คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #87 : เมื่อเวลาหมุนกลับ V
“คุณคัคโค ช่วยอธิบายหน่อยสิ ว่าเกิดอะไรขึ้น” โคมารุ เคนโซ ผู้เป็นพ่อของคุณหนูของพ่อบ้านชรา ขณะนี้กำลังสอบถามถึงลูกชายที่เขาไม่พบตัว
“คุณหนูมีธุระด่วนครับ เห็นว่าเกี่ยวข้องกับธุรกิจของเรากับพวกคุโรดะนะครับ” ไหลไปเรื่อย พ่อบ้านฉีกยิ้มหวาน ดีว่าโทรไปดักทางซุยโซไว้แล้วถึงได้กล้าแหลอย่างสะดวก ไม่งั้นหากพูดไม่ตรงกันคงได้มีการสิ้นชีวิตชนิดศพอุจาดตาแน่งานนี้
“อืม...เจ้าซุยโซก็โทรมาบอกฉันไว้เหมือนกัน แต่ไม่คิดว่าจะกลับมาไม่ทันเจ้าลูกชายตัวดี” ดีมากเจ้าแว่น เดี๋ยวเย็นนี้จะส่งรังนกกระจอกตุ๋นไปให้เพิ่มพลัง
“ครับ” ชายชรารับคำพร้อมเตรียมชิ่งหนี
“เดื๋ยวคะ! แล้วคุณเคนโด้ไปตกลงเรื่องงานกับใคร” มิโดริในชุดสีชมพูแปร๋นถามเสียงแหลม
“ต้องของประทานโทษนะครับ ผมรู้แค่ว่าคุณหนูไปธุระเรื่องงานส่วนเรื่องที่ไปกับใครที่ไหนยังไง ถ้าคุณหนูไม่บอกเอง ผมก็ไม่กล้าถามหรอกครับ” แปลแบบชาวบ้านก็ประมาณ ไม่รู้กรูไม่ชอบเจือกเรื่องชาวบ้านนะจะแม่นกหงหยก แต่งหน้าอะไรก็ไม่รู้เขียวๆ แดงๆ เต็มหน้าไปหมด คนแก่เห็นแล้วเวียนหัวแถมจับคู่กับชุดสีชมพูแบบว่าโค-ตะ-ระ ชมพูด้วยแล้วจะเป็นลม
“คุณท่านคะ แล้วอย่างนี้เราจะรู้เรื่องได้ไงว่าไปธุระจริงหรือเปล่า หรือว่าเป็นคุณท่านไม่อยู่ก็เลยทิ้งงานแล้วหนีไปเที่ยวเล่น ไม่ใช่เด็กแล้วนะคะ” มิโดริโวยวาย
“ไม่หรอก อย่าคิดมากสิ ซุยโซเองก็โทรมารายงานผมแล้ว คุณไม่ต้องกลัวว่างานจะมีปัญหาหรอก” นายใหญ่ของโคมารุชี้แจงภรรยาสาว
แจ่ม! กลัวงานมีปัญหาแต่ลากท่านเคนโซ ไปร่อนทั่วยุโรป ลิงที่ไหนคงเชื่อหรอกว่าเธอเป็นห่วงงานจริง ตั้งใจหาเรื่องคุณหนูนะสิไม่ว่า นี้คือคณิตคิดด่าในใจพูดออกไปไม่ได้ไม่งั้นได้ตกงานตอนแก่แน่นอน ชายชราซ่อนอาการอยากด่าคุณผู้หญิงของบ้านได้อย่างแนบเนียน
“ถ้าไม่มีอะไรแล้วกระผมขอตัวนะขอรับ” ไปหละครับท่านผู้อ่าน แก่แล้วออกมามีบทมากแล้วปวดไขข้อ ขอตัวก่อนนะครับ แล้วชายชราก็จากไป ปล่อยให้ชะนีสาวหาทางเล่นงานลูกเลี้ยงเงียบๆต่อไป
