใจ เมื่อติดขัดตึงร้าวก็ถอนกายออกแล้วแทรกกลับเข้าไปใหม่ เหตุการณ์ดำเนินไปอย่างราบรื่น

“อือ...” เสียงครวญด้วยอารมณ์ของเด็กหนุ่ม เรียกอารมณ์ดิบจากร่างสูงได้ดีนัก จากการรุกรานอย่างนุ่มนวล เริ่มเปลี่ยนเป็นร้อนแรงและดุดัน

มือใหญ่บีบขยำก้นนุ่ม แถมช้อนขึ้นจนลอยสูงเพื่อรองรับการกระทั้นกายอย่างดุดัน จนทั้งร่างสั่นคลอน เนคไทหัวเตียงบัดนี้กลายเป็นหลักยึด

จู่ๆมือใหญ่ก็เอื้อมมาคลายมันออก แล้วก็กลับมาพลิกร่างของเด็กหนุ่มให้อยู่ในท่าตะเเคงข้างโดยเรียวขาข้างหนึ่งถูกยกขึ้นเกาะเกี่ยวกับสะโพกของผู้รุกรานในท่าหมิ่นเหม่จนน่ากลัว

นอนกับผู้หญิงมานับครั้งไม่ถ่วนแต่ไอ้ท่าแบบนี้ไม่เคยทำเลยสักครั้ง แต่ตอนนี้ต้องมาอยู่ในท่าทางน่าอายแบบนี้ แถมกับผู้ชายด้วยกันอีก เคนโด้แทบจะดิ้นหนีให้หลุดพ้นแต่ติดที่มือใหญ่ที่เกาะกุมเขาไว้โดยไม่คิดจะให้ทำอะไรได้ นอกจากเป็นไปตามที่ชายหนุ่มกำหนด

มือใหญ่เอื้อมมาเกาะกุม เหนี่ยวรั้งชักนำให้เด็กหนุ่มมัวเมาต่อรสชาติแห่งราคะอันร้อนแรง หยุดความคิดจะต่อต้านดิ้นรนหรือหลีกหนีจนสิ้น ในที่สุดก็ตกอยู่ในห้วงอารมณ์ที่ถูกโหมพัดกระจาย

เคนโด้ถูกครอบงำ ตอบรับการกระทำอันร้อนแรง อย่างเต็มอกเต็มใจสะโพกมนขยับไหวสวนรับการรุกรานร้อนแรง แล้วในที่สุดคลื่นอารมณ์อันบ้าคลั่งก็บัดพาสองร่างให้ถึงฝั่ง กลั่นกรองความร้อนแรงให้หล่อหลอมละลายกลายเป็นสายน้ำ สาดเทเปรอะเปื้อนแผ่นอกที่หอบรัวของตนเอง

ชายผู้รุกรานเองก็กระตุกเกร็ง ปลดปล่อยอารมณ์ทั้งหมดทั้งมวลลงสู่ร่างที่รองรับ แต่ยังไม่ถอนกายออก โน้มตัวกกกอดร่างที่อ่อนระทวยไว้ในอ้อมแขน และจุมพิตอย่างอ่อนโยนแล้วค่อยๆถอนกายออกมาซบใบหน้ากับลำคอขาว แล้วทั้งคู่ก็ดำดิ่งสู่นิทราอันเป็นสุขไปด้วยกัน...........

เอิมคือ....กลับมานัง Big ก็หื่นเลยหรือนี้ คือว่าตอนนี้เรียกได้ว่าเข้าที่เข้าทางกับชีวิตได้อีกหน่อยแล้วคะ

ปล.นั่งพิมพ์ตอนนี้แล้วชักเมาชีวิต หนูเคนมันต้องใจแข็งหว่านี้สิฟร่ะ แล้วทำไมใจอ่อนนักก็ไม่รู้ ส่วนป๋าชิเมซุก็ต้องออกแนวตบจูบแต่ทำไมใจดีนักก็ไม่รู้งวดนี้ เฮ้อออชักมึนงงสับสนใจชีวิตหนักแล้วตอนนี้ขอตัวไปบิ้วอารมณ์หื่นต่อแล้วกันคะ เฮ้ย! ไม่ใช้คะคิดเนื้อเรื่องต่อคะ  ใครสังเกตุเห็นความไม่ต่อเนื่องบอกกันด้วยนะคะจะได้แก้ไขให้คะ

ท่าน leave-life คือว่า Big ยังคงมีความสามารถทำได้แค่วันละตอนเหมือนเดิมค๊า

ท่าน *JM4* กลับมาประจำที่แล้วค๊า

ท่าน meiarchan ค๊า Big เข้าไปแก้คำผิดแล้วน๊า แล้วที่มาต่อคู่นี้เลยเพราะว่าตัวเองหายไปนาน แล้วอ่านเม้นแล้วก็ส่วนมากยังคงต้องการอ่านคู่นี้ต่อก็เลยจัดให้ตามคำเรียกร้องคะ (แอบกระซิบ เมื่อวานพิมพ์เสร็จแล้วอัพเลยไม่ได้ตรวจเลยเละกว่าปรกติที่เละอยู่แล้วคะ ต้องขอบพระคุณท่าน meiarchan อย่างสูงคะ)

ท่านเจ๊ **คูก้า** คิดถึงเจ๊จังค๊า Big กลับมาแล้วคะแล้วก็มาต่อให้เพื่อมิให้ขาดตอน เหตุเพราะกลัวโดนรุมสหบาทาคะ แล้วเมื่อคืนที่บ้านฝนตกเหมือนกันเหรอคะ ที่ห้อง Big ก็เหมือนกันคะเลยต้องหลบอยู่แต่ในห้องเพราะกลัวฟ้าผ่าคะ ไม่งอนแน่นอนค๊า ^^  (เจ๊จ๋ารูปแมวเหมียวนั้นเป็นน้องเหมียวของเจ๊เองอ๊ะเปล่าน่ารักมากมาย ผิดกับบักขาวของ Big ลิบลับเลย)