ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : #จันทร์เจ้าเด็กผี:: 03[อัพครบ]
ประกาศจ้าาาา
ตอนนี้ไรท์มีเพจแล้ววว ไรท์จะแจ้งเกี่ยวกับการอัพนิยายที่เพจน้าา
FB PAGE: BBeatrizXX
จิ้มแล้วไปกดไลค์กดติดตามได้เลยยย ><
ตอนนี้ก็ไปติดตามนิยายต่อเลยจ้าา
วันรุ่งขึ้น
วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ผมตื่นเช้ามาตักบาตรที่หน้าคอนโดถึงแม้จะไม่มีเรียนก็ตาม พระให้ศีลให้พรเสร็จผมก็นั่งรอจนกระทั่งท่านเดินจากไป อยู่ๆก็มีแสงวาปมาที่ด้านข้างของตนเอง...เด็กผีชอบโผล่มาทุกครั้งที่ผมใส่บาตรเสร็จเผื่อมาขอบคุณ แล้วก็จะหายไปกินข้าวกินขนมของเธอ
"พี่เหนือขา จันทร์เจ้าอยากกินไอติมง่า" อีกแล้ว ช่วงนี้ไม่รู้ว่าเป็นอะไรแต่จันทร์เจ้าบ่นอยากกินไอติมบ่อยมากทั้งๆที่เมื่อก่อนเวลาบอกว่าไม่ได้ก็คือไม่ได้ อะไรที่มันแพงเกินไปผมไม่ซื้อมาทำบุญเธอก็เข้าใจแล้วก็ไม่งอแง แต่นี่...เริ่มเอาแต่ใจแล้ว
"......" ผมเงียบแล้วเดินเข้าคอนโดไม่ตอบรับหรืออะไรกับร่างวิญญาณใสๆที่ล่องลอยไปมา พยายามทำตัวให้ปกติที่สุดเท่าที่จะทำได้ถึงแม้จะมีเสียงง้องแง้งงอแงตามจนกระทั่งกลับมาถึงห้องก็ยังไม่หยุดก็เถอะ แต่ถ้าผมหลุดพูดหรือโต้ตอบกลับไปมีหวังได้ถูกมองว่าเป็นคนบ้าอีกแน่ - -
"ไอติมน้าา"
"ไม่ได้ - -"
"ทำไมง่าาา" เด็กผีเริ่มงอแงเมื่อพยายามขอแค่ไหนก็ไม่ได้อย่างที่ต้องการ แต่ไม่นานวิญญาณที่เกือบจะล่องหนก็ยืนเท้าใส่เอวให้ผมแล้วเบ้ปากออกมาอย่างน่ามันเขี้ยว "จันทร์เจ้าโกรธนะ!"
"ถ้าโกรธ ฉันไม่ใส่บาตรให้นะ" ผมพูดอย่างคนเหนือกว่าก่อนจะเดินเข้าไปหาอะไรทานรองท้องในห้องครัว
ตั้งแต่มีจันทร์เจ้าเข้ามาในชีวิตมีบางอย่างในตัวผมเปลี่ยนไป อย่างแรกก็ตื่นเช้ามาทำบุญตักบาตรที่เมื่อก่อนไม่เคยทำ อย่างที่สองก็คือไม่ค่อยไปเที่ยวข้างนอกตอนกลางคืนทั้งๆที่เมื่อก่อนก็แอบแม่ไปเกือบทุกวัน... นี่เป็นเรื่องเดียวที่แม่พอใจในตัวจันทร์เจ้าเพราะแม่คิดว่าเป็นเพราะเธอ ผมถึงไม่ออกไปเที่ยวให้เปลืองตังแม่
มันไม่น่าจะเกี่ยวกับเด็กผีอย่างเธอนะ...
