ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : #จันทร์เจ้าเด็กผี:: 01[อัพครบ]
ประกาศจ้าาาา
ตอนนี้ไรท์มีเพจแล้ววว ไรท์จะแจ้งเกี่ยวกับการอัพนิยายที่เพจน้าา
FB PAGE: BBeatrizXX
จิ้มแล้วไปกดไลค์กดติดตามได้เลยยย ><
ตอนนี้ก็ไปติดตามนิยายต่อเลยจ้าา
เรื่องราววุ่นๆในชีวิตคุณเริ่มจากอะไร? เริ่มจากตัวคุณ? หรือเริ่มจากคนอื่น? สำหรับผมตอนนี้คงเป็นอย่างแรกครึ่งและอย่างหลังครึ่ง...
"นี่ๆ โผล่มาแค่หัวแหละ~ ว้าย!!"
"เป็นโรคจิตรึไง - -" ผมบอกร่างที่เกือบจะล่องหนของจันทร์เจ้าด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่ายเมื่อเห็นว่าเธอโผล่หัวเข้ามาในห้องน้ำซึ่งผมกำลังถอดเสื้ออยู่ คนที่โผล่แค่หัวตอนนี้กรี๊ดโวยวยาอยู่ข้างนอกเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ก็ใครใช้ให้เธอทะลุเข้ามาแบบนี้ล่ะ "ฉันติดป้ายไว้ชัดเจนแล้วนะว่าห้ามทะลุเข้ามาในห้องน้ำตอนมีคนอยู่น่ะ - -!"
"ก็จันทร์เจ้าไม่คิดว่าพี่จะถอดเสื้ออยู่นี่นา..."
"ไม่ต้องมาพูดเลย ไปสำนึกผิดอยู่นอกระเบียง!" ผมสั่งเสียดังก่อนจะรีบถอดเสื้อผ้าออกให้หมดแล้วอาบน้ำอย่างรวดเร็วเพราะกลัวว่าเธอจะพิเรนทร์ทะลุเข้ามาในห้องน้ำอีก
กำลังสงสัยใช่มั๊ยว่าผมพูดถึงอะไรและใคร...มันอาจจะฟังดูแปลกแต่ว่าตน ใช่...เรียกถูกแล้ว วิญญาณหนึ่งตนที่ผมพูดด้วยอ่ะ ผมบังเอิญเก็บได้ที่ข้างทางเมื่อสองอาทิตย์ก่อน ตอนแรกก็ไม่รู้ว่าเด็กที่นั่งข้างทางใส่เสื้อสีขาวก้มหน้าก้มตาจะเป็นผีก็นึกว่าเด็กทั่วไป ที่ไหนได้...กลับตายแล้วซะงั้น
ย้อนกลับไปเมื่อสองอาทิตย์ก่อน
"แกพาเด็กที่ไหนมาด้วย?!" แม่ถามผมเสียงดังเมื่อผมกลับมาถึงบ้านหลังจากขับรถออกไปสงบสติอารมณ์อันคุกรุ่นของตัวเอง ผมที่กำลังจะพูดขอโทษถึงกับมองท่านด้วยความมึนงงก่อนจะหันไปมองข้างหลังแล้วก็ต้องตกใจเมื่ออยู่ๆผมก็เห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งยืนยิ้มหวานให้... เด็กคนนี้จะน่ารักมากถ้าโผล่มาในสถานการณ์ที่ดีกว่านี้! "นี่แกย้อมผมแดงไม่พอยังจะพาผู้หญิงเข้าบ้านอีกหรอห้ะ?!"
