My ghost นี่ผีหรือที่รัก?

ลำดับตอนที่ #25 : #จันทร์เจ้าเด็กผี:: 11[100 per.]

ประกาศจ้าาาา

ตอนนี้ไรท์มีเพจแล้ววว ไรท์จะแจ้งเกี่ยวกับการอัพนิยายที่เพจน้าา

FB PAGE: BBeatrizXX

จิ้มแล้วไปกดไลค์กดติดตามได้เลยยย ><

ตอนนี้ก็ไปติดตามนิยายต่อเลยจ้าา

       มื้อเย็นที่ปกติถ้าอยู่บ้านจะมีแค่ผมกับแม่ แต่วันนี้แม่ผมชวนไอ้กรอยู่กินข้าวด้วยตอนวางแผนและตกลงทุกอย่างกันเสร็จ 

       เชื่อมั๊ยว่าตอนแรกแม่ผมอ่ะจะให้มันนอนที่บ้านเลยด้วยซ้ำ! แต่มันก็ปฏิเสธพร้อมกับบอกว่าต้องมีคนอยู่บ้านมันเพราะไม่มีใครอยู่บ้านเลยนอกจากมัน 

       แม่ผมเลยยอมปล่อยให้มันกลับบ้านไป...

       ดูเหมือนแม่ผมจะถูกชะตากับคนบ้านนี้แล้ว เพราะจันทร์เจ้าได้ตำแหน่งลูกรักไปเมื่อไม่นานมานี้... 

       ตั้งแต่แม่ผมหายกลัวก็เอาแต่โทรมาถามถึงเธอตลอด เวลาอยู่มหาลัยถ้าไม่ได้ไปไหนก็โทรมาเรียกให้จันทร์เจ้าไปเล่นด้วย แต่ก็ต้องเศร้าเพราะผมไม่อนุญาต! 

       จะใจดีด้วยทำไมก็ไม่รู้ เดี๋ยวจันทร์เจ้าก็เสียคนหรอก!

       ถึงตอนนี้เธอจะไม่ใช่คนก็เถอะ - -

       "พี่เหนือเรียกจันทร์เจ้ามาทำไมอ่ะ?" เสียงจันทร์เจ้าดังขึ้นเรียกผมให้ตื่นขึ้นจากอาการ 'นินทาในใจ' เธอนั่งลงบนเตียงแล้วนอนลงข้างๆผมก่อนจะกะพริบตาปริบๆใส่

       ผมพลิกคัวหันไปมองหน้าเนียนใสของจันทร์จันทร์เจ้าก่อนจะบอกจุดประสงค์ของตัวเองไป "จะบอกว่าช่วงนี้ไปไหนมาไหนให้ระวังตัวแค่นั้นแหละ"

       ก็แค่นี้ เพราะพวกผมได้ลองมาตั้งสมมติฐานขึ้นมากันว่าทำไมบางคนก็เห็นจันทร์เจ้าและบางคนไม่เห็น อย่างไอ้กรอาจจะเป็นเพราะเกี่ยวข้องกันทางสายเลือดเลยมีจิตที่พูกกันเอาไว้ 

       แต่ผมกับแม่เนี่ยดิ...

       แม่ผมเลยบอกว่าเป็นไปได้หรือเปล่าที่ชาติก่อน หรือหลายชาติก่อนเราอาจจะไปติดหนี้บุญคุณเธอเอาไว้แล้วชาตินี้เธอเลยมาทวงบุญคุณในรูปแบบนี้ - -

       คิดตามแล้วก็อาจจะใช่ แต่ประเด็นหลักสำคัญมันไม่ได้อยู่ที่ผมกับแม่...มันอยู่ที่ญาติๆ ของเธอต่างหาก 

       ถ้าการที่ไอ้กรมันมองเห็นจันทร์เจ้าได้เพราะสายเลือดนั่นแปลว่าญาติของเธออาจจะมอเห็นเธอด้วยก็ได้ แล้วตอนนี้ไอ้กรกำลังสงสัยญาติของตัวเองอยู่ เอาจริงๆไม่ใช่แค่มันหรอกแต่ผมก็ด้วย แม่ผมก็ด้วยเพราะปัญหาแบบนี้มันมีทุกบ้านแหละ 

       แค่แต่ละบ้านจะจัดการระงับความโลภของตัวเองได้มากแค่ไหนเท่านั้น

       บ้านผมเขาแยกตัวออกมานานแล้ว ทุกอย่างที่ในตอนนี้ก็เพราะพ่อกับแม่ก่อร้างสร้างตัวตั้งแต่สมัยสาวๆหนุ่มๆ แต่มหาลัยน่ะเป็นของตาผม... ซึ่งทุกคนยกหน้าที่ดูแลและจัดการต่อให้แม่ผม...

       โยนมันมาให้แม่ผมแล้วหลังจากนั้นแม่ผมก็จะโยนทุกอย่างให้ผม - -

       ช่างเรื่องบ้านผมก่อน

       และเพราะแบบนั้นแหละ ผมกลัวว่าการที่จันทร์เจ้ามีสายเลือดของญาติเธออยู่ในตัวด้วยอาจจะทำให้ถูกมองเห็นได้โดยบังเอิญ เลยมาเตือนให้ระวังตัวนี่แหละ 

       แค่นี้ เรียกมาเตือนเฉยๆ เพราะรู้ว่าจันทร์เจ้าชอบเล่นซนแค่ไหน เผลอๆ อาจจะลอยไปลอยมาเจอญาตอตัวเองเข้าแล้วเขารู้ว่าเธอมีสภาพแบบนี้ จันทร์เจ้าไม่รอดแน่ๆ

       หมอผีที่เธอกลัวนักกลัวหนาอาจจะมีบทบาทด้วยก็ได้

       เฮ้ออ ไม่อยากให้เรื่องมันยุ่งยากเลย!!