ทำไมผมต้องรีบกลับมาที่คอนโดแล้วก็ไม่ออกไปเที่ยวเพราะเธอด้วยจริงมั๊ย? ไม่มีเหตุจำเป็นอะไรเลยเพราะตอนกลางคืนเธอก็ไม่ได้อยู่ห้องอยู่แล้ว เห็นบอกว่าไปเที่ยวเล่นที่ไหนก็ไม่รู้ บางครั้งก็บอกว่าเจอเพื่อนเต็มเลย
ยัยนั่นเคยมีความคิดที่จะพาเพื่อนมาเล่นที่ห้องผมด้วย แต่เพราะห้ามเธอไว้ทัน ตอนนี้ห้องผมเลยยังไม่มีอะไรลอยไปมาให้ปวดหัวมากกว่าเดิม - -
"ไม่โกรธแล้วค่ะ ดีกันน้าา" ยัยเด็กผีพูดก่อนจะมายืนอยู่ในตู้เย็นตอนที่ผมกำลังมองว่าจะดื่มน้ำผลไม้หรือเบียร์ดี เช้าๆแบบนี้ก็ต้องน้ำผลไม้สินะ
"ไม่ หลีกไป" ผมพูดก่อนจะเอื้อมมือเข้าไปในตู้เย็นทะลุผ่านตัวเธอเพื่อหยิบน้ำองุ่นมาเทใส่แก้วแล้วปิดตู้เย็น จากนั้นก็เดินจากมาโดยมีเสียงของจันทร์เจ้าตามง้อตลอดทาง
"ดีกันๆๆ จันทร์เจ้าไม่โกรธแล้ว พี่เหนืออย่าโกรธจันทร์เจ้านะคะ"
"ไม่ฟัง เงียบด้วยจะดูข่าว" ผมว่าก่อนจะหยิบรีโมทขึ้นมาเพื่อเปิดโทรทัศน์ดู ส่วนจันทร์เจ้าพอผมบอกให้เงียบก็เงียบไปเลย เข้าใจว่าผมโกรธเลยต้องนั่งทำตัวเป็นผีที่ดีอยู่ข้างแล้วจ้องหน้าผมตาปริบๆน่ะ
"ดูซีรี่ย์ได้มั๊ยคะ?"
"ไม่ ฉันไม่ชอบ มันปัญญาอ่อน - -"
"นะคะ คนละชั่วโมง ของจันทร์เจ้าจบก็ค่อยดูของพี่เหนือ..." จันทร์เจ้าขอพร้อมกับลอยมานั่งบนตักของผม...
มันไม่เหมือนนั่งอ่ะ เหมือนเธอกำลังลอยอยู่มากกว่าแต่ไม่คิดว่าการที่เธอทำท่าทางแบบนี้มันจะไม่อันตรายไปหน่อยหรอ? ถึงจะเป็นผีแต่ก็เป็นผู้หญิงนะเว้ย! แล้วไอ้ชุดขาวบางที่ใส่เนี่ยก็สั้นด้วย... มานั่งคร่อมตักมันก็เลิกขึ้นหมดน่ะสิ ชายกระโปรงน่ะ...
"ลงไป มันบัง - -;;"
"บังอะไรล่ะ หนูเป็นวิญญาณนะคะ"
"ไม่ลงพ่อเรียกหมอผีมานะ!"
"งื้ออ ทำไมชอบขู่จังอ่ะ! ถ้าจันทร์เจ้าไม่อยู่แล้วจะรู้สึก! แบร่!!" เด็กผีลงไปนั่งอย่างเรียบร้อยเหมือนเดิมก่อนจะมองผมด้วยแววตาไม่น่ารัก... ไม่สิ ยัยนี่ไม่น่ารักอยู่แล้ว!
"ช่องไหน จะกดให้" ผมถามจันทร์เจ้าออกไปพร้อมกับเตรียมกดรีโมทไปด้วย แต่เธอกลับทำหน้าบึ้งโกรธที่ผมขู่ว่าจะเรียกหมอผีมาซะงั้น "จันทร์เจ้า จะดูไม่ดู?"
"ขอโทษจันทร์เจ้าก่อน!"