ความจริงแล้ว มิโดริเองที่เข้ามาในบ้านโคมารุตอนแรกๆนั้นก็ไม่ได้ขัดเคืองอะไรกับเคนโด้ แต่ยิ่งอยู่หญิงสาวก็ชักจะเริ่มถูกใจเด็กหนุ่มนัก เพียงแต่ว่าเคนโด้ไม่คิดจะยุ่งด้วย เหตุผลง่ายๆ คือไม่ต้องการเป็นชู้กับเมียของพ่อ ทั้งๆที่ผ่านมาชายหนุ่มไม่เคยปฏิเสธหญิงสาวที่เข้ามาเสนอให้ ยกเว้นเธอคนเดียว ทำให้เกิดอาการผูกใจเจ็บเกิดขึ้น ก็แค่สนุกร่วมกันจะถืออะไรนักก็ไม่รู้
*********************************************************************
“นายจำห้องนี้ได้หรือเปล่า” ชายร่างสูงที่เดินนำหน้าเข้าไปยังห้องสูทหรูของโรงแรม ปลดกระดุมข้อมือเสื้อเชิ้ตตัวเองถามโดยไม่หันไปมองคนที่ตามมาด้านหลัง
“ไม่รู้สิ สองปีที่ผ่านมามีเรื่องให้คิดเยอะไปหมด ไม่มีเวลามาจำเรื่องไร้สาระนั้นหรอก” ปากตอบออกไป โดยที่เด็กหนุ่มไม่รู้ว่าคนที่ฟังนั้นกำลังยิ้มอยู่
สองปีมีเรื่องให้คิดเยอะเหรอ แสดงว่าสองปีที่ผ่านมานายคิดถึงแต่เรื่องที่นี่สินะ เพราะฉันถามแค่ว่าจำได้หรือเปล่าแต่นายจำได้ถึงขนาดเวลาที่เราห่างกัน
“ไม่น่าเชื่อ” ชิเมซุพูดเพียงสั้นๆ แต่เคนโด้ถึงกับขมวดคิ้ว
“เชื่อเถอะ! ผมไม่ได้สนใจเรื่องที่คุณเห็นผมเป็นแค่ผลกำไรที่เกินมาจากประโยชน์ของกลุ่ม” เคนโด้ยืนนิ่ง พยามทำตัวให้ปรกติเป็นที่สุดขณะที่ชิเมซุหันกลับมา และก้าวเท้าเข้ามาหาเด็กหนุ่ม
“บอกแล้วไงว่าอย่ากัดปากตัวเอง นายรู้ตัวมั้ยว่าเวลาที่นายกำลังโกรธชอบทำแบบนี้” นิ้วโป้งที่ไล่บนกลีบปากนั้นแผ่วเบา
“นายจะเชื่อฉันหรือเปล่า ถ้าฉันจะบอกว่าฉันไม่ได้เห็นนายเป็นแค่กำไร แต่เป็นผลตอบแทนหลักที่ฉันต้องการเลยต่างหาก” มือที่ไล้บนกลีบปากเลื่อนมาเชยคางเด็กหนุ่มที่ไม่เข้าใจในคำพูดนั้น
“ผมไม่เข้าใจ คุณต้องการอะไรของคุณกันแน่” เคนโด้ถามออกไปตามความรู้สึกของตัวเอง
“เรื่องอะไรจะบอกนาย เป็นแบบนี้สนุกดีออก” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ระบายเต็มใบหน้า จนเด็กหนุ่มชักโมโหคนที่เอาแต่หยอกเขาเล่น แล้วอาการกัดริมฝีปากตัวเองก็กลับมาอีกครั้ง
