[E-Book] Feeling in love #รักรู้สึกได้

ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที่ 5[50 per.]

ประกาศจ้าาาา

ตอนนี้ไรท์มีเพจแล้ววว ไรท์จะแจ้งเกี่ยวกับการอัพนิยายที่เพจน้าา

FB PAGE: BBeatrizXX

จิ้มแล้วไปกดไลค์กดติดตามได้เลยยย ><

ตอนนี้ก็ไปติดตามนิยายต่อเลยจ้าา

       "ช่วงนี้ดูตอบสนองอะไรหลายๆอย่างนะ"

       "ค่ะ"

       "แผลถลอกที่เข่า...ตกจากที่สูงไม่ก็หกล้ม ใต้ตาคล้ำๆเกิดจากการอดหลับอดนอน" สมแล้วที่คนตรงหน้าจบหมอ แค่มองผ่านๆเขาก็รู้ทุกอย่างเลย... 

       "นิดหน่อยค่ะ" ฉันเงยหน้ามองเขาก่อนจะตอบออกมาราวกับว่าทุกอย่างเป็นเรื่องปกติ แต่ไมใช่ ในชีวิตฉันตอนี้ไม่มีอะไรปกติอีกแล้ว หนำซ้ำ...มันวุ่นวายขึ้นกว่าเดิมอีก

       "ชีวิตหลังแต่งงานจะมีอยู่ 2 ประเภทคือขึ้นสวรรค์กับลงนรก" พี่หมอสบตาฉันนิ่งก่อนจะถามต่อ 

       "ของรินเป็นแบบไหนล่ะ?"

       แล้วหลังจากประโยคนั้นของพี่หมอฉันก็เงียบไป... นอกจากจะไม่ได้ตอบคำถามแล้วฉันยังเดินออกมาทั้งๆที่ไม่ได้ลาอีก แต่ก่อนจะได้ไปไหนไกลพี่หมอก็ให้คำแนะนำมาเล็กน้อยเกี่ยวกับอาการของฉัน

       'ลองใช้ความรักดู เผื่อมันจะดีขึ้น'

       นั่นยิ่งทำให้ฉันเงียบกว่าเดิมอีก คิดว่าฉันใส่ใจเรื่องพวกนี้รึไง? คนที่ไม่มีความรู้สึกอะไรเลยอย่างฉันสามารถมีความรักได้จริงๆหรอ? แล้วมันต้องแลกด้วยอะไรหรือจ่ายแพงแค่ไหนฉันถึงจะกลับมามีความสุขและยิ้มออกมาจากใจจริงเหมือนเมื่อก่อน? ฉันยอมจ่าย... 

       "คุณหนูจะไปไหนต่อมั๊ยครับ?" เสียงลุงสมหมายดังขึ้นเรียกสติฉันทำให้ฉันละสายตาจากข้างนอกรถกลับมามองที่เบาะคนขับที่อยู่ข้างหน้า

       "ไม่ค่ะ"

       "คุณหนูไม่สบายหรือว่าเป็นอะไรครับ? แล้วคุณธามรู้รึยัง?" ลุงสมหมายถาม ทำไมฉันต้องบอกผู้ชายคนนั้นด้วย? ยิ่งช่วงนี้เขาคอยสังเกตฉัน ฉันยิ่งต้องเลี่ยงเขา...เลี่ยงทุกๆอย่างจากเขา

       "ยังค่ะ ริน...ไมเกรนรินขึ้นเฉยๆค่ะ แล้วต้องมาหาหมอคนนี้เท่านั้น" ฉันโกหกลุงสมหมายไป ดูก็รู้ว่าลุงต้องคอยสอดส่องความเรียบร้อยภายในบ้านและดูแลทุกคนในบ้านแล้วรายงานไปที่พ่อของคุณธาม บอกแบบนี้ไปแหละดีแล้ว...

       "อ๋อครับ ลุงพากลับบ้านเลยนะครับ"

       "ค่ะ"

       ตอนนี้ฉันก็มาถึงบ้านเป็นที่เรียบร้อยแล้ว... วันว่างๆแบบนี้เป็นปัญหาสำหรับฉันมากว่าควรจะทำอะไรเพราะกิจกรรมยามว่างของฉันส่วนใหญ่ก็อ่านหนังสือ และหนังสือก็อ่านไปหมดทุกเล่มแล้ว... อยากนอนพักแต่มันก็เป็นช่วงเที่ยง ก่อนขึ้นมาบนห้องป้าพรเรียกทานข้าวแล้วแต่ฉันบอกว่าไม่เป็นไร มันจะแปลกมั๊ยนะ? แต่คนเรามันก็ต้องมีสถานการณ์ที่ไม่อยากอาหารอยู่หรอก... แล้วนี่ฉันก็เพิ่งกลับมาจากหาหมอด้วย คงจะทานอะไรไม่ลงและหวังว่าป้าพรจะคิดแบบนี้