"ไม่ ทำไมฉันต้องขอโทษในเมื่อเธอดื้อเอง!" ผมพูดพร้อมกับกดเปลี่ยนช่อง ไม่บอกผมก็จะดูรายการของตัวเองไปถ้างั้น ไม่สนด้วย โกรธก็โกรธไปดิวะ เป็นแค่คนอาศัยแท้ๆ
"จันทร์เจ้าโกรธแล้ว!" พูดแค่นั้น ยัยนั่นก็หายวับไป... เมื่อกี้แอบสัมผัสได้ถึงพลังงานความโกรธของเด็กผีด้วย... คงไม่ไปทำอะไรระบายความโกรธหรอกนะ
"ได้อะไรมาเลี้ยงวะเนี่ย กุมารทองยังดูมีประโชน์กว่าอีก - -" ผมบ่นพึมพำก่อนจะนั่งดูข่าวต่อโดยที่ไม่สนใจว่าจันทร์เจ้าจะหายไปไหน เธอจะทำอะไรก็ได้ในเมื่อเธอก็ดูโตและคิดเองเป็นแล้ว
แต่ถ้าอยู่ๆเด็กนั่นหายไป...จะไปอยู่ไหนได้ สุดท้ายเธอก็ต้องลอยกลับมาอยู่กับผมอยู่ดีต่อให้โกรธกันแค่ไหนก็เถอะเพราะมีแค่ผมคนนี้ที่เห็นเธอได้!
แล้วอีกอย่างคือถ้าจันทร์เจ้าไม่โผล่มาหรือทำตัวเป็นเด็กดีผมจะไม่ใส่บาตรทำบุญให้เธอ! นี่ไง...เพราะแบบนี้ผมถึงคิดว่าจันทร์เจ้าไม่มีทางหายไปแน่ๆนอกจากว่าเธอจะกลับเข้าร่างหรือวิญญาณสลายหายไปน่ะ
บทบรรยาย:: จันทร์เจ้า
"นี่ๆๆ แบ่งไอติมให้จันทร์หน่อยสิ" ฉันว่าสิ่งที่ไร้สาระที่สุดในการเป็นผีคงไม่พ้นเรื่องที่มานั่งข้างถนนแล้วพูดกับเด็กที่ถือไอติมแล้วแหละ
มีคนบอกว่าเด็กจะมีสัมผัสที่สามารถมองเห็นพวกเราได้... ถ้าเด็กที่ฉันกำลังขอไอติมตอนนี้เห็นฉันล่ะก็...ไอติมแท่งนั้นก็จะเป็นของฉัน!!!
"น้าๆๆๆ" ฉันยังคงตามขอแม้ว่าแม่ของเจ้าหนูตัวน้อยจะพาเดินจากไปแล้วก็ตาม "แบ่งกันน้า"
'วาบ!'
แสงสีขาวปรากฎอยู่ต่อหน้าฉันจนทุกอย่างสว่างวาบไปหมดทำให้ฉันต้องยกมือขึ้นปิดตาแล้วรอจนกว่าความสว่างนั้นจะหายไปค่อยเปิดออก
สัมผัสอบอุ่นหัวใจทำให้ฉันเงยหน้ามองเจ้าของสัมผัสนั้นด้วยรอยยิ้มเมื่อเห็นว่าเป็นใครที่โผล่มาให้เห็นในตอนนี้
"ไปขอแบบนั้นเด็กเขาให้ไม่ได้หรอกนะจันทร์เจ้า"
"ลุงเทวดาาา" ฉันวิ่งเข้าไปชนอีกฝ่ายอย่างแรงก่อนจะกอดเอาไว้แน่นเมื่อเห็นคนที่ไม่ได้เจอกันนานมาปรากฎตัวแบบนี้
ลุงยมน่ะกอดได้แต่แปปเดียวเพราะรอบๆตัวมีแต่อะไรไม่รู้ร้อนไปหมด แต่ลุงเทวดาน่ะอยู่ใกล้แล้วเย็นสดชื่น บางครั้งก็รู้สึกอบอุ่นหัวใจจนมันจั๊กจี้ไปหมด
แต่จันทร์เจ้าทั้งทั้งสองคนเท่ากันเลยนะ! เพราะทั้งสองคอยช่วยจันทร์ตลอดเลย!
"วันนี้ขอไอติมเด็กทั้งวันแล้วนะจันทร์เจ้า" ลุงเทวดาพูดขึ้นขณะที่เอามือไปคลำๆอากาศแล้วดึงบางอย่างที่ทำให้ฉันตาโตออกมา "อ๊ะ เผื่อมันทดแทนกันได้"
"ไอติมมม" ฉันพุ่งตัวลอยไปมาอย่างดีใจเมื่อสิ่งที่ต้องการมากที่สุดมาอยู่ข้างหน้าแล้ว...แค่ข้างหน้านี่เอง
ฮืออ ลุงเทวดาทำได้ทำไมไม่บอกล่ะ จันทร์เจ้านอนขอนั่งขอพี่เหนือตั้งนานก็ยังไม่ได้กิน ฮืออ
"ก่อนรับของต้องทำยังไง?"
"ขอบคุณค่ะ" ฉันรับยกมือไหว้ก่อนจะเอื้อมไปหยิบไอติมมาถือเอาไว้แล้วค่อยๆบรรจงกินมันด้วยความรู้สึกฟินที่ไม่ได้รู้สึกมานาน
แบบนี้ถ้าอยากกินอะไรก็ไปหาลุงเทวดาก็ได้สิ...
เย้!!
"ทำหน้าแบบนั้นลุงรู้นะว่าคิดอะไรอยู่" ลุงเทวดายกมือขึ้นมาเขกที่หน้าผากฉันเบาๆก่อนจะหัวเราะออกมาอย่างเอ็นดูเมื่อฉันทำแก้มป่องใส่เขาไป
ตอนแรกว่าจะเอาเรื่องแต่เพราะไอติมที่ถืออยู่เนี่ยคุณลุงเป็นคนเอาให้ ดังนั้น...วันหลังก็ได้
"แล้วทำไมวันนี้ถึงออกมาเดินขอคนนู้นคนนี้กินไอติมล่ะ?"
"พี่เหนือไม่ยอมทำบุญมาให้ค่ะ" ฉันว่าพร้อมกับเตรียมตัวจะฟ้องเรื่องที่เพิ่งโดนเขาขู่มาวันนี้ หึ่ย! นึกแล้วมันเสียใจ!!! "วันนี้พี่ดาวเหนือขู่ว่าจะเรียกหมอผีมาจับจันทร์เจ้าด้วย"
"หื้ม? ทะเลาะกันหรอ?"
"จันทร์เจ้าไม่ได้อยากทะเลาะนะคะ แต่พี่เหนือไม่ยอมเปิดซีรี่ส์ให้จันทร์เจ้าดูก่อน..."
"แน่ใจ?"
"ก่อนหน้านี้จันทร์เจ้างอแงอยากกินไอติมค่ะ แล้วก็โกรธกันไปโกรธกันมา สุดท้ายจันทร์เจ้าก็หนีมาแบบนี้ (. .)"
"เฮ้ออ เด็กหนอเด็ก" ลุงเทวดาว่าก่อนจะมองออกไปทางอื่นแล้วหันกลับมาพูดกับฉันใหม่ "ลุงต้องไปแล้วนะ เดี๋ยววันหลังลุงจะมาเล่นด้วยใหม่"
"อ้าว... ก็ได้ค่ะ" ฉันยกมือขึ้นเพื่อโบกลาอีกฝ่ายก่อนจะล่องลอยไปมาในอากาศเพื่อกลับไปที่ห้องของพี่เหนือเมื่อไอติมในมือหมดลง
วันหลังเก็บความอยากเอาไว้ดีกว่า คุณเทวดามาหาแบบนี้ค่อยขอกินก็ได้!
จะไม่ง้อพี่เหนือแล้วคอยดู!!
จบบทบรรยาย:: จันทร์เจ้า
ตอนเย็นจันทร์เจ้าไม่ได้กลับมาที่ห้อง...
เมื่อเช้าก็นึกว่าจะโกรธเล่นๆ แต่พอตกดึกเด็กผีนั่นหายไปไม่ยอมกลับห้องจนผมต้องจุดธูปเรียกมายัยนั่นถึงกลับ ที่เรียกกลับก็ไม่ได้อะไรหรอก! เผื่อยัยเด็กผีนี่จะหาทางกลับบ้านไม่เจอแค่นั้นเองแหละ
แต่พอจันทร์เจ้ากลับมาถึงห้องก็เอาแต่นั่งเงียบพร้อมกับเชิดหน้าใส่ผมคล้ายกับไม่สนใจ แต่หางตาก็คอยมองผมอยู่ทุกการกระทำ...
อะไร!? อยากให้ง้อล่ะสิ! เหอะ! ฉันไม่ง้อเด็กผีอย่างเธอหรอกเว้ย!!
ก็แค่ขู่จะเรียกหมอผีมาเฉยๆทำเป็นโกรธ... เอาจริงๆ ผมไม่เรียกมาหรอก! ถ้าหมอผีมาจับจันทร์เจ้าไปนะ วันต่อมามีหวังเขาได้เอายัยนี่กลับมาคืนเพราะทนไม่ไหวแน่ๆ ก็จันทร์เจ้าดื้อจะตาย! ถึงจะมีบางครั้งเป็นเด็กดีบ้างก็เถอะแต่มันก็ส่วนน้อย
แต่ว่า...เงียบแบบนี้ไม่ชินเลย - -
"พรุ่งนี้จะกินอะไร" ผมถามจันทร์เจ้าเสียงเข้มพยายามวางฟอร์มให้เหมือนกับว่าไม่ไดเสนใจเธอแม้ว่าใจลึกๆอยากจะให้อีกฝ่ายพูดเสียงดังเจี๊ยวจ๊าวเหมือนทุกทีก็เถอะ
ก็มันไม่ชินนี่หว่า! ไม่งั้นไม่จุดธูปเรียกกลับมาหรอก!!
อ้าวกรรม...คิดซะว่าผมไม่ได้พูดเรื่องนี้ละกัน
เออยอมรับแหละว่าอยากให้กลับมา แล้วไอ้เหตุผลที่บอกว่ากลัวจันทร์เจ้ากลับไม่ถูกนั่นก็โคตรแถเลย มันไม่มีทางที่จันทร์เจ้าจะลืมเด็ดขาดว่าห้องผมอยู่ไหนถึงแม้จะล่องลอยไปถึงฝรั่งเศสแต่ยัยนี่ก็กลับมาถูก!
เชื่อผมสิ!
"จันทร์เจ้าถ้าไม่ตอบพรุ่งนี้เธอไม่ได้กินข้าวนะ" ผมพูดขึ้นมาเสียงดังกว่าเดิมเผื่อจันทร์เจ้าจะไม่ได้ยิน
และแน่นอน...ยัยเด็กผีไม่ได้สนใจผมเลย!! สองตาของยัยนั่นจับจ้องโทรทัศน์ที่มีฉากเลิฟซีนของพระ-นางอย่างใจจดใจจ่อจนแทบจะวิ่งเข้าไปเล่นกับเขาอยู่แล้ว!!
คือแบบนี้...ตั้งแต่ที่จันทร์เจ้าออกไปอ่ะ ผมก็เปิดหาช่องที่มีซีรี่ส์เอาไว้เผื่อว่ายัยเด็กผีนี่จะกลับมาเว้ย
ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อแต่ผมเปิดโทรทัศน์แทบจะทั้งวันทั้งคืนเลยนะเพราะว่ากลัวยัยเด็กนี่จะเยื่อ ถ้าปิดเมื่อไหร่ยัยนี่จะเปิดไม่ได้เพราะตัวก็ล่องหนแถมจับนู่นนี่ไม่ได้อีก สรุปผมเลยต้องเปิดค้างเอาไว้
แต่ไม่ได้เปิดตัวเดิมค้างนานๆนะ! แบบนั้นเครื่องระเบิดพอดี - -
ห้องผมอ่ะมีโทรทัศน์สองเครื่อง ในห้องนอนกับห้องนั่งเล่น ปกติไม่ค่อยเปิดหรอกมีไว้ประดับแค่นั้น แต่ว่าพอตันทร์เจ้ามาอยู่ด้วยผมก็เริ่มดูโทรทัศน์บ่อยขึ้นทั้งๆที่ติดตามข่าวสารในโทรศัพท์ก็ได้
แล้วอีกอย่างนะ...ผมมันเป็นพวกสนใจข่าวสารบ้านเมืองที่ไหนกันล่ะ - -!
"จันทร์เจ้า"
"('.,')"
"ยัยผีโรคจิต - -"
"พี่เหนืออย่ามายืนบังนะ!" เสียงจันทร์เจ้าโวยวายดังขึ้นเมื่อผมตัดสินใจลุกไปยืนบังหน้าเธอเอาไว้เพราะยัยเด็กนี่สนใจแต่โทรทัศน์ไม่ยอมตอบคำถามผมสักที!
คนเขาอุตส่าห์เป็นฝ่ายถามก่อนแท้ๆ ผีอย่างยัยนี่ก็ต้องตอบผมสิไม่ใช่เงียบแล้วเมินกันแบบนี้! อีกอย่างผมน่าสนใจกว่าพระเอกหนังอีก!!
"พรุ่งนี้จะกินมั๊ยข้าวน่ะ!"
"ไข่เจียวค่ะ!" จันทร์เจ้าตอบเสียงดังก่อนจะขมวดคิ้วใส่ผมเหมือนกับการมายืนอยู่ข้างหน้าเธอทำให้เธอพลาดช็อตสำคัญของหนังไม่มีผิด!
ก็แค่คนจูบกันจะมองอะไรขนาดนั้นก็ไม่รู้!
"เออ!" เมื่อได้คำตอบผมก็เดินกลับมานั่งลงเช่นเดิม...ดูหน้าพระเอกเกาหลีที่ยังไงก็หล่อสู้ผมไม่ได้
แล้วเราก็เงียบ...
นึกว่าจันทร์เจ้าจะพูดอะไรออกมาซะอีก แต่เธอกลับเงียบแล้วนั่งกอดเข่ามองผมแทน...
เดี๋ยวก่อน! มองผม?
"มีไร?" ผมถามด้วยน้ำเสียงกระท่อนกระแท่นก่อนจะหยิบกระป๋องเบียร์ขึ้นมาดื่ม
"ไม่ขอโทษหรอ?"
เหอะๆๆ ยังหวังให้ผมขอโทษจริงๆด้วย ถึงแม้จะมีท่าทีเบาลงแต่ว่าผมก็ไม่ขอโทษเธออย่างที่เธอต้องการอยู่ดี
"ไม่"
ก็คิดว่าเธอคงโวยวายแต่พอเอาเข้าจริงๆจันทร์เจ้ากลับพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงงอนๆว่า "จันทร์เจ้าจะไปอยู่กับคนอื่นแล้วนะ..."
ห้ะ?
"มีคนมองเห็นจันทร์เจ้าด้วย..." เธอยังคงพูดอยู่แม้ว่าน้ำเสียงจะเริ่มเปลี่ยนไปและใบหน้าที่มีความน่ารักจิ้มลิ้มก็เริ่มเบะปากคล้ายจะร้องไห้ด้วย "จะไม่ขอโทษจริงๆหรอ?"
"ใคร?"
"คะ?"
"ใครมองเห็นจันทร์เจ้า?" เป็นครั้งแรกที่ผมพูดชื่อเธอด้วยเสียงที่เรียบนิ่งขนาดนี้...
ยังมีคนอื่นมองเห็นเธอนอกจากผมอีกหรอ!?
Talk1
อ่านเสร็จเม้นด้วยยย ติดตามเพจไว้นะคะ บางครั้งนิยายไม่แจ้งเตือนเน้อ
Talk2
เม้นหน่อยน้าาาา
#จันทร์เจ้าเด็กผี
1 เม้น = 1 กำลังใจน้า
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น