“เด็กบ้าฉันบอกแล้วไงว่าอย่าทำแบบนี้ ปากช้ำหมดแล้ว” คราวนี้ใบหน้าคมที่โน้มเข้าใกล้แนบชิดจนใช้ปลายลิ้นดันริมฝีปากของเด็กดื้อ
“อ...อย่านะ” เคนโด้ผงะถอยออกหาง
“อืม...ฉันจำได้ว่าจะลงโทษนายเรื่องที่เอาแต่ห่วงเจ้าซุยโซนี่นา” ชุเมซุก้าวตามร่างที่ถอยหนี
“ต...แต่ว่า...”บัดนี้ร่างของเด็กหนุ่มถอยหนีจนหลังติดกำแพง
“ไม่มีแต่ ฉันบอกแล้วไงว่าให้นายเตรียมตัวรับโทษ” คนคุกคามตามาจนเด็กหนุ่มไร้ทางหนี แขนยาวท้าวคร่อมร่างไว้กลายเป็นรั่วแขนแข็งแรง
“คือ...คุณพึ่งมาถึงขับรถมาเหนื่อยๆ อาบน้ำก่อนจะดีมั้ย” หนีไม่ได้แล้ว หวังว่าวิธีนี้คงจะได้ผล
“หึ เดี๋ยวนี้ลูกเล่นเยอะนะ ไม่สู้ ไม่ดิ้น ไม่ชกฉันแล้วหรือไง” ใบหน้าร้ายโน้มเข้าใกล้มากขึ้น
“ก...ก็สู้ยังไงก็ไม่ชนะ ผมไม่อยากเจ็บตัวโดยไม่จำเป็น” เด็กหนุ่มหลับตาปี๋ตอบ เมื่อแก้มตัวเองสัมผัสได้ถึงไออุ่นของลมหายใจ
“เสียใจ ยังไงนายก็ต้องเจ็บตัวอยู่ดี” แล้วในที่สุดริมฝีปากของทั้งคู่ก็แนบชิดกัน เคนโด้ยืนตัวแข็ง แต่ก็ยังตอบรับจุมพิตนั้น มือที่เท้ากำแพงอยู่เลื่อนมาจับปลายคางให้เอียงรับความร้อนแรงที่เพิ่มขึ้น ก่อนที่ผละออกอย่างเสียดายเมื่อได้ยินเสียงครางประท้วงเมื่อเด็กหนุ่มขาดอากาศหายใจ
“ฉันเหนื่อยอาบน้ำให้หน่อย” ชิเมซุกล่าว เมื่อตัดใจจากจุมพิตนั้นได้
“ต...แต่...” พูดได้แค่นั้นก็ต้องเก็บปากเก็บคำ ให้กับสายตาดุๆที่จ้องมอง ริมฝีปากสีอ่อนที่บัดนี้สั่นระริกถูกผิดผนึกอีกครั้ง
“อย่ามีแต่อีกจำเอาไว้” ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงข่มขู่ เมื่อเห็นเด็กหนุ่มในรั่วแขนอ่อนยวบจนต้องอาศัยไหล่เขาเป็นที่พึ่ง
เคนโด้ไม่ได้ตอบอะไรได้แต่พยักหน้าทั้งๆ ที่ยังก้มหน้าอยู่ เอาแต่ใจ บ้าอำจาจ แล้วก็ไม่เคยฟังเขาเลยว่าจะพูดอะไร ทั้งหมดทำได้แค่คิดไม่งั้นคงไม่จบเรื่องง่ายๆแน่
“เอ้า! ชักช้าอยู่ได้จักการถอดเสื้อให้ฉันสิ” ไอ้แก่บ้ากาม ไอ้เผด็จการ ไอ้โรคจิต แล้วก็ก้มหน้าก้มตาเเกะกระดุมเสื้อเชิ้ตให้ โดยไม่กล้าต่อปากต่อคำอะไร กรรมอะไรของตัวเองก็ไม่รู้