       ผมถอนหายใจออกมายาวๆ แล้วหลับตาลงเพื่อจะพักสายตาเพราะเกิดอาการแสบ แต่พอหลับลงได้ไม่นานเสียงจันทร์เจ้าก็ดังอีก

       "พี่เหนือได้ฟังที่จันทร์เจ้าพูดมั๊ยยย?" 

       เธอได้พูดอะไรด้วยหรอ? ทำไมผมไม่ได้ยินวะ - -

       "ไม่ได้ฟังกันเลยใช่มั๊ย - -!" จันทร์เจ้ามองผมเหมือนตำหนิ เท่านั้นไม่พอ เธอยังส่ายหน้าไปมาให้ผมอีก "เป็นผู้ใหญ่แท้ๆ ทำไมไม่รู้จักฟังที่เด็กพูดเลยคะ"

       "คนมันง่วง เวลาใช้สมองเยอะมันง่วง มันเหนื่อยง่ายเข้าใจมั๊ย?" ผมตอบเธอก่อนจะหลับตาลงเช่นเดิม ปล่อยให้เสียงของคนตัวเล็กดังอยู่ข้างหูแบบนั้นจนกระทั่งไม่ได้ยินเสียงอะไรแล้ว...

       และทุกอย่างมืดไปหมด

บทบรรยาย:: จันทร์เจ้า

       พี่เหนือคงเหนื่อยมากเพราะขนาดฉันเข้ามาในความคิดเขาแล้วเจ้าตัวก็ยังคงนิ่งสนิทอยู่ 

       ก่อนหน้านี้ฉันเคยถูกเขาบ่นว่าเพราะฉันมาเข้าฝันเลยทำให้เขานอนไม่พอ แต่วันนี้...ขนาดในฝันพี่เหนือยังหลับเลย สงสัยเพราะใช้สมองคิดเรื่องของฉันเยอะอย่างที่เขาว่านั่นแหละ

       ฉันรู้นะว่าตอนเย็นที่พี่เหนือ พี่กรแล้วก็คุณป้าคุยกันแค่สามคนมันคือเรื่องอะไร... มันน่าจะเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับฉัน แต่พี่เหนือบอกว่าไม่ให้ฉันเข้าไปฟังด้วยแถมยังทำเสียงเข้มใส่อีก

       ฉันเลยต้องออกมาวิ่งเล่นที่หน้าบ้านของเขากับน้องหมาแถวนั้น 

       ลุงเจ้าที่ไม่ยอมเล่นกับฉัน เอาแต่บอกว่าไม่ชอบทำตัวเป็นเด็กๆ แต่พอเห็นน้องหมาวิ่งเข้ามาก็ลอยมาเล่นกับฉันทันที

       ทำตัวเหมือนพี่เหนือไม่มีผิด

       "ไม่คิดจะฝันอะไรเลยหรอ..." ฉันนั่งลงข้างๆพี่ดาวเหนือ ซึ่งตอนนี้ยังอยู่ในความคิดของเขา

       รอบด้านทุกอย่างมันมืดไปหมดเพราะเขาหลับสนิทมาก จะมีแสงสว่างจากตัวฉันกับเขาแค่นั้นที่ทำให้พื้นที่แห่งนี้ไม่มืดสนิท

       "งั้นจันทร์เจ้านั่งเฝ้าเฉยๆนะ" ฉันพูดเสียงเบาลงกว่าเดิมเพราะไม่อยากรบกวนเขามาก 

       จากที่ตอนแรกว่าจะนั่งเฝ้าเฉยๆแต่พอคนตัวสูงเริ่มพลิกตัวฉันก็จัดการยกหน้าเขาขึ้นมาวางไว้ที่ตักของตัวเองอย่างเบามือแล้วลูบผมสีแดงนั่นเบาๆ

       พี่เหนือ...ไปเอาความมั่นใจเรื่องสีผมเด่นๆแบบนี้มาจากใครก็ไม่รู้ ถ้าหน้าตาไม่ดีก็พังได้เลยนะ เพราะแค่ความมั่นใจอย่างเดียวคงไม่พอ 

       แต่พี่เหนือหล่อจริงๆนะ 

       เฮ้ออ ชมทั้งชีวิตคงไม่พอจริงๆนั่นแหละเรื่องหน้าตาของผู้ชายคนนี้ 

       "คิดแล้วอิจฉาแฟนพี่เหนือจัง..." ฉันชะงักมือเมื่อตัวเองพูดแบบนี้ออกมา แต่เมื่อคิดว่ายังไงพี่เหนือก็ไม่ได้ยินแน่ๆเลยพูดขึ้นต่ออีก "ไม่อยากให้ไปทำหน้าหล่อกับคนอื่นเลย" 

       แต่คนที่ฉันเข้าใจว่าหลับไปแล้วกลับจับมือฉันที่ชะงักเอาไว้เบาๆก่อนจะพูดออกมาคล้ายกับจะตอบประโยคของฉันเมื่อกี้

       "ขอสิ"

       "ไม่อยากให้ทำก็ขอสิ..."

Talk1

มาแล้ววว ขอเม้นหน่อยน้าาา

#จันทร์เจ้าเด็กผี

1 เม้น = 1 กำลังใจน้า