ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : #จันทร์เจ้าเด็กผี:: 06[50 per.]
ประกาศจ้าาาา
ตอนนี้ไรท์มีเพจแล้ววว ไรท์จะแจ้งเกี่ยวกับการอัพนิยายที่เพจน้าา
FB PAGE: BBeatrizXX
จิ้มแล้วไปกดไลค์กดติดตามได้เลยยย ><
ตอนนี้ก็ไปติดตามนิยายต่อเลยจ้าา
ใช้เวลานานพอสมควรกว่าจันทร์เจ้าจะยอมสงบสติอารมณ์ได้ เรายังอยู่บนรถและผมเลือกที่จะดับเครื่องแล้วเอากระจกลงแทนเพื่อที่ตัวเองจะได้ไม่รู้สึกอึดอัด เหมือนกับว่าวันนี้...จะได้คุยกันในรถ
"ตอนที่จันทร์เจ้ากับพี่เหนือโกรธกัน จันทร์ออกไปขอไอติมเด็กกินแล้วก็เดินเล่นต่อ พอเห็นว่าพระอาทิตย์จะหายไปแล้วจันทร์เจ้าก็ตั้งใจจะเดินกลับมาที่ห้อง แต่มีผู้ชายคนหนึ่งตะโกนเรียกชื่อจันทร์เจ้าเสียงดังมากค่ะ เขาวิ่งตามด้วย..."
"......"
"ตอนแรกจันทร์เจ้าไม่มั่นใจว่าหมายถึงจันทร์เจ้ารึเปล่า แต่พอมองจนมั่นใจแล้วเลยวิ่งหนีค่ะ"
"......" จากเหตุการณ์นี้ทำให้ผมรู้ว่าเวลาที่เธอกลัวหรือตื่นๆทำให้เธอกลายเป็นเด็กเรียบร้อยขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว...
แต่นี่ไม่ใช่ประเด็น
"แล้วก็อีกวัน... วันนั้นจันทร์เจ้าก็เดินไปเรียนตามปกติค่ะ แต่ว่าตอนที่กำลังเดินไปตึกเรียนอยู่ๆ ก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินมากระชากแขนของจันทร์เจ้าแรงมากเลย"
"......" ไม่ชอบตรงนี้อ่ะ จันทร์เจ้าตัวเท่าลูกแมวเองนะ! จำเป็นมั๊ยที่ต้องมากระชากกันแรงๆอ่ะ?
สมควรแล้วที่ยัยเด็กนี่จะกลัวจนไม่อยากไปมหาลัยอีก
"จันทร์เจ้าหันไปมองแล้วตกใจมากเลยเพราะเขาคือคนเดียวกัน..."
"แล้วคุ้นหน้าบ้างมั๊ย?" ผมถามออกไปเพราะส่วนหนึ่งมั่นใจว่าคนๆนี้ต้องพาเธอกลับร่างได้แน่ๆ
อีกส่วนคือเขาน่าจะเกี่ยวข้องกัน...คงมีความสัมพันธ์กันบางอย่างที่ผมไม่รู้ว่าอยู่ในรูปแบบไหน
"มันมีภาพในหัวค่ะ ภาพของผู้ชายคนนั้นอยู่ในรถกับจันทร์เจ้า...เขาบอกจันทร์เจ้าว่าอย่าหลับ"
"!!!!!!"
"แล้วก็ไม่มีอะไรอีกเลยค่ะ"
โอเค ผมมั่นใจแล้วว่าเธอกับผู้ชายคนนั้นรู้จักกันแน่ๆ และน่าจะสนิทกันด้วยเพราะนั่งอยู่ในรถด้วยกัน คำถามต่อมาคือ...ชายคนนั้นเป็นใคร
ความสันพันธ์ที่เป็นไปได้ตอนนี้คือเพื่อน พี่ชาย คนรู้จักและ...แฟน
ดูจะรูปแบบของการขับรถไล่ตามขนาดนี้นคงไม่พ้นพี่ชายกับแฟนเพราะเพื่อนกันหรือคนรู้จักคงไม่ถึงขั้นขับตามแบบนี้แน่นอน
"เธอเข้าบ้านเถอะ เดี๋ยวฉันจะออกไปข้างนอกแปปนึง" ผมบอกแค่นั้นแล้สกันหน้าไปมองเจ้าของใบหน้าน่ารักจิ้มลิ้มที่ตอนนี้เปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตาเต็มไปหมด
เด็กนี่รู้วิธีที่ทำให้คนสงสารแน่ๆ...เพราะตอนนี้ผมโคตรรู้สึกสงสารเธอเลย!