“ทำหน้าอย่างกับจะตาย โทษของนายไม่ได้หมดง่ายๆนะ” เอาเถอะคงต้องทำใจรับแล้วมั้งว่างานนี้เขาคงได้ตกเป็นทาสอารมณ์แปรปรวนนี้ไปตลอด ความคิดสะดุดลงแค่นั้น มือที่กำลังปลดเสื้อออกจากคนออกคำสั่งชะงักค้าง
“เป็นอะไร” เสียงเย็นๆ กล่าวถามอย่างสงสัย เคนโด้ได้สติรีบไล่ความคิดที่จะยอมตกเป็นทาสออกจากหัวให้เร็วที่สุดแล้วรีบเอ่ยปากตอบ
“เปล่า...แค่สงสัยอายุนายก็น่าจะปาเข้าไปสี่สิบกว่าแล้วแต่หุ่นยังดีอยู่เลย” แถไปเรื่อย จะบอกได้ไงว่าเผลอคิดว่าจะยอมเป็นทาสไอ้แก่โรคจิตนี้
“นายรู้เหรอว่าฉันอายุเท่าไหร่” คนพูดขยับแขนให้เด็กหนุ่มถอดเสื้อออกโดยง่าย
“ก็เจ้าไคโต้เป็นลูกชายนาย ถ้าแบบนั้นต่อให้นายไวไฟแค่ไหนอย่างน้อยอายุก็น่าจะห่างกันสัก 18-19 ปี” ตายหล่ะลืมเรื่องนี้ไปสนิทเลย ไอ้แก่นี้มันอายุคราวพ่อเรานี่หว่า
“ฉันมีลูกตอนอายุ 17 แม่ของเจ้าไคโต้แก่กว่าฉัน 5 ปี” มือของเด็กหนุ่มที่มือเริ่มเย็นเลื่อนมาปลดเข็มขัดให้อย่างอายๆ มีลูกอายุ 17 ตอนนี้ตัวเองอายุ 23 แสดงว่าไอ้แก่โรคจิตนี้อายุก็.........
“40 อีกสองเดือนจะ 40”
“นาย...มีลูกเร็วขนาดนั้นเลยเหรอ” มือของเด็กหนุ่มหยุดการกระทำลงเงยหน้าถามด้วยความอยากรู้
“ใช่ ตอนนั้นฉันเรียนอยู่ที่อเมริกาเจอกับแม่เจ้าไคโต้ที่นั้น ตกหลุมรักกันแล้วก็มีเจ้านั้นออกมาจบ...เรื่องราวความรักของฉันกับแม่เจ้าไคโต้” มือของชิเมซุเอื้อมมาจับมือของเด็กหนุ่มให้จัดการงานต่อ
“แล้วภรรยานายเสียได้ยังไง” ทำไมถึงได้รู้สึกอิจฉาผู้หญิงที่ไม่อยู่บนโลกนี้แล้วก็ไม่รู้ แค่เห็นว่าชิเมซุดูมีท่าทางมีความสุขเมื่อพูดถึงภรรยาตนเอง
“อุบัติเหตุนะ เขาจากไปเพราะอุบัติเหตุ แต่ฉันไม่เสียใจหรอกเพราะว่าเขาบอกกับฉันว่าอย่าเสียใจ เพราะเขามีความสุขแล้ว เขามีทุกอย่างที่ต้องการแล้ว” ชิเมซุนายจะรู้ตัวบ้างหรือเปล่าว่าหน้านายตอนนี้มีความสุขแค่ไหน แต่ว่าฉันทำไมถึงได้ทรมานเหลือเกิน
“น...นายได้บอกลาภรรยานายด้วยสินะ” เคนโด้ก้มหน้าก้มตาปลดอาภรณ์เบื้องล่างออก พยายามซ้อนดวงตาที่รื้นน้ำอย่างสุดความสามารถ เขาเองไม่มีโอกาสบอกลาแม่ด้วยซ้ำ เพราะวาระสุดท้ายของแม่ มีเพียงสัญญาณชีพจรเพราะมะเร็งกัดกินจนแม่ไม่รู้สึกตัว ไม่รับรู้ว่าเขาทรมานแค่ไหนที่ถูกทิ้งไว้คนเดียว
