[E-Book] Feeling in love #รักรู้สึกได้

ลำดับตอนที่ #19 : ตอนที่ 10[50 per.]

ประกาศจ้าาาา

ตอนนี้ไรท์มีเพจแล้ววว ไรท์จะแจ้งเกี่ยวกับการอัพนิยายที่เพจน้าา

FB PAGE: BBeatrizXX

จิ้มแล้วไปกดไลค์กดติดตามได้เลยยย ><

ตอนนี้ก็ไปติดตามนิยายต่อเลยจ้าา

       "เอ่อ..." มิรินเป็นฝ่ายทำลายความเงียบด้วยการส่งเสียงออกมาเพียงนิดเดียวขณะที่มองหน้าผมอยู่ แต่เท่านั้นผมก็รีบเดินเข้าไปใกล้ทันทีโดยที่ตัวเองก็ไม่ได้ทันจะตั้งตัวอะไรเลย

       "ปะ...เป็นอะไร? เจ็บหรอ?" ผมถามพร้อมกับยกแขนเธอขึ้นดูตรงส่วนที่มันช้ำอย่างรีบร้อน รีบจนลืมไปว่าเธออาจจะเจ็บได้แต่คนบนเตียงกลับมองหน้าผมนิ่งๆพร้อมกับส่ายหน้าไปมา

       "ไม่ค่ะ รินจะถามว่ารินหลับไปนานแค่ไหนแล้ว?" 

       "อ่อ... อ่ะแฮ่ม!" ผมกระแอมไอแก้เก้อทันทีที่คำถามมันค่อนข้างจะธรรมดาแลไม่ได้มีอะไรเกี่ยวกับการบาดเจ็บของเธอเลยแม้แต่นิดเดียว "ก็ตั้งแต่เช้า" ผมตอบพร้อมกับเดินไปหยิบโทรศัพท์มาให้เธอ "เพื่อนเธอจะมาเยี่ยม อีกเดี๋ยวก็คงถึง" พูดแค่นั้นบรรยากาศภายในห้องก็เงียบอีกทันที...

       มิรินก้มลงมองโทรศัพท์ที่อยู่ในมือตัวเองก่อนจะเงยหน้ามองผมแล้วถามเสียงเรียบเหมือนทุกครั้ง "เมื่อเช้า...คุณรับโทรศัพท์ของรินใช่มั๊ยคะ?"

       กรรม นี่สรุปเธอฟื้นขึ้นมาแล้วไม่มีอาการเจ็บหรือปวดตรงไหนเลยใช่มั๊ยเนี่ย? ทำไมไม่คิดจะพูดถึงความเจ็บปวดที่ตัวเองได้รับตอนหล่นลงมาหรือแม้แต่ตอนที่ผมเผลอจับแขนเธอแรงบ้างวะ? 

       นี่จะใช่สิ่งที่หมอคนนั้นพูดรึเปล่า? เป็นพวกชอบทำเหมือนไม่รู้สึกอะไรสินะ...

       "อืม มันน่ารำคาญ" ผมตอบแล้วมองหาเก้าอี้ภายในห้อง ขี้เกียจยืน...คนป่วยไม่เชิญนั่งอีก - -

       "แล้วได้พูดอะไรออกไปบ้างคะ?"

       "......" ผมเงียบ เงียบแล้วคิดว่าควรจะโกหกอะไรออกไปดี มันไม่ใช่เรื่องแปลกที่ผู้ชายจะมาแสดงความเป็นเจ้าของกับผู้หญิงของตนเอง แต่สำหรับเราสองคนมันแปลกไง...

       แปลกมากด้วย

       และเพราะมันเช้าเกินผมเลยหงุดหงิดถึงขั้นบอกไปว่าตัวเองเป็นสามีของมิริน... อืม ผัวนั่นแหละ ไม่ต่างกันเท่าไหร่หรอกแค่อยากพูดให้มันดูสุภาพกว่า

       "ไม่...ได้พูดอะไร" สุดท้ายผมก็โกหกออกไป เรื่องแบบนี้มันไม่ได้พูดกันง่ายๆนะ

       "อ๋อ...ค่ะ" เธอพยักหน้ารับแค่นั้นก่อนจะก้มมองมือถือของตัวเองต่อ

       ไม่ชอบเลยวฝเวลาที่อยู่กับมิรินแล้วห้องมันเงียบๆอ่ะ มันอึดอัด... มันมาคุ... มันเหมือนมีอะไรมากวนใจตลอดเวลาทั้งๆที่เราก็ต่างคนต่างอยู่ ไม่รู้ว่าเธอจะรู้สึกแบบเดียวกันบ้างมั๊ยแต่ตอนนี้ผมรู้สึกแบบนี้จริงๆ

       "ให้...ให้โทรบอกพ่อให้มั๊ย?" ผมเลือกที่จะถามออกไปเพื่อทำลายความอึดอัดนี้ 

       "ไม่ค่ะ ไม่บอก...นะคะ" ท่าทางร้อนรนของมิรินทำให้ผมมองเธอนิ่ง... ทำไมถึงไม่ให้บอกล่ะ? เรื่องแบบนี้พ่อต้องรู้ไม่ใช่หรอ? ยิ่งลูกสาวหน้ามืดหล่นลงมาจากชั้นสองของบ้านยิ่งต้องรู้ด้วย

       "เดี๋ยวบอกลุงสมหมายให้" ผมบอก ส่วนใหญ่ลุงสมหมายจะเป็นคนคอยดูแลอะไรหลายๆอย่างในบ้านแล้วรายงานให้พ่อผมรู้ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเล็กเรื่องใหญ่ก็รายงานหมด ครั้งนี้ดูจะเป็นเรื่องที่ต้องรีบรายงานเลยทีเดียว "ไม่เจ็บตรงไหนจริงๆหรอ?" เป็นอีกครั้งที่ปากไปไวกว่าความคิด 

       ผมถามเธอออกไปอีกครั้งพร้อมกับสังเกตปฏิกิริยาของมิรินไปด้วย เธอส่งสายตาล่อกแล่กไปมาก่อนจะถอนหายใจแล้วมองหน้าผมนิ่งๆ "คุณพยายามจับผิดรินอยู่ใช่มั๊ยคะ?"

       คำถามของเธอดูจะตรงไปตรงมาซะเหลือเกิน... จับผิดหรอ? ใช่ผมเคยจับผิดเธอ ไม่งั้นคงไม่สาดน้ำร้อนใส่เมื่อนานมาแล้ว หรือแม้แต่กำข้อมือของเธอจนแดงเพื่อดูปฏิกิริยาหรอก

       ก็ดูเหี้ยพอสมควรที่ทำแบบนั้นกับผู้หญิงตัวเล็กๆ แต่เพราะความอยากรู้นั่นแหละที่ทำให้ผมเป็นแบบนั้น ส่วนตอนนี้ผมก็ไม่ได้อยากจับผิดอะไรแล้วด้วย ทำไปก็ไม่ได้มีอะไรดีขึ้นมาซักหน่อย...ยิ่งหมอคนนั้นบอกว่าอาการที่เธอเป็นอยู่จะรักษาหายรึเปล่าก็ไม่รู้ยิ่งทำให้ผมรู้สึกส่าไม่ควรทำอะไรแย่ๆลงไปอีก

       "แต่ก่อนก็ใช่ แต่ตอนนี้ไม่แล้ว" ผมตอบตามความจริงก่อนจะกอดอกมองหน้าเธอ 

       "ถ้าคุณถาม...รินก็จะบอก แต่รินไม่รู้ว่าบอกไปแล้วจะได้อะไรขึ้นมา...มันไม่มีอะไรดีขึ้นหรอกค่ะ" คนตัวเล็กตอบพร้อมกับวางโทรศัพท์เอาไว้ที่หน้าขาของเธอ

       "มัน...รักษาไม่หายหรอ?" ผมถามออกไป แววตาของมิรินดูจะสลดลงไปเล็กน้อยโดยที่ตัวเธอเองก็ไม่รู้ตัวด้วย... "เธอเป็นอะไร?"

       "รินโกหกค่ะ..."

       "??????"

       "ที่โดนสาดน้ำร้อนใส่วันนั้นรินไม่ได้ร้อน ที่ตกจากบันไดจนมีแผลถลอกก็ไม่ได้แสบด้วย..." เธอเงยหน้าขึ้นมาสบตากับผม แววตาของเธอไม่ได้มีความล้อเล่นอยู่ในนั้นเลย... ส่วนผมก็มองเธอเล่าออกมาด้วยสีหน้าตกใจปนกับมึนงง... "ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเป็นไข้หรือเจ็บปวดตรงไหนถ้าคนไม่ทัก" รอยยิ้มบางๆของมิรินทำให้ผมอยากจะจับมือเธอเอาไว้ชิบหาย...แต่ก็ไม่รู้ว่าจะทำในฐานะอะไร "รินรักษามานานแล้วแต่มันก็ไม่หาย มันไม่หายซักที"

       "......"

       "อย่าบอกเรื่องนี้กับคุณพ่อนะคะ ท่าน...เข้าใจว่ารินหายแล้ว"

       "เธอ..." มันพูดยากนะ แต่ทำไงได้วะ ที่เธอพูดมาแบบนี้มันก็ชัดเจนอยู่แล้ว ยิ่งเอาคำพูดของหมอมารวมกันก็ยิ่งชัดเจน...

       "ไม่มีความรู้สึกหรอ?"

Talk1

มาแล้วววว

เม้นด้วยจ้าาาา เล่นทวิตใช้แท็ค #มิรินของคุณธาม ได้เน้อออ

#ลวงรักวิวาห์ร้อน

1 เม้น = 1 กำลังใจน้า