My ghost นี่ผีหรือที่รัก?

ลำดับตอนที่ #33 : #จันทร์เจ้าเด็กผี:: 14[50 per.]

ประกาศจ้าาาา

ตอนนี้ไรท์มีเพจแล้ววว ไรท์จะแจ้งเกี่ยวกับการอัพนิยายที่เพจน้าา

FB PAGE: BBeatrizXX

จิ้มแล้วไปกดไลค์กดติดตามได้เลยยย ><

ตอนนี้ก็ไปติดตามนิยายต่อเลยจ้าา

       แล้วสรุปวันนั้น...ผมก็นั่งกอดจันทร์เจ้าแบบนั้นจนคนตัวเล็กหลับแล้วผมค่อยนอน ตื่นขึ้นมาจันทร์เจ้าก็ไม่อยู่ห้องแล้ว 

       ซึ่งสิ่งที่แย่มากๆ ของเช้าวันนั้นก็คือ ผมไม่ได้ใส่บาตรให้เธอ...

       ลืมไปเลยว่าไม่มีเรียนยังไงสุดท้ายก็ต้องตื่นแต่เช้ามาใส่บาตรให้เด็กผีผู้หิวโหยน่ะ

       แต่ตอนนี้ก็มีไอ้กรที่คอยใส่บาตรให้จันทร์เจ้าอยู่นะ มีแม่ผมบ้างเป็นบางครั้ง นั่นเป็นเรื่องดีเพราะไม่งั้นวันนี้เธอคงไม่ได้กินข้าว

       ช่วงบ่ายของวันมีเอกสารส่งมาใหห้ผมในอีเมลล์ ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าเรื่องอะไรเพราะปกติผมไม่ได้ติดต่อคนทางนี้ มีอยู่คนเดียวที่ผมเพิ่งจะเอาอีเมลล์ไปให้ 

       พอเปิดดูก็พบไฟล์พร้อมรายละเอียดต่างๆ เกี่ยวกับบัญชีของคนที่จับตัวจันทร์เข้าไป มีทั้งบอกด้วยว่าโอนเงินออกไปไหน ใครโอนเงินเข้ามา ซึ่ง...เรื่องแบบนี้ยังไงก็ผิดกฏหมายแน่ๆเพราะเราไม่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของบัญชี

       แล้วก็มีอีกไฟล์หนึ่งที่เขาส่งมาให้ผมด้วย มันคือแผนที่ที่มีชื่ออยู่บนหัวกระดาษว่า 'เป้าหมาย' แล้วก็มีรูปดาวแปะอยู่ พอซูมดูแผนที่นั่นเข้าไปก็เห็นรายละเอียดในการเดินทางทั้งทางลัดและอ้อม

       ผมรู้แล้วว่าที่ไหน...

       แต่ผมยังไปไม่ได้...

       "ทำไมถึงยังไปไม่ได้ครับ?" ผมกรอกเสียงเรียบให้ปลายสายได้ยิน

       มันหงุดหงิด มันทำอะไรไม่ได้ทั้งๆ ที่...เรารู้ทุกอย่างแล้ว

       [ยังสว่างอยู่ครับ เราจะเข้าบุกจับครับ ดังนั้นลงมือตอนกลางคืนจะสะดวกกว่า]

       "บุกเข้าจับ?"

       [ครับ ทีมของผมได้แจ้งตำรวจและเล่าแผนการให้หมดแล้ว สองทุ่มเราจะไปที่หมายกันครับ]

เราสามารถรออะไรได้หลายชั่วโมงทั้งๆ ที่ใจแม่งโคตรร้อนได้จริงๆ หรอวะ? เชื่อมั๊ยว่าผมไม่ได้คิดแบบนี้แค่คนเดียวเพราะทันทีที่ผมส่งไฟล์ให้ไอ้กรไปมันก็รีบขับรถมาหาผมทันที แล้วตอนนี้เราก็อยู่กันที่ร้านกาแฟข้างหน้าคอนโดผม...

        ก็เคยบอกไปแล้วว่าไม่ชอบให้คนเข้าไปยุ่งกับห้อง

“ใจเย็นเว้ย” จากที่ผมใจร้อนมากๆ มาเจอไอ้กรที่ร้อนกว่า สรุปตอนนี้ต้องเป็นผมที่คอยบอกให้มันใจเย็นแล้วรอเวลา...

แค่รอให้มืดแค่นั้นเอง

ตอนนี้สี่โมงเย็น... อีกนานโคตร!!!!