       "นอนนั่นแหละ ตั้งนาฬิกาปลุกเอาไว้ซักบ่าย 3 คงได้หรอกมั้ง..." ฉันพึมพำกับตัวเองก่อนจะหยิบเอาโทรศัพท์ขึ้นมาตั้งนาฬิกาปลุกเอาไว้ น่าแปลกที่ความรู้สึกฉันหายไปแต่สัมผัสต่างๆของฉันยังคงทำงานได้ตามปกติ แต่จะว่าปกติก็ไม่ได้เพราะฉันคิดว่าที่รับรู้ได้ในตอนนี้มันดีกว่าปกติซะอีก เสียงเล็กๆน้อยๆก็ได้ยิน ส่วนกลิ่นต่อให้จางและบางเบาแค่ไหนก็ได้กลิ่น... ฟ้าคงจะหาอะไรมาทดแทนสิ่งที่เสียไปให้ฉันล่ะมั้งแต่ฉันไม่ได้ต้องการมันเนี่ยสิ...

       แต่ก่อนหัวจะถึงหมอนเสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้นซะก่อน

       "ป้าพรค่ะ"

       "เข้ามาเลยค่ะ รินไม่ได้ล็อค" 

       "มีรุ่นน้องที่มหาลัยมาหาคุณหนูค่ะ" คำบอกเล่าของป้าพรทำให้ฉันนิ่งไปแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรเพราะอยู่ๆก็นึกถึงใครบางคนขึ้นมาได้ 

       น่าจะเป็นน้องนิ่ม

       "เดี๋ยวรินลงไปค่ะ รบกวนป้าพรพาน้องไปที่ศาลาหน่อยนะคะ" ฉันบอกพร้อมกับลุกออกจากเตียง มือก็จัดแต่งทรงผมให้มันไม่ยุ่งฟูถึงแม้จะยังไม่ได้นอน

       "ได้ค่ะ" ป้าพรบอกแค่นั้นก่อนจะเดินออกไปนอนห้อง

       ฉันหยิบเอาโทรศัพท์ขึ้นมาใส่กระเป๋ากางเกงขาสั้นของตัวเองก่อนจะเดินออกไปนอกห้อง แต่ว่าทันทีที่ออกไปขาสองขาของฉันก็หยุดลงทันทีเพราะเสียงของคนที่สาดน้ำร้อนใส่ฉันเมื่อหลายวันก่อน

       "ใครอนุญาตให้เธอพาคนอื่นมา?" เสียงทุ้มต่ำพูดขึ้นแต่ฉันไม่ได้หันไปมองเขา เสียงเหมือนกับว่าเราอยู่ใกล้กันมากจนทำให้ฉันขมวดคิ้วเพื่อคิดอะไรบางอย่าง

       เท่าที่จำได้...ห้องเขาอยู่ถัดไปอีกสองห้องและแต่ละห้องมีพื้นที่ค่อนข้างเยอะพอสมควร ต่อให้ฉันหูดีฉันก็ไม่มีทางได้ยินเสียงเขาชัดเจนขนาดนี้เพราะคนที่พูดน้อยและพูดเสียงในลำคอแบบคุณธามต่อให้ใกล้แค่ไหนก็จับใจความไม่ออกอยู่ดีว่าต้องการจะสื่ออะไร

       "เงียบคือ?" เสียงทุ้มต่ำยังคงดังขึ้นเรือยๆพร้อมกับเสียงฝีเท้าที่ใกล้เข้ามาจากทางห้องของเขาทำให้ฉันต้องเงยหน้าขึ้นไปมองอย่างห้ามไม่ได้

       คุณธามที่อยู่ในชุดนักศึกษาเหมือนเพิ่งกลับมาจากมหาลัยทำให้ฉันเผลอบันทึกเข้าความทรงจำของตัวเองเอาไว้ว่าวันนี้เขาเลิกเที่ยงอย่างลืมตัว การแต่งกายที่ผิดระเบียบทำให้ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าดูแบดขึ้นหลายเท่าทั้งๆที่เขาก็ดูแบดอยู่แล้ว ไหนจะแววตาคมเข้มที่มองมาที่ฉันเหมือนต้องการให้ฉันตอบคำถามเมื่อกี้ก็ทำให้เขาดูเป็นคนที่ไม่รู้จักกลัวอะไรเลยเหมือนกัน

       เขาถามว่าใครอนุญาตให้ฉันพาคนอื่นเข้ามา... ที่เขาถามมันก็ถูก นี่ไม่ใช่บ้านฉันการจะพาคนนอกเข้ามาอย่างน้อยก็ควรจะบอกเจ้าของบ้านอย่างคุณธามก่อนเพราะอย่างน้อยก็เพื่อเป็นการขออนุญาตในการใช้พื้นที่บริเวณบ้านของเขา

       นั่นคือสิ่งที่ฉันคิด... สิ่งที่ตอบคนตัวสูงไปค่อนข้างจะตรงกันข้างกับความคิดเลยแหละ

       "รินอนุญาตตัวเองค่ะ"

Talk1

เม้นกันด้วยน้าาาา ซักเม้นก็ยังดี

#ลวงรักวิวาห์ร้อน

1 เม้น = 1 กำลังใจน้า