“ทำไม? สงสารฉันหรือว่าอิจฉาแม่เจ้าไคโต้” เสียงกึ่งเยาะเย้ยทำให้เด็กหนุ่มต้องเงยหน้าขึ้นมาสบตาเม้มปากแน่น
“ไม่ใช้ ไม่ได้สงสาร...อึก...ไม่ได้อิจฉาเสียหน่อย” ในที่สุดก็ทนไม่ไหวน้ำตาที่กลั่นไว้หยดลงมาจนได้
“ไม่ได้อิจฉาไม่ได้สงสาร แล้วทำไมร้องไห้” ตัวการของหยดน้ำตาบัดนี้จูบซับมันให้อย่างอ่อนโยน
“นายรักเธอมากสินะ จะมีใครบ้างหรือเปล่าที่จะรักฉันได้แบบนั้น” อ้อมแขนของเด็กหนุ่มโอบกอดชิเมซุอย่างโหยหา และร้องไห้อย่างเงียบเชียบกับแผ่นอกนั้น
“ทำไมถึงคิดแบบนั้น” ชายหนุ่มกอดกระชับเด็กหนุ่มบัดนี้ตัวสั่นด้วยความสับสน
“ไม่รู้ ผมไม่รู้” ตอบได้แค่นั้นทุกอย่างก็ตกอยู่ในความเงียบ จะมีก็เพียงเสียงสะอื้นเบาที่รอดออกมาบ้างเป็นบางครั้ง
“เคนโด้นายอายุ 23 แล้วนะยังจะร้องไห้เป็นเด็กๆ ไปได้” ชิเมซุยิ้มอย่างอ่อนโยน ในที่สุดเด็กนี้ก็แสดงออกมาแล้วว่าหวงเขาแค่ไหน เพียงแค่พูดถึงภรรยาในอดีตที่จากไปแล้วยังทำให้เจ้านี่ร้องไห้ได้ขนาดนี้ แบบนี้ต้องแกล้งต่ออีกหน่อยแล้วว่าจะมีความสามรถในการหึงเขาได้ขนาดไหน...................................
อ๊ากกกกก เมื่อวานเกิดอาการสมองตายโดยเฉียบพลันทำให้คิดอะไรไม่ออก วันนี้ก็ออกหาซื้อการ์ตูนอ่าน ไม่รู้พรุ่งนี้จะดีขึ้นหรือเปล่าคะ ถ้าไม่มาแสดงว่ายังคิดอะไรไม่ได้ ทำใจกับ Big หน่อยแล้วกันค๊า
ท่าน *JM4* มาอัพแล้วค๊า....
ท่าน TheBlueSky สำหรับหนูเคนแล้วตอนหลังๆ ก็เห็นด้วยกับความคิดของท่านนะคะ แต่ว่าระหว่างหนูเคนกับป๋าแล้วอายุห่างกันถึง 17 ปี ก็เลยคิดว่าถ้าหนูเคนแสดงความเป็นเด็กออกมาคงไม่น่าเกลียด (พื้นฐานของทุกคนน่าจะมีความเป็นเด็กในตัว อันนี้คิดเอาเองคะ) และอีกประการคือ หนูเคนเป็นเด็กขาดความอบอุ่น ถ้าจะให้อ้อนใครสักคนคิดว่าป๋าน่าจะดีที่สุดค๊า ส่วนเรื่องคำผิด ^^” คือว่าไม่ได้เจตนาผิดคะ แต่ว่าผิดเลยจริงๆ เพราะเป็นคนไม่ละเอียด (ยอมรับแต่โดยดี) ต้องขอโทษด้วยนะคะ แล้วจะพยามให้มีน้อยที่สุดเท่าที่จะทำได้แล้วกันคะ...T^T แววว่าจะเหลวมาอยู่ต่อหน้าแล้ว ณ.ตอนนี้
ท่าน มุมุมุ ป๋ามีอายุ 40 ปีบริบูรณ์คะมีลูกชาย (เจ้าไคโต้ตอนอายุสิบเจ็ด) หวังว่าคงสมเหตุสมผลพอถูไถไปได้นะคะ สำหรับ Big แล้วชายอายุ 40 ยังไม่แก่คะ ตัวอย่างจากพี่เขยชาวสวีเดน อายุ 45 แล้วยังหล่อมากกกกก กล้ามเป็นกล้ามอยู่เลยคะ พี่สาวอายุ 27 เองเดินด้วยกันยังดูไม่โดดเลย
ท่าน รัติกาลที่ว่างปล่าว เนื้อหายังไม่ค่อยจะมีอะไรเหมือนเดิมคะ คือยังคิดอะไรไม่ค่อยออกต้องขอโทษด้วยน๊า แล้วก็มาอัพไปอีกหน่อยแล้วค๊า
ท่านเฟย์ พี่ Big คิดว่าเป็นพี่เหมือนกันคะ คือว่ากลัวจะหวานไปด้วยซ้ำคะ แต่ว่าในเมื่อมันกลายเป็นแบบนี้ไปแล้วคงต้องแถเถือกกันต่อไปค๊า ส่วยพ่อของหนูเคน หึ หึ หึ นั้นสิถ้ารู้แล้วจะเป็นไงน๊า......(ทำหน้าโรคจิตอยู่คะตอนนี้)
ท่าน meiarchan น...นอนดึกจังคะ คือ Big มีอะไรจะบอกตอนช่วงที่สอบ Big โหมอ่านหนังสือนอนดึกติดกันเป็นอาทิตย์ ผลที่ได้คือ เริมคะ (พิมพ์ถูกเปล่าไม่รู้ แต่น่าจะใช้นะโรคเนี้ย)เจ้าเม็ดใส่เจ็บๆ คันๆ ขึ้นปากคะ ตุ่ยเป็นครุฑเลย หมอบอกว่าเป็นเพราะเรานอนดึก ร่างกายพักผ่อนไม่พอเพราะฉะนั้นรักษาสุขภาพด้วยค๊าไม่อยากให้เป็นแบบ Big ง่ะเค้าเป็นห่วงน๊า ส่วนป๋าคือว่า...เอาแต่ใจจริงๆด้วย แต่รางวัลที่ให้หนูเคน ท่าจะเป็นป๋ามากกว่าที่อยากได้ ก๊ากกกกก
ท่าน Beautyboy เก็บอาการหน่อยคะ (ซุบซิบ) ป๋ามันดุคะกินเด็กหนุ่มคลุกน้ำตาลเป็นอาหารเดี๋ยวป๋ากัดหูเอาจะหาว่า Big ไม่เตือนค๊า
ท่านเจ๊ mama งอนแย้ววววว คิดถึงแต่ป๋า (คงจะน่ารักมั้งนัง Big) บ้านเจ๊ก็ฝนตกเหรอคะ สงสัยบ้านเราต้องอยู่ใกล้ๆ กันแน่ๆเลย คืออาการเน็ตเราใกล้เคียงกันมากเลย ขาดๆ หายๆ พอกันคะ (เค้าคิดถึงเจ๊ แต่เจ๊ไปคิดถึงป๋าน่าน้อยใจเป็นที่สุด) วิ่งเอามือปาดน้ำตาแบบการ์ตูนตาหวานแล้วจากไป
ท่าน MeAwKiM แหม๋ ท่านก็ ป๋าไม่ได้ร้ายสักหน่อยแค่อารมณ์มาก่อนเหตุผลเท่านั้นเอง หนูเคนไม่ได้สับสนหรอกคะ Big เองที่สับสน T^T ยังไม่รู้ว่าจะไปต่อแบบไหนดีเลยคะ
ความคิดเห็น