“ผมต้องเตรียมรถพยาบาลด้วย ยังไงจันทร์เจ้าก็ต้องรักษาด้วยถึงว่าจะเข้าร่างได้แล้ว น้องผมหลับไปนานขนาดนั้น...” ไอ้กรหยุดพูดแล้วนิ่งไปเหมือนเพิ่งจะนึกอะไรได้

เหมือนว่ามันควรจะนึกได้นานแล้วนะ ที่ผมร้อนใจขนาดนี้เป็นเพราะ...

“แล้วนี่จันทร์เจ้าอยู่ไหน?”

ใช่! จันทร์เจ้าหายไปไหนไม่รู้!! ตอนแรกผมเข้าใจว่าไปวิ่งเล่นตามประสาจันทร์เจ้า แต่พอไอ้กรมันบอกว่าจะมาหาผมเลยจุดธูปเรียกเธอ แต่ว่า...จันทร์เจ้าไม่ได้มาเนี่ยสิ! 

แล้วยิ่งเวลาผ่านไปจันทร์เจ้ายังไม่โผล่มา ผมก็ยิ่งใจร้อนกว่าเดิมอีก ในหัวมีแต่เรื่องไม่ดีทั้งนั้น อย่าลืมสิว่าเมื่อคืนจันทร์เจ้าเพิ่งจะบอกว่ายังไม่อยากเข้าร่างเพราะว่าอยากอยู่กับผมน่ะ... ตอนนี้เรากำลังจะเจอร่างเธอ แต่เธอกลับไม่อยู่...มันค่อนข้างส่งผลให้ผมนั่งไม่ติดแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะไม่รู้ว่าจันทร์เจ้าไปอยู่ไหน

       “คงไปเล่นเหมือนเดิมมั้ง” ผมเลือกที่จะไม่บอกไปว่าเธอหาย เพราะไม่งั้นไอ้กรได้พุ่งไปยังที่กบดานของพวกมันแน่ๆ 

       ขอโทษละกัน เอาเป็นว่าก่อนจะออกไปเดี๋ยวผมจะลองเรียกเธอดูอีกครั้ง...

       ไอ้กรพยักหน้าเหมือนเข้าใจแล้วก้มลงมองกระดาษหลายแผ่นในมือก่อนจะเงยหน้ามองผม "อันนี้อะไรครับ?"

"คุ้นชื่อใครในนั้นบ้าง?" ผมถามออกไปแล้วเตรียมตัวสอบสวนอีกฝ่ายเพราะนี่น่าจะเป็นคนใกล้ตัวของมัน

"คนนี้สามีของป้ามาลีนีครับ ลุงอาคม" นั่นไง สุดท้ายก็คนใกล้ตัวมันจริงๆ ด้วย

"มันคือชื่อเจ้าของบัญชีที่โอนเงินให้คนที่จับจันทร์เจ้าไป คิดเอาเองนะว่ามันหมายความว่าไง" ผมพูดแค่นั้นก่อนจะสั่งกาแฟอีกแก้วเพื่อดื่มระงับความร้อนในกาย

คิดว่าวันนี้คงไม่ได้นอนแน่ๆ ดีไม่ดีผมอาจจะโต้รุ่งเลยก็ได้เพราะกาแฟหมดไปสามแก้วแล้ว

อืม...ที่ร้านมีเค้กด้วย ซื้อไปฝากจันทร์เจ้าดีมั๊ยวะ?

แต่เด็กนั่นหายเนี่ยสิ - -

ช่างเถอะ ค่อยซื้อวันหลังก็ได้

"พี่เหนือ..."

'ควับ!'

คอผมแทบจะหักเมื่อเสียงเล็กๆ ของจันทร์เจ้าเรียกชื่อของผมดังอยู่ที่ข้างหู แต่พอหันไปกลับไม่เจอร่างบางที่ผมมองหาทั้งวัน...

คิดไปเองป่ะวะ? เพราะไอ้กรยังคงนั่งก้มหน้าก้มตามองกระดาษอยู่ในมือไม่ได้สนใจอะไรเลย

"จันทร์เจ้า!?" ผมลองเรียกชื่อของเธอออกมาไม่ดังมาก แค่ให้คนบริเวณนี้ได้ยินเท่านั้น แน่นอน...รวมถึงจันทร์เจ้าด้วย

  "จันทร์เจ้าต้องไปแล้วนะ"

"!?!?!?"

       

#จันทร์เจ้าเด็กผี

1 เม้น = 1 กำลังใจน้า