"เฮ้ยแม่! ผมไม่ได้พามา! แล้วนี่เธอเป็นใคร?" ผมถามคนตัวเล็กเสียงดังก่อนจะมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าก็เห็นว่าลักษณะท่าทางของเธอคล้ายๆกับคนที่ผมเจอข้างถนน
"พี่ขา คุณน้าขา หนูขออยู่ด้วยนะคะ"
"ห้ะ?" ผมกับแม่อุทานขึ้นมาพร้อมกันทันทีก่อนที่ผมจะรีบเดินไปอยู่ข้างๆท่านเพราะเริ่มระแวงเด็กตรงหน้า อยู่ๆก็มีลมพัดหลังจากที่เธอพูดเสร็จ พัดมาเรียกให้ผมขนลุกพอสมควร...
"หนูเป็นใครหรอลูก? ลูกเต้าเหล่าใคร? มาจากไหนทำไมถึงมาขออยู่ด้วยแบบนี้?" แม่ผมเดินเข้าไปใกล้เธอก่อนจะถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลต่างกับตอนที่พูดกับผม ถึงท่านจะดุจะโหดยังไงแต่ท่านก็เป็นคนขี้สงสาร สงสารทุกคนบนโลกยกเว้นลูกชายแท้ๆของท่าน - -
"คุณลุงยมบาลกับคุณลุงเทวดาบอกว่าหนูชื่อจันทร์เจ้าค่ะ ^^"
"หื้ม?" แม่หันมามองหน้าผมทันทีที่เธอพูดจบ ผมไม่รู้ ผมไม่เกี่ยว!!
และเมื่อนึกขึ้นได้ว่าไม่ควรให้แม่อยู่ใกล้คนแปลกหน้าถึงแม้จะเป็นแค่เด็กแต่ผมก็ยังห่วงอยู่ดี ยิ่งเธอพูดจากแปลกๆด้วย... สุดท้ายผมก็ดึงแขนท่านให้มายืนข้างหน้าผม "แม่ถอยมาๆ"
"เธอ...เมากาวป่ะ?"
'เพี๊ยะ!'
"โอ้ยแม่! ตีทำไม?"
"ไปถามน้องเขาแบบนั้น...เสียมารยาท!" แม่ดุผมเสร็จก็หันไปปั้นหน้ายิ้มให้เธอ "ลุงหนู...ชื่อเทวดากับยมบาลหรอจ้ะ ^^?"
"ไม่ค่ะไม่! เทวดาที่อยู่บนสววรค์กับยมบาลที่อยู่ในนรกค่ะ ไม่ใช่ลุงของจันทร์เจ้านะคะ" อืม...ชัดเลย เธอไปโดนตัวไหนมาวะ? ตั้งแต่เด็กเลยนะนั่น...
"แม่เข้าบ้านเถอะ พูดไปก็ไม่รู้รื่อง โจรรึเปล่าก็ไม่รู้" ผมบอกแม่ก่อนจะรีบดึงแขนแม่ให้เข้าบ้านแต่แม่ก็สลัดแขนผมทิ้งแล้วเดินกลับไปเหมือนเดิม
"แล้วหนูเข้ามาในบ้านป้าได้ไงจ้ะ?"
"นั่งรถมากับพี่คนนั้นค่ะ" เวร... เด็กนั่นยกมือแล้วชี้มาที่ผมก่อนจะนิ้มให้ เออ...เธอดูน่ารักดี แต่ทำไมต้องหางานให้ผมด้วยวะ?
"บ้าหรอ? ฉันนั่งมาคนเดียว! มั่วป่ะเนี่ย?" ผมบอกเธอเสียงดังเพราะแม่เริ่มส่งสายตาสงสัยมาให้ผมแล้ว "แม่อย่าไปเชื่อเด็กนั่นนะ!"
"พี่เขาไม่รู้หรอกค่ะว่าจันทร์เจ้ามาด้วยเพราะจันทร์เจ้านั่งบนหลังคารถค่ะ"
"-0-?"
"แม่เข้าบ้านเถอะะ อย่าเสียเวลาคุยเลยยย"
"จันทร์เจ้าไม่ได้มาไม่ดีนะคะ จันทร์เจ้าแค่ขอที่อยู่กับอาหาร..." ยัยเด็กจันทร์เจ้าพูดพร้อมกับทำท่าลูบท้องปอยๆ ท่าทางเหมือนหิวมากของเธอทำให้แม่ผมยิ่งสงสารเข้าไปอีก
"เข้ามาในบ้านก่อนจะลูก เดี๋ยวป้าให้แม่บ้านทำข้าวต้มหรืออะไรอุ่นๆให้" ไม่พูดเปล่า แม่ผมเดินเข้าไปจับมือเธอมาด้วยแต่ว่าเรื่องที่น่าเหลือเชื่อมันเกิดขึ้นได้เสมอ...
ผมเห็นกับตาเลยนะว่าแม่จับมือของเด็กนั่นแล้วเดินเข้าบ้านแล้วชะงักลงเพราะแม่ยื่นไปจับได้แต่อากาศ... อากาศแบบอากาศจริงๆเลยอ่ะ! ผมกับแม่ต่างก็หันไปมองเด็กที่ยืนยิ้มอยู่หน้าบ้านด้วยความตกตะลึงก่อนจะรู้สึกขนลุกขึ้นมาอีกครั้งเพราะความเย็นจากอะไรบางอย่าง... อยู่ๆพื้นที่ตรงที่เด็กจันทร์เจ้ายืนอยู่ก็มีควันลอยมาปกคลุม... ผมกับแม่มองหน้ากันทันที
"ผะ..."
"ผีหลอก!!!"
หลังจากนั้น
แล้วเหตุการณ์วันนั้นก็ทำให้ชีวิตผมเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง!
ตื่นเช้ามาแม่ผมรีบทำบุญตักบาตรยกใหญ่ก่อนจะกรวดน้ำไปให้ผีตนนั้น พวกเราสองแม่ลูกก็นึกว่าแค่วิญญาณขอส่วนบุญที่แค่หิวเฉยๆ ที่ไหนได้เธอขออยู่ด้วย!!! ขออยู่บ้านกับผมด้วยทั้งๆที่เธอเป็นผี!!! แล้วตั้งแต่วันนั้น...แม่ผมก็ไล่ผมออกจากบ้าน ไล่ให้ผมมานอนที่คอนโดแทน...
ถึงแม้เธอจะบอกว่ามาดีแต่เธอที่เป็นผีก็ไม่ได้น่ารักสำหรับแม่ผมแล้ว... ท่านกลัวผี!
หลังจากที่ย้ายมาอยู่คอนโดกับเด็กจันทร์เจ้าผมก็นั่งจับเข่าคุยกับกันเธอทันที เธอบอกว่าเธอยังไม่ตายแค่วิญญาณออกจากร่างเฉยๆ ฟังดูไม่น่าเชื่อถือเท่าไหร่แต่แบบ...แกล้งทำเป็นเชื่อแล้วกัน
"คุณลุงยมบาลกับคุณลุงเทวดาเถียงกันว่าจันทร์เจ้าต้องไปอยู่ไหนดี พวกเขาทะเลาะกันเพราะอยากให้จันทร์เจ้าไปอยู่ด้วย แต่จู่ๆคุณลุงเทวดาก็บอกว่าชื่อจันทร์เจ้าไม่ได้อยู่ในลิสต์ของคนตายค่ะ"
"แล้ว?"
"เขาบอกว่าแค่วิญญาณหลุดออกจากร่างเฉยๆ ถ้าอยากมีชีวิตต่อก็ไปหาร่างให้เจอ ถ้าไม่ยากอยู่ก็ให้ตามคุณลุงไปเพราะจันทร์เจ้าเป็นเด็กดีเลยจะได้ขึ้นสวรรคค่ะ" น้ำเสียงเจื้อยแจ้วและท่าทางน่าภาคภูมิใจของจันทร์เจ้าเริ่มทำให้ผมคิ้วกระตุกเล็กน้อย... เท่าที่ฟังเธอพูดมาคือเธอยังไม่ตาย ตอนนี้กำลังตามหาร่างอยู่...
"มีอะไรอีกมั๊ย?"
"จันทร์เจ้าไม่รู้ว่าจะไปหาร่างที่ไหน คุณลุงทั้งสองบอกจันทร์เจ้าแค่ชื่อแค่นั้นแล้วก็พามาทิ้งที่ข้างถนน จันทร์เจ้าหิว... แต่ก็ไม่มีใครผ่านมาเลยจนเห็นพี่นั่นแหละค่ะ" เธอพูดก่อนจะเผยรอยยิ้มขึ้นมาอีกครั้ง "ให้จันทร์เจ้าอยู่ด้วยนะคะ จันทร์เจ้าไม่ขออะไรมากนอกจากอาหารกับน้ำ"
"อ่า..."
"ที่อยู่ด้วย"
" - - "
"นะคะ จันทร์เจ้าไม่มีที่ไปแล้วจริงๆ" เธอพูดแล้วทำท่าจะร้องไห้ ท่าทางเศร้าสลดของเธอทำให้ผมต้องกลั้นใจตอบตกลงอย่างห้ามไม่ได้ โดยที่ไม่รู้เลยว่าท่าทางที่เธอแสดงออกมานั้นเป็นแค่การแสดงของเด็กผีอย่างเธอ...
"ก็ได้ๆ!"
แล้วตั้งแต่ตอนนั้นผมกับจันทร์เจ้าก็อยู่ด้วยกันมาตลอด...ไม่เว้นแม้กระทั่งตอนไปมหาลัย ช่วงแรกๆก็ยากพอสมควรที่ต้องมีเธอวนเวียนไปมา แต่พอผมตกลงกับเธอหลายๆอย่างเธอก็เริ่มไม่ทำตัวให้วุ่นวายในชีวิตผมมากเกินไป
"พรุ่งนี้จะกินอะไร?" ผมเดินออกมาที่นอกระเบียงหลังจากที่อาบน้ำแต่งตัวเสร็จ คนที่มายืนสำนึกผิดอยู่กะพริบตามองผมปริบๆก่อนจะยิ้มกว้างออกมา
"จันทร์เจ้าอยากกินไอติมค่ะ!"
"เอาไอติมใส่บาตรไม่ได้ - -" ผมว่า ดีที่ผมอยู่ชั้นบนสุดของคอนโดแล้วอยู่คนเดียว ไม่งั้นคงมีการเข้าใจผิดคิดว่าผมยืนคุยกับอากาศแน่ๆ
จันทร์เจ้าทำหน้าตาเหมือนเสียใจเล็กน้อยเมื่อเธอไม่ได้ของที่อยากกินแต่สุดท้ายเธอก็เปลี่ยนเมนูใหม่ "คุกกี้ๆๆ จันทร์เจ้าเห็นมันอยู่ในโฆษณาค่ะ น่ากินมากเลย~"
"อันไหน?"
"กล่องสีแดงๆค่ะ กลมๆแดงๆ" คำบอกเล่าของจันทร์เจ้าทำให้ผมนึกคุกกี้ที่เธอว่าออก... ไอ้คุกกี้ที่ฮิตช่วงปีใหม่นั่นเอง - -
"เดี๋ยวใส่บาตรให้" ผมบอกเธอไปก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้องโดยมีเสียงร้องอย่างดีใจตามหลังมาด้วย ไม่นานร่างของเธอก็ทะลุกำแพงเข้ามาก่อนจะพุ่งชนผมซ้ำแล้วซ้ำเล่า "เฮ้ย มันจุกนะเว้ย - -" ถึงจันทร์เจ้าจะทะลุผ่านร่างของผมไปได้ แต่ก็ใช่ว่ามันไม่รู้สึกอะไรเลย ความรู้สึกเหมือนโดนลมแรงๆอัดเข้ากลางลำตัวจนรู้สึกจุกหรือบางครั้งก็แอบเซบ้างตามความดีใจของอีกฝ่าย
"พี่เหนือเคยกินมั๊ยอ่า? มันอร่อยมั๊ยอ่า? แล้วมันแพงรึเปล่า?" ร่างที่เกือบล่องหนถามพร้อมกับหายแว็บไปมา บ้างก็ไปเกาะบนเพดาน บ้างก็ขึ้นมาจากพื้น ถ้าไม่ชินป่านนี้คงได้ร้องจ้ากเหมือนช่วงแรกแน่ๆ
"เคย ตอนที่เธอยังเป็นคนก็น่าจะเคยอ่ะ"
"หรอออ แสดงว่ามันต้องฮิตมากแน่ๆเลยใช่มั๊ยอ่า?"
"อืม น่าจะใช่"
"นี่ๆ วันนี้จันทร์เจ้าตอบคำถามอาจารย์ได้เกือบทุกข้อเลยแหละ" คนตัวเล็กวิ่งมาหาผมแล้วยืนอยู่ข้างหน้าพลางอวดเรื่องที่เธอทำมาในวันนี้
ใช่ ข้อตกลงของผมกับเธอตอนอยู่ที่มหาลัยคือเธอห้ามมาวุ่นวายกับผมเพราะถ้าเกิดอยู่ๆผมเผลอพูดขึ้นมา คนอื่นจะมองผมแบบแปลกๆน่ะสิ!
จันทร์เจ้าเลยตัดสินใจไปเดินรอบๆมหาลัยพร้อมกับนั่งเรียนวิชาที่เธออยากเรียน น่าเหลือเชื่อที่จันทร์เจ้ามีความรู้ในระดับนี้และความจำเธอค่อนข้างดีเลิศด้วย เธอคอยนั่งเรียนแล้วมาพูดให้ผมฟังตลอดว่าเรียนอะไรไปบ้าง อาจารย์ถามอะไรบ้าง ทำเหมือนผมเป็นผู้ปกครองคนหนึ่งที่ลูกเพิ่งจะเคยเข้าโรงเรียนเป็นครั้งแรก
"ฉันลืมถาม ตอนที่เธอยังเป็นคนอยู่อ่ะเธออายุเท่าไหร่?"
"จำไม่ได้ค่ะ"
"เออว่ะ ลืม - -" ผมบอกก่อนจะก้มหน้ามองคนตัวเล็กที่ดูแล้วก็เห็นว่าครั้งนี้เธอยืนอยู่บนพื้นไม่ได้โผล่ขึ้นมาแค่บางส่วน วัดจากสายตาแล้ว... "คิดว่าถึง 18 ยัง?"
"ถึงแล้วค่ะ! เพราะจันทร์เจ้าเป็นผู้ใหญ่แล้ว! นี่ไง!" จันทร์เจ้าว่าก่อนจะพุ่งขึ้นไปจนหัวของเธอชนเข้ากับเพดาน อืม พฤติกรรมแบบนี้...ยังไงก็ไม่ถึง 18 แน่ๆแหละ
"มานั่งนี่" ผมรีบเดินไปนั่งโซฟาก่อนจะเรียกให้เธอมานั่งข้างๆเพราะตอนนี้ผมอยากรู้อะไรหลายๆอย่างที่ตัวเองไม่เคยเจอมาก่อน ถึงเคยเจอก็ไม่น่าจะมีโอกาสมีนั่งเล่าให้คนอื่นฟังแบบนี้หรอก
"ขา?"
"ทำไมผีต้องใส่ชุดสีขาว?" นี่แหละที่ผมจะถาม สงสัยมานานแล้ว ยิ่งดูหนังเกี่ยวกับผีก็ยิ่งสงสัย ทำไมผีทุกเรื่องถึงใส่เสื้อขาวผมยาวปรกหน้าตลอดเลย? โลกหน้าไม่มีร้านตัดผมให้หรอ? แต่ก็คงไม่ใช่ทุกตัวหรอกเพราะจันทร์เจ้ามัดผมเอาไว้ ดูแล้วผมน่าจะผ่านการดูแลมาดีถึงแม้มันจะดูยุ่งๆและสีผมที่คนปกติเป็นสีดำก็ออกสีน้ำตาลด้วย ไปทำสีผมก่อนวิญญาณหลุดรึเปล่าวะ?
"ไม่รู้ค่ะ พวกคุณลุงเปลี่ยนเสื้อให้มั้ง" จันทร์เจ้าตอบ เป็นอีกครั้งที่เธอพูดถึงคุณลุงทั้งสองของเธอ เทวดากับยมบาลนั่นแหละ - -
"แล้วทำไมผีต้องปล่อยผม?"
"ไม่ใช่ทั้งหมดน้าา จันทร์เจ้าไม่ได้ปล่อย" เธอพูดพร้อมกับก้มหัวให้ผมดูม้วยผมที่ถูกมัดยุ่งๆทรงเดิมตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ
"แล้วทำไมเธอได้มัดผม?"
"ให้คุณลุงเทวดามัดให้ค่ะ! ตอนแรกคุณลุงยมบาลจะมัดแต่จันทร์เจ้ากลัวผมไหม้เลยไม่ให้มัด" เธอพูดก่อนจะหัวเราะออกมา "พี่เหนือรู้มั๊ย? ตัวคุณลุงยมบาลน่ะเป็นสีแดงๆเหมือนไฟเลย" และนี่ก็คือกิจวัตรประจำวันของเธอ... พูดถึงคุณลุงที่รักยิ่งที่เกือบจะเอาชีวิตเธอไปให้ผมฟัง - -
"หรอ?" ผมบอกก่อนจะทิ้งตัวลงบนโซฟาพร้อมเปลือกตาที่เริ่มหนัก นี่ก็คงเป็นกิจวัตรของผมเหมือนกันที่ต้องนั่งฟังเธอเล่า แม้จะเป็นเรื่องเดิมๆก็เถอะ แต่อย่างน้อยน้ำเสียงเจื้อยแจ้วของจันทร์เจ้าก็ทำให้ผมคลายเหงาได้ระดับหนึ่งอ่ะนะ
"เมื่อคืนคุณลุงบอกว่าจะมาหาด้วยแหละ"
"หื้ม?"
"คุณลุงจะมาบอกวิธีกลับเข้าร่าง"
สิ้นสุดประโยคของจันทร์เจ้าผมก็ตาสว่างขึ้นทันที... มันมีวิธีเข้าร่างแต่เธอยังไม่เจอร่างเลย...แล้วจะเข้ายังไง?
"ยังหาร่างไม่เจอเลยจะเข้ายังไง - -?" ผมถามก่อนจะปิดเปลือกตาลงเช่นเดิม "มีอะไรค่อยพูดพรุ่งนี้นะ ฉันจะนอน"
"ไม่รอเจอคุณลุงหรออ?" จันทร์เจ้าถาม รู้สึกได้ว่าครั้งนี้เสียงเธออยู่ใกล้ๆผม เหมือนกับนั่งอยู่พนักพิงโซฟาแล้วห้อยหัวลงมาพูดข้างหู
และคำตอบที่ผมตอบเธอออกไปก็คงเป็นเรื่องที่หลายๆคนรู้สึกเหมือนกันอยู่แล้ว...
"ใครจะไปอยากเจอยมบาลวะ - -!?"
Talk1
มาแล้วววว เรื่องนี้น่ารักๆนะคะ ตอนแรกจะเป็นการย้อนอดีตนิดนึงว่ากว่าจะได้ใช้ชีวิตด้วยกันเนี่ยเป็นยังไงเน้อ
ชอบก็เม้นให้ไรท์ด้วยนะคะ
#จันทร์เจ้าเด็กผี
1 เม้น = 1 กำลังใจน้า
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น