ลำดับตอนที่ #24
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #24 : ตอนที่ 13[50 per.]
ประกาศจ้าาาา
ตอนนี้ไรท์มีเพจแล้ววว ไรท์จะแจ้งเกี่ยวกับการอัพนิยายที่เพจน้าา
FB PAGE: BBeatrizXX
จิ้มแล้วไปกดไลค์กดติดตามได้เลยยย ><
ตอนนี้ก็ไปติดตามนิยายต่อเลยจ้าา
บนรถมีแต่ความเงียบสนิท... เขาไม่ได้บังคับให้ฉันพูดกับเขาเหมือนที่เดิมทะเล่อทะล่าเข้าไปถามว่าทำไมไม่พูดด้วยที่ลานเมื่อครู่ เราต่างคนต่างเงียบจนกระทั่งรถเลี้ยวไปอีกทางทั้งๆที่มันควรไปในทางตรงกันข้ามกัน...
ฉันหันไปมองคนข้างๆพร้อมกับพูดออกไป "ไม่ใช่ทางกลับบ้านหนิคะ?" ก่อนจะหันกลับมามองถนนเหมือนเดิมเมื่อสายตาของเขาจ้องมาที่ฉันนิ่งๆ
"ก็ไม่ได้บอกว่าจะพากลับบ้าน" คนตัวสูงตอบก่อนจะเลี้ยวรถอีกครั้งเข้าไปในที่จอดรถของโรงแรมแห่งหนึ่ง... อ่อ คุณพ่อเขาเคยนัดทานข้าวนี่เนอะ แต่ตอนนั้นฉันไม่สบายและเข้าโรงพยาบาลซะก่อนเลยเลื่อนนัด
"คุณพ่อของรินมาด้วยมั๊ยคะ?"
"ไม่รู้ ขึ้นไปเดี๋ยวก็รู้เองแหละ" เขาว่าก่อนจะปลดล็อครถแล้วเปิดประตูลงไป ฉันหยิบแค่กระเป๋าสะพายเล็กๆของตัวเองลงมาด้วยเพราะต้องใส่โทรศัพท์มือถือของตัวเอง
"คุณ...ไม่ได้บอกพ่อคุณใช่มั๊ยคะ?"
"ไม่ได้บอก"
ฉันถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกก่อนจะเดินตามเขาไปแบบเงียบๆ เงียบๆแบบนี้สิถึงจะเป็นเขา ไม่ใช่เสียงดังโวยวาย... ก่อนหน้านั้นฉันคิดว่าเขาเป็นคนเงียบๆและสุขุมนะ แต่พอเหตุการณ์เมื่ออาทิตย์ที่แล้วฉันก็พบว่าเขาก็เป็นคนปกติทั่วไปที่เก็บอารมณ์เก่งเท่านั้น
ใช่มั้ยนะ?
"ทำตัวเหมือนเราสนิทกันเข้าไว้นะ" เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นหลังจากที่เงียบไปนาน เขาพาฉันเดินเข้าลิฟท์ก่อนจะกดชั้นบนสุดแล้วหันมามองฉัน "พ่อฉันถามอะไรก็..."
"รินจะตอบดีๆค่ะ"
"ถ้า...รู้สึกแปลกๆก็บอกแล้วกัน" เขาพูดแค่นั้นลิฟท์ก็เปิดออกกว้างทันทีโดยที่ฉันยังไม่ทันได้ตอบอะไร
มือหนาเอื้อมมาจับมือของฉันเอาไว้แล้วลากให้เดินตามเขาไปด้วย เราสองคนหยุดอยู่ที่โต๊ะๆหนึ่งก่แนจะมองไปรอบๆเพื่อหาบุคคลที่นัดเรามาแต่ก็ไม่เจอใครนอกจากเราสองคนเท่านั้น...
บนนี้ถูกจัดให้มีบรรยากาศที่ค่อนข้างหรูหราพอสมควร ไม่สิ มากๆเลยต่างหาก มันดูเรียบแต่แพง ทั้งเสียงเพลงที่เปิดคลอเบาๆสร้างบรรยากาศอันน่าขนลุกนี้ด้วย...
"ผมกับรินมาถึงแล้ว" ฉันหันไปมองคนที่ยังจับมือของฉันเอาไว้อยู่ก่อนจะรอฟังว่าเขาพูดอะไรกับพ่อของเขา คิ้วหนาขมวดเข้าหากันจนเป็นปมก่อนจะวางสายไปโดยที่เขาเพิ่งได้พูดแค่หนึ่งประโยคเท่านั้น
เขาถอนหายใจออกมาก่อนจะเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกงแล้วพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง...นิ่งเหมือนหน้าเขานั่นแหละ "พ่อนัดหนึ่งทุ่ม..." ช่วงท้ายประโยคฉันแอบได้ยินเสียงกัดฟันกรอดๆจากเขาด้วย
"นี่...ยังไม่ห้าโมงเย็นเลยนะคะ" ใช่..มันยังไม่ห้าโมงเย็นเลยด้วยซ้ำ!