"อยู่แต่ในห้องฉันนะ เข้าใจมั๊ย?"
นั่งเงียบๆ เหมือนจะทำตามที่ผมบอกแต่ก็ไม่ "...อยากไปด้วยค่ะ"
"ไม่ได้ เชื่อฟังกันหน่อย" ผมบอกเสียงเข้มก่อนะมองไปที่ทิศทางของบ้าน...แม่กำลังเดินมา คงเพราะผมไม่ได้มีความคิดที่จะกลับมาที่บ้านเลยถ้าไม่จำเป็นและพอมาถึงบ้านก็ไม่ยอมลงจากรถล่ะมั้ง
"เหนือ มาถึงบ้านแล้วทำไมไม่ลงจากรถ?" ผมยกมือขึ้นไหว้แม่แบบส่งๆก่อนจะหันมามองเด็กที่นั่งอยู่ข้างๆแต่เธอก็หายไปแล้ว
"ฝากจันทร์เจ้าแปปนึง ถ้าไปที่ห้องผมแล้วไม่เห็นก็จุดธูปเรียกด้วยนะ"
"แกจะไปไหน?" แม่ผมถามอย่างสงสัยก่อนจะตามมาด้วยคำด่าเมื่อได้ยินคำตอบของผม
"ไปหาเรื่องคน"
ดาวเหนือขับรถออกจากบ้านมาเรื่อยๆแล้วตรงไปยังจุดที่เจอจันทร์เจ้าเป็นที่แรก สายตาจับจ้องกระตกมองหลังแล้วยกยิ้มมุมปากเหมือนคนที่คาดการณ์เอาไว้แล้วว่าอีกฝ่ายต้องจับรถตามมา
อีกฝ่ายคงคิดเอาไว้ว่าเข้าหมู่บ้านไม่ได้ก็จอดรอมันหน้าหมู่บ้านนี่แหละและดูแล้วคงจะจอดตนกว่าเขาจะออกมาจากบ้านอีก
เกิดมาจนผมสีแดงทั้งหัวแล้วก็เพิ่งเคยเจอผู้ชายขับรถตามตื้อ โคตรน่ากลัว!
แต่พอมาถึงจุดหมายปลายทางแล้วดาวเหนือก็จอดรถพร้อมทำใจอยู่นานก่อนจะเดินลงไปด้วยท่าทางขึงขัง เขาคิดเอาไว้ว่าคนในรถต้องท่าทางน่ากลัวมากแน่ๆถ้านึกตามที่จันทร์เจ้าบอกเอาไว้ แต่พออีกฝ่ายเดินลงจากรถเท่านั้นแหละ...
ก็ไม่ได้ดูน่ากลัวขนาดนั้น มีแค่แววตาที่ส่อแววหาเรื่องมาแต่ไกลเท่านั้นเองและที่จันทร์เจ้าบอกว่าเสียงดังดูท่าจะจริง
"จันทร์เจ้าอยู่ไหน!?"
"......"
"ผมแจ้งความได้นะ! ที่คุณทำอยู่คือการพาเด็กที่อายุไม่ถึงสิบแปดไปจากผู้ปกครอง"
"!!!!!!" ที่ตกใจกว่าสิ่งอื่นใดคืออายุของจันทร์เจ้าเพราะดาวเหนือไม่ได้คิดว่าเธอจะอายุต่ำกว่าสิบแปด...
โอเค อาจจะดูเด็กแต่ว่าการที่เธอมีส่วนเว้าส่วนโค้งตามร่างกายไม่ได้ทำให้เธอดูเด็กเลยนะ!
และถึงเขาจะเรียกจันทร์เจ้าว่าเด็กผีอยู่บ่อยครั้งแต่ก็ไม่คิดว่าจะเด็กขนาดนั้น!!!
ข้อหาพรากผู้เยาว์อยู่ที่หน้าบ้านเขาแล้วตอนนี้...
"เงียบทำไม!? น้องสาวผมอยู่ไหน!?"
Talk1
มาแล้วจ้าาา
#จันทร์เจ้าเด็กผี
1 เม้น = 1 กำลังใจน้า
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น