"ฉันมั่นใจนะว่าพ่อนัดมาเวลานี้อ่ะ!" เขาพูดออกมาเสียงดังก่อนจะดึงให้ฉันไปนั่งที่เก้าอี้แล้วบ่นต่อ "หรือฉันจำผิด? ไม่ใช่อ่ะ! คนแบบฉันหรอจะจำอะไรแบบนี้ผิด? ยิ่งนัดกับพ่อด้วยยิ่งไม่มีทางผิดอ่ะ!" นี่แหละฉันถึงบอกว่าเขาก็ไม่ได้นิ่งหรือสุขุมอย่างที่บอก เขาแค่เก็บอารมณ์เก่งเท่านั้นเอง และตอนนี้เขาก็กำลังระเบิดอารมณ์ออกมาอยู่ ให้เดาว่าคงไม่เคยมีใครเห็นมุมนี้ของเขาเลย...เพราะไม่งั้นเพื่อนฉันไม่กลัวจนตัวสั่นถึงทุกวันนี้หรอก
"ฉันเชื่อว่า..."
"พ่อฉันจำผิด?" เขาพูดแทรกขึ้นมาก่อนจะทำหน้าเหมือนคาดหวังให้ฉันตอบว่าใช่ แต่...
"คุณจำผิดค่ะ"
"......" ถึงกับเงียบเลยทีเดียว
"ผู้ใหญ่เขาไม่ลืมเวลานัดหรอกค่ะ"
"......"
"โอเคค่ะ คุณพ่อของคุณจำวันผิด" ฉันพูดออกไปด้วยน้ำเสียงที่เพลียๆ ก็เพลียจริงๆนั่นแหละ เพลียกับคนแบบเขาน่ะนะ
"บอกแล้ว!" เหมือนจะเอาแต่ใจด้วยนะคนข้างๆฉันเนี่ย พอได้ยินคำตอบที่คาดหวังเขาก็กลับมาพูดเหมือนเดิมก่อนจะมองมือของเราที่ยังจับกันเอาไว้อยู่ จะพูดยังไงดี...มีแค่เขามากกว่าที่จับอ่ะ "ถ้าฉันเอาเทียนลนที่หลังมือเธอ เธอจะทำยังไง?" แล้วคำถามที่ดูเหมือนไม่ได้คิดก็ออกมาจากปากของเขาอีกครั้ง
บอกอะไรไปไม่เคยจำสินะ...
"ก็เฉยๆค่ะ" ฉันตอบ เกิดมาไม่เคยโดนเทียนลนเลย...มันจะรู้สึกยังไงนะ?
"ถ้าฉันไม่เคยรู้ว่าเธอมีอาการแบบนี้มาก่อนเธอจะทำยังไง?" เขาถามพร้อมกับหยิบเทียนที่เอาไว้ประดับขึ้นมาดู ก่อนจะพยักหน้าให้เทียนเล็กน้อยแล้ววางมันลงที่เดิม
"ก็...กรี๊ดมั้งคะ"
"กรี๊ดแบบปลอมๆเหมือนตอนที่ฉันสาดน้ำร้อนใส่?"
"ค่ะ แต่ต้องกะเวลา จังหวะให้มันพอดีกับตอนที่สิ่งๆนั้นโดนผิวหนังด้วย ไม่งั้นเดี๋ยวจะถูกจับได้" ฉันตอบพร้อมกับอธิบายขยายความให้คนข้างๆเข้าใจด้วย
"อ๋อ..."
ฉันเงียบมองที่มือของตัวเองซึ่งตอนนี้คนตัวสูงได้ปล่อยแล้วแต่เขากลับจิ้มๆหลังมือฉันอยู่ ทั้งจิ้มทั้งตี...วันดีคืนดีเขาจะยกมือฉันขึ้นไปกัดรึเปล่าเนี่ย ได้แต่คิดแล้วก็สงสัย นี่ฉันกลายเป็นที่รองรับความรุนแรงของเขาไปแล้วรึไงนะ "ทำไมถึงสนใจหรอคะ?"
"ก็เคยบอกไปแล้วว่าไม่เคยเห็น"
"ก็เห็นแล้วนี่คะ...มันไม่ได้น่าสนใจขนาดนั้น" ฉันว่าพร้อมกับดึงมือของตัวเองออกก่อนจะลึกขึ้นแล้วเดินไปอยู่ที่ขอบตึกอีกครั้ง... ครั้งนี้มันจะไม่มีอีกแล้วไอ้การล้อเล่นหรือแกล้งผลักน่ะเพราะมันมีกระจกใสกั้นเอาไว้อยู่
ชอบบรรยากาศแบบนี้จัง แต่ถ้าให้เลือกฉันชอบแบบที่โรงพยาบาลมากกว่า...
"ต้องสนใจสิ" เสียงทุ้มต่ำจากด้านหลังทำให้ฉันรับรู้ว่าเขาเดินตามมาด้วย มือของเขาเอื้อมมาแตะที่ไหล่ของฉันก่อนจะดึงให้ถอยหลังไปเล็กน้อยให้ห่างจากบริเวณขอบตึกก่อนจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงประจำตัวของเขา
"หน้าที่ของสามีมั๊ย?"
Talk1
มาแล้วจ้าาา #มิรินของคุณธาม
#รักรู้สึกได้
1 เม้น = 1 กำลังใจน